Αυτό το μνημόσυνο το είδαμε κολλημένο σε πολλά διαφορετικά σημεία έξω από το μοναστήρι του Άι Γιώργη. Μου φάνηκε πως χάλαγε όλη την όμορφη εικόνα. Υποτίθεται ότι έχουμε ξεφύγει από την εποχή του εμφυλίου μίσους, πως ζούμε ως χώρα ένα δράμα και οι πολίτες θέλουν να ξεχάσουν και να κάνουν βήματα μπροστά. Υποτίθεται....

Γιατί ένας άνθρωπος που πουλούσε μέλι στους πάγκους με άκουσε που το σχολίαζα και έσπευσε να... με βάλει στη θέση μου. “Να θυμόμαστε”, λέει “για να μην ξαναζήσουμε τέτοια γεγονότα. 2.500 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους σε αυτό το κορφοβούνι”. Ποιος ξέρει ποιον δικό του θα 'χε χάσει κι αυτός. Αλλά εγκλήματα γίνανε και από τις δυο μεριές. Αυτό που χρειάζεται είναι να μην είναι επιλεκτική η μνήμη...

Αφήνω πίσω μου τα πολιτικά που σίγουρα δεν είχαν τόπο σε ένα μοναστήρι θρησκευτικής λατρείας. Διότι εδώ έρχονται όλοι. Κι αν ο τόπος είναι, όπως λένε, ιερός χρειάζεται ένας στοιχειώδης σεβασμός, στα “πιστεύω” των ανθρώπων. Ευτυχώς η όμορφη φύση ξαναφέρνει την ηρεμία στην καρδιά μας.

Όλοι μαζί λίγο πριν ανεβούμε ξανά στα πούλμαν για την ταβέρνα όπου μας περιμένει το μεσημεριανό φαγητό. Κάτω από τον ίσκιο. Μεσημεριάζει και ο ήλιος δεν αντέχεται, ακόμα κι εδώ...

Το καμπαναριό του Αγίου Φανουρίου. Ιδιόμορφο. Το εκκλησάκι είναι παλιό και δεν έχει πολλές δυνατότητες για καμπαναριό. Εδώ που τα λέμε δεν ξέρω και τι εξυπηρετεί. Ποιος θα το ακούσει εδώ, στην ερημιά του κόσμου;

Από αυτό το μονοπάτι πηγαίνει στον Άγιο Φανούριο. Με τη λίμνη δεξά και ζερβά σου. Μια λουρίδα γης μέσα στην τεχνητή λίμνη. Με πράσινο, πολύ πράσινο κι από τις δυο μεριές...

Ένα τεράστιο κέρδος από αυτού του είδους τις εκδρομές είναι ότι έχεις την ευκαιρία να δεις και να μιλήσεις με παλιούς φίλους και γνωστούς που είχες πολύ καιρό να τους δεις.

Θα μείνω λίγο στον Μάνθο. Γνωριζόμαστε πολλά χρόνια. Με 31 χρόνια στο δημόσιο, δουλεύει στο πρώην υπουργείο Γεωργίας, “ψάχνεται” να δει αν μπορεί να βγει στη σύνταξη. Παντρεμένος πια ο Μάνθος. Γνώρισα τη γυναίκα του. Μιλάμε για τη δουλειά. “Το ψάχνω για τη σύνταξη” μου λέει “μόνο που δεν ξέρω τι θα κάνω μετά”.

