"Κλείσαμε" το τ. 176, της εφημερίδας "ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΣ Σιδηρόδρομος". Και τώρα, πιεστήριο!
Αυτό είναι το φύλλο του ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΥ τ. 176, το φύλλο που ολοκληρώσαμε προχθες και έφυγε για πιεστήριο. Μπορείτε να το δείτε όπως είναι τυπωμένο ΕΔΩ. Σταθερός, όπως πάντα στην παρουσία του! Σταθεροί και οι άνθρωποι που έχουν την ευθύνη έκδοσης του, από το Σωματείο Συνταξιούχων ΗΣΑΠ, τη Διοίκηση του. Την Παρασκευή 27/12/2024 πήρα ύλη για το νέο τεύχος. Και την Τετάρτη το μεσημέρα κατά τη μία, πήγαμε στο τυπογραφείο κάναμε τις τελευταίες "πινελλιές" και την "κλείσαμε".
Εδώ, σ' αυτό το τυπογραφείο, την ΑΝΑΓΡΑΦΗ, στο Περιστέρι, γίνεται η τεχνική επεξεργασία του "ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΥ Σιδηρόδρομου". Η Ανδρομάχη ή Μάχη είναι η κοπέλα που συνεργαζόμαστε. Την ευχαριστούμε για την άψογη συνεργασία, όπως και τους ανθρώπους του τυπογραφείου, Σάκη και Δημήτρη.
Η έκδοση μιας εφημερίδας είναι ένας κύκλος. Μόλις ολοκληρωθεί ένα τεύχος και αφού περάσει λίγος καιρός και το χαρούν οι ανθρωποι του, αρχίζουμε να ετοιμάζουμε το επόμενο. Έτσι λοιπόν την Παρασκευή 27 Δεκεμβρίου 2024 κατέβηκα στον Πειραιά για να παραλάβω το υλικό για το νέο τεύχος 176. Και παρότι ήταν μια περίοδος γιορτών με πολλές ενδιάμεσες αργίες, όλα πήγαν καλά και χθες το μεσιμέρι, ώρα 13:00 πήγαμε εκεί και την "κλείσαμε" δίνοντας τις τελευταίες πινελιές ώστε να φύγει για το πιεστήριο...
Χαίρομαι κάθε φορά που συμβαίνει να ολοκληρώνουμε αυτή τη διαδικασία, επειδή είναι απόλυτα σταθεροί και κάνουμε πραγματική δουλειά, όταν βρισκόμαστε από κοντά... Όλα τριγύρω αλλάζουμε κι όλα τα ίδια μένουν, λέει ένας ποιητής. Ο χρόνος φεύγει σαν αέρας.Είναι μια όμορφη διαδικασία που γίνεται, κάθε δίμηνο. Διότι κάθε πράγμα που αξίζει, έχει τη δουλειά του. Τίποτα και πουθενά, κάτι, δε γίνεται "μαγικά" κι από μόνο του.
Το συναίσθημα; Χαρά για κάτι όμορφο που δημιουργούμε τακτικά με συνέπεια και συνέχεια. Μια όμορφη διαδικασία που επαναλαμβάνεται σταθερά, χρόνια τώρα. Και δεν ξέρω το γιατί (ή μάλλον ξέρω...) αλλά μ' αρέσει πολύ όλη αυτή η διαδικασία. Κι αυτό, το κάνουν οι άνθρωποι του να φαίνεται έτσι. Ιδιαίτερα ο πρόεδρος Θύμιος Ρουσιάς! Νιώθω την αγάπη τους, τη ζεστασιά, την καλή συνεργασία τους που αποτυπώνεται και στην ποιότητα της δουλειάς μας.
Και κάπως έτσι η ιστορία μας με το Σωματείο Συνταξιούχων ΗΣΑΠ, σύνεχίζεται. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που θεωρώ μεγάλο προνόμιο μου να συνεχίζω μαζί τους αυτό που ξεκίνησε εδώ και 30 χρόνια, από τη γέννηση της εφημερίδας με τους συνταξιούχους του ΗΣΑΠ. Ανθρώπους ξεχωριστούς, με ήθος και συνείδηση που σπάνια βρίσκεις στον κόσμο, στο συνάφι εκείνων που ασχολούνται με τα κοινά.
Αν και έχω αλλάξει δύο ανθρώπους, στις θέσεις ευθύνης του προέδρου στο Σωματείο, τον Μανώλη Φωτόπουλο στο ξεκίνημα και για 15 χρόνια και τον Θύμιο Ρουσιά τα τελευταία 12 χρόνια, ποτέ δεν είχα πρόβλημα από κανέναν τους. Τον Θύμιο τον ήξερα και συνεργάστηκα μαζί του, άλλα δέκα χρόνια πριν, καθώς ήταν ο Γραμματέας του Σωματείου, επί εποχής Φωτόπουλου.
Εξαιρετικοί άνθρωποι! Είναι από αυτούς που λύνουν, αντί να δημιουργούν προβλήματα, που χαίρονται μ' αυτό που κάνουν και δεν μιζεριάζουν από λάθη που μπορεί να συμβούν. Και επιπλέον, εκτιμούν πολύ τη δουλειά που τους προσφέρω, όλα αυτά τα χρόνια.
