Αυτό είναι το νέο φύλλο του ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΥ. Πατήστε ΕΔΩ για να το δείτε όπως θα κυκλοφορήσει τυπωμένο την ερχόμενη εβδομάδα...

Τα καταφέραμε!... Σε μια βδομάδα ολοκληρώσαμε την έκδοση του ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΥ. Οι οργανωμένες κινήσεις και η καλή συνεννόηση με τον πρόεδρο του Σωματείου Συνταξιούχων ΗΣΑΠ βοήθησε σ' αυτό. Καθόλου τυχαίο, αν σκεφτεί κανείς την καλή συνεργασία που έχουμε, δεκάξι χρόνια τώρα.

Τη Δευτέρα το πρωί χρειάστηκε να πάω στον Πειραιά, στο Μουσείο Ηλεκτρικού Σιδηρόδρομου για να πάρω τις διορθώσεις. Τις είδαμε και μπόρεσα να τις πάω στο τυπογραφείο για να τις δουλέψει η Κατερίνα.

Μια και μισή το μεσημέρι ήταν έτοιμη. Ειδοποίησα τον Μανώλη και ήρθε από εκεί... Μέσα σε μια ώρα την είχαμε δει, είχαμε τσεκάρει τις αλλαγές και δώσαμε το «τυπωθείτω».

Χρειάστηκε η... παρέμβαση της Ελευθερίας για να διορθώσουμε, εκ των υστέρων, δυο λαθάκια, ένα στην πρώτη και ένα στη δεύτερη σελίδα. Προλάβαμε και τα κάναμε.

Και στο μεταξύ η Κατερίνα μου έδωσε στο στικάκι μου το PDF για να το ανεβάσω στην ιστοσελίδα μου και στην ιστοσελίδα του Σωματείου... Δεν έχει μέσα τις διορθώσεις της Ελευθερίας, αλλά δεν πειράζει, στο χαρτί θα υπάρχουν.

Η πρώτη από τις δύο επείγουσες εργασίας που είχα, όταν επέστρεψα από τις διακοπές μου ολοκληρώθηκε. Τώρα το βάρος έχει πέσει όλο στη ΦΩΝΗ των ΤΕΧΝΙΚΩΝ, να πάρει κι αυτή το δρόμο της σήμερα για το πιεστήριο. Να προλάβουμε και τις ημερομηνίες. Λείπει κι ο Αντώνης Παναγιωτακόπουλος σε άδεια κι αισθάνομαι την υπευθυνότητα ακόμη περισσότερο...

Μόνο να μη συνεχίσουν τα τεχνικά προβλήματα με τη ΔΕΗ στην ΠΕΤ ΟΤΕ που κάνει αφόρητη το κλίμα χωρίς αιρκοντίσιον και δυσκολεύουν την τεχνική επεξεργασία του εντύπου. Ευτυχώς που είναι κοντά ο Βασίλης με τον Νεκτάριο και βοηθούν με το καθαρό μυαλό τους, όσο γίνεται...

Καλοκαίρι 2001. Άλλοι προτιμούν ταξίδια στη θάλασσα κι άλλοι είναι δίπλα στη θάλασσα και κάνουν σεμινάριο... Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου...

Να, 'ναι Ιούλιος, να 'χει ζέστη δυνατή και να έχεις τη διάθεση να μπεις στην ουρά για ένα εκπαιδευτικό σεμινάριο θέλει κουράγιο, θέληση και κυρίως πρέπει να ξέρεις τι θέλεις για να το κάνεις.

Ήμουν εκεί, στην αίθουσα συνεδρίων του Isthmia Hotel, δίπλα στον παλιό ισθμό της Κορίνθου, ξέρετε, εκεί που σταματούσαμε κάποτε, όταν δεν υπήρχε ακόμα ο νέος δρόμος, για να φάμε το περίφημο σουβλάκι. Είναι περίπου 100 άνθρωποι. Οργανωμένοι. Με τις σημειώσεις τους, με τα εργαλεία προβολής πάουερ πόιντ. Παρακολουθούν προσεκτικά. Έχουν κλειστά τα κινητά τους. Είναι και καλό το περιβάλλον, ο κλιματισμός λειτουργεί άψογα.

Χαίρομαι τους ανθρώπους που αναλαμβάνουν την ευθύνη να κάνουν κάτι για τον εαυτό τους. Ακόμα κι δεν «περπατήσει» η επιχείρηση που σχεδιάζουν, θα 'χουν κάνει καλό στον εαυτό τους.

Την ώρα που άλλοι συνειδητά «ψήνονται» στη ζέστη της πόλης ή απολαμβάνουν τις διακοπές τους, τούτοι εδώ βάζουν στόχους, κάνουν σχέδια και προσπαθούν να τα υλοποιήσουν... Σπάνιο πράγμα στις μέρες μας...

Δεν ξέρω πόσοι από αυτούς θα τα καταφέρουν, αλλά τουλάχιστον το παλεύουν... Και σε καιρούς δύσκολους. Με μια απίστευτη αισιοδοξία, εκπέμποντας γύρω τους θετική ενέργεια...

Είναι ολοήμερο το σεμινάριο. Με μια μικρή διακοπή μιάμισης ώρας το μεσημέρι να φάμε μερικά καλαμάκια σουβλάκι, να κρατηθούμε όρθιοι.
Αλλά τούτοι εδώ είναι... ντούρασελ. Μικρά διαλείμματα για καφέ και... συνεχίζουν. Κάπου στις 7 το απόγευμα χάνω την μπάλα. Είναι η ζέστη, ο δρόμος από το χωριό ώς εδώ, το πρωινό ξύπνημα, δεν αντέχω άλλο.

