Ναι, μπορεί τελικά, τώρα που το βλέπω από μια απόσταση, να ήμουν υπερβολικός στην προβολή με τις αναρτήσεις μου και τόσες φωτογραφίες από την εκδρομή του Συλλόγου Θραψανιωτών Αττικής. Μου άρεσε όμως όλη αυτή η διαδικασία όπως εξελίχθηκε. Κι είχα όλο το χρόνο να τους δω τους πατριώτες μου. Ε, δεν τον βλέπεις και κάθε μέρα έτσι τον Γιώργο. Άνετο και ρέμπελο στη μεσημεριανή του σιέστα, μετά το φαϊ στην ταβέρνα του Στάικου... Ξαναγίναμε για λίγο παιδιά, να το μεγάλο κέρδος...

Χορεύουν στις 3.30 το μεσημέρι. Με κέφι και με διάθεση. Συγχωριανοί που βρέθηκαν μαζί στην ίδια εκδρομή μια μέρα του Ιούνη στην ορεινή Κορινθία. Υπάρχει πιο όμορφο πράγμα από τέτοια ανταμώματα; Μάλλον δεν θα υπάρχει!... Αισθάνομαι ευγνώμων σε αυτούς που επέμεναν να έρθω σε αυτή την εκδρομή. Κι επειδή ακούστηκαν μέσα στο πούλμαν κριτικές για λάθη και παραλήψεις που δεν οφείλοντας στους διοργανωτές, αλλά στο τουριστικό πρακτορείο, δύο παρατηρήσεις με όλη την καλή διάθεση: Μη χαλάτε τη ζαχαρένια σας για τέτοια μικροπράγματα. Κρατήστε τις καλές στιγμές, όπως έκανα εγώ και νιώστε καλύτερα μ' αυτή την πολύ όμορφη συνάντηση. Δεν βρισκόμαστε πια και κάθε μέρα μαζί... Στο χάος της Αθήνας έχουμε, δυστυχώς, χαθεί. Κι αξίζουν τέτοιες ευκαιρίες να μην πηγαίνουν χαμένες...

Αισθάνομαι την υποχρέωση να πω ένα μεγάλο μπράβο σε όλα τα παιδιά της διοίκησης του Συλλόγου που έβγαλαν σε πέρας, αξιοπρεπώς, μια όντως δύσκολη εκδρομή σε δύσβατους δρόμους της ορεινής Κορινθίας. Κι αν δεν καταφέραμε να πάμε στα Τρίκαλα και να πιούμε καφέ εκεί, ας γίνει μια αφορμή για να ξανασυναντηθούμε σύντομα και να πάμε να τα δούμε. Χαμογελαστά πρόσωπα χρειάζονται. Να έχουν το κέφι και τη διάθεση να... μεταμορφώνουν το πρόβλημα σε αστείο (όπως έκανε επιτυχημένα ο Πασχάλης). Όρθιοι, δυνατοί, ενωμένοι, έτσι όπως σας έζησα και σας είδα, κρατήστε “ζωντανό” το Σύλλογο. Χρειαζόμαστε ένα αποκούμπι στις δύσκολες ώρες. Κι εδώ μπορείς να αναπνεύσεις καθαρό οξυγόνο από τον τόπο σου...

Η πρώτη ματιά του Αρκαλοχωρίου όπως μπαίνεις από το Θραψανό. Συχνά μας εξυπηρετεί σε πολλά πράγματα. Έτσι κι αλλιώς εδώ είναι η έδρα του καλλικρατικού δήμου ΜΙΝΩΑ στον οποίο ανήκει και το χωριό μου...

Αυτή τη φορά πήρα την αγαπημένη πένα μου μαζί, πέρα από τα στυλό μου. Θέλω να 'χω καλή παρέα όταν θα χαράζω αυτές τις γραμμές. Να νοιώθω καλά. Γιατί, οι παλιοί αναγνώστες μου το ξέρουν, λειτουργώ με τον... παραδοσιακό τρόπο. Γράφω στο χαρτί, όπως κάναμε, πολύ πριν τους υπολογιστές, αυτά που θέλω και μετά... αντιγράφω τη δουλειά μου για να την ανεβάσω στην ιστοσελίδα μου.

Νέα παιδιά μου λένε πως κάνω διπλή δουλειά. Έχουν δίκιο, σε ότι φορά το πρακτικό μέρος, μόνο που αυτή η διπλή δουλειά δεν έχει καμιά αρνητική επίδραση πάνω μου... Ίσα – ίσα... Νομίζω ότι μ' αυτό τον τρόπο “μαζεύω” πιο πολύ το μυαλό μου και τη σκέψη μου και μπορώ να ολοκληρώσω καλύτερα καθετί που βάζω μπροστά.

