Ένα πράγμα που με κρατάει καλά, είναι οι εικόνες που κουβαλώ μέσα μου. Εικόνες που έζησα το φετινό καλοκαίρι. Όπως αυτή με τους αρτίκους στους ορεινούς όγκους της επαρχίας Πεδιάδας. Υπέροχο τοπίο, δε συμφωνείτε;

Το ζητούμενο, όταν επιστρέφει κανείς στο χώρο εργασίας, ύστερα από ένα ριλάξ διακοπών, είναι να προχωρούν με σωστό ρυθμό οι προγραμματισμένες δουλειές. Διότι και η προσαρμογή δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο...
Όλα αισθάνεσαι ότι είναι διαφορετικά... Οι ρυθμοί, το τρέξιμο, η ευθύνη που έχεις απέναντι σ' αυτούς που σε εμπιστεύονται. Όλα...
Όταν μάλιστα είσαι στο τρίτο δεκαήμερο του Ιουλίου, του πιο καλοκαιρινού μήνα των διακοπών, τότε τα πράγματα είναι ακόμα πιο δύσκολα. Και καθώς ο Αύγουστος είναι άντε πόρτας, τότε τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο δύσκολα, αφού όσοι δεν έχουν φύγει ακόμα ακόμα για διακοπές, τις σχεδιάζουν και βιάζονται να τελειώσουν τις δουλειές τους.
Αλλά οι μέρες φεύγουν... Και η εβδομάδα τελειώνει γρήγορα. Πιο ήρεμοι που όλα βαίνουν καλώς και σύμφωνα με τους προγραμματισμούς, ετοιμάζομαι να εκδράμω εκτός Αθηνών κι' αυτό το Σαββατοκύριακο. Το χρειάζομαι ύστερα από μια ιδιαίτερη ένταση αυτή την εβδομάδα...
Καλοκαιρινά όνειρα, μικρές αποδράσεις για μας που φύγαμε νωρίς και επιστρέψαμε στο καμίνι της Αθήνας για δουλειά...
Ευτυχώς που υπάρχει κι αυτό και είναι πολύ ενθαρρυντικό...

Ή όπως αυτή, με τη θάλασσα του Κρητικού Πελάγους στο βάθος. Μπροστά ο αρχαιολόγος Νίκος Παναγιωτάκης στην ξενάγηση που μου έκανε στις αρχαίες Φρυκτωρίες. Ακούραστος μου έδειξε πραγματικά θησαυρούς...

Τις κρατώ ακριβά φυλαγμένες αυτές τις τελευταίες εικόνες από την εκδρομή μας στη Σπιναλόγκα, μέρες τώρα, κοντά μήνας πάει και θέλω να τις βγάλω από το σεντούκι μου και να τις μοιραστώ μαζί σας Ήταν από τις πιο όμορφες καλοκαιρινές εμπειρίες μου.

Ήταν ένα ζεστό μεσημέρι όταν φτάσαμε στο νησί. Πού, είναι τι; Πού βρίσκεσαι και πού μπορείς να πας; Τι θα βρεις μπροστά σου στα επόμενα βήματα που θα κάνεις πάνω στους στενούς δρόμους με τα μισογκρεμισμένα πέτρινα σπίτια, δεξιά και αριστερά. Οι επισκέπτες υπομένουν στον ήλιο. Είναι η υποβλητικότητα του χώρου, δεν ξέρω... Πάντως αν είχα παρέα διαθέσιμη θα καθόμουν πολύ περισσότερη ώρα..

Μια ξεχωριστή Πολιτεία απλώνεται μπροστά μας... Περπατούμε και προσπαθούμε να “ζήσουμε” παρέα μ' αυτούς τους ανθρώπους που πέρασαν τη ζωή του, διαχρονικά, πάνω σ' αυτή τη λεπτή φλούδα γης. Πέτρες και χώμα το τοπίο ένα γύρω. Δίνει τροφή στη φαντασία μας. Είναι κι αυτή η σειρά ΤΟ ΝΗΣΙ που της βάζει φτερά... Η αλήθεια είναι ότι έχουν φροντίσει να υπάρχει εκεί ενημερωτικό υλικό που σε βοηθάει ν' ανοίξει δρόμους στο μυαλό και τη σκέψη...

