Χθες Πέμπτη 10 Ιουλίου 2025, είχαμε την Πανσέληνο του Ιουλίου, στον ουρανό μας!

panselinos.likavitos1.050520

Είδαμε άλλη μια Πανσέληνο! Χθες, Πέμπτη 10 Ιουλίου είχαμε την Πανσέληνο του Ελαφιού, στον ουρανό μας. Η Πανσέληνος του Ελαφιού, όπως αποκαλείται παραδοσιακά η πανσέληνος του Ιουλίου, κορυφώθηκε στις 10 Ιουλίου 2025, όπως αναφέρει το The Old Farmer’s Almanac.Ακόμα όμως είναι υπέροχη στον ουρανό μας!
panselinos1.lolos.301220

Τότε η Σελήνη βρέθηκε ακριβώς απέναντι από τον Ήλιο στον ουρανό, φωτισμένη πλήρως καθώς ήταν στην αντίθετη πλευρά της Γης. Πρόκειται για ένα από τα πιο όμορφα φεγγάρια του χρόνου, όχι μόνο λόγω της φωτεινότητάς του, αλλά και λόγω της ιστορικής και φυσικής του σημασίας.  

panselinos2.lolos.301220

Η πανσέληνος Ιουλίου του 2025 ή αλλιώς του «Κόκκινου Ελαφιού» ή «Buck Moon» αποτελεί ένα από τα πιο εντυπωσιακά αστρονομικά φαινόμενα της χρονιάς, το οποίο κάθε χρόνο προσελκύει εκατοντάδες παρατηρητές που θέλουν να θαυμάσουν το καλοκαιρινό ολόγιομο φεγγάρι.

panselinos3.lolos.301220

Μετά την πανσέληνο της «Φράουλας», πρόκειται για τη δεύτερη πανσέληνο του καλοκαιριού και σύμφωνα με τις δοξασίες ο συμβολισμός του «Ελαφιού» προέρχεται από τους ιθαγενείς της Βόρειας Αμερικής, οι οποίοι πίστευαν ότι τον Ιούλιο τα κέρατα των ελαφιών άρχιζαν να μεγαλώνουν ξανά.

Μικρή βόλτα στη Χερσόνησο

Posted in Κρήτη

Ότι έβλεπε το μάτι μου από την καρέκλα της καφετέριας στη Χερσόνησο, που κάθισα να ξαποστάσω, να πιω ένα καφέ και να κάνω μια ανάρτηση στην ιστοσελίδα μου.

Ένα γενικό πλάνο του Acqua Plus, έτσι καθώς μπαίνουμε από την είσοδο, στον εσωτερικό χώρο με τις νεροτσουλήθρες. Δεν πήρα γενικά πλάνα. Προτίμησα μόνο τα παιδιά μας, αυτά με ενδιέφεραν...

Ο Λάμπρος δεν... τρελαίνεται για τις φωτογραφίες. Ιδιαίτερα αυτές που ξέρει ότι θα “ανέβουν” στο internet. Και αποφεύγει σκόπιμα το φακό. Ξέρει πια καλά να τον κάνει, όπως ξέρει και τις γωνίες που “πιάνω” εγώ, επιμένοντας...

Παρασκευή 1η Ιούλη. Στο περιθώριο της επίσκεψής μας στο Acqua Plusπετάχτηκα” με το αυτοκίνητο της Στασούλας μέχρι την πόλη της Χερσονήσου. Βρήκα ένα ελεύθερο χώρο για πάρκινγκ και περπάτησα στον κεντρικό δρόμο της παραθαλάσσιας πόλης.

Πρώτος σταθμός η Εθνική Τράπεζα, κάποιες αναγκαίες διευθετήσεις και μετά στον ΟΤΕ, να εξοφλήσω ένα... ξεχασμένο λογαριασμό. Ύστερα πήγα σε ένα φωτογραφείο. Ευγενικός ο ιδιοκτήτης. Του ζήτησα να μου αδειάσει τις φωτογραφίες από την κάρτα μνήμης της μηχανής και να μου τις βάλει στο στικάκι μου. Ανταποκρίθηκε άμεσα, τονίζοντάς μου πως εκεί είναι πιο ασφαλείς απ' ότι αν τις βάζαμε σε C.D. Εκείνος ξέρεις καλύτερα, είναι η δουλειά του.

Περπάτησα λίγο στον κεντρικό δρόμο... Μαγαζιά δεξιά και αριστερά. Κυρίως τουριστικά. Ορθώς. Έτσι κι αλλιώς εδώ, πιο πολλοί είναι οι ξένοι από τους Έλληνες. Ρούχα καλοκαιρινά, σορτς, αναμνηστικά, ασημικά και ότι έχει σχέση με τη θάλασσα στις βιτρίνες των μαγαζιών και τα καλάθια πάνω στα πεζοδρόμια...

Κάθισα σε μια καφετέρια για να ξεκουραστώ λίγο. Ο ήλιος του Ιουλίου είναι δυνατός. Σαν να μου φαίνεται πως κάνει επίδειξη από την πρώτη του μέρα...

Έχει WiFi. Το διαφημίζει κι απ' έξω ο άνθρωπος. Ξέρει τη δουλειά του. Σωστός επαγγελματίας. Μου δίνει ρεύμα για τον υπολογιστή μου, με χαμόγελο. Ρωτά από πού είμαι. Κάνουμε τις αναγκαίες συστάσεις. Δίπλα μου άνθρωποι απολαμβάνουν το μεσημεριανό τους, κάτι σε κλαμπ σάντουιτς μου φέρνει. Συζητούν μεγαλόφωνα ως Έλληνες... Αδιάφοροι για το ποιοι τους ακούν... Το έχουμε εμείς αυτό το συνήθειο. Κι εγώ πολλές φορές έχω “πιάσει” τον εαυτό μου να το κάνει.

Φεύγω λίγο πριν τις 3 μ.μ. Τα παιδιά πριν από μια ώρα κάθισαν στο Acqua Plus να τσιμπήσουν κάτι και να ξεκουραστούν λίγο. Με την επιστροφή τους βρίσκω πάλι στις πισίνες και τις νεροτσουλήθρες. Ευκαιρία να τραβήξω μερικές φωτογραφίες για το Site μου.

