Πρωί φύγαμε, 10 παρά... Παρ' όλα αυτά είχε κίνηση. Ο κόσμος έχει ανάγκη να βγει από την πόλη. Και η άνοιξη αυτή την εποχή είναι στο φόρτε της. Το βλέπεις έντονα στην επαρχία...

Η μάνα του Ρήγα, του γάτου μας... Η Τζούλη. Έχει γεννήσει πριν λίγες μέρες, πέντε γατάκια. Οι πρώτες φωτογραφίες της, ανέβηκαν στο Fecebook. Και έκαναν θραύση είναι αλήθεια...

Το ταξίδι ήταν γενικά καλό. Σε κάποιες στιγμές είχαμε κίνηση, ύστερα αυτή ισορρόπησε.

Στα διόδια της Ελευσίνας εί δαμε “Χρυσαυγίτες”, το ίδιο και στην Τρίπολη. Δεν έδιναν τίποτα. Ή μάλλον μοίραζαν ένα φυλλάδιο που δεν πήραμε. Κρατούσαν όμως με καμάρι την ελληνική σημαία και όλοι, κορίτσια κι αγόρια φορούσαν κάτω παντελόνι στρατιωτικό και πάνω κοντομάνικη μαύρη μπλούζα με τα διακριτικά της “Χρυσής Αυγής”.

Τα έχουμε δει όλα στα διόδια. Ανθρώπους να δίνουν διαφημιστικά, εφημερίδες, να τα κρατάνε ανοιχτά για να περνάει ελεύθερα ο κόσμος, αλλά άνθρωποι που κρατάνε την ελληνική σημαία μόνο, πρώτη φορά βλέπαμε. Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω σε τι βοηθούσε τη συγκεκριμένη πολιτική οργάνωση. Και, κυρίως, τι πίστευαν ότι εξυπηρετούσε αυτή η κίνηση τους, αν έδιναν κάποιο μήνυμα κ.λπ.

Ας είναι... Η μέρα ήταν όμορφη και δεν υπήρχε κανένας λόγος να μου τη χαλάσουν... Δεν τα κατάφεραν...

Σταθήκαμε δυο τρεις φορές στη διαδρομή. Ο Ρήγας όχι μόνο δεν αγαπά τα ταξίδια, αλλά δεν τα αντέχει κιόλας, ο καημένος... Το στόμα του είχε γέμισε σάλια... Στο δε Μαίναλο, η διαδρομή μετά την Τρίπολη μέχρι το Ελληνικό Αρκαδίας, όσο όμορφη ήταν για μας μέσα από τα έλατα, τόσο δύσκολη ήταν γι' αυτόν με τις στροφές...

Κοντά τέσσερις ώρες μας πήρε η διαδρομή. Είπαμε λόγω Ρήγα η ταχύτητα ήταν πιο χαμηλή. Στο Ελληνικό δοκιμάσαμε το WiFi από το σπίτι του Γιώργο. Ελπίζω να δουλέψει και να με εξυπηρετήσει στις αναρτήσεις μου. Θα φανεί τις επόμενες μέρες. Αυτό που εγώ ήθελα μετά το μεσημεριανό φαγητό ήταν να ξαπλώσω λίγο να ξεκουραστώ. Θα πρέπει να τον ψιλοπήρα κιόλας.

Στις 5 σηκώθηκα. Έφτιαξα ένα καφεδάκι και κάθισα στη βεράντα. Παρόλο που κάποια σύννεφα αρχίζουν να φαίνονται στον ουρανό η μέρα ήταν ζεστή... Μια μάλλινη πλεκτή ζακέτα μου φαίνεται βαριά για να τη ρίξω πάνω μου καθώς γράφω...

Ο Γιώργος πήρε το λάστιχο κι άρχισε να ποτίζει. Η Τζούλη, η μαμά του Ρήγα γέννησε ξανά, πριν λίγες μέρες, πέντε κουτσούβελα που έχουν ακόμα τα ματάκια τους κλειστά...

