Εικόνες από την Κρήτη τις μέρες που έμεινα στο χωριό για τις καλοκαιρινές διακοπές. Εδώ το χωριό μου φωτογραφημένο από τον Αϊ Νικόλα, ένα μεσημέρι που είχαμε πάει βόλτα με τον Λάμπρο. Αυτή είναι η τελευταία εγγραφή από το σπίτι της Στασούλας, τις πρωινές ώρες της Κυριακής, λίγο πριν πάρω το δρόμο για την επιστροφή στην Αθήνα...

Αυτό κι αν είναι ρεκόρ επισκεψιμότητας για ένα Site που δεν έχει πουθενά διαφημιστεί, που δεν αγχώνεται γι' αυτό και που τελικά έχει την αποδοχή και την εμπιστοσύνη κοντά 350 με 400 επισκεπτών από διαφορετικές Ι.Ρ. καθημερινά. Κι επειδή δεν πιστεύω στην τύχη, κάτι πρέπει να γίνεται εδώ, κάτι που κάνει τους ανθρώπους που το βλέπουν να το εκτιμούν, να μένουν και να το συστήνουν και σε άλλους να το διαβάσουν.

Το πιο σημαντικό που συμβαίνει είναι ότι το Site είναι ενεργό. Κοντά στις 1.800 δημοσιεύσεις έγιναν στα τρία χρόνια λειτουργίας του. Και όπως θα διαπιστώσατε, σχεδόν τρεις δημοσιεύσεις έκανα κάθε μέρα στη διάρκεια των καλοκαιρινών μου διακοπών...

Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι αυτές οι εγγραφές είναι πρωτογενείς, καταγράφουν στιγμές που έζησα ή προβληματισμούς μου και πάντως δεν είναι αναδημοσιεύσεις επιτυχημένων άρθρων άλλων συγγραφέων με τη μέθοδο του κλόπη ράιτ.

Η εκτίμηση υποθέτω πως έχει να κάνει με το καθαρό, το αυθεντικό, το όχι επιτηδευμένο για να “πουλήσει”. Έτσι μάθαμε να κάνουμε στη ζωή μας, έτσι κι εδώ στην εικονική πραγματικότητα του διαδικτύου.

Τα λόγια μας είναι σταράτα, οι περιγραφές μας λιτές, ο λόγος κοφτός, σαν την ανάσα όταν είμαστε προσηλωμένοι στο στόχο και αγωνιούμε για το αποτέλεσμα.

Απλά είναι τα πράγματα κι ας φαίνονται πολύπλοκα με την πρώτη ματιά. Όπως περίπου είναι και η ζωή. Αν τη ζήσεις με ένταση θα τη χαρείς. Άμα είναι μια φλατ κατάσταση ότι κάνει, απλά θα επιβιώνεις. Αυτό το τελευταίο είναι που δεν μου αρέσει καθόλου. Θέλω να ζω, όχι να επιβιώνω.

Αυτή απλή σκέψη που έχει γίνει φιλοσοφία ζωής και καθημερινής δράσης αποτυπώνεται καθημερινά σ' αυτό το Site. Άλλοτε με ένταση και πάθος κι άλλοτε πιο ήρεμα κι καθαρά, τόσο, όσο το επιτρέπουν οι δυνάμεις μου. Το πιο σημαντικό, νομίζω, που εκτιμούν οι αναγνώστες μου, είναι η σχέση μου με την αλήθεια...

Έτσι έμαθα σαν άνθρωπος, γίνεται τώρα να αλλάξω εδώ, στο διαδικτυακό κόσμο; Σε ότι με αφορά λέω “όχι” και προσπαθώ να το αποδεικνύω καθημερινά πρώτα με τον εαυτό μου με συνέπεια και συνέχεια στις αρχές μου. Επειδή αυτό το θεωρώ παιχνίδι και τα παιχνίδια που δίνουν χαρά, έμαθα να τα σέβομαι.

Σας ευχαριστώ από καρδιάς που είσαστε τόσοι πολλοί συντροφιά σ' αυτό το υπέροχο ταξίδι με τις νέες εμπειρίες...