Κάθομαι στον ίσκιο του μπαρ του Acqua Plus. Μια μεγάλη μπύρα ΜΥΘΟΣ και μια μερίδα πατάτες μου κάνουν συντροφιά μέχρι να κουραστούν εντελώς τα παιδιά και να ζητήσουν να φύγουμε για το χωριό. Η ώρα έχει περάσει τις 4 μ.μ.

Όχι, δεν πρόκειται για... τίγρη, όπως ίσως τον δείχνει η φωτογραφία που τράβηξα κάνοντας ζουμ στον ξαπλωμένο γάτο δίπλα μου. Είναι στο κιόσκι της ταβέρνας του Acqua Plus. Προσπάθησα να μάθω το όνομά του. Δεν τα κατάφερα. Η κυρία στο ταμείο από την οποία ζήτησα πληροφορίες μου είπε κάνοντας χιούμορ “δεν συστηθήκαμε”, Α ρε Ρήγα, μας λείπεις...

Μια βόλτα στο Acqua Plus

Posted in Επικαιρότητα

Οι τρεις στους 4 μόλις έχουν βγει από τη μαύρη τρύπα. Πρόκειται για τον Αντίγονο, την Αναστασία και τον Λάμπρο. Η Μαρία ακολουθεί πίσω τους...

Σε λίγο θα βγει και η Μαρία... Με τη σαμπρέλα της στα γεμάτα χλώριο νερά του Acqua Plus. Δεν κάθισαν μόνο λίγο το μεσημέρι να τσιμπήσουν κάτι και... συνέχισαν.


Μου ζήτησαν να τραβήξω αυτές τις φωτογραφίες την ώρα που έπεφταν από ψηλά. Τράβηξα μία για τον καθένα τους. Τα πλάνα σκόπιμα δεν είναι κοντινά. Οι εκφράσεις του προσώπου τους είναι το κάτι άλλο. Ο Αντίγονος Θεοδωράκης σε ελεύθερη πτώση...

Η Αναστασία Βολυράκη στην ίδια κατάσταση...

Ο Λάμπρος Θεοδωράκης, ομοίως...


Και τελευταία η Μαρία Βολυράκη που, ενθουσιασμένη κάνει με τα χέρια της το σήμα της νίκης...

Δεν υπήρχε περίπτωση να κατεβούμε Κρήτη, καλοκαίρι για διακοπές και να μην “χτυπήσουμε” κάρτα στις νεροτσουλίθρες του Acqua Plus της Χερσονήσου. Για τα παιδιά είναι παράδεισος. Για μας, τους κάπως μεγαλύτερους που είμαστε εδώ για να του φέρουμε, ένας ήσυχος τόπος που αν είχε λίγο πιο σιγά την ένταση των ηχείων που εκπέμπουν μουσική σε όλο το πάρκο, μπορεί και να μας άρεσε πολύ.

Αλλά έχει δημιουργηθεί στα μέτρα των νέων που είναι ικανοί με το κουπόνι των 11 ευρώ να καθίσουν εδώ από το άνοιγμα τους στις 10 το πρωί ώς το απόγευμα στις 7 που κλείνει το πάρκο.

Από χθες το σχεδίαζαν οι νεαροί και σήμερα δεν είχαν ύπνο. Ξημερώματα ξύπνησαν. Ο Λάμπρος μου το είπε αργά χθες το βράδυ που γύρισα από το Αρκαλοχώρι. “Έχουμε κανονίσει με την Αναστασία, τη Μαρία και τον Αντίγονο να πάμε αύριο στο Acqua Plus, θα μας πας;” Όχι πως είχα πρόβλημα να το κάνω, με χαρά μάλιστα, αλλά λέω τώρα, τεχνικά, μήπως έπρεπε να το πούμε και στη Στασούλα που θα χρησιμοποιούσαμε το αυτοκίνητό της;

Η Στασούλα βέβαια, δεν είχε καμιά αντίρρηση κι έτσι 9 η ώρα το πρωί φύγαμε από το χωριό. Τα παιδιά είναι ευλογία και είναι σπάνια τύχη να είσαι μαζί τους και να μοιράζεσαι λίγη από από τη χαρά τους.

Στο Acqua Plus, φτάσαμε 9.40. Ήμασταν οι πρώτοι πελάτες. Ήθελαν να περάσουν ακόμα 20 λεπτά μέχρι να ανοίξουν οι μπάρες εισόδου και να μας δεχθούν. Περιμέναμε υπομονετικά κάνοντας αστεία. Δεν είχαμε κι άλλη επιλογή.

Μπήκαμε, τακτοποιήσαμε τα πράγματά μας στα ειδικό κιβώτιο, το κλειδώσαμε, τα παιδιά φόρεσαν τα μαγιό τους και έφυγαν για τις πισίνες και τις διάφορες νεροτσουλίθρες..

Κι εγώ έψαξα να βρω ένα ίσκιο και κάθισα να γράψω. Επεχείρησα να μπω στο internet, αλλά εδώ, παρότι πανάκριβη κατασκευή, δεν έχουν ιδέα τι σημαίνει τεχνολογία WiFi. Είπαμε, υπάρχουν ακριβά φυλαγμένα μυστικά... Μιλάτε σιγά μη μάθουν πως υπάρχει και λειτουργεί μια τέτοια τεχνολογία... Απαράδεκτο, όταν εισπράττουν 22 ευρώ για τους ξένους ενήλικες και 11 για τους Έλληνες προκειμένου να πάρουν το βραχιολάκι που θα τους επιτρέψει να κάνουν χρήση ολόκληρη τη μέρα όλων των εγκαταστάσεων του υδάτινου πάρκου. Πάνω σ' αυτό θα μπουν ότι άλλο πάρουν, νερό, ποτά, φαγητό, καφέδες και πωλούν στα κυλικεία του Acqua Plus...

Μεσημεριάζει. Έχω αλλάξει αρκετούς τόπους μέχρι να βρω τους κατάλληλους ίσκιους και να δω τις νέες εγκαταστάσεις που πέρσι δεν υπήρχαν...

