Οι φετινές καλοκαιρινές διακοπές μου πλησιάζουν στο τέλος τους. Κουβαλώ ακόμα όμορφες εικόνες που έζησα όλες αυτές τις εβδομάδες στην Κρήτη. Μια τέτοια εικόνα, θαλασσινή σας χαρίζω. Πρόκειται για ένα καΐκι στον κόλπο του Μεραμπέλου φωτογραφημένο πάνω από τη Σπιναλόγκα.

Στα χέρια ενός αδαή καθετί είναι επικίνδυνο… Μήπως είσαι υπερβολικός θα μου πει κανείς… Κι όμως…είχα υποσχεθεί στον κ. Νίκο να του κάνω δώρο μια πένα… Ούτε καν την ονομασία δεν την ήξερα όταν πήγα να τη ζητήσω στα βιβλιοπωλεία. Όλοι και με το δίκιο τους οι άνθρωποι μου έδειχναν αυτές τις σύγχρονες του εμπορίου.

Κονδυλοφόρο ψάχνεις μου πε ένα γεροντάκι που στάθηκε δίπλα μου τυχαία… Δεν το άκουσα όμως. Πήρα χαρτί, πένα… κονδυλοφόρο... μελάνι.

-Τι μελάνι με ρώτησε εύλογα ο καταστηματάρχης;

- Μπλε, μαύρο, κόκκινο είπα με βουλιμία… Αν είχε και πράσινο θα το ‘παιρνα..

Ορεξάτος στρώθηκα να γράψω… σαν τον Κολόμβο και τους άλλοτε αγιορείτες καλλιγράφους που λες και κεντούσαν πάνω στο χαρτί αληθινά κομψοτεχνήματα, με ύφος και στυλ πέντε καρδιναλίων και βάλε ξεκίνησα….

Πρώτη βουτιά (μπουκιά) και κόκκαλο. Ο ξύλινος κονδυλοφόρος πλατσούρισε μέσα στο μπουκαλάκι κρυφογελώντας. Από κόκκινος έγινε μαύρος. Τα χρώματα άλλαξαν στο πρόσωπό μου και στα χέρια μου. Ήταν η εκδίκηση της πένας που δεν ήξερα ούτε καν το όνομά της.

Η χρήση ενός σεβάσμιου εργαλείου που βρέθηκε παραπεταμένο σε μια γωνιά σκονισμένη σε ένα παλαιοπωλείο ήταν αυτό που έψαχνα. Το κρατούσα στα χέρια μου ήταν ένα εργαλείο που πιθανόν να είχε διασώσει ιστορίες, θρύλους, αληθινές και ψεύτικες παραδόσεις, μυθοπλασίες κι άλλα πολύτιμα ποιος ξέρει τι άλλο…

Κόκκινος από ντροπή με μαυρισμένα τα χέρια ήταν το αποτέλεσμα της πρώτης προσπάθειας. Το κείμενο πλέον το γράφω με μολύβι χωρίς καλοξυσμένη μύτη απομεινάρι από την πάλη με τα χέρια των δύο παιδιών μου της πρώτης τους σχολικής χρονιάς. Κοντό, μερικά εκατοστά ίσα-ίσα που το έπιαναν τα τρία δάκτυλά μου. Τουλάχιστον τώρα δεν έχω ανταύγειες στο πρόσωπό μου. Στα δάκτυλά μου δεν έχω σημάδια βίαιης και εγωιστικής συμπεριφοράς απέναντι στο άγνωστο.

Κατάλαβα ότι κάποια πράγματα, γεγονότα, δρώμενα, αντικείμενα, φωτογραφίες, και παλιά βιβλία δεν είναι παιχνίδι, θέλουν το δικό τους χρόνο για να σου ανοιχτούν και να σου αποκαλύψουν αυτά που κάποιοι μόχθησαν για να τα βρουν. όχι στο δρόμο αλλά με σκέψη, προσπάθεια και έρευνα.

Σεβόμενος τον ξύλινο κονδυλοφόρο μετά τις πρώτες συστάσεις, συμπέρανα από το απλό συμβάν-τυχαίο ή μη, πως όλα γύρω μας ακόμη και τα αντικείμενα απαιτούν και περιμένουν χάδι, χρόνο, και τον δέοντα σεβασμό για να ανοίξουν τα ροδοπέταλά τους.

