Το τραπέζι έχει στρωθεί με του κόσμου τα καλά. Η μηχανή "έπιασε" μόνο ένα μέρος του...

Ένα πράγμα που μ' αρέσει στην Κρήτη είναι αυτή η όμορφη σχέση που έχουν οι άνθρωποι μεταξύ τους. Να, όπως τώρα που η Στασούλα μας έστρωσε ένα πολύ πλούσιο τραπέζι να φάμε όλοι παρέα με τα παιδιά της και τα εγγόνια της.

Εδώ το φαΐ δεν έχει να κάνει μ' αυτό που λέμε “πεινώ και χορταίνω”. Εδώ κουβεντιάζεις, συζητάς, θυμάσαι ιστορίες, λες μαντινάδες, ανέκδοτα και κάπου ανάμεσα στη μπουκιά και το κρασί κρατά ώρες αυτή η διαδικασία του μεσημεριανού φαγητού. Πραγματική απόλαυση για όσους ξέρουν να ζουν.

Να 'χω τελειώσει τις δουλειές για τις οποίες κατέβηκα Σαββατοκύριακο στο χωριό και είμαστε μαζεμένοι τόσοι πολλοί άνθρωποι από την οικογένεια ε, δεν υπάρχει πιο όμορφο πράγμα. Κι ένα κρασί στο τραπέζι πάρα πολύ όμορφο που και παραπάνω να πιεις, το πολύ πολύ να χαλαρώσεις πιο γρήγορα με όλη αυτή την ομορφιά.

Κοντά τρεις ώρες κράτησε το τραπέζι. Κατά τις 5 το απόγευμα ένοιωσα τα ματόκλαδά μου να “βαραίνουν”. Κάποιοι από την παρέα είχαν παραγγείλει καφέ στη Στασούλα για να συνεχίσουν απρόσκοπτα την κουβέντα που είχαν αρχίσει. Εγώ προτίμησα να πάω για ύπνο.

Τον χρειαζόμουν. Ο ύπνος του καραβιού στο ταξίδι δεν έχει καμιά σχέση με τον πραγματικό ύπνο. Κοιμήθηκα δυο ολόκληρες ώρες. Όταν σηκώθηκα τα παιδιά της Μαλάμως είχαν βγει για βόλτα. Βρήκα μόνο τη Στασούλα στην κουζίνα.

Μου έκοψε ένα τεράστιο ρόδι να φάω, δεν ήθελα να πιω καφέ. Το απόλαυσα ανοίγοντάς το σιγά -σιγά . Κουβεντιάσαμε ήσυχα. Όχι για πολύ γιατί το σπίτι από το πρωί που ήρθαμε είναι κέντρο διερχομένων. Από εδώ περνάνε όλοι, να ρωτήσουν κάτι, να πουν μια κουβέντα, να μας δουν.

Κάποια στιγμή επέστρεψε και η Μαλάμω από τη σπίτι της αδερφής μας Γεωργίας. Ο Λευτέρης και ο Παναγιώτης θα μείνουν απόψε στο σπίτι του Λευτέρη. Έτσι απομείναμε τα τρία αδέρφια με τον Αγησίλαο στο σπίτι. Έβγαλε βραδινό φαγητό. Λιτό αυτή τη φορά. Ο Αγησίλαος τρώει πάντα το βράδυ. Είχαν μείνει δυο μπριζόλες από το μεσημέρι. Εμείς φάγαμε λίγα βραστά τσιμούλια και σαλάτα μαρούλι. Γύρω στις 11 πήγαμε για ύπνο. Το χρειαζόμασταν. Τόσο όμορφα νοιώθαμε...

Μεσημέρι Σαββάτου. Ο Αγησίλαος ετοιμάζει τη φωτιά για ψήσει τις μπριζόλες...

Η πρώτη ματιά... Ολα αλλιώτικα, όλα διαφορετικά, καλύτερα....

Από τα πλάγια, την πλευρά που βλέπει στο δρόμο που πάει προς το δημαρχείο...

