Όμορφες αναμνήσεις από τα αθώα παιδικά μου χρόνια… Ψηφίδες, η ζωή μου!

ego.sta 4

Την βρήκα μέσα στα πράγματα μου. Ναι, είμαι εγώ στην ηλiκία των 4-5 χρονών. Φωτογραφημένος στην εξωτερική αυλή του σπιτιού μας, στο χωριό, μπροστά σε μia πολύ μεγάλη και πολύ όμορφη μαργαρίτα που είχε στο περδικάρι μας. Η φωτογραφία γράφει πίσω: "22-1-64 προς τον Αγαπημένο μου αδελφό Κώστα για ενθύμιο της παιδικής μου ζωής" Αυτά κι αν είναι ενθυμια! Υπήρξα παιδί...

sxolio

Θυμάμαι αυτή τη φωτογραφία... Θα πρέπει να είμαι τρίτη δημοτικού ή μικρότερος και ήταν από τις κλασικές φωτογραφίες που βγάζαμε στο σχολείο. Νομίζω ο ίδιος φωτογράφος μας την έκανε και κορνίζα. Η μητέρα μου, την είχε σε περίοπτη θέση στο πατρικό μας κι εγώ την κληρονόμησα. Θα τη δείτε σπίτι μου... Παραπέμπει σε όμορφες παιδικές μνήμες...

ikogenia
Τις φωτογραφίες αυτές τις έχει η Στασούλα μας, στο δικό της σπίτι… Αν θυμάμαι καλά τις είχαμε στο πατρικό μου, πριν βάλω μπροστά να το φτιάξω στη σημερινή του μορφή, όπως το βλέπετε στο τέλος αυτής της ιστοσελίδας, χαμηλά. Σ’ αυτή εδώ, είναι όλη η οικογένεια μου και εγώ. Όρθιοι, από αριστερά, η Στασούλα, δίπλα της η Γεωργία (δεν ζει πια…), ο Κωστής μας (που κι αυτός δεν ζει πια) και η Μαλάμω. Και καθιστοί, η μητέρα μου Παπαδιώ, με εμένα πάνω στα πόδια της και φυσικά ο πατέρας μου, Λευτέρης Θεοδωράκης (του Κουμαλή). Θα πρέπει να είναι τραβηγμένη από κάποιον πλανόδιο φωτογράφο, στην εξωτερική αυλή του σπιτιού μας, από αυτούς με τον τρίποδα και τις πλάκες που περνούσαν από τα χωριά τα παλιά χρόνια κι έβγαζαν μεροκάματο με τέτοιες φωτογραφίες.  Έτσι ήταν τότε οι εποχές...

mbambas.mama
Μια ακόμα φωτογραφία του πατέρα μου με τη μητέρα μου, όταν ήταν νεώτεροι, που επίσης είναι μεγάλη κορνίζα σήμερα στο σπίτι της Στασούλας. Δεν ξέρω κατά πόσο είναι αυθεντική. Απ’ ότι θυμάμαι από τις διηγήσεις τους, ο πατέρας μας, "έπεσε" χρονικά να πάει στρατιώτης, σε μια εποχή που τα πράγματα δεν ήταν και τόσο αυστηρά, λίγο μετά τη Γερμανική Κατοχή. Και επειδή είχε (τότε) τρία παιδιά να μεγαλώσει, συχνά «έφευγε» από το στρατό για ένα – δυο χρόνια, μέχρι που η αστυνομία (χωροφυλακή τότε…) να τον εντοπίσει και να του ζητήσει να… επιστρέψει πίσω στη μονάδα του.

Εδώ, μάλλον πρόκειται για μοντάζ. Τα έκαναν αυτά, στην εποχή των παιδικών μου χρόνων... Με ένα πρωτόγονο τρόπο, αλλά τα έκαναν, οι πλανόδιοι φωτογράφοι... Δηλαδή μόνταραν, δυο διαφορετικές φωτογραφίες σε μία και σε πολλές περιπτώσεις έβαζαν μάλιστα και… χρώματα, σε ασπρόμαυρες φωτογραφίες, σε μια εποχή που η χρωματιστή φωτογραφία δεν είχε εμφανιστεί ακόμα, ευρύτατα, στη ζωή μας. Δεν μπορώ να φανταστώ την τεχνική, αλλά ήταν σαν να... ζωγράφιζαν, τη φωτογραφία!

Αχ, πώς λαχταρώ τη στιγμή που θα τους ξαναδώ και θα τους σφίξω στην αγκαλιά μου και τους δύο! Η μητέρα μου, πρόλαβε και γνώρισε την αλήθεια, αλλά και στον πατέρα μου, θα του δοθεί η ευκαιρία να μάθει… Ήταν δεκτικός, έντιμος, δίκαιος, καθαρός...

dimotiko

Και άλλη μια φωτογραφία από το σχολείο μας. Στην κάτω αυλή. Με τη δασκάλα μας κ. Καλλιόπη Κριτσωτάκη που την αγαπούσαμε πολύ κι "έφυγε" τόσο γρήγορα από κοντά μας... Πολλούς από αυτούς τους συμμαθητές και τις συμμαθήτριες, έχω χρόνια να τους δω... Αλλά μερικοί θυμούνται τα πάντα. Και είναι αλήθεια ότι όσο μεγαλώνουμε τέτοιες μνήμες είναι που τρυβελίζουν το μυαλό μας. Κι ας μη θυμόμαστε τι φάγαμε χθες! Έχω βάλει τον εαυτό μου μέσα σε ένα κόκκινο πλαίσιο. Έτσι κι αλλιώς, όλοι, μια... κοψιά είμαστε!

Επικαιρότητα

Ξεκινάμε το φθινόπωρο με ένα βιβλίο!

koukouvagiaΤο καθιερωμένο φθινοπωρινό ραντεβού μας με μια από τις καλύτερες διοργανώσεις της πόλης έχει ήδη ξεκινήσει από τις 6 Σεπτεμβρίου και θα κρατήσει μέχρι και τις 22/9.


Λένε κάποιοι ότι το βιβλίο “πέθανε”, ότι ζούμε στην εποχή που η εικόνα κυριαρχεί σε βάρος του λόγου κι εμείς σαν τα πρόβατα, ακολουθούμε μια... μόδα που τείνει να καθιερωθεί. Να είναι ντεμοντέ πια το διάβασμα στην εποχή μας.