Για μένα η Sport Cafe έχει μια αξία μοναδική. Το προηγούμενο Σάββατο δεν είχα μαζί μου τον υπολογιστή για να εκμεταλλευτώ το WiFi και να ανεβάσω αναρτήσεις στο Site μου. Έτσι, κάθισα πιο χαλαρά έξω, κάτω από τις τέντες και ήπια μια παγωμένη σοκολάτα. Φυσάει ένα δροσερό αεράκι που συμπληρώνει την απόλαυση του γραψίματος. Η μουσική είναι απαλή, διακριτική. Στο Θραψανό οι καφετέριες δεν ξέρουν ακόμα τι είναι το WiFi...

Ένας από τους λαχνούς που πήραμε στη Γιορτή του Καπρικού...

Ο Έλληνας το ΄χει αυτό το προνόμιο. Ψάχνει και δημιουργεί στιγμές ευχάριστες για τον εαυτό του με γλέντι και καλή συντροφιά για την παρέα του. Έτσι ακριβώς γίνεται κι εδώ, στο Γαλατά, ένα μικρό χωριουδάκι που κατοικούν 30 με 40 ψυχές όλες κι όλες.

Τόπος συνάντησης η αυλή του παλιού δημοτικού σχολείου που αν και κλειστό, ελλείψει παιδιών, το χρησιμοποιεί ο πολιτιστικός σύλλογος ως κουζίνα για τα φαγητά του, σε όσους έκαναν την τιμή να πάνε στη γιορτή του Καπρικού. Και δεν είναι λίγοι. Στις 10.30 που πήγαμε εμείς οι 1.100 περίπου καρέκλες που είχαν βάλει στα τραπέζια, είχαν καλυφθεί γύρω στο 90%.

Έπαιζε ακόμα απαλή μουσική, κρητική βέβαια εννοείται, ενώ λίγο αργότερα, κατά τις 11 ξεκίνησαν οι οργανοπαίκτες, αφού πρώτα ο πρόεδρος του Πολιτιστικού Συλλόγου Γαλατά που ήταν και ο διοργανωτής έκανε ένα μικρό χαιρετισμό υπενθυμίζοντας πως η φετινή είναι η 13η χρονιά που κάνουν αυτή τη γιορτή.

Το παιδιά του Πολιτιστικού φορούν πράσινες ομοιόμορφες κοντομάνικες φανέλες με τυπωμένα λευκά γράμματα στην πλάτη τους που αναφέρουν το όνομα του Πολιτιστικού Συλλόγου του χωριού τους. Κορίτσια κι αγόρια τις ίδιες φανέλες, έτσι ήξερες που έπρεπε να απευθυνθείς όταν χρειαζόσουν κάτι.

Μας καλωσορίζουν, βρίσκουν τραπέζι να καθίσουμε μαζί με άλλους, παίρνουν παραγγελία για φαγητό και ποτά. Καπρικό βέβαια. Χοιρινό αρσενικό, του επιβήτορα, ψημένο σε ξυλόφουρνο, να συνοδεύεται με πατάτες φούρνου, σαλάτα χωριάτικη με... γλιστρίδα και κρασί χύμα ή μπύρες ΜΥΘΟΣ σε τσίγκινο κουτάκι.

Οι τιμές ανθρώπινες για γλέντι. Και οι μουσικοί απίθανοι. Δεν είναι τέρμα τα ηχεία, μπορείς δηλαδή να κουβεντιάσεις χωρίς να ξεκουφαίνεσαι. Και τα τραγούδια τους προσεγμένα, χορευτικά όταν χρειάζεται να σηκωθούν οι παρέες και με ξεχωριστό στοίχο όπου έκριναν πως ήταν αναγκαίο για να διατηρήσουν το κέφι και να ξεκουραστούν λίγο με μαντινάδες.

