«Σκέφτομαι με τρόμο την ημέρα κατά την οποία η τεχνολογία θα υποσκελίσει τον άνθρωπο... Τότε ο κόσμος θα έχει μόνο μια γενιά, από ηλίθιους», είχε πει κάποτε ο Άλμπερτ Άινσταϊν, διαισθανόμενος την επερχόμενη μαζική αναπηροποίηση oλόκληρων πληθυσμών, εξαιτίας της επέλασης όλων εκείνων των "τεχνολογικών" (μαρκετίστικων) εργαλείων που μας καθιστούν σήμερα ανά πάσα στιγμή εντοπίσιμους, εκμεταλλεύσιμους, ελλειμματικούς δίχως αυτά... Το φιλμ μικρού μήκους που ακολουθεί οπτικοποιεί με τον καλύτερο τρόπο αυτή τη νέα σχετικά κατάσταση καθυπόταξης του ανθρώπου στην «ηλιθιότητα» του δυαδικού κώδικα.

Βάλε το Δεύτερο! Πόσο μας έλειψε μετά την ανεγκέφαλη ιδέα που είχε η συγκυβέρνηση Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ και να βάλουν λουκέτο στην δημόσια ραδιοφωνία και τηλεόραση... Μπορείτε βέβαια να ακούσετε από ΕΔΩ τους συναδέλφους που το παλεύουν με αξιοζήλευτη υπομονή και συνέπεια κοντά τρεις μήνες τώρα... Αλλά το δίκτυο είναι, όλα σε ένα... Εμείς το Δεύτερο λατρεύαμε...

Μας αποχαιρετά απόψε το βράδυ και ο Αύγουστος. Κι έμοιαζε ατέλειωτος, ο φετινός... Γεμάτος με πολλά και ενδιαφέροντα ζητήματα, έκανε το πέρασμα του από το ζωή μας να έχει αξία... Ας προσπαθήσουμε να κάνουμε ένα μικρό απολογισμό και να δούμε λίγο τι δώρα μας έφερε...

Καταρχήν έφερε στη ζωή την κόρη της Ειρήνης και του Χριστόφορου, την εγγονή μας. Βιάστηκε προς το τέλος του, να το κάνει. Δεν ήθελε να δώσει αυτό το προνόμιο στον Σεπτέμβρη... Υπάρχει ωραιότερο δώρο από τον ερχομό ενός ανθρώπου στη γη;

Αλλά ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή: Ο ερχομός μου στην Αθήνα, ύστερα από ένα μήνα άδεια στην ηρεμία του χωριού μου, στην Κρήτη, είχε μια δύσκολη προσαρμογή. Το πρώτο δεκαπενθήμερο τουλάχιστον ήμουν μόνος στην ΠΕΤ ΟΤΕ δεδομένου ότι ο Δήμος είχε αναρρωτική άδεια, λόγω της εγχείρησης που έκανε, ενώ η Γωγώ έφυγε για τη δική της άδεια...

Το γεγονός ότι έπρεπε να είμαι μόνος από το προσωπικό στο γραφείο δεν ήταν για μένα πρόβλημα. Αρκετά καλοκαίρια πριν, είχε συμβεί το ίδιο πράγμα και τότε είχα και την εφημερίδα επιπλέον που έπρεπε να πηγαίνω από τις 5 μ.μ. έως τις 11 λίγο πριν τα μεσάνυχτα...

Τότε, τι φταίει και φέτος αισθάνθηκα κούραση; Πέρα από το γεγονός ότι μεγαλώνουμε είχε και πολύ ζέστη ο φετινός Αύγουστος. Την νιώσατε κι εσείς, έτσι; Δεν ήταν ιδέα μου... Ακόμα και τώρα που ετοιμάζει τα μπαγκάζια του, το πείσμα του στη ζέστη είναι εντυπωσιακό...

Κι ωστόσο, μέσα σ' αυτό το κλίμα κατάφερα να βγάλω δυο εκδόσεις, τόσο τον ΗΛΕΚΤΡΙΚΟ, όσο και τη ΦΩΝΗ των ΤΕΧΝΙΚΩΝ του ΟΤΕ. Θα έβγαζα άνετα και τον ΤΥΠΟ των συνταξιούχων ΟΣΕ, αλλά οι άνθρωποι του έλλειπαν εκτός Αθηνών για διακοπές, οπότε το αφήσαμε για τον Σεπτέμβρη...

