Οι τρεις στους 4 μόλις έχουν βγει από τη μαύρη τρύπα. Πρόκειται για τον Αντίγονο, την Αναστασία και τον Λάμπρο. Η Μαρία ακολουθεί πίσω τους...

Σε λίγο θα βγει και η Μαρία... Με τη σαμπρέλα της στα γεμάτα χλώριο νερά του Acqua Plus. Δεν κάθισαν μόνο λίγο το μεσημέρι να τσιμπήσουν κάτι και... συνέχισαν.

Μου ζήτησαν να τραβήξω αυτές τις φωτογραφίες την ώρα που έπεφταν από ψηλά. Τράβηξα μία για τον καθένα τους. Τα πλάνα σκόπιμα δεν είναι κοντινά. Οι εκφράσεις του προσώπου τους είναι το κάτι άλλο. Ο Αντίγονος Θεοδωράκης σε ελεύθερη πτώση...

Η Αναστασία Βολυράκη στην ίδια κατάσταση...

Ο Λάμπρος Θεοδωράκης, ομοίως...

Και τελευταία η Μαρία Βολυράκη που, ενθουσιασμένη κάνει με τα χέρια της το σήμα της νίκης...

Δεν υπήρχε περίπτωση να κατεβούμε Κρήτη, καλοκαίρι για διακοπές και να μην “χτυπήσουμε” κάρτα στις νεροτσουλίθρες του Acqua Plus της Χερσονήσου. Για τα παιδιά είναι παράδεισος. Για μας, τους κάπως μεγαλύτερους που είμαστε εδώ για να του φέρουμε, ένας ήσυχος τόπος που αν είχε λίγο πιο σιγά την ένταση των ηχείων που εκπέμπουν μουσική σε όλο το πάρκο, μπορεί και να μας άρεσε πολύ.

Αλλά έχει δημιουργηθεί στα μέτρα των νέων που είναι ικανοί με το κουπόνι των 11 ευρώ να καθίσουν εδώ από το άνοιγμα τους στις 10 το πρωί ώς το απόγευμα στις 7 που κλείνει το πάρκο.

Από χθες το σχεδίαζαν οι νεαροί και σήμερα δεν είχαν ύπνο. Ξημερώματα ξύπνησαν. Ο Λάμπρος μου το είπε αργά χθες το βράδυ που γύρισα από το Αρκαλοχώρι. “Έχουμε κανονίσει με την Αναστασία, τη Μαρία και τον Αντίγονο να πάμε αύριο στο Acqua Plus, θα μας πας;” Όχι πως είχα πρόβλημα να το κάνω, με χαρά μάλιστα, αλλά λέω τώρα, τεχνικά, μήπως έπρεπε να το πούμε και στη Στασούλα που θα χρησιμοποιούσαμε το αυτοκίνητό της;

Η Στασούλα βέβαια, δεν είχε καμιά αντίρρηση κι έτσι 9 η ώρα το πρωί φύγαμε από το χωριό. Τα παιδιά είναι ευλογία και είναι σπάνια τύχη να είσαι μαζί τους και να μοιράζεσαι λίγη από από τη χαρά τους.

Στο Acqua Plus, φτάσαμε 9.40. Ήμασταν οι πρώτοι πελάτες. Ήθελαν να περάσουν ακόμα 20 λεπτά μέχρι να ανοίξουν οι μπάρες εισόδου και να μας δεχθούν. Περιμέναμε υπομονετικά κάνοντας αστεία. Δεν είχαμε κι άλλη επιλογή.

Μπήκαμε, τακτοποιήσαμε τα πράγματά μας στα ειδικό κιβώτιο, το κλειδώσαμε, τα παιδιά φόρεσαν τα μαγιό τους και έφυγαν για τις πισίνες και τις διάφορες νεροτσουλίθρες..

