Αυτή η γλάστρα επιβίωσε ανάμεσα στα μπάζα, την κατεδάφιση του παλιού και την ανέγερση του καινούριου. Είναι να το θαυμάζεις για την αντοχή του... έτσι ανθισμένο και όμορφο... Συντηρεί θαρρείς την ελπίδα πως όσο άσχημες κι αν είναι οι καταστάσεις όλα μπορεί να αλλάξουν προς το καλύτερο και μια καινούρια μέρα θα ξημερώσει με χαμόγελο και αισιοδοξία.
Καθόμουν στην αυλή του σπιτιού μου, το παρατηρούσα και δεν το πίστευα. Τι να ΄ταν άραγε αυτό που κράτησε αυτή τη μοναδική γλάστρα ζωντανή. Τόσες άλλες υπήρχαν. Πώς τα κατάφερε να επιβιώσει σ' αυτό τον ορυμαγδό των νέων πραγμάτων;

Ας κρατήσουμε αυτό το θετικό στοιχείο. Θα μπορούσα να το θεωρήσω και
καλό οιωνό, πως τελικά όλα θα γίνουν παρά τις δυσκολίες και θα ΄ναι
ωραία και θα ζήσουμε να χαρούμε.

Όλοι όσοι ήμασταν εκεί, το Σάββατο και την Κυριακή, το συζητήσαμε το
θέμα. Κι όλοι είχαμε ένα χαμόγελο στα χείλη, μια αισιοδοξία...

Λίγες σκέψεις για το σπίτι μου στο χωριό

Το θέλω, το πεθυμά η ψυχή μου να ολοκληρωθεί αυτό το έργο της αναπαλαίωσης του πατρικού μου στο χωριό. Δυο μέρες τώρα το κοιτάζω, το περιεργάζομαι, κάθομαι στην αυλή και δεν το πιστεύω ώς εδώ που έχουμε φτάσει.
Είναι μεγάλη η απόσταση. Από τον Ιούλη που το συζητούσαμε και είπα τα “ναι” ώς τώρα, τέλη Οκτώβρη, όλα γύρω μου άλλαξαν. Τίποτα πια δεν θυμίζει αυτό που υπήρχε...
Μόνο οι μνήμες είναι ζωντανές και συντροφεύουν το ταξίδι πίσω στο χρόνο. Τότε που ήμουν παιδί και μεγάλωσα μέσα σ' αυτό το σπίτι. Παρέα με τους γονείς μου και τα αδέλφια μου...
Ο χρόνος όλα τα αλλάζει. Εμάς, τους ανθρώπους γύρω μας, τα κτίρια... Στα μάτια μας, όλα τώρα φαίνονται πιο μικρά, δεν είναι το τεράστιο χάος που νοιώθαμε πως βρισκόμαστε όταν είμαστε μικροί. Τώρα το μέγεθος είναι μετρήσιμο, τώρα όλα είναι διαφορετικά.
Ένα μόνο παραμένει διαχρονικά σταθερό. Ο νόστος της επιστροφής στα πάτρια εδάφη, ο νόστος να ζήσω ήρεμα, ήσυχα, τα τελευταία χρόνια της ζωής μου. Αντιλαμβάνομαι ότι αυτό δεν είναι είναι εύκολο να γίνει κατανοητό από τους άλλους. Δεκτόν. Αλλά η ψυχή ποθεί να ζήσει το καλύτερο...