Ένα υπέροχο τραγούδι του Γιάννη Κ. Ιωάννου με φωνητικά από την Καλλιόπη Βέττα "Ιανός", από το δίσκο "ΦΩΣ". Υπέροχες δημιουργίες...

Το έλεγα πριν μερικές μέρες και δεν με πιστεύατε. Ο ΤΥΠΟΣ, την ύλη του οποίου πήρα στα χέρια μου την ημέρα που ετοιμαζόμουν να φύγω για την Κρήτη και την παρέδωσα αυθημερόν στο Πέραμα στην Πόπη, την γραφίστρια για να τη δουλέψει στη Σαλαμίνα, είναι ήδη ολοκληρωμένη και πήρε το δρόμο της για το πιεστήριο. Τη ώρα μάλιστα που εσείς διαβάζετε αυτές τις γραμμές μπορεί και να... κυκλοφορεί. Θέμα χρόνου είναι...

Οκτασέλιδη, 4χρωμη, αυτή τη φορά η Ομοσπονδία Σιδηροδρομικών Σωματείων Ελλάδος (ΟΣΣΕ) έκανε μια διπλή έκδοση για να καλύψει τους μήνες Ιούνιο – Ιούλιο.

Έχοντας ως βασική ραχοκοκαλιά την εγκύκλιο για τους υπολόγους, τους οποίους έχουν καταργήσει και επαναφέρουν τώρα με αποτέλεσμα να σταματήσει η ταλαιπωρία των ανθρώπων της περιφέρειας σε ολόκληρη την Ελλάδα. Και φυσικά περιέχει όλη τη δράση της ΟΣΣΕ και των Σωματείων - μελών της, άρθρα και σχόλια από την επικαιρότητα, που αν και καλοκαίρι, δείχνει να είναι ιδιαίτερα θερμό και γεμάτο από γεγονότα.

Μου αρέσει αυτή η συνεργασία μαζί τους. Είναι καθαροί άνθρωποι κι αγωνίζονται με αξιοπρέπεια για τα συμφέροντα των συναδέλφων σιδηροδρομικών που τους έχουν εκλέξει σ' αυτές τις θέσεις ευθύνης.

Και πραγματικά τους αξίζουν συγχαρητήρια. Την ώρα που οι κυβερνώντες διαλύουν τον σιδηρόδρομο και ξεπουλούν τα φιλέτα του, αυτοί που τον δούλεψαν και το “πόνεσαν”, δίνοντάς του την εκτίμηση που του έτρεφαν πάντα, επιμένουν να αγωνίζονται όρθιοι προσπαθώντας να διαδώσουν ότι μπορούν από την παλιά αίγλη. Κι αυτό, πιστέψτε με, δεν είναι καθόλου εύκολο στις σημερινές συγκυρίες...

Το φύλλο αυτό που θα κυκλοφορήσει σε λίγο είναι το πέμπτο από τότε που το πήρα στα χέρια μου. Δουλεμένο μ' αγάπη, επειδή έχω μάθει στη ζωή μου να σέβομαι και να εκτιμώ αυτούς που μ' ευχαριστούν για την ποιότητα της δουλειάς μου. Εκείνους που δημιουργούν τις προϋποθέσεις για καλές συνθήκες δουλειάς, που είναι απλοί, καταδεκτικοί, συνετοί, χωρίς υπερφίαλες φιλοδοξίες και ναρκισσισμούς. Να, γιατί χαίρομαι κάθε καινούριο φύλλο που βγάζω μαζί τους...

• Πατήστε ΕΔΩ να διαβάστε την εφημερίδα όπως θα κυκλοφορήσει σε λίγο, τυπωμένη...
  

Λίγο πριν φύγει το καραβάκι για τη Σπιναλόγκα, είχαμε την ευκαιρία να περπατήσουμε στο πλακόστρωτο της Πλάκας. Ένας ολόκληρος μύθος έχει πλαστεί εδώ...