Κι εγώ έψαξα να βρω ένα ίσκιο και κάθισα να γράψω. Επεχείρησα να μπω στο internet, αλλά εδώ, παρότι πανάκριβη κατασκευή, δεν έχουν ιδέα τι σημαίνει τεχνολογία WiFi. Είπαμε, υπάρχουν ακριβά φυλαγμένα μυστικά... Μιλάτε σιγά μη μάθουν πως υπάρχει και λειτουργεί μια τέτοια τεχνολογία... Απαράδεκτο, όταν εισπράττουν 22 ευρώ για τους ξένους ενήλικες και 11 για τους Έλληνες προκειμένου να πάρουν το βραχιολάκι που θα τους επιτρέψει να κάνουν χρήση ολόκληρη τη μέρα όλων των εγκαταστάσεων του υδάτινου πάρκου. Πάνω σ' αυτό θα μπουν ότι άλλο πάρουν, νερό, ποτά, φαγητό, καφέδες και πωλούν στα κυλικεία του Acqua Plus...

Μεσημεριάζει. Έχω αλλάξει αρκετούς τόπους μέχρι να βρω τους κατάλληλους ίσκιους και να δω τις νέες εγκαταστάσεις που πέρσι δεν υπήρχαν...

Τα παιδιά κουβαλούν στην πλάτη τις σαμπρέλες τους, αλλάζουν πισίνες, παιχνίδια. Γελούν, το διασκεδάζουν με την καρδιά τους. Είναι ευχαριστημένα, ελεύθερα να κάνουν αυτό που τους διασκεδάζει. Ατέλειωτα παιχνίδια με το νερό...

Αρμονικά δεμένες οικογένειες στις έτοιμες φωτογραφίες. Να ήταν έτσι πάντα και στη ζωή...

Εγώ πάντως, πρέπει να το ομολογήσω, δεν το ήξερα. Γνώριζα για τη Γιορτή της Μητέρας, εσχάτως έμαθα και για τη Γιορτή του Πατέρα. Μήπως είναι πλεονασμός η Γιορτή των Γονέων;

Μήπως αντί για τις “γιορτές” είναι καλύτερο να τρέφουμε μεγαλύτερο σεβασμό και εκτίμηση σ' αυτούς που μας έφεραν στον κόσμο και μας έδωσαν το προνόμιο να ζούμε, να δουλεύουμε για το καλό και να είμαστε όσο μπορούμε χρήσιμοι άνθρωποι στην κοινωνία;

Δυστυχώς εγώ, δεν έχω πια τους δικούς μου. Έφυγαν νωρίς και μου λείπουν τώρα που θα τους ήθελα να μοιραστώ πράγματα μαζί τους. Να τους ζητήσω τη συμβουλή τους σε ζητήματα που θα με ενδιέφερε η γνώμη τους.

Νομίζω πως δεν υπάρχει πιο όμορφο πράγμα και χαρά τον που τους έχει στη ζωή.

Η δική μου συνεισφορά και ο σεβασμός απέναντί τους είναι να πάω στον τάφο τους και να συλλογιστώ για λίγο πολλά πράγματα απ' όσα θυμάμαι, από τα χρόνια που βρέθηκα κοντά τους, μαζί, στο ίδιο σπίτι, αναπνέοντας τον ίδιο αέρα, μεγαλωμένοι με το ήθος και τις συμβουλές που μας δίδαξαν.

Ο σεβασμός, η ελπίδα πως ίσως ξαναβρεθούμε “κάπου αλλού” και η πίστη πως ο σπόρος που έσπειραν δεν έχει πέσει σε χέρσα γη και θα καρπίσει, συντροφεύουν τη σκέψη μου, μια τέτοια όμορφη μέρα...

Το Site αυτό βοηθάει να σας δείξω τη Σπιναλόγκα στις αλλεπάλληλες φωτογραφίες που τραβούσα καθώς πλησιάζαμε στον προορισμό μας. Προσπαθήστε να... μοντάρετε τα πλάνα στο μυαλό σας κι έχετε ζωντανή την εικόνα.