Η αλόγιστη και βεβιασμένη χρήση, η μη ελεγχόμενη και άκαιρη παρέμβαση - επέμβαση σ’ όλο τον περίγυρο φέρνει ολέθρια αποτελέσματα επαναλαμβανόμενα στη ιστορία κάθε λαού και ανθρώπου θυμίζοντας εκκρεμές…

Μήπως ρωτώ μέσα από το χαρτί το ίδιο δεν κάνου(α)με με το περιβάλλον;

Μήπως το ίδιο δεν κάνουμε και στους γύρω μας;

Μήπως το ίδιο δεν κάνουμε και στον εαυτό μας;

Η απάντηση έρχεται αβίαστα σε μένα ετούτη τη στιγμή. Μια τελεία σε λάθη του παρελθόντος, ένα ερωτηματικό για την συμπεριφορά μας, ένα θαυμαστικό για την μυστική λειτουργία των πάντων.

Μην ξεχνάτε εξάλλου πως δεν έχουμε μήτε το καρπούζι μήτε το μαχαίρι. Έχουμε απλά την πένα… Και τη σβήστρα, αν γράφουμε με μολύβι.

Το «μελάνι» λάθη δεν συγχωρεί, αφήνει στίγματα… Πολλές φορές αδιόρθωτα ιδίως όταν έχεις να κάνεις με ανθρώπους…

Ο ανώνυμος παθών

Ο πρόεδρος της ΠΕΤ ΟΤΕ, Βασίλης Λάμπρου, μιλάει στο ALTER για την πώληση του 10% του ΟΤΕ. Εγώ τώρα, διακοπές είμαι, αλλά έπεσε στην αντίληψή μου αυτό το βίντεο και θεώρησα υποχρέωσή μου να το αναδημοσιεύσω...

Όλα καλά λοιπόν, το κομπιούτερ φτιάχτηκε ακριβώς στο χρόνο που είχαν προσδιορίσει οι τεχνικοί. Το ανταλλακτικό πληκτρολόγιο δεν ήρθε από την Αθήνα, όπως νόμιζα, αλλά απευθείας από τη Γερμανία. Ίσως γι' αυτό ήταν τόσο συνεπής...

Έγραφα προχθές, στη μπάρα δεξιά, τα εξής:

Οι βλάβες έρχονται απροειδοποίητα. Και συνήθως έρχονται όταν όλα πάνε καλά και δεν το περιμένεις… Κάπως έτσι έγιναν και τα πράγματα εδώ, στον μικρό υπολογιστή που έχω μαζί μου στο χωριό για να κάνω τις εγγραφές μου.
Είναι μια καλή συντροφιά που νοιώθω να μου λείπει καθώς δυο μέρες τώρα κι άλλες δυο μέρες, απ’ ότι φαίνεται θα στερηθώ τις υπηρεσίες του.
Θα προσπαθήσω σ’ αυτό το χρόνο να συνεχίσω τις εγγραφές, είτε από το Internet Café, είτε από άλλον υπολογιστή. Όπως και να το κάνεις όμως η ενημέρωση θα είναι ελλιπής. Θα απουσιάζουν νέες φωτογραφίες διότι το πρόγραμμα που με βοηθάει να τις «ανεβάζω» στο FTP του Site είναι στο κομπιούτερ μου.
Έχω όμως ένα μεγάλο αρχείο φωτογραφιών δύο και πλέον χρόνων και μ’ αυτό θα πορευτώ όπου χρειάζεται, παρόλο που στην επιφάνεια του γραφείου του υπολογιστή μου υπάρχουν και κείμενα και έτοιμες νέες φωτογραφίες.
Μικρό το κακό… Περνώντας λίγο χρόνο ανάμεσα σε ανθρώπους που υποφέρουν από σοβαρούς λόγους υγείας μπορείτε να αντιληφθείτε τι εννοώ…
Με λίγη υπομονή, όλα θα αλλάξουν και θα ξαναμπούμε στους δικούς μας ρυθμούς, που χωρίς άγχος θα «αποτυπώνει» τις στιγμές στη ζωή μας…

Και να που με την υπομονή όλα έγιναν όπως έπρεπε. Από σήμερα θα έχουμε και νέες εγγραφές και φωτογραφίες. Όχι πως μας έλειψαν γενικά, μα αλλιώς είναι το δικό σου πράγμα, στο δικό σου χώρο.

