Πάει κι ο Αύγουστος, φεύγει απόψε...
«Σκέφτομαι με τρόμο την ημέρα κατά την οποία η τεχνολογία θα υποσκελίσει τον άνθρωπο... Τότε ο κόσμος θα έχει μόνο μια γενιά, από ηλίθιους», είχε πει κάποτε ο Άλμπερτ Άινσταϊν, διαισθανόμενος την επερχόμενη μαζική αναπηροποίηση oλόκληρων πληθυσμών, εξαιτίας της επέλασης όλων εκείνων των "τεχνολογικών" (μαρκετίστικων) εργαλείων που μας καθιστούν σήμερα ανά πάσα στιγμή εντοπίσιμους, εκμεταλλεύσιμους, ελλειμματικούς δίχως αυτά... Το φιλμ μικρού μήκους που ακολουθεί οπτικοποιεί με τον καλύτερο τρόπο αυτή τη νέα σχετικά κατάσταση καθυπόταξης του ανθρώπου στην «ηλιθιότητα» του δυαδικού κώδικα.
Βάλε το Δεύτερο! Πόσο μας έλειψε μετά την ανεγκέφαλη ιδέα που είχε η συγκυβέρνηση Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ και να βάλουν λουκέτο στην δημόσια ραδιοφωνία και τηλεόραση... Μπορείτε βέβαια να ακούσετε από ΕΔΩ τους συναδέλφους που το παλεύουν με αξιοζήλευτη υπομονή και συνέπεια κοντά τρεις μήνες τώρα... Αλλά το δίκτυο είναι, όλα σε ένα... Εμείς το Δεύτερο λατρεύαμε...
Μας αποχαιρετά απόψε το βράδυ και ο Αύγουστος. Κι έμοιαζε ατέλειωτος, ο φετινός... Γεμάτος με πολλά και ενδιαφέροντα ζητήματα, έκανε το πέρασμα του από το ζωή μας να έχει αξία... Ας προσπαθήσουμε να κάνουμε ένα μικρό απολογισμό και να δούμε λίγο τι δώρα μας έφερε...
Καταρχήν έφερε στη ζωή την κόρη της Ειρήνης και του Χριστόφορου, την εγγονή μας. Βιάστηκε προς το τέλος του, να το κάνει. Δεν ήθελε να δώσει αυτό το προνόμιο στον Σεπτέμβρη... Υπάρχει ωραιότερο δώρο από τον ερχομό ενός ανθρώπου στη γη;
Αλλά ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή: Ο ερχομός μου στην Αθήνα, ύστερα από ένα μήνα άδεια στην ηρεμία του χωριού μου, στην Κρήτη, είχε μια δύσκολη προσαρμογή. Το πρώτο δεκαπενθήμερο τουλάχιστον ήμουν μόνος στην ΠΕΤ ΟΤΕ δεδομένου ότι ο Δήμος είχε αναρρωτική άδεια, λόγω της εγχείρησης που έκανε, ενώ η Γωγώ έφυγε για τη δική της άδεια...
Το γεγονός ότι έπρεπε να είμαι μόνος από το προσωπικό στο γραφείο δεν ήταν για μένα πρόβλημα. Αρκετά καλοκαίρια πριν, είχε συμβεί το ίδιο πράγμα και τότε είχα και την εφημερίδα επιπλέον που έπρεπε να πηγαίνω από τις 5 μ.μ. έως τις 11 λίγο πριν τα μεσάνυχτα...
Τότε, τι φταίει και φέτος αισθάνθηκα κούραση; Πέρα από το γεγονός ότι μεγαλώνουμε είχε και πολύ ζέστη ο φετινός Αύγουστος. Την νιώσατε κι εσείς, έτσι; Δεν ήταν ιδέα μου... Ακόμα και τώρα που ετοιμάζει τα μπαγκάζια του, το πείσμα του στη ζέστη είναι εντυπωσιακό...
Κι ωστόσο, μέσα σ' αυτό το κλίμα κατάφερα να βγάλω δυο εκδόσεις, τόσο τον ΗΛΕΚΤΡΙΚΟ, όσο και τη ΦΩΝΗ των ΤΕΧΝΙΚΩΝ του ΟΤΕ. Θα έβγαζα άνετα και τον ΤΥΠΟ των συνταξιούχων ΟΣΕ, αλλά οι άνθρωποι του έλλειπαν εκτός Αθηνών για διακοπές, οπότε το αφήσαμε για τον Σεπτέμβρη...
