Αντιγράφουμε από το Δελτίο Τύπου του Συνασπισμού για την αυριανή επέτειο και συμφωνούμε με το βασικό μήνυμα έτσι όπως το εκφράζει:

Ο διαρκής αγώνας εναντίον του φασισμού, τα αντιπολεμικά κινήματα, οι διαχρονικοί αγώνες για την εθνική ανεξαρτησία, αναδείχτηκαν σε οργανικές συνιστώσες της λαϊκής κινητοποίησης για κοινωνική δημοκρατία και χειραφέτηση, για κατακτήσεις στον τομέα των δικαιωμάτων και του σύγχρονου πολιτικού πολιτισμού.

Το έπος της Αλβανίας συνοδεύτηκε από το μεγάλο έπος της Εθνικής μας Αντίστασης. Ο ελληνικός λαός ήταν μεταξύ των πρώτων σε θυσίες στη διάρκεια του αντιφασιστικού αγώνα και η συμβολή του υπήρξε σημαντική στην αντιφασιστική νίκη και στην απελευθέρωση της Ευρώπης από τον φασισμό.

Το ΟΧΙ του 1940 αποτελεί πηγή έμπνευσης και σήμερα, ιδιαίτερα για τη νέα γενιά, που πρέπει να κρατήσει ζωντανή την ιστορική μνήμη της Εθνικής Αντίστασης και των οραμάτων για ελεύθερη πατρίδα και πανανθρώπινη ειρήνη. Η αγωνιστική στάση ζωής και οι θυσίες αυτών που επέλεξαν το δρόμο της προσφοράς και του κοινωνικού χρέους καταξίωσαν διαχρονικά πανανθρώπινες αξίες και ιδανικά δημοκρατίας και πολιτισμού.

Η κάθε εποχή χρειάζεται τα δικά της ΟΧΙ. Σήμερα λέμε ΟΧΙ σε κάθε είδους επέμβαση. Όχι στη διάλυση του κοινωνικού κράτους. Όχι στην ισοπέδωση των εργασιακών σχέσεων. ΌΧΙ στο μνημόνιο της κοινωνικής και οικονομικής χρεοκοπίας. ΟΧΙ στο ρατσισμό και την ξενοφοβία. ΟΧΙ στην οικολογική καταστροφή του πλανήτη.

Αυτή η γλάστρα επιβίωσε ανάμεσα στα μπάζα, την κατεδάφιση του παλιού και την ανέγερση του καινούριου. Είναι να το θαυμάζεις για την αντοχή του... έτσι ανθισμένο και όμορφο... Συντηρεί θαρρείς την ελπίδα πως όσο άσχημες κι αν είναι οι καταστάσεις όλα μπορεί να αλλάξουν προς το καλύτερο και μια καινούρια μέρα θα ξημερώσει με χαμόγελο και αισιοδοξία.
Καθόμουν στην αυλή του σπιτιού μου, το παρατηρούσα και δεν το πίστευα. Τι να ΄ταν άραγε αυτό που κράτησε αυτή τη μοναδική γλάστρα ζωντανή. Τόσες άλλες υπήρχαν. Πώς τα κατάφερε να επιβιώσει σ' αυτό τον ορυμαγδό των νέων πραγμάτων;

Ας κρατήσουμε αυτό το θετικό στοιχείο. Θα μπορούσα να το θεωρήσω και
καλό οιωνό, πως τελικά όλα θα γίνουν παρά τις δυσκολίες και θα ΄ναι
ωραία και θα ζήσουμε να χαρούμε.

Όλοι όσοι ήμασταν εκεί, το Σάββατο και την Κυριακή, το συζητήσαμε το
θέμα. Κι όλοι είχαμε ένα χαμόγελο στα χείλη, μια αισιοδοξία...