Στα σκαλιά της εκκλησίας της Αγίας Μαρίνας, από περσινή φωτογράφιση που έκανα, Όλες αυτές οι φωτογραφίες που βλέπετε εδώ αναδημοσιεύονται, ένα χρόνο μετά… Μη φανταστείτε, δεν αλλάζουν πολλά…

Στην ουρά ο κόσμος περιμένει υπομονετικά τη σειρά του για να μπει στο χώρο της εκκλησίας της Αγίας Μαρίνας, να ανάψει ένα κερί και να αφήσει το τάμα του. Η φήμη ότι αυτή η εκκλησία κάνει θαύματα έχει απλωθεί σε ολόκληρη την Κρήτη. Και οι προσκυνητές συρρέουν από παντού.

Ευκαιρία να ανοίξουν πάγκους οι μικροπωλητές, επαγγελματίες που ψάχνουν τέτοιες ευκαιρίες. Κι εδώ είναι χρυσορυχείο. Τα παιδιά ιδιαίτερα, νοιώθουν να βρίσκονται στο δικό τους παράδεισο…

Νωρίς – νωρίς ξεκίνησαν οι προετοιμασίες για τη γιορτή της Αγίας Μαρίνας. Ήδη από χθες το απόγευμα που γυρίζαμε με τον Λάμπρο από το Ηράκλειο, είδαμε στο δρόμο που οδηγεί ως την εκκλησία να ετοιμάζουν τους πάγκους που θα στήσουν οι μικροπωλητές στο πανηγύρι που τόσο περιμένουν οι ντόπιοι, τέτοιες μέρες, κάθε χρόνο.

Θα θυμάστε από άλλες χρονιές που έχω ξαναγράψει γι’ αυτό το πανηγύρι και για τη φήμη της εκκλησίας της Αγίας Μαρίνας της Βόνης. Έρχονται προσκυνητές από όλη την Κρήτη προσδοκώντας να γίνουν καλά.

Πολλοί μένουν αρκετές μέρες στον περίβολο της εκκλησίας, άλλοι ξεκινούν με τα πόδια από τόπους μακρινούς να έρθουν ως την εκκλησία αυτή. Και χθες το απόγευμα τους είδαμε κατά ομάδες να περπατούν πεζή ως τη Βόνη. Μου φάνηκε νωρίς, τέσσερις μέρες νωρίτερα, μα συζητώντας το μου είπαν ντόπιοι πως, έτσι κάνουν πάντα για να κερδίσουν μέρες. Αδυνατώ να κατανοήσω όλο αυτό το πάθος, αλλά δεν μου πέφτει λόγος…

Περιφερειακά, έχουν ξεκινήσει εδώ και δυο βδομάδες και καθαρίζουν με γκρέιντερ τους ασφάλτινους δρόμους της Βόνης. Κι αν είναι για την εξυπηρέτηση των ανθρώπων έχει καλώς, αλλά φοβάμαι ότι είναι μόνο για τα μάτια του κόσμου…

Στις εισόδους του χωριού, πέρα από το δημοτικό παρκινγκ που είναι ελεύθερο, έχουν διαμορφωθεί ειδικοί χώροι από ιδιώτες για να παρκάρουν τα αυτοκίνητά τους οι προσκυνητές. Επί πληρωμή βεβαίως…

Εδώ «μπερδεύονται», επειδή έτσι το θέλει η τοπική οικονομία, η θρησκεία με την… τσέπη. Κάποιοι θα κάνουν αρπαχτές επιχειρώντας να εκμεταλλευθούν την αθωότητα αυτών των ανθρώπων.