Τώρα που το ξαναβλέπω από μια κάποια απόσταση διαπιστώνω πραγματικά πως ήταν μια αρκετά δημιουργική περίοδος... Εντάξει, μου έλειψαν κάποιοι φίλοι από την ΕΚΑΠ που έτρεχαν εκτός Αθηνών για δουλειές ή επωφελήθηκαν από κάποιο μικρό πλεονέκτημα διακοπών σε εποχές δύσκολες, αλλά πιστέψτε με, βρήκα επαρκή προσωρινή αντικατάσταση από πράγματα πολύ πιο θετικά για μένα...

Ακούω και βλέπω τους ανθρώπους γύρω μου, πολύ απαισιόδοξους. Και πώς να μην είναι με όσα βιώνουν; Τίποτα καλό δεν φαίνεται στον ορίζοντα... Κάτι που να δίνει αισιοδοξία, ότι τα πράγματα θα αλλάξουν, θα γίνουν καλύτερα...

Η Παιδεία έχει πρωτοφανή χάλια... Η εγκατάλειψη της είναι ορατή από μακριά. Αυτοί που μας κυβερνούν δεν έχουν απολύτως καμιά διάθεση ή σχέδιο για να δώσουν λύσεις. Κι όχι μόνο δεν έχουν, αλλά συνεχώς δημιουργούν μεγαλύτερα... Σκεφτείτε πώς θα είναι το σχολείο των παιδιών μας, όταν ανοίξει...

Ειδικά το σχολείο του Λάμπρου, το 54 Λύκειο Αθήνας στα Σεπόλια, αυτό το ίδιο ίδιο Λύκειο που αποφοίτησε και η Ειρήνη 14 χρόνια νωρίτερα, στην Καλαμά 2, δεν υπάρχει πια στον εκπαιδευτικό χάρτη. Μέσα στον Ιούλιο κι οριστικά τον Αύγουστο το... κατάργησαν και το ενοποίησαν με το 53 Λύκειο Αθηνών στη Γράμμου... Φανταστείτε τώρα ένα σχολείο ένα σχολείο με 450 παιδιά Λυκείου, χωρίς φύλακες, χωρίς καθαρίστριες και με τα μισά κονδυλια από άλλες χρονιές για να λειτουργήσει... Κι ο Λάμπρος θα πάει φέτος Γ' Λυκείου, στην πιο κρίσιμη, εξεταστική χρονιά για την εισαγωγή του στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.

Ο Θεός να δώσει να δούμε πώς θα αντιμετωπίσουμε μια τέτοια δύσκολη κατάσταση... Μερικοί μου λένε για να με ενθαρρύνουν Δεν είσαι ο μόνος!.. Είναι πολλοί σ' αυτή την κατάσταση... Το ξέρω, αλλά δεν είναι παρηγορητικό... Ο καθένας λειτουργεί μόνος του... Και κανείς δεν αντιλαμβάνεται πόσο κακό και αναποτελεσματικό είναι να λειτουργείς έτσι...

Οι άνθρωποι έχουν πάθει μια ομαδική κατάθλιψη. Δε μιλάνε, δε γελάνε, δε βγαίνουν από τα σπίτια τους, δεν ασχολούνται με δημιουργικά πράγματα... Φοβισμένοι από το άδηλο μέλλον μοιάζουν άβουλα όντα που άγονται και φέρονται από τους κρατούντες...

Ας είναι... Μη σας μαυρίσω τη ψυχή. Προσωπικά είμαι βέβαιος πως υπάρχουν γύρω μας πολύ όμορφα πράγματα. Σε μας είναι η ευθύνη να τα αναδείξουμε και να φτιάξουμε την ψυχολογία μας. Μην περιμένετε από κανέναν. Πρωτοβουλίες χρειάζονται...