Κι όταν λέω «φτιάχνω» την εφημερίδα που βλέπετε, εννοώ ότι τη σχεδιάζω και την υλοποιώ ως έκδοση. Δίνω δηλαδή μορφή στα άψυχα κείμενα. Στην έκδοση που μπορείτε να δείτε πατώντας ΕΔΩ, και που είναι η τελευταία, όπως θα διαπιστώσετε.
Είναι ένα έντυπο «συνδικαλιστικό», με την έννοια ότι προβάλλει τη δράση του Σωματείου, αλλά και δημιουργεί εκείνες τις προϋποθέσεις που είναι απαραίτητες για να διατηρείται (το Σωματείο και οι άνθρωποι του) ενωμένο και αγαπημένο στα μάτια των 2.000- 2.500 περίπου μελών του, συνταξιούχων του ΗΣΑΠ σε όλη την Ελλάδα, όπου κι αν μένουν.
Βέβαια, όπως σε όλους, η πανδημία του Covid-19, δημιούργησε κι εδώ τα προβλήματα της. Εκείνον τον καιρό, θυμάμαι, οι άνθρωποι του Σωματείου, παίρνοντας όλα τα μέτρα ασφαλείας, πήγαιναν τρεις φορές την εβδομάδα στον Πειραιά, στα γραφεία τους και σαν τα μυρμήγκια, ιδιαίτερα ο Θύμιος, ακόμα και από το σπίτι του, μάζευε την ύλη του 16σέλιδου ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΥ σε σχήμα ταμπλόιντ.
Μ’ αυτόν τον τρόπο και με καλό προγραμματισμό, κατάφεραν να μην χάσουν εκδόσεις, παρά μόνο μία! Άθλος, αν σκεφτεί κανείς, από τι περάσαμε… Και τι περνάμε! Αφού ο φόβος για τον Covid-19 δεν έχει φύγει, εντελώς.
Διατηρούν επίσης ένα εξαιρετικό διαδικτυακό τόπο για την άμεση ενημέρωση των μελών τους. Τις άμεσες ανακοινώσεις τις «ανεβάζει» η Ελευθερία, που έχει και τη γραμματειακή υποστήριξη του Σωματείου. Και τη γενική επιμέλεια έχω εγώ. Δείτε το ΕΔΩ, παρακαλώ.
Γενικά, είμαι πολύ χαρούμενος που συνεργάζομαι μαζί τους. Ακούν τις παρατηρήσεις μου, προσεκτικά και τις περισσότερες φορές τις εφαρμόζουν. Κάνουν τη δουλειά μου δημιουργική και ευχάριστη και τους ευχαριστώ γι’ αυτό. Και καθώς κι εγώ είμαι πια ο ίδιος συνταξιούχος, τους καταλαβαίνω όλο και περισσότερο. Το Σωματείο Συνταξιούχων ΗΣΑΠ, αποτελεί ένα πρότυπο δημιουργικότητας.
Κάποιοι λένε ότι τα Σωματεία Συνταξιούχων, είναι για απομάχους της δουλειάς. Που ζουν στο περιθώριο και ζουν με τις μνήμες τους από τα παλιά. Μπορεί να είναι και αυτό, αλλά πιστέψτε με, πολλοί νέοι θα ήθελαν να τους μιμηθούν στη δουλειά που προσφέρουν, εθελοντικά, για το κοινό καλό!
Ωρα να σηκώσουμε ψηλά το κεφάλι απόψε το βράδυ. Ελπίζω να μην έχει σύννεφα και μπορέσουμε να απολαύσουμε το θέαμα.
"Βροχή" από μετεωρίτες θα είναι ορατή σήμερα το βράδυ στον ουρανό της Ασίας και της Ανατολικής Ευρώπης.
Πρόκειται για την κορύφωση της ετήσιας βροχής των Λεοντιδών. Το θέαμα, αναμένεται να κορυφωθεί ανάμεσα στις 11 το βράδυ και τα μεσάνυχτα, όταν η Γη θα διαπεράσει δύο νέφη θραυσμάτων που έχει αφήσει πίσω του ο κομήτης Τempel - Τuttle. Τα σωματίδια της σκόνης θα εκρήγνυται στην ατμόσφαιρα και θα μοιάζουν σαν φωτεινά ουράνια πυροτεχνήματα.
Το φαινόμενο αναμένεται να είναι ορατό και από την Ελλάδα.
Αρχισαν από την Κυριακή οι τριήμερες εκδηλώσεις για την 36η επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, με όλες τις πανεπιστημιακές σχολές του κέντρου πλην του Μετσόβιου, να κλείνουν λόγω του φόβου για τυχόν επεισόδια. Το Πολυτεχνείο άνοιξε τις πύλες του για τον εορτασμό την Κυριακή το πρωί και θα κλείσει σήμερα το μεσημέρι, οπότε και θα κορυφωθούν οι εκδηλώσεις, με την καθιερωμένη πορεία στην αμερικανική πρεσβεία. Η ηγεσία του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη ανακοίνωσε ότι η παρουσία της αστυνομίας θα είναι διακριτική κατά τη διάρκεια του τριημέρου και της πορείας.
Ήδη το κέντρο έχει κλείσει. Τι φοβούνται; Ο κόσμος ξέρει να απονέμει τιμή στη μνήμη, στα παιδιά του πολυτεχνείου και όσους έδωδαν τη ζωή τους για να είμαστε εμείς ελεύθεροι σήμερα.