Μέγα λάθος. Το βιβλίο ήταν πάντα μια καλή συντροφιά. Ανοίγει τους ορίζοντες σκέψεις, αφήνει τη φαντασία να βγει από το καβούκι της, να δημιουργήσει. Ιδού λοιπόν η είδηση:

Το 42ο Φεστιβάλ Βιβλίου, ένας καταξιωμένος θεσμός στα δρώμενα της Πόλης των Αθηνών που διοργανώνει για πάνω από τριάντα χρόνια ο Σύνδεσμος Εκδοτών Βιβλίου, φέτος μεταφέρεται στον καταπράσινο χώρο του Πεδίου του Άρεως. Ο εκδοτικός κόσμος παρουσιάζει για μια ακόμη χρονιά τη σύγχρονη βιβλιοπαραγωγή του, σε μικρούς και μεγάλους αναγνώστες. Την εικαστική φροντίδα αυτής της διοργάνωσης ανέλαβε ο ζωγράφος Δημήτρης Γέρος.

Παράλληλα, σε ειδικά διαμορφωμένο χώρο της έκθεσης, πραγματοποιείται πληθώρα εκδηλώσεων, ένα ενδεικτικό πρόγραμμα των οποίων μπορείτε να δείτε παρακάτω.

Σάββατο 14/9 στις 20.30 μ.μ.
Παρουσίαση του βιβλίου του Μιχάλη Κουντούρη
«UTOPIA» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις CartoonArk. Ο Μιχάλης Κουντούρης είναι ο μεγάλος νικητής του διεθνούς διαγωνισμού γελοιογραφίας "World Press Cartoon". Το έργο του «Διάσωση της Ευρωπαϊκής Ένωσης» επιλέχθηκε ως η καλύτερη γελοιογραφία της χρονιάς που μας πέρασε.


Σάββατο 21/9 στις 20:30 μ.μ.
Παρουσίαση του βιβλίου του Θανάση Πέτρου
«Actors» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις CartoonArk. Ο Θανάσης Πέτρου φιλοτέχνησε τα πορτρέτα 59 διάσημων ηθοποιών. Στις σελίδες του άλμπουμ θα δείτε, μεταξύ άλλων, τους Tommy Lee Jones, Daniel Day-Lewis, Judi Dench, John Malkovich, Jeremy Irons, Clint Eastwood, Robert Niro, Isabelle Huppert, Ben Kingsley κ.ά.

festival.vivliu
Σάββατο 21/9 στις 21:30 μ.μ.
Θεατρικό αναλόγιο με τίτλο
«Στο Άσπρο Μαύρο». Πρόκειται για αποσπάσματα από τα «Μονόπρακτα» του Χάρολντ Πίντερ που κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Ηριδανός (μετάφραση: Ερρίκος Μπελιές). Τη σκηνοθεσία υπογράφει ο Νίκος Αρμάος και συμμετέχουν οι ηθοποιοί: Ντίνα Μιχαηλίδη, Φρόσω Ζαγοραίου, Λάμπρος Τσάγκας, Γιάννης Στεφόπουλος, Θέμης Καρποδίνης κ.ά.. Στην εκδήλωση θα παρευρίσκεται και ο μεταφραστής κύριος Ερρίκος Μπελιές.


Κυριακή 22/9 στις 12.00 π.μ.
Παρουσίαση για παιδιά, γονείς και εκπαιδευτικούς, του παιδικού βιβλίου της κυρίας Ελένης Κόντη «ένα ΣΠΛΑΤΣ στα παραμύθια» που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Ι. ΣΙΔΕΡΗΣ.


Ώρες λειτουργίας:
Δευτέρα έως Πέμπτη 18.00 - 22.30
Παρασκευή και Σάββατο: 18.00 - 23.00
Κυριακή ανοιχτά όλη την ημέρα από τις 11.00 το πρωί έως τις 22.30 το βράδυ


Είσοδος ελεύθερη

Σας περιμένουμε λοιπόν, στο 42ο Φεστιβάλ Βιβλίου, στο Πεδίον του Άρεως, στη μεγάλη αυτή Γιορτή του Πολιτισμού και της Παιδείας κάθε μέρα έως και τις 22 Σεπτεμβρίου!

Σε νέα εποχή από σήμερα Ο ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗΣ...

Screenshot

Αυτή ήταν ως χθες βράδυ η εμφάνιση του Site μας... Από σήμερα όπως διαπιστώνετε, αλλάζει... Νέο σύγχρονο ντιζάιν και όσο γίνεται πιο απλό στη χρήση του, ώστε να μπορεί ο καθένας να το προσεγγίζει...

domain-nameΤο βλέπετε; Διαπιστώνετε τις αλλαγές; Μοιάζει αλλά δεν είναι ίδιο το περιβάλλον που είχαμε μέχρι χθες βράδυ... Ο ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗΣ από σήμερα περνά σε μια νέα, σύγχρονη εποχή... Με την ουσιαστική βοήθεια των εξειδικευμένων ανθρώπων της Onscreen έγινε το μεγάλο βήμα...

Όλα τα άρθρα, 3.192 τον αριθμό, με τις φωτογραφίες και τα You Tube μεταφέρθηκαν εδώ... Ότι δηλαδή είχα ανεβάσει αυτά τα έξι χρόνια ζωής του... Με όλα τα λιγκ των χρηστικών που έχω επιλέξει για σας στη μπάρα δεξιά... Και με οτιδήποτε προσεκτικά τόσα χρόνια, πρόσθετα. Κάποιες ελάχιστες εφαρμογές δεν είναι συμβατές. Μην ανησυχείτε, θα βρούμε άλλες...

Κάποιες μικρές ατέλειες, καθώς θα προχωρεί η ώρα θα τις έχουμε φτιάξει και ως αύριο, όλα εδώ θα είναι καλύτερα. Το ζητούμενο ήταν να δώσουμε μια καλύτερη αίσθηση στον επισκέπτη του Site.