Η νέα, κεραμιδένια, σκεπή του πατρικού μου, πάνω από την ταράτσα του διπλανού σπιτιού.

Σας παραδίδω τις πρώτες – πρώτες εικόνες από το πατρικό μου σπίτι, όπως τις έζησα σήμερα, πρωί Σαββάτου.

Εντυπωσιακή η όψη του νέου σπιτιού. Ήμασταν παρέα με τους μαστόρους, τον Μηνά, τους ηλεκτρολόγους, τον υδραυλικό και τον άνθρωπο που θα φτιάξει τις πόρτες και τα παράθυρα του νέου σπιτιού. Μου εξηγούσαν τι είχαν κάνει και μου ζητούσαν τη γνώμη μου για άλλα που έπρεπε να γίνουν.

Έπεσα στα βαθιά και προσπαθώ να αναπνεύσω και να ισορροπήσω. Εδώ γίνεται κάτι μεγάλο και όμορφο. Όπου μπορώ δίνω λύσεις, όπου χρειάζομαι κι άλλη γνώμη ζητάω μικρή παράταση χρόνου. Έτσι κι αλλιώς έχουμε μπροστά μας χρόνο...

Μέχρις εδώ το έργο προχώρησε γρήγορα. Από δω και πέρα θα χρειαστεί λίγο χρόνο και μελέτη για τα παραπέρα βήματα.

Το χάρηκα που το είδα σ' αυτή τη φάση της κατασκευής του. Και άξιζε πραγματικά που ήρθαμε. Αυτό όμως που με ικανοποίησε περισσότερο είναι πως μπήκαν στη διαδικασία και ο Παναγιώτης με τον Λευτέρη να φτιάξουν το δικό τους κομμάτι.

Άνοιξαν τις πόρτες, το είδαν, μέτρησαν τις αποστάσεις και έκαναν τα σχέδια τους... Ύστερα κουβέντιασαν με τον Μηνά. Κι αυτός με τη σειρά τους τους έκανε τις προτάσεις τους,

Σαν να μου φαίνεται ότι θα το κάνουν. Κι αυτό είναι πολύ όμορφο. Όλη η γειτονιά ομορφαίνει έτσι. Ξαναζωντανεύει. Πέρα από τα δομικά υλικά, υπάρχει διάχυτη μια ενέργεια θετική εδώ. Πάντα το ήξερα και το ένοιωθα, αλλά τώρα το βλέπω ακόμα πιο έντονα. Παρ' όλο το επώδυνο της ιστορίας, όσο περνά ο καιρός αναδεικνύεται η απόφαση που πήρα να προχωρήσω και να το κάνω, σωστή.

Και μ' αρέσει που το έχει δει σωστά και το χωριό. Με τα καλύτερα λόγια το υποδέχτηκαν οι φυσικοί γείτονες. Κι αυτό δεν το συναντάς συχνά στις μικρές, κλειστές κοινωνίες ενός χωριού.

Μας έβλεπαν που περπατούσαμε στο δρόμο με τη Μαλάμω για να πάμε στο σπίτι να το δούμε, εκεί, γύρω στις 9.30 το πρωί και έβγαιναν από τα δικά τους να μας χαιρετήσουν. Ένας καλός λόγος, μια κουβέντα είναι πάντα καλοδεχούμενη και τη χρειαζόμαστε.

Κοντά δυο ώρες κουβεντιάζαμε με τους μαστόρους που ήταν, όπως πάντα, συνεπέστατοι στο ραντεβού τους μαζί μας...

Ο Μηνάς με τον Παναγιώτη και το Λευτέρη συζητούν...

Από αυτή ακριβώς τη θέση στο σαλόνι του καραβιού έκανα αυτή την εγγραφή...