Ακούστε ένα υπέροχο τραγούδι... Πραγματικά όμορφο, με ατέλειωτη αισιοδοξία... Το άκουσα σήμερα που άνοιξα το ραδιόφωνο της  ΕΡΤ καθώς δούλευα αυτό το κομμάτι στον υπολογιστή μου... Ακολουθήστε λίγο τους στίχους κι αφήστε τη μουσική να σας ταξιδέψει σ' έναν άλλον, ονειρεμένο κόσμο...

Αυτό είναι το πρωτοσέλιδο της ΦΩΝΗΣ των ΤΕΧΝΙΚΩΝ του ΟΤΕ που ξεκινήσαμε να στήνουμε τον Ιούνιο, λίγο πριν φύγω στο χωριό μου για διακοπές τον Ιούλιο και ολοκληρώσαμε πριν δυο μέρες σε μια δύσκολη συγκυρία καθότι, Αύγουστος. Δείτε το ολόκληρο ΕΔΩ, όπως θα κυκλοφορήσει τυπωμένο...

Εξαντλώντας και τα τελευταία περιθώρια που είχαμε, βγήκε η ΦΩΝΗ των ΤΕΧΝΙΚΩΝ του ΟΤΕ τ. 255... Όχι δεν ήταν ιδιαίτερα δύσκολο, αλλά έπεσε στη χειρότερη συγκυρία, μέσα στον Αύγουστο που όλοι έλλειπαν κι όσοι ήταν εδώ είχαν επωμιστεί του κόσμου τις δουλειές και τις ευθύνες με αποτέλεσμα να μην προχωρεί η έκδοση...

Να όμως που ολοκληρώθηκε. Η συνεργασία πρώτα με τη Νικολέττα και στη συνέχεια με την Αμαλίτσα στην ΚΑΜΠΥΛΗ υπήρξε άψογη... Όπως πάντα, άλλωστε...

Κι ευτυχώς που ήταν εδώ ο Πρόεδρος με τον Γραμματέα για να του ρίξουν με τελική ματιά και να δώσουμε το “τυπωθείτω”... Χθες επέστρεψε και η Γωγώ. Ο Δήμος είναι εδώ, πολύ καιρό τώρα...

Στην ΠΕΤ ΟΤΕ προετοιμάζονται για τη φετινή μετάβαση στη ΔΕΘ και τη συμμετοχή στη διαδήλωση. Το σκέφτομαι σοβαρά να πάω φέτος.

Θα ήταν μια καλή αφορμή για ζωντανό ρεπορτάζ τόσο στο Site, όσο και στο περιοδικό μας με το πούλμαν που έχουν δρομολογήσει... Για την ώρα ο Θεόφιλος, ως Οργανωτικός Γραμματέας, έχει αναλάβει την οργάνωση του πούλμαν. Από πού θα είναι η αφετηρία του, τι ώρα θα φύγει, πόσο θα μείνει στη Θεσσαλονίκη και τι ώρα θα επιστρέψουν Αθήνα. Ακούγεται πολύ κουραστικό να πας και να έρθεις αυθημερόν στη συμπρωτεύουσα, αλλά άμα δεν οδηγείς εσύ, μπορείς να πάρεις και έναν υπνάκο στη διαδρομή...

Σκέψεις καθώς, άλλη μια εργάσιμη εβδομάδα ολοκληρώνεται σήμερα Παρασκευή κι ένα ελεύθερο Σαββατοκύριακο απλώνεται μπροστά μας... Ελεύθερο, τρόπος του λέγειν δηλαδή, γιατί πάντα αφήνουμε τόσα πράγματα να κάνουμε που καμιά φορά, έτσι στριμωγμένα που είναι, μοιάζουν με καθημερινές. Μόνο ωράρια και δεσμεύσεις τέτοιου είδους δεν υπάρχουν... Κατά τα άλλα η πάστα η δική μας, είναι φτιαγμένη να αισθάνεται καλύτερα καθώς η δημιουργικότητα είναι μέρος της ζωής μας, πια...

