Ανήμερα Δεκαπενταύγουστο και η Λένορμαν άδεια... Μια φωτογραφία που ξενίζει ακόμα κι εμάς που ζούμε στην Αθήνα, δεκαετίες τώρα...

Την είδα στον κινηματογράφο αυτή την ταινία και θέλω να τη μοιραστώ μαζί σας... Μια ταινία για έναν μουσικό που με τους στίχους του σημάδεψε την εναλλακτική ροκ σκηνή της χώρας μας. Ο Γιάννης Αγγελάκας ξεκίνησε το μουσικό του ταξίδι την δεκαετία του 80 και ως σήμερα η ποίηση του παραμένει το ίδιο επίκαιρη. Η ταινία τον ακολουθεί στην καθημερινότητά του. Θίγει μέσα από τη ματιά του το πολιτικό αδιέξοδο της χώρας, τον τρόπο που διαμορφώνει την πραγματικότητα η τηλεόραση και αναζητά τη διέξοδο από τις πόλεις προς τους αγαπημένους τόπους που εγκαταλείψαμε. Στα 2 χρόνια που διήρκεσαν τα γυρίσματα, βλέπουμε τις μουσικές συναντήσεις με τους συντρόφους του και την εξέλιξη των μουσικών διαδρομών τους μέσα από μια αναζήτηση στα ακούσματα της παιδικής τους ηλικίας, το ρεμπέτικο, τα ηπειρώτικα πολυφωνικά, τις κρητικές μελωδίες. «Μέσα μου ο αέρας που φυσά δεν λέει να ημερέψει, μου ξεσηκώνει την καρδιά και μου σκορπάει την σκέψη». Σκηνοθεσία: Αγγελική Αριστομενοπούλου, Παραγωγή: Ελληνική, Σκηνοθέτης: Αγγελική Αριστομενοπούλου, Χρήστος Μπάρμπας, Χρόνης Πεχλιβανίδης, Φωτογραφία: Δημήτρης Διακουμόπουλος, Μοντάζ: Ηρώ Βρετζάκη, Ιωάννα Πογιαντζή, Γωγώ Μπεμπέλου, Παραγωγή: Χρόνης Πεχλιβανίδης, Onos Productions, Παρουσιαστής: Λεωνίδας Αντωνόπουλος.

Ήθελα, είχα ανάγκη να βγω λίγο έξω από τα όρια της πόλης. Δεν το έκανα τον Δεκαπενταύγουστο, διότι η επομένη μέρα ήταν εργάσιμη. Κι έχω αναλάβει την ευθύνη, έναντι του προσωπικού της ΠΕΤ ΟΤΕ που είναι σε καλοκαιρινή άδεια, να κρατάω ανοιχτά τα γραφεία...

Εντάξει, δεν εμφανίστηκε κανείς εκτός από την καθαρίστρια και τον ταχυδρόμο που έφερε ένα γράμμα. Ούτε και χτύπησε το τηλέφωνο από μέλη του Σωματείου που να ζητάνε κάτι από τους συνδικαλιστές. Μόνο ένας φοιτητής πήρε και ήθελε κάτι στην πανεπιστημιακή έρευνα που κάνει για τους εναερίτες... Προφανώς θα εξυπηρετηθεί από τη Δευτέρα... Αυτό ήταν που με έκανε να φύγω για μια μικρή βόλτα στην Εύβοια.

Ξεκίνησα για την Ερέτρια. Να δω λίγο την αδερφή μου τη Μαλάμω και τον άνδρα της, Νίκο. Και να μείνω ένα βράδυ κοντά τους για να επιστρέψω πίσω στη βάση μου, την Κυριακή. Δεν ειδοποίησα κανέναν. Έφυγα έτσι... Για καθαρά τεχνικούς λόγους το έκανα, το σωστό θα ήταν να ειδοποιήσω...

Δεν ξέρω αν θα τους βρω εκεί... Κι αν δεν τους βρω, δεν χάθηκε κι ο κόσμος... Θα το ξαναδοκιμάσω, μια άλλη φορά... Εξάλλου αυτό που μετράει είναι το ταξίδι, η διαδρομή, η αλλαγή περιβάλλοντος, αυτό θέλω, αυτό χρειάζομαι αυτή την ώρα...