Ήλιος θάλασσα, πέτρα, πολύ πέτρα και ξερότοπος, αυτή είναι η πρώτη αίσθηση που έχεις από μακριά για το νησί. Χτισμένο σε διαφορετικές χρονικές περιόδους με τοίχος που προστατεύει το νησί από τις ορέξεις των πειρατών κι εχθρών κι άλλοτε να λειτουργεί σαν φυλακή για τους εξόριστους χανσενικούς που έφταναν εδώ χωρίς καμιά ελπίδα επιστροφής.

Ένα κομμάτι της παρέας που πήγαμε στη Σπιναλόγκα την περασμένη Τετάρτη. Από αριστερά εγώ, ο γιος μου Λάμπρος, η αδερφή μου Στασούλα και η εγγονή της Αναστασία. Πίσω μας, φόντο στο κάδρο της φωτογραφίας το νησί της Σπιναλόγκας. Είμαστε στην Πλάκα... Όπως ακριβώς διαδραματίζονταν η ιστορία στο “Νησί” που παίχτηκε στο MEGA.

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 02/07/2011

Μικρός είχα ακούσει στις διηγήσεις των μεγάλων, τα μακριά χειμωνιάτικα βράδια, να γίνεται λόγος για τη Σπιναλόγκα, το νησί των καταραμένων...Αλλά, λίγα πράγματα. Πιο πολύ στέκονταν στην αγωνία, το φόβο, τον τρόμο που τους προξενούσε η κακιά αρρώστια της λέπρας παρά οτιδήποτε άλλο

Και κοίτα τώρα να δεις... Μια Αγγλίδα συγγραφέας, η Βικτώρια Χίσλοπ, που ήρθε στην Κρήτη για να γράψει τις ταξιδιωτικές εντυπώσεις της πριν μερικά χρόνια κι αντί γι' αυτό έγραψε ένα ολόκληρο βιβλίο (και τι βιβλίο...) κι ένας τηλεοπτικός σταθμός που αποφάσισε να “υποστηρίξει” την καθαρή ματιά ενός νέου σκηνοθέτη, μιας έμπειρης σεναριογράφου και μια πλειάδας σοβαρών και άξιων ηθοποιών που ξανάφεραν στην επιφάνεια εκείνα τα δύσκολα χρόνια και ξανάδωσαν στην Πλάκα και την Ελούντα φήμη, ζωή, τουρισμό.

Είναι μια από τις λίγες φορές που βλέπουμε να αντιμετωπίζεται θετικά και αισιόδοξα ότι έμεινε ύστερα από τόσο πόνο και τόσο δάκρυ.

Αυτό που κυριάρχησε σε μένα ήταν η αισιόδοξη σκέψη πως δεν πρέπει να τα βάζουμε κάτω, ακόμα και στα πιο δύσκολα, ακόμα κι όταν είναι τόση η μαυρίλα και η καταχνιά που νομίζουμε πως ήρθε το τέλος του κόσμου.

Τι πιο φυσικό, λοιπόν, από το να θέλω να περπατήσω στα μέρη αυτά, να μυρίσω τον αέρα, να αγγίξω τις πέτρες που ακούμπησαν αυτοί οι πονεμένοι άνθρωποι σε άλλους καιρούς από τους δικούς μας. Και τι καλύτερο από το να πάω τώρα, στον σχετικά ελεύθερο χρόνο των διακοπών;

Μοιράστηκα τη σκέψη μου με ανθρώπους που εκτιμώ στο χωριό, γεμίσαμε δυο αυτοκίνητα Ι.Χ., δέκα άτομα και διαθέσαμε μια μέρα εκδρομής να πάμε στη Σπιναλόγκα. Δεν ήταν εύκολο το εγχείρημα. Δεν είχαμε ξαναπάει. Γενικότερα δεν έχω “περπατήσει” πολύ τη δυτική Κρήτη που έχει κι αυτή μοναδικές φυσικές ομορφιές.