Μια ώρα μετά δεν πέφτει καρφίτσα. Ούτε και υπάρχουν ελεύθερες καρέκλες στα τραπέζια. Μα, πού βρίσκονται όλοι αυτοί οι άνθρωποι που δεν επηρεάζονται από την κρίση; Είναι από τα γύρω χωριά και είναι της γνώμης πως η φτώχεια θέλει καλοπέραση.

Καλά κάνουν. Είναι ο καλύτερος τρόπος να αντιμετωπίσουν τις δυσκολίες της ζωής. Αισιόδοξη γροθιά σε όσα μίζερα μας ετοιμάζουν.

Σε λίγο θα περάσουν από τα τραπέζια κορίτσια που φωτογραφίζουν, όπως στα κέντρα για να πουλήσουν μετά τις φωτογραφίες καθώς και νεαρά άτομα που πωλούν λαχνούς για τη λαχειοφόρο αγορά τους. Δύο ευρώ έχει ο λαχνός. Πήραμε πέντε και ευτυχώς δεν κερδίσαμε τίποτα. Γλάστρες πήλινες ήταν τα περισσότερα δώρα τους κι εμείς στο Θραψανό έχουμε την πηγή στις πήλινες γλάστρες.

Κατά τις δύο νύσταξε ο Λάμπρος, για φαντάσου, νύσταξε πριν από μένα και φύγαμε. Κρατήσαμε ακριβά φυλαγμένη στην καρδιά μας την ομορφιά της νύχτας. Ο τόπος, οι άνθρωποι, όλα συνωμοτούσαν για να περάσουμε καλά, μοναδικά.

Όμορφη Κρήτη, ψάχνεις αφορμή για γλέντι...

Εξαιρετική η έκθεση στο περιθώριο της Γιορτής του Θραψανιώτη Αγγειοπλάστη. Θαυμάσαμε μερικά περίπτερα το απόγευμα πριν ακόμα ξεκινήσει το γλέντι της πρώτης βραδιάς με τον Μπικάκη.

Δείτε με τι αρμονία έχει γίνει αυτή σύνθεση... Τι ομορφιά που έχουν τα μικρά πήλινα αγγεία έτσι όπως τα έχουν τοποθετήσει οι τεχνήτες – δημιουργοί. Σε ποιον μπορεί να μην αρέσει αυτή η εικόνα;

Άλλη μια υπέροχη σύνθεση από την έκθεση που έχουν στήσει, με ευθύνη του Πολιτιστικού Συλλόγου Θραψανού, οι αγγειοπλάστες του χωριού μου. Μου άρεσε και την... κράτησα.

Ο πάγκος με τις μινιατούρες. Φωτιστικά τα περισσότερα. Απλά με ρεσώ. Σκέφτομαι τι όμορφα που θα είναι σε κάποιο κήπο ή στη βεράντα του σπιτιού...

Μεγαλύτερα πήλινα, υπέροχα διακοσμητικά, αλά και χρήσιμα κεραμικά για το σπίτι. Μπορούσες να αγοράσεις από την έκθεση, αλλά και να πάρειςτην κάρτα του καλλιτέχνη – δημιουργού για μαι άλλη φορά.

Κλασικό πιθάρι. Οι μεγάλες κατασκευές που κάποτε λειτουργούσαν και ως αποθηκευτικοί χώροι για τους καρπούς της γης (κριθάρι – σιτάρι – ταγή) ή για το λάδι και το κρασί. Τυχεροί όσοι έχουν τη δυνατότητα να τα χρησιμοποιούν ακόμα...

Οι πάγκοι των μικροπωλητών σε πρώτο πλάνο, θυμίζουν πολύ τις λαϊκές αγορές στις γειτονιές της Αθήνας και των μεγάλων πόλεων. Με πλούσια τα ελέη του Θεού προκαλούν τους αγοραστές να συγκρίνουν τιμές και ποιότητα.

Οι ντομάτες έχουν την τιμητική τους. Είναι οι πρώτες υπαίθριες βιολογικές, “μόνο με κοπριά”, όπως γράφουν σε ειδικό καρτελάκι για να ενημερωθούν οι καταναλωτές.