Η ζέστη καλά κρατεί στην Αθήνα... Μια βόλτα εκτός των τειχών λίγη δροσιά... Και τη χρειαζόμαστε... Εντάξει είναι κάπως ενθαρρυντικά όσα ακούμε από την ΕΜΥ. Θα δροσίσει, λέει. Εδώ είμαστε και θα το δούμε...

Για την ώρα, το ταξίδι μετράει... Κι αυτό θα το κάνουμε από το πρωί του Σαββάτου ώς το απόγευμα της Κυριακής. Θα έχετε την ευκαιρία να δείτε εικόνες εδώ... Δεν πρόκειται να καθίσουμε με σταυρωμένα τα χέρια και το ξέρετε...

• Τι σου κάνουν οι εκλογές! Η Μέρκελ νοιώθει την ανάγκη να απευθυνθεί στους ψηφοφόρους, εν όψη των εκλογών του Σεπτεμβρίου στη χώρα της, με ένα απλό, ανθρώπινο τρόπο. Κι έτσι έφτιαξε την προσωπική της ιστοσελίδα όσο πιο απλή μπορούσε, απευθυνόμενη στο θυμικό των ψηφοφόρων της. Δείτε το ΕΔΩ. Βεβαίως δεν ξέρετε Γερμανικά για να διαβάστε τι λέει, αλλά σε κάθε περίπτωση μπορείτε να αντιληφθείτε την λογική της... Οι εικόνες που βάζει από τη ζωή της “μιλάνε” από μόνες τους...

Σας το χρωστούσα από χθες... Αφού σας έδωσα φωτογραφίες από το ραδιομέγαρο της ΕΡΤ, ώρα να δείτε δυο βίντεο... Στην πραγματικότητα είναι ένα, σε δύο εκδοχές... Τις χθεσινές φωτογραφίες με... κίνηση.

Είπα χθες να πάω μια βόλτα στο ραδιομέγαρο της ΕΡΤ στην Αγία Παρασκευή... Από τις 11 Ιουνίου κρατάνε μόνοι τους σε 24ωρο πρόγραμμα την κρατική ραδιοτηλεόραση... Είναι να τους θαυμάζεις, αντιστέκονται παρά τα όποια εμπόδια τους βάζουν. Ακούστε τους ΕΔΩ.

Είχαν την δική τους γιορτή χθες... Αυτοί, οι απολυμένοι που δεν έχουν πάρει ακόμα ούτε ένα σέντς από την αποζημίωση στα χέρια τους, αυτοί που δεν ξέρουν τι τους ξημερώνει αύριο, έκαναν το τραπέζι σ' αυτούς που πήγαν να τους συμπαρασταθούν και να τους εκφράσουν την αλληλεγγύη τους...

Και δεν ήταν καθόλου λίγοι... Ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα των εργαζομένων της ΕΡΤ και πήγαν μια τέτοια μέρα, που η Αθήνα ήταν άδεια, να γιορτάσουν μαζί τους... Πόσο κουράγιο και πόση δύναμη ψυχής πρέπει να έχει κανείς για να το κάνει;... Δείτε ΕΔΩ την τηλεόραση που εκπέμπουν διαδικτυακά...

Είχα την ευκαιρία να περπατήσω λίγο την ΕΡΤ. Δεν είχα ξαναπάει... Ξεκίνησα από το φουαγιέ... Όπου είδα και τις προθήκες με τις παλιές – μουσιακές τηλεοράσεις και τα σύνεργα του ραδιοφώνου... Ευγενικοί οι εργαζόμενοι σε ότι τους ζητούσα... Μπράβο τους! Παράδειγμα προς μίμηση...

Ύστερα βγήκα λίγο έξω... Ήταν νωρίς ακόμα... Προτίμησα να κάνω μια βόλτα στον προαύλιο χώρο του ραδιομεγάρου της ΕΡΤ. Να τον γνωρίσω λίγο... Εντυπωσιακό το κτίριο. Και τεράστιο... Με τα αυοκίνητα που φέρουν το λογότυπο της ΕΡΤ παρκαρισμένα. Όλα στη θέση τους...

Επέστρεψα μπροστά στη σκηνή απ' όπου κάθε βράδυ δίδονται οι συναυλίες αλληλεγγύης και συμπαράστασης... Μετά το φαγοπότι είχε και χθες γλέντι... Έγραψα σε βίντεο σκηνές για να έχω κάτι πιο ζωντανό να σας δώσω πέρα από τις φωτογραφίες κι έφυγα... Ήταν μια καλή δημοσιογραφική εμπειρία...