Ευτυχώς το Αρκαλοχώρι είναι δίπλα μας, εύκολα προσεγγίσιμο (μόλις 6 χιλιόμετρα) με τη μηχανή και διαθέτει όλα τα καλά, έτσι που να μη χρειάζεται να πάω στο Ηράκλειο παρά μόνο για δουλειά ή για κάτι πολύ σημαντικό. Έτσι κι αλλιώς δεν... τρελαίνομαι. Από την πόλη έφυγα για τέσσερις εβδομάδες, ποιος ο λόγος να... επιστρέψω στο χάος της;

Συχνά – πυκνά στο Αρκαλοχώρι πάω για να καλύψω τις ανάγκες μου, Στο βιβλιοχαρτοπωλείο του θα πάω να πάρω μελάνι για την πένα μου. Εκεί είναι η Sport Cafe, η καφετερία με τα υπέροχα παιδιά – ιδιοκτήτες που με κάνουν να νοιώθω σαν το σπίτι μου με την άψογη εξυπηρέτησή τους.

Σε ότι αφορά το internet στο χωριό τώρα, είναι κρίμα που λειτουργούν τόσο χαμηλά το σήμα του WiFi σε όλο το χωριό. Δεν “πιάνεις” ούτε κάτω από την κεραία. Δε λέω μέσα στα σπίτια, γιατί αυτό είναι αδύνατον. Ευτυχώς που η CYTA έχει φέρει σε όλα τα νέα παιδιά, με τα φθηνά τιμολόγια της, τη νέα τεχνολογία. Έτσι εξυπηρετούμαι από το συνεργείο αυτοκινήτων του ανιψιού μου Λευτέρη... Ας είναι καλά το παλικάρι. Με κάνει και νοιώθω πολύ άνετα στο χώρο του, όταν πάω...

Παρασκευή 24/6, βράδυ, στην παλιά πρώτη τάξη του δημοτικού έχουν στήσει οι νέοι καλλιτέχνες του χωριού την έκθεσή τους. Πήγα και την είδα. Ήταν πολύ αρμονικά δεμένη και όμορφη. Μπράβο στους εμπνευστές της ιδέας...

Τράβηξα μερικές φωτογραφίες με φλας για να φανούν τα έργα των νέων καλλιτεχνών στον εσωτερικό χώρο που εκτίθενται. Κάποιοι από αυτούς που συμμετέχουν είναι εκεί για να υπερασπιστούν τα έργα τους.

Τοποθετημένα με προσοχή και τάξη, περνά ο κόσμος και τα θαυμάζει. Όσοι ενδιαφέρονται για την τέχνη. Γιατί έξω, στον προαύλιο χώρο του δημοτικού σχολείου Θραψανού έχουν στήσει τραπέζια και οι λυράρηδες στις 9.30 δοκιμάζουν τα όργανα και τις μικροφωνικές για τον Κλήδονα που θα ακολουθήσει.

Μικρές γωνιές ομορφιάς... Προσπάθησα να τραβήξω όσες περισσότερες φωτογραφίες μπορούσα. Είναι απίστευτες οι δημιουργίες των παιδιών...

Μόνο θαυμασμό μπορείς να έχεις για το κουράγιο, τη δύναμη και τη θέληση αυτών των νέων παιδιών που αποφάσισαν να εκθέσουν τα έργα τους εδώ, στο χωριό Θραψανό, καλοκαιριάτικα, για τρεις μέρες...

Να ποιοι είναι οι καλλιτέχνες που συμμετέχουν: ΚΕΛΑΡΑΚΗΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ, ΜΑΤΘΑΙΑΚΗ ΚΑΛΛΙΑ, ΟΥΣΤΑΜΑΝΩΛΑΚΗ ΕΥΦΡΟΣΥΝΗ, ΜΑΥΡΑΝΤΩΝΑΚΗΣ ΚΩΝ/ΝΟΣ, ΦΟΥΡΝΑΡΑΚΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ. Πέντε ερασιτέχνες καλλιτέχνες με διαφορετικές εμπειρίες και έργα, θα παρουσιάσουν εμπνεύσεις και δημιουργίες τους.

Τελευταίες εικόνες από την εκδρομή του Συλλόγου Θραψανιωτών Αττικής στην ορεινή Κορινθία... Λίγο πριν την επιστροφή σταματήσαμε για έναν καφέ στο Ξυλόκαστρο. Κι έτσι είδαμε και θάλασσα στην εκδρομή. Όχι μόνο βουνό και πράσινο. Είχε κύμα αλλά ήταν όμορφα...