Λίγες σκέψεις για το σπίτι μου στο χωριό

Το θέλω, το πεθυμά η ψυχή μου να ολοκληρωθεί αυτό το έργο της αναπαλαίωσης του πατρικού μου στο χωριό. Δυο μέρες τώρα το κοιτάζω, το περιεργάζομαι, κάθομαι στην αυλή και δεν το πιστεύω ώς εδώ που έχουμε φτάσει.
Είναι μεγάλη η απόσταση. Από τον Ιούλη που το συζητούσαμε και είπα τα “ναι” ώς τώρα, τέλη Οκτώβρη, όλα γύρω μου άλλαξαν. Τίποτα πια δεν θυμίζει αυτό που υπήρχε...
Μόνο οι μνήμες είναι ζωντανές και συντροφεύουν το ταξίδι πίσω στο χρόνο. Τότε που ήμουν παιδί και μεγάλωσα μέσα σ' αυτό το σπίτι. Παρέα με τους γονείς μου και τα αδέλφια μου...
Ο χρόνος όλα τα αλλάζει. Εμάς, τους ανθρώπους γύρω μας, τα κτίρια... Στα μάτια μας, όλα τώρα φαίνονται πιο μικρά, δεν είναι το τεράστιο χάος που νοιώθαμε πως βρισκόμαστε όταν είμαστε μικροί. Τώρα το μέγεθος είναι μετρήσιμο, τώρα όλα είναι διαφορετικά.
Ένα μόνο παραμένει διαχρονικά σταθερό. Ο νόστος της επιστροφής στα πάτρια εδάφη, ο νόστος να ζήσω ήρεμα, ήσυχα, τα τελευταία χρόνια της ζωής μου. Αντιλαμβάνομαι ότι αυτό δεν είναι είναι εύκολο να γίνει κατανοητό από τους άλλους. Δεκτόν. Αλλά η ψυχή ποθεί να ζήσει το καλύτερο...

Ο πίσω τοίχος του σπιτιού, από τη μεριά του Μανώλη, του ανιψιού μου...

Το Ταξίδι έγινε αστραπή. Αυτό που σου παίρνει πολύ χρόνο είναι ο
σχεδιασμός, αλλά η υλοποίηση τους κρατάει λίγο. Παρασκευή στην Αθήνα, το βράδυ στο καράβι, το βράδυ για Πειραιά.

Το σωστό θα ήταν να το χαρακτηρίσουμε «χωρίς ανάσα», αλλά τελικά προλάβαμε και κάναμε τις προγραμματισμένες εργασίες μας. Κι όλα πήγαν καλά, πιο καλά και απ' ότι είχαμε υπολογίσει στη φάση των σχεδίων. Κατ' αρχήν ξεχείλιζε από αγάπη, διάθεση για προσφορά κάθε κίνηση που κάναμε στο χωριό. Ανοιχτές πόρτες, ζεστά χαμόγελα, διαθέσιμοι άνθρωποι. Ο μεζές για τη ρακή εύκολος, βρισκόταν σε κάθε σπίτι και τα ποτηράκια γέμιζαν το ένα μετά το άλλο.

Ναι, στην επιστροφή δεν φάγαμε στην τραπεζαρία του πλοίου, είμαστε όλοι φουσκωμένοι από τα φαγητά και στα καλολοϊδια που μας πρόσφεραν στα σπίτια των συγγενών που πήγαμε.

Και, δεν θα το πιστέψετε, αλλά βρήκαμε και λίγο χρόνο να πάμε στο γήπεδο του χωριού και να δούμε έναν αγώνα του «Ανθεστίωνα», της ομάδας του χωριού που παίζει στο τοπικό πρωτάθλημα Β' κατηγορία και νίκησε 2-0. Είδα, έτσι και το γήπεδο για το οποίο μου μιλούσε το καλοκαίρι ο Λάμπρος. Και ήταν πραγματικά καλό, όπως ακριβώς μου το περιέγραφε εκείνος που είχε πάει αρκετές φορές.

Φεύγοντας, ήταν μπροστά στο δρόμο μια φορτωμένη ελιά και είπα να τη φωτογραφίσω. Με είδανε κάτι πιτσιρίκια κι άρχισαν το δούλεμα: «δεν έχεις ξαναδεί, θείο, ελιά;» Τι να του πεις τώρα του μπόμπιρα; Πως τις ελιές που έχω μαζέψει εγώ δεν τις έχω δει ούτε στο όνειρό του; Γέλασα κι έφυγα.

Στο FESTOS το βράδυ διαπιστώνω με οργή ότι το WiFi δεν λειτουργεί. «Τσάμπα» η κάρτα της Forthnet που πήρα, των 5 ευρώ και δουλεύει κανονικά στο KNOSOS. Μα δεν ντρέπονται...Ένα τόσο σύγχρονο πλοίο και να σηκώνουν τους ώμους τους αδιάφορα λέγοντας ότι απλά δεν λειτουργεί.