Δείτε αυτό το σπίτι... Ποιοι να έμεναν άραγε εδώ; Είναι, παρά την εγκατάλειψη, περιποιημένο... Οι ψυχές των ανθρώπων που φιλοξενήθηκαν στα χρόνια που λειτουργούσε λες και φτεροκοπούν κάπου εδώ... Πονεμένες; Χαρούμενες; Ποιος ξέρει; Τα συναισθήματα γεννιούνται στους ανθρώπους όσο ζουν κι αναπνέουν κι εκφράζονται με χαμόγελο, θλίψη, ελπίδα και πίστη... Πολύ πίστη...

Ο χώρος του νεκροταφείου των λεπρών. Τάφοι ανώνυμοι... Τι σημασία έχει; Ποιος θα τους αναζητούσε; Μονοί κι έρημοι έζησαν, μόνοι κι έρημοι έφυγαν. Και δείτε, όταν λείπει η ανθρώπινη ματαιοδοξία τι μπορεί να συμβεί... Τάφοι απλοί, ολόιδιοι που απλά έπρεπε να χρησιμοποιήσουν για να πάρουν από τη γη την πονεμένη σάρκα των ανθρώπων. Διδάγματα για μας... Η απλότητα είναι το πιο σπουδαίο πράγμα στον κόσμο...

Η επίσκεψή μας στη Σπιναλόγκα έφτασε στο τέλος της. Κάτω από τον ίσκιο των αρμυρικιών μας περιμένει η υπόλοιπη παρέα. Έχουν παγωμένη ρακί και αγγουράκι φρέσκο για μεζέ... Θα πάρω μέρος στην... ιεροτελεστία. Κανένα άγχος που γύρω μας είναι κι άλλοι εκδρομείς που περιμένουν να πάρουν το καραβάκι της επιστροφής για την Πλάκα ή την Ελούντα. Προσέχω απλά γιατί μόλις περάσουμε απέναντι θέλω να κάνουμε μπάνιο με τον Λάμπρο... Και θα το κάνουμε...

Τελευταίο «αντίο» στον σκηνοθέτη Μιχάλη Καοκογιάννη που σήμερα το απόγευμα στις 4 τον υποδέχεται η αττική γη. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα τον σκεπάσει. Θα μας «βλέπει» από το ίδρυμα που φέρει το ονοματεπώνυμό του στον Ταύρο, οδός Πειραιώς 206. Το βίντεο είναι από τον «Ζορμπά» με τον Άντονι Κουήν... Η ψυχή της όμορφης Κρήτης...

Χρειάστηκε να βγω λίγο έξω το μεσημέρι της Τετάρτης για να κάνω κάποιες δουλειές και πήρα μια «γεύση» του τι σημαίνει να ζεις στην Αθήνα αυτή την εποχή με τις μεγάλες ζέστες...

Οι δρόμοι δεν έχουν κίνηση, ούτε τα μαγαζιά. Λες κι έχουν κάνει ένα μαγικό κόλπο κι έχουν λιγοστέψει τους ανθρώπους της πόλης. Το να περπατάς όμως στο δρόμο, δεν υποφέρεται... Ιδιαίτερα άμα έχεις βγει κι από ένα χώρο που κλιματίζεται.
Περπάτησα στην Ομόνοια. Μου έκαναν εντύπωση οι πολλοί ζητιάνοι που έχουν έχουν καταλάβει τα πεζοδρόμια, έχουν βάλει δίπλα τους ένα πλαστικό ποτήρι με δυο κέρματα μέσα κι επαιτούν σιωπηλά απευθυνόμενοι σε ανθρώπους που θα αγγίξουν στην ψυχή.

Στα μαγαζιά ράθυμοι υπάλληλοι δεν τρελαίνονται μα σε εξυπηρετήσουν. Τους ζητώ ένα βιβλίο που ψάχνω για τον Λάμπρο. Δεν το έχουν. Σηκώνουν αδιάφορα τους ώμους. Ο εκδοτικός οίκος που έχει βγάλει το «Μια σειρά από ατυχή γεγονότα» της Λέμονι Σνίκετ είναι τα ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ και ξέρετε το δράμα που περνούν οι εργαζόμενοι από την ώρα που ο ΔΟΛ, ως αφεντικό, αποφάσισε να τους βάλει λουκέτο.

Δεν κάθισα έξω περισσότερο από μια ώρα. Δεν αντέχεται. Επέστρεψα γρήγορα στο γραφείο μου. Είναι σαφώς καλύτερη η ατμόσφαιρα εδώ...