Υπάρχουν κι άλλοι συνταξιούχοι που μπορείς να τους συμβουλευτείς τι κάνουν και πώς περνούν τον καιρό τους. Ο Μάνθος είναι πιστός στη σχέση. Χαθήκαμε όταν φύγαμε από την Αλκινόου και πήγαμε στην Κλειούς. Άλλο τηλέφωνο, άλλες επαφές. Είναι δυνατόν να μη χαθείς;

Και τώρα που τον είδα το χάρηκα. Μιλήσαμε αρκετά λίγο πριν μπούμε στα πούλμαν και κατευθυνθούμε πάνω στη λίμνη, στην ταβέρνα που μας περιμένει για το μεσημεριανό μας φαγητό. Έχει πάει κι όλας 12 το μεσημέρι. Η μέρα συνεχίζει να είναι εκπληκτικά όμορφη, καλοκαιρινή. Και η λίμνη του Φεναιού είναι πεντακάθαρη. Τη βλέπουμε από πολύ κοντά στην επιστροφή πάνω από το μοναστήρι. Δεν έχει λάσπες, χώμα και ότι άλλο χαρακτηρίζει τις τεχνητές λίμνες. Με βράχια δίπλα της είναι πεντακάθαρα τα νερά της. Ένας ψαράς με τη βάρκα του προσπαθεί να βγάλει τα ψάρια της μέρας.

Φοβερό το τοπίο γύρω... Πλατάνια πολλά που δείχνει την ύπαρξη νερών και πεύκα ένα γύρω... Και στη μέση η λίμνη με τα γαλαζοπράσινα νερά της. Ηρεμεί το μάτι και η ψυχή. Υπέροχη, μοναδική εμπειρία...

Απίθανη ομορφιά. Κάτι τέτοιες φωτογραφίες “σήκωσα” με το κινητό μου στο Facebook από κει. Οι φίλοι το σχολίασαν πολύ θετικά. Τέτοια ομορφιά μαζεμένη δεν τη βλέπουν καθημερινά οι άνθρωποι της πόλης...

Ένα μοναστήρι είναι απίστευτα ωραίο. Έχει περισσότερα από 300 χρόνια ζωής. Κι αν έχει περάσει πολλά όλα αυτά τα χρόνια. Είδαμε τον ειδικά διαμορφωμένο χώρο για το κρυφό σχολειό. Μια ολόκληρη ιστορία από μόνο του...

Δείτε ένα υπέροχο τοπίο πάνω από το αρχονταρίκι που μας φίλεψαν δροσερό νερό και γλυκό του κουταλιού, τριαντάφυλλο. Είναι να αφήνεις το μάτι σου και να χάνεται σ' αυτή τη μοναδική ομορφιά του τοπίου...

Τραβάω φωτογραφίες το εσωτερικό της Μονής. Τι υπέροχα τριαντάφυλλα αναρριχόμενα είναι αυτά; Έχουν πιάσει δυο ολόκληρους ορόφους. Και μυρίζουν εξαίσια. Να κάθεσαι να τα θαυμάζεις με τις ώρες...

Δε χορταίνει αυτό το τοπίο. Μοναδική η ομορφιά του. Ένας καλόγερος μας είπε την ιστορία του μέσα στο παλιό εκκλησάκι του Αϊ Γιώργη. Είναι να θαυμάζεις το πείσμα και την εγκαρτέρηση τους.

Κάθε στιγμή είναι πανέμορφα εδώ, στο μοναστήρι. Καταπληκτική η επιλογή των οργανωτών, των παιδιών του Συλλόγου Θραψανιωτών Αττικής να έρθουμε σε ένα τέτοιο σπάνιας ομορφιά τόπο.

Ο Λάμπρος φωτογραφίζει τη λίμνη ψηλά από το μοναστήρι του Αϊ Γιώργη. Μια στάση στον περίγυρό του. Υπέροχα πράγματα έχει να μας δείξει...

Η λίμνη του Φεναιού από ψηλά. Μοναδική θέα. Το μάτι χάνεται ανάμεσα στο πράσινο των δέντρων και το γαλάζιο του νερού. Και η δροσιά απόλυτη...

Έξω από το μοναστήρι του Αϊ Γιώργη έχουν στήσει τους πάγκους τους παραγωγοί που πουλάνε μέλι και γλυκά του κουταλιού. Όλο και κάτι θα πάρουμε ως ενθύμιο...