Άλλη μια πλευρά του Αρκαλοχωρίου, το Σάββατο. Ευτυχώς, μόλις που το πρόλαβα ανοιχτό. Μετά τις 12 το μεσημέρι οι άνθρωποι μαζεύουν την πραμάτεια τους.

Από όσο θυμάμαι το παζάρι του Αρκαλοχωρίου το Σάββατο, ήταν μια πολύ σοβαρή υπόθεση για τους χωριανούς μου και τα γύρω χωριά. Παλιά, πηγαίναμε τις Τετάρτες και στο Καστέλλι, αλλά από ένα σημείο και μετά το “σκήπτρα” πήρε το Αρκαλοχώρι.

Ήταν ίσως το γεγονός ότι έπεφτε καλά και η μέρα. Σάββατο μια μέρα πριν την αργία της Κυριακής σαν αργία κι η ίδια, οπότε βόλευε καλύτερα. Στο παζάρι του Αρκαλοχωρίου μπορούσες να βρεις τα πάντα. Να αγοράσεις, να πουλήσεις, να κάνεις τη βόλτα σου, να “τσιμπήσεις” κάτι σαν άνθρωπος στις ταβέρνες του χωριού ή ένα γλυκό στα ζαχαροπλαστεία του, νο βρεις το ΓΕΡΜΑΝΟ, τον ΟΤΕ, τη ΔΕΗ, τις τράπεζες. Ήταν μια μικρή πόλη που διέθετε τα πάντα σε αφθονία.

Έτσι το γνώρισα εγώ σαν παιδί σαν παιδί, έτσι ακόμα πιο εξελιγμένο το βρίσκω και σήμερα. Δεν είναι τυχαίο ότι εκεί βρίσκεται η έδρα του καλλικρατικού δήμου ΜΙΝΩΑ Πεδιάδος, που δημιουργήθηκε ύστερα από τη συνένωση με τους πρώην δήμους Θραψανού και Καστελλίου.

Και οι άνθρωποι του έχουν μια διαφορετική κουλτούρα. Με τις ανάλογες εξαιρέσεις που δίνουν αξία στον κανόνα και που βεβαίως έχει κάθε τόπος. Είπα λοιπόν να πάω μια βόλτα αυτό το Σάββατο. Να δω πιο προσεκτικά αυτό το φαινόμενο, να προσπαθήσω να αποτυπώσω εικόνες...

Βρήκα αλλού το παζάρι από κει που ήξερα. Μιλώντας με ανθρώπους μου είπαν που τους έχουν αλλάξει τρεις διαφορετικές θέσεις. Η πρώτη εικόνα, είναι η εικόνα της λαϊκής αγοράς στην Αθήνα, αυτή που ξέρουμε να γίνεται μια φορά την εβδομάδα σε κάθε γειτονιά. Οι πάγκοι του είχαν φρούτα εποχής, λαχανικά, πατάτες, τυριά, φυτά και φυσικά ρούχα σε τιμές πολύ ελκυστικές, αλλά αμφιβόλου ποιότητος.

Έφτασα γύρω στις 12 το μεσημέρι, πολύ αργά για τις συνήθειες των ντόπιων. Κάποιοι έμποροι “σηκώνουν” την πραμάτεια τους να φύγουν και είναι φανερό πως έχουν τα τελευταία κομμάτια στους πάγκους τους, έχουν ρίξει τις τιμές τους, θέλουν να... ξεπουλήσουν για να φύγουν...

Με τα κέφια τους, τα καλαμπούρια τους. “Τελειώσαμε σήμερα, αύριο πάλι” λέει ένας κύριος και φυσικά δεν το εννοεί. Αύριο είναι Κυριακή και το παζάρι εδώ θα ξαναγίνει το ερχόμενο Σάββατο.

Οι ντόπιοι σχεδιάζουν την κάθοδό τους στο Αρκαλοχώρι με άλλα μικροψώνια απαραίτητα για το σπίτι. Στα σούπερ μάρκετ του θα βρουν τις ευκαιρίες που ψάχνουν για καλύτερες τιμές...

