Τα λουλούδια ομορφαίνουν τις ζωές μας. Και μας κάνουν να βλέπουμε πιο αισιόδοξα!

Durmaz1.060522
Ο φίλος μας Yaşar Durmaz από τη Σμύρνη της Τουρκίας, "ανεβάζει" καθημερινά υπέροχες φωτογραφίες με λουλούδια, σαν αυτά που σας έχουμε σήμερα, στον τοίχο του στο Facebook. Μας αρέσουν πολύ και δεν παραλείπουμε να κάνουμε ένα λάικ στα κοινωνικά δίκτυα, επειδή μας υπενθυμίζουν ότι η ζωή εκεί έξω, παρά τις δυσκολίες της, είναι όμορφη. Δείτε ΕΔΩ μερικά λουλούδια του.

durmaz1.240522
Είναι από τις όμορφες αναρτήσεις στο διδίκτυο που μας δίνουν κουράγιο, δύναμη και ελπίδα για τη ζωή. Και μας γεμίζουν αισιοδοξία. Αν αυτά τα λουλούδια αντέχουν και συνεχίζουν να είναι τόσο όμορφα, μπορούμε κι εμείς, σίγουρα, να συνεχίζουμε να δίνουμε, με αξιοπρέπεια, τις μάχες μας στην καθημερινότητα μας. Δείτε άλλο ένα δημοσίευμα του ΕΔΩ.

Durmaz2.060522
Ομορφιές ξεχωριστές, με τις οποίες είναι γεμάτη ολόκληρη η γη και όχι μόνο ο μικρόκοσμος μας. Για την Σμύρνη, την πόλη της Τουρκίας που μένει ο Yaşar Durmaz έχουμε γράψει στον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ, αν και δεν έχουμε καταφέρει ακόμα να πάμε. Δείτε ΕΔΩ καθώς, στόχος μας είναι να γνωρίσουμε όσο περισσότερα μέρη του κόσμου, μπορούμε. Δείτε κι αυτό ΕΔΩ.

durmaz2.240522
Θα συνεχίσουμε λοιπόν να γράφουμε σ' αυτό το site, όσο η αφορμή με τα λουλούδια είναι εδώ... Κι όσο τα λουλούδια "κρατάνε" τη ζωντάνια τους, τόσο αυτά θα γίνονται όλο και πιο εντυπωσιακά, όλο και πιο όμορφα. Κάθε εποχή έχει πραγματικά υπέροχα πράγματα να μας δώσει. Ακόμα κι όταν, χρειάζεται να είμαστε προσεκτικοί, λόγω των οιώσεων της εποχής...

Durmaz3.060522

Επικαιρότητα

Το WiFi του Ελληνικού μου θυμίζει... Θραψανό

Μια κεραία WiFi στο Θραψανό. Τη φωτογράφησα πέρσι, όταν έγραψα για το θέμα αυτό εδώ, στο Site μου. Και τι έγινε; θα μου πείτε... Απολύτως τίποτα. Οι υπηρέτες του πολιτικού συστήματος λειτουργούν παχυδερμικά. Δείτε ΕΔΩ το επίμαχο δημοσίευμα...

Τελικά κάτι συμβαίνει μ' αυτά τα δημόσια δίκτυα WiFi. Έχω την αίσθηση ότι κάποιοι εξασφαλίζουν τη χρηματοδότηση, κάνουν μια παράτα και μετά... τίποτα.

Το έργο, χωρίς ιδιαίτερη έμπνευση, το έχω ξαναδεί στο δικό το χωριό, όπου κι εκεί έχουν βάλει σε διάφορα σημεία (για να έχει επαρκή κάλυψη) κεραίες WiFi. Και λοιπόν; Αρκεί αυτό για να μπορεί να λειτουργήσει σωστά ένα κομπιούτερ και συνδεθεί με το διαδίκτυο;

Στην περίπτωση του χωριού μου, όχι. Το σύστημα δεν έπεισε και εγκαταλείφθηκε. Η αλήθεια είναι ότι προσπάθησα, τουλάχιστον εγώ, πολύ να το δουλέψω τα πρώτα καλοκαίρια που πήγαινα. Έπαιρνα το λάπτοπ μου και πήγαινα κάτω από τις κεραίες, όπου υπήρχε μια υποψία σήματος, αλλά κι αυτό ήταν ασταθές. Δεν υπήρχε δηλαδή η σταθερότητα να κάνω μια ανάρτηση ή κάτι σοβαρό στην ιστοσελίδα μου. Κι αφού είδα και αποείδα βρήκα την αρχή ένα καφέ στο Αρκαλοχώρι και μετά του ΦΩΚΙΩΝΑ στο χωριό και δούλευα από κει...

Παρεπιπτόντως έμαθα ότι τον τελευταίο χρόνο δεν υπολειτουργεί μόνο, όπως νόμιζα, αλλά δεν λειτουργεί καθόλου... Υπεύθυνος από το Δήμο, στην αρμοδιότητα του οποίου ανήκε το WiFi, μου εκμυστηρεύτηκε ότι είχαν χάσει τους κωδικούς του ρούτερ (ή η εταιρεία που τοποθέτησε το WiFi δεν τους έδωσε ποτέ...) με αποτέλεσμα να μη μπορούν να κάνουν ένα ριστάρτ...