«Ψωμί - Παιδεία - Ελευθερία»
Για το «Ψωμί»: Πάνω από 2,5 εκατομμύρια είναι οι Ελληνες που καλούνται να ζήσουν με την ελεημοσύνη της κυβερνητικής αλληλεγγύης των 50 λεπτών του ευρώ. Πάνω από 600.000 οι επίσημα καταγεγραμμένοι άνεργοι. Πάνω από 2 εκατομμύρια οι μισθωτοί των 700 ευρώ. Εκατοντάδες χιλιάδες οι τριωρίτες και οι τετραωρίτες, οι ανασφάλιστοι, τα θύματα της μαύρης εργασίας και της «απασχολησιμότητας». Ενας ολόκληρος λαός που χωρίζεται σε δυο μεγάλες κατηγορίες. Στη μια κατηγορία είναι οι μισοί Ελληνες που ζουν με σύνταξη 300, 400 και 500 ευρώ. Στη δεύτερη κατηγορία είναι οι άλλοι μισοί Ελληνες που δε θα πάρουν σύνταξη ποτέ...
Για την «Παιδεία»: Χιλιάδες οι πτυχιούχοι άνεργοι. Δεκάδες χιλιάδες οι φοιτητές με το αβέβαιο αύριο. Εκατοντάδες χιλιάδες τα παιδιά του Γυμνασίου και του Λυκείου που αντί να τους προσφέρουν γνώση και μόρφωση τα «διδάσκουν» να συμβιβαστούν σε έναν κόσμο που θα πορεύεται με σκοτωμένη την ελπίδα. Εκατομμύρια ελληνικά νοικοκυριά που αγκομαχούν να πληρώσουν τη «δημόσια» και «δωρεάν» Παιδεία...
Για την «Ελευθερία»: Σήμερα το τανκ δεν απειλεί την πύλη του Πολυτεχνείου. Δεν υπάρχει λόγος. Σήμερα, στην περίμετρο της πύλης είναι εγκατεστημένες οι ρουφιανοκάμερες. Σήμερα η δημοκρατία δε συνάδει με την επιβολή στρατιωτικού νόμου. Αν χρειαστεί, υπάρχουν οι ...πολιτικές επιστρατεύσεις. Υπάρχει η «τυφλή» Δικαιοσύνη των «μαθητοδικείων», των «αγροτοδικείων», των «παράνομων και καταχρηστικών» απεργιών, των «τελεσθέντων εγκλημάτων» έξω από τα «Τζάμπο». Υπάρχει, φυσικά, και ο τρομο-νόμος. Σήμερα ο καθένας είναι ελεύθερος να διαδηλώσει, να διαμαρτυρηθεί, να διεκδικήσει. Και το κράτος, ο επιχειρηματίας, ο εργοδότης, είναι κι αυτοί ελεύθεροι να τον απολύσουν, να τον εκβοφίσουν, να του στείλουν τα ΜΑΤ, να τον «σταμπάρουν», να τον προβοκάρουν, να εξαπολύσουν εναντίον του κρανοφόρους και να αξιοποιήσουν «κουκουλοφόρους». Σήμερα η δημοκρατία δεν έχει ανάγκη τον χαφιέ με την καμπαρντίνα και τα σκούρα γυαλιά. Υπάρχει το ηλεκτρονικό φακέλωμα και ο έλεγχος του DNA...
Για την «εθνική ανεξαρτησία»: Η Ελλάδα του «έξω το ΝΑΤΟ» και του «έξω αι ΗΠΑ», των συνθημάτων που δέσποζαν το Νοέμβρη του '73 στη μάντρα του Πολυτεχνείου, δε γεννήθηκε ποτέ. Αντίθετα, καλούν τις κάμερες και τους φωτογράφους για να τους απαθανατίσουν την ώρα που καταθέτουν στεφάνι προσποιούμενοι το σεβασμό στη μνήμη (!) των εξεγερμένων, εκείνοι που έχουν οδηγήσει την Ελλάδα να υπηρετεί το ΝΑΤΟ μέχρι τα βάθη του Αφγανιστάν! Που έχουν μετατρέψει την Ελλάδα σε συνένοχο του ΝΑΤΟ και των Αμερικάνων στη Βαγδάτη και τη Φαλούτζα! Εκείνοι που πρωτοστάτησαν να γίνει το έδαφος της Ελλάδας, από Σούδα μέχρι Θεσσαλονίκη και από το λιμάνι του Αστακού μέχρι τον Αραξο, κέντρο επιμελητείας κάθε αμερικανοΝΑΤΟικής θηριωδίας, από τη Γιουγκοσλαβία μέχρι τη Γάζα!