Τα παιδιά κουβαλούν στην πλάτη τις σαμπρέλες τους, αλλάζουν πισίνες, παιχνίδια. Γελούν, το διασκεδάζουν με την καρδιά τους. Είναι ευχαριστημένα, ελεύθερα να κάνουν αυτό που τους διασκεδάζει. Ατέλειωτα παιχνίδια με το νερό...

Γιορτή των Γονέων σήμερα, το ξέρατε;

Posted in Επικαιρότητα

Αρμονικά δεμένες οικογένειες στις έτοιμες φωτογραφίες. Να ήταν έτσι πάντα και στη ζωή...

Εγώ πάντως, πρέπει να το ομολογήσω, δεν το ήξερα. Γνώριζα για τη Γιορτή της Μητέρας, εσχάτως έμαθα και για τη Γιορτή του Πατέρα. Μήπως είναι πλεονασμός η Γιορτή των Γονέων;

Μήπως αντί για τις “γιορτές” είναι καλύτερο να τρέφουμε μεγαλύτερο σεβασμό και εκτίμηση σ' αυτούς που μας έφεραν στον κόσμο και μας έδωσαν το προνόμιο να ζούμε, να δουλεύουμε για το καλό και να είμαστε όσο μπορούμε χρήσιμοι άνθρωποι στην κοινωνία;

Δυστυχώς εγώ, δεν έχω πια τους δικούς μου. Έφυγαν νωρίς και μου λείπουν τώρα που θα τους ήθελα να μοιραστώ πράγματα μαζί τους. Να τους ζητήσω τη συμβουλή τους σε ζητήματα που θα με ενδιέφερε η γνώμη τους.

Νομίζω πως δεν υπάρχει πιο όμορφο πράγμα και χαρά τον που τους έχει στη ζωή.

Η δική μου συνεισφορά και ο σεβασμός απέναντί τους είναι να πάω στον τάφο τους και να συλλογιστώ για λίγο πολλά πράγματα απ' όσα θυμάμαι, από τα χρόνια που βρέθηκα κοντά τους, μαζί, στο ίδιο σπίτι, αναπνέοντας τον ίδιο αέρα, μεγαλωμένοι με το ήθος και τις συμβουλές που μας δίδαξαν.

Ο σεβασμός, η ελπίδα πως ίσως ξαναβρεθούμε “κάπου αλλού” και η πίστη πως ο σπόρος που έσπειραν δεν έχει πέσει σε χέρσα γη και θα καρπίσει, συντροφεύουν τη σκέψη μου, μια τέτοια όμορφη μέρα...

Γύρω – γύρω η Σπιναλόγκα

Posted in Κρήτη


Το Site αυτό βοηθάει να σας δείξω τη Σπιναλόγκα στις αλλεπάλληλες φωτογραφίες που τραβούσα καθώς πλησιάζαμε στον προορισμό μας. Προσπαθήστε να... μοντάρετε τα πλάνα στο μυαλό σας κι έχετε ζωντανή την εικόνα.

Ήλιος θάλασσα, πέτρα, πολύ πέτρα και ξερότοπος, αυτή είναι η πρώτη αίσθηση που έχεις από μακριά για το νησί. Χτισμένο σε διαφορετικές χρονικές περιόδους με τοίχος που προστατεύει το νησί από τις ορέξεις των πειρατών κι εχθρών κι άλλοτε να λειτουργεί σαν φυλακή για τους εξόριστους χανσενικούς που έφταναν εδώ χωρίς καμιά ελπίδα επιστροφής.

Διαφορετικές οπτικές για το ίδιο θέμα μέσα από τη θάλασσα και το καΐκι που μας πάει στη Σπιναλόγκα. Τραβάω φωτογραφίες και σκέπτομαι πόση δύναμη χρειάζονταν για να οικοδομείς σ' αυτόν το ξερότοπο την ώρα που ήξερες πως η παραμονή, δεν μπορεί παρά να είναι προσωρινή...

Χρειάζεται να έχεις κόσμο που δε βαρυγκωμά να σε ακολουθεί που δεν κοιτά το ρολόι “ότι μεσημέριασε κι είναι ώρα να πιούμε μια ρακή”. Σιωπηλό είναι αυτό το ταξίδι. Έτσι έρχονται στο μυαλό εικόνες και αναζητά η σκέψη να βρει απάγκιο, έξω και πέρα από το ποτάμι των τουριστών που προσπαθούν με τη βοήθεια διερμηνέων, να μάθουν περισσότερα γι' αυτό το παράξενο νησί στον κόλπο του Μεραμπέλου.

Μέσα στο καΐκι με άγνωστους επιβάτες γύρω μου, καθώς πλησιάζουμε στη Σπιναλόγκα. Απέναντι η ξηρά που φαίνεται είναι η Πλάκα που αφήσαμε πίσω μας, πριν από λίγο...

 

Περπατώντας στη Σπιναλόγκα

Posted in Δημοσιογραφικά

Ένα κομμάτι της παρέας που πήγαμε στη Σπιναλόγκα την περασμένη Τετάρτη. Από αριστερά εγώ, ο γιος μου Λάμπρος, η αδερφή μου Στασούλα και η εγγονή της Αναστασία. Πίσω μας, φόντο στο κάδρο της φωτογραφίας το νησί της Σπιναλόγκας. Είμαστε στην Πλάκα... Όπως ακριβώς διαδραματίζονταν η ιστορία στο “Νησί” που παίχτηκε στο MEGA.

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 02/07/2011

Μικρός είχα ακούσει στις διηγήσεις των μεγάλων, τα μακριά χειμωνιάτικα βράδια, να γίνεται λόγος για τη Σπιναλόγκα, το νησί των καταραμένων...Αλλά, λίγα πράγματα. Πιο πολύ στέκονταν στην αγωνία, το φόβο, τον τρόμο που τους προξενούσε η κακιά αρρώστια της λέπρας παρά οτιδήποτε άλλο

Και κοίτα τώρα να δεις... Μια Αγγλίδα συγγραφέας, η Βικτώρια Χίσλοπ, που ήρθε στην Κρήτη για να γράψει τις ταξιδιωτικές εντυπώσεις της πριν μερικά χρόνια κι αντί γι' αυτό έγραψε ένα ολόκληρο βιβλίο (και τι βιβλίο...) κι ένας τηλεοπτικός σταθμός που αποφάσισε να “υποστηρίξει” την καθαρή ματιά ενός νέου σκηνοθέτη, μιας έμπειρης σεναριογράφου και μια πλειάδας σοβαρών και άξιων ηθοποιών που ξανάφεραν στην επιφάνεια εκείνα τα δύσκολα χρόνια και ξανάδωσαν στην Πλάκα και την Ελούντα φήμη, ζωή, τουρισμό.