Εύχομαι να μη γίνει κι εδώ στο Ελληνικό, το ίδιο... Γιατί με πολύ ενθουσιασμό μου το παρουσίασαν κι αυτό που είδα στην πράξη, μόνο άσχημες μνήμες μου έφερε... Μακάρι να ήταν ότι κατέβηκαν, λόγω των ημερών πολλοί στο χωριό και “γονάτισε” το δίκτυο...

Το βράδυ πάλι, χθες την ώρα του επιταφίου λειτουργούσε λίγο καλύτερα σε ταχύτητες. Κι αυτό είναι που με οδήγησε στην παραπάνω σκέψη...

Φυσικά σε κάθε περίπτωση το πρόβλημα δεν είναι δικό μου. Εγώ θα βολευτώ όπως βολευόμουν και πριν τοποθετηθούν οι δημόσιες κεραίες του WiFi.

Το ζήτημα είναι για κείνους που μένουν στο Ελληνικό και έσπευσαν να πάρουν να ένα κομπιούτερ για να έχουν μια επικοινωνία με τον έξω κόσμο, μέσω του διαδικτύου...

Μακάρι να βελτιωθεί το πράμα και να πάψουν τα προβλήματα που διαπίστωσα την πρώτη μέρα κάνοντας χρήση των υπηρεσιών του. Κι αυτή ήταν η Μ. Παρασκευή. Αν χρειαστεί θα τα ξαναπούμε...

Άλλη μια όμορφη διαδρομή στο πλάι του ποταμού Λούσιου, στο γεφύρι για τον Ατσίχολο, δίπλα σε ένα υπέροχο πραγματικά μέρος στην ορεινή Γορτυνία. Δείτε την άνοιξη που έχει κάνει κι εδώ αισθητή την παρουσία της... Μοναδικές εικόνες που μαλακώνουν την καρδιά...

Ο Ρήγας μόλις αρχίζει να συνηθίσει, φεύγει....

Παλιά, όταν ήταν μικρούλης ο Ρήγας, τον ανέβαζα εγώ πάνω στο δέντρο για να νιώσει στο φυσικό του χώρο σαν ζώο... Τώρα που μεγαλώνει, το κάνει μόνος του...

Αυτή η θέση του αρέσει του Ρήγα... Είναι στο παραθυρόφυλλο στου σπιτιού στο μικρό πλάτωμα του. Από δω απολαμβάνει για ώρα τη φύση...

Αυτό που παθαίνει ο Ρήγας όταν πηγαίνει ένα ταξίδι το παθαίνουν και πολύ άνθρωποι αν δεν προσέξουν λίγο. Τι παθαίνει, δηλαδή; Την αρχή δε βγαίνει έξω μέχρι να εγκλιματιστεί στο νέο περιβάλλον. Και μετά δεν μαζεύεται μέσα, επειδή του αρέσει...

Μόνο που έτσι έχει χάσει ήδη αρκετό χρόνο... Κι όταν προσπαθεί να τον καλύψει, δεν προλαβαίνει πια, επειδή όλα έτοιμα για την επιστροφή.

Τον παρατηρώ με προσοχή...Τη Δευτέρα του Πάσχα που όλα γύρω είναι ήσυχα πια, ο γάτος δεν κάθεται ούτε ένα λεπτό. Τριγυρνάει στο χαγιάτι, βλέπει στον κήπο, ανεβαίνει στα κάγκελα, μέχρι και στη μηλιά το προσπαθεί και το κάνει. Μόνος του, ψάχνεται. Επιθυμεί να γνωρίσει το περιβάλλον του. Και το παλεύει με το δικό του μοναδικό τρόπο...

Ο Ρήγας έχει συνηθίσει στα 80 τετραγωνικά του σπιτιού της Αθήνας και η επαρχία του φαντάζει σαν χάος. Που θεωρεί ότι πρέπει να το εξερευνήσει ως επισκέπτης, αλλά ο χρόνος δεν είναι πλέον επαρκής, επειδή προφανώς άργησε να πάρει την απόφαση για να το κάνει...

Άλλες στιγμές πάλι κάθετε στο περβάζι του ανοιχτού παραθυρόφυλλου και παρατηρεί τον κόσμο γύρω του. Τα ζουζούνια που πετούν με την άνοιξη που ανθίσει γύρω του, το καθετί. Νιαουρίζει γλυκά, αλλά δείχνει να αγνοεί τελείως τη μάνα του που περνάει από κοντά του ψάχνοντας να βρει τροφή για να κάνει γάλα που θα θρέψει τα πέντε βλαστάρια της...