Για τη «Λαϊκή κυριαρχία»: Στα 36 χρόνια που πέρασαν από την εξέγερση, ο ελληνικός λαός, ζαλισμένος από τις δοσοληψίες, από τα «πάρε - δώσε» των εκπροσώπων της «καλύτερης κοινοβουλευτικής δημοκρατίας» που έχει γνωρίσει ο τόπος με τα μαύρα ταμεία της «Ζήμενς» υφίσταται την κυριαρχία του Αλμούνια, του Γιούγκερ, του Τρισέ και όλων αυτών των «εταίρων» και «συμμάχων» που απαιτούν την εφαρμογή της πολιτικής της αέναης και απαράλλαχτης λιτότητας, των ιδιωτικοποιήσεων και των εκποιήσεων. Μια πολιτική που την έχουν συναποφασίσει στις Βρυξέλλες οι πρωθυπουργοί και οι υπουργοί της Ελλάδας, αλλά όταν την επιβάλουν στο εσωτερικό της χώρας θέλουν να την εμφανίζουν σαν «έξωθεν υποχρέωση» για την οποία οι ίδιοι είναι «άμοιροι ευθυνών»...
Το Πολυτεχνείο, λοιπόν, αδικαίωτο και ζωντανό, σε πείσμα όσων πέρασαν από το «εδώ Πολυτεχνείο» στο ...«εδώ Πεντάγωνο» και στο «εδώ Κομισιόν», μια μόνιμη Ερινύα για όσους βρέθηκαν από την όχθη των «ελεύθερων πολιορκημένων Ελλήνων» στην αντίπερα όχθη, των πολιορκητών και των «ελεύθερων σκοπευτών», συνεχίζει να ενσαρκώνει τις μνήμες του μέλλοντός μας.
Για μια Ελλάδα ελεύθερη και ανεξάρτητη, με ψωμί για το λαό της, με μόρφωση για τα παιδιά της, με εθνική ανεξαρτησία και λευτεριά.
Το Πολυτεχνείο παραμένει η ελπίδα και ο όρκος, ο πόθος και η υπόσχεση: Κόντρα στα εμπόδια, ενάντια στους αμερικανοτσολιάδες και τους ευρωυποτακτικούς της «νέας τάξης», όσες υποκλίσεις κι αν κάνουν όλοι όσοι φέρονται ή δηλώνουν ότι «είναι Αμερικανοί», ό,τι κι αν κάνουν τα φερέφωνα του «ευχαριστούμε τις ΗΠΑ», τελικά, σ' αυτόν τον τόπο, «θα κάνει ξαστεριά»!
Παρακολουθώ με συνέπεια, κάθε φορά που γίνονται σε χρόνο που μπορώ τα σεμινάρια. Αυτή τη φορά στο Stanley εισηγητής ήταν ο Χανιώτης Θοδωρής Δεληθανάσης. Η αίθουσα είναι ασφυκτικά γεμάτη. Ο κόσμος είναι εκεί, απόγευμα Κυριακής και ξέρει το γιατί. Είναι ντυμένος επαγγελματικά, έχει το κομπιούτερ του και δείχνει σε πίνακα τις διαφάνειες που έχει ετοιμάσει με προτζέκτορα. Έχει ένα κύρος ως... δάσκαλος και μην υπήρξε ποτέ μια και στην επαγγελματική ζωή τους είναι νοσηλευτής. Στεκέται ιδιαίτερα στη δύναμη της πίστης και επικεντρώνει στην ειλικρίνεια και το σεβασμό στον άνθρωπο που έχουμε απέναντί μας. Έχει σημασία ο χειρισμός; Εκείνος πιστεύει πως ναι. Αν η στάση μας είναι θετική κι αν οι πρώτες ερωτήσεις μας αφορούν τις πραγματικές ανάγκες του άλλου, αν κάνουμε σημειώσεις κι έχουμε το ιστορικό του, όλα μπορεί να γίνουν πιο εύκολα. Αρκεί αν μην εκβιάσουμε αποφάσεις. Δεν χρειάζεται να κάνουμε επίδειξη γνώσεων, ούτε να κάνουμε το λάθος να έχουμε έπαρση. Ούτε να κάνουμε το λάθος που κάνουν πολλοί. Να μιλάμε χωρίς να ακούμε. Να θυμόμαστε πάντα πως η επικοινωνία είναι το Α και το Ω. και να είμαστε χαμογελαστοί. Οι άνθρωποι έχουν μπαφιάσεις στα προβλήματά τους. Δεν θέλουν άλλα. Εξειδικευμένα σεμινάρια; Μπορεί. Στην πραγματικότητα θέλουμε και μπορούμε να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι. Κι αυτό είναι το πρώτο μεγάλο κέρδος. Ύστερα, στον καιρό του, μπορεί να υπάρξει και μια μικρή ανακούφιση. Ο ελεύθερος χρόνος, τα ταξίδια... Δουλεύουμε σήμερα για να απολαύσουμε με σιγουριά αύριο τους καρπούς των κόπων μας... Τόσα διαφορετικά βλέμματα, τόσοι διαφορετικοί άνθρωποι, για ένα κοινό σκοπό... Δεν ξέρω πόσοι θα έχουν τα κότσια να βάλουν στόχους και να τους υλοποιήσουν. Σημασία έχει πως κάποιοι με πείσμα , με όρεξη και με διάθεση προσπαθούν να «χτίσουν» ένα καλύτερο αύριο...
Ξεκίνησαν από χθες Κυριακή οι τριήμερες εκδηλώσεις για τον εορτασμό της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, που θα κορυφωθούν αύριο το μεσημέρι με την καθιερωμένη πορεία προς την αμερικανική πρεσβεία.