Θα κάνω μια ανάρτηση και θα πάω να φάω σπίτι αυτό το μεσημέρι. Μια πολυτέλεια για μένα, αφού πολύ σπάνια μπορώ να το κάνω αυτό. Η συνέχεια στις υποχρεώσεις μου επιβάλει να τραβήξω άλλο δρόμο. Και συχνά δεν μπορώ να κάνω αλλιώς.

Ευτυχώς έχουμε μπροστά μας το Σαββατοκύριακο και από την Παρασκευή, νωρίς το απόγευμα θα την... κάνουμε στο χωριό. Μια ανάσα είναι κι αυτή, ανάσα δροσιάς έξω από την καυτή Αθήνα. Και σαν ιδέα είναι όμορφη. Άσε που θα την υλοποιήσουμε κι όλας...

Κι αν έχω περάσει όμορφες στιγμές στο Γύθειο και στη Μάνη γενικότερα περασμένα καλοκαίρια... Να 'στε καλά παιδιά και να έχουν επιτυχία οι εκδηλώσεις που οργανώνετε και φέτος.. Ο κόσμος, είμαι βέβαιος, θα εκτιμήσει την προσπάθειά σας στον πολιτισμό...

• Ο Πιτσιρίκος ποστάρει ΕΔΩ τις δικές εντυπώσεις από την Αθήνα αυτή την εποχή βάζοντας και σάλτσα από τη επικαιρότητα....

Αυτό είναι το εξώφυλλο του νέου τ. 245 φύλλο της ΦΩΝΗΣ των ΤΕΧΝΙΚΩΝ του ΟΤΕ. Πατήστε ΕΔΩ για να το διαβάσετε όπως κυκλοφορεί τυπωμένο...

Δεν ξέρω γιατί, αυτό το φύλλο της ΦΩΝΗΣ με κούρασε λίγο. Κι ενώ, θεωρητικά, ήταν πιο εύκολο από τα άλλα φύλλα, έπεσε ίσως πάνω στις διακοπές μου και στα τεχνικά προβλήματα που είχα στο κομπιούτερ μου και έφτασα, για άλλη μια φορά, με την πλάτη στον τοίχο να προλάβουμε τις ημερομηνίες...

Ευτυχώς προλάβαμε... Το τεύχος έφυγε στην ώρα του και τώρα δεν μένει παρά να κάνει έναν αγώνα δρόμου η ΚΑΜΠΥΛΗ και ο Κώστας Βούζας στην εταιρία που κάνει τη διεκπεραίωση, για να προλάβει να ταχυδρομηθεί ώς την Παρασκευή, έτσι που να μη χάσουμε το πλεονέκτημα των μειωμένων ταχυδρομικών τελών.

Και τώρα νοιώθω πιο ήρεμος. Έφυγε από πάνω μου μια μεγάλη ευθύνη. Ώρα να χαλαρώσω κι εγώ λίγο κι από Σεπτέμβρη να βάλουμε μπροστά το νέο φύλλο.

Έτσι κι αλλιώς οι εξελίξεις στον ΟΤΕ έχουν πάρει ένα δραματικό χαρακτήρα και δεν νομίζω ότι θα δυσκολευτούμε από πλευράς ύλης. Το μόνο ζήτημα που θα μας απασχολήσει έντονα τις επόμενες ημέρες θα είναι η εξέλιξη σε σχέση με την υλοποίηση της απόφασης που έχουν δεσμευτεί να πάρουν σχετικά με τα μειωμένα ταχυδρομικά τέλη των εντύπων.

Δεν είναι παίξε - γέλασε αυτό. Για έντυπα όπως η ΦΩΝΗ που κυκλοφορούν σε μεγαλύτερο από 6.500 φύλλα τιράζ αυτό έχει μια ξεχωριστή σημασία...

Το παρακολουθούμε από κοντά και θα επανέλθουμε πολύ σύντομα και πάντως μόλις έχουμε σαφείς ενδείξεις για το πού πάει το πράγμα.

Για την ώρα ευχαριστώ από καρδιάς, όσους και δεν ήταν καθόλου λίγοι αυτοί, βοήθησαν ουσιαστικά, με τον ένα ή τον άλλον τρόπο για να ολοκληρωθεί αυτή η έκδοση, καθώς και την Αμαλία με την Μάρθα, τις γραφίστριες με τις οποίες δουλέψαμε τη ΦΩΝΗ.

Το έγγραφο που μας έστειλε ο Κώστας Σκηνιώτης και μας έβαλε... ψύλλους στ' αυτιά, σε σχέση με το τι ετοιμάζουν στο χώρο του Τύπου. Σκέτη καταστροφή θα 'ναι αν υλοποιηθούν τα σενάρια τους...