Το πρώτο κλικ που μου έκανε μόλις κατεβήκαμε από το πούλμαν ήταν μια κρεπερί. Δεν άντεξα πήγα κοντά και φωτογράφισα το... μήνυμα στην τζαμαρία του. Μίλησα και με το ιδιότυπο ιδιοκτήτη. Θα μπορούσε να προσθέσει ακόμα “και στη μούρη” για να ήταν πιο πλήρης. Με άποψη ο τύπος...

Γοητευτική η παραλία του Ξυλοκάστρου. Διαλέξαμε μια καφετέρια δίπλα στη θάλασσα με μόνο κριτήριο να μην είχε πολύ κόσμο. Και παραγγείλαμε παγωτό εγώ, ο Λάμπρος κι ο ξάδελφός μου ο Γιώργος. Υπάρχει μια καλή διάθεση. Είμαστε κουρασμένοι, αλλά περάσαμε καλά. Αυτό κρατάμε, γιατί αυτό έχει σημασία...

Κάτω Καστελλιανά. Στο δρόμο μας για τον Τσούτσουρα... Πόσες αναμνήσεις παιδικές έχω από αυτό το χωριό, δε λέγεται... Εδώ έκανε πολλά καλοκαίρια πιθάρια ο πατέρας μου. Κι εγώ μετά το σχολείο ερχόμουν εδώ και ξακαλοκαίριαζα. Μια φορά μάλιστα, ανέβηκα με τα πόδια στο βουνό για να πάω στον Τσούτσουρα. Ζορίστηκα όμως κι ευτυχώς που ένα αυτοκίνητο με... μάζεψε στην επιστροφή...

Έχουμε φτάσει πια στον Τσούτσουρα, έχουμε πιάσει τις ομπρέλες ηλίου κι ετοιμαζόμαστε να βουτήξουμε στη θάλασσα. Εγώ έχω κάνει ήδη ένα μπάνιο στον Κάλαμο Αττικής, αλλά του Λάμπρου είναι το πρώτο. Και μπορεί να έχει ήλιο, αλλά φυσάει ένα βοριάw δυνατός, άλλο πράγμα...

Οι ομπρέλες περιμένουν τους κολυμβητές να πάρουν θέση. Μου φαίνεται είναι νωρίς ακόμα και σ' ολόκληρη την παραλία του πέρα Τσούτσουρου, είναι δυο -τρία αγόρια και κορίτσια σε παρέες, που κάνουν τις βουτιές τους και μετά ξαπλώνουν για ηλιοθεραπεία. Το μαυρισμένο δέρμα τους δείχνει ότι δεν μπήκαν τώρα, πρώτη φορά στη θάλασσα...

Τρίτη μέρα στο χωριό, ο καιρός καλός και είπαμε να πάμε μια βόλτα στον Τσούτσουρα για μπάνιο. Η πρόσβαση είναι εύκολη πια από το χωριό. Με την Beverly είμαστε εκεί σε μισή ώρα. Κάναμε το λάθος να φύγουμε μεσημεριάτικα, μετά τις 11 και ο ήλιος κοκκίνισε λίγο τα μπράτσα μου καθώς οδηγούσα τη μηχανή και τα... έβλεπε.

Όταν πάμε στον Τσούτσουρα μου αρέσει στον μέσα ή πέρα Τσούτσουρα, εκεί δίπλα στο μπαράκι με τις ξαπλώστρες... Ο Λάμπρος όμως έκανε το πρώτο του μπάνιο το φετινό καλοκαίρι και καθώς φύσαγε δυνατός βοριάς, καταβασάρης από τον Κόφινα, δεν ήταν να κάτσεις για πολύ...

Προτιμήσαμε το κιόσκι στο μπαράκι, από τις ομπρέλες του μαγαζιού. Ήπιαμε τις μπυρίτσες μας, έφαγε το τοστ και την πίτσα του ο Λάμπρος κι ύστερα πήγαμε κάτω από τον παχύ ίσκιο που έκαναν δυο αρμυρίκια και ξαπλώσουμε.

Ο Λάμπρος έπαιζε με το κινητό του, αλλά εγώ πρέπει να... πήρα λίγο έναν υπνάκο, μέχρι τις 5 το απόγευμα που τα μαζέψαμε για την επιστροφή.

Δεν είχε πολύ κόσμο, καθημερινή μέρα του Ιουνίου ήταν, η θάλασσα πεντακάθαρη, παρθένα και σε ξαμυάλιζε να καθίσεις κι άλλο...