Την είδατε αυτή την είδηση; Είναι από τη χθεσινή ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ. Όχι και τόσο μικρά γράμματα ο τίτλος για να τον προσπεράσετε... Ύστερα, φέρτε τον στα μέτρα σας και πείτε με σιγουριά: “Δεν έχω καμιά αμφιβολία ότι αυτή η κυβέρνηση κάνει ότι μπορεί για να μας... σώσει”. Δείτε πιο αναλυτικά την είδηση ΕΔΩ. Μην πείτε ότι δεν ξέρατε...

Η χθεσινή ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ αποτυπώνει το πραγματικό μαύρο, ύστερα από το μπλακάουτ στο νησί της Σαντορίνης. Δεν το συνηθίζεις, συχνά στη δημοσιογραφία να αποτυπώνεις το αυτονόητο...

Η ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ, της ίδιας σχολής, αντιμετωπίζει το ίδιο θέμα με άλλο τρόπο. Προσφεύγει στο παρελθόν, σ' ένα ολόφωτο νησί για να δείξει τη διαφορά με το σκοτάδι... Δεν είναι κι άσχημα...

Τι μ' έπιασε τώρα Δεκαπενταύγουστο να... παραδίδω μαθήματα δημοσιογραφίας, λες και απευθύνομαι στα μέλη της Ομάδας μου, αλλά από χθες μου τριβελίζουν το μυαλό οι δυο φωτογραφίες από το πρωτοσέλιδο του μπλακάουτ στη Σαντορίνη. Ναι, μερικές φορές ο τρόπος που αντιμετωπίζεις ένα θέμα δείχνει και την ψυχολογία του σχεδιαστή της πρώτης σελίδας.

Βεβαίως, υποτίθεται, ότι λαμβάνεις υπόψη σου σε ποιον απευθύνεσαι και τι συμπεράσματα θα βγάλει βλέποντας ένα τέτοιο πρωτοσέλιδο...

Ωστόσο το μαύρο περισσεύει στις καρδιές πολλών, τα τελευταία χρόνια να πολλαπλασιάζεται με την κρίση έτσι καθώς εξελίσσεται δραματικά η κατάσταση. Δείτε: Μόλις χθες, ένας 18χρονος νεαρός πλήρωσε με τη ζωή του τη φτώχεια του, το γεγονός δηλαδή ότι δεν είχε να πληρώσει το εισιτήριο, 1,40 ευρώ και τον έπιασε ο πανικός μπροστά στον άτεγκτο ελεγκτή που απειλούσε με πρόστιμο... Άνοιξε την πόρτα, ενώ το τρόλεϊ ήταν εν κινήσει και πετάχτηκε έξω... Να ξεφύγει ήθελε... Αλλά το πλήρωσε ακριβά, με την ίδια του τη ζωή... Τι χρώμα θα βάζατε εσείς για να εικονογραφήσετε το θέμα;

Και στη δημοσιογραφία το μαύρο ως χρώμα, χρησιμοποιείται όταν θέλουμε να δώσουμε ακραία αρνητικά μηνύματα σχηματικά, χωρίς λέξεις, χωρίς κείμενο... Έχω δει ολόκληρα πρωτοσέλιδα μαύρα ή λευκά (η άλλη όψη του μαύρου...) που εκπέμπουν S.O.S. Και οι αποδέκτες τους τα “πιάνουν”.

Το μαύρο δεν ταιριάζει στους νέους... Θα έλεγα ότι ως χρώμα αξίζει μόνο επειδή πάνω του φαντάζουν πολύ όμορφες οι αποχρώσεις της 4χρωμίας και κάνουν τη ζωή πιο καλή, ενδιαφέρουσα, άξια να τη ρουφά κανείς ώς το μεδούλι...

Παρατηρώ αυτές τις μέρες τις εγγραφές των ανθρώπων στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης... Χωρίζονται σε δυο κατηγορίες: Η μια σχολιάζει τη σκληρή επικαιρότητα μ' ένα επίσης σκληρό τρόπο και η άλλη ανεβάζει ανέμελες φωτογραφίες από παραλίες όπου οι ίδιοι ή φίλοι τους ζουν το όνειρο των διακοπών τους. Φυσιολογικό. Αυτή είναι η ζωή, πώς να το κάνουμε...