Σήμερα οι πόρτες του Πολυτεχνείου θα είναι ανοιχτές από τις 9 το πρωί έως τις 9 το βράδυ, ενώ τόσο στους εξωτερικούς χώρους του Ιδρύματος, όσο και στις αίθουσες θα διοργανωθούν συζητήσεις και εκδηλώσεις.
Η πορεία προς την αμερικανική πρεσβεία θα ξεκινήσει μετά τις 3 το μεσημέρι της Τρίτης.
Φαίνεται ότι ο χώρος αρέσει και έχει επισκεψημότητα. Η αλήθεια είναι βέβαια ότι τίποτα δεν αφήσαμε στην τύχη του. Προσπαθούμε, όπως το υποσχεθήκαμε, να έχει καθημερινή ενημέρωση, αξιοπιστία και... ζεστασιά. Όχι γιατί είναι... χειμώνας και το χρειαζόμαστε, αλλά γιατί, σαν άνθρωποι, το έχουμε ανάγκη.
Καλή είναι η αναπαραγωγή, αλλά βαρεθήκαμε πια τα ίδια ανακυκλωμένα κείμενα να “παίζουν” απρόσωπα, χωρίς καμιά δημιουργική δυναμική, από χώρο σε χώρο.
Αρχή αυτού του siteείναι η δημιουργικότητα κι αυτό το κάνει με απόλυτη συνέπεια κοντά δυόμιση χρόνια τώρα... Πρώτα μέσα από το Blog και τώρα μέσα από αυτό το χώρο.
Ναι, συμφωνούμε πως καμιά μέρα δεν είναι ιδια με την προηγούμενη. Ναι, εμείς της δίνομε ή της παίρνουμε δύναμη. Αν αντέχουμε την αλήθεια πρέπει το δίχως άλλο να το παραδεχτούμε.
Οι 20.000 επισκέψεις που σε λίγο θα “χτυπήσει” το κοντέρ στη μπάρα δεξιά, είναι ένα σημάδι πως κάποιοι νιώθουν ζεστασιά εδώ και συχνά κάνουν μια στάση να ενημερωθούν, να διασκεδάσουν, να προβληματιστούν. Κάποτε, το νιώθω κι ας μην ακούω τους προβληματισμούς,αφού ο καθένας για τους δικούς σας λόγους,αρνείστε να μπείτε στη διαδικασία των σχολίων, αναρωτιέστε: “Μα, τι θέλει να πει ο ποιητής με το σημερινό του σημείωμα”. Μη μου πείτε πως δεν το είπατε με την προβολή της ταινίας 2.012...
Σας διαβεβαιώ ότι η ζωή είναι πιο απλή, όσο περίπλοκη κι αν φαίνεται. Καθημερινά μας επιφυλάσσει εκπλήξεις. Στη δουλειά, στις διαπροσωπικές σχέσεις, στις υποχρεώσεις μας, στις επιλογές μας ακόμα και στον ελάχιστο ελεύθερο χρόνο μας και τη διαχείρισή του από εμάς.
Αυτό ακριβώς κάνουμε. Κατάθεση ψυχής κατά κάποιο τρόπο. Προσπαθούμε να ρίξουμε τους προβολείς μας σε κάποια θέματα, σίγουροι πως η ζωή, τα προβλήματα και οι χαρές της είναι εκεί έξω και μας περιμένουν...
Τα όνειρά μας, τις σκέψεις μας, τους προβληματισμούς μας, τα κοινά ενδιαφέροντά μας προσπαθούμε να μοιραστούμε με κάποιες ομάδες ανθρώπων που νομίζουμε ή έτσι είναι, ότι έχουμε κάποια κοινά χαρακτηριστικά. Αν είναι έτσι ή όχι η ζωή καθημερινά μας το πιστοποιεί ή το διαψεύδει. Εμείς θεωρούμε ότι αξίζει τον κόπο και γι' αυτό θα το συνεχίσουμε όσο αντέχουν τα κότσια μας...
Παίζεται ήδη από την Πέμπτη στους κινηματογράφους η ταινία της απόλυτης καταστροφής. 2012. Το Χόλιγουντ ξεσαλώνει. Και με την υποστήριξη των εκπληκτικών οπτικών εφέ δημιουργείται η αίσθηση ότι μπορεί και να γίνεi έτσι το τέλος του κόσμου. Που δεν τοποθετείται και πολύ μακριά. Τρία μόλις χρονάκια από τώρα...
Δείτε τι γράφουν οι κριτικοί του “Αθηνοράματος”:
Το 2009 ένας Αμερικανός γεωλόγος επιβεβαιώνει με στοιχεία ότι σε τρία το πολύ χρόνια επίκειται μια τεράστια καταστροφή του πλανήτη. Όταν φτάσει η ώρα, από τον Πρόεδρο των ΗΠΑ ως τον Τζάκσον Κέρτις, χωρισμένο συγγραφέα επιστημονικής φαντασίας, όλοι οι κάτοικοι της Γης θα έρθουν αντιμέτωποι με ένα πρωτοφανές θέαμα.