Ο Ρήγας τραβάει την προσοχή μας. Έχουμε την αγωνία μη χαθεί στα ταξίδια εξερεύνησης του, αλλά αρνούμαστε να αντιληφθούμε πως το αίσθημα της αυτοσυντήρησης είναι ιδιαίτερα αναπτυγμένο στα ζώα. Είτε της επαρχίας, είτε της πόλης... Μετά τις μικρές βόλτες του στα όρια που εκείνος κρίνει ότι μπορεί να ελέγξει, επιστρέφει πίσω στο δωμάτιο του, την τροφή του, την άμμο του.

Κι όπως όλα τα αιλουροειδή, ο Ρήγας μπορεί να κοιμάται όλη μέρα σε κάποια γωνιά του σπιτιού που νοιώθει ασφάλεια, το βράδυ όμως κυκλοφορεί σε όλα τα δωμάτια για να βεβαιωθεί ότι όλα είναι στη θέση τους. Τον βλέπω καμιά φορά που σηκώνομαι για την ανάγκη μου. Με βλέπει που πάω στην πόρτα, νοιώθω ότι θα ήθελε να έρθει μαζί μου, αλλά κοντοστέκεται, το ξανασκέφτεται κι αλλάζει τελικά γνώμη...

Το πρωί που σηκώθηκα βγήκε μαζί μου στη βεράντα. Με τον Ιβάν έχει κάπως εξοικειωθεί. Δεν τον φοβάται τουλάχιστον όπως στην αρχή, αν κι εδώ που τα λέμε πιο εύκολα κάνει τις βόλτες του στα χαγιάτι, ιδιαίτερα όταν ο Ιβάν έχει βγει με το αφεντικό του βόλτα. Ναι, καλύτερα αισθάνεται τότε...

Τον σκέφτομαι τον καημένο στο ταξίδι της επιστροφής του για την Αθήνα... Δύσκολο θα 'ναι όπως τότε που ήρθε... Χάπι δεν του δίνουμε για το δρόμο... Χειρότερο τον κάνει μέχρι να συνέλθει. Ας είναι. Για την ώρα απολαμβάνουμε μαζί τις τελευταίες ώρες στο Ελληνικό της Γορτυνίας...

Ιδού και το δεύτερο βίντεο από μαι περιήγηση στο Ασκληπιείο της Αρχαίας Γόρτυνος δίπλα στο ποτάμι Λούσιο. Ο τόπος έχει μια ξεχωριστή ενέργεια. Είναι κρίμα να φτάσετε μέχρι το Ελληνικό και να μην πάτε να το δείτε από κοντά...

Ο Ιβάν πάει μια βόλτα έξω από το χωριό

Στην εξώπορτα ανήμερα του Πάσχα, απόγευμα και ο Ιβάν περιμένει με προσμονή να πάει βόλτα με το αφεντικό του, τον Γιώργο... Τον έχει δει που ετοιμάζεται και αντιλαμβάνεται, ο πανέξυπνος, τη συνέχεια...

Η πόρτα του πορτ μπαγκάζ του αυτοκινήτου του Γιώργου ανοίγει και ο Ιβάν μπαίνει μέσα. Ξέρει τι σημαίνει γι' αυτόν “ανοίγω το πορτ μπαγκάζ”. Θα πάνε έξω από το χωριό για να αφεθεί ελεύθερος να τρέξει και να παίξει...

Ένα από τα πράγματα που μου αρέσουν στο χωριό, γιατί έχει να κάνει με την ηρεμία του τοπίου, είναι τα ζώα. Και, είδατε, για τον Ρήγα και το ταξίδι του σας έγραψα από την πρώτη μέρα του ταξιδιού. Το ίδιο και για την Τζούλη τη μαμά του Ρήγα και τα πέντε νέα γατάκια της που έχει βρει απάγκιο πάνω σε ένα τσουβάλι στο χαγιάτι του Γιώργου...

Σήμερα θα σας μιλήσω για τον Ιβάν, τον καλό και αγαθό γίγαντα σκύλο του Γιώργου... Πέρσι γεννήθηκε. Στις 24 Απρίλη, λέει ο Γιώργος, ότι είχε τα γενέθλια του κι όμως κοντεύει τα 50 κιλά και με το πλούσιο τρίχωμα του είναι μάλλον τρομακτικός για όποιον δεν τον γνωρίζει...

Παρ' όλη την όψη του, ο ποιμενικός σκύλος, είναι παιδί ακόμα και του αρέσουν τα παιχνίδια. Τα θέλει σαν τρελός ο καημένος και τα χάδια επίσης... Τα τελευταία έτσι κι αλλιώς αρέσουν σε κάθε ζώντα οργανισμό...

Τον Ιβάν τον φοβούνται στο χωριό. Και πίσω από την πλάτη του Γιώργου λένε πολλές υπερβολές κι ψέματα. Ότι τάχα "έχει δαγκώσει άνθρωπο" και άλλες τέτοιες σαχλαμάρες. Και όπως είναι φυσικό, αυτό ενοχλεί τον Γιώργο...

