Παλιά, όταν ήταν μικρούλης ο Ρήγας, τον ανέβαζα εγώ πάνω στο δέντρο για να νιώσει στο φυσικό του χώρο σαν ζώο... Τώρα που μεγαλώνει, το κάνει μόνος του...

Αυτή η θέση του αρέσει του Ρήγα... Είναι στο παραθυρόφυλλο στου σπιτιού στο μικρό πλάτωμα του. Από δω απολαμβάνει για ώρα τη φύση...

Αυτό που παθαίνει ο Ρήγας όταν πηγαίνει ένα ταξίδι το παθαίνουν και πολύ άνθρωποι αν δεν προσέξουν λίγο. Τι παθαίνει, δηλαδή; Την αρχή δε βγαίνει έξω μέχρι να εγκλιματιστεί στο νέο περιβάλλον. Και μετά δεν μαζεύεται μέσα, επειδή του αρέσει...

Μόνο που έτσι έχει χάσει ήδη αρκετό χρόνο... Κι όταν προσπαθεί να τον καλύψει, δεν προλαβαίνει πια, επειδή όλα έτοιμα για την επιστροφή.

Τον παρατηρώ με προσοχή...Τη Δευτέρα του Πάσχα που όλα γύρω είναι ήσυχα πια, ο γάτος δεν κάθεται ούτε ένα λεπτό. Τριγυρνάει στο χαγιάτι, βλέπει στον κήπο, ανεβαίνει στα κάγκελα, μέχρι και στη μηλιά το προσπαθεί και το κάνει. Μόνος του, ψάχνεται. Επιθυμεί να γνωρίσει το περιβάλλον του. Και το παλεύει με το δικό του μοναδικό τρόπο...

Ο Ρήγας έχει συνηθίσει στα 80 τετραγωνικά του σπιτιού της Αθήνας και η επαρχία του φαντάζει σαν χάος. Που θεωρεί ότι πρέπει να το εξερευνήσει ως επισκέπτης, αλλά ο χρόνος δεν είναι πλέον επαρκής, επειδή προφανώς άργησε να πάρει την απόφαση για να το κάνει...

Άλλες στιγμές πάλι κάθετε στο περβάζι του ανοιχτού παραθυρόφυλλου και παρατηρεί τον κόσμο γύρω του. Τα ζουζούνια που πετούν με την άνοιξη που ανθίσει γύρω του, το καθετί. Νιαουρίζει γλυκά, αλλά δείχνει να αγνοεί τελείως τη μάνα του που περνάει από κοντά του ψάχνοντας να βρει τροφή για να κάνει γάλα που θα θρέψει τα πέντε βλαστάρια της...

Ο Ρήγας τραβάει την προσοχή μας. Έχουμε την αγωνία μη χαθεί στα ταξίδια εξερεύνησης του, αλλά αρνούμαστε να αντιληφθούμε πως το αίσθημα της αυτοσυντήρησης είναι ιδιαίτερα αναπτυγμένο στα ζώα. Είτε της επαρχίας, είτε της πόλης... Μετά τις μικρές βόλτες του στα όρια που εκείνος κρίνει ότι μπορεί να ελέγξει, επιστρέφει πίσω στο δωμάτιο του, την τροφή του, την άμμο του.

Κι όπως όλα τα αιλουροειδή, ο Ρήγας μπορεί να κοιμάται όλη μέρα σε κάποια γωνιά του σπιτιού που νοιώθει ασφάλεια, το βράδυ όμως κυκλοφορεί σε όλα τα δωμάτια για να βεβαιωθεί ότι όλα είναι στη θέση τους. Τον βλέπω καμιά φορά που σηκώνομαι για την ανάγκη μου. Με βλέπει που πάω στην πόρτα, νοιώθω ότι θα ήθελε να έρθει μαζί μου, αλλά κοντοστέκεται, το ξανασκέφτεται κι αλλάζει τελικά γνώμη...

Το πρωί που σηκώθηκα βγήκε μαζί μου στη βεράντα. Με τον Ιβάν έχει κάπως εξοικειωθεί. Δεν τον φοβάται τουλάχιστον όπως στην αρχή, αν κι εδώ που τα λέμε πιο εύκολα κάνει τις βόλτες του στα χαγιάτι, ιδιαίτερα όταν ο Ιβάν έχει βγει με το αφεντικό του βόλτα. Ναι, καλύτερα αισθάνεται τότε...

Τον σκέφτομαι τον καημένο στο ταξίδι της επιστροφής του για την Αθήνα... Δύσκολο θα 'ναι όπως τότε που ήρθε... Χάπι δεν του δίνουμε για το δρόμο... Χειρότερο τον κάνει μέχρι να συνέλθει. Ας είναι. Για την ώρα απολαμβάνουμε μαζί τις τελευταίες ώρες στο Ελληνικό της Γορτυνίας...

Ιδού και το δεύτερο βίντεο από μαι περιήγηση στο Ασκληπιείο της Αρχαίας Γόρτυνος δίπλα στο ποτάμι Λούσιο. Ο τόπος έχει μια ξεχωριστή ενέργεια. Είναι κρίμα να φτάσετε μέχρι το Ελληνικό και να μην πάτε να το δείτε από κοντά...