Έτσι, τώρα, πέρα από το σύγχρονο και μοντέρνο ντιζάιν του θα μπορούν οι φίλοι που θέλουν να μας διαβάζουν καλύτερα από το Smartphone τηλέφωνο ή το τάμπλετ τους. Οι αναρτήσεις επίσης είναι πιο εύκολες και ασφαλείς...

Δεν χρειάστηκε περισσότεροι από μια εβδομάδα προκειμένου οι τεχνικοί της Onscreen να το υλοποιήσουν... Και μέσα σ' αυτό το χρόνο να υπολογίσουμε και τις κουβέντες που κάναμε με τις παρατηρήσεις, καθώς παρακολουθούσαμε να προχωρεί η υλοποίηση των εργασιών. Κι έτσι ο ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗΣ αποτυπώνει, ακριβώς αυτό που θέλαμε. Ένα ελαφρύ και εύκολο στους επισκέπτες, ενημερωτικό Site.

Ένα από τα καλά του σημεία είναι ότι τώρα έχετε πιο εύκολη από ποτέ τη δυνατότητα να σχολιάζετε τα θέματα που θέλετε. Αυτά δηλαδή που βλέπετε δημοσιευμένα εδώ. Κι εμένα μ' αρέσει πολύ αυτό, γιατί, αν μη τι άλλο, δείχνει πως εδώ δεν υπάρχει ένας που γράφει ότι θέλει και δεν δίνει λογαριασμό σε κανέναν, επειδή ο χώρος είναι δικός του. Όχι. Πάντα μου άρεσε η συνεργασία, το μοίρασμα μαζί σας και η ανταλλαγή απόψεων...

Κρίνετε το αυστηρά, όπως κάνετε καθημερινά και σε μένα όταν ανοίγω την καρδιά μου στα δημοσιεύματα μου... Και δώστε μου τις παρατηρήσεις σας, αν εκτιμήσετε ότι κάπου συμβαίνει λάθος... Υπόσχομαι να το διορθώσω, γιατί μέσα από τη γνώση και το μοίρασμα θέλω να γίνω καλύτερος άνθρωπος.

Ένα μόνο μπορώ να σας διαβεβαιώσω, ότι δεν πρόκειται να αλλάξει στάση: Η καθαρή ματιά με την οποία βλέπω και καταγράφω τα γεγονότα αναδεικνύοντας τα σε ειδήσεις αξιόλογες που αφορούν τη ζωή, θα παραμένει ίδια κι απαράλλαχτη...

Μέσα από το συλλαλητήριο της ΔΕΘ...

Φωτογραφικό και το σημερινό ρεπορτάζ... Τα λόγια τα κρατάμε για το περιοδικό της ΠΕΤ ΟΤΕ, ΦΩΝΗ των ΤΕΧΝΙΚΩΝ του ΟΤΕ. Για την ώρα μερικά ακόμα στιγμιότυπα μέσα από το συλλαλητήριο. Κι ας αρχίσουμε από το... τέλος. Αναμνηστική φωτογραφία με τον Θοδωρή, τον Κώστα και τον Μανώλη, λίγο πριν την επιστροφή... Μεσάνυχτα Σαββάτου...

Η εξέδρα από την οποία ο βασικός ομιλητής ήταν ο πρόεδρος τους Εργατικού Κέντρου Θεσσαλονίκης, ταχυδρομικός, Παν. Τσαμπουλίδης. Πίσω ακριβώς από το πανό είναι το άγαλμα του Βενιζέλου. Και η πλατεία και οι γύρω δρόμοι ήταν γεμάτοι από κόσμο που είχαν έρθει στη ΔΕΘ για να εκφράσουν την αντίθεση τους στην ασκούμενη κυβερνητική πολιτική πολιτική σε βάρος μας...

Το πανό της ΠΕΤ ΟΤΕ... Αισθητή η παρουσία των συνδικαλιστικών στελεχών του Σωματείου που εργάζομαι... Αυτή η φωτογραφία είναι εν δυνάμει υποψήφια για το εξώφυλλο του περιοδικού που θα βγάλουμε σε κανένα μήνα. Η δημοσιογραφική κάλυψη ενός τέτοιου μεγάλου γεγονότος ήταν η αφορμή γι' αυτό το μονοήμερο ταξίδι στη Θεσσαλονίκη...

Και οι ανθρώπινες στιγμές... Η ιστορία του εργατικού κινήματος αποτυπώνεται στα χαμογελαστά πρόσωπα αυτών των δύο ανθρώπων... Από αριστερά, ο Κώστας Ανέστος, ενεργός συνδικαλιστής όταν πριν 30 χρόνια πήγα εγώ στην ΠΕΤ ΟΤΕ και από τους πιο τίμιους και καθαρούς που έχω γνωρίσει, συνταξιούχος σήμερα και δεξιά του, ο σημερινός πρόεδρος του συνδικάτου, Νεκτάριος Δρίτσας... Κάπως έτσι η ζωή συνεχίζεται...

Η πορεία του συλλαλητηρίου της ΔΕΘ σε εξέλιξη... Επτά και μισή το βράδυ, έχει αρχίσει να σκοτεινιάζει και η μεγάλη πορεία των διαδηλωτών περνά μπροστά από τον Λευκό Πύργο, σήμα κατατεθέν της Θεσσαλονίκης με προορισμό τα στούντιο της ΕΡΤ3 στην οδό Στρατού, όπου έχει στηθεί γλέντι... Ότι δηλαδή γίνεται κάθε βράδυ κι εδώ στο ραδιομέγαρο της Αγίας Παρασκευής...

Άλλο ένα ελπιδοφόρο πλάνο μέσα από την απεργιακή πορεία... Παρά το γεγονός ότι οι άνθρωποι περνάνε δύσκολα από τις σκληρές αντεργατικές πολιτικές που υφίστανται και τις φοροεπιδρομές, ήταν εκεί, χαμογελαστοί, αποφασισμένοι να νικήσουν. Εδώ μάλιστα το πανό, έχει σίγουρη τη νίκη, ελπίδα για να καταπολεμηθεί ο φόβος που κυριαρχεί παντού και καθηλώνει στον καναπέ του σπιτιού ενεργούς πολίτες. Ώρα για αφύπνιση...