Και σημειώνουν με νόημα: ΜΕΛΟΔΡΑΜΑ ΤΟΥ ΣΚΟΤΩΜΟΥ ΑΝΑΚΑΤΕΜΕΝΟ ΜΕ ΧΙΟΥΜΟΡ ΠΟΥ ΚΛΕΙΝΕΙ ΑΠΕΝΟΧΟΠΟΙΗΜΕΝΑ ΤΟ ΜΑΤΙ ΣΤΟ ΘΕΑΤΗ ΚΑΙ ΘΕΑΜΑ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΩΡΕΣ ΩΡΕΣ ΚΟΒΕΙ ΤΗΝ ΑΝΑΣΑ ΤΥΛΙΓΜΕΝΟ ΣΕ ΑΦΟΡΗΤΕΣ ΚΟΙΝΟΤΟΠΙΕΣ, Η ΣΥΝΤΑΓΗ ΤΟΥ ΕΜΕΡΙΧ ΜΠΟΡΕΙ ΠΛΕΟΝ ΝΑ ΑΙΦΝΙΔΙΑΣΕΙ ΜΟΝΟ ΟΣΟΥΣ ΒΓΑΖΟΥΝ ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΕΙΣΙΤΗΡΙΟ ΣΕ MULTIPLEX. ΠΟΙΟΣ ΟΜΩΣ ΖΗΤΑ ΝΑ ΑΙΦΝΙΔΙΑΣΤΕΙ ΒΛΕΠΟΝΤΑΣ ΓΙΑ ΑΚΟΜΑ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΤΟ ΧΟΛΙΓΟΥΝΤΙΑΝΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ;
Αμερικανική ταινία σε σκηνοθεσία Ρόλαντ Έμεριχ με τους: Τζον Κιούζακ, Αμάντα Πιτ, Τσιουιτέλ Ιτζαϊοφόρ, Όλιβερ Πλατ, Τάντι Νιούτον
Δείτε ΕΔΩ πως την παρουσιάζει ο Δανίκας στα ΝΕΑ της περασμένης Πέμπτης.
Αυτό είναι το χωριό μου, το όμορφο Θραψανό, που ονειρευόμουν να ζήσω, κάποτε...
Αυτό είναι το χωριό μου, το Θραψανό... Φωτογραφημένο στις 6 Ιουλίου 2012. Τον αγαπώ αυτόν τον τόπο. Και κάποτε, ονειρευόμουν να ζήσω εκεί αρκετό καιρό, όταν θα έβγαινα στη σύνταξη. Τώρα πια είμαι συνταξιούχος, έχοντας αλλάξει άποψη και πρωτεραιότητες στη ζωή μου... Η στιγμή που νόμιζα ότι δεν θα ερχόταν ποτέ, ήρθε! Δείτε ΕΔΩ μερικά πράγματα για το χωριό μου...
Όταν η ζωή δεν το βάζει κάτω… Οι βουκαμβίλιες που ξεράθηκαν από την παγωνιά του Γενάρη 2017, όταν το χιόνι το έστρωσε για τα καλά στο χωριό (δες την ακριβώς από κάτω φωτογραφία, διότι είναι πολύ σπάνιο το χιόνι στο χωριό μας σε υψόμετρο 350 μ.). Χρειάστηκε να περιμένουμε λίγο... Αλλά ο χρόνος δεν είναι πρόβλημα, όσο είμαστε όρθιοι, μπορούμε και αντέχουμε τις αντιξοότητες… Η φωτογραφία αυτή, είναι τραβηγμένη το Νοέμβρη του 2023 όταν βάψαμε με άλλο χρώμα την εξωτερική και εσωτερική αυλή του σπιτιού...
Φωτογραφία τραβηγμένη στις 9/1/2017, στο χιονιά που άρεσε σε όλο το Θραψανό. Το πατρικό μου σπίτι, χιονισμένο. Απόλαυση οφθαλμών… Ευχαριστώ όσους είχαν την καλοσύνη και την προνοητικότητα να μου στείλουν αυτή τη φωτογραφία… Κάθε εποχή στο χωριό μου είναι όμορφη. Έτσι το βλέπω εγώ, έχοντας προσωπικά βιώματα… Οι όμορφες βουκαμβίλιες, από αυτόν τον πάγο, ξεράθηκαν, σε αντίθεση με την τριανταφυλλιά που, για άλλη μια φορά, αποδείχτηκε πολύ δυνατή και άντεξε... Αλλά η ζωή δεν σταματά! Ξαναπέταξαν πράσινα κλαριά, ξαναζωντάνεψαν!
Φτιάξαμε και τα παρτέρια στα δυο περιβολάκια στην εξωτερική αυλή... Ο επόμενος στόχος, αν το θέλει ο Θεός και τον καταφέρουμε, είναι να μπουν πλακάκια και στις αυλές, τόσο στην εσωτερική, όσο και στην εξωτερική. Και μια πραγματική εξώπορτα που θα προστατεύει το σπίτι μας, καλύτερα, από τους ανόητους που δεν λείπουν. Ο στόχος παραμένει. Ελπίζω να τα καταφέρουμε να τον υλοποιήσουμε σ' αυτή τη ζωή.
Και μια ιστορική φωτογραφία που δείχνει το χωριό των πιθαράδων... Κρήτη, Θραψανό, 1958-1962, φωτογραφία του Roland Hampe. Την είδαμε δημοσιευμένη στη εφημερίδα ΠΑΤΡΙΣ Ηρακλείου της 10/5/2023. Τα νέα παιδιά, στις μέρες μας, συνεχίζουν αυτή την τέχνη. Αν τα βοηθούσε λίγο και η Πολιτεία, όλα θα ήταν καλύτερα... Δείτε κι αυτό ΕΔΩ το υπέροχο ντοκιμαντέρ για την αγγειοπλαστική στο Θραψανό που προβλήθηκε το Φλεβάρη του 2024 από την ΕΡΤ 3.