Κατά ένα παράξενο τρόπο αποτυπώνεται ένα κομμάτι της ζωής... Άσπρο και μαύρο και γκρίζο και όλα τα άλλα χρώματα, όπως αυτά που έχει η ζωή, διαθέσιμα για όλους μας και μας κάνει να βλέπουμε κάθε καινούρια μέρα με πολύ αγάπη και ευγνωμοσύνη για Εκείνον που έδωσε την ανάσα και τη δύναμη να παίρνουμε το καλύτερο που μπορούμε, αφού έχουμε τη δυνατότητα να διαλέγουμε από το καλύτερο...

Κάπως έτσι είναι και στη δημοσιογραφία... Μη φαντάζεστε περίεργα πράγματα. Απλά είναι λίγο πιο ψαγμένα τα πράγματα... Τα θέματα της πρώτης σελίδας δεν αποφασίζονται από έναν, όσο κορυφαίος κι αν είναι αυτός... Κουβεντιάζονται στις συσκέψεις των στελεχών, υπευθύνων των τομέων και ο καθένας υπερασπίζεται με τα στοιχεία που διαθέτει, τις ειδήσεις του...

Πόσες σκέψεις δεν κάναμε για την παρουσίαση μια είδησης σχετικά με το μπλακάουτ σ' ένα τουριστικό νησί του Αιγαίου στη φουλ θερινή τουριστική σεζόν... Βεβαίως ήρθε κι έδεσε με τη δολοφονία του 18χρονου στο Περιστέρι για 1,40 ευρώ, όσο δηλαδή είναι η αξία ενός εισιτηρίου στα ΜΜΜ. Και δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς...

Το θέμα αυτό έχει αναδειχθεί περισσότερο από καθετί και δικαιολογημένα: Μια ανθρώπινη ζωή αξίζει πολύ περισσότερο από οτιδήποτε άλλο στον κόσμο!.. Αλλά πού να το καταλάβουν αυτό, εκείνοι που μετράνε σαν λογιστές, όλα τα πράγματα με τους αριθμούς. Συν – πλην, έσοδα, έξοδα...

Ε, εκεί έξω... Υπάρχουν δίπλα μας άνθρωποι που βιώνουν πάρα πολλές δυσκολίες κι όμως συνεχίζουν να χαμογελούν και να αγωνίζονται καθημερινά για το καλύτερο... Αλλά, πού να τους δείτε με τόσο μαύρο στα μάτια...

• Η ζωή αξίζει περισσότερο από 1,40 ευρώ. Δείτε ΕΔΩ.
• Ο Θανάσης Καρτερός (δείτε ΕΔΩ) γράφει στο Κουτί της Πανδώρας.
• Διαβάστε ΕΔΩ ένα όμορφο κείμενο της Δήμητρας Γκουντούνα...
• Δείτε κι αυτό ΕΔΩ το δημοσίευμα... Το internet είναι γεμάτο από τέτοια. Ήθελα να ξερα, δεν διαβάζουν;
• Κι ένα ακόμα δημοσίευμα ΕΔΩ.
• Δείτε ΕΔΩ μια άποψη που θέλει δωρεάν τη μεταφορά με τα μέσα μαζικής μεταφοράς...
• Δείτε κι αυτό ΕΔΩ το δημοσίευμα...
• Και για να έχουμε μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα, δείτε ΕΔΩ και τη νομική πλευρά του πράγματος...
  
• Και στο μεταξύ η Σαντορίνη παραμένει στο σκοτάδι... Δεν είχαμε καμία αμφιβολία ότι το σύστημα θα λειτουργούσε άψογα. Διαβάστε ΕΔΩ.

Αθήνα, Αύγουστος 2013. Πλατεία Σωτήρη Πέτρουλα στον Κολωνό, απόγευμα Παρασκευής. Ερημιά... Μια τέτοια εικόνα συναντάς παντού τέτοιες μέρες...

Ένα από τα καλύτερα τραγούδια που έχω ακούσει ποτέ... Οι στοίχοι του εκπληκτικοί. Τέτοιες ώρες όπου η μοναξια περισσεύει τραγούδια σαν αυτό της Χάρις Αλεξίου δίνουν μια διέξοδο... Ας το τολμήσουμε...

Λειωμένο παγωτό... Ένα άκρως επίκαιρο τραγούδι αφιεωμένο σε όσους παιρνούν τον Αύγουστο τους στην Αθήνα...

Αποκλείεται να έχουν φύγει όλοι από την πόλη... Πού να πάνε και κυρίως με τι μέσο; Στην κατάσταση που μας έχουν φέρει κάθε ευρώ είναι υπολογίσιμο, προκειμένου να καλύψουν πραγματικές ανάγκες, πρώτες...

