Και οι τρεις φωτογραφίες που κοσμούν τη σημερινή ανάρτηση μου είναι από το χωριό Ελληνικό, τραβηγμένες το απόγευμα την ώρα που πήγαινα στο γήπεδο να δω τον φιλικό αγώνα μεταξύ Κομητών – Κοπριτών, όπου οι πρώτοι υπέστησαν συντριπτική ήττα...

Αυτό το δέντρο με τα υπέροχα ανθάκια που δεν ξέρω πώς το λένε και η πάνω φωτογραφία μου άρεσαν πολύ... Σπίτια με τέτοιο πράσινο δεν τα βλέπεις και κάθε μέρα. Τα “σκλάβωσα” λοιπόν με τη μηχανή μου. Δεν είναι υπέροχα; Εμένα έτσι μου φαίνονται...

Εδώ η φύση, δυο βήματα έξω από το χωριό πηγαίνοντας για να δω τον αγώνα. Κίτρινο και πράσινο, ατέλειωτα χρώματα που κάνουν τον καμβά της φύσης ακόμα πιο όμορφο. Όπως και να το δεις...

Αυτό που μ' αρέσει στο χωριό είναι το βράδυ να κοιτάζω τον έναστρο ουρανό και να θαυμάζω το σύμπαν και τον δημιουργό του... Είναι κάτι υπέροχο που μας το κρύβουν τα φώτα της πόλης και μας λείπει...

Ένα δεύτερο είναι το πρωινό ξύπνημα από τα τιτιβίσματα των πουλιών. Συνήθως έτσι συμβαίνει... Το βιολογικό μου ρολόι έχει ρυθμιστεί να κοιμάμαι νωρίς και να ξυπνάω επίσης νωρίς. Θα 'ναι και που μεγαλώνω, κι αυτό, έχω παρατηρήσει ότι το έχουν κάπως αναπτυγμένο οι ηλικιωμένοι... Ξαφνικά σαν να μη θέλουν να κοιμηθούν πολύ, σα να “πιέζουν” τον εαυτό τους να ζήσουν, επειδή ο χρόνος της παραμονής τους στη γη λιγοστεύει σαν την άμμο στην κλεψύδρα.

Να ξυπνάς λοιπόν από τα πουλιά είναι ασφαλώς υπέροχο... Να φτιάχνεις καφέ και να απολαμβάνεις την ανατολή του ήλιου που ροδίζει στο ξημέρωμα του με τις σκέψεις ώριμες να “πέσουν” στο χαρτί και να καταγραφούν... Δεν υπάρχει πιο όμορφο πράγμα... Αν κάτι μ' αρέσει πολύ εδώ στο διαδίκτυο είναι ακριβώς αυτή δυνατότητα να μοιραστείς τα πράγματα που έχεις μέσα σου με άλλους ανθρώπους από διαφορετικά μήκη και πλάτη της γης...

Εγώ, τουλάχιστον αυτό κάνω στο δικό μου Site και το κάνω μ' έναν τρόπο που με γεμίζει... Κρατάω μια βασική αρχή της δημοσιογραφίας και προσπαθώ να κινούμαι σ' αυτή την ευθεία: Πρώτα ζω και μετά γράφω...

Είναι μοναδική αυτή η ώρα... Γεμίζει η ψυχή. Ηρεμεί το πνεύμα... Το χωριό κοιμάται ακόμα. Τίποτα δεν κυκλοφορεί στους δρόμους. Που και που, από μακριά ακούγεται ένα κοκόρι, σήμα κατατεθέν ότι ξημερώνει... Ο ουρανός είναι καθαρός. Ζέστη θα 'χει και σήμερα...

Κάνω τα πρώτα μου σχέδια: Να πάω αργότερα που θα σηκωθεί ημέρα, μια βόλτα έξω από το χωριό, στη φύση, να γράψω στο βίντεο με το κινητό μου, μερικές ανοιξιάτικες εικόνες και να τις μοιραστώ μαζί σας, μέσα από δω...

Είπαμε, στο χωριό το έχεις αυτό το πλεονέκτημα. Να ηρεμεί ο νους να μπαίνει σε τάξη η ψυχή και τα θέλω της. Να χαλαρώνεις και να ζεις το κάθε λεπτό...

Αυτό θέλω κι αυτό προσπαθώ. Οι αλλαγές είναι συνυφασμένες με τον ανθρώπινο χαρακτήρα. Κάπου ενώνονται, κάπου μπερδεύονται, κάπου χάνονται... Χρειάζεται συχνά να ξαναβρίσκουμε το μότο και να τα κάνουμε όλα από την αρχή...

Πώς κάνουν συχνά ριστάρτ στο κομπιούτερ; Ένα τέτοιο πράγμα, ας πούμε, σε ότι αφορά τον ανθρώπινο οργανισμό, χρειάζεται. Να αποφορτιστούμε από ότι έχουμε μέσα μας. Και το κρατάμε ως ασφάλεια ακριβά φυλαγμένο από τα μάτια του κόσμου.

Άμα ξυπνάς με το τιτίβισμα των πουλιών και η μέρα δεν έχει σηκωθεί ακόμα, είναι φυσικό τέτοιες σκέψεις (κι άλλες...) να σου 'ρχονται στο μυαλό...