Από την ημερήσια Ηρακλειώτικη εφημερίδα, ΠΑΤΡΙΣ. Την είδαμε δημοσιευμένη στη στήλη Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ, το Σάββατο 22/6/2024 με την ένδειξη: 1958-1962, Κρήτη, Θραψανό. Φωτογραφία Roland Hame (πηγή: Άσπρο και Μαύρο). Η φωτογραφία έχει και μια ακόμα συναισθηματική αξία για μένα. Τραβήχτηκε, όταν εγώ γενήθηκα. Και προφανώς έχει επιχρωματιστεί. Δεν υπήρχε χρωματιστό φίλμ, τότε...
Σε ποια φάση βρίσκεται σήμερα η σελήνη; Θέλετε να ξέρετε;
Η ΕΡΓΑΣΙΑ ΜΑΣ ΚΑΙ Η ΠΙΣΤΗ ΜΑΣ
Η Αγία Γραφή περιγράφει μερικές φορές τους ανθρώπους με βάση την εργασία που έκαναν. Μιλάει για τον “Ματθαίο, τον εισπράκτορα φόρων”, τον “Σίμωνα τον βυρσοδέψη” και τον “Λουκά, τον αγαπητό γιατρό”. (Ματθ. 10:3· Πράξ. 10:6· Κολ. 4:14) Κάτι άλλο που χαρακτηρίζει τους ανθρώπους είναι οι πνευματικοί διορισμοί ή τα προνόμιά τους. Διαβάζουμε για τον Βασιλιά Δαβίδ, τον προφήτη Ηλία και τον απόστολο Παύλο. Αυτοί οι άντρες εκτιμούσαν τους θεόδοτους διορισμούς τους. Παρόμοια και εμείς, αν έχουμε προνόμια υπηρεσίας, πρέπει να τα εκτιμούμε.
Ο αρχικός σκοπός του Ιεχωβά για την ανθρωπότητα ήταν να ζει για πάντα εδώ στη γη. (Γέν. 1:28· Ψαλμ. 37:29) Ο Θεός πρόσφερε γενναιόδωρα στον Αδάμ και στην Εύα διάφορα πολύτιμα δώρα που τους έδιναν τη δυνατότητα να απολαμβάνουν τη ζωή. (Διαβάστε Ιακώβου 1:17) Ο Ιεχωβά τούς χάρισε ελεύθερη βούληση, την ικανότητα να κάνουν λογικές σκέψεις και τη δυνατότητα να αγαπούν και να απολαμβάνουν φιλίες.
Ο Δημιουργός μιλούσε στον Αδάμ και τον συμβούλευε για το πώς να δείχνει την υπακοή του. Ο Αδάμ μάθαινε επίσης πώς να καλύπτει τις ανάγκες του καθώς και πώς να φροντίζει τα ζώα και τη γη. (Γέν. 2:15-17, 19, 20) Ο Ιεχωβά προίκισε επίσης τον Αδάμ και την Εύα με τις αισθήσεις της γεύσης, της αφής, της όρασης, της ακοής και της όσφρησης. Έτσι μπορούσαν να απολαμβάνουν πλήρως την ομορφιά και τα άφθονα αγαθά του παραδεισένιου σπιτιού τους. Για το πρώτο ανθρώπινο ζευγάρι, οι δυνατότητες να έχουν απόλυτα ικανοποιητική εργασία, να νιώθουν πλήρεις και να κάνουν ανακαλύψεις, ήταν απεριόριστες.
Τι μπορούμε να μάθουμε από τα λόγια που είπε ο Ιησούς στον Πέτρο; Χρειάζεται να προσέξουμε ώστε να μην αφήσουμε την αγάπη μας για τον Χριστό να εξασθενήσει και την προσοχή μας να αποσπαστεί από τα συμφέροντα της Βασιλείας. Ο Ιησούς γνώριζε πολύ καλά τις πιέσεις που σχετίζονται με τις ανησυχίες αυτού του συστήματος πραγμάτων. Ας μάθουμε, να εκτιμούμε όσα έχουμε...
ΕΝΑ SITE "ΑΠΑΓΚΙΟ" ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ!
Αυτόν τον ιστότοπο τον «παλεύω» πολλά χρόνια. Πολύ πριν γνωρίσω την αλήθεια και βρω σκοπό στη ζωή μου. Φανταζόμουν τον εαυτό μου συνταξιούχο στο χωριό, με μια σχετικά καλή οικονομική επιφάνεια, δεδομένης μιας καλής σύνταξης που είχα οικοδομήσει πολλά πάνω της και ήθελα να έχω κάτι, για να περνάω το χρόνο μου.
Σήμερα, όλα έχουν αλλάξει γύρω μου, όλα εκτός από το Site αυτό. Δηλαδή, άλλαξε κι αυτό λιγάκι προσανατολισμό… Αντί να περνάει την ώρα του με κούφια δημοσιογραφικά θέματα, που δεν είχαν να προσφέρουν και πολλά πράγματα στους ανθρώπους, προσφέρει ελπίδα για ένα βέβαιο, καλύτερο αύριο.