Τελευταίος σταθμός έξω από την ΕΡΤ3 όπου, όπως είπαμε και πιο πάνω έχει στηθεί γλέντι με διάφορους καλλιτέχνες που προσφέρονταν εθελοντικά, δείχνοντας μ' αυτόν τον τρόπο την αντίθεση τους στο μαύρο που έριξαν στη δημόσια ραδιοτηλεόραση και τη συμπαράσταση τους στους απολυμένους εργαζόμενους της ΕΡΤ. Ως τα μεσάνυχτα συνέχιζαν απτόητοι το γλέντι...

Καθ' οδόν για τη Θεσσαλονίκη...

Σας το είπαμε από χθες μέσα από το άρθρο που δώσαμε για δημοσίευση στην εφημερίδα ΡΕΘΕΜΝΟΣ και ιδού που υλοποιείται... Ένα σκληρό Σάββατο και μια ανάρτηση που έγινε εδώ, τμηματικά, σήμερα. Πρώτη φωτογραφία, το πούλμαν που μίσθωσε η ΠΕΤ ΟΤΕ για να πάνε εργαζόμενοι και συνδικαλιστές τεχνικοί του ΟΤΕ στη ΔΕΘ στο απογευματινό συλλαλητήριο... Πρωί, ώρα 7 του Σαββάτου...


Ξεκινήσαμε γύρω στις 7.20. Καμιά 30ριά άτομα είναι μαζί μας. Η μέρα είναι καλή. Παρά τη μικρή συννεφιά ο καιρός είναι ζεστός. Δεν έχω ντυθεί καλά... Με κοντοπαντέλονο είμαι, καλοκαιρινός... Δεν αγωνιώ μήπως κάνει κρύο στη Θεσσαλονίκη... Δεν πρόκειται εξάλλου να καθίσουμε ακίνητοι σε ένα μέρος, σε διαδήλωση πάμε...

Πρώτη στάση αμέσως μετά τη Λαμία στο κέντρο ”Η νέα Ρούμελη”. Εδώ σταματούν όλα τα πούλμαν... Να πάρουμε ένα καφέ, ένα τοστ και για τις πρώτες ανάγκες μας. Να ξεπιαστούμε και λίγο από το ταξίδι. Μικρό διάλειμμα. Στο μεταξύ στο Facebook όπου ανεβαίνουν πρώτα οι φωτογραφίες, ζωντανό οδοιπορικό, έρχονται οι πρώτες θετικές αντιδράσεις...

Η διαδρομή συνεχίζεται... Το πούλμαν μας περνάει τα διόδια της Λαμίας με κατεύθυνση για Θεσσαλονίκη. Δεν έχει πολύ κίνηση ο δρόμος κι αυτό μας αρέσει... Και ο οδηγός είναι καλός, δεν τρέχει... Ούτε έχει απότομα ξεκινήματα ή σταματήματα... Προσωπικά μου άρεσε Όπως και η διαδρομή στα Τέμπη λίγο αργότερα, ανάμεσα στα πλατάνια...

Λίγο πριν την Κατερίνη βγήκαν οι πρώτες παγωμένες ρακές. Κερνάει ο Μανώλης. Είναι εξοπλισμένος άρτια. Έχει μαζί του και “μεζέ”, ξηρούς καρπούς και σταφίδες. Δεν παίρνω... Προτιμώ το νερό που το έχω παρέα σε όλη τη διαδρομή. Είναι για μένα το καλύτερο. Έχουμε μια δύσκολη μέρα μπροστά μας. Πρέπει να αντέξουμε... Κι εγώ δεν έχω πια τα κουράγια για παιχνίδια...

Ώρα 2.20 το μεσημέρι φτάνουμε στη Θεσσαλονίκη. Το πούλμαν μας σταματά στα δικαστήρια. Θα χρειαστεί να περπατήσουμε από εκεί μέσω Εγνατίας και Τσιμισκή για να φτάσουμε στην πλατεία με το άγαλμα του Βενιζέλου, όπου έχει στηθεί ήδη η εξέδρα από την οποία, μετά τις 7 το απόγευμα θα γίνει η κεντρική ομιλία. Η κίνηση κανονική στα πεζοδρόμια. Αλλά τα εμπορικά, άδεια από πελάτες...

Στα λουλουδάδικα όπου φάγαμε το μεσημέρι. Οι επισκέπτες, κυρίως μεταφερόμενοι διαδηλωτές στη Θεσσαλονίκη, είναι πολλοί... Στα λουλουδάδικα, φάγαμε ψαρικά και ήπιαμε μπύρα. Ο κόσμος έχει κατακλύσει τα τραπέζια των μαγαζιών. Λογικό. Κάπου πρέπει να πάει όλος αυτός ο κόσμος... Να φάει και να ετοιμαστεί για τη βραδινή μάχη του συλλαλητηρίου...

Δεκάξι χρονών έγινε το “Πολύτροπο Τέχνης”

Το ιστορικό καταστατικό της δημιουργίας του “Πολύτροπου. Οι επτά που έθεσαν την υπογραφή του για τη δημιουργία της εταιρείας... Ημερομηνία γέννησης: 1 Σεπτεμβρίου 1997.

 

Χθες είχε γενέθλια του το “Πολύτροπο Τέχνης”, έκλεισε τα δεκάξι του και άρχισε να μπουσουλάει στα δεκαεπτά... Κι όλοι εμείς που βάλαμε ένα λιθαράκι στη δημιουργία του αισθανθήκαμε μια ξεχωριστή χαρά... Δεν είναι λίγο να βλέπεις ότι πέρασε από πολλά κύματα κι όμως είναι ζωντανό και προσφέρει στον Πολιτισμό και τον Άνθρωπο. Όπως ακριβώς ήταν ο αρχικός σκοπός της δημιουργίας του...

 

Ευκαιρία να κάνουμε ένα μικρό νοσταλγικό ταξίδι για να θυμηθούμε μερικά πράγματα... Επειδή τίποτα δεν χαρίστηκε και το να κατακτάς στόχους ενώ καταξιώνεσαι είναι μια πολύ μεγάλη υπόθεση, αναμφίβολα...