Τίποτα από αυτό δεν έχει συμβεί... Ο Ιβάν είναι πολύ καλός, συνεργάσιμος και υπάκουος. Κάνει ότι του πεις και ακούει το αφεντικό του. Τα γρυλίσματα του είναι από χαρά, όχι από θυμό...

Τον είδα χθες... Τη χαρά που έκανε όταν ο Γιώργος τον έβαλε στο αυτοκίνητο του για να τον οδηγήσει έξω από το χωριό για την απογευματινή βόλτα του. Έκανε σαν τρελός από τη χαρά του μόλις κατάλαβε τις προθέσεις του... Έτρεχε από τη μια άκρη της αυλής στην άλλη και... κόλλησε τη μουσούδα του στην εξώπορτα, περιμένοντας ανυπόμονα τον Γιώργο να του δώσει το σύνθημα και να μπει στο αυτοκίνητο.

Το χωριό έχει αυτές τις μέρες πολύ κόσμο και η κίνηση να τον πάει με το αυτοκίνητο στα χωράφια ήταν η πιο σώφρονα που θα μπορούσε να κάνει... Δεν υπήρχε λόγος να περάσει μέσα από την πλατεία με τις καφετέριες γεμάτες από κόσμο...

Δεν πήγα μαζί τους, αλλά είμαι βέβαιος ότι θα τη χάρηκε ο Ιβάν με την ψυχή του αυτή τη βόλτα. Σαν το μικρό παιδί που μετρά τις ώρες για να το κάνει...

Δείτε το πρώτο από τα τρία δεκάλεπτα βίντεο που τράβηξα από το ποτάμι Λούσιος... Η μη καλή ποιότητα σήματος στο WiFi με δυσκόλεψε πολύ έως ότου “ανέβει” στο You Tube. Τώρα όμως μπορείτε να το απολαύσετε... Με τους φυσικούς ήχους του νερού που τρέχει ατέλειωτα κυβικά, πεντακάθαρο και όμορφο...

Κομήτες vs Κοπριτών, το ποδόσφαιρο αλλιώς...

Ένας αλλιώτικος ποδοσφαιρικός αγώνας έγινε το απόγευμα του Μ. Σαββάτου στο Ελληνικό. Οι Κομήτες αγωνίστηκαν εναντίον των Κοπριτών και νίκησαν 11 – 5!

Άλλη μια φάση από τον χθεσινό αγώνα στο 5Χ5 γήπεδο του Ελληνικού που τα τελευταία χρόνια γίνεται όλες τις τυμπανοκρουσίες κι είχε και κύπελλο για τον νικητή...

Αρκετοί Μουλατσαίοι πήγαν στο γήπεδο να παρακολουθήσουν τον ιδιόμορφο ποδοσφαιρικό αγώνα ποδοσφαίρου. Χειροκροτούν, γελούν... Όμορφη κι αυτή πλευρά του αθλητισμού...

Τα τελευταία χρόνια παρακολουθώ κάθε Μ. Σάββατο τον ποδοσφαιρικό αγώνα ανάμεσα στους Κομήτες και τους Κοπρίτες. Στο τοπικό χιούμορ οφείλονται οι ονομασίες των ομάδων, Όπου Κομήτες είναι όσοι μένουν μόνιμα στην Αθήνα μέλη του Συλλόγου με καταγωγή από το χωριό κι έρχονται αρά και που και Κοπρίτες οι νεαροί με τις κίτρινες φανέλες που μένουν μόνιμα στο χωριό...

Για πρώτη χρονιά φέτος οι φανέλες είναι ομοιόμορφες, καλοφτιαγμένες και με... χορηγό παρακαλώ, το ΛΟΓΟ και ΓΡΑΦΗ!

Στο γήπεδο έχουν έρθει και πολλοί χωριανοί. Για να χειροκροτήσουν, να σχολιάσουν, να κάνουν πλάκα με τους φίλους τους... Το σκορ έδινε αυτή τη δυνατότητα. 11-5 νίκησαν οι Κομήτες που ήταν και αθλητικά σαφώς καλύτεροι μέσα στο γήπεδο...

Για ένα γήπεδο 5Χ5 οι χρόνοι των αγώνων ήταν μικρότεροι κι αυτό βοήθησε αρκετά όσους ήθελαν να γίνει νωρίς το απόγευμα ο αγώνας για να προλάβουν και οι αθλητές να κάνουν ένα μπάνιο και να ετοιμαστούν για την εκκλησία.

Αυτή τη φορά δεν πήρα πολλές φωτογραφίες, όπως έκανα πέρσι... Το έκαναν τα παιδιά του Συλλόγου που θα έχουν και υλικό για την εφημερίδα τους, μια αξιόλογη προσπάθεια που βάζω κι εγώ κάθε καινούργιο φύλλο, αλλά και παλαιότερα σε αρχείο PDF στη μπάρα δεξία του Site, αν θέλετε να τα διαβάσετε.

Το σκορ σίγουρα δεν έχει να κάνει με ποδόσφαιρο. Πιο πολύ για μπάσκετ πάει, αλλά ας είναι. Είπαμε να το δούμε αλλιώς...