Αυτήν την αληθινή ελπίδα, προσπαθεί να βάλει στις καρδιές των αναγνωστών του και να τους ενθαρρύνει να πιστέψουν ότι όλες αυτές οι δυσκολίες κάθε μορφής που ζούμε είναι παροδικές. Τα ωραία, είναι μπροστά μας... Και μπορούμε να τα ζήσουμε, φτάνει να το θέλουμε πραγματικά.
Αρκεί να μη στηριζόμαστε στην αξιοπιστία των ανθρώπων που σήμερα είναι κι αύριο όχι… Ούτε στις δυνάμεις μας. Αλλά στον Λόγο Εκείνου που είναι απόλυτα αξιόπιστος και να ακολουθούμε στη ζωή μας τις φωτεινές προειδοποιητικές πινακίδες που έχει βάλει στο δρόμο μας…
ΚΡΕΟΝΤΑΣ, τέλος...
Το φύλλο που βλέπετε εδώ είναι το τελευταίο της εκδοτικής προσπάθειας του Εξωραϊστικού Συλλόγου της Κολοκυνθούς, “Κρέοντας”. Δείτε το ΕΔΩ. Είναι το τεύχος 25 κι ΕΔΩ δείτε το αμέσως προηγούμενο. Ο ΚΡΕΟΝΤΑΣ αναγκάστηκε να αναστέλλει την έκδοσή του στην πρώτη μεγάλη οικονομική κρίση. Σε δύσκολες εποχές δεν άντεχε άλλο, τα δυσβάσταχτα οικονομικά βάρη. Βέβαια κάθε φύλλο που αναστέλλει την έκδοσή του, θέλει να ελπίζει και ονειρεύεται την επανέκδοση του... Μακάρι να γίνει έτσι. Και να μην είναι μόνο οι καλές προθέσεις των ανθρώπων του Συλλόγου...
Στο ρόλο του Συνταξιούχου
Αν έχεις κάπου να κρατηθείς, αν μπορείς να περιμένεις, η υπομονή αμείβεται. Άπό τις 24/10/2020 είμαι πια συνταξιούχος!… Όλα εξελίχθηκαν καλά, όπως το περίμενα και τον Νοέμβρη του 2020 μπήκαν τα χρήματα της σύνταξης μου στο λογαριασμό μου. κι από τότε όλα γίνονται κανονικά, στην ώρα τους... Η αγωνία μου μετρούσε από τον Νοέμβριο του 2019, οπότε και κατέθεσα τα χαρτιά μου. Μια διαδικασία που κράτησε σχεδόν ένα χρόνο!
Όλα αυτά έγιναν μέσα σε μια πρωτόγνωρη, δύσκολη εποχή του κορονοϊού Covid-19, με λοκντάουν και χωρίς τις μικρές εφημερίδες που βγάζω. Και όμως, όλα πήγαν καλά! Με τη βοήθεια ανθρώπων που μας αγαπούν, των παιδιών της Σούλας, δεν έχασα καμιά από τις ρυθμίσεις που είχα κάνει... Και δεν στερηθήκαμε τίποτα, από τα βασικά πράγματα. Ο Ιεχωβά να τους ευλογεί!
Δοξάζω τον Ιεχωβά για την καλή έκβαση του πράγματος! Και τον ευχαριστώ, γιατί αν δεν ήταν το ισχυρό χέρι Του να με οπλίζει με υπομονή και εγκαρτέρηση, όλα θα ήταν πολύ πιο δύσκολα!
Μικρές πινελιές αγάπης
Γεμάτος όμορφες, ξεχωριστές πινελιές, είναι αυτός ο ιστότοπος που διαβάζετε. Ξεκίνησε, για να καλύψει κάποιες ανάγκες έκφρασης, με δημοσιογραφικό κυρίως περιεχόμενο και τον βλέπουμε να εξελίσσεται ουσιαστικά σε ένα σημείο συνάντησης και επαφής, ανάμεσα σε φίλους. Και η αναφορά στις πινελιές δεν είναι καθόλου τυχαία. Κάπως έτσι δεν λειτουργούν και οι ζωγράφοι; Μόνο που εδώ το πράγμα μοιράζεται, ανάμεσα στις λέξεις και τις εικόνες. Και περιγράφουν μια ζωή πραγματική, όχι από αυτές που κυριαρχούν στη φαντασία και στο διαδίκτυο.
Δοκιμασία από τον Covid-19
Ότι μέχρι χθες, μόνο ως θεωρία γνωρίζαμε, το είδαμε να εφαρμόζεται στη ζωή μας... Και πήραμε τα μαθήματα μας. Δείτε ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ.
Το "φευγιό" της αδερφής μου
Η Γιωργία μας "έφυγε" για πάντα από κοντά μας το 2011. Και ο θάνατος του Γιάννη έναν ακριβώς χρόνο, μετά. Λιγοστεύουμε...
Έφυγε και ο Κωστής μας
Λιγοστεύουμε... Μετά τη Γεωργία μας, "έφυγε" και ο Κωστής μας. Τον αποχαιρετήσαμε (δείτε ΕΔΩ) με συγκίνηση... Θα τα ξαναπούμε αδελφέ!