Είναι ήσυχα στο χωριό... Δεν ακούγεται τίποτα... Μόνο ο ήχος του νερού από το Γιώργο που ποτίζει... Και πίσω του τα πουλιά που τιτιβίζουν. Να, ένας σοβαρός λόγος που ήθελα να φύγω μερικές μέρες από την Αθήνα...

Πρωί φύγαμε, 10 παρά... Παρ' όλα αυτά είχε κίνηση. Ο κόσμος έχει ανάγκη να βγει από την πόλη. Και η άνοιξη αυτή την εποχή είναι στο φόρτε της. Το βλέπεις έντονα στην επαρχία...

Η μάνα του Ρήγα, του γάτου μας... Η Τζούλη. Έχει γεννήσει πριν λίγες μέρες πέντε γατάκια. Οι πρώτες φωτογραφίες της ανέβηκαν στο Fecebook. Και έκανα θραύση είναι αλήθεια...

Το ταξίδι ήταν γενικά καλό. Σε κάποιες στιγμές είχαμε κίνηση, ύστερα αυτή ισορρόπησε.

Στα διόδια της Ελευσίνας είδαμε “Χρυσαυγίτες”, το ίδιο και στην Τρίπολη. Δεν έδιναν τίποτα. Ή μάλλον μοίραζαν ένα φυλλάδιο που δεν πήραμε. Κρατούσαν όμως με καμάρι την ελληνική σημαία και όλοι, κορίτσια κι αγόρια φορούσαν κάτω παντελόνι στρατιωτικό και πάνω κοντομάνικη μαύρη μπλούζα με τα διακριτικά της “Χρυσής Αυγής”.

Τα έχουμε δει όλα στα διόδια. Ανθρώπους να δίνουν διαφημιστικά, εφημερίδες, να τα κρατάνε ανοιχτά για να περνάει ελεύθερα ο κόσμος, αλλά άνθρωποι που κρατάνε την ελληνική σημαία μόνο, πρώτη φορά βλέπαμε. Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω σε τι βοηθούσε τη συγκεκριμένη πολιτική οργάνωση. Και, κυρίως, τι πίστευαν ότι εξυπηρετούσε αυτή η κίνηση τους, αν έδιναν κάποιο μήνυμα κ.λπ.

Ας είναι... Η μέρα ήταν όμορφη και δεν υπήρχε κανένας λόγος να μου τη χαλάσουν... Δεν τα κατάφεραν...

Σταθήκαμε δυο τρεις φορές στη διαδρομή. Ο Ρήγας όχι μόνο δεν αγαπά τα ταξίδια, αλλά δεν τα αντέχει κιόλας, ο καημένος... Το στόμα του είχε γέμισε σάλια... Στο δε Μαίναλο, η διαδρομή μετά την Τρίπολη μέχρι το Ελληνικό Αρκαδίας, όσο όμορφη ήταν για μας μέσα από τα έλατα, τόσο δύσκολη ήταν γι' αυτόν με τις στροφές...

Κοντά τέσσερις ώρες μας πήρε η διαδρομή. Είπαμε λόγω Ρήγα η ταχύτητα ήταν πιο χαμηλή. Στο Ελληνικό δοκιμάσαμε το WiFi από το σπίτι του Γιώργο. Ελπίζω να δουλέψει και να με εξυπηρετήσει στις αναρτήσεις μου. Θα φανεί τις επόμενες μέρες. Αυτό που εγώ ήθελα μετά το μεσημεριανό φαγητό ήταν να ξαπλώσω λίγο να ξεκουραστώ. Θα πρέπει να τον ψιλοπήρα κιόλας.

Στις 5 σηκώθηκα. Έφτιαξα ένα καφεδάκι και κάθισα στη βεράντα. Παρόλο που κάποια σύννεφα αρχίζουν να φαίνονται στον ουρανό η μέρα ήταν ζεστή... Μια μάλλινη πλεκτή ζακέτα μου φαίνεται βαριά για να τη ρίξω πάνω μου καθώς γράφω...

