Πρωί φύγαμε, 10 παρά... Παρ' όλα αυτά είχε κίνηση. Ο κόσμος έχει ανάγκη να βγει από την πόλη. Και η άνοιξη αυτή την εποχή είναι στο φόρτε της. Το βλέπεις έντονα στην επαρχία...

Η μάνα του Ρήγα, του γάτου μας... Η Τζούλη. Έχει γεννήσει πριν λίγες μέρες πέντε γατάκια. Οι πρώτες φωτογραφίες της ανέβηκαν στο Fecebook. Και έκανα θραύση είναι αλήθεια...

Το ταξίδι ήταν γενικά καλό. Σε κάποιες στιγμές είχαμε κίνηση, ύστερα αυτή ισορρόπησε.

Στα διόδια της Ελευσίνας είδαμε “Χρυσαυγίτες”, το ίδιο και στην Τρίπολη. Δεν έδιναν τίποτα. Ή μάλλον μοίραζαν ένα φυλλάδιο που δεν πήραμε. Κρατούσαν όμως με καμάρι την ελληνική σημαία και όλοι, κορίτσια κι αγόρια φορούσαν κάτω παντελόνι στρατιωτικό και πάνω κοντομάνικη μαύρη μπλούζα με τα διακριτικά της “Χρυσής Αυγής”.

Τα έχουμε δει όλα στα διόδια. Ανθρώπους να δίνουν διαφημιστικά, εφημερίδες, να τα κρατάνε ανοιχτά για να περνάει ελεύθερα ο κόσμος, αλλά άνθρωποι που κρατάνε την ελληνική σημαία μόνο, πρώτη φορά βλέπαμε. Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω σε τι βοηθούσε τη συγκεκριμένη πολιτική οργάνωση. Και, κυρίως, τι πίστευαν ότι εξυπηρετούσε αυτή η κίνηση τους, αν έδιναν κάποιο μήνυμα κ.λπ.

Ας είναι... Η μέρα ήταν όμορφη και δεν υπήρχε κανένας λόγος να μου τη χαλάσουν... Δεν τα κατάφεραν...

Σταθήκαμε δυο τρεις φορές στη διαδρομή. Ο Ρήγας όχι μόνο δεν αγαπά τα ταξίδια, αλλά δεν τα αντέχει κιόλας, ο καημένος... Το στόμα του είχε γέμισε σάλια... Στο δε Μαίναλο, η διαδρομή μετά την Τρίπολη μέχρι το Ελληνικό Αρκαδίας, όσο όμορφη ήταν για μας μέσα από τα έλατα, τόσο δύσκολη ήταν γι' αυτόν με τις στροφές...

Κοντά τέσσερις ώρες μας πήρε η διαδρομή. Είπαμε λόγω Ρήγα η ταχύτητα ήταν πιο χαμηλή. Στο Ελληνικό δοκιμάσαμε το WiFi από το σπίτι του Γιώργο. Ελπίζω να δουλέψει και να με εξυπηρετήσει στις αναρτήσεις μου. Θα φανεί τις επόμενες μέρες. Αυτό που εγώ ήθελα μετά το μεσημεριανό φαγητό ήταν να ξαπλώσω λίγο να ξεκουραστώ. Θα πρέπει να τον ψιλοπήρα κιόλας.

Στις 5 σηκώθηκα. Έφτιαξα ένα καφεδάκι και κάθισα στη βεράντα. Παρόλο που κάποια σύννεφα αρχίζουν να φαίνονται στον ουρανό η μέρα ήταν ζεστή... Μια μάλλινη πλεκτή ζακέτα μου φαίνεται βαριά για να τη ρίξω πάνω μου καθώς γράφω...

Ο Γιώργος πήρε το λάστιχο κι άρχισε να ποτίζει. Η Τζούλη, η μαμά του Ρήγα γέννησε ξανά, πριν λίγες μέρες, πέντε κουτσούβελα που έχουν ακόμα τα ματάκια τους κλειστά...

Είναι ήσυχα στο χωριό... Δεν ακούγεται τίποτα... Μόνο ο ήχος του νερού από το Γιώργο που ποτίζει... Και πίσω του τα πουλιά που τιτιβίζουν. Να, ένας σοβαρός λόγος που ήθελα να φύγω μερικές μέρες από την Αθήνα...