Όση ώρα παρακολουθούσα ανάμεσα στου χωριανούς μόνο χαμόγελα κι αστεία άκουγα. Κι αυτό μου άρεσε... Επιτέλους να, που υπάρχουν και διαφορετικοί φίλαθλοι, έστω και για μια μέρα, αυτή του Μ. Σαββάτου...

Μερικά “μεγάλα” θέματα στο χωριό

Πρωινό ξύπνημα Κυριακής... Ο καθένας στη δουλειά του... Εκείνοι ετοιμάζουν τη σούβλα... Εγώ το κομπιούτερ μου και το γράψιμο μου...

****Στο μαγαζί του Δρούλια το μεγάλο θέμα σήμερα είναι το ψωμί. Έρχονται και ζητάνε ένα καρβέλι... Και τότε ακούνε για πρώτη φορά αυτό που η κοπέλα “φωνάζει” από χθες: Ψωμί δεν θα έχει ώς την άλλη Τετάρτη. Κάντε τις παραγγελίες σας... Πρόβληματάκι αυτό...Τους χαίρομαι τους ανθρώπους που, αφού τα έλυσαν όλα τα προβλήματα τους έχουν κι αυτό...

****Ώρα για λίγη ξεκούραση... Χαλαρώστε, παρακαλώ με τα... μικρά μου. Πρόβλημα επίσης αντιμετωπίζουμε με το internet. Από χθες “σέρνεται”. Όχι μόνο το internet από το δημόσιο WiFi του Ελληνικού. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και στο ΚΕΦΙ και τη ταβέρνα του Γιωργαντά με το ιδιόκτητο δίκτυο CONNEX που διαθέτουν. Τι στην ευχή συμβαίνει; Λες και βλέπουν πότε υπάρχει κόσμος που το χρειάζεται για να... χαλάσουν... Να υπολειτουργεί. Να “σέρνεται”, όπως τώρα...

****Ένα κοριτσάκι, θα 'ναι δεν θα 'ναι επτά χρονών, έρχεται με λαχτάρα να πάρει παγωτό. “Μετάλαβα” λέει “μπορώ τώρα να φάω”... Προφανώς, το παιδί μεταφέρει πράγματα... Ανθρώπινες ανοησίες χωρίς νόημα. Ιδιαίτερα όταν πρόκειται για παιδιά.

*****Έχει καθίσει πολύ κόσμος στη λιακάδα. Υπέροχη μέρα... Ένα ζευγάρι ξένοι σταματούν να ξαποστάσουν. Βλέπουν τα τυλιχτά γλυκά “Λούσιος”. Τους αρέσουν οπτικά. Δοκιμάζουν. Ενθουσιάζονται... Πήραν ένα κοπεκχάγη και ένα πουράκι... Θα συνεχίζουν το δρόμο τους πιο ήσυχοι τώρα ψάχνοντας να βρουν τον ξυλόφουρνο στη Σεμνίτσα για να πάρουν κάτι σε ψωμί...

****Μπορεί να λιγόστεψαν, αλλά δε σταμάτησαν και φέτος να φτάνουν στο κινητό μου τηλέφωνο και στο προσωπικό μου e-mail ευχές αναστάσιμες από φίλους. Ένα ευχαριστώ, ας το πω από δω. Γιατί τα τελευταία χρόνια ούτε στέλνω, ούτε απαντώ στις ευχές που έρχονται, είτε με SMS, είτε στο e-mail μου. Συμπαθάτε με. Είναι προσωπική επιλογή και αντίληψη σε σχέση...

Αυτό είναι το χωριό μου, το όμορφο Θραψανό, που ονειρευόμουν να ζήσω, κάποτε...

Αυτό είναι το χωριό μου, το Θραψανό... Φωτογραφημένο στις 6 Ιουλίου 2012. Τον αγαπώ αυτόν τον τόπο. Και κάποτε, ονειρευόμουν να ζήσω εκεί αρκετό καιρό, όταν θα έβγαινα στη σύνταξη.  Τώρα πια είμαι συνταξιούχος, έχοντας αλλάξει άποψη και πρωτεραιότητες στη ζωή μου... Η στιγμή που νόμιζα ότι δεν θα ερχόταν ποτέ, ήρθε! Δείτε ΕΔΩ μερικά πράγματα για το χωριό μου...

spiti.ktiti.dek23

Όταν η ζωή δεν το βάζει κάτω… Οι βουκαμβίλιες που ξεράθηκαν από την παγωνιά του Γενάρη 2017, όταν το χιόνι το έστρωσε για τα καλά στο χωριό (δες την ακριβώς από κάτω φωτογραφία, διότι είναι πολύ σπάνιο το χιόνι στο χωριό μας σε υψόμετρο 350 μ.). Χρειάστηκε να περιμένουμε λίγο... Αλλά ο χρόνος δεν είναι πρόβλημα, όσο είμαστε όρθιοι, μπορούμε και αντέχουμε τις αντιξοότητες… Η φωτογραφία αυτή, είναι τραβηγμένη το Νοέμβρη του 2023 όταν βάψαμε με άλλο χρώμα την εξωτερική και εσωτερική αυλή του σπιτιού...

