Έφτασε στο e-mail μου από την κόρη μου Ειρήνη, το βρήκα πολύ ενδιαφέρον και το μοιράζομαι μαζί σας:

...Βλέπετε, παιδιά, δεν είναι δύσκολο να γράψουμε ένα παραμύθι. Παίρνουμε δυο τρεις ηλίθιους στην τύχη και τους βάζουμε σε ένα κάστρο ή σε ένα δάσος... 
Να σας δώσω ένα παράδειγμα. Η Κοκκινοσκουφίτσα είναι ένα παραμύθι που το "κατοικούν" αποκλειστικά και μόνο ηλίθιοι.
Η γιαγιά της Κοκκινοσκουφίτσας ζει στο δάσος και είναι ενενήντα πέντε χρονών... 
Τράβα στο γηροκομείο, μωρή ηλίθια. Πώς σου κατέβηκε, ενενήντα πέντε χρονών γυναίκα, να ζεις μόνη στο δάσος... και να αναγκάζεις τους συγγενείς να πηγαίνουνε μπρος πίσω, μπρος πίσω, μπρος πίσω μέσα στον δρυμό;! 
Κι ύστερα σου λένε γιατί ο κόσμος πετάει τη γιαγιά από το τρένο! Είναι λογικό κι επόμενο!!! 
Κι αν πεις για τη μαμά της Κοκκινοσκουφίτσας; ..αλλη ανεγκέφαλη του λόγου της. Δίνει στη μικρή το καλαθάκι και της λεει: "Παρ' το και πήγαινε φαΐ στη γιαγιά!" Πού το στέλνεις το κοριτσάκι μόνο του στο δάσος, κυρά μου; Το ρίχνεις στο στόμα του λύκου! 
Με το που φτάνει στο δάσος, συναντάει τον πιο ηλίθιο λύκο στην ιστορία της WWF, ο οποίος δεν την τρώει, παρά ρωτάει με αγωνία: 
"Πού πας, καλό μου κοριτσάκι;" 
"Στη γιαγιά μου", απαντάει αυτό. 
Κι ο λύκος, αντί να τη φάει επί τόπου, όπως θα έκανε κάθε λύκος με φυσιολογικό δείκτη νοημοσύνης, πηγαίνει στο σπίτι της γιαγιάς και στήνει ολόκληρο σενάριο, που μπροστά του τύφλα να 'χει και η πιο κιτς λατινοαμερικάνικη σαπουνόπερα. 
Φτάνει στο σπιτάκι και χτυπάει την πόρτα...
Τοκ, τοκ. "Ποιος είναι"; 
"Η Κοκκινοσκουφίτσα". 
"Πέρνα μέσα". 
Κι εδώ έχουμε την επιβεβαίωση πως ο εγκέφαλος της γιαγιάς έχει μ***** τελείως: έστω κι αν η Κοκκινοσκουφίτσα έχει φωνή βραχνοκόκορα σε κρίση άσθματος, πώς γίνεται να μην καταλάβει η γιαγιά ότι πρόκειται για λύκο; 
Τότε πια μπαίνει ο λύκος και τρώει τη γιαγιά. Προσέξτε την καλή αγωγή του λύκου, που δεν θα έμπαινε ποτέ να φάει κάποιον χωρίς προηγουμένως να χτυπήσει την πόρτα. Εδώ έρχεται το αριστούργημα της ιστορίας. Το πραγματικά μεγαλοφυές: ο λύκος, αντί  να στηθεί πίσω από την πόρτα με ένα ρόπαλο και να πει: "Με το που θα έρθει η πιτσιρίκα, θα της τραβήξω μιας ροπαλιά στο κεφάλι, θα τη βράσω κι ύστερα θα τη ροκανίσω" ..όόόχι, φίλε μου! Τι κάνει ο λύκος;! Φοράει τη νυχτικιά της γιαγιάς, το σκουφάκι με τα αυτιά του να βγαίνουν από ειδικές κουμπότρυπες που έχει φτιάξει ο ίδιος (είναι γνωστοί δεξιοτέχνες μόδιστροι οι λύκοι!!!) και χώνεται στο κρεβάτι. 
Φτάνει η Κοκκινοσκουφίτσα, που οι δικοί της άνθρωποι την αποκαλούν Αϊνστάιν(;;;)  εξαιτίας του ζωηρού και ευφυούς πνεύματός της, μπαίνει, κοιτάζει τον λύκο και, αντί να φωνάξει το 100 ή να του πει: "Τι χάλια είναι αυτά, βρε ηλίθιε; Έχεις χάσει κάθε ίχνος αξιοπρέπειας ως λύκος. Ορίστε κατάσταση, σαν μαλλιαρή μουστόγρια είσαι", πώς αντιδράει; 
Λέει: "Ω, γιαγιά, τι μακριές τρίχες που έχεις!" 
Τώρα, παιδάκια: όποιο από σας διαθέτει σκύλο, ας δοκιμάσει να του κοτσάρει σκούφο κι ένα ζευγάρι γυαλιά οράσεως, κι ας δει αν μοιάζει με τη γιαγιά! 
Εάν ναι, πετάχτε τη γιαγιά σας από το παράθυρο ή παραδώστε τη στις αρχές. Βέβαια, είναι αλήθεια πως η γιαγιά δεν αναγνώρισε τη φωνή του λύκου από τη φωνή της εγγονής της, σύμφωνοι - αλλά η γιαγιά είναι ενενήντα πέντε χρονών και μπορεί να έχει πάθει μαλάκυνση. Όμως η Κοκκινοσκουφίτσα πώς και δεν ξεχωρίζει τη γιαγιά της από έναν λύκο με σκουφάκι;! Ποιον έχει για γιαγιά; Τον Κινγκ Κονγκ; Ακόμη κι αν η γιαγιά έχει να κάνει χαλάουα από το 1931, ποια είναι; Ο Λούτσιο Ντάλα; Ο άνθρωπος των Ιμαλαΐων; 
Εν πάση περιπτώσει, τέλος καλό όλα καλά, και ο λύκος την τρώει! 
Αμέσως μετά, για καλή μας τύχη, φτάνει ο κυνηγός, πυροβολεί τον λύκο και, δόξα να 'χει η Παναγία, έκτοτε αγνοείται η τύχη και του λύκου και της γιαγιάς και της ηλίθιας με το κόκκινο σκουφί..!!!