Ώρα 10 π.μ. Ανεβαίνουμε στην ορεινή Κορινθία. Αλλάζει το τοπίο. Τη μονοτονία της εθνικής και των ατέλειωτων ευθειών διαδέχονται οι στροφές και ο στενός επαρχιακό δρόμος. Είμαστε ανάμεσα σε καλλιεργημένες εκτάσεις αμπελώνων, ομορφοφτιαγμένα σε σειρές και με συστήματα στέγασης για να κρατιούνται στα ύστερα τα σταφύλια τότε που θα 'χουν καλύτερες τιμές στην αγορά.

Παράδεισος ο τόπος. Και στο πούλμαν ξαναβγάζουν ρακές με αγγουράκι μεζέ, αυτή τη φορά. Κάπου εκεί έρχονται και οι μπουρνέλες (κορόμηλα τα λένε στην Αθήνα...).

Στον κάμπο εκτός από τα αμπέλια, συναντάμε σπαρτά και θερμοκήπια, ένα γήπεδο παραμελημένο γεμάτο αγριόχορτα, οψιγιάδες για τη σταφίδα. Τα σπαρτά είναι ακόμα πράσινα. Πού και πού, ανάμεσά τους, υπάρχουν και κάποια που χρυσίζουν. Οι όψιμες βροχές τα κράτησαν δροσερά. Θα χρειαστεί λίγος καιρός ακόμα μέχρι το θερισμό τους.

Δεν ξέρω πού ακριβώς βρισκόμαστε στις 10, αλλά ήδη τα κορφοβούνια είναι δίπλα μας. Μια ταβέρνα στα δεξιά μας διαφημίζει πως έχει βραστή γίδα. Την έχουν φτιάξει πάνω σε πέρασμα.

Δίπλα μας ποτιστικά χωράφια και κήποι. Ενδίδουμε στη ρακή, ανοίγει λέει, την όρεξη. Κι εμείς είμαστε από αυτούς που θέλουν και... λίγο “σπρώξιμο” στο φαΐ...

10.20. Μόλις περάσαμε το χωριό Καλλιανοί και τη λίμνη της Στυμφαλίας. Όχι και τόσο λίμνη πια. Μόνο ο μύθος του άθλου του Ηρακλή της έμεινε. Στην πραγματικότητα η αίσθηση που έχουμε είναι ότι πρόκειται για ένα έλος γεμάτος καλαμιές και βρία. Κάποιες γιγάντιες πέτρες και παλιά κτίσματα παραπέμπουν σε αρχαιολογικό χώρο.

Περνάμε ένα μέρος όλο πλατάνια και πράσινο. Δίπλα μας βλέπουμε τα πρώτα έλατα. Μάλλον έχουμε ανέβει ψηλά αλλά με τις ρακές πού να το καταλάβουμε...

Όσο πάει και γίνεται πιο όμορφο το τοπίο. Έχει πολλές στροφές ανεβαίνοντας το βουνό. Τα πούλμαν κινούνται αργά. Σωτήριες οι ρακές που έχουμε πιει.

Περνούμε την Καστανιά, τη Μοσιά, μέρη όμορφα, κατοικημένα χωριά με ωραία σπίτια από πέτρα και κεραμίδι, μέσα στο πράσινο. Έχουν πλάκα οι άνθρωποι της τροχαίας. Κάθε τόσο συναντάμε πινακίδες που λένε “στροφές σε ένα χιλιόμετρο”. Μια, δυο, τρεις, τέσσερις παρόμοιες πινακίδες.

Ανέκδοτο γίνεται. Γελάμε. Σαν αυτό που λέει ο κύριος που παίρνει το μικρόφωνο και το μοιράζεται με ολόκληρο το πούλμαν. Συναντάμε όντως, πολλές καστανιές. Δέντρα καταπράσινα που δίδουν χρήσιμο καρπό.