Ωστόσο δεν δυσκολευτήκαμε να βρούμε το δρόμο μας. Η διαδρομή υπέροχη. Οδηγούσαμε πολύ χρόνο στον αναπτυγμένο τουριστικά βόρειο οδικό άξονα της Κρήτης. Περάσαμε έξω από τον Άγιο Νικόλαο και βρεθήκαμε σχετικά εύκολα στην Ελούντα. Από κει και πέρα πια, ήταν εύκολη η διαδρομή για την Πλάκα. Τα δέκα χιλιόμετρα για τα σημερινά σύγχρονα μέσα μεταφοράς, όσο εκδρομικά και να πηγαίνεις δεν θες πάνω από πέντε λεπτά...

Περιμένοντας το καΐκι που θα μας πήγαινε απέναντι στη Σπιναλόγκα, είχαμε την ευκαιρία να δούμε και να γνωρίσουμε τα μέρη όπου γυρίστηκε “Το Νησί”. Όπως θα περίμενε κανείς καμιά σχέση δεν έχουν μ' αυτό που είδαμε στην τηλεοπτική υπερπαραγωγή. Όμως οι άνθρωποι της Πλάκας μας μίλησαν με θέρμη για το πώς έζησαν αυτοί τα γυρίσματα, πώς γνώρισαν τους ηθοποιούς, τη συγγραφέα...

Ύστερα μπήκαμε στο καΐκι και περάσαμε απέναντι. Έχουν φτιάξει έτσι το δρομολόγιο τους που σχεδόν γυρίζεις ολόκληρο το νησί – φρούριο. Ίσως για να το δουν οι τουρίστες από όλες τις πλευρές του μέσα από τη θάλασσα.

Με το εισιτήριο εισόδου μπορούσαμε να καθίσουμε όσο θέλαμε πάνω στο νησί και να περιπλανηθούμε στα δρομάκια και τα χαλάσματα των οικισμών. Είχε πολύ ήλιο την Τετάρτη 29/6 που πήγαμε εμείς, αλλά αυτό δεν μας δυσκόλεψε να το γυρίσουμε ολόκληρο, σπιθαμή προς σπιθαμή.

Σε πολλά σημεία πινακίδες δίνουν στους επισκέπτες σημαντικά στοιχεία, ως προς το τι ήταν στο σημείο που βρισκόμασταν, το φρούριο, ο τουρκικός μαχαλάς, ο οικισμός των χανσενικών, το νοσοκομείο, το νεκροταφείο... Ακόμα είδαμε μικρές εκθέσεις με εικόνες και εργαλεία των κατοίκων σε διαφορετικές χρονικές περιόδους.

Το ίδιο το νησί ασκεί μια φοβερή γοητεία...

Πήραμε το καΐκι της επιστροφής για την Πλάκα το απόγευμα, γεμάτοι από ένα υπέρμετρο συναίσθημα αισιοδοξίας. Ναι, τη ζωή μας, μπορούμε να την πάρουμε στα χέρια μας, αρκεί να το θέλουμε. Και τα άσχημα παιχνίδια που μπορεί να παίξει η μοίρα έχουμε τη δύναμη να τα μεταμορφώσουμε σε ελπίδα, δύναμη, αισιοδοξία... Στοιχεία που έχουμε ανάγκη στις μέρες μας...

• Το κομμάτι αυτό θα δημοσιευτεί αύριο στην εβδομαδιαία εφημερίδα ΡΕΘΕΜΝΟΣ στη στήλη μου ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ.

Ο ξάδερφος μου Γιώργος με το γιο του Αντίγονο, άλλο ένα κομμάτι της παρέας αυτής της υπέροχης εκδρομής που άφησε εκπληκτικές αναμνήσεις. Γιατί, όλοι θέλαμε να περάσουμε καλά. Και το πετύχαμε...

