Ένα κομμάτι της παρέας που πήγαμε στη Σπιναλόγκα την περασμένη Τετάρτη. Από αριστερά εγώ, ο γιος μου Λάμπρος, η αδερφή μου Στασούλα και η εγγονή της Αναστασία. Πίσω μας, φόντο στο κάδρο της φωτογραφίας το νησί της Σπιναλόγκας. Είμαστε στην Πλάκα... Όπως ακριβώς διαδραματίζονταν η ιστορία στο “Νησί” που παίχτηκε στο MEGA.

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 02/07/2011

Μικρός είχα ακούσει στις διηγήσεις των μεγάλων, τα μακριά χειμωνιάτικα βράδια, να γίνεται λόγος για τη Σπιναλόγκα, το νησί των καταραμένων...Αλλά, λίγα πράγματα. Πιο πολύ στέκονταν στην αγωνία, το φόβο, τον τρόμο που τους προξενούσε η κακιά αρρώστια της λέπρας παρά οτιδήποτε άλλο

Και κοίτα τώρα να δεις... Μια Αγγλίδα συγγραφέας, η Βικτώρια Χίσλοπ, που ήρθε στην Κρήτη για να γράψει τις ταξιδιωτικές εντυπώσεις της πριν μερικά χρόνια κι αντί γι' αυτό έγραψε ένα ολόκληρο βιβλίο (και τι βιβλίο...) κι ένας τηλεοπτικός σταθμός που αποφάσισε να “υποστηρίξει” την καθαρή ματιά ενός νέου σκηνοθέτη, μιας έμπειρης σεναριογράφου και μια πλειάδας σοβαρών και άξιων ηθοποιών που ξανάφεραν στην επιφάνεια εκείνα τα δύσκολα χρόνια και ξανάδωσαν στην Πλάκα και την Ελούντα φήμη, ζωή, τουρισμό.

Είναι μια από τις λίγες φορές που βλέπουμε να αντιμετωπίζεται θετικά και αισιόδοξα ότι έμεινε ύστερα από τόσο πόνο και τόσο δάκρυ.

Αυτό που κυριάρχησε σε μένα ήταν η αισιόδοξη σκέψη πως δεν πρέπει να τα βάζουμε κάτω, ακόμα και στα πιο δύσκολα, ακόμα κι όταν είναι τόση η μαυρίλα και η καταχνιά που νομίζουμε πως ήρθε το τέλος του κόσμου.

Τι πιο φυσικό, λοιπόν, από το να θέλω να περπατήσω στα μέρη αυτά, να μυρίσω τον αέρα, να αγγίξω τις πέτρες που ακούμπησαν αυτοί οι πονεμένοι άνθρωποι σε άλλους καιρούς από τους δικούς μας. Και τι καλύτερο από το να πάω τώρα, στον σχετικά ελεύθερο χρόνο των διακοπών;

Μοιράστηκα τη σκέψη μου με ανθρώπους που εκτιμώ στο χωριό, γεμίσαμε δυο αυτοκίνητα Ι.Χ., δέκα άτομα και διαθέσαμε μια μέρα εκδρομής να πάμε στη Σπιναλόγκα. Δεν ήταν εύκολο το εγχείρημα. Δεν είχαμε ξαναπάει. Γενικότερα δεν έχω “περπατήσει” πολύ τη δυτική Κρήτη που έχει κι αυτή μοναδικές φυσικές ομορφιές.

Ωστόσο δεν δυσκολευτήκαμε να βρούμε το δρόμο μας. Η διαδρομή υπέροχη. Οδηγούσαμε πολύ χρόνο στον αναπτυγμένο τουριστικά βόρειο οδικό άξονα της Κρήτης. Περάσαμε έξω από τον Άγιο Νικόλαο και βρεθήκαμε σχετικά εύκολα στην Ελούντα. Από κει και πέρα πια, ήταν εύκολη η διαδρομή για την Πλάκα. Τα δέκα χιλιόμετρα για τα σημερινά σύγχρονα μέσα μεταφοράς, όσο εκδρομικά και να πηγαίνεις δεν θες πάνω από πέντε λεπτά...

Περιμένοντας το καΐκι που θα μας πήγαινε απέναντι στη Σπιναλόγκα, είχαμε την ευκαιρία να δούμε και να γνωρίσουμε τα μέρη όπου γυρίστηκε “Το Νησί”. Όπως θα περίμενε κανείς καμιά σχέση δεν έχουν μ' αυτό που είδαμε στην τηλεοπτική υπερπαραγωγή. Όμως οι άνθρωποι της Πλάκας μας μίλησαν με θέρμη για το πώς έζησαν αυτοί τα γυρίσματα, πώς γνώρισαν τους ηθοποιούς, τη συγγραφέα...

Ύστερα μπήκαμε στο καΐκι και περάσαμε απέναντι. Έχουν φτιάξει έτσι το δρομολόγιο τους που σχεδόν γυρίζεις ολόκληρο το νησί – φρούριο. Ίσως για να το δουν οι τουρίστες από όλες τις πλευρές του μέσα από τη θάλασσα.

Με το εισιτήριο εισόδου μπορούσαμε να καθίσουμε όσο θέλαμε πάνω στο νησί και να περιπλανηθούμε στα δρομάκια και τα χαλάσματα των οικισμών. Είχε πολύ ήλιο την Τετάρτη 29/6 που πήγαμε εμείς, αλλά αυτό δεν μας δυσκόλεψε να το γυρίσουμε ολόκληρο, σπιθαμή προς σπιθαμή.

Σε πολλά σημεία πινακίδες δίνουν στους επισκέπτες σημαντικά στοιχεία, ως προς το τι ήταν στο σημείο που βρισκόμασταν, το φρούριο, ο τουρκικός μαχαλάς, ο οικισμός των χανσενικών, το νοσοκομείο, το νεκροταφείο... Ακόμα είδαμε μικρές εκθέσεις με εικόνες και εργαλεία των κατοίκων σε διαφορετικές χρονικές περιόδους.

Το ίδιο το νησί ασκεί μια φοβερή γοητεία...

Πήραμε το καΐκι της επιστροφής για την Πλάκα το απόγευμα, γεμάτοι από ένα υπέρμετρο συναίσθημα αισιοδοξίας. Ναι, τη ζωή μας, μπορούμε να την πάρουμε στα χέρια μας, αρκεί να το θέλουμε. Και τα άσχημα παιχνίδια που μπορεί να παίξει η μοίρα έχουμε τη δύναμη να τα μεταμορφώσουμε σε ελπίδα, δύναμη, αισιοδοξία... Στοιχεία που έχουμε ανάγκη στις μέρες μας...

• Το κομμάτι αυτό θα δημοσιευτεί αύριο στην εβδομαδιαία εφημερίδα ΡΕΘΕΜΝΟΣ στη στήλη μου ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ.

Ο ξάδερφος μου Γιώργος με το γιο του Αντίγονο, άλλο ένα κομμάτι της παρέας αυτής της υπέροχης εκδρομής που άφησε εκπληκτικές αναμνήσεις. Γιατί, όλοι θέλαμε να περάσουμε καλά. Και το πετύχαμε...