Είναι μια από τις λίγες φορές που βλέπουμε να αντιμετωπίζεται θετικά και αισιόδοξα ότι έμεινε ύστερα από τόσο πόνο και τόσο δάκρυ.

Αυτό που κυριάρχησε σε μένα ήταν η αισιόδοξη σκέψη πως δεν πρέπει να τα βάζουμε κάτω, ακόμα και στα πιο δύσκολα, ακόμα κι όταν είναι τόση η μαυρίλα και η καταχνιά που νομίζουμε πως ήρθε το τέλος του κόσμου.

Τι πιο φυσικό, λοιπόν, από το να θέλω να περπατήσω στα μέρη αυτά, να μυρίσω τον αέρα, να αγγίξω τις πέτρες που ακούμπησαν αυτοί οι πονεμένοι άνθρωποι σε άλλους καιρούς από τους δικούς μας. Και τι καλύτερο από το να πάω τώρα, στον σχετικά ελεύθερο χρόνο των διακοπών;

Μοιράστηκα τη σκέψη μου με ανθρώπους που εκτιμώ στο χωριό, γεμίσαμε δυο αυτοκίνητα Ι.Χ., δέκα άτομα και διαθέσαμε μια μέρα εκδρομής να πάμε στη Σπιναλόγκα. Δεν ήταν εύκολο το εγχείρημα. Δεν είχαμε ξαναπάει. Γενικότερα δεν έχω “περπατήσει” πολύ τη δυτική Κρήτη που έχει κι αυτή μοναδικές φυσικές ομορφιές.

Ωστόσο δεν δυσκολευτήκαμε να βρούμε το δρόμο μας. Η διαδρομή υπέροχη. Οδηγούσαμε πολύ χρόνο στον αναπτυγμένο τουριστικά βόρειο οδικό άξονα της Κρήτης. Περάσαμε έξω από τον Άγιο Νικόλαο και βρεθήκαμε σχετικά εύκολα στην Ελούντα. Από κει και πέρα πια, ήταν εύκολη η διαδρομή για την Πλάκα. Τα δέκα χιλιόμετρα για τα σημερινά σύγχρονα μέσα μεταφοράς, όσο εκδρομικά και να πηγαίνεις δεν θες πάνω από πέντε λεπτά...

Περιμένοντας το καΐκι που θα μας πήγαινε απέναντι στη Σπιναλόγκα, είχαμε την ευκαιρία να δούμε και να γνωρίσουμε τα μέρη όπου γυρίστηκε “Το Νησί”. Όπως θα περίμενε κανείς καμιά σχέση δεν έχουν μ' αυτό που είδαμε στην τηλεοπτική υπερπαραγωγή. Όμως οι άνθρωποι της Πλάκας μας μίλησαν με θέρμη για το πώς έζησαν αυτοί τα γυρίσματα, πώς γνώρισαν τους ηθοποιούς, τη συγγραφέα...

Ύστερα μπήκαμε στο καΐκι και περάσαμε απέναντι. Έχουν φτιάξει έτσι το δρομολόγιο τους που σχεδόν γυρίζεις ολόκληρο το νησί – φρούριο. Ίσως για να το δουν οι τουρίστες από όλες τις πλευρές του μέσα από τη θάλασσα.

Με το εισιτήριο εισόδου μπορούσαμε να καθίσουμε όσο θέλαμε πάνω στο νησί και να περιπλανηθούμε στα δρομάκια και τα χαλάσματα των οικισμών. Είχε πολύ ήλιο την Τετάρτη 29/6 που πήγαμε εμείς, αλλά αυτό δεν μας δυσκόλεψε να το γυρίσουμε ολόκληρο, σπιθαμή προς σπιθαμή.

Σε πολλά σημεία πινακίδες δίνουν στους επισκέπτες σημαντικά στοιχεία, ως προς το τι ήταν στο σημείο που βρισκόμασταν, το φρούριο, ο τουρκικός μαχαλάς, ο οικισμός των χανσενικών, το νοσοκομείο, το νεκροταφείο... Ακόμα είδαμε μικρές εκθέσεις με εικόνες και εργαλεία των κατοίκων σε διαφορετικές χρονικές περιόδους.

Το ίδιο το νησί ασκεί μια φοβερή γοητεία...

Πήραμε το καΐκι της επιστροφής για την Πλάκα το απόγευμα, γεμάτοι από ένα υπέρμετρο συναίσθημα αισιοδοξίας. Ναι, τη ζωή μας, μπορούμε να την πάρουμε στα χέρια μας, αρκεί να το θέλουμε. Και τα άσχημα παιχνίδια που μπορεί να παίξει η μοίρα έχουμε τη δύναμη να τα μεταμορφώσουμε σε ελπίδα, δύναμη, αισιοδοξία... Στοιχεία που έχουμε ανάγκη στις μέρες μας...

  • Το κομμάτι αυτό θα δημοσιευτεί αύριο στην εβδομαδιαία εφημερίδα ΡΕΘΕΜΝΟΣ στη στήλη μου ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ.

Ο ξάδερφος μου Γιώργος με το γιο του Αντίγονο, άλλο ένα κομμάτι της παρέας αυτής της υπέροχης εκδρομής που άφησε εκπληκτικές αναμνήσεις. Γιατί, όλοι θέλαμε να περάσουμε καλά. Και το πετύχαμε...

Καλώς μας ήρθες Ιούλη!

Posted in Επικαιρότητα

Ιούλιος κι ο άνεμος, ένα υπέροχο τραγούδι από το Λουδοβίκο των Ανωγείων...

Νέος μήνας σήμερα, o Ιούλης, ας τον καλωσορίσουμε. Όλο και πιο δυνατά μπαίνει το καλοκαίρι στη ζωή μας. Όταν όμως βρίσκεσαι σε διακοπές, ούτε που το σκέφτεσαι...