Ο Γιώργος πήρε το λάστιχο κι άρχισε να ποτίζει. Η Τζούλη, η μαμά του Ρήγα γέννησε ξανά, πριν λίγες μέρες, πέντε κουτσούβελα που έχουν ακόμα τα ματάκια τους κλειστά...

Είναι ήσυχα στο χωριό... Δεν ακούγεται τίποτα... Μόνο ο ήχος του νερού από το Γιώργο που ποτίζει... Και πίσω του τα πουλιά που τιτιβίζουν. Να, ένας σοβαρός λόγος που ήθελα να φύγω μερικές μέρες από την Αθήνα...

Είκοσι λεπτά μετά την καθορισμένη ώρα συνάντησης στο πρωτομαγιάτικο κάλεσμα στην πλατεία Κλαυθμώνος. Άδεια η εξέδρα απ' όπου θα μιλούσαν...

Μπροστά στη Βουλή των Ελλήνων. Έχουν ήδη αποχωρήσει οι... πρωινοί του ΠΑΜΕ και έρχονται οι επόμενοι...

Εικόνες απεργιακές εργαζομένων. Τα πανό, οι ντουντούκες, τα συνθήματα... Κάπως έτσι ήταν πάντα...

Πλατεία Συντάγματος, μπροστά στο ξενοδοχείο “Μεγάλη Βρετανία”. Σαν υποχρέωση μου φάνηκε. Και δεν μου άρεσε...

Στην πλατεία Κλαυθμώνος, όταν προστέθηκαν και τα μπλοκ του ΣΥΡΙΖΑ που ήρθαν από τα Χαυτεία. Φάνηκε αμέσως ο κόσμος....

Πορεία προς τη Βουλή μετά τις ομιλίες στην πλατεία Κλαυθμώνος. Η φωτογραφία είναι από την οδό Σταδίου καθώς οι απεργοί έχουν ξεκινήσει για τη Βουλή.

Ο Αλέξανδρος Παναγούλης με τη δημοσιόγραφο Οριάνα Φαλάτσι που υπήρξε και σύντροφος της ζωής του. Η ίδια έγραψε μετά το θάνατο του ένα μοναδικό βιβλίο γι' αυτόν.

Την Πρωτομαγιά του 1976 ο Αλέκος Παναγούλης, ο οποίος συνέδεσε το όνομά του με την ηρωική πράξη της απόπειρας δολοφονίας του δικτάτορα Γεωργίου Παπαδόπουλου, βρήκε τον θάνατο σε ένα περίεργο αυτοκινητιστικό δυστύχημα, τα αίτια του οποίου παραμένουν μέχρι σήμερα αδιευκρίνιστα.

Τι ξέρουμε γι' αυτόν; Αξίζει να θυμόμαστε τέτοιους ανθρώπους...

Ο Αλέξανδρος Παναγούλης γεννήθηκε στην Γλυφάδα. Δευτερότοκος γιος της Αθηνάς Κακαβούλη και του Βασιλείου Παναγούλη, αξιωματικού του στρατού ξηράς. Αδερφός του Γεωργίου Παναγούλη, θύματος του καθεστώτος των Συνταγματαρχών, και του Ευσταθίου Παναγούλη, μετέπειτα πολιτικού άνδρα. Από την πλευρά του πατέρα του κατάγεται από την Δίβρη (Λάμπεια) Ηλείας και από την πλευρά της μητέρας του από το Σύβρο Λευκάδας. Εξαιτίας της κατοχής από τις δυνάμεις του Άξονα, ο Α. Παναγούλης πέρασε μέρος της παιδικής του ηλικίας στη Λευκάδα. Σπούδασε στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο στην Σχολή Μηχανολόγων-Ηλεκτρολόγων. 
Πνεύμα ελεύθερο και δημοκρατικό, ο Αλέξανδρος Παναγούλης εντάχθηκε από νεαρή ηλικία στις κεντρώες πολιτικές δυνάμεις του τόπου: στην Ένωση Κέντρου (Ε.Κ.) του Γεωργίου Παπανδρέου.

