Από τις παράξενες και περίεργες εικόνες που συνάντηση στο δρόμο μου καθώς περιπλανιόμουν να βρω μέρος για να μείνω... Προς τα Κόσκινα... Ξαφνικά ο δρόμος κλείνει... Προειδοποίηση νωρίτερα; Καμία... Ελλάδα ατελείωτη...

Πορεία προς Άγιο Νικόλαο, στα Κόσκινα... Αγριεμένο το Αιγαίο... Φυσάει ένας πολύ δυνατός αέρας. Στην ερημιά του πουθενά βλέπω κατασκηνωτές. Προφανώς ελεύθεροι. Δεν υπάρχει ουδεμία υποδομή γύρω... Δεν είναι τόπος για μένα...

Ταμπέλες στο δρόμο... Υποτίθεται τώρα ότι είναι για να βοηθάνε τους οδηγούς που έρχονται για πρώτη φορά ως εδώ... Αλλού γι' αλλού τις έχει γυρίσει ο αέρας. Οι ντόπιοι δεν ασχολούνται. Γνωρίζουν τα μέρη. Τι τους νοιάζει για τους άλλους;

Άλλη μια πλευρά του Αιγαίου, άγρια... Απ' αυτές που δε συναντάς εύκολα από τη μεριά του Ευβοϊκού. Πάντα μου άρεσε αυτή η πλευρά της Εύβοιας. Και πιο νέος, που είχα μεγαλύτερες αντοχές, την είχα λατρέψει...

Το καραβάκι που με έφερε από τον Ωρωπό στην Ερέτρια... Πρωί του Σαββάτου, ώρα 9, δεν είχε πολύ κόσμο. Ούτε το 1/5 δεν γέμισε από αυτοκίνητα. Έχει όμως πάντα τη γλύκα του. Στα σαλόνι του, ούτε 10 άτομα, τα τρία πλήρωμα...

Νέα Ακτή στην Ερέτρια. Μετά το σπίτι της αδερφής μου που βρήκα κλειστό, κατέβηκα εκεί που θυμόμουν πως είχαμε κάνει μπάνιο... Ελάχιστοι άνθρωποι είναι στη θάλασσα γύρω στις 11 το πρωί. Και πάντως, όχι αυτοί που γύρευα...

Πόρτο Μπούφαλο... Τελικός προορισμός. Μεσημέριασε και κάνει ζέστη όσο κι αν φυσάει. Έκλεισα δωμάτιο και κατέβηκα για φαγητό στην ταβέρνα “Ακρογιάλι”. Είναι πολύ όμορφα. Μ' αρέσει το μέρος που γνώρισα για πρώτη φορά...

Από τα ωραία στο “Ακρογιάλι”... Στρογγυλό φύλο, κομμένο και βαμμένο στο σχήμα σωσίβιου... Μ' αρέσουν αυτά που γράφουν πάνω τους... Οι άνθρωποι έχουν μεράκι για τη δουλειά τους. Σίγουρα. Θα δείτε σε επόμενες αναρτήσεις κι άλλες πινακίδες...