Ιούλιος κι ο άνεμος, ένα υπέροχο τραγούδι από το Λουδοβίκο των Ανωγείων...

Νέος μήνας σήμερα, o Ιούλης, ας τον καλωσορίσουμε. Όλο και πιο δυνατά μπαίνει το καλοκαίρι στη ζωή μας. Όταν όμως βρίσκεσαι σε διακοπές, ούτε που το σκέφτεσαι...

Υπάρχει ακόμα καιρός για σχέδια και μικρές αποδράσεις. Η θάλασσα είναι πια μια γλύκα. Χαίρεσαι να σε παίρνει στην αγκαλιά της, το παιχνίδισμα μαζί της.

Μ' αρέσει στο χωριό τέτοια εποχή. Μ' αρέσει να αφήνομαι στα χέρια και “κρέμομαι” από τα χείλη ωραίων ανθρώπων. Να έχω τη μεσημεριανή σιέστα μου, το απογευματινό φραπεδάκι μου, το γράψιμό μου, τις μικρές περιηγήσεις μου στο internet και τη βόλτα στα χωράφια να δω την...παραγωγή.

Θέλω να δω τι γίνεται και με το πατρικό μου. Κάποιες δουλειές θα κάνω, όσο είμαι εδώ. Πέρα από τις πόρτες και τα κουφώματα υπάρχουν και κάποια χώματα στην αυλή που πρέπει να απομακρυνθούν. Να ομορφύνει λίγο ο τόπος. Μην είναι έτσι, ξέφραγο αμπέλι. Τώρα έχω χρόνο να τα κάνω...

Ο Ιούλιος μπαίνει από αύριο στη ζωή μας. Γλυκός, όμορφος, καλοκαιρινός μήνας. Ας τον καλοδεχτούμε με ένα τραγούδι του Παντελή Θαλασσινού, από αυτά που έχει γράψει στο δίσκο του “Καλεντάρι” και μας αρέσει να το κάνουμε αυτό κάθε μήνα...

Η ώρα του αποχαιρετισμού για τον Ιούνιο έφτασε. Απλά, χωρίς τυμπανοκρουσίες, έτσι όπως ξέρει να φεύγει ο καιρός. Αθόρυβα. Κι αλίμονό μας αν δεν καταφέραμε στο μήνα που φεύγει να εκμεταλλευτούμε κάθε στιγμή για να ζήσουμε καλύτερα, πιο ποιοτικά.

Βέβαια, γράφω εκ τους ασφαλούς καθώς έχω το προνόμιο να είμαι σε διακοπές την ώρα που χαράζω αυτές τις γραμμές. Ζω και αντιλαμβάνομαι την ορατή διαφορά σε σχέση μ' αυτούς που είναι υποχρεωμένοι να τηρούν ωράρια στην εργασία τους. Και ξέρω πολύ καλά τι μπορεί να σημαίνει για μένα το ξημέρωμα κάθε καινούριας μέρας στο χωριό μου, το Θραψανό.

Ξυπνώ νωρίς, χωρίς ξυπνητήρι και μόνο γιατί νοιώθω “γεμάτος” από ύπνο. Το πρώτο φως της μέρας μου δίνει την αίσθηση ότι μπορώ να σηκωθώ από το κρεβάτι μου, όχι από την υποχρέωση να κάνω κάτι, αλλά να φτιάξω τον καφέ μου και να απολαύσω το ξημέρωμα. Έτσι απλά...

Δεν μπορώ να πω ότι κάτι τέτοιο μπορώ να το κάνω στην Αθήνα. Πολυκατοικίες – κλουβιά γύρω από το σπίτι μου – διαμέρισμα, κρύβουν τον ήλιο στο ξημέρωμα του. Τόσο χρόνια σχεδόν δεν ξέρω από πού είναι η ανατολή. Γενικά γνωρίζω. Να το θαυμάσω δεν μπορώ...