xionismeno.spiti090117

Φωτογραφία τραβηγμένη στις 9/1/2017, στο χιονιά που άρεσε σε όλο το Θραψανό. Το πατρικό μου σπίτι, χιονισμένο. Απόλαυση οφθαλμών… Ευχαριστώ όσους είχαν την καλοσύνη και την προνοητικότητα να μου στείλουν αυτή τη φωτογραφία… Κάθε εποχή στο χωριό μου είναι όμορφη. Έτσι το βλέπω εγώ, έχοντας προσωπικά βιώματα… Οι όμορφες βουκαμβίλιες, από αυτόν τον πάγο, ξεράθηκαν, σε αντίθεση με την τριανταφυλλιά που, για άλλη μια φορά, αποδείχτηκε πολύ δυνατή και άντεξε... Αλλά η ζωή δεν σταματά! Ξαναπέταξαν πράσινα κλαριά, ξαναζωντάνεψαν!

parteria6

Φτιάξαμε και τα παρτέρια στα δυο περιβολάκια στην εξωτερική αυλή... Ο επόμενος στόχος, αν το θέλει ο Θεός και τον καταφέρουμε, είναι να μπουν πλακάκια και στις αυλές, τόσο στην εσωτερική, όσο και στην εξωτερική. Και μια πραγματική εξώπορτα που θα προστατεύει το σπίτι μας, καλύτερα, από τους ανόητους που δεν λείπουν. Ο στόχος παραμένει. Ελπίζω να τα καταφέρουμε να τον υλοποιήσουμε σ' αυτή τη ζωή.

thrapsano.arxio

Και μια ιστορική φωτογραφία που δείχνει το χωριό των πιθαράδων... Κρήτη, Θραψανό, 1958-1962, φωτογραφία του Roland Hampe. Την είδαμε δημοσιευμένη στη εφημερίδα ΠΑΤΡΙΣ Ηρακλείου της 10/5/2023. Τα νέα παιδιά, στις μέρες μας, συνεχίζουν αυτή την τέχνη. Αν τα βοηθούσε λίγο και η Πολιτεία, όλα θα ήταν καλύτερα... Δείτε κι αυτό ΕΔΩ το υπέροχο ντοκιμαντέρ για την αγγειοπλαστική στο Θραψανό που προβλήθηκε το Φλεβάρη του 2024  από την ΕΡΤ 3.

patris220624

Από την ημερήσια Ηρακλειώτικη εφημερίδα, ΠΑΤΡΙΣ. Την είδαμε δημοσιευμένη στη στήλη Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ, το Σάββατο 22/6/2024 με την ένδειξη: 1958-1962, Κρήτη, Θραψανό. Φωτογραφία Roland Hame (πηγή: Άσπρο και Μαύρο). Η φωτογραφία έχει και μια ακόμα συναισθηματική αξία για μένα. Τραβήχτηκε, όταν εγώ γενήθηκα. Και προφανώς έχει επιχρωματιστεί. Δεν υπήρχε χρωματιστό φίλμ, τότε...

Σε ποια φάση βρίσκεται σήμερα η σελήνη; Θέλετε να ξέρετε;

Κάποτε το θέλαμε να επιστρέψουμε, όσο τίποτα άλλο... Τώρα, δεν είμαι πια βέβαιος...

thrapsano.arxio

Μια ιστορική φωτογραφία που δείχνει το χωριό των πιθαράδων μερικές δεκαετίες πίσω... Κρήτη, Θραψανό, 1958-1962, φωτογραφία Roland Hampe. Την είδααμε δημοσιευμένη στη εφημερίδα ΠΑΤΡΙΣ Ηρακλίου της 10/5/2023. Τα νέα παιδιά στις μέρες μας συνεχίζουν αυτή την τέχνη. Αν τα βοηθούσε λίγο και η Πολιτεία, όλα θα ήταν καλύτερα...

livades.diakopes2013

Η Λιβάδα... Η τεχνιτή λίμνη στο χωριό μου που τα καλοκαίρια περνούσα πολλές ώρες εδώ... Πανέμορφη και πάντα έχει κάτι εξαιρετικό να σου δώσει... Δείτε ΕΔΩ ένα βίντεο που τραβηξα πριν μερικά χρόνια από τη λίμνη. Έτσι είναι και σήμερα. Δεν έχει αλλάξει τίποτα... Η ίδια ομορφιά! Μόνο που εγώ δεν μπορώ να είμαι κοντά της, πια, με τη συχνότητα που ήμουν κάποτε...

panoramiki.livada.2014

Ιδού και μια πανοραμική φωτογραφία της λίμνης, που τράβηξα το χειμώνα του 2014 όταν κατέβηκα στο χωριό, για να μαζέψω τις ελιές μου...  Ελάτε, αν θέλετε, να σας πάω στις ελιές μου στου Μπουρμά. Δείτε ΕΔΩ. Τα τελευταία χρόνια δεν είχαν καρπό και από ότι δείχνουν τα πράγματα, ούτε και φέτος... Λογικό. Για να δώσουν καρπό, πρέπει να καλλιεργηθούν σωστά και φυσικά να βάλεις λιπάσματα. Κι αν το δεις από οικονομική άποψη, δεν είμαι βέβαιος ότι αξίζει τον κόπο...