"Εδώ στην ταβέρνα , στον ίσκιο της κληματαριάς κάθισε η Χίσλοπ κι έγραψε το βιβλίο της”, λέει ο ταβερνιάρης στην Πλάκα. Στο βάθος η Σπιναλόγκα, όπως φαίνεται από την Πλάκα. Χρυσίζουν τα μικαρά κυματάκια στη θάλασσα...

Η Σπιναλόγκα, μέσα από τα σπίτια που χρησιμοποίησαν για τις ανάγκες των τηλεοπτικών γυρισμάτων. Το παράθυρο ανοιχτό, χωρίς κουφώματα, δίνει μια άλλη αίσθηση στους εκδρομείς...

Το τζάκι μέσα σε ένα από τα παλιά σπίτια που χρησιμοποίησαν στο σίριαλ. Προσέξτε. Δίπλα στην πόρτα και κάπως πιο διαφορετικό από τα συνηθισμένα Τα σπίτια βέβαια, γυμνά από σκηνικά, δίνουν την αίσθηση ότι ανακαινίζονται τώρα...

Κατηφορίσαμε κατά την προβλήτα της Πλάκας να πάρουμε το καΐκι της “Αγίας Μαρίνας” που θα μας πάει απέναντι, στη Σπιναλόγκα. 8 ευρώ με επιστροφή για τους ενήλικες. Έχει απόπλου κάθε μισή ώρα και μπορείς να μείνεις στο νησί όση ώρα θες...

Ένα μέρος της Πλάκας φωτογραφημένο μέσα από το καΐκι που θα μας περάσει απέναντι, στη Σπιναλόγκα. Ομορφοκτισμένη και σε καλό μέρος. Και τα τελευταία χρόνια φαίνεται να έχει μια τεράστια τουριστική ανάπτυξη. Υπερσύγχρονες μονάδες είναι χτισμένες δίπλα στα πεντακάθαρα νερά του Μεραμπέλου. Εδώ θα κάνουμε μπάνιο με την επιστροφή μας...

Η Πλάκα είναι στο Λασίθι, δίπλα στην Ελούντα, διάσημη μετά την προβολή του τηλεοπτικού σίριαλ “Το Νησί”. Εδώ ζούσαν οι ήρωες απέναντι από τη Σπιναλόγκα...

Μια πινακίδα που κράτησε ένα μαγαζάτορας ως ενθύμιο από τα γυρίσματα του σίριαλ. Μας την επιδεικνύει με καμάρι. Ήταν ένα... μαγαζί που “έπαιζε” στο έργο.

Και τι ήταν όλο αυτά τα σπίτια, η ταβέρνα, ο φούρνος, ένα ολόκληρο χωριό που βλέπαμε στις οθόνες μας; Τρία σπιτάκια όλα κι όλα ήταν. Αλλά, βλέπεις, ο τηλεοπτικός φακός τα κάνει να φαίνονται αλλιώς...

Μια αναμνηστική φωτογραφία με φόντο τη Σπιναλόγκα. Κάποιοι από τους εκδρομείς μπροστά στο φακό μου. Φωτογράφος ο γιός του ξαδέρφου μου Γιώργη, ο Αντίγονος.

Αυτή ήταν η τηλεοπτική προβλήτα. Από δω ο κυρ Γιώργης μετέφερε τους χανσενικούς απέναντι στη Σπιναλόγκα. Προφανώς για τις ανάγκες της ταινίας θα είχαν φτιάξει μια υποτυπώδη προβλήτα.

Φοβερή πινακίδα πάνω σε ένα από τα σπίτια. Όλη η φιλοσοφία της ζωής, μέσα σε μερικές λέξεις. Μήπως δεν έχει δίκιο; Απόλυτα. Τόσο λίγη είναι η ζωή. Αλλά πού να το καταλάβουμε...