Το Μονόγραμμα του Οδυσσέα Ελύτη, απαγγέλλουν η Ιουλίτα Ηλιοπούλου και ο Μίκης Θεοδωράκης. Υπέροχο,τέτοιες καλοκαιρινές μέρες. Κρατάει δέκα λεπτά, αλλά πιστέψετε με, αξίζει να τα διαθέσετε...

Είμαστε τελικά τυχεροί ως προς το θέμα της ζέστης, έγραφα στη στήλη Σημειωματάριο δεξιά στη μπάρα αυτού του Site. Κι αφορμή ήταν το προηγούμενο Σαββατοκύριακο που στην ορεινή Γορτυνία νιώθεις τη δροσιά που κάνει πιο όμορφο το καλοκαίρι και πιο υποφερτό.

Και σημείωνα με έμφαση: Με σεντόνι το βράδυ κaι χωρίς ιδρώτα στην επαρχία ξεπερνάς πιο εύκολα τις δυσκολίες από τον όποιο καύσωνα.

Ακόμα και τα μεσημέρια είναι καλύτερα... Σε μονοκατοικίες με κεραμιδένια στέγη είναι δυνατόν να λείπει η δροσιά;

Εδώ το ούζο με απλό μεζέ αποκτά μια άλλη αξία. Γι' αυτό και φροντίζουμε να ξαναβάζουμε γεμάτο το μπουκάλι στη θέση του όταν τελειώνει... Θα βρεθεί η κατάλληλη ώρα του. Αυτή που θα μας χαλαρώσει και θα μας... στείλει αδιάβαστους σε ένα βαθύ μεσημεριανό ύπνο.

Τυχερός ο Λάμπρος που θα μείνει σ' ένα τέτοιο περιβάλλον ώς το Σεπτέμβρη που θα ανοίξουν τα σχολεία. Ένα ευχάριστο διάλειμμα θα κάνει μόνο τον Αύγουστο κι αυτό για να πάει δύο εβδομάδες στη θάλασσα της Τέμενης για τα μπάνια του.

Ο Ιούλης τα μαζεύει σιγά σιγά. Και τι του έμεινε; Κάτι λιγότερο από μια εβδομάδα και νάτος ο Αύγουστος στην πόρτα μας...

Η ιστορία της Φρίντα Kάλο... Μιας γυναίκας που μπόρεσε να κάνει την υπέρβαση στη ζωή. Αξίζει να τη δείτε ως το τέλος. Και μετά, φυσικά, να δείτε την ταινία FRIDA που έχει γυριστεί γι' αυτή την πολυσχιδή προσωπικότητα.

Άλλο ένα από τα κομμάτια του Κώστα Σκηνιώτη που τον τελευταίο καιρό στέλνει με e-mail στους πελάτες και φίλους του. Εμένα με τιμά που ο Κώστας, ως αξιόλογο άτομο, με κατατάσσει στους φίλους του. Μήνυμα σε μπουκάλι...

Μάλλον έχουμε βρει τον τρόπο να ξεπερνούμε τις δυσκολίες του καιρού. Αυτές με τις υψηλές θερμοκρασίες και τα προβλήματα με τον κλιματισμό που είχαμε την τελευταία εβδομάδα.

Όλα πάνε σύμφωνα με τους προγραμματισμούς. Κι αυτό είναι πολύ καλό αν σκεφτεί κανείς πως μιλούμε για την τελευταία εβδομάδα του Ιουλίου, όπου ο περισσότερος κόσμος έχει ήδη φύγει ή ετοιμάζεται να φύγει για διακοπές. Και η ζέστη είναι πραγματικά ανασχετικός παράγοντας στη δουλεία...

Ωστόσο, με μια καλή οργάνωση, όλα γίνονται. Κι ο μήνας αποδεικνύεται παραγωγικός, ενώ με την πρώτη ματιά σου δίνει την αίσθηση ότι συμβαίνει το αντίθετο...

Μ' ένα τραγούδι ας το γιορτάσουμε... Από αυτά που μ' αρέσουν να τ' ακούω με προσοχή και με παρασύρουν οι στοίχοι, ως συνήθως, την ώρα που στο γραφείο «παίζει» σταθερά το Δεύτερο... Όταν ήμουν παιδί είχα βρει έναν κήπο... Πάντα μου άρεσε αυτό το τραγούδι του Μάριου Φραγκούλη. Μάλλον για την ευαισθησία του στοίχου του θα 'ταν...