Ήδη από χθες, το βενζινάδικο του χωριού που έχει κατά γενική ομολογία, την πιο φθηνή αμόλυβδη βενζίνη στην περιοχή, όπου οι τιμές είναι στα ύψη, την ανέβασε κατά 50 λεπτά το λίτρο. Από 1.699 που την είχε εδώ και τέσσερις εβδομάδες, την ανέβασε στα 1.750. Θα μου πεις, εδώ έχουμε δει και χειρότερα. Έτσι ανεξέλεγκτη που κινείται η αγορά ο καθένας βάζει ότι τιμή θέλει. Και 1.800 την είδα σε πολλά βενζινάδικα την αμόλυβδη…

Όμως, μέρες γιορτής, το πρόβλημα το κρύβουν κάτω από το χαλί. Κανείς δεν έχει διάθεση για γκρίνια. Όλοι έχουν στο νου τους το πανηγύρι της Αγίας Μαρίνας.

Στο Θραψανό ξεκινούν από αύριο οι τριήμερες εκδηλώσεις για τη Γιορτή του Αγγειοπλάστη. Ε, τι; Τόσος κόσμος θα ‘ρθει στη Βόνη, δεν χρειάζεται και ένα μέρος να γλεντήσει; Και είναι τα ονόματα των λυράρηδων μεγάλα και η επιτυχία εξασφαλισμένη…

Μια φωτογραφία μέσα από το περίβολο της Αγίας Μαρίνας. Ο κόσμος είναι πράγματι πολύς...

Αυτό είναι το ευαίσθητο μηχάνημα που δεινοπάθησε αυτή τη φορά με τον καφέ… Σήμερα περιμένω νέα από το σέρβις. Περιμένουν το ανταλλακτικό, νέο πληκτρολόγιο… Μικρό, αλλά θαυματουργό όταν δουλεύει...

Σε κακό το ‘χω να ‘ναι καλοκαίρι και να... μην καταφέρω να ρίξω λίγο καφέ, απ’ αυτόν που φτιάχνω και πίνω κάθε πρωί, την ώρα που δακτυλογραφώ τα χειρόγραφά μου, στον υπολογιστή μου.

Πριν δυο χρόνια είχα ρίξει ολόκληρο το ποτήρι με το νες καφέ πάνω στο πληκτρολόγιο. Και τότε χρειάστηκε να το αλλάξω ολόκληρο για να ξαναλειτουργήσει. Και αυτό συνέβη στην Αθήνα στο σέρβις της COSMODATA.

Φέτος έπεσαν κάτι παραπάνω από μερικές σταγόνεςκαι δέκα λεπτά αργότερα άρχισε να κάνει τα τρελά του. Τα πλήκτρα κινούνταν αδικαιολόγητα πάνω στο έγγραφο του WORD και με δυσκολία κατάφερα να κάνω την πρώτη μου ανάρτηση, το υπέροχο διήγημα που έγραψε ο Κώστας Γκαντάτσιος αποκλειστικά γι’ αυτό το Site.

Σταμάτησα ότι κι αν έκανα. Το έκλεισα, αφού πρώτα φρόντισα να μαζέψω προσεκτικά με χαρτοπετσέτα ότι καφές υπήρχε τουλάχιστον εξωτερικά πάνω σ’ εκείνη τη γωνιά των πλήκτρων. Ίσως αργότερα να λειτουργήσει κανονικά αν και ένα καθάρισμα θα το χρειαστεί οπωσδήποτε.

Ο καφές μπορεί να μου αρέσει, να δημιουργεί προϋποθέσεις ευεξίας, αλλά σίγουρα δεν έχει την ίδια «χαρά» ένα μηχάνημα ευαίσθητο, όπως είναι ο ηλεκτρονικός υπολογιστής, όταν έρχεται σε επαφή μαζί του...

Δεν ξέρω αν πρέπει να προσέχω περισσότερο άλλη φορά. Αυτό λες και θα συμβεί οπωσδήποτε, δεν προειδοποιεί για την ώρα και τη στιγμή. Ξαφνικά, όπως τα δώρα που δεν τα περιμένεις και δίνουν χαρά. Μόνο που εδώ η χαρά είναι ένα άγνωστο συναίσθημα. Το αντίθετο ελέγχεται ως ακριβές. Τα συναισθήματα, όταν αφορούν μηχανήματα, δεν είναι καθαρά. Έχουν το δικό τους δρόμο, τη δική τους οπτική προσέγγιση.