 

Θυμάμαι σαν τώρα, την πρώτη μεγάλη ανάγκη της δημιουργίας του... Είχαμε δει ότι, όσο ήμασταν στα σχολεία μας, μέσα από του Συλλόγους Γονέων, εκείνα τα χρόνια κάναμε πολλά πράγματα που όμως δεν είχαν διάρκεια... Όταν τέλειωνε το παιδί μας το σχολείο αναγκαζόμασταν κι εμείς να απέχουμε από το σχολείο, δεδομένου ότι χάναμε τη γονεϊκή ιδιότητα μας...

 

Έτσι, όλοι οι κόποι πήγαιναν χαμένοι... Τα νέα Δ.Σ., οι νέοι άνθρωποι που τα στελέχωναν, δεν είχαν πάντα την ίδια διάθεση ή ξεκινούσαν πάλι από το μηδέν γιατί κάποιος ξιπασμένος διευθυντής επικαλούνταν τους νόμους για να “φρενάρει” δράσεις που ξέφευγαν από τον έλεγχο του ή δεν βοηθούσαν στην προβολή του. Κι ας γινόταν αυτές, στον ελεύθερο χρόνο του Σαββάτου στο σχολείο.

 

Έπρεπε λοιπόν κάπου να ξαναβρεθούμε, εκτός σχολείου για να μπορούμε να ασχοληθούμε σοβαρά με τον Πολιτισμό... Αυτή ήταν η πρώτη μεγάλη ανάγκη για τη δημιουργία του “Πολύτροπου Τέχνης”. Το συζητήσαμε πολύ διεξοδικά πριν το επιχειρήσουμε... Έπρεπε να είχε μια τέτοια διάρθρωση που να διασφαλίζει τη συνέχεια του. Δεν θέλαμε να είναι Σύλλογος, ούτε να έχει θέσεις τις οποίες να εξαργυρώσει κανείς για κάποια πολιτική θέση...

 

Η Αναστασία ήταν όλα αυτά τα χρόνια και παραμένει μέχρι σήμερα, η ψυχή αυτή της ιστορίας. Κοντά της, δίπλα της, με εμπιστοσύνη, εγώ, ο Θοδωρής, ο Παναγιώτης, ο Γιάννης, ο Μανώλης και για τους τύπους ο Λευτέρης.

 

Ο Θοδωρής, ως λογιστής με πείρα στο χώρο του, έφτιαξε το καταστατικό του “Πολύτροπου Τέχνης”. Η εταιρεία θα είχε τη μορφή μη κερδοσκοπικής εταιρίας χωρίς καμιά διασύνδεση με κρατικές επιχορηγήσεις ή παιχνίδια ανάλογων εταιρειών, μια επιτροπής επταμελής θα είχε την ευθύνη της Διοίκησης της, ενώ τη Διαχείριση και την εκπροσώπηση της θα την είχε η Αναστασία με αναπληρωτή εμένα... Το “Πολύτροπο Τέχνης” θα είχε μέλη, τα οποία, ωστόσο, δεν θα μπορούσαν να εκλέξουν τα μέλη της Επιτροπής ή της Διαχείρισης.

 

Ο φίλος μου και κουμπάρος μου σκιτσογράφος, Θοδωρής Μουντζουρίδης έφτιαξε το λογότυπο που έχει μέχρι σήμερα κι ο Δημήτρης Καλμούκης τις πινακίδες που κοσμούν ακόμα τα μπαλκόνια των γραφείων. Και τα γραφεία από την πρώτη στιγμή στεγάστηκαν στη Λένορμαν 172, στο 2ο όροφο, ολόκληρο 140 τ.μ.

 

Αυτό μας έδινε μια μικρή κουζίνα, δυο γραφεία και μια μικρή αίθουσα εκδηλώσεων για να κάνει τις πρόβες της η θεατρική ομάδα και για να παρουσιάζει τα έργα που κατά καιρούς ανέβαζε... Κι ανοίξαμε τα φτερά μας σε ένα δύσκολο και εχθρικό περιβάλλον... Αρκετοί είδαν αυτή την προσπάθεια προσφοράς στον Πολιτισμό με... καχυποψία... Ποιοι ήμασταν τώρα εμείς που θέλαμε να προσφέρουμε στον Πολιτισμό και τον Άνθρωπο...

 

Δεν ήταν λίγες οι επιθέσεις που δεχτήκαμε από την κ. Μπενάτου, τότε εκπρόσωπο του ΚΚΕ στα Σεπόλια... Χτυπήματα κάτω από τη μέση, χυδαιότητες... Κι όμως το “Πολύτροπο Τέχνης” άντεξε... Έβγαλε ρίζες, μεγάλωσε και άνθισε. Και οι καρποί του ήταν ευωδιαστοί... Τα παιδιά που γνώριζαν από τα σχολεία πλαισίωσαν τις ομάδες του και το έργο τους συζητήθηκε πολύ θετικά. Κάποιοι μάλιστα μαθητές έγιναν δάσκαλοι για να προσφέρουν με τη σειρά τους τις υπηρεσίες τους εθελοντικά εδώ, στο “Πολύτροπο Τέχνης”.

 

Θα χρειαζόμουν πάρα πολύ χώρο εδώ για να καταγράψω τη δράση του “Πολύτροπου Τέχνης” και δεν είναι βέβαιο ότι θα τα θυμόμουν όλα. Γι' αυτό δείτε ΕΔΩ μια πρώτη καταγραφή όπως την έκανε η Αναστασία που κρατούσε λογαριασμό...

 

Φυσικά στην πορεία των χρόνων δεν ήταν ρόδινα όλα. Γρήγορα διαπιστώσαμε πως ο Πολιτισμός είναι μια πολύ ακριβή υπόθεση και δε μας έκανε πια εντύπωση που τόσα χρόνια παρέμενε στα χέρια και τον έλεγχο των οικονομικά ισχυρών... Από τη μια υπήρχε η χαρά της δημιουργίας, το χαμόγελο των παιδιών γι' αυτά που έπαιρναν και μας ενθάρρυναν κι από την άλλη ήταν διάχυτη η αγωνία κάθε μήνα να βρεθούν τα χρήματα για να καλυφθούν τα έξοδα λειτουργία (ΔΕΗ, ΟΤΕ, νοίκι κ.λπ.)