Στις 11 έχουμε φτάσει τρία χιλιόμετρα πριν από την αρχαία Φεναιό. Συναντάμε ποτάμια με τρεχούμενο νερό. Διάφανο. Υποθέτω και δροσερό. Δεν το αγγίξαμε, από το πούλμαν μέσα το βλέπουμε.

Παίρνουν παραγγελίες για την ταβέρνα. Να έχει ετοιμάσει ο άνθρωπος περιμένοντας. 90 άνθρωποι θα αργήσουν να εξυπηρετηθούν με φαγητά της ώρας. Καλή οργάνωση έχουν τα παιδιά...

Η είσοδος του μοναστηριού. Η Μονή του Αγλιου Γεωργίου έχει περισσότερα από 300 χρόνια ζωής. Οικοδομήθηκε το 1693 όταν οι καλόγεροι έφυγαν από τη μονή που ήταν δίπλα στη λίμνη και συχνά πλημμύριζε από τα νερά και ήρθαν ψηλά στο βουνό...

Στο πούλμαν, πριν λίγο έχουμε ξεκινήσει κι έχουν αρχίσει τα κεράσματα. Κάποιοι ήρθαν προετοιμασμένοι στην εκδρομή. Με τα κουλουράκια τους, τα καλιτσούνια τους, τις ρακές τους...

Μια αναμνηστική φωτογραφία έξω από τα δυο πούλμαν την εκδρομής των Θραψανιωτών της Αθήνας. Είμαστε κομντά στο Κιάτο στην πρώτη στάση που κάναμε για να ξεκουραστούμε, μιάμιση ώρα αφότου ξεκινήσαμε...

Κυριακή πρωί, ώρα 7, είμασταν στη Μάρνη, έξω από τα γραφεία του Συλλόγου Θραψανιωτών Αττικής. Συνεπείς στο ραντεβού μας. Περιμένουν ήδη αρκετοί συγχωριανοί και δύο πούλμαν είναι παρκαρισμένα το ένα πίσω από το άλλο.

Είχα χρόνια να πάω τέτοια εκδρομή. Ευτυχώς επέμενε ο ξάδερφος μου ο Γιώργος κι αυτό τελικά ήταν καλό, όπως αποδείχτηκε κατά τη διάρκεια της μέρας... Αυτή η αποχή, χρόνια τώρα, από τα κοινά των Θραψανιωτών με κάνει να μη γνωρίζω πολλούς πατριώτες. Είναι βέβαια και οι φίλοι και πολλά νέα παιδιά που επίσης δεν γνωρίζω. Αλλά είναι ωραίοι και περνάμε καλά...

Και η “μαγιά” υπάρχει... Οι συγγενείς, οι φίλοι, οι γνωστοί είναι εδώ. Και είναι ωραία να μιλάς μαζί τους και να ζεις την κάθε στιγμή με ότι έχει σχέση με το χωριό.

Ώρα 7.30 π.μ. ξεκινάμε. Μπαίνουμε στο πρώτο πούλμαν με τους ξαδέρφους μου Γιώργη και Κωστή. Είναι μαζί μου κι ο Λάμπρος. Μισή ώρα μετά, τα πούλμαν δεν έχουν βγει από τα όρια του Δαφνιού κι ο Κωστής λέει πως “υπάρχουν θέσεις κενές, μπορούμε να πάρουμε κανέναν από δω”. Γελάμε. Τρελοί αυτοί, έχουμε κι εμείς τη δόση μας, καλά θα περάσουμε...

Ο ήλιος ανατέλλει αργά. Φαίνεται ότι θα είναι μια όμορφη καλοκαιρινή μέρα. Στο πούλμαν αρχίζουν να ανοίγουν τα πακέτα με τα κουλουράκια και τα καλιτσούνια. Κι ύστερα έρχονται οι ρακές... Από τις 8.30 το πρωί. Κρατιέμαι. Μόλις πήρα τα χάπια μου για το ζάχαρο. Θα την τιμήσω σε λίγο. Εδώ οι άνθρωποι είναι οργανωμένοι κατά πως δείχνουν τα πράγματα...