Η Μαρία Βολυράκη, η κόρη του ανιψιού μου Μανόλη, παίρνει το βραβείο από το μέλος του Πολιτιστικού Συλλόγου Θραψανού, Νίκο Κελλαράκη, επειδή αρίστευσε στη Γ΄τάξη του Γυμνασίου του χωριού. Μπράβο Μαρία! Συγχαρητήρια!

Ακούω τις ειδήσεις, όχι από την τηλεόραση που δεν εμπιστεύομαι, αλλά από τις ειδησεογραφικές ιστοσελίδες και πιάνεται η καρδιά μου. Σήμερα, πρώτη μέρα της 48ωρης απεργίας των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ και τα γεγονότα στο Σύνταγμα είναι δραματικά. Πετάνε χημικά στους διαδηλωτές, το κλίμα είναι απίστευτα δυναμητισμένο, η ατμόσφαιρα ηλεκτρισμένη.

Είμαι πολλά χιλιόμετρα μακριά, στην Κρήτη. Παρακολουθώ όλα όσα συμβαίνουν και αναρωτιέμαι αν έχω το δικαίωμα μέσα σ' αυτή τη δεδομένη κατάσταση να πάω αύριο χαλαρά στην προγραμματισμένη εκδρομή στη Σπιναλόγκα. Έχω βέβαια ένα άλλοθι: Σε διακοπές είμαι, χρειάζομαι λίγη ξεκούραση κι επιπλέον δεν μπορώ παρά να συμπάσχω με τους ανθρώπους που και σήμερα και αύριο και κοντά ένα μήνα τώρα, δίνουν μια μάχη αξιοπρέπειας ενάντια σ' αυτούς που υπηρετούν το ξεπούλημα κάθε ηθικής αξίας.

Ηθικά είμαι μ' αυτόν τον κόσμο που αγωνίζεται. Πρακτικά, ωστόσο, είμαι δίπλα σ' αυτούς που ανοίγουν διάπλατα την αγκαλιά τους κάνοντάς με να νοιώθω καλύτερα, να ανασαίνω καθαρό αέρα και να είμαι όρθιος στις μάχες που θα 'ρθουν έτσι κι αλλιώς.

Θα πάω λοιπόν στην εκδρομή, όπως την είχα προγραμματίσει. Μαζί με όσους τη σχεδιάσαμε. Δεν είμαστε σε θέση να ορίσουμε εμείς τις μέρες όπως τις θέλουμε. Υπάρχουν τόσοι άλλοι παράγοντες γύρω μας που συνηγορούν ώστε μερικά πράγματα, όταν τα σχεδιάζουμε να φροντίζουμε να τα υλοποιούμε.

Θα συνεχίσω να παρακολουθώ, όπως κι εσείς φαντάζομαι όλα όσα συμβαίνουν στην Αθήνα. Θα συνεχίσω να ζω όμως και όλο αυτό το κλίμα εδώ, στο χωριό μου, υπέροχο και μοναδικό, όπως ακριβώς το είχα στο μυαλό μου όταν σχεδίαζα την... απόδραση των διακοπών.

Μα καλή διάθεση, όλα μπορούν να γίνουν. Όλα. Ακόμα και τα πιο δύσκολα...

Να δούμε μερικά πράγματα για τη Σπιναλόγκα... Έτσι για να γνωρίζουμε πού θα πάμε...

Βρήκαμε τη μέρα που θα πάμε εκδρομή στη Σπιναλόγκα. Την Τετάρτη 29/6 σχεδιάζουμε να ξεκινήσουμε νωρίς το πρωί για να πάμε με το αυτοκίνητό μας προς τον Άγιο Νικόλαο και την Ελούντα.

Θέλω κι εγώ να δω το θρυλικό νησί . Το διάβασμα του βιβλίου και η τηλεοπτική μεταφορά του στη σειρά του MEGA “Το Νησί” έχει κάνει τη φαντασία μου να οργιάζει... Η αίσθηση ότι θα δω με τα μάτια μου το χωριό αυτό που πέρασαν σκληρές μέρες άρρωστοι άνθρωποι, χανσενικοί, μου δημιουργεί θετικά συναισθήματα.