 

Κάποια στιγμή οι δυνάμεις του “Πολύτροπου Τέχνης” ενώθηκαν με τις δυνάμεις των ανθρώπων εκείνη την εποχή την ευθύνη λειτουργίας για το “Τσάι στη Σαχάρα”, την Έλλη Ρουμπέν, το σύζυγο της Δημήτρη και τον πατέρα της Πέτρο... Κι αυτό έδωσε ώθηση, ως οξυγόνο και τη δυνατότητα να επεκταθούμε και σε άλλους τομείς που ήθελε επαγγελματική επάρκεια...

 

Το σημαντικό σε όλη αυτή την υπόθεση είναι ότι το “Πολύτροπο Τέχνης” ύστερα από δεκάξι ολόκληρα χρόνια, ζει και συνεχίζει να προσφέρει απλόχερα στην Τέχνη και τον Πολιτισμό καθώς οι άνθρωποι του φέρνουν την κύρια ευθύνη της δημιουργίας του νέου στεκιού, της “Πολιτείας”.

 

Συμμετέχει ακόμα με πολύ ζέση και πίστη στις Ομάδες δράσης και αλληλεγγύης που έχουν δημιουργηθεί για να βοηθήσουν τους πολίτες της γειτονιάς και όχι μόνο, να δώσουν αληθινό νόημα στη ζωή τους και να ξεφύγουν από το μαγγανοπήγαδο της κρίσης που συνθλίβει. Μπορεί σήμερα, τόσα χρόνια μετά τη δημιουργία του να περηφανεύεται πως άξιζε τον κόπο να περάσει από όλα τα στάδια για να φτάσει ώς εδώ. Ένα μεγάλο “ευχαριστώ” σε όλους τους δασκάλους του, τον Μανόλη στη Μουσική, τον Γεράσιμο και την Ευτυχία στο Θέατρο, την Ειρήνη στη Ζωγραφική, τον Νίκο στη Δημοσιογραφία και τόσους άλλους που δεν θυμάμαι τώρα... Αυτό δεν σημαίνει ότι το έργο τους δεν ήταν σημαντικό... Γαλούχησε γενιές και γενιές παιδιών... Κι αυτά, είμαι σίγουρος ότι το θυμούνται... Γιατί τα όμορφα πράγματα δεν ξεχνιούνται εύκολα...

Αυτό είναι το χωριό μου, το όμορφο Θραψανό, που ονειρευόμουν να ζήσω, κάποτε...

Αυτό είναι το χωριό μου, το Θραψανό... Φωτογραφημένο στις 6 Ιουλίου 2012. Τον αγαπώ αυτόν τον τόπο. Και κάποτε, ονειρευόμουν να ζήσω εκεί αρκετό καιρό, όταν θα έβγαινα στη σύνταξη.  Τώρα πια είμαι συνταξιούχος, έχοντας αλλάξει άποψη και πρωτεραιότητες στη ζωή μου... Η στιγμή που νόμιζα ότι δεν θα ερχόταν ποτέ, ήρθε! Δείτε ΕΔΩ μερικά πράγματα για το χωριό μου...

spiti.ktiti.dek23

Όταν η ζωή δεν το βάζει κάτω… Οι βουκαμβίλιες που ξεράθηκαν από την παγωνιά του Γενάρη 2017, όταν το χιόνι το έστρωσε για τα καλά στο χωριό (δες την ακριβώς από κάτω φωτογραφία, διότι είναι πολύ σπάνιο το χιόνι στο χωριό μας σε υψόμετρο 350 μ.). Χρειάστηκε να περιμένουμε λίγο... Αλλά ο χρόνος δεν είναι πρόβλημα, όσο είμαστε όρθιοι, μπορούμε και αντέχουμε τις αντιξοότητες… Η φωτογραφία αυτή, είναι τραβηγμένη το Νοέμβρη του 2023 όταν βάψαμε με άλλο χρώμα την εξωτερική και εσωτερική αυλή του σπιτιού...

xionismeno.spiti090117

Φωτογραφία τραβηγμένη στις 9/1/2017, στο χιονιά που άρεσε σε όλο το Θραψανό. Το πατρικό μου σπίτι, χιονισμένο. Απόλαυση οφθαλμών… Ευχαριστώ όσους είχαν την καλοσύνη και την προνοητικότητα να μου στείλουν αυτή τη φωτογραφία… Κάθε εποχή στο χωριό μου είναι όμορφη. Έτσι το βλέπω εγώ, έχοντας προσωπικά βιώματα… Οι όμορφες βουκαμβίλιες, από αυτόν τον πάγο, ξεράθηκαν, σε αντίθεση με την τριανταφυλλιά που, για άλλη μια φορά, αποδείχτηκε πολύ δυνατή και άντεξε... Αλλά η ζωή δεν σταματά! Ξαναπέταξαν πράσινα κλαριά, ξαναζωντάνεψαν!

parteria6

Φτιάξαμε και τα παρτέρια στα δυο περιβολάκια στην εξωτερική αυλή... Ο επόμενος στόχος, αν το θέλει ο Θεός και τον καταφέρουμε, είναι να μπουν πλακάκια και στις αυλές, τόσο στην εσωτερική, όσο και στην εξωτερική. Και μια πραγματική εξώπορτα που θα προστατεύει το σπίτι μας, καλύτερα, από τους ανόητους που δεν λείπουν. Ο στόχος παραμένει. Ελπίζω να τα καταφέρουμε να τον υλοποιήσουμε σ' αυτή τη ζωή.

thrapsano.arxio

Και μια ιστορική φωτογραφία που δείχνει το χωριό των πιθαράδων... Κρήτη, Θραψανό, 1958-1962, φωτογραφία του Roland Hampe. Την είδαμε δημοσιευμένη στη εφημερίδα ΠΑΤΡΙΣ Ηρακλείου της 10/5/2023. Τα νέα παιδιά, στις μέρες μας, συνεχίζουν αυτή την τέχνη. Αν τα βοηθούσε λίγο και η Πολιτεία, όλα θα ήταν καλύτερα... Δείτε κι αυτό ΕΔΩ το υπέροχο ντοκιμαντέρ για την αγγειοπλαστική στο Θραψανό που προβλήθηκε το Φλεβάρη του 2024  από την ΕΡΤ 3.

patris220624

Από την ημερήσια Ηρακλειώτικη εφημερίδα, ΠΑΤΡΙΣ. Την είδαμε δημοσιευμένη στη στήλη Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ, το Σάββατο 22/6/2024 με την ένδειξη: 1958-1962, Κρήτη, Θραψανό. Φωτογραφία Roland Hame (πηγή: Άσπρο και Μαύρο). Η φωτογραφία έχει και μια ακόμα συναισθηματική αξία για μένα. Τραβήχτηκε, όταν εγώ γενήθηκα. Και προφανώς έχει επιχρωματιστεί. Δεν υπήρχε χρωματιστό φίλμ, τότε...