Στο πούλμαν κουβεντιάζουμε... Είναι όμορφο, βρίσκουμε πολύ ενδιαφέροντα θέματα για τον τόπο μας. Μια πρώτη στάση στα Mc Donalds της εθνικής λίγο πιο έξω από το Κιάτο. Ευκαιρία για λίγη κουβέντα, ένα καφέ στα τραπεζάκια έξω στη δροσιά. Όχι και τίποτα εκπληκτικό. Το σέρβις από τους υπαλλήλους, μέτριο. Αν ξαναέκανα αυτή τη διαδρομή με τίποτα δεν θα καθόμουν εδώ. Ευτυχώς η καλή παρέα αλλάζει τα πράγματα. Είναι που θέλουμε να περάσουμε καλά κι έτσι δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα...

Ώρα για μια στάση... Στα Mc Donalds της εθνικής λίγο πιο έξω από το Κιάτο, σταματήσαμε. Ένα μικρό διάλειμμα. Λίγο πριν βγούμε από την εθνική, να πάρουμε το δρόμο για τη λίμνη του Φεναιού...

Λίγο πριν το ταξίδι μας για την Κρήτη, ετοιμαζόμαστε, κλείνουμε τις υποχρεώσεις μας. Τη Δευτέρα το απόγευμα ταξιδεύουμε για Κρήτη. Και την Κυριακή πάμε με τους Θραψανιώτες της Αθήνας εκδρομή στην ορεινή Κορινθία...

Κάνει ζέστη ανυπόφορη. Πόσο θα κρατήσει, ποιος ξέρει; Μ' αυτόν τον καιρό κανείς δεν είναι σίγουρος. Όμως σήμερα, στο κομμωτήριο που πήγαμε για τον Λάμπρο ένοιωσα ότι χρειαζόταν το κλιματιστικό. Το έβαλαν και άλλαξε για μιας η ατμόσφαιρα. Άσε που είχε μια τεράστια μονάδα και το αποτέλεσμα ήταν άμεσα αισθητό.

Έξω πάντως δεν είναι να κυκλοφορείς. Αλλά έπρεπε να βγούμε. Να καλύψουμε τις ανάγκες που αφήνουμε ανοιχτές για τα Σάββατα, να πάμε να ψωνίσουμε ένα δώρο για τη Ραφαέλα που έχει το βράδυ πάρτι γενεθλίων και θα πάει ο Λάμπρος στο σπίτι της συμμαθήτριά του. Και πήγαμε στο ΜΑΧ, δίπλα από το ΜΕΤΡΟ των Σεπολίων.

Μεγαλώνουν τώρα, το Σεπτέμβρη θα είναι στο Λύκειο και η επιλογή δώρου δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα. Καταλήξαμε στο βιβλίο. Διαχρονικό δώρο και χρήσιμο. Διαλέξαμε κάτι επίκαιρο: “Οι διακοπές του Νικόλα” από την κλασική λογοτεχνική σειρά που μεγάλωσε παιδιά και εφήβους.

Ύστερα μια στάση στο κομμωτήριο, λίγο πριν πάμε στο κομμωτήριο, λίγο πριν πάμε σπίτι για το μεσημεριανό φαγητό. Κι από κει στο μαγαζί που πουλά κράνη στη Λένορμαν. Το ταξίδι με τη μηχανή στην Κρήτη θέλει προσοχή. Οι δρόμοι δεν είναι για παιχνίδι κι εμείς πάμε στο χωριό για να περάσουμε καλά. Επομένως η ευθύνη για να προφυλλάξουμε στοιχειωδώς τον εαυτό μας, ανήκει σε μας.
Το φετινό καλοκαίρι μπαίνει δυναμικά στη ζωή μας. Αύριο εκδρομή και τη Δευτέρα ταξιδεύουμε για την Κρήτη...