Συγκεκριμένα ο Α. Παναγούλης εντάχθηκε στην οργάνωση της νεολαίας του κόμματος – Οργάνωση Νέων της Ένωσης Κέντρου (Ο.Ν.Ε.Κ.) που μετονομάζεται στη συνέχεια σε Ελληνική Δημοκρατική Νεολαία (Ε.ΔΗ.Ν.) – για να αναλάβει μετά την μεταπολίτευση την προεδρία της στις 3 Σεπτεμβρίου του 1974.

Ο Αλέξανδρος Παναγούλης συμμετείχε ενεργά στον αγώνα για την επαναφορά της δημοκρατίας και εναντίον του στρατιωτικού καθεστώτος του Γ. Παπαδόπουλου (1967-1974). Λιποτάκτησε από το στράτευμα και ίδρυσε την οργάνωση Εθνική Αντίσταση. Αυτοεξορίστηκε στην Κύπρο για να καταστρώσει σχέδιο δράσης. Εκεί έρχεται σε επαφή με τους πολιτικούς άνδρες του τόπου, όπως ο Πολύκαρπος Γιωρκάτζης, με σκοπό να τους ζητήσει να συνδράμουν στην αντίσταση. Επανέρχεται στην Ελλάδα και μαζί με στενούς του συνεργάτες σχεδιάζει την απόπειρα δολοφονίας του δικτάτορα Παπαδόπουλου την 13η Αυγούστου 1968 κοντά στη Βάρκιζα. Αποτυγχάνει και συλλαμβάνεται.

Όπως σημειώνει η Οριάνα Φαλάτσι στην συνέντευξη της με τον Αλέξανδρο Παναγούλη μετά την απελευθέρωση του, η πράξη του ήταν μια πολιτική πράξη εναντίον της δικτατορίας. Η Φαλάτσι αναφέρει τον Α. Παναγούλη ως εξής: Δεν επιδίωξα να σκοτώσω έναν άνθρωπο. Δεν είμαι ικανός να σκοτώσω έναν άνθρωπο. Επιδίωξα να σκοτώσω έναν τύραννο. 

Μετά από μερόνυχτα συνεχούς βασανισμού, οδηγείται ημιθανής στο νοσοκομείο και κατόπιν δικάζεται από το Στρατοδικείο στις 3 Νοεμβρίου 1968 και καταδικάζεται δις εις θάνατον, μαζί με άλλα μέλη της Εθνικής Αντίστασης, στις 17 Νοεμβρίου 1968. Μεταφέρεται στην Αίγινα για την εκτέλεση η οποία όμως ματαιώθηκε χάρη στις πιέσεις της διεθνούς κοινότητας και αφού προσπάθησαν να πείσουν τον Παναγούλη να υπογράψει για να του δοθεί χάρη. Στις 25 Νοεμβρίου 1968 ο Παναγούλης μεταφέρθηκε από την Αίγινα στις Στρατιωτικές Φυλακές του Μπογιατίου (Σ.Φ.Μ.), όπου και του επιβλήθηκε η «ποινή του εντοιχισμού» όπως λέει ο ίδιος. Από εκεί δραπετεύει στις 5 Ιουνίου 1969, συλλαμβάνεται όμως εκ νέου και οδηγείται προσωρινά στο στρατόπεδο στου Γουδή για να μεταφερθεί μετά από ένα μήνα και πάλι στις φυλακές Μπογιατίου.

Εκεί τον περιμένει η απομόνωση σε κελί που το έφτιαξαν ειδικά για τον Παναγούλη και ήταν σαν αντίγραφο τάφου. Επιχειρεί να δραπετεύσει αρκετές φορές ανεπιτυχώς. Γράφει ποιήματα ως διέξοδο. Συνεχίζει να γράφει ακόμα και όταν του κατάσχουν κάθε γραφική ύλη χρησιμοποιώντας για μελάνι το αίμα του και για χαρτί τους τοίχους του κελιού-τάφου του.