Σάββατο, το παζάρι του Αρκαλοχωρίου αντιστέκεται πεισματικά στο χρόνο. Αλλάζει, προσαρμόζεται στις ανάγκες των καιρών,αλλά διατηρεί την αίγλη του σε πείσμα όσων νομίζουν πως μερικά πράγματα μπορούμε να τα αφήσουμε πίσω μας χωρίς επιστροφή.

Απόψε είναι η μεγάλη μέρα για το Θραψανό. Το βράδυ ξεκινά η τριήμερη γιορτή του Αγγειοπλάστη. Στον προαύλιο χώρο του δημοτικού σχολείου, όλα είναι έτοιμα από χθες το βράδυ. Τα τραπέζια στημένα στη θέση τους, ενώ στα εκθεσιακά περίπτερα βάζουν τις τελευταίες πινελιές...

Το φορτηγάκι είναι εδώ από τις πρωινές ώρες της Παρασκευής και ξεφορτώνει πιθάρια και άλλα κεραμικά, ενώ τα κορίτσια επιμελούνται τα του εκθεσιακού περιπτέρου. Όλα πρέπει να είναι έτοιμα το βράδυ που θα 'ρθουν οι καλεσμένοι για τη Γιορτή του Θραψανιώτη Αγγειοπλάστη.

Το περίπτερο αφορά κεραμικά στη μελισσοκομία. Το βλέπετε και στο πανό που έχουν κρεμάσει επάνω αριστερά. Και δίπλα, πήλινες κατασκευές που παραπέμπουν ευθέως στα μινωικά χρόνια. Έτσι είναι. Η παράδοση συνεχίζεται κι αυτή είναι σπουδαία κληρονομιά...

Άλλο ένα έτοιμο περίπτερο. Την ώρα που ήμουν εκεί και είδα, λίγο πριν τις 11 το πρωί, δεν είχε καμιά επιπλέον διευκρίνιση. Ποιος, ας πούμε, είναι ο κατασκευαστής αυτών των θαυμάσιων δημιουργιών; Το απόγευμα θα τα μάθουμε όλα αυτά, αφού τα πάντα αναμένεται να είναι στη θέση τους...

Μια βόλτα στα χωράφια, στις ελιές μου, με τα τζιτζίκια να 'χουν στήσει τρελό τραγούδι. Τι θέλει άνθρωπος για να νοιώσει καλά; Λίγα πράγματα, αλλά σε καλή ποιότητα... Το φετινό καλοκαίρι στην Κρήτη ήταν από τα πιο όμορφα...

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 16/07/2011

Η είδηση που διάβασα προχθές στις εφημερίδες με συγκλόνισε. Στην Ελλάδα και την Ιρλανδία, δυο χώρες που πλήττονται άγρια από τη λιτότητα που έχουν επιβάλει οι κοινοί δανειστές του ΔΝΤ αυξάνονται οι αυτοκτονίες ανθρώπων. Η κρίση σκοτώνει; Μάλλον, έτσι φαίνεται… Κι αυτό είναι το τραγικό της ιστορίας.

Δεν ξέρω για τους Ιρλανδούς, αλλά οι Έλληνες ήταν πάντα, φύσει αισιόδοξος λαός. Πόσο πολύ πρέπει να σφίξει ο κλοιός της οικονομικής καχεξίας για να φτάσει κανείς σ’ αυτό το σημείο, χωρίς επιστροφή;

Κοντά τέσσερις εβδομάδες τώρα στην Κρήτη είναι σα να ζω σε έναν άλλο πλανήτη… Βιώνουν κι εδώ οι άνθρωποι τις παρενέργειες της κρίσης, αλλά σίγουρα έχουν έναν δικό τους τρόπο για να τις ξεπερνούν. Χαμογελούν, λένε αστεία, κλείνουν την τηλεόραση που τρομοκρατεί, πίνουν τις ρακές τους και το κρασί τους, κρατούν τις παρέες τους, γλεντούν σε κάθε ευκαιρία και πάντως δεν είναι διατεθειμένοι να το βάλουν εύκολα κάτω, να σκύψουν μοιρολατρικά το κεφάλι, να αποδεχτούν το… ριζικό τους.