Και θέλω να έχω υπομονετική παρέα που να μη βιάζεται να το.. τρέξει γρήγορα. Θέλω να “ταξιδέψω” στο χρόνο με τις αισθήσεις μου, να προσπαθήσω να νιώσω “κάτοικος” του νησιού της εποχής που φιλοξενούσε τόσες ανθρώπινες ψυχές. Να αντλήσω από την αισιοδοξία τους και τον αγώνα για ζωή.

Το συζητούσαμε χθες κάτω, στην κουζίνα της Στασούλας. Ήταν παρούσα και η εγγονή της, Αναστασία, μαθήτρια της Β' Λυκείου που θα πάει στην Γ' τάξη τον Σεπτέμβρη. Μ' αρέσει να κουβεντιάζουμε γιατί έχει συγκροτημένο τρόπο σκέψης και είναι πολύ ώριμη.

“Είδα μερικά επεισόδια, όχι όλα, γιατί δεν μπορούσα να αντέξω αυτή τη σκληρή κατάσταση με την αρρώστια”, είπε. Μια άποψη που την είχα ξανακούσει και από άλλους όσο προβάλλονταν το σίριαλ στην τηλεόραση.

Μας ενοχλεί λοιπόν η αλήθεια στην T.V.; Μήπως έχουμε κι εμείς ευθύνες για τα σκουπίδια και τα άχυρα που μας ταΐζουν; Μήπως αυτό θέλουμε από την τηλεόραση; Τα ευκολοχώνευτα, τα ρηχά, χωρίς προβληματισμό και όχι την προσέγγιση σε κοινωνικά ζητήματα;

Κοίτα τώρα ερωτήματα που προκύπτουν με αφορμή μια εκδρομή στη Σπιναλόγκα... Εμένα όμως επιμένει η αίσθηση μου να θέλει να αναπνεύσουν τα πνευμόνια μου εκείνον τον αέρα και να δουν τα μάτια μου όσα έχουν μείνει όρθια να μας θυμίζουν πως χρειάστηκαν θυσίες ανθρώπινες για να έχουμε εμείς σήμερα τα πάντα. Πως τίποτα δεν μας δόθηκε σπάταλα και απλόχερα, δεν μας χαρίστηκε, αλλά χρειάστηκε να θυσιαστούν ανθρώπινες ζωές, να χυθεί αίμα, να δοκιμαστούν σκληρά οι ανθρώπινες σχέσεις για να έρθουν τα πάνω -κάτω.

Μ' αρέσει η ιδέα και μόνο ότι θα κάνουμε αυτή την εκδρομή. Και την Τετάρτη είμαι έτοιμος να ζήσω ενεργά την κάθε στιγμή, έτσι μοναδική όπως θα είναι...

Και το τελευταίο μέρος από τη ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ για τη Σπιναλόγκα...

Ιδού το κλειστό πλέον εργαστήριο του μάστορα που έψαχνα. Η πινακίδα στη... θέση της. Μόνο που κανένα από τηλέφωνα που έχει με τεράστια γράμματα πάνω της δεν λειτουργεί πια. Ευτυχώς βρήκα το νέο κινητό του.

Το μόνο που δεν περίμενα στα 52 μου, ήταν να γίνω ντετέκτιβ και να προσπαθώ να βρω πληροφορίες για τον άνθρωπο που μου υποσχέθηκε πως θα 'ρθει στο σπίτι να βάλει τις πόρτες και τα κουφώματα από αλουμίνιο βαμμένα σε χρώμα ξύλου. Ναι, σωστά καταλάβατε δεν πρόκειται για οποιονδήποτε μάστορα, αλλά για τον αλουμινά ο οποίος, εδώ και μερικούς μήνες έχει εισπράξει τα 9/10 της αξίας των κουφωμάτων και της δουλειάς του κι ακόμα να τα τοποθετήσει.

