Το ιστορικό καταστατικό της δημιουργίας του “Πολύτροπου. Οι επτά που έθεσαν την υπογραφή του για τη δημιουργία της εταιρείας... Ημερομηνία γέννησης: 1 Σεπτεμβρίου 1997.

Χθες είχε γενέθλια του το “Πολύτροπο Τέχνης”, έκλεισε τα δεκάξι του και άρχισε να μπουσουλάει στα δεκαεπτά... Κι όλοι εμείς που βάλαμε ένα λιθαράκι στη δημιουργία του αισθανθήκαμε μια ξεχωριστή χαρά... Δεν είναι λίγο να βλέπεις ότι πέρασε από πολλά κύματα κι όμως είναι ζωντανό και προσφέρει στον Πολιτισμό και τον Άνθρωπο. Όπως ακριβώς ήταν ο αρχικός σκοπός της δημιουργίας του...

Ευκαιρία να κάνουμε ένα μικρό νοσταλγικό ταξίδι για να θυμηθούμε μερικά πράγματα... Επειδή τίποτα δεν χαρίστηκε και το να κατακτάς στόχους ενώ καταξιώνεσαι είναι μια πολύ μεγάλη υπόθεση, αναμφίβολα...

Θυμάμαι σαν τώρα, την πρώτη μεγάλη ανάγκη της δημιουργίας του... Είχαμε δει ότι, όσο ήμασταν στα σχολεία μας, μέσα από του Συλλόγους Γονέων, εκείνα τα χρόνια κάναμε πολλά πράγματα που όμως δεν είχαν διάρκεια... Όταν τέλειωνε το παιδί μας το σχολείο αναγκαζόμασταν κι εμείς να απέχουμε από το σχολείο, δεδομένου ότι χάναμε τη γονεϊκή ιδιότητα μας...

Έτσι, όλοι οι κόποι πήγαιναν χαμένοι... Τα νέα Δ.Σ., οι νέοι άνθρωποι που τα στελέχωναν, δεν είχαν πάντα την ίδια διάθεση ή ξεκινούσαν πάλι από το μηδέν γιατί κάποιος ξιπασμένος διευθυντής επικαλούνταν τους νόμους για να “φρενάρει” δράσεις που ξέφευγαν από τον έλεγχο του ή δεν βοηθούσαν στην προβολή του. Κι ας γινόταν αυτές, στον ελεύθερο χρόνο του Σαββάτου στο σχολείο.

Έπρεπε λοιπόν κάπου να ξαναβρεθούμε, εκτός σχολείου για να μπορούμε να ασχοληθούμε σοβαρά με τον Πολιτισμό... Αυτή ήταν η πρώτη μεγάλη ανάγκη για τη δημιουργία του “Πολύτροπου Τέχνης”. Το συζητήσαμε πολύ διεξοδικά πριν το επιχειρήσουμε... Έπρεπε να είχε μια τέτοια διάρθρωση που να διασφαλίζει τη συνέχεια του. Δεν θέλαμε να είναι Σύλλογος, ούτε να έχει θέσεις τις οποίες να εξαργυρώσει κανείς για κάποια πολιτική θέση...

Η Αναστασία ήταν όλα αυτά τα χρόνια και παραμένει μέχρι σήμερα, η ψυχή αυτή της ιστορίας. Κοντά της, δίπλα της, με εμπιστοσύνη, εγώ, ο Θοδωρής, ο Παναγιώτης, ο Γιάννης, ο Μανώλης και για τους τύπους ο Λευτέρης.

Ο Θοδωρής, ως λογιστής με πείρα στο χώρο του, έφτιαξε το καταστατικό του “Πολύτροπου Τέχνης”. Η εταιρεία θα είχε τη μορφή μη κερδοσκοπικής εταιρίας χωρίς καμιά διασύνδεση με κρατικές επιχορηγήσεις ή παιχνίδια ανάλογων εταιρειών, μια επιτροπής επταμελής θα είχε την ευθύνη της Διοίκησης της, ενώ τη Διαχείριση και την εκπροσώπηση της θα την είχε η Αναστασία με αναπληρωτή εμένα... Το “Πολύτροπο Τέχνης” θα είχε μέλη, τα οποία, ωστόσο, δεν θα μπορούσαν να εκλέξουν τα μέλη της Επιτροπής ή της Διαχείρισης.

Ο φίλος μου και κουμπάρος μου σκιτσογράφος, Θοδωρής Μουντζουρίδης έφτιαξε το λογότυπο που έχει μέχρι σήμερα κι ο Δημήτρης Καλμούκης τις πινακίδες που κοσμούν ακόμα τα μπαλκόνια των γραφείων. Και τα γραφεία από την πρώτη στιγμή στεγάστηκαν στη Λένορμαν 172, στο 2ο όροφο, ολόκληρο 140 τ.μ.