Και να που τώρα πρέπει να περιμένω τηλεφώνημα τους σήμερα για να μου που ότι ήρθε το νέο πληκτρολόγιο και το τοποθέτησαν για να πάω να το πάρω... Δεν έχω κι άλλη επιλογή...

Μια ακόμα φωτογραφία από την μοναδική εμπειρία της εκδρομής στη Σπιναλόγκα. Εχω καμιά δεκαπενταριά ακόμα κι αυτή τη φορά πάνω από το νησί, αλλά είναι στο κομπιούτερ που έχω δώσει για σέρβις. Έτσι θα περιμένουμε λίγο για τις αναρτήσεις, σας υπόσχομαι όμως να τις κάνω. Για μένα είναι μια πολύ σημαντική στιγμή που δεν θέλω να την αφήσω να περάσει έτσι. Θα συνέχισω πόλις πάρω στα χέρια μου το κομιούτερ μου. Για την ώρα δείτε μας πώς κατεβαίνουμε από το καϊκι που μας πήγε στη στο νησί. Στη σειρά, ο ένας πίσω από τον άλλον... Ο Αγησίλαος κρατά και την τσάντα με τις ρακές και τα ξελάγγουρα.

Και κάτι ακόμα. Βρήκαμε έναν  φούρνο να καίει πάνω στη Σπιναλόγκα. Μάλλον σκουπίδια έκαιγαν, αλλά έφερε στο μυαλό καταστάσεις που ζούσαν οι κάτοικοι του νησιού σε άλλες, πιο δύσκολες εποχές. Και η φωτιά έδινε ζωή στο μουσειακό αυτό τόπο. Πήγα κοντά και τη φωτογράφησα. Μου φάνηκε πως αυτή δεν ήταν μια συνηθισμένη φωτιά, διέκρινα πράγματα μέσα στις φλόγες της. Εσείς;

Γράφω παντού, αυτή είναι ξεκούρασή μου. Έχω στην δεξιά τσέπη του καλοκαιρινού κοντοπαντέλονου μου ένα πάκο από χαρτιά Α4 διπλωμένα, χαρτιά που έχουν χρησιμοποιηθεί από εκτυπώσεις σε φωτοτυπικό ή εκτυπωτικό μηχάνημα και η μια πλευρά τους είναι ελεύθερη. Αυτήν χρησιμοποιώ. Μου πάει πολύ να τα πετάξω έτσι. Η γενιά μου σεβάστηκε το χαρτί. Μην κοιτάς τα νέα παιδιά που έμαθαν στα κομπιούτερ και το χαρτί δεν τους λέει τίποτα σπουδαίο. Για μας είναι μια ιεροτελεστία...

Αναπνέω τον αέρα της Κρήτης... Δροσερός, δροσιστικός κι ας έχω πέσει σε μέρες καύσωνα. Μόνο η ζέστη του μεσημεριού το αναδεικνύει, διαφορετικά νομίζεις πως όλα είναι διαφορετικά. Πιο προσεγγίσιμα, πιο ανθρώπινα, πιο αληθινά...

Τελικά έτσι συμβαίνει στ’ αλήθεια ή επειδή νοιώθουμε καλά μέσα μας είμαστε έτσι και τα βλέπουμε έτσι; Όπως και να ‘χει σε τούτο το Site καταγράφω στιγμές. Όχι με ιδιαίτερη επιτυχία πάντα, αλλά τουλάχιστον το προσπαθώ...

Το μόνο σημείο που νομίζω ότι πέρα από τον καφέ που δημιουργεί πρόβλημα στον μικρό μου υπολογιστή είναι η μικρή διάρκεια τη μπαταρίας του. Εκεί που την αρχή κρατούσε δυόμιση ώρες τώρα έχει πέσει στη μιάμιση ώρα.

Έχω την αίσθηση ότι είναι φτιαγμένοι να μην κρατάνε πάνω από δύο ή τρία χρόνια. Κι ούτε βέβαια συμφέρει να πάρεις άλλη μπαταρία. Πιο φθηνά σου έρχεται να πάρεις άλλον υπολογιστή. Εξάλλου τα μικρά λάπτοπ αποσύρονται και στη θέση τους έρχονται οι ταμπλέτες.