Υπάρχει ακόμα καιρός για σχέδια και μικρές αποδράσεις. Η θάλασσα είναι πια μια γλύκα. Χαίρεσαι να σε παίρνει στην αγκαλιά της, το παιχνίδισμα μαζί της.

Μ' αρέσει στο χωριό τέτοια εποχή. Μ' αρέσει να αφήνομαι στα χέρια και “κρέμομαι” από τα χείλη ωραίων ανθρώπων. Να έχω τη μεσημεριανή σιέστα μου, το απογευματινό φραπεδάκι μου, το γράψιμό μου, τις μικρές περιηγήσεις μου στο internet και τη βόλτα στα χωράφια να δω την...παραγωγή.

Θέλω να δω τι γίνεται και με το πατρικό μου. Κάποιες δουλειές θα κάνω, όσο είμαι εδώ. Πέρα από τις πόρτες και τα κουφώματα υπάρχουν και κάποια χώματα στην αυλή που πρέπει να απομακρυνθούν. Να ομορφύνει λίγο ο τόπος. Μην είναι έτσι, ξέφραγο αμπέλι. Τώρα έχω χρόνο να τα κάνω...

Ας αποχαιρετήσουμε τον Ιούνιο

Posted in Επικαιρότητα

Ο Ιούλιος μπαίνει από αύριο στη ζωή μας. Γλυκός, όμορφος, καλοκαιρινός μήνας. Ας τον καλοδεχτούμε με ένα τραγούδι του Παντελή Θαλασσινού, από αυτά που έχει γράψει στο δίσκο του “Καλεντάρι” και μας αρέσει να το κάνουμε αυτό κάθε μήνα...

Η ώρα του αποχαιρετισμού για τον Ιούνιο έφτασε. Απλά, χωρίς τυμπανοκρουσίες, έτσι όπως ξέρει να φεύγει ο καιρός. Αθόρυβα. Κι αλίμονό μας αν δεν καταφέραμε στο μήνα που φεύγει να εκμεταλλευτούμε κάθε στιγμή για να ζήσουμε καλύτερα, πιο ποιοτικά.

Βέβαια, γράφω εκ τους ασφαλούς καθώς έχω το προνόμιο να είμαι σε διακοπές την ώρα που χαράζω αυτές τις γραμμές. Ζω και αντιλαμβάνομαι την ορατή διαφορά σε σχέση μ' αυτούς που είναι υποχρεωμένοι να τηρούν ωράρια στην εργασία τους. Και ξέρω πολύ καλά τι μπορεί να σημαίνει για μένα το ξημέρωμα κάθε καινούριας μέρας στο χωριό μου, το Θραψανό.

Ξυπνώ νωρίς, χωρίς ξυπνητήρι και μόνο γιατί νοιώθω “γεμάτος” από ύπνο. Το πρώτο φως της μέρας μου δίνει την αίσθηση ότι μπορώ να σηκωθώ από το κρεβάτι μου, όχι από την υποχρέωση να κάνω κάτι, αλλά να φτιάξω τον καφέ μου και να απολαύσω το ξημέρωμα. Έτσι απλά...

Δεν μπορώ να πω ότι κάτι τέτοιο μπορώ να το κάνω στην Αθήνα. Πολυκατοικίες – κλουβιά γύρω από το σπίτι μου – διαμέρισμα, κρύβουν τον ήλιο στο ξημέρωμα του. Τόσο χρόνια σχεδόν δεν ξέρω από πού είναι η ανατολή. Γενικά γνωρίζω. Να το θαυμάσω δεν μπορώ...

Κι εδώ το έζησα πολλές φορές αυτό. Πήρα μάλιστα και το κινητό μου τηλέφωνο και απαθανάτισα αυτή τη στιγμή. Για να μοιραστώ μαζί σας ένα υπέροχο περιστατικό που έζησα... Το βλέπετε στο τέλος της ανάρτησης.

Απολογιστικά τώρα για το μήνα που φεύγει: Ο Ιούνιος ήταν ένας παιχνιδιάρης μήνας. Άλλοτε είχε τις ζέστες του κι άλλοτε με πολλές τοπικές βροχές και καταιγίδες. Καλοκαίρι με γλυκά διαλείμματα χειμώνα. Απολαυστικός. Ακόμα όμως κι όταν είχε πολύ ζέστη, ακόμα και τότε, τα βράδια, είχε μια δροσιά όμορφη που έκανε τον ύπνο ξεχωριστό έχοντας πάνω μου μόνο ένα σεντόνι.

Είμαστε ήδη στο χωριό κάπου δέκα μέρες... Όμορφες μέρες! Ότι ζω ξεπερνά και τα όνειρα που έκανα όταν “σχεδίαζα” στο μυαλό μου τις φετινές διακοπές.

Κι από αύριο Ιούλης!... Με περισσότερες ζέστες ίσως, αλλά και με περισσότερες ομορφιές. Ιδιαίτερα εδώ, στην επαρχία, κάνοντας μια βόλτα στα χωράφια, μπορείς να βρεις φρούτα και να απολαύσεις καλούς καρπούς κόβοντάς τους πάνω από τα δέντρα. Σας βεβαιώνω, δεν υπάρχει πιο όμορφο πράγμα για μένα από το να μπορώ να κάνω κάτι τέτοιο.

Υπάρχουν ακόμα βερίκοκα, μπουρνέλες (κορόμηλα) και ίσως να προλάβουμε να φάμε και τα πρώτα σταφύλια, τα λιάτικα. Δεν τα είδα ακόμα από κοντά, αλλά ακούω πως τα έχει χτυπήσει αρρώστια φέτος, περονόσπορος και όχι μόνο δεν θα βρούμε να φάμε μα θα δυσκολευτούν να κάνουν κρασί. Δύσκολες εποχές για τους αγρότες, όπως για όλους μας.

Μου αρέσουν τα μούρα (μούρνα) που υπάρχουν σε αφθονία αυτή την εποχή. Μ' αρέσει να τα τρώω έτσι, πάνω από το δέντρο, χωρίς να τα πλύνω. Είναι τόσο ευαίσθητα που μάλλον θα ήταν δύσκολο να πλυθούν. Το ξέρω ότι... κοστίζει αυτό μερικές φορές, αλλά μπροστά στην ομορφιά του απλού και ωραίου, αδιαφορώ για το όποιο αρνητικό αποτέλεσμα.