Μέρα που είναι σήμερα ας θυμηθούμε κάποιες στιγμές...

• Αλλού τα παιδιά κάνουν ακόμα γιορτές στο σχολείο τους. Δείτε ΕΔΩ το βίντεο που τράβηξε χθες ο Κώστας Κίτσιος από το 60ο δημοτικό σχολείο Αθήνας.
  

Τους χαιρετισμούς μου από την "Καθημερινή". Ο Μπάμπης είχε την ιδέα της φωτογράφισης την ώρα της δουλειάς... Παραμονή 28ης Οκτωβρίου σήμερα και ήρθαμε πιο νωρίς να δουλέψουμε...

Έκθεση παιδιού από δημοτικό σχολείο της Αθήνας ...
Έκθεση: «Η 28η Οκτωβρίου»

Η 28η Οκτωβρίου είναι μια πάρα πολύ σπουδαία μέρα. Η 27η Οκτωβρίου και η 29η Οκτωβρίου δε λένε και πάρα πολλά πράγματα. Η 26η Οκτωβρίου κάτι λέει άμα σε λένε Δημήτρη. Ο Δημήτρης Καλπακλής που τον λένε Δημήτρη και πάει Δευτέρα, χαίρεται πάρα πολύ που τον λένε Δημήτρη γιατί γιορτάζει και παίρνει πάρα πολλά παιχνίδια και είναι πάρα πολύ τυχερός. Ενώ άμα σε λένε Νεκτάριο δεν είσαι και πολύ τυχερός, γιατί κανένας δεν ξέρει πότε γιορτάζουν οι Νεκτάριοι.  Κάποτε πρέπει ναγιορτάζουν οι Νεκτάριοι, γιατί ένα παιδί που το λένε Νεκτάριο μου είπε ότι κάποτε γιορτάζουν ακόμα και οι Νεκτάριοι, αλλά επειδή κανένας άνθρωπος στον κόσμο δεν ξέρει πότε γιορτάζουν οι Νεκτάριοι, αυτό το παιδί είναι πολύ στενοχωρημένο και τρέχουν και οι μύξες του.

Η 28η Οκτωβρίου είναι μια πάρα πολύ σπουδαία μέρα άμα πέφτει Δευτέρα, γιατί έχουμε τριήμερο και πάμε εκδρομή στο χωριό του μπαμπά μου. Εκτός αν δεν πάμε, γιατί η μαμά μου δεν χωνεύει τη μαμά του μπαμπά μου, ενώ χωνεύει πάρα πολύ τη δική της μαμά που δεν τη χωνεύει ο μπαμπάς μου, οπότε μπορεί να μείνουμε και σπίτι.