Φεύγουμε... Ο δρόμος της επιστροφής για την Αθήνα, έχει κίνηση. Πολίτες ευαισθητοποιημένοι έχουν ανοίξει τα διόδια στην Κόρινθο.

Ένα μπανάκι να βγάλουμε από πάνω μας τον ιδρώτα και ύπνο πριν από τις 12. Αύριο είναι μια μέρα με πολύ ένταση. Και... επιστρέψαμε στις ζέστες...

Πέτρα και φως στην πανέμορφη κρητική γη...

Η πιο όμορφη θάλασσα είναι αυτή που δεν έχουμε ταξιδέψει... “Φαίδρα”, σε μουσική Μίκη Θεοδωράκη, αφιερωμένο στην αιώνια αγάπη...

«Έφυγε» σε ηλικία 89 ετών ο Μιχάλης Κακογιάννης. Σύμφωνα με όσα έχουν γίνει γνωστά, ο μεγάλος Έλληνας σκηνοθέτης άφησε την τελευταία του πνοή στο νοσοκομείο «Ευαγγελισμός», όπου είχε εισαχθεί πριν μερικές ημέρες με αναπνευστικά και καρδιολογικά προβλήματα.

Ο Μιχάλης Κακογιάννης, γιος της Αγγελικής και του Παναγιώτη Κακογιάννη, γεννήθηκε στη Λεμεσό της Κύπρου, στις 11 Ιουνίου του 1921, και σπούδασε Νομική, Δραματικές Τέχνες και σκηνοθεσία στο Λονδίνο. Σχεδόν ολόκληρο το διάστημα που βρισκόταν στο Λονδίνο, εργάστηκε στην ελληνική υπηρεσία του BBC, στην αρχή ως μεταφραστής και εκφωνητής, και αργότερα, σε ηλικία μόλις 22 χρόνων, ανέλαβε τη διεύθυνση της «Κυπριακής Ώρας».

Το 1947, ξεκίνησε την καριέρα του στο Θέατρο της Αγγλίας ως ηθοποιός, γρήγορα όμως τον κέρδισε η σκηνοθεσία και το 1953 ήρθε στην Ελλάδα. Το 1954, με την κινηματογραφική ταινία «Κυριακάτικο Ξύπνημα», ο Μιχάλης Κακογιάννης έκανε την αρχή της διεθνούς σκηνοθετικής του καριέρας. Η «Στέλλα», το «Κορίτσι με τα μαύρα», το «Τελευταίο ψέμα» η τριλογία του: «Ηλέκτρα», «Τρωάδες» και «Ιφιγένεια» και ο «Ζορμπάς» είναι μερικές μόνο από τις ταινίες του που διαγωνίστηκαν και προβλήθηκαν στα εγκυρότερα φεστιβάλ παγκοσμίως και απέσπασαν πολλά βραβεία και τιμητικές διακρίσεις. Στις ταινίες του συνεργάστηκε με μεγάλους Έλληνες ηθοποιούς, αλλά και με γνωστούς και καταξιωμένους ηθοποιούς της Αμερικής και της Ευρώπης.   

Πέρα από τη σκηνοθεσία στον κινηματογράφο, σε εγχώριες αλλά και διεθνείς συμπαραγωγές, ο Μιχάλης Κακογιάννης έχει επίσης σκηνοθετήσει πολλές θεατρικές παραστάσεις και παραστάσεις όπερας στην Ελλάδα, τις Η.Π.Α., τη Γαλλία και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Έχει, επίσης, γράψει και έχουν εκδοθεί σενάρια και μεταφράσεις κινηματογραφικών και θεατρικών έργων, ενώ έχει γράψει και στίχους γνωστών ελληνικών τραγουδιών.

Έργο του Μιχάλη Κακογιάννη είναι και ο νυχτερινός φωτισμός των μνημείων της Ακροπόλεως, τον οποίο εκείνος πρώτος οραματίσθηκε και για την επίτευξη του οποίου ίδρυσε το σύλλογο «Οι Φίλοι της Αθήνας», εξασφαλίζοντας τις υπηρεσίες του διάσημου Γάλλου φωτιστή Pierre Bideau  και αναλαμβάνοντας τη χρηματοδότηση όλων των απαραίτητων μελετών.

Το 2004, ο Μιχάλης Κακογιάννης συνέστησε το κοινωφελές ίδρυμα με την επωνυμία «Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης» με σκοπό τη μελέτη, υποστήριξη και διάδοση των τεχνών του θεάτρου και του κινηματογράφου, καθώς και την καταγραφή και διαφύλαξη των δημιουργημάτων των τεχνών αυτών, ενώ το φθινόπωρο του 2009 ξεκίνησε η λειτουργία του Πολιτιστικού Κέντρου του Ιδρύματος που βρίσκεται στην οδό Πειραιώς 206, στον Ταύρο.

Για την προσφορά και το έργο του, ο Μιχάλης Κακογιάννης έχει τιμηθεί με πολλές διακρίσεις στην Ελλάδα, την Κύπρο και το εξωτερικό. Έχει τιμηθεί με τον Ταξιάρχη του Χρυσού Φοίνικα (Ελλάδα), τον Ταξιάρχη των Γραμμάτων και Τεχνών (Γαλλία), τον Μεγαλόσταυρο του Τάγματος του Μακαρίου του Γ’ (Κύπρος) και το Special Grand Prix of the Americas (Μόντρεαλ). Έχει βραβευτεί από την Ακαδημία Αθηνών για την προσφορά του στο έθνος, από το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης για το συνολικό έργο του, για έργο ζωής στα Ιεροσόλυμα, για έργο ζωής από το American Hellenic Institute στην Ουάσιγκτον και στο Κάιρο. Έχει ανακηρυχθεί Επίτιμος