Υπολόγιζα για κάνα δυο ώρες που κρατά η μπαταρία του υπολογιστή μου, να έκανα κάποιες«αναρτήσεις» που είχα έτοιμες από το σπίτι, να σερφάριζα στις σελίδες μου, να κοίταζα λίγο τις Φυλετικές μου... Τίποτα απ' αυτά δεν μπόρεσα να κάνω. Έκλεισα το P.C. μου και άνοιξα τα πρόχειρα χαρτιά των σημειώσεων μου, Κλασικά. Αυτά τουλάχιστον δεν σε... προδίδουν ποτέ.

Ευτυχώς οι νεαροί βρήκαν στην τηλεόραση τη ζωντανή μετάδοση του ποδοσφαιρικού αγώνα ΠΑΟ -ΑΕΚ που ήθελαν κι έτσι πέρασε καλύτερα η ώρα τους. Κάθισα κι εγώ με τη Μαλάμω στο σαλόνι του πλοίου όσο αντέχαμε και κοιμηθήκαμε νωρίς στην καμπίνα μας. Τουλάχιστον εκεί τα πράγματα είναι καλύτερα. Έχει και αρκετή ψύξη...

Οι ελιές, θέλουν λίγο ακόμα να ωριμάσουν πριν τις μαζέψουν...

Δεν είμαστε στην Αθήνα για να το δούμε. Το διαβάσαμε στις εφημερίδες και το είδαμε ζωντανά το πρωί που ήρθαμε στην ΠΕΤ ΟΤΕ. Εκπληκτικό για τα ελληνικά δεδομένα...

Ένα παλαιό κτήριο του ΝΑΤ που είχε μετατραπεί σε πηγή μικροβίων στο πολύπαθο κέντρο, κατεδαφίστηκε με ελεγχόμενη έκρηξη στις 10:30 πρωί της Κυριακής. Το κτίριο βρισκόταν στη συμβολή των οδών Βερανζέρου 47, Ξούθου και Μενάνδρου στην Ομόνοια.
Η πτώση του κτιρίου διήρκεσε μόλις 14 δευτερόλεπτα.

Ο πρώτος χρόνος έκρηξης έγινε στον πυρήνα του κτιρίου και ακολούθησαν δυο σειρές εκρήξεων σε υποστυλώματα για να επιτευχθεί η πτώση του κτιρίου στο περίγραμμα του.

Το κτίριο αγοράστηκε από το Δήμο Αθηναίων προκειμένου να δημιουργηθεί ένας νέος ελεύθερος χώρος που θα συνδυαστεί με τα έργα που προγραμματίζονται στην ευρύτερη περιοχή.

Ο δήμαρχος Αθηναίων, Νικήτας Κακλαμάνης, αμέσως μετά την κατεδάφιση του κτιρίου δήλωσε ότι: «Γιορτάζουμε το εξαιρετικά ουσιαστικό και ιστορικό γεγονός, ότι δημιουργείται η πρώτη πλατεία μετά από 150 χρόνια στο πυκνοδομημένο τμήμα του ιστορικού κέντρου της πόλης».

Σχετικά με το παραπάνω η υποψήφια δήμαρχος της «Ανοιχτής Πόλης» Ελένη Πορτάλιου δήλωσε: “Δεκαπέντε μέρες πριν τις εκλογές και με μια «χολυγουντιανού» τύπου κατεδάφιση, ο Ν.Κακλαμάνης φαίνεται ότι επιδιώκει, να κάνει τους κατοίκους αυτής της πόλης να ξεχάσουν την πολιτική που ακολούθησε τα τέσσερα χρόνια της δημαρχίας του σε ό,τι αφορά το πράσινο και τους ελεύθερους”

Μικρά σταφύλια πεντανόστιμα έχει ακόμα η κρεβατίνα της Στασούλας μας στο σπίτι της.

Για δες, ο Οκτώβρης στα τελευταία του και κάμποσα τσαμπάκια στην κρεβατίνα του σπιτιού της Στασούλας έχουν γίνει ώριμα σταφύλια. Και υπέροχα στη γεύση... Σας το λέω με τη γνώση της δοκιμής.

