Στο Ηράκλειο για δουλειά
Η φωτογραφία είναι μέσα από ένα μισογκρεμισμένο σπίτι της Σπιναλόγκας. Και φαίνεται απέναντι η Πλάκα... Παιχνίδια του φακού σε μια μέρα μοναδικής ομορφιάς.
Είχα χρόνια να κατέβω στην πόλη του Ηρακλείου. Στις διακοπές μου προτιμώ το χωριό μου ή το Αρκαλοχώρι προκειμένου να καλύψω τις ανάγκες μου. Όμως αυτό το ταξίδι έπρεπε να γίνει. Υπήρχε λόγος.
Για να αποφύγουμε την ταλαιπωρία πήραμε το αυτοκίνητό μας και φτάσαμε ώς την είσοδο του Ηρακλείου. Μετά κόπων και βασάνων πολλών βρήκαμε ελεύθερο, υπαίθριο πάρκινγκ στο Βενιζέλειο νοσοκομείο.
Κι από κει πήραμε το αστικό λεωφορείο για το κέντρο. Με 1.10 ευρώ το άτομο μας κατεβάζει στην πλατεία Ελευθερίας. Κι από κει με τα πόδια στον προορισμό μας.
Βλέπω την πόλη κι έχει αλλάξει. Έχει πολλούς πεζόδρομους, μαγαζιά για ρακές, φαγητό, εμπορικά.
Στην πλατεία του Ηρακλείου έχουν στρατοπεδεύσει με σκηνές, οι αγανακτισμένοι. Στις 9 το πρωί δεν είναι πολλοί αυτοί που βρίσκονται κάτω από τα πανό με τα συνθήματα τους. Προς το απόγευμα θα πρέπει να γίνονται περισσότεροι. Ακριβώς απέναντι από την Περιφέρεια Κρήτης, πρώην Νομαρχία Ηρακλείου, όπως θα θυμούνται οι παλαιότεροι.
Εντυπωσιακά ωραίος δρόμος είναι η 25ης Αυγούστου. Πεζόδρομος. Με τα Λιοντάρια, τη Λότζια και ένα σορό μικρά μαγαζιά για να πιεις τον καφέ σου... Έρχεται κι ένα μπουγάζι, όλο δροσιά, από το λιμάνι του φρουρίου Κούλε...
Το ίδιο το κτίριο το βρήκαμε κλειστό. Γίνονται έργα αναστήλωσης του μνημείου για την ασφάλεια των περιηγητών. Στο λιμενοβραχίονα, τα απογεύματα, κάνουν βόλτα τα... μπάι – μπας. Και φυσικά, επειδή κάθε πόλη έχει το νηφοπάζαρό της, αυτό το ρόλο παίζει ο μόλος, ο μικρός δρόμος ανάμεσα στο λιμάνι, τη θάλασσα και τον Κούλε, όταν πέφτει ο ήλιος και είναι προσβάσιμος στον πολύ κόσμο.
Εντύπωση μου έκανε ακόμα η παραλιακή. Ιδιαίτερα αναβαθμισμένη εκεί που εγώ θυμούμαι μόνο ερείπια σπιτιών, με μαγαζιά που προσφέρουν σε όσους θα ήθελαν να χαλαρώσουν και να διασκεδάσουν με απαλή μουσική ή μουσική σε ένταση. “Έχει κάνει δουλειά ο Κουράκης” λένε όσοι πρόσωπα και πράγματα. Και όπως κι εγώ διαπίστωσα με τα μάτια μου, μάλλον έχουν δίκιο στις εκτιμήσεις τους... Το Ηράκλειο γίνεται μια ανθρώπινη πόλη, ικανή να προσφέρει στους κατοίκους της και τους τουρίστες.
Μακάρι... Χαίρομαι που το βλέπω αυτό. Δεν είναι τυχαίο που τα τελευταία χρόνια επανεκλέγεται συνεχώς από την πρώτη Κυριακή με μεγάλη πλειοψηφία.
Αυτό που χαρακτηρίζει το Ηράκλειο, όπως και τις άλλες μεγάλες πόλεις της Κρήτης, το Ρέθυμνο και τα Χανιά, είναι τα παλιά βενετσιάνικα κτίρια. Πεζοδρομημένες πια αυτές οι περιοχές της παλιάς πόλης μπορείς να τις περπατήσεις με άνεση, να κάνεις στάσεις, να βρεθείς σ' ένα τόπο που δεν ακούγονται μηχανικοί θόρυβοι, μόνο ο ανθρώπινος “θόρυβος” από τις κουβέντες και τις συζητήσεις των περιπατητών.
Τελικά αρχίζει να μ' αρέσει η πόλη του Ηρακλείου που είδα φέτος. Πιο ανθρώπινη μου φάνηκε, όχι αποτρεπτική στο να την πλησιάσει ο πολίτης, είτε Κρητικός, είτε επισκέπτης. Μπράβο τους!