 

 

Η ΕΡΓΑΣΙΑ ΜΑΣ ΚΑΙ Η ΠΙΣΤΗ ΜΑΣ

Η Αγία Γραφή περιγράφει μερικές φορές τους ανθρώπους με βάση την εργασία που έκαναν. Μιλάει για τον “Ματθαίο, τον εισπράκτορα φόρων”, τον “Σίμωνα τον βυρσοδέψη” και τον “Λουκά, τον αγαπητό γιατρό”. (Ματθ. 10:3· Πράξ. 10:6· Κολ. 4:14) Κάτι άλλο που χαρακτηρίζει τους ανθρώπους είναι οι πνευματικοί διορισμοί ή τα προνόμιά τους. Διαβάζουμε για τον Βασιλιά Δαβίδ, τον προφήτη Ηλία και τον απόστολο Παύλο. Αυτοί οι άντρες εκτιμούσαν τους θεόδοτους διορισμούς τους. Παρόμοια και εμείς, αν έχουμε προνόμια υπηρεσίας, πρέπει να τα εκτιμούμε.

Ο αρχικός σκοπός του Ιεχωβά για την ανθρωπότητα ήταν να ζει για πάντα εδώ στη γη. (Γέν. 1:28· Ψαλμ. 37:29) Ο Θεός πρόσφερε γενναιόδωρα στον Αδάμ και στην Εύα διάφορα πολύτιμα δώρα που τους έδιναν τη δυνατότητα να απολαμβάνουν τη ζωή. (Διαβάστε Ιακώβου 1:17) Ο Ιεχωβά τούς χάρισε ελεύθερη βούληση, την ικανότητα να κάνουν λογικές σκέψεις και τη δυνατότητα να αγαπούν και να απολαμβάνουν φιλίες.

Ο Δημιουργός μιλούσε στον Αδάμ και τον συμβούλευε για το πώς να δείχνει την υπακοή του. Ο Αδάμ μάθαινε επίσης πώς να καλύπτει τις ανάγκες του καθώς και πώς να φροντίζει τα ζώα και τη γη. (Γέν. 2:15-17, 19, 20) Ο Ιεχωβά προίκισε επίσης τον Αδάμ και την Εύα με τις αισθήσεις της γεύσης, της αφής, της όρασης, της ακοής και της όσφρησης. Έτσι μπορούσαν να απολαμβάνουν πλήρως την ομορφιά και τα άφθονα αγαθά του παραδεισένιου σπιτιού τους. Για το πρώτο ανθρώπινο ζευγάρι, οι δυνατότητες να έχουν απόλυτα ικανοποιητική εργασία, να νιώθουν πλήρεις και να κάνουν ανακαλύψεις, ήταν απεριόριστες.

Τι μπορούμε να μάθουμε από τα λόγια που είπε ο Ιησούς στον Πέτρο; Χρειάζεται να προσέξουμε ώστε να μην αφήσουμε την αγάπη μας για τον Χριστό να εξασθενήσει και την προσοχή μας να αποσπαστεί από τα συμφέροντα της Βασιλείας. Ο Ιησούς γνώριζε πολύ καλά τις πιέσεις που σχετίζονται με τις ανησυχίες αυτού του συστήματος πραγμάτων. Ας μάθουμε, να εκτιμούμε όσα έχουμε...

ΕΝΑ SITE "ΑΠΑΓΚΙΟ" ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ!

Αυτόν τον ιστότοπο τον «παλεύω» πολλά χρόνια. Πολύ πριν γνωρίσω την αλήθεια και βρω σκοπό στη ζωή μου. Φανταζόμουν τον εαυτό μου συνταξιούχο στο χωριό, με μια σχετικά καλή οικονομική επιφάνεια, δεδομένης μιας καλής σύνταξης που είχα οικοδομήσει πολλά πάνω της και ήθελα να έχω κάτι, για να περνάω το χρόνο μου.

Σήμερα, όλα έχουν αλλάξει γύρω μου, όλα εκτός από το Site αυτό. Δηλαδή, άλλαξε κι αυτό λιγάκι προσανατολισμό… Αντί να περνάει την ώρα του με κούφια δημοσιογραφικά θέματα, που δεν είχαν να προσφέρουν και πολλά πράγματα στους ανθρώπους, προσφέρει ελπίδα για ένα βέβαιο, καλύτερο αύριο.

Αυτήν την αληθινή ελπίδα, προσπαθεί να βάλει στις καρδιές των αναγνωστών του και να τους ενθαρρύνει να πιστέψουν ότι όλες αυτές οι δυσκολίες κάθε μορφής που ζούμε είναι παροδικές. Τα ωραία, είναι μπροστά μας... Και μπορούμε να τα ζήσουμε, φτάνει να το θέλουμε πραγματικά.