Κι εδώ το έζησα πολλές φορές αυτό. Πήρα μάλιστα και το κινητό μου τηλέφωνο και απαθανάτισα αυτή τη στιγμή. Για να μοιραστώ μαζί σας ένα υπέροχο περιστατικό που έζησα... Το βλέπετε στο τέλος της ανάρτησης.

Απολογιστικά τώρα για το μήνα που φεύγει: Ο Ιούνιος ήταν ένας παιχνιδιάρης μήνας. Άλλοτε είχε τις ζέστες του κι άλλοτε με πολλές τοπικές βροχές και καταιγίδες. Καλοκαίρι με γλυκά διαλείμματα χειμώνα. Απολαυστικός. Ακόμα όμως κι όταν είχε πολύ ζέστη, ακόμα και τότε, τα βράδια, είχε μια δροσιά όμορφη που έκανε τον ύπνο ξεχωριστό έχοντας πάνω μου μόνο ένα σεντόνι.

Είμαστε ήδη στο χωριό κάπου δέκα μέρες... Όμορφες μέρες! Ότι ζω ξεπερνά και τα όνειρα που έκανα όταν “σχεδίαζα” στο μυαλό μου τις φετινές διακοπές.

Κι από αύριο Ιούλης!... Με περισσότερες ζέστες ίσως, αλλά και με περισσότερες ομορφιές. Ιδιαίτερα εδώ, στην επαρχία, κάνοντας μια βόλτα στα χωράφια, μπορείς να βρεις φρούτα και να απολαύσεις καλούς καρπούς κόβοντάς τους πάνω από τα δέντρα. Σας βεβαιώνω, δεν υπάρχει πιο όμορφο πράγμα για μένα από το να μπορώ να κάνω κάτι τέτοιο.

Υπάρχουν ακόμα βερίκοκα, μπουρνέλες (κορόμηλα) και ίσως να προλάβουμε να φάμε και τα πρώτα σταφύλια, τα λιάτικα. Δεν τα είδα ακόμα από κοντά, αλλά ακούω πως τα έχει χτυπήσει αρρώστια φέτος, περονόσπορος και όχι μόνο δεν θα βρούμε να φάμε μα θα δυσκολευτούν να κάνουν κρασί. Δύσκολες εποχές για τους αγρότες, όπως για όλους μας.

Μου αρέσουν τα μούρα (μούρνα) που υπάρχουν σε αφθονία αυτή την εποχή. Μ' αρέσει να τα τρώω έτσι, πάνω από το δέντρο, χωρίς να τα πλύνω. Είναι τόσο ευαίσθητα που μάλλον θα ήταν δύσκολο να πλυθούν. Το ξέρω ότι... κοστίζει αυτό μερικές φορές, αλλά μπροστά στην ομορφιά του απλού και ωραίου, αδιαφορώ για το όποιο αρνητικό αποτέλεσμα.

Οι δυο μήνες, Ιούνης και Ιούλης έχουν σε μένα ευεργετικές ιδιότητες. Τονίζουν πολλές ανθρώπινες πλευρές καθώς η χαλαρότητα που έρχεται μέσα από την άνοδο της θερμοκρασίας δίνουν τη δυνατότητα να αφήσουμε να φανεί ο αληθινός εαυτός μας και όχι ο επιτηδευμένος που μας αρέσει να “περνάμε” προς τα έξω, λες και είμαστε υποχρεωμένοι από κάπου να... δίνουμε εξετάσεις.

Αυτό που θα 'πρεπε είναι να προσπαθούμε να οργανώνουμε καλύτερα τον εαυτό μας, να τον βελτιώνουμε κι αυτό θέλει δουλειά. Το κάνουμε για μας. Φυσικά αυτό, δεν μπορεί παρά να το δουν οι γύρω μας... Και θα εκτιμήσουν την προσπάθεια μας...