Έπρεπε όμως να γυρίσουμε στη βάση μας. Να κάνουμε ένα μπάνιο, να βγάλουμε την αρμύρα από πάνω μας. Άσε που τον Λάμπρο άρχισαν να τον ζητούν οι φίλοι που τον έχασαν όλη μέρα σήμερα...

Θα ξανάρθουμε σύντομα. Ο Τσούτσουρας μ' αρέσει. Πάντα μου άρεσε. Η νότια Κρήτη είναι, κατά τη γνώμη μου, πιο όμορφη, λιγότερο τουριστικά αναπτυγμένη και περισσότερο ελκυστική και ξαμυαλίστρα...

Έχουμε ξαπλώσει κάτω από τον πυκνό ίσκιο που κάνουν δυο μεγάλα αρμυρίκια. Απ' αυτό το σημείο τράβηξα τη φωτογραφία. Στο πλάνο, άλλο ένα αρμυρίκι πιο μικρό και στο βάθος η βαθιά γαλάζια θάλασσα του Λιβυκού Πελάγους. Δεν υπάρχει ψυχή στην παραλία. Είναι και 4 το απόγευμα, ποιος “τολμά” να κυκλοφορεί τέτοια ώρα;

Κάπως έτσι είναι η σελίδα του Twitter. Δίπλα, δεξιά στην κορυφή της μπάρας μπορείτε να δείτε ένα δείγμα αν η σύνδεσή σας είναι καλή με προεπιλογή θέματος. Εδώ, το Twitter “ψαρεύει” ότι σχέση έχει με τους αγανακτισμένους, αυτό το κλειδί του έχω δώσει εδώ και μερικές εβδομάδες, από τότες που βγήκε ο κόσμος στις πλατείες...

Δεν ξέρω τι σχέση έχετε με τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές και γενικώς με τη νέα τεχνολογία. Εγώ άρχισα δειλά – δειλά να μπαίνω στο internet, την αρχή με το Blog μου και στη συνέχεια μ' αυτήν την ιστοσελίδα. Ακολούθησε το Facebook και το Twitter. Και τα δύο δυνατά εργαλεία για καλύτερη επικοινωνία, αρκεί να τα χειρίζεσαι σωστά.

Πιο πολύ με κέρδισε, ίσως λόγω δουλειάς, το Twitter. Βλέπεις, εδώ δεν έχεις τη δυνατότητα να είσαι φλύαρος. Σε 140 χαρακτήρες πρέπει να αποτυπώσεις τις σκέψεις σου. Έτσι παραμένει άκρως... δημοσιογραφικό σε αντίθεση με το Facebook που ανεβάζεις και κάτι χαζά βιντεάκια για να κάνεις τη πλάκα σου.

Στο Twitter λοιπόν, κάποιους ακολουθείς και διαβάζεις αυτά που γράφουν και γω ακολουθώ ήδη 249 ανθρώπους και κάποιοι σε ακολουθούν, αυτοί που ακολουθούν εμένα είναι ήδη 102. Και στις δύο περιπτώσεις αυτό, δεν γίνεται τυχαία. Εσύ τους διαλέγεις κι αυτούς που θα ακολουθείς κι αυτούς που θα σε ακολουθούν. Στη δεύτερη περίπτωση κάνουν αίτηση για να μπορούν να διαβάζουν τις αναρτήσεις σου κι εσύ έχεις τη δυνατότητα να τους δεχθείς ή να απορρίψεις το αίτημά τους.

Οι δικές μου αναρτήσεις (404 μέχρι τώρα) δεν είναι τίποτα άλλο παρά ότι ανεβάζω εδώ, στην ιστοσελίδα μου. Και κάποιες φορές “ζωντανές” φωτογραφίες με μικρά σχόλια μέσα από την καρδιά των γεγονότων που εκτιμώ εγώ, ότι είναι σοβαρά και ίσως έχει ενδιαφέρον να τα μοιραστώ και με άλλους.

Έτσι αυτή τη στιγμή μ' ακολουθούν 102 άνθρωποι! Τους περισσότερους δεν τους γνωρίζω από κοντά και το πιο σημαντικό είναι ότι δεν τους τους το ζήτησα εγώ να το κάνουν. Εκείνοι μου το ζήτησαν.

Το ωραίο είναι ότι δεν χρειάστηκε ακόμα να “διώξω” κάποιον για τη συμπεριφορά του. Είναι κάπως σαν τη ζωή, που διαλέγεις με ποιους θέλεις να κάνεις παρέα και να μοιράζεσαι πράγματα. Υπ' αυτήν την έννοια, έχει ενδιαφέρον...