Εξάλλου, ως παππούς οφείλω να χαλαρώνω λίγο τους ρυθμούς... Έτσι κάνουν οι άνθρωποι της τρίτης ηλικίας. Διότι πρέπει να αρχίσουμε να μπαίνουμε στο πετσί του νέου ρόλου μας; Μόνο που αυτό θα γίνει σιγά – σιγά και χωρίς πίεση. Η εγγονή μου είναι ροδοκόκκινη, μια σταλιά και... εύθραυστη. Έτσι χθες που ανέβηκα στο “Μητέρα” και την είδα φοβήθηκα να την πάρω στα χέρια μου. Τη χάιδεψα μόνο λίγο και την παρακολούθησα τι όμορφα που ηρεμούσε και προσπαθούσε να προσαρμοστεί στο νέο περιβάλλον, κοντά στους γονείς της...

Πρέπει να σας πω ότι είναι υπέροχη. Κάτι σαν τη φωτογραφία της Ερατώς... Μια αληθινή πριγκίπισσα... Το συναίσθημα που ένοιωσα σπουδαίο και μεγάλο... Τι είναι αυτό το πράγμα, αλήθεια;

Η αφίσα για την κινητοποίηση των ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ στη ΔΕΘ, φέτος... Για το πρώτο Σάββατο του Σεπτέμβρη είναι προγραμματισμένη. Το σκέφτομαι σοβαρά φέτος να πάω για ρεπορτάζ με το πούλμαν της ΠΕΤ ΟΤΕ...

Την ώρα που συζητείται στην χώρα μας το ξεπούλημα της γης και του ορυκτού μας πλούτου αυτό το απόσπασμα από την ταινία ΜΑΘΕ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΓΡΑΜΜΑΤΑ μοιάζει πιο επίκαιρο από ποτέ.

Λουκιανός Κηλαηδόνης - Θα 'ρθούν Καλύτερες Μέρες. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο... Το καλό θα ήταν να ξέρουμε πού θα είμαστε εμείς, τότε...

Και για να κλείσουμε αυτά τα βίντεο θέλω να σας δώσω κάτι από τον Γιάννη Χαρούλη που λέει ένα τραγούδι που αγαπούσα πολύ όταν το άκουγα από τα χείλη του Κώστα Μουντάκη. Αλλά δεν είναι κακό και σ' αυτή την εκτέλεση. Ακούστε τη...

Πολύ γρήγορα περνά ο καιρός που φτάνουμε και ξεπερνούμε τα 10.000 “κλικ”. Έτσι, αισίως φτάσαμε συνολικά τα 550.000 “κλικ” από τη μέρα που δημιουργήθηκε αυτό το Site, πριν έξι χρόνια. Το εντυπωσιακό είναι ότι αφορά εισόδους από διαφορετικές Ι.Ρ. στην ιστοσελίδα μας.

Και είναι εντυπωσιακό γιατί δεν έχει γίνει καμιά ξεχωριστή διαφήμιση... Καμιά... Λιθαράκι – λιθαράκι, έχει χτιστεί όλο αυτό το οικοδόμημα... Χρειάστηκαν να γίνουν 3.179 αναρτήσεις (ετούτη εδώ που διαβάζετε είναι η 3.180...) χρειάστηκε μια καθημερινή επικοινωνία μαζί σας με συνοδηγό την επικαιρότητα η οποία εκφράζονταν πότε με φωτογραφίες και πότε με λεκτικές εικόνες...

Αυτό είναι το ωραίο... Δεν προσπαθούμε να εντυπωσιάσουμε. Καθόλου. Η επιλογή των θεμάτων που δημοσιεύουμε έχει να κάνει με απλά καθημερινά πράγματα. Τέτοια που ίσως να τα ζείτε κι εσείς, αλλά ανάκατα όπως πέφτουν πάνω σας, να μην τα αξιολογήσατε με τον τρόπο που το κάνει αυτό το Site.

Σ' αυτό το όμορφο διαδικτυακό ταξίδι σύντροφος είναι η υπευθυνότητα που δεν κραυγάζει, δεν προκαλεί, αλλά προσπαθεί με ήρεμο τρόπο να δώσει αυτό το διαφορετικό που τη χαρακτηρίζει. Τον τόνο της ήπιας δημοσιογραφικής προσέγγισης...