Οι δυο μήνες, Ιούνης και Ιούλης έχουν σε μένα ευεργετικές ιδιότητες. Τονίζουν πολλές ανθρώπινες πλευρές καθώς η χαλαρότητα που έρχεται μέσα από την άνοδο της θερμοκρασίας δίνουν τη δυνατότητα να αφήσουμε να φανεί ο αληθινός εαυτός μας και όχι ο επιτηδευμένος που μας αρέσει να “περνάμε” προς τα έξω, λες και είμαστε υποχρεωμένοι από κάπου να... δίνουμε εξετάσεις.

Αυτό που θα 'πρεπε είναι να προσπαθούμε να οργανώνουμε καλύτερα τον εαυτό μας, να τον βελτιώνουμε κι αυτό θέλει δουλειά. Το κάνουμε για μας. Φυσικά αυτό, δεν μπορεί παρά να το δουν οι γύρω μας... Και θα εκτιμήσουν την προσπάθεια μας...


Αυτό είναι το χωριό μου, το όμορφο Θραψανό, που ονειρευόμουν να ζήσω, κάποτε...

Αυτό είναι το χωριό μου, το Θραψανό... Φωτογραφημένο στις 6 Ιουλίου 2012. Τον αγαπώ αυτόν τον τόπο. Και κάποτε, ονειρευόμουν να ζήσω εκεί αρκετό καιρό, όταν θα έβγαινα στη σύνταξη.  Τώρα πια είμαι συνταξιούχος, έχοντας αλλάξει άποψη και πρωτεραιότητες στη ζωή μου... Η στιγμή που νόμιζα ότι δεν θα ερχόταν ποτέ, ήρθε! Δείτε ΕΔΩ μερικά πράγματα για το χωριό μου...

spiti.ktiti.dek23

Όταν η ζωή δεν το βάζει κάτω… Οι βουκαμβίλιες που ξεράθηκαν από την παγωνιά του Γενάρη 2017, όταν το χιόνι το έστρωσε για τα καλά στο χωριό (δες την ακριβώς από κάτω φωτογραφία, διότι είναι πολύ σπάνιο το χιόνι στο χωριό μας σε υψόμετρο 350 μ.). Χρειάστηκε να περιμένουμε λίγο... Αλλά ο χρόνος δεν είναι πρόβλημα, όσο είμαστε όρθιοι, μπορούμε και αντέχουμε τις αντιξοότητες… Η φωτογραφία αυτή, είναι τραβηγμένη το Νοέμβρη του 2023 όταν βάψαμε με άλλο χρώμα την εξωτερική και εσωτερική αυλή του σπιτιού...

xionismeno.spiti090117

Φωτογραφία τραβηγμένη στις 9/1/2017, στο χιονιά που άρεσε σε όλο το Θραψανό. Το πατρικό μου σπίτι, χιονισμένο. Απόλαυση οφθαλμών… Ευχαριστώ όσους είχαν την καλοσύνη και την προνοητικότητα να μου στείλουν αυτή τη φωτογραφία… Κάθε εποχή στο χωριό μου είναι όμορφη. Έτσι το βλέπω εγώ, έχοντας προσωπικά βιώματα… Οι όμορφες βουκαμβίλιες, από αυτόν τον πάγο, ξεράθηκαν, σε αντίθεση με την τριανταφυλλιά που, για άλλη μια φορά, αποδείχτηκε πολύ δυνατή και άντεξε... Αλλά η ζωή δεν σταματά! Ξαναπέταξαν πράσινα κλαριά, ξαναζωντάνεψαν!

parteria6

Φτιάξαμε και τα παρτέρια στα δυο περιβολάκια στην εξωτερική αυλή... Ο επόμενος στόχος, αν το θέλει ο Θεός και τον καταφέρουμε, είναι να μπουν πλακάκια και στις αυλές, τόσο στην εσωτερική, όσο και στην εξωτερική. Και μια πραγματική εξώπορτα που θα προστατεύει το σπίτι μας, καλύτερα, από τους ανόητους που δεν λείπουν. Ο στόχος παραμένει. Ελπίζω να τα καταφέρουμε να τον υλοποιήσουμε σ' αυτή τη ζωή.

thrapsano.arxio

Και μια ιστορική φωτογραφία που δείχνει το χωριό των πιθαράδων... Κρήτη, Θραψανό, 1958-1962, φωτογραφία του Roland Hampe. Την είδαμε δημοσιευμένη στη εφημερίδα ΠΑΤΡΙΣ Ηρακλείου της 10/5/2023. Τα νέα παιδιά, στις μέρες μας, συνεχίζουν αυτή την τέχνη. Αν τα βοηθούσε λίγο και η Πολιτεία, όλα θα ήταν καλύτερα... Δείτε κι αυτό ΕΔΩ το υπέροχο ντοκιμαντέρ για την αγγειοπλαστική στο Θραψανό που προβλήθηκε το Φλεβάρη του 2024  από την ΕΡΤ 3.

patris220624

Από την ημερήσια Ηρακλειώτικη εφημερίδα, ΠΑΤΡΙΣ. Την είδαμε δημοσιευμένη στη στήλη Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ, το Σάββατο 22/6/2024 με την ένδειξη: 1958-1962, Κρήτη, Θραψανό. Φωτογραφία Roland Hame (πηγή: Άσπρο και Μαύρο). Η φωτογραφία έχει και μια ακόμα συναισθηματική αξία για μένα. Τραβήχτηκε, όταν εγώ γενήθηκα. Και προφανώς έχει επιχρωματιστεί. Δεν υπήρχε χρωματιστό φίλμ, τότε...

egkainia.domis.agioplastikis

Κάτι μεγάλο και όμορφο έγινε στο χωριό μας. Ένα κέντρο Μινωικής αγγειπλασττικής. Για να θυμόμαστε την ιστορία, το ξεκίνησε ο πρώην δήμαρχος Θραψανού, Μανόλης Λαδωμένος, αλλά διάφορες δυσκολίες που δεν γνωρίζομαι δεν το άφησδαν να ολοκληρωθεί. Το εεκαινία σε ο δήμρχος κ. Κεγκέρογλου! Χαιρόμαστε που ένα σημαντικό και εμβληματικό έργο πολιτιστικής υποδομής, είναι πραγματικότητα. Ως αποτέλεσμα συνένωσης δυνάμεων του Δήμου Μινώα, του Υπουργείου Πολιτισμού, του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας, με την αρωγή της Περιφέρειας Κρήτης.

