Πολύ καλή ήταν η επιλογή μου να πάω στο πάρκο της Ακαδημίας του Πλάτωνα. Δείτε τι κατέγραψα με την κάμερα μου... Εκεί, κάθε μέρα, υπάρχει και κάτι σημαντικό. Και μια... παιδική παράσταση με θέμα την οικογένεια είναι σημαντικό θέμα. Δυστυχώς δεν την έχουμε όλη, γιατί δεν μπορούσε να γίνει τεχνικά, αλλά έχουμε ένα μεγάλο της μέρος. Απολαύστε τη μαζί  μου...

Δεν άντεξα ούτε δέκα λεπτά στη συνέλευση της πολυκατοικίας που μένω. Η ανακοίνωση από τη διαχείριση έκανε λόγο για “έκτακτη συνέλευση”. Ούτε λόγος για το θέμα της...

Ήμουν συνεπής. Ακριβώς στις 11 π. μ. όπως έλεγε η ανακοίνωση. Βρήκα εκεί τη διαχειρίστρια και έναν ένοικο να περιμένουν. Ένα τέταρτο αργότερα ήρθαν άλλοι 4. Μας έλλειπαν δυο - τρεις. Καμιά δεκαριά οικογένειες είμαστε όλοι κι όλοι...

Και τι ταλέντο φοβερό... Μέσα σε 10 λεπτά η είσοδος της πολυκατοικίας όπου γινόταν η συνέλευση πλημμύρισε από κραυγές επιθετικές και αντεγκλήσεις για ελάσσονος σημασίας ζητήματα. Γιατί κάποιος ρίχνει μωρομάντιλα στην τουαλέτα με αποτέλεσμα να βουλώνουν τα φρεάτια της αποχέτευσης, γιατί κάποιοι βάζουν μέσα στην πυλωτή τις μηχανές (με φωτογράφιζαν ως ένοχο μαζί με άλλους) δημιουργώντας πρόβλημα στην μεταλλική εξώπορτα της πολυκατοικίας. Προβλήματα, προβλήματα και φωνές...

Μυρμήγκιασε το κεφάλι μου. Κι ήταν πρωί μιας ανοιξιάτικης Κυριακής... Έφυγα. Προτίμησα να πάω μια βόλτα στο πάρκο να ξελαμπικάρει το μυαλό μου, ακούγοντας το τιτίβισμα των πουλιών...

Λυπάμαι που μένω σε μια τέτοια πολυκατοικία. Μακάρι να κυλίσει γρήγορα ο καιρός να βγω στη σύνταξη και να φύγω μακριά... Οι άνθρωποι βιώνουν όλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε λόγω της οικονομικής δυσπραγίας και τα βγάζουν εντελώς λάθος.

Αντί να βρούμε κώδικες επικοινωνίας, αντί να μοιραστούμε πράγματα, μια καλημέρα, ένα χαμόγελο, ψάχνουμε να βρούμε τι μας χωρίζει... Ταλέντο κι αυτό...

Είναι οι ίδιοι που αδιαφορούν για την ψυχική υγεία του διπλανού τους, αλλά “αγωνιούν” μη τυχόν και το μέταλλο της εξώπορτας πάθει κάτι... Είναι οι ίδιοι που για να... προστατευθούν από τους κλέφτες, κλειδώνουν την... εξώπορτα της πυλωτής από τις 9.30 το βράδυ.

Δεν θέλω να συνεχίσω... Δεν έχω πια αντοχές, ούτε ανοχές... Λυπάμαι που αναπνέω τον ίδιο αέρα μαζί τους κι αν μπορούσα και είχα τη δυνατότητα θα έφευγα, αύριο κιόλας...

Το χειρότερο της ιστορίας είναι ότι τα σπίτια αυτά που μένουμε προσωρινά, δεν είναι δικά μας. Μπορεί να πληρώνουμε τα χαράτσια, τη ΔΕΗ, τον ΟΤΕ, το νερό, αλλά μέχρι να αποπληρώσουμε τα δάνεια μας θα ανήκουν στις τράπεζες. Για ποια λοιπόν ιδιοκτησία κάνουμε λόγο; Πόσοι από αυτούς που φώναζαν και ωρύονταν το πρωί της Κυριακής, χθες, το έχουν καταλάβει αυτό; Ουδείς, προφανώς... Διότι είναι βέβαιο πως αν το καταλάβαιναν θα είχαν άλλη, πιο χαμογελαστή συμπεριφορά, πιο ανθρώπινη...

Δεν το έχω κάνει ποτέ ,να φύγω από μια συνέλευση. Το έκανα χθες... Ελπίζω κάτι να αλλάξει αυτή τη διαμορφωμένη άποψη μέσα μου... Ώς τότε δεν πρόκειται να ξαναπάω σε συνέλευση της πολυκατοικίας μου...

Την κοινωνική συναναστροφή που χρειάζομαι θα ψάξω να τη βρω αλλού... Δεν χρωστώ στον εαυτό μου, αυτόν τον αυτοβασανισμό. Τελεία και παύλα. Αρκετά... Όλα έχουν και τα όρια τους. Όλα... Πολύ λυπάμαι γι' αυτό...