Σε ποια φάση βρίσκεται σήμερα η σελήνη; Θέλετε να ξέρετε;

Κάποτε το θέλαμε να επιστρέψουμε, όσο τίποτα άλλο... Τώρα, δεν είμαι πια βέβαιος...

thrapsano.arxio

Μια ιστορική φωτογραφία που δείχνει το χωριό των πιθαράδων μερικές δεκαετίες πίσω... Κρήτη, Θραψανό, 1958-1962, φωτογραφία Roland Hampe. Την είδααμε δημοσιευμένη στη εφημερίδα ΠΑΤΡΙΣ Ηρακλίου της 10/5/2023. Τα νέα παιδιά στις μέρες μας συνεχίζουν αυτή την τέχνη. Αν τα βοηθούσε λίγο και η Πολιτεία, όλα θα ήταν καλύτερα...

livades.diakopes2013

Η Λιβάδα... Η τεχνιτή λίμνη στο χωριό μου που τα καλοκαίρια περνούσα πολλές ώρες εδώ... Πανέμορφη και πάντα έχει κάτι εξαιρετικό να σου δώσει... Δείτε ΕΔΩ ένα βίντεο που τραβηξα πριν μερικά χρόνια από τη λίμνη. Έτσι είναι και σήμερα. Δεν έχει αλλάξει τίποτα... Η ίδια ομορφιά! Μόνο που εγώ δεν μπορώ να είμαι κοντά της, πια, με τη συχνότητα που ήμουν κάποτε...

panoramiki.livada.2014

Ιδού και μια πανοραμική φωτογραφία της λίμνης, που τράβηξα το χειμώνα του 2014 όταν κατέβηκα στο χωριό, για να μαζέψω τις ελιές μου...  Ελάτε, αν θέλετε, να σας πάω στις ελιές μου στου Μπουρμά. Δείτε ΕΔΩ. Τα τελευταία χρόνια δεν είχαν καρπό και από ότι δείχνουν τα πράγματα, ούτε και φέτος... Λογικό. Για να δώσουν καρπό, πρέπει να καλλιεργηθούν σωστά και φυσικά να βάλεις λιπάσματα. Κι αν το δεις από οικονομική άποψη, δεν είμαι βέβαιος ότι αξίζει τον κόπο...

 

 

Η ΕΡΓΑΣΙΑ ΜΑΣ ΚΑΙ Η ΠΙΣΤΗ ΜΑΣ

Η Αγία Γραφή περιγράφει μερικές φορές τους ανθρώπους με βάση την εργασία που έκαναν. Μιλάει για τον “Ματθαίο, τον εισπράκτορα φόρων”, τον “Σίμωνα τον βυρσοδέψη” και τον “Λουκά, τον αγαπητό γιατρό”. (Ματθ. 10:3· Πράξ. 10:6· Κολ. 4:14) Κάτι άλλο που χαρακτηρίζει τους ανθρώπους είναι οι πνευματικοί διορισμοί ή τα προνόμιά τους. Διαβάζουμε για τον Βασιλιά Δαβίδ, τον προφήτη Ηλία και τον απόστολο Παύλο. Αυτοί οι άντρες εκτιμούσαν τους θεόδοτους διορισμούς τους. Παρόμοια και εμείς, αν έχουμε προνόμια υπηρεσίας, πρέπει να τα εκτιμούμε.

Ο αρχικός σκοπός του Ιεχωβά για την ανθρωπότητα ήταν να ζει για πάντα εδώ στη γη. (Γέν. 1:28· Ψαλμ. 37:29) Ο Θεός πρόσφερε γενναιόδωρα στον Αδάμ και στην Εύα διάφορα πολύτιμα δώρα που τους έδιναν τη δυνατότητα να απολαμβάνουν τη ζωή. (Διαβάστε Ιακώβου 1:17) Ο Ιεχωβά τούς χάρισε ελεύθερη βούληση, την ικανότητα να κάνουν λογικές σκέψεις και τη δυνατότητα να αγαπούν και να απολαμβάνουν φιλίες.

Ο Δημιουργός μιλούσε στον Αδάμ και τον συμβούλευε για το πώς να δείχνει την υπακοή του. Ο Αδάμ μάθαινε επίσης πώς να καλύπτει τις ανάγκες του καθώς και πώς να φροντίζει τα ζώα και τη γη. (Γέν. 2:15-17, 19, 20) Ο Ιεχωβά προίκισε επίσης τον Αδάμ και την Εύα με τις αισθήσεις της γεύσης, της αφής, της όρασης, της ακοής και της όσφρησης. Έτσι μπορούσαν να απολαμβάνουν πλήρως την ομορφιά και τα άφθονα αγαθά του παραδεισένιου σπιτιού τους. Για το πρώτο ανθρώπινο ζευγάρι, οι δυνατότητες να έχουν απόλυτα ικανοποιητική εργασία, να νιώθουν πλήρεις και να κάνουν ανακαλύψεις, ήταν απεριόριστες.

Τι μπορούμε να μάθουμε από τα λόγια που είπε ο Ιησούς στον Πέτρο; Χρειάζεται να προσέξουμε ώστε να μην αφήσουμε την αγάπη μας για τον Χριστό να εξασθενήσει και την προσοχή μας να αποσπαστεί από τα συμφέροντα της Βασιλείας. Ο Ιησούς γνώριζε πολύ καλά τις πιέσεις που σχετίζονται με τις ανησυχίες αυτού του συστήματος πραγμάτων. Ας μάθουμε, να εκτιμούμε όσα έχουμε...

ΕΝΑ SITE "ΑΠΑΓΚΙΟ" ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ!