Ξεκίνησε να λειτουργεί στο χωριό μας, το Θραψανό, μια αξιόπιστη Δομή Αγγειοπλαστικής...

Σε ποια φάση βρίσκεται σήμερα η σελήνη; Θέλετε να ξέρετε;

Κάποτε το θέλαμε να επιστρέψουμε, όσο τίποτα άλλο... Τώρα, δεν είμαι πια βέβαιος...

elies.a.nikola1.081220

Μια προσπάθεια πριν τρία χρόνια να ξαναφτιάξω τις ελιές μου σε συργασία με συγχωριανό μου φίλο και συμμαθητή από το σχολείο απέδωσε σε μια πρώτη φάση, τρία χρόνια τώρα. Πέσαμε σε κακές εποχές. Ξηρασία, κακοχρονιά, αλλά είχα μια ευχάριστη έκπληξη από τον Μιχάλη. Παρά τις δυσκολίες βγάλαμε το λάδι της χρονιάς μας. Ευγνώμονες!

livades.diakopes2013

Η Λιβάδα... Η τεχνιτή λίμνη στο χωριό μου που τα καλοκαίρια περνούσα πολλές ώρες εδώ... Πανέμορφη και πάντα έχει κάτι εξαιρετικό να σου δώσει... Δείτε ΕΔΩ ένα βίντεο που τραβηξα πριν μερικά χρόνια από τη λίμνη. Έτσι είναι και σήμερα. Δεν έχει αλλάξει τίποτα... Η ίδια ομορφιά! Μόνο που εγώ δεν μπορώ να είμαι κοντά της, πια, με τη συχνότητα που ήμουν κάποτε...

panoramiki.livada.2014

Ιδού και μια πανοραμική φωτογραφία της λίμνης, που τράβηξα το χειμώνα του 2014 όταν κατέβηκα στο χωριό, για να μαζέψω τις ελιές μου...  Ελάτε, αν θέλετε, να σας πάω στις ελιές μου στου Μπουρμά. Δείτε ΕΔΩ. Τα τελευταία χρόνια δεν είχαν καρπό και από ότι δείχνουν τα πράγματα, ούτε και φέτος... Λογικό. Για να δώσουν καρπό, πρέπει να καλλιεργηθούν σωστά και φυσικά να βάλεις λιπάσματα. Κι αν το δεις από οικονομική άποψη, δεν είμαι βέβαιος ότι αξίζει τον κόπο...

 

 

Η ΕΡΓΑΣΙΑ ΜΑΣ ΚΑΙ Η ΠΙΣΤΗ ΜΑΣ

Η Αγία Γραφή περιγράφει μερικές φορές τους ανθρώπους με βάση την εργασία που έκαναν. Μιλάει για τον “Ματθαίο, τον εισπράκτορα φόρων”, τον “Σίμωνα τον βυρσοδέψη” και τον “Λουκά, τον αγαπητό γιατρό”. (Ματθ. 10:3· Πράξ. 10:6· Κολ. 4:14) Κάτι άλλο που χαρακτηρίζει τους ανθρώπους είναι οι πνευματικοί διορισμοί ή τα προνόμιά τους. Διαβάζουμε για τον Βασιλιά Δαβίδ, τον προφήτη Ηλία και τον απόστολο Παύλο. Αυτοί οι άντρες εκτιμούσαν τους θεόδοτους διορισμούς τους. Παρόμοια και εμείς, αν έχουμε προνόμια υπηρεσίας, πρέπει να τα εκτιμούμε.

Ο αρχικός σκοπός του Ιεχωβά για την ανθρωπότητα ήταν να ζει για πάντα εδώ στη γη. (Γέν. 1:28· Ψαλμ. 37:29) Ο Θεός πρόσφερε γενναιόδωρα στον Αδάμ και στην Εύα διάφορα πολύτιμα δώρα που τους έδιναν τη δυνατότητα να απολαμβάνουν τη ζωή. (Διαβάστε Ιακώβου 1:17) Ο Ιεχωβά τούς χάρισε ελεύθερη βούληση, την ικανότητα να κάνουν λογικές σκέψεις και τη δυνατότητα να αγαπούν και να απολαμβάνουν φιλίες.

Ο Δημιουργός μιλούσε στον Αδάμ και τον συμβούλευε για το πώς να δείχνει την υπακοή του. Ο Αδάμ μάθαινε επίσης πώς να καλύπτει τις ανάγκες του καθώς και πώς να φροντίζει τα ζώα και τη γη. (Γέν. 2:15-17, 19, 20) Ο Ιεχωβά προίκισε επίσης τον Αδάμ και την Εύα με τις αισθήσεις της γεύσης, της αφής, της όρασης, της ακοής και της όσφρησης. Έτσι μπορούσαν να απολαμβάνουν πλήρως την ομορφιά και τα άφθονα αγαθά του παραδεισένιου σπιτιού τους. Για το πρώτο ανθρώπινο ζευγάρι, οι δυνατότητες να έχουν απόλυτα ικανοποιητική εργασία, να νιώθουν πλήρεις και να κάνουν ανακαλύψεις, ήταν απεριόριστες.

Τι μπορούμε να μάθουμε από τα λόγια που είπε ο Ιησούς στον Πέτρο; Χρειάζεται να προσέξουμε ώστε να μην αφήσουμε την αγάπη μας για τον Χριστό να εξασθενήσει και την προσοχή μας να αποσπαστεί από τα συμφέροντα της Βασιλείας. Ο Ιησούς γνώριζε πολύ καλά τις πιέσεις που σχετίζονται με τις ανησυχίες αυτού του συστήματος πραγμάτων. Ας μάθουμε, να εκτιμούμε όσα έχουμε...

ΕΝΑ SITE "ΑΠΑΓΚΙΟ" ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ!

