Το καλό με τη σημερινή μέρα είναι ότι με τον παγωμένο καιρό δεν είναι για να βγεις μια βόλτα. Το ξανασκέφτεσαι. Το κρύο είναι δυνατό. Έτσι αποφάσισα να ξαπλώσω και να διαβάσω “Το Νησί” της Βικτόρια Χίσλοπ. Είναι δυο - τρεις εβδομάδες που μου το έδωσε η Κατερίνα από τον τρίτο. Αλλά τα τρεξίματα ήταν πολλά και ήταν αδύνατον να συγκεντρωθώ και να... ρουφήξω το περιεχόμενό του.

Σήμερα όμως απόλαυσα τις πρώτες 100 σελίδες. Ήταν πραγματικά εκπληκτικό στη σύλληψη και το γράψιμο. Δεν ξέρω πώς θα ήταν στα αγγλικά, στο πρωτότυπο, αλλά η ελληνική του μετάφραση είναι πολύ ικανοποιητική. Και έκπληκτος διαπιστώνω ότι, τουλάχιστον σε σχέση με τα δύο πρώτα επεισόδια που έχω δει στο MEGA, η τηλεοπτική μεταφορά του είναι όντως επιτυχημένη.

Το βιβλίο είναι αλλιώς... Σε παρασύρει. Τώρα, βέβαια εγώ στην Πλάκα δεν έχω πάει. Παραλίγο να πήγαινα ένα καλοκαίρι με το φίλο μου Μιχάλη Σταματάκη που έχει σπίτι εκεί, σε χρόνο ανύποπτο και πάντως πολύ πριν η τηλεόραση κάνει τον τόπο... φίρμα. Η Ελούντα βέβαια, δίπλα της, ήταν ένας ακριβώς προορισμός όχι όμως για τα δικά μας βαλάντια.

Βυθίζομαι στις σελίδες του. Βήμα – βήμα παρακολουθώ μια ιστορία ανθρώπων που βίωσαν τον πραγματικά μεγάλο πόνο και τη δοκιμασία που έφτανε στα άκρα. Και γεμίζω αισιοδοξία για τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουν την πραγματικότητα οι ήρωες. Διαβάζω στις στήλες των εκπομπών για την τηλεόραση που έχουν πάθει πλάκα για την εκπληκτική τηλεθέαση ότι στην επόμενη προβολή θα είναι λιγότεροι γιατί ποιος αντέχει όλον αυτόν τον πόνο; Λυπάμαι, αλλά θα διαφωνήσω.

Ο κόσμος έχει ανάγκη από μια άλλη τηλεόραση, μακριά από τις χαζοεκπομπές. Και οι παραγωγοί του “Νησιού” έχουν σεβαστεί το πρωτότυπο κείμενο. Κι αυτό το καταλαβαίνει ο τηλεθεατής και το εκτιμά. Την περασμένη Δευτέρα πολλοί δυσανασχέτησαν με τη διακαναλική συνέντευξη του πρωθυπουργού Γ. Παπανδρέου που τους στέρησε τη δυνατότητα να δουν το τρίτο μέρος της σειράς.

Απίστευτο ε, ξεκίνησα να γράφω για ένα βιβλίο που διαβάζω και το “έμπλεξα” με την ομώνυμη τηλεοπτική σειρά. Ωστόσο έτσι είναι. Και τα δύο είναι αλληλένδετα. Το βιβλίο το πήρα να το διαβάσω, αφού ξεκίνησε η προβολή του στο MEGA. Και είτε το θέλω, είτε όχι, ως αναγνώστης, η εικόνα του Γιώργη και της Ελένης είναι τα οικεία τηλεοπτικά πρόσωπα των ηθοποιών Μάινα και Λεχού. Κάθε φορά και δεν καθόλου λίγες οι φορές που νοιώθω συναισθήματα, ανακαλύπτω έκπληκτος ότι είναι το ίδιο μ' αυτό που νοιώθω και όταν το βλέπω στην τηλεόραση.

Η φαντασία μου αρνείται να συνεργαστεί και να με οδηγήσει στα δικά της μονοπάτια. Αυτό, όσο αρνητικό στοιχείο κι αν είναι για την ανάγνωση, έχει ισχυρό τηλεοπτικό μπαγκράουντ. Ευτυχώς. Ξαναχαίρομαι το βιβλίο. Και το απολαμβάνω μοναδικά!