Τώρα που το ξαναβλέπω από μια κάποια απόσταση διαπιστώνω πραγματικά πως ήταν μια αρκετά δημιουργική περίοδος... Εντάξει, μου έλειψαν κάποιοι φίλοι από την ΕΚΑΠ που έτρεχαν εκτός Αθηνών για δουλειές ή επωφελήθηκαν από κάποιο μικρό πλεονέκτημα διακοπών σε εποχές δύσκολες, αλλά πιστέψτε με, βρήκα επαρκή προσωρινή αντικατάσταση από πράγματα πολύ πιο θετικά για μένα...
Ακούω και βλέπω τους ανθρώπους γύρω μου, πολύ απαισιόδοξους. Και πώς να μην είναι με όσα βιώνουν; Τίποτα καλό δεν φαίνεται στον ορίζοντα... Κάτι που να δίνει αισιοδοξία, ότι τα πράγματα θα αλλάξουν, θα γίνουν καλύτερα...
Η Παιδεία έχει πρωτοφανή χάλια... Η εγκατάλειψη της είναι ορατή από μακριά. Αυτοί που μας κυβερνούν δεν έχουν απολύτως καμιά διάθεση ή σχέδιο για να δώσουν λύσεις. Κι όχι μόνο δεν έχουν, αλλά συνεχώς δημιουργούν μεγαλύτερα... Σκεφτείτε πώς θα είναι το σχολείο των παιδιών μας, όταν ανοίξει...
Ειδικά το σχολείο του Λάμπρου, το 54 Λύκειο Αθήνας στα Σεπόλια, αυτό το ίδιο ίδιο Λύκειο που αποφοίτησε και η Ειρήνη 14 χρόνια νωρίτερα, στην Καλαμά 2, δεν υπάρχει πια στον εκπαιδευτικό χάρτη. Μέσα στον Ιούλιο κι οριστικά τον Αύγουστο το... κατάργησαν και το ενοποίησαν με το 53 Λύκειο Αθηνών στη Γράμμου... Φανταστείτε τώρα ένα σχολείο ένα σχολείο με 450 παιδιά Λυκείου, χωρίς φύλακες, χωρίς καθαρίστριες και με τα μισά κονδυλια από άλλες χρονιές για να λειτουργήσει... Κι ο Λάμπρος θα πάει φέτος Γ' Λυκείου, στην πιο κρίσιμη, εξεταστική χρονιά για την εισαγωγή του στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.
Ο Θεός να δώσει να δούμε πώς θα αντιμετωπίσουμε μια τέτοια δύσκολη κατάσταση... Μερικοί μου λένε για να με ενθαρρύνουν Δεν είσαι ο μόνος!.. Είναι πολλοί σ' αυτή την κατάσταση... Το ξέρω, αλλά δεν είναι παρηγορητικό... Ο καθένας λειτουργεί μόνος του... Και κανείς δεν αντιλαμβάνεται πόσο κακό και αναποτελεσματικό είναι να λειτουργείς έτσι...
Οι άνθρωποι έχουν πάθει μια ομαδική κατάθλιψη. Δε μιλάνε, δε γελάνε, δε βγαίνουν από τα σπίτια τους, δεν ασχολούνται με δημιουργικά πράγματα... Φοβισμένοι από το άδηλο μέλλον μοιάζουν άβουλα όντα που άγονται και φέρονται από τους κρατούντες...
Ας είναι... Μη σας μαυρίσω τη ψυχή. Προσωπικά είμαι βέβαιος πως υπάρχουν γύρω μας πολύ όμορφα πράγματα. Σε μας είναι η ευθύνη να τα αναδείξουμε και να φτιάξουμε την ψυχολογία μας. Μην περιμένετε από κανέναν. Πρωτοβουλίες χρειάζονται...
Ακούστε ένα υπέροχο τραγούδι... Πραγματικά όμορφο, με ατέλειωτη αισιοδοξία... Το άκουσα σήμερα που άνοιξα το ραδιόφωνο της ΕΡΤ καθώς δούλευα αυτό το κομμάτι στον υπολογιστή μου... Ακολουθήστε λίγο τους στίχους κι αφήστε τη μουσική να σας ταξιδέψει σ' έναν άλλον, ονειρεμένο κόσμο...
Σχόλια (0)