Αυτόν τον ιστότοπο τον «παλεύω» πολλά χρόνια. Πολύ πριν γνωρίσω την αλήθεια και βρω σκοπό στη ζωή μου. Φανταζόμουν τον εαυτό μου συνταξιούχο στο χωριό, με μια σχετικά καλή οικονομική επιφάνεια, δεδομένης μιας καλής σύνταξης που είχα οικοδομήσει πολλά πάνω της και ήθελα να έχω κάτι, για να περνάω το χρόνο μου.

Σήμερα, όλα έχουν αλλάξει γύρω μου, όλα εκτός από το Site αυτό. Δηλαδή, άλλαξε κι αυτό λιγάκι προσανατολισμό… Αντί να περνάει την ώρα του με κούφια δημοσιογραφικά θέματα, που δεν είχαν να προσφέρουν και πολλά πράγματα στους ανθρώπους, προσφέρει ελπίδα για ένα βέβαιο, καλύτερο αύριο.

Αυτήν την αληθινή ελπίδα, προσπαθεί να βάλει στις καρδιές των αναγνωστών του και να τους ενθαρρύνει να πιστέψουν ότι όλες αυτές οι δυσκολίες κάθε μορφής που ζούμε είναι παροδικές. Τα ωραία, είναι μπροστά μας... Και μπορούμε να τα ζήσουμε, φτάνει να το θέλουμε πραγματικά.

Αρκεί να μη στηριζόμαστε στην αξιοπιστία των ανθρώπων που σήμερα είναι κι αύριο όχι… Ούτε στις δυνάμεις μας. Αλλά στον Λόγο Εκείνου που είναι απόλυτα αξιόπιστος και να ακολουθούμε στη ζωή μας τις φωτεινές προειδοποιητικές  πινακίδες που έχει βάλει στο δρόμο μας…

ΚΡΕΟΝΤΑΣ, τέλος...

Το φύλλο που βλέπετε εδώ είναι το τελευταίο της εκδοτικής προσπάθειας του Εξωραϊστικού Συλλόγου της Κολοκυνθούς,  “Κρέοντας”. Δείτε το ΕΔΩ. Είναι το τεύχος 25 κι ΕΔΩ δείτε το αμέσως προηγούμενο. Ο ΚΡΕΟΝΤΑΣ αναγκάστηκε να αναστέλλει την έκδοσή του στην πρώτη μεγάλη οικονομική κρίση. Σε δύσκολες εποχές δεν άντεχε άλλο, τα δυσβάσταχτα οικονομικά βάρη. Βέβαια κάθε φύλλο που αναστέλλει την έκδοσή του, θέλει να ελπίζει και ονειρεύεται την επανέκδοση του... Μακάρι να γίνει έτσι. Και να μην είναι μόνο οι καλές προθέσεις των ανθρώπων του Συλλόγου...

Στο ρόλο του Συνταξιούχου

Αν έχεις κάπου να κρατηθείς, αν μπορείς να περιμένεις, η υπομονή αμείβεται.
Άπό τις 24/10/2020 είμαι πια συνταξιούχος!… Όλα εξελίχθηκαν καλά, όπως το περίμενα και τον Νοέμβρη του 2020 μπήκαν τα χρήματα της σύνταξης μου στο λογαριασμό μου. κι από τότε όλα γίνονται κανονικά, στην ώρα τους... Η αγωνία μου μετρούσε από τον Νοέμβριο του 2019, οπότε και κατέθεσα τα χαρτιά μου. Μια διαδικασία που κράτησε σχεδόν ένα χρόνο! 

Όλα αυτά έγιναν μέσα σε μια πρωτόγνωρη, δύσκολη εποχή του κορονοϊού Covid-19, με λοκντάουν και χωρίς τις μικρές εφημερίδες που βγάζω. Και όμως, όλα πήγαν καλά! Με τη βοήθεια ανθρώπων που μας αγαπούν, των παιδιών της Σούλας, δεν έχασα καμιά από τις ρυθμίσεις που είχα κάνει... Και δεν στερηθήκαμε τίποτα, από τα βασικά πράγματα. Ο Ιεχωβά να τους ευλογεί!

Δοξάζω τον Ιεχωβά για την καλή έκβαση του πράγματος! Και τον ευχαριστώ, γιατί αν δεν ήταν το ισχυρό χέρι Του να με οπλίζει με υπομονή και εγκαρτέρηση, όλα θα ήταν πολύ πιο δύσκολα!

Μικρές πινελιές αγάπης

athina1

Γεμάτος όμορφες, ξεχωριστές πινελιές, είναι αυτός ο ιστότοπος που διαβάζετε. Ξεκίνησε, για να καλύψει κάποιες ανάγκες έκφρασης, με δημοσιογραφικό κυρίως περιεχόμενο και τον βλέπουμε να εξελίσσεται ουσιαστικά σε ένα σημείο συνάντησης και επαφής, ανάμεσα σε φίλους. Και η αναφορά στις πινελιές δεν είναι καθόλου τυχαία. Κάπως έτσι δεν λειτουργούν και οι ζωγράφοι; Μόνο που εδώ το πράγμα μοιράζεται, ανάμεσα στις λέξεις και τις εικόνες. Και περιγράφουν μια ζωή πραγματική, όχι από αυτές που κυριαρχούν στη φαντασία και στο διαδίκτυο.

Δοκιμασία από τον Covid-19

Ότι μέχρι χθες, μόνο ως θεωρία γνωρίζαμε, το είδαμε να εφαρμόζεται στη ζωή μας... Και πήραμε τα μαθήματα μας. Δείτε ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ.

Το "φευγιό" της αδερφής μου

Η Γιωργία μας "έφυγε" για πάντα από κοντά μας το 2011. Και ο θάνατος του Γιάννη έναν ακριβώς χρόνο, μετά. Λιγοστεύουμε...

Έφυγε και ο Κωστής μας

Λιγοστεύουμε... Μετά τη Γεωργία μας, "έφυγε" και ο Κωστής μας. Τον αποχαιρετήσαμε (δείτε ΕΔΩ) με συγκίνηση... Θα τα ξαναπούμε αδελφέ!

Developed by OnScreen - Content by Nikos Theodorakis - Powered by FRIKTORIA