Αυτό μας έδινε μια μικρή κουζίνα, δυο γραφεία και μια μικρή αίθουσα εκδηλώσεων για να κάνει τις πρόβες της η θεατρική ομάδα και για να παρουσιάζει τα έργα που κατά καιρούς ανέβαζε... Κι ανοίξαμε τα φτερά μας σε ένα δύσκολο και εχθρικό περιβάλλον... Αρκετοί είδαν αυτή την προσπάθεια προσφοράς στον Πολιτισμό με... καχυποψία... Ποιοι ήμασταν τώρα εμείς που θέλαμε να προσφέρουμε στον Πολιτισμό και τον Άνθρωπο...

Δεν ήταν λίγες οι επιθέσεις που δεχτήκαμε από την κ. Μπενάτου, τότε εκπρόσωπο του ΚΚΕ στα Σεπόλια... Χτυπήματα κάτω από τη μέση, χυδαιότητες... Κι όμως το “Πολύτροπο Τέχνης” άντεξε... Έβγαλε ρίζες, μεγάλωσε και άνθισε. Και οι καρποί του ήταν ευωδιαστοί... Τα παιδιά που γνώριζαν από τα σχολεία πλαισίωσαν τις ομάδες του και το έργο τους συζητήθηκε πολύ θετικά. Κάποιοι μάλιστα μαθητές έγιναν δάσκαλοι για να προσφέρουν με τη σειρά τους τις υπηρεσίες τους εθελοντικά εδώ, στο “Πολύτροπο Τέχνης”.

Θα χρειαζόμουν πάρα πολύ χώρο εδώ για να καταγράψω τη δράση του “Πολύτροπου Τέχνης” και δεν είναι βέβαιο ότι θα τα θυμόμουν όλα. Γι' αυτό δείτε ΕΔΩ μια πρώτη καταγραφή όπως την έκανε η Αναστασία που κρατούσε λογαριασμό...

Φυσικά στην πορεία των χρόνων δεν ήταν ρόδινα όλα. Γρήγορα διαπιστώσαμε πως ο Πολιτισμός είναι μια πολύ ακριβή υπόθεση και δε μας έκανε πια εντύπωση που τόσα χρόνια παρέμενε στα χέρια και τον έλεγχο των οικονομικά ισχυρών... Από τη μια υπήρχε η χαρά της δημιουργίας, το χαμόγελο των παιδιών γι' αυτά που έπαιρναν και μας ενθάρρυναν κι από την άλλη ήταν διάχυτη η αγωνία κάθε μήνα να βρεθούν τα χρήματα για να καλυφθούν τα έξοδα λειτουργία (ΔΕΗ, ΟΤΕ, νοίκι κ.λπ.)

Κάποια στιγμή οι δυνάμεις του “Πολύτροπου Τέχνης” ενώθηκαν με τις δυνάμεις των ανθρώπων εκείνη την εποχή την ευθύνη λειτουργίας για το “Τσάι στη Σαχάρα”, την Έλλη Ρουμπέν, το σύζυγο της Δημήτρη και τον πατέρα της Πέτρο... Κι αυτό έδωσε ώθηση, ως οξυγόνο και τη δυνατότητα να επεκταθούμε και σε άλλους τομείς που ήθελε επαγγελματική επάρκεια...

Το σημαντικό σε όλη αυτή την υπόθεση είναι ότι το “Πολύτροπο Τέχνης” ύστερα από δεκάξι ολόκληρα χρόνια, ζει και συνεχίζει να προσφέρει απλόχερα στην Τέχνη και τον Πολιτισμό καθώς οι άνθρωποι του φέρνουν την κύρια ευθύνη της δημιουργίας του νέου στεκιού, της “Πολιτείας”.

Συμμετέχει ακόμα με πολύ ζέση και πίστη στις Ομάδες δράσης και αλληλεγγύης που έχουν δημιουργηθεί για να βοηθήσουν τους πολίτες της γειτονιάς και όχι μόνο, να δώσουν αληθινό νόημα στη ζωή τους και να ξεφύγουν από το μαγγανοπήγαδο της κρίσης που συνθλίβει. Μπορεί σήμερα, τόσα χρόνια μετά τη δημιουργία του να περηφανεύεται πως άξιζε τον κόπο να περάσει από όλα τα στάδια για να φτάσει ώς εδώ. Ένα μεγάλο “ευχαριστώ” σε όλους τους δασκάλους του, τον Μανόλη στη Μουσική, τον Γεράσιμο και την Ευτυχία στο Θέατρο, την Ειρήνη στη Ζωγραφική, τον Νίκο στη Δημοσιογραφία και τόσους άλλους που δεν θυμάμαι τώρα... Αυτό δεν σημαίνει ότι το έργο τους δεν ήταν σημαντικό... Γαλούχησε γενιές και γενιές παιδιών... Κι αυτά, είμαι σίγουρος ότι το θυμούνται... Γιατί τα όμορφα πράγματα δεν ξεχνιούνται εύκολα...