Ο Α. Παναγούλης σύμφωνα με ορισμένους αρνείται την πρόταση απονομής χάριτος που του προσέφερε η χούντα. Τον Αύγουστο του 1973 – μετά από τεσσεράμισι σχεδόν χρόνια φυλάκισης – απελευθερώθηκε βάση της γενικής αμνηστίας που απένειμε το καθεστώς των συνταγματαρχών στους πολιτικούς κρατούμενους, κατόπιν της αποτυχημένης προσπάθειας του Γ. Παπαδόπουλου να φιλελευθεροποιήσει το καθεστώς του. Αυτοεξορίζεται εκ νέου, αυτή τη φορά στην Φλωρεντία της Ιταλίας, για να επαναδραστηριοποιηθεί στην αντίσταση, ουσιαστικά όμως συνεχίζει την αντίσταση στην Ελλάδα ερχόμενος κρυφά όπου και οργανώνει ομάδες αντίστασης.

Στην μεταπολίτευση ο Αλέξανδρος Παναγούλης εκλέγεται βουλευτής της Β΄ Αθηνών με την Ένωση Κέντρου-Νέες Δυνάμεις (Ε.Κ.-Ν.Δ., σήμερα Ε.ΔΗ.Κ.), στις εκλογές της 17ης Νοεμβρίου 1974. Επιδιώκει την απομόνωση των πολιτικών που συνεργάστηκαν με το δικτατορικό καθεστώς της Χούντας και εξαπολύει σωρεία καταγγελιών. Λίγο μετά την εκλογή του έρχεται σε ρήξη με την ηγεσία του κόμματος του γιατί είχε συγκεντρώσει στοιχεία για τη συνεργασία του Δημήτρη Τσάτσου με το χουντικό καθεστώς, με συνέπεια να αρνηθεί να συνυπάρξει με τον «προδότη» στο ίδιο κόμμα και παραιτείται. Παρέμεινε όμως στη Βουλή των Ελλήνων ως ανεξάρτητος βουλευτής. Επιμένει στις καταγγελίες του και έρχεται σε ανοιχτή αντιπαράθεση με τον Υπουργό Εθνικής Αμύνης, Ευάγγελο Αβέρωφ και τον Δημήτρη Τσάτσο. Δέχθηκε πολιτικές πιέσεις αλλά και απειλές για τη ζωή του για να αποσύρει τις καταγγελίες του, όπως διαρρήξεις στο πολιτικό του γραφείο, μηνύματα που του άφηναν άγνωστοι κλπ. 

Σκοτώνεται την πρωτομαγιά του 1976 σε ηλικία 38 ετών κατόπιν τροχαίου ατυχήματος στην λεωφόρο Βουλιαγμένης (το αυτοκίνητό του πήγε και έπεσε σε υπόγειο κατάστημα επί της λεωφόρου κάθετα στην πορεία), λίγες μέρες πριν την αποκάλυψη των φακέλων σχετικά με τα όργανα ασφαλείας της Χούντας (Φάκελος ΕΣΑ). Η αποκάλυψη των φακέλων, που δεν έλαβε χώρα ποτέ, λέγεται ότι περιείχε αδιαμφισβήτητες αποδείξεις εις βάρος ορισμένων πολιτικών που συνεργάστηκαν με την χούντα. Κατά πολλούς, το τροχαίο ατύχημα είχε στηθεί για να θέσει τον Αλέξανδρο Παναγούλη εκτός μάχης και να εξαφανίσει τις αποδείξεις που είχε υπό την κατοχή του. Δεν έχει παρουσιαστεί ωστόσο μέχρι σήμερα κανένα τεκμήριο για όλες αυτές τις εικασίες.

Δείτε σ' αυτό το βίντεο μια εκπομπή - αφιέρωμα της ΕΡΤ για τον αγωνιστή Αλέκο Παναγούλη, έντεκα χρόνια, τότε, από το θάνατο του...