Αρκεί να μη στηριζόμαστε στην αξιοπιστία των ανθρώπων που σήμερα είναι κι αύριο όχι… Ούτε στις δυνάμεις μας. Αλλά στον Λόγο Εκείνου που είναι απόλυτα αξιόπιστος και να ακολουθούμε στη ζωή μας τις φωτεινές προειδοποιητικές  πινακίδες που έχει βάλει στο δρόμο μας…

ΚΡΕΟΝΤΑΣ, τέλος...

Το φύλλο που βλέπετε εδώ είναι το τελευταίο της εκδοτικής προσπάθειας του Εξωραϊστικού Συλλόγου της Κολοκυνθούς,  “Κρέοντας”. Δείτε το ΕΔΩ. Είναι το τεύχος 25 κι ΕΔΩ δείτε το αμέσως προηγούμενο. Ο ΚΡΕΟΝΤΑΣ αναγκάστηκε να αναστέλλει την έκδοσή του στην πρώτη μεγάλη οικονομική κρίση. Σε δύσκολες εποχές δεν άντεχε άλλο, τα δυσβάσταχτα οικονομικά βάρη. Βέβαια κάθε φύλλο που αναστέλλει την έκδοσή του, θέλει να ελπίζει και ονειρεύεται την επανέκδοση του... Μακάρι να γίνει έτσι. Και να μην είναι μόνο οι καλές προθέσεις των ανθρώπων του Συλλόγου...

Στο ρόλο του Συνταξιούχου

Αν έχεις κάπου να κρατηθείς, αν μπορείς να περιμένεις, η υπομονή αμείβεται.
Άπό τις 24/10/2020 είμαι πια συνταξιούχος!… Όλα εξελίχθηκαν καλά, όπως το περίμενα και τον Νοέμβρη του 2020 μπήκαν τα χρήματα της σύνταξης μου στο λογαριασμό μου. κι από τότε όλα γίνονται κανονικά, στην ώρα τους... Η αγωνία μου μετρούσε από τον Νοέμβριο του 2019, οπότε και κατέθεσα τα χαρτιά μου. Μια διαδικασία που κράτησε σχεδόν ένα χρόνο! 

Όλα αυτά έγιναν μέσα σε μια πρωτόγνωρη, δύσκολη εποχή του κορονοϊού Covid-19, με λοκντάουν και χωρίς τις μικρές εφημερίδες που βγάζω. Και όμως, όλα πήγαν καλά! Με τη βοήθεια ανθρώπων που μας αγαπούν, των παιδιών της Σούλας, δεν έχασα καμιά από τις ρυθμίσεις που είχα κάνει... Και δεν στερηθήκαμε τίποτα, από τα βασικά πράγματα. Ο Ιεχωβά να τους ευλογεί!

Δοξάζω τον Ιεχωβά για την καλή έκβαση του πράγματος! Και τον ευχαριστώ, γιατί αν δεν ήταν το ισχυρό χέρι Του να με οπλίζει με υπομονή και εγκαρτέρηση, όλα θα ήταν πολύ πιο δύσκολα!

Μικρές πινελιές αγάπης

athina1

Γεμάτος όμορφες, ξεχωριστές πινελιές, είναι αυτός ο ιστότοπος που διαβάζετε. Ξεκίνησε, για να καλύψει κάποιες ανάγκες έκφρασης, με δημοσιογραφικό κυρίως περιεχόμενο και τον βλέπουμε να εξελίσσεται ουσιαστικά σε ένα σημείο συνάντησης και επαφής, ανάμεσα σε φίλους. Και η αναφορά στις πινελιές δεν είναι καθόλου τυχαία. Κάπως έτσι δεν λειτουργούν και οι ζωγράφοι; Μόνο που εδώ το πράγμα μοιράζεται, ανάμεσα στις λέξεις και τις εικόνες. Και περιγράφουν μια ζωή πραγματική, όχι από αυτές που κυριαρχούν στη φαντασία και στο διαδίκτυο.

Δοκιμασία από τον Covid-19

Ότι μέχρι χθες, μόνο ως θεωρία γνωρίζαμε, το είδαμε να εφαρμόζεται στη ζωή μας... Και πήραμε τα μαθήματα μας. Δείτε ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ.

Το "φευγιό" της αδερφής μου

Η Γιωργία μας "έφυγε" για πάντα από κοντά μας το 2011. Και ο θάνατος του Γιάννη έναν ακριβώς χρόνο, μετά. Λιγοστεύουμε...

Έφυγε και ο Κωστής μας

Λιγοστεύουμε... Μετά τη Γεωργία μας, "έφυγε" και ο Κωστής μας. Τον αποχαιρετήσαμε (δείτε ΕΔΩ) με συγκίνηση... Θα τα ξαναπούμε αδελφέ!

Developed by OnScreen - Content by Nikos Theodorakis - Powered by FRIKTORIA