Αυτόν τον ιστότοπο τον «παλεύω» πολλά χρόνια. Πολύ πριν γνωρίσω την αλήθεια και βρω σκοπό στη ζωή μου. Φανταζόμουν τον εαυτό μου συνταξιούχο στο χωριό, με μια σχετικά καλή οικονομική επιφάνεια, δεδομένης μιας καλής σύνταξης που είχα οικοδομήσει πολλά πάνω της και ήθελα να έχω κάτι, για να περνάω το χρόνο μου.

Σήμερα, όλα έχουν αλλάξει γύρω μου, όλα εκτός από το Site αυτό. Δηλαδή, άλλαξε κι αυτό λιγάκι προσανατολισμό… Αντί να περνάει την ώρα του με κούφια δημοσιογραφικά θέματα, που δεν είχαν να προσφέρουν και πολλά πράγματα στους ανθρώπους, προσφέρει ελπίδα για ένα βέβαιο, καλύτερο αύριο.

Αυτήν την αληθινή ελπίδα, προσπαθεί να βάλει στις καρδιές των αναγνωστών του και να τους ενθαρρύνει να πιστέψουν ότι όλες αυτές οι δυσκολίες κάθε μορφής που ζούμε είναι παροδικές. Τα ωραία, είναι μπροστά μας... Και μπορούμε να τα ζήσουμε, φτάνει να το θέλουμε πραγματικά.

Αρκεί να μη στηριζόμαστε στην αξιοπιστία των ανθρώπων που σήμερα είναι κι αύριο όχι… Ούτε στις δυνάμεις μας. Αλλά στον Λόγο Εκείνου που είναι απόλυτα αξιόπιστος και να ακολουθούμε στη ζωή μας τις φωτεινές προειδοποιητικές  πινακίδες που έχει βάλει στο δρόμο μας…

ΚΡΕΟΝΤΑΣ, τέλος...

Το φύλλο που βλέπετε εδώ είναι το τελευταίο της εκδοτικής προσπάθειας του Εξωραϊστικού Συλλόγου της Κολοκυνθούς,  “Κρέοντας”. Δείτε το ΕΔΩ. Είναι το τεύχος 25 κι ΕΔΩ δείτε το αμέσως προηγούμενο. Ο ΚΡΕΟΝΤΑΣ αναγκάστηκε να αναστέλλει την έκδοσή του στην πρώτη μεγάλη οικονομική κρίση. Σε δύσκολες εποχές δεν άντεχε άλλο, τα δυσβάσταχτα οικονομικά βάρη. Βέβαια κάθε φύλλο που αναστέλλει την έκδοσή του, θέλει να ελπίζει και ονειρεύεται την επανέκδοση του... Μακάρι να γίνει έτσι. Και να μην είναι μόνο οι καλές προθέσεις των ανθρώπων του Συλλόγου...

Στο ρόλο του Συνταξιούχου

Αν έχεις κάπου να κρατηθείς, αν μπορείς να περιμένεις, η υπομονή αμείβεται.
Άπό τις 24/10/2020 είμαι πια συνταξιούχος!… Όλα εξελίχθηκαν καλά, όπως το περίμενα και τον Νοέμβρη του 2020 μπήκαν τα χρήματα της σύνταξης μου στο λογαριασμό μου. κι από τότε όλα γίνονται κανονικά, στην ώρα τους... Η αγωνία μου μετρούσε από τον Νοέμβριο του 2019, οπότε και κατέθεσα τα χαρτιά μου. Μια διαδικασία που κράτησε σχεδόν ένα χρόνο! 

Όλα αυτά έγιναν μέσα σε μια πρωτόγνωρη, δύσκολη εποχή του κορονοϊού Covid-19, με λοκντάουν και χωρίς τις μικρές εφημερίδες που βγάζω. Και όμως, όλα πήγαν καλά! Με τη βοήθεια ανθρώπων που μας αγαπούν, των παιδιών της Σούλας, δεν έχασα καμιά από τις ρυθμίσεις που είχα κάνει... Και δεν στερηθήκαμε τίποτα, από τα βασικά πράγματα. Ο Ιεχωβά να τους ευλογεί!

Δοξάζω τον Ιεχωβά για την καλή έκβαση του πράγματος! Και τον ευχαριστώ, γιατί αν δεν ήταν το ισχυρό χέρι Του να με οπλίζει με υπομονή και εγκαρτέρηση, όλα θα ήταν πολύ πιο δύσκολα!

Μικρές πινελιές αγάπης

athina1

Γεμάτος όμορφες, ξεχωριστές πινελιές, είναι αυτός ο ιστότοπος που διαβάζετε. Ξεκίνησε, για να καλύψει κάποιες ανάγκες έκφρασης, με δημοσιογραφικό κυρίως περιεχόμενο και τον βλέπουμε να εξελίσσεται ουσιαστικά σε ένα σημείο συνάντησης και επαφής, ανάμεσα σε φίλους. Και η αναφορά στις πινελιές δεν είναι καθόλου τυχαία. Κάπως έτσι δεν λειτουργούν και οι ζωγράφοι; Μόνο που εδώ το πράγμα μοιράζεται, ανάμεσα στις λέξεις και τις εικόνες. Και περιγράφουν μια ζωή πραγματική, όχι από αυτές που κυριαρχούν στη φαντασία και στο διαδίκτυο.

Δοκιμασία από τον Covid-19

Ότι μέχρι χθες, μόνο ως θεωρία γνωρίζαμε, το είδαμε να εφαρμόζεται στη ζωή μας... Και πήραμε τα μαθήματα μας. Δείτε ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ.

Το "φευγιό" της αδερφής μου

Η Γιωργία μας "έφυγε" για πάντα από κοντά μας το 2011. Και ο θάνατος του Γιάννη έναν ακριβώς χρόνο, μετά. Λιγοστεύουμε...

Έφυγε και ο Κωστής μας

Λιγοστεύουμε... Μετά τη Γεωργία μας, "έφυγε" και ο Κωστής μας. Τον αποχαιρετήσαμε (δείτε ΕΔΩ) με συγκίνηση... Θα τα ξαναπούμε αδελφέ!

Developed by OnScreen - Content by Nikos Theodorakis - Powered by FRIKTORIA