Μεγάλη υπόθεση το internet εν πλω. Έχουμε ξεκινήσει στις 10.00 το βράδυ από το λιμάνι του Πειραιά για το Ηράκλειο Κρήτης. Μαζί με τη Μαλάμω, τον Παναγιώτη και τον Λευτέρη. Η ώρα είναι 11.30. Έχουμε φάει στη τραπεζαρία,ήπιαμε και το υπέροχο κόκκινο κρασί κοτσιφάλι – σιράχ και τα παιδιά πήγαν στην καμπίνα να κοιμηθούν.

Εμείς οι μεγαλύτεροι καθίσαμε λίγο στο σαλόνι, να χωνέψουμε λίγο πριν πέσουμε για ύπνο. Οι περισσότεροι βλέπουν τηλεόραση. Εγώ γράφω και σερφάρω στον υπολογιστή μου μέσα από το WiFi του πλοίου. Έχουμε ήδη ανοιχτεί στο πέλαγος αλλά η ταχύτητα σύνδεσης είναι ικανοποιητική.

Προσπαθώ να μιλήσω μέσω Fecebook στον Κώστα Κίτσιο που βλέπω ότι είναι συνδεδεμένος. Μάταιος κόπος. Ο υπολογιστής του πρέπει να είναι συνδεδεμένος και όχι αυτός. Δεν ανταποκρίνεται. Κάθισα μέχρις τις 12 πριν φύγω για την καμπίνα. Κάθετε και η Μαλάμω και μου κάνει παρέα.

Όμορφο είναι το ταξίδι. Κι ας μας τρόμαξαν ότι θα είχε τρικυμία και απαγορευτικό. Αυτές οι τηλεοράσεις τρομοκρατούν πραγματικά τον κόσμο.

Η παρέα είναι καλή και η Στασούλα μας περιμένει. Ήδη έστειλε μήνυμα για να μας ευχηθεί καλό ταξίδι. Καλό δείχνει να είναι μέχρι στιγμής. Κάποιοι την έχουν αράξει στις πολυθρόνες και κοιμούνται. Εγώ προτιμώ να πάω στην καμπίνα μας. Η 4056 μας περιμένει. Πρέπει να είμαστε ξεκούραστοι αύριο το πρωί...

Αυτή τη φορά δεν θα είμαι Αθήνα για να πάω... Τα παιδιά της ΑΝΤΑΡΣΙΑΣ με τους υποψήφιους του 4ου Διαμερίσματος Δήμου Αθηναίων, τα περισσότερα γνωστά από τους αγώνες στη γειτονιά θα βρεθούν να τα πούνε.
Αλλά εγώ θα είμαι από το Σάββατο το πρωί στο χωριό μου Θραψανό, στην Κρήτη, Έχω κόψει τα εισιτήρια για το ταξίδι και από την Παρασκευή το βράδυ θα είμαι στο καράβι με την αδερφή μου Μαλάμω και τα παιδιά της Παναγιώτη και Λευτέρη..
Ωστόσο θεωρώ υποχρέωσή μου να βάλω στο Site μου την πρόσκληση γι' αυτή τη συγκέντρωση. Έτσι κι αλλιώς, πολυσυλλεκτικό όπως είναι, έχει χώρο για όλους τους συνδυασμούς που κατεβαίνουν στις εκλογές για την Τοπική Αυτοδιοίκηση της 7η Νοεμβρίου.
Και τους εύχομαι καλή επιτυχία. Ξέρω πως το παλεύουν έντιμα και καθαρά μέσα από τα κοινωνικά κινήματα της γειτονιάς κι αυτό για μένα είναι πιο σημαντικό απ' όλα. Όποιος μπορεί να πάει, ας πάει. Θα το χαρούν κι αυτοί Και σίγουρα κάπου θα οδηγήσει η κουβέντα και όλοι θα βγουν κερδισμένοι...

Και μια... κινηματογραφική πρόταση στην T.V.