Και το κάνουμε συνειδητά αυτό, επειδή θεωρούμε ότι σε τέτοιες δύσκολες εποχές χρειάζονται ήρεμες φωνές που δεν προσθέτουν προβλήματα, αλλά προσπαθούν να χαλαρώσουν τις ψυχές μας. Δεν ζούμε σε άλλον κόσμο από το δικό σας... Τον ίδιο αέρα αναπνέουμε, τα ίδια προβλήματα αντιμετωπίζουμε, τους ίδιους αγώνες δίνουμε καθημερινά για να σταθούμε όρθιοι, με αξιοπρέπεια και να δώσουμε μάχες με ειλικρίνεια...

Το γεγονός ότι υπάρχετε, είσαστε δίπλα μας κι επικροτείτε την προσπάθεια, είναι που μας δίνει περισσότερη δύναμη να συνεχίσουμε... Δεν είναι εύκολο σε σκληρούς καιρούς να προσπαθείς να διατηρείς την ακεραιότητα σου και να σκορπίζεις την ελπίδα ότι μπορεί αυτός ο κόσμος να αλλάξει, να γίνει καλύτερος, αν το θέλουμε στ' αλήθεια κι εμείς...

Τέτοια δείγματα γραφής δίνουμε καθημερινά, εδώ... Σταθερά. Στην ίδια κατεύθυνση. Πηγαίνετε όσο θέλετε πίσω... Ακόμα και στο Blog που λειτούργησε δυο χρόνια προτού στηθεί το Site του ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ... Τα ίδια πράγματα θα δείτε.

Σας ευχαριστώ για άλλη μια φορά από την καρδιά μου για την τιμή που μου κάνετε να με ακολουθείτε... Ακόμα και τότε που η σελίδα μπορεί να είναι εκτός (όπως συνέβη για μια ώρα την περασμένη εβδομάδα...) όταν κάτι έγινε στο σέρβερ της On Screen που μας φιλοξενεί, όλα ήταν καλά...

Έτσι συνεχίζουμε, απτόητοι, να δίνουμε τις καθημερινές μάχες από τούτο το ιντερνετικό μετερίζι που όποιος γνωρίζει τον τρόπο που υλοποιείται, καταλαβαίνει ότι δεν είναι και τόσο εύκολο.

Έχουμε όμως την αγάπη σας και την αποδοχή σας και σας διαβεβαιώνω ότι δεν υπάρχει πιο σπουδαίο από αυτό. Όπως κάναμε τόσα χρόνια μέχρι τώρα, έτσι και θα συνεχίσουμε. Δε χωράει καμία αμφιβολία... Όποιοι μας γνωρίζουν μπορούν να σας το βεβαιώσουν...

Κάτω από αυτό το φοίνικα μέσα στο πάρκο έγραψα το σημείωμα που θα διαβάσετε σήμερα. Ήταν ένα όμορφο δειλινό... Δεν κρατήθηκα και την ώρα που τράβηξα τη φωτογραφία την ανέβασα και στο Facebook.

Και μια από τις συκιές μέσα στο πάρκο που... περιποιήθηκα... Τέτοια δέντρα που έχουν καρπό αυτή την εποχή, μπορείς να βρεις ακόμα πολλά, μέσα και έξω από το πάρκο σε μια μικρή απόσταση...

Είχα καιρό να την κάνω μια τέτοια βόλτα καλοκαιριάτικα, στο πάρκο της Ακαδημίας του Πλάτωνα... Ήταν που απουσίαζα εκτός Αθηνών, όλο τον Ιούλιο και που τον Αύγουστο όλο και κάπου κοντινά την έβγαζα τα Σαββατοκύριακα...

Χθες όμως το αποφάσισα... Ώρα 5.30 το απόγευμα, ξεκίνησα... Ελάχιστος κόσμος κυκλοφορεί αυτή την ώρα, ακόμα και στο πάρκο που τα πράγματα είναι κάπως καλύτερα. Οι πιο σώφρονες θα βγουν μετά τις 7. Θα περιμένουν να πέσει λίγο ο ήλιος. Να γίνει πιο δροσερή η μέρα...