Γι’ αυτό τους χαίρομαι, μ’ αρέσει να τους παρακολουθώ σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής τους, να κουβεντιάζω μαζί τους, να ζητώ να ακούσω τη γνώμη τους και να τη φιλτράρω για να επωφεληθώ. Κάτι τέτοιες ώρες αξιοποιώ τη δημοσιογραφική μου διαίσθηση, καλλιεργημένη χρόνια τώρα, που με βοηθά να αντιλαμβάνομαι καλύτερα τα πράγματα και να ερμηνεύω σωστά ή όσο γίνεται καλύτερα τα γεγονότα.

Παρακολουθώ τα γλέντια τους… Είναι όλοι εκεί, παρόντες… Ψάχνουν να βρουν ευκαιρίες, δεν κλείνονται στον εαυτό τους, γελούν, πίνουν τραγουδούν, χορεύουν… Τύφλα να ‘χει ο καλύτερος ψυχοθεραπευτής. Οι άνθρωποι κάνουν μόνοι τους ψυχοθεραπεία με εκπληκτικά αποτελέσματα. Δεν είναι κατσούφηδες , συνεχίζουν να είναι κοινωνικά όντα, δεν μπαίνουν στο περιθώριο, αξιοποιούν τις στιγμές προς όφελός τους.

Τώρα εσείς, διαβάζοντας αυτές τις γραμμές θα λέτε από μέσα σας πως δεν έχουν καμιά επιστημονική βάση. Έχετε δίκιο. Σίγουρα δεν έχουν επιστημονική τεκμηρίωση. Αποτελούν όμως διαπιστώσεις ενός ανθρώπου που έχει μάθει να «βλέπει» και να «ακούει». Να αφουγκράζεται τη λαϊκή σοφία και να αποκωδικοποιεί όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας.

Κι αυτό, διαψεύστε με, δεν το έχουν όλοι. Οι περισσότεροι «μιλούν» και δεν ακούν ο ένας τον άλλον, «ζουν» στο ίδιο τόπο αλλά δεν επικοινωνούν, δεν «μοιράζονται», αλλά έχουν τον εαυτός τους ως το κέντρο της γης.

Παρ’ όλα αυτά δεν αναζητώ λύσεις εδώ. Υποτίθεται πως άλλοι, σπουδαγμένοι με μάστερ και ντοκτορά στις οικονομικές θεωρίες θα τις βρουν. Αν το θέλουν. Συμβούλους έχουν, μπορούν να απευθυνθούν και να τους ζητήσουν τη γνώμη τους.

Χρέος τους είναι να το κάνουν, αν πιστεύουν, έστω και το ελάχιστο από αυτά που λένε.

Εγώ θα μείνω σ’ αυτές τις τονωτικές ενέσεις αισιοδοξίας. Σε καιρούς μαύρης καταχνιάς, όπου η απαισιοδοξία, η έλλειψη ονείρων και στόχων κυριαρχούν, μια χαραμάδα αισιοδοξίας κάνει καλό μέσα μας . θα μπει λίγο φως και θα φωτίσει την καρδιά μας.

Ναι, έχουμε ανάγκη να πιστέψουμε πως οι μέρες που θα ξημερώσουν για τα παιδιά μας δεν θα είναι τόσο μαύρες και άραχνες, πως θα ξεφύγουμε από την εθνική κατάθλιψη και θα ξανακάνουμε όνειρα σ’ αυτό το σύντομο πέρασμά μας από τη ζωή. Για όλα αυτά και για πολλά άλλα, που δεν είναι εύκολο να καταγραφούν στα στενά περιθώρια ενός άρθρου «ευχαριστώ» τους ανθρώπους αυτούς που μου άνοιξαν την ψυχή τους και μου πρόσφεραν από το περίσσευμά τους…

• Το κείμενο αυτό θα δημοσιευθεί αύριο στην εβδομαδιαία εφημερίδα ΡΕΘΕΜΝΟΣ στην τακτική στήλη μου ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