Το παράξενο είναι,σε ότι αφορά τον καιρό. Οι ελιές που νόμιζα ότι θα μαζεύουν πάνε πιο πίσω, στο Νοέμβρη. Χρειάζεται το νερό των τελευταίων ημερών να “δέσουν” για να βγάλουν λάδι. Το καλοκαίρι ήταν σκληρό με τον ήλιο και δεν “έπιασαν” τη σάρκα που ήθελαν.

Αλλά η γης αρχίζει και πρασινίζει. Το χορτάρι, μικρό για την ώρα, βγαίνει και το χωριό είναι μια σκέτη ομορφιά αυτή την εποχή.

Έχει βέβαια την ψυχρούλα του, αλλά έχει κι ένα ήλιο λαμπρό που θυμίζει άκρα του καλοκαιριού. Κανείς δεν μιλά για χειμώνα. Είναι πολύ νωρίς ακόμα.

Μόνο τα πρώτα πορτοκάλια που βγήκαν, ξινά ακόμα, κρούουν τον κώδωνα, ότι κάτι αλλάζει γύρω σιγά – σιγά. Και τα ρόδια πάνω στο δέντρο έχουν μια ξεχωριστή ομορφιά. Άσε που είναι και πεντανόστιμα...

Η ροδιά του Μανώλη δίπλα στο σπίτι των παιδιών. Το πιο ωραίο φρούτο της εποχής...

Το δημοσίευμα αυτό θα 'χει λίγα λόγια και πιο πολλές φωτογραφίες. Στόχος να καταγραφεί στην ιστορία ο δρόμος που διανύσαμε να φτάσουμε ώς εδώ κι αυτός που χρειάστηκε να κάνουμε ένα βήμα ακόμα πιο πέρα...

Η εξωτερική όψη του σπιτιού από πιο κοντά. Από δω, μέσα από την εξωτερική αυλή, είναι χειροπιαστή η αίσθηση του σπιτιού. Έχει ακόμα πολύ δουλειά μπροστά του, αλλά τα βασικά έχουν γίνει...

Η εσωτερική αυλή. Επαρκώς φωτισμένη με φυσικά μέσα, από τον φωταγωγό της σκεπής. Κι ενώ όλα τα δωμάτια με το σοβά που έπεσε μου φαίνονται πως στένεψαν αυτή η αυλή μεγάλωσε καθώς έφυγαν τα περιβολάκια που είχε γύρω – γύρω της στο πλάι.

Η κουζίνα, ένα ακόμα από τα μέρη του σπιτιού που θέλουν ακόμα δουλειά. Αλλά αργότερα. Για την ώρα θα μπουν μόνο τα εξωτερικά παράθυρα και οι πόρτες για να ασφαλιστεί το σπίτι, όλα τα άλλα, αργότερα...

Πρώτη φορά στη ζωή μου είδα φυσικό φως σ' αυτό το χώρο του δωματίου. Εδώ μεγάλωσα, μέσα στην υγρασία και με το φως από το μικρό φωτάκι που είχαμε. Φως, αποκλειστικά για υπνοδωμάτιο...

Μου αρέσει που κράτησε ο Μηνάς αυτή τη μικρή ξύλινη εσοχή, όπου η μάνα μου είχε μέσα τα βιβλία της. Και το ξύλο, οι κορμοί πάνω στην πόρτα που ενώνει την κουζίνα μ' αυτό το δωμάτιο είναι ξεχωριστό. Όταν ξυστεί και λουστραριστεί, θα είναι κάτι το εκπληκτικό.

Η αναμονή για το τζάκι έχει μπει ήδη. Το ίδιο το τζάκι, αργότερα. Το “πόρτεγο” έχει τη δική του ομορφιά πια. Και “δένει” αρμονικά με το υπόλοιπο σπίτι.

Φως παντού... Δεν έχουν ακόμα μπει τα παράθυρα και το φως που μπαίνει είναι υπερβολικό. Δεν θα το λιγοστέψουν ιδιαίτερα τα κουφώματα. Έχει γίνει καλή δουλειά σ' αυτό...

Το μπάνιο και η αποθηκούλα στη φάση που βρίσκεται σήμερα. Μπάζα ακόμα παντού. Τώρα υπέδειξα πού θα μπει η τουαλέτα, ο νιπτήρας, η μπανιέρα, όλα. Κι αργότερα θα μπουν όλα αυτά θα δείξουν διαφορετικά...