Όσο κι αν φυσάει ένα ελαφρύ αεράκι σίγουρα υπάρχει μια ζέστη στην ατμόσφαιρα... Μόνο τα τζιτζίκια συνεχίζουν απτόητα τα τραγούδια τους... Γι' αυτό το καλοκαίρι καλά κρατεί. Τίποτα στην ατμόσφαιρα δεν δείχνει ότι τελειώνει. Κι ας το ξέρουμε καλά πως αυτή τη Δευτέρα θα επιστρέψει άλλη μια φουρνιά ανθρώπων που τα κατάφερε να κάνει και φέτος διακοπές με οποιοδήποτε τρόπο και με όποια μέσα...

Ήρθα με τα πόδια... Ήθελα να περπατήσω. Ήξερα ότι αυτό θα το έκανα μέσα στο πάρκο, αλλά σε κάθε περίπτωση μου αρέσει και στην υπόλοιπη διαδρομή. Μόνος, χωρίς παρέα. Καμιά φορά είναι κι έτσι ωραία... Μπορείς και στοχάζεσαι κι απολαμβάνεις καλύτερα τη διαδρομή χωρίς περισπασμούς.

Έψαξα και βρήκα πρώτα συκιές για να εξασφαλίσω τα 5-6 σύκα της μέρας μου... Χαρτογράφησα την περιοχή. Είδα ποιες τα έχουν ήδη ώριμα και ποιες τον Σεπτέμβρη. Έτσι θα μπορώ να τις επισκεφτώ και μια άλλη ώρα, αν τα καταφέρω...

Ύστερα κατά τις 7 ήρθα και κάθισα πάνω σε μια λαξευμένη πέτρα με ιστορία, μέσα στο πάρκο κάτω από ένα φοίνικα. Τον βλέπετε στην κορυφή αυτού του δημοσιεύματος. Είναι ήσυχα εδώ, είναι ωραία. Που και που περνάει κανένα παιδί με ποδήλατο, ή ένα σκυλί δεμένο, παρέα με το αφεντικό του...

Καθώς προχωρεί η νύχτα πολλαπλασιάζονται οι άνθρωποι που έρχονται για περίπατο. Τα 140 στρέμματα πρασίνου στο κέντρο της Αθήνας είναι ένας θησαυρός μοναδικός... Πιο δίπλα στις κούνιες κάποια μικρά παίζουν ανέμελα... Αναρωτιέμαι αν υπήρξα κι εγώ παιδί... Πρέπει, η Στασούλα στο χωριό, μου είπε πού έκανα τα πρώτα μου βήματα... Για φαντάσου... Τα πρώτα μου βήματα...

Το “Συνεργατικό καφενείο” και η “Πολιτεία” είναι ακόμα κλειστά... Φαντάζομαι το Σεπτέμβρη θα ανοίξουν, αλλά μας έχουν λείψει. Και οι παρέες των παιδιών... Δυο μήνες τώρα πάνε που έχω να τους δω. Από το βράδυ της 31 Ιουνίου, όταν δώσαμε εκείνα τα περίφημα δρώμενα στο πάρκο και το βίντεο για τα τρία χρόνια κρίσης, δουλειά της Δημοσιογραφικής Ομάδας και του Ράδιο-Ιστόφωνου...

Ο ήλιος γέρνει σιγά – σιγά και καθώς δροσίζει όλο και περισσότερο, η σκαλιστή αρχαία πέτρα που κάθομαι μοιάζει να έχει τραβήξει όλο τον ήλιο του μεσημεριού και είναι πραγματικά ζεστή... Θα καθίσω λίγο ακόμα... Μ' αρέσει εδώ.. Το πάρκο είναι μια ανάσα ζωής, δροσερή αναγκαία για μας που είμαστε υποχρεωμένοι να ζούμε σε πολυκατοικίες – κουτιά...

• Μια πρόταση για του Βορειοελλαδίτες που βιώνουν κι αυτοί τα προβλήματα του καλοκαιριού. Δείτε ΕΔΩ...

Γιώργος Φανουργάκης. Θραψανιώτες αγγειοπλάστες... Μου έστειλε το σύνδεσμο του You Tube και θέλω να τον μοιραστώ μαζί σας... Πάντα το χωριό μου, είναι ότι καλύτερο έχω...