Εμείς τα παιδιά είμαστε πάρα πολύ περήφανα που έχουμε την 28η Οκτωβρίου. Γιατί πριν γίνει η 28η Οκτωβρίου, είχανε να γιορτάζουνε μόνο την 25η Μαρτίου. Την 28η Οκτωβρίου πηγαίνανε σχολείο κανονικά γιατί δεν υπήρχε 28η Οκτωβρίου. Δηλαδή υπήρχε 28η Οκτωβρίου, αλλά κανένας δεν το έκανε θέμα γιατί δεν είχανε  μπει οι Γερμανοί.  Έπρεπε  πρώτα να μπουν οι Γερμανοί και μετά ναγίνει μια μέρα της προκοπής.

Εγώ είμαι πολύ περήφανη Ελληνοπούλα. Νιώθω ένα ρίγος. Και μόλις το είπα στη μαμά μου μού έβαλε θερμόμετρο και είχα 37,4 και μου έδωσε  σιρόπι και μου πέρασε το ρίγος. Η γιαγιά μου νιώθει ένα ρίγος από μόνη της, γιατί εκείνη την έζησε την 28η Οκτωβρίου και πρέπει να την πέρασε πάρα πολύ ωραία.

Η κυρία Χρυσάνθη, η δασκάλα μας, μας είπε ότι την 28η Οκτωβρίου ήρθε ο Ιταλός πρέσβης στο σπίτι του Ιωάννη Μεταξά, νύχτα, χωρίς να τηλεφωνήσει πρώτα και τον ρώτησε αν μπορούν να πάρουνε την Ελλάδα και να την έχουνε για δικιά τους σ' όλη του τη ζωή. Και ο Ιωάννης Μεταξάς τσαντίστηκε που τον ξυπνήσανε και είπε «ΟΧΙ».  Κι αυτό το «ΟΧΙ» το είπε πολύ ηρωικά γι' αυτό κι εμείς το λέμε «το ηρωικό ΟΧΙ». Κι εμένα όταν ήρθε η Χαρούλα σπίτι μου, μου ζήτησε όλες μου τις Μπάρμπι και τη Σίντι αστροναύτη, της είπα ηρωικά «ΟΧΙ» γιατί δεν είναι καθόλου ευγενικό αυτό που έκανε ο Ιταλός πρέσβης και η Χαρούλα. Άμα θέλεις να χαρίσεις κάτι το κάνεις από μόνος σου. Κι ο κύριος Μεταξάς δεν ήθελε να χαρίσει την Ελλάδα ούτε εγώ τη Σίντι αστροναύτη. Και μετά τους πολεμήσαμε τους Ιταλούς. Δηλαδή, εγώ δεν τους πολέμησα γιατί δεν είχα γεννηθεί ακόμα. Ούτε ο μπαμπάς ούτε η μαμά. Η μαμά δεν ξέρω πότε γεννήθηκε γιατί όποτε τη ρωτάω «Μαμά, πόσων χρόνων είσαι;» μου απαντάει «Μήπως είδες το Βετέξ της κουζίνας;».

Και τότε όλοι οι Έλληνες βγήκανε έξω και φιλιόντουσαν κι εμένα δεν μου αρέσει να με φιλάνε οι φίλες της μαμάς μου γιατί έχουνε σάλια. Αλλά εκείνη η μέρα ήτανε πολύ σπουδαία και δεν τους ένοιαζε τους ηρωικούς Έλληνες που σαλιώνανε ο ένας τον άλλον. Και τώρα, από τη χαρά μας βάζουνε την ελληνική σημαία στο μπαλκόνι. Όμως εμείς δε βάζουμε την ελληνική σημαία, γιατί όταν μετακομίσαμε τη χάσαμε. Και κάθε 28 Οκτωβρίου ντρεπόμαστε πάρα πολύ, αλλά τον υπόλοιπο χρόνο το ξεχνάμε και δεν πάμε να αγοράσουμε μια καινούργια.
Αυτά και ελπίζω να μην ξαναρθούν οι Γερμανοί. Ελπίζω επίσης η έκθεση να είναι τρεις σελίδες και ελπίζω μετά να πάμε στο Βίλατζ Σέντερ, γιατί δεν έχω δει ακόμα το Σκούμπι Ντου.

Ζήτω η 28η Οκτωβρίου!