Τότε, πού πήγαν όλοι; Αναρωτιούνται όσοι έμειναν πίσω... Η Αθήνα είναι άδεια. Το βλέπεις με μια βόλτα... Η φύση της δουλειάς μου που βρίσκεται στο κέντρο με κάνει να κινούμαι... Προσπαθώ λοιπόν να ερμηνεύσω το φαινόμενο...

Ούτε μέσα είναι... Οι ζέστες δεν ενδείκνυται για να είναι κανείς κλεισμένος στο διαμέρισμα του. Χρειάζεται αιρκοντίσιον κι αυτό κοστίζει... Είπαμε, ζούμε στην εποχή όπου όλα πρέπει να τα σκέφτεσαι...

Ούτε στα πάρκα κυκλοφορεί... Στο όμορφο πάρκο της Ακαδημίας Πλάτωνα που μ' αρέσει συχνά να κάνω τη βόλτα μου τα απογεύματα, μπορεί κανείς να το διαπιστώσει εύκολα αυτό. Λίγοι το επιλέγουν για μια κάποια φυσική δροσιά...

Ακόμα και στην πλατεία Σωτήρη Πέτρουλα στον Κολωνό η κίνηση είναι υποτονική. Την περασμένη Παρασκευή είναι τραβηγμένη η φωτογραφία που βλέπετε στην κορυφή του δημοσιεύματος. Ήταν τόσο άδεια που η φίλη μου η Δήμητρα αναρωτήθηκε όταν την είδε δημοσιευμένη στο Facebook, αν λείπουν και οι τσιγγάνοι. Ευτυχώς, αυτοί ήταν εκεί, οπότε ηρέμησε και η ίδια και έφυγε για διακοπές στη Μυτιλήνη...

Κάπως έτσι, υποτονικά, κινείται ο Αύγουστος... Ευτυχώς αυτοί που μας κυβερνούν είναι ευφάνταστοι και δεν αφήνουν ευκαιρία να πάει χαμένη. Καθημερινά έχουμε και μια νέα έκπληξη. Βεβαίως δεν είναι πάντα ευχάριστη, αλλά μην τα θέλουμε κι όλα δικά μας... Έτσι δεν είναι;

Στα ΝΕΑ έχουν αναλάβει εργολαβικά το θέμα του 902 και της πώλησης του, τηλεοπτικού και ραδιοφωνικού. Η πώληση του σε μια οφσόρ εταιρία, που της δίνει τη δυνατότητα να μην αποκαλύψει ποτέ τα νέα αφεντικά της, τροφοδοτεί τα σενάρια... Κι ένας ατέλειωτος κύκλος δημοσιευμάτων καλύπτει την καθημερινή ειδησεογραφία, δίνοντας τροφή για πολιτικά κουτσομολιά, λες κι αυτό είναι το θέμα... Το ζήτημα είναι ότι απολύονται όλοι οι εργαζόμενοι, προκειμένου να πωληθεί “καθαρός” από βάρη... Κι αυτό όλοι το κάνουν γαργάρα...

Και σαν μην έφτανε αυτό, ζούμε πρωτόγνωρες καταστάσεις όπου επώνυμα, εργαζόμενοι σ' αυτά τα μέσα που πωλούνται, επιτίθενται σ' αυτούς που τους υπερασπίζονται...

Τι άλλο θα δούμε ακόμα; Πόση ψυχραιμία χρειάζεται να έχουμε για να αντέξουμε τη ζέστη του Αυγούστου στη μεγαλούπολη της Αθήνας;

Θαρρώ πως ο φετινός Αύγουστος, μέχρι αυτή την ώρα τουλάχιστον, είναι ο πιο ζεστός ή έτσι μου φαίνεται; Περνάει όμως... Και καμιά μέρα δεν είναι όπως η προηγούμενη...

• Τη διαβάσατε αυτή την είδηση; Θεέ μου, είναι συγκλονιστική!
• Δείτε κι ΕΔΩ την ίδια είδηση κι από μια άλλη σκοπιά...
  
• Πόσο αξίζει η ζωή; Δείτε ΕΔΩ.
• Όλη μέρα τα κοινωνικά δίκτυα πήραν φωτιά για το θέμα. Δείτε κι αυτό ΕΔΩ, ξεχωρίζει...