Του εβαλα λίγο οινόπνευμα στο σημείο που έπεσε ο καφές. Καθαρίζει και εξατμίζεται γρήγορα χωρίς να αφήνει «ίχνη» πίσω του. Δυστυχώς δεν προέκυψε καμιά θεραπεία. Το κομπιούτερ πήρε το δρόμο του για το σέρβις και τώρα περιμένω να το πάρω με αλλαγμένο πλητρολόγιο...

Εδώ το ηλιοβασίλεμα είναι στη λίμνη της Λειβάδας... Υπέροχο! Αλλά και το διπλό, μαζί ήλιος και φεγγάρι, είναι κάτι το μοναδικό. Αρκεί να το ζήσετε μια φορά και θα καταλάβετε τι εννοώ...

Μια όμορφη στιγμή του καλοκαιριού είναι όταν βασιλεύει ο ήλιος, την ώρα που συναντιούνται  με τη σελήνη, όχι πολύ αργά, από τις 5 το απόγευμα και μετά το ‘χω παρατηρήσει, το πρώτο δεκαήμερο του Ιουλίου.

Κι είναι το φεγγάρι φωτεινό, λευκό στον ουρανό και δεν πιστεύεις στα μάτια σου πως σου συμβαίνει να ζεις αυτό το φαινόμενο. Μακάρι να μπορούσα να το κινηματογραφήσσω για να το δείτε. Είναι κάτι το φανταστικό.

Αλλά αν το είδα εγώ στο χωριό μου, υποθέτω πως θα είναι ορατό και από αλλού. Στις πόλεις με το δυνατό φωτισμό ίσως τα πράγματα είναι λίγο πιο δύσκολα να το δείτε.

Μια τέτοια ώρα λοιπόν αξίζει τον κόπο να τη διαθέσεις για βόλτα. Πεζή είναι ακόμα καλύτερα, αλλά με τη μηχανή έχω τη δυνατότητα να διανύσω μεγαλύτερες αποστάσεις. Πάντα μέσα στα χωράφια, ανάμεσα από λιόφυτα, αμπελώνες και θερμοκήπια. Με τα τζιτζίκια να ‘χουν στήσει τρελό τραγούδι και να αλλάζουν θέση από μελειά σε ελιά.

Διαλέγω δρόμους και πέρνω. Ούτε που ξέρω πού θα με βγάλουν. Έχει αλλάξει πολύ το ίδιο το χωριό στα χρόνια που λείπω. Μεγάλωσε περιφερειακά, νέες γειτονιές δημιουργήθηκαν από καλοχτισμένες κατασκευές, σύγχρονες...

Το παλιό χωριό όμως στο κέντρο παραμένει ως έχει. Πού και πού κάποιος κληρονόμος ξαναφτιάχνει, όπως εγώ, το πατρικό του ή το αναστειλώνει, αν υπάρχει σεβασμός στην παράδοση, αλλά τα περισσότερα είναι εγκαταλειμμένα ερείπια. Σε πιάνει η ψυχή σου καθώς βλέπεις αυτή την εγκατάλειψη.

Τα νέα παιδιά μαζεύονται σε παρέες στη λίμνη της Λειβάδας ή στην αυλή του σχολείου. Είδα χθες περνώντας από κει ότι ετοιμάζονται για τη Γιορτή του Αγγειοπλάστη που θα γίνει το ΠαρασκευοΣαββατοΚύριακο 15-16-17/7. Έχουν φέρει καρέκλες και τραπέζια, στήνουν στάντ που σημαίνει ότι θα υπάρχει στο χώρο και έκθεση αγγειοπλαστικής και ετοιμάζουν επιπλέον φωτιστικά για τις ανάγκες της βραδιάς. Αν έτσι είναι, που θα το δούμε τις αμέσως επόμενες μέρες, αξίζουν πολλά μπράβο στους διοργανωτές, τον Πολιτιστικό Σύλλογο Θραψανού δηλαδή...

Εδώ θα είμαστε μέχρι την Κυριακή το μεσημέρι, οπότε και αποχαιρετούμε οριστικά την Κρήτη. Έτσι όμορφα, χαλαρά, εκδρομικά, όπως φέτος... για το φετινό καλοκαίρι. Τα ονειρά μας για του χρόνου πάλι.