Tου Δημήτρη Νέζη

Η 28 του Οκτώβρη είναι μια σημαντική επέτειο για τον ελληνικό λαό. Είναι η επέτειος που ο ιταλικός φασισμός αποφάσισε να στείλει τελεσίγραφο στον ελληνικό λαό, μέσω του ομοϊδεάτη του δικτάτορα της Ελλάδας Μεταξά, ζητώντας τη… διέλευση των στρατευμάτων του μέσω της χώρας μας.  Από τότε με το ΟΧΙ που αναγκάστηκε ο Μεταξάς να πει, λόγο των διεθνών δεσμεύσεων της χώρας, αλλά και φοβούμενος τις αντιδράσεις του ελληνικού λαού η χώρα μπήκε σε μια μεγάλη περιπέτεια.

Μια περιπέτεια που λέγεται Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος και έπληξε όλες τις χώρες της Ευρώπης  της Β. Αφρικής και της Ασίας. Που σα συνέπεια είχε εκατομμύρια νεκρούς,  τεράστιες καταστροφές και πληγές που ακόμη σε πολλές περιπτώσεις δεν έχουν κλείσει. Σκοπός του σημειώματός μου δεν είναι να πω το πώς και το γιατί. Σίγουρα πάντως δεν οφείλεται στη τρέλα των Χίτλερ – Μουσολίνι αλλά σε άλλους βαθύτερους λόγους.

Μια περιπέτεια που είχε σαν αποτέλεσμα τη τριπλή κατοχή 4 χρόνων της χώρας μας από τους Γερμανούς ναζί,  μαζί με τους συμμάχους τους Ιταλούς και Βούλγαρους φασίστες. Από την άλλη όμως ανέδειξε τη θέληση του ελληνικού λαού να παλέψει για την απελευθέρωσή του, τα αντιφασιστικά αισθήματά του, και τη θέλησή του να πάρει τις τύχες του στα χέρια του. Ούτε σε αυτό όμως θέλω να σταθώ σήμερα.

Σκοπός μου με αυτό το κείμενο είναι να κάνω μια σύνδεση με τα σημερινά και να θέσω κάποιους προβληματισμούς. Η εποχή εκείνη με τη σημερινή έχουν πολλές διαφορές. Υπάρχουν όμως πολλές και σοβαρές ομοιότητες .

Μια μεγάλη ομοιότητα είναι η διεθνής οικονομική κρίση. Μια κρίση που δεν μπόρεσαν να τη λύσουν με τα διάφορα «νιού ντηλ» και οδήγησε στο πόλεμο για τη μοιρασιά της γης. Τότε σε πολλές περιπτώσεις, Γερμανία, Ιταλία, Ισπανία και άλλες ευρωπαϊκές χώρες, όπως και στην Ελλάδα,  αναδείχτηκαν τα φασιστικά καθεστώτα σαν απάντηση των οικονομικών τους εξουσιών στη κρίση αλλά και για να «δέσουν» τους λαούς τους που εξεγειρόταν ή αντιστεκόταν στη μετακύλιση της κρίσης στις πλάτες τους. Η ανάδειξη αυτή σε κάποιες περιπτώσεις μας λένε ότι στηρίχτηκε στους ίδιους τους λαούς των χωρών αυτών αλλά δεν είναι έτσι ακριβώς , η τρομοκρατία και τα πογκρόμ σε όσους αντιδρούσαν ή ήταν απλώς «διαφορετικοί» ήταν στην ημερήσια διάταξη μέχρι τέλους.

Το εξώφυλλο του τελευταίου τεύχους της "Φωνής των Τεχνικών του ΟΤΕ". Παρακάτω θα βρείτε ολόκληρο το έντυπο σε μορφή PDF για να το διαβάσετε.

Δουλεύουμε νωρίς σήμερα στην εφημερίδα. Μέχρι τις 5 το απόγευμα έχουμε ντετ λάιν. Η πίεση . Ξαναγυρνάει με πολύ έντονους ρυθμούς. Από χθες που επέστρεψα.

Και στο μεταξύ έχει έναν… κατρουλιάρη καιρό. Που φαίνεται ότι θα συνεχιστεί. Δείτε ΕΔΩ.

Ευτυχώς πρόλαβα και έβγαλα τη «Φωνή των Τεχνικών του ΟΤΕ». Και έτσι θα τα καταφέρουμε να είμαστε συνεπείς στις ημερομηνίες των ΕΛΤΑ. Με την ελπίδα, βέβαια, ότι θα δουλέψει σωστά ολόκληρη η αλυσίδα, πιεστήρια, βιβλιοδετείο, ένθεση, ετικέτες, ταχυδρομείο…

Δείτε ΕΔΩ το νέο τεύχος σε αρχείο PDF.