Ξέρω, θα με πείτε κι εσείς εύπιστο που εμπιστεύομαι εύκολα τους ανθρώπους, αλλά δεν είναι ακριβώς έτσι. Τον άνθρωπο αυτόν δεν τον έψαξα, μου τον σύστησαν. Θέλησαν να τον βοηθήσουν και ιδού το αποτέλεσμα.

Τη Δευτέρα, από το πρωί έκανα τον ντετέκτιβ, ότι δηλαδή συχαίνομαι πιο πολύ στη ζωή μου, αλλά δεν είχα άλλη επιλογή. Είχε φροντίσει να “εξαφανιστεί”. Έκλεισε το εργαστήριο του στο Αρκαλοχώρι, άλλαξε το νούμερο στο κινητό του και ήταν αδύνατη οποιαδήποτε επικοινωνία.

Ρωτώντας βρήκα το πατρικό του στα Πάρτιρα, ύστερα μίλησα με πολλούς ανθρώπους στο Αρκαλοχώρι. Φωτογράφησα το, κλειστό πλέον, εργαστήριο του. Η πινακίδα υποδηλώνει ότι έφυγε βιαστικά και το γραφείο από τη τζαμαρία δείχνει να μην πήρε τίποτα μαζί του.

Βρήκα τον αδερφό του, το νέο του τηλέφωνο και επέστρεψα στο χωριό. Κοντά τρεις ώρες μου πήρε αυτή η ιστορία. Δεν είχα ούτε ένα τέταρτο που επέστρεψα, οπότε δέχομαι τηλεφώνημα από τον άνθρωπο που έψαχνα. Ήταν στο σπίτι της Στασούλας. Είχε έρθει να μου πει ότι “άδικα ανησυχώ, τα κουφώματα είναι έτοιμα, αλλά επειδή έχει δουλειά αυτή την εβδομάδα θα τα τοποθετήσει την επομένη. Και θα πάρω τα κλειδιά στο χέρι, φεύγοντας”. Χαμογελαστός, όποιος τον έβλεπε θα έλεγε, δεν είναι δυνατόν, είναι ψέματα όσα άκουσα από τόσα χείλη, λίγο πριν. Κρατήθηκα. Δεν είπα τίποτα. Προσπάθησα να είμαι ευγενικός μαζί του, ελπίζοντας ότι αυτό θα βοηθήσει να ολοκληρωθεί το έργο εφόσον αρχίσει.

Είκοσι λεπτά αφότου έφυγε, πήγε στο εργαστήριο του αδερφού του, να του κάνει φασαρία επειδή, δήθεν, τον συκοφάντησε. Τον ζήτησα στο τηλέφωνο. Του είπα ότι γνώριζα ήδη πάρα πολλά πράγματα γι' αυτόν και τον σεβάστηκα, δεν μίλησα μπροστά στην αδερφή μου, αλλά αυτό πάει ήδη πολύ. Αντί για τις κουβέντες, ας ολοκληρώσει τη δουλειά του. Για άλλη μια φορά μου υποσχέθηκε ότι θα το κάνει...

Μιλήσαμε και με τον Μηνά που μου τον σύστησε ως τεχνίτη. Αισθάνεται κι αυτός άσχημα. Ήθελε απλά, όπως μου είπε να τον βοηθήσει και ιδού το αποτέλεσμα. Τις επόμενες μέρες θα έχουμε σίγουρα εξελίξεις. Η έρευνά μου, έδωσε σημαντικά αποτελέσματα. Θα τον έβρισκα, έτσι κι αλλιώς. Ήμουν αποφασισμένος. Και ως... ντετέκτιβ της συμφοράς, είχα επιτυχία. Να έμπαιναν και τα κουφώματα όσο είμαι στην άδεια μου...