Δείτε σήμερα το βράδυ στις 20,00 από τη ΝΕΤ την ταινία “Φρίντα” μια αμερικανο-μεξικανική παραγωγή του 2000 σε σκηνοθεσία Τζούλι Τέιμορ. Με τους Σάλμα Χάγιεκ, Άλφρεντ Μολινα, Τζέφρι Ρας, Ασλεϊ Τζαντ, Έντουαρτ Νόρτον, Αντόνιο Μπαντέρας. Πρόκειται για μια θαυμάσια βιογραφία που αιχμαλωτίζει με διαύγεια και πάθος τη ζωή και το έργο της διάσημης Μεξικάνας ζωγράφου Φρίντα Κάλο που μετέτρεψε τους φόβους, τον πόνο, τις εμμονές και τους έρωτές της σε επαναστατικές σοκαριστικές εικόνες. Αξίζουν, μα την αλήθεια καθένα από τα 123'.

Η πρώτη φωτογραφεία μέσα στη Στοά Νικολούδη με τον έντονο σημαιοστολισμό.

Μπορεί η Ελλάδα να ζει πρωτόγνωρες καταστάσεις λόγω του Μνημονίου και των επακόλουθών του, των απολύσεων και της ανεργίας και όλων όσων συνεπάγεται αυτό,αλλά εμείς συνεχίζουμε να παραμένουμε Ελληνάρες, όντα προς μελέτη...
Τετάρτη μεσημέρι η Στοά Νικολαϊδη στο κέντρο της Αθήνας που ενώνει την Πανεπιστημίου με τη Σταδίου είναι ήδη πολλαπλώς σημαιοστολισμένη, Δεν άντεξα το θέαμα. Έβγαλα το κινητό μου τηλέφωνο και με τη φωτογραφική του μηχανή απαθανάτισα τη στιγμή.
Δεν ξέρω αλλά μου φάνηκε τόσο αστείος αυτό ο άκρατος εθνικισμός με τους σημαιοστολισμούς μια εβδομάδα πριν από την εθνική επέτειο της 28ης Οκτωβρίου. Ιδιαίτερα στις δύσκολες μέρες που περνάμε...
Ποιανού ιδέα να ήταν άραγε; Ιδιώτης, ο δήμος η κάποια δημόσια υπηρεσία; Όποιος κι αν έβαλε το χεράκι του, ένα γιατρό τον χρειάζεται οπωσδήποτε...
Αφού λύσαμε όλα τα μεγάλα προβλήματα καλό είναι που... προσέχουμε τη δημόσια εικόνα μας με τους σημαιοστολισμούς. Φτου μη μας ματιάσω...

Άλλο ένα γενικό πλάνο. Άνθρωποι δεν κυκλοφορούν πολλοί, αλλά οι σημαίες – σημαίες. 28η Οκτωβρίου έρχεται...

Μην την ψάχνετε σήμερα την “Απογευματινή” στα περίπτερα. Δεν κυκλοφόρησε. Οι εργαζόμενοι εκεί, δημοσιογράφοι και διοικητικό προσωπικό, είναι από χθες σε σε 48ωρη απεργία διεκδικώντας τα δεδουλευμένα τους.

Ωραίος τρόπος να γιορτάζεις τα 58σου χρόνια στην έντυπη ιστορία της εφημερίδας. Διαβάστε ΕΔΩ τι λένε οι συντάκτες της σε ανοικτή επιστολή προς τους αναγνώστες της εφημερίδας για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν εκεί. Κι ΕΔΩ άλλο ένα ρεπορτάζ από την απεργία. Το θέμα των εργαζομένων στην "Απογευματινή" στη Βουλή. Δείτε τη σχετική ερώτηση ΕΔΩ.

Προσωπικά τους εκφράζω την αμέριστη συμπαράστασή μου και εύχομαι να είναι νικηφόρος ο αγώνας τους. Ο Τύπος, όπως και τόπος γενικότερα, περνάει δύσκολες ώρες. Και χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλον

• Δείτε ΕΔΩ το non paper των εκδοτών στη συζήτηση που έχει ανοίξει η ΕΣΗΕΑ για την υπογραφή νέας ΣΣΕ και θα καταλάβετε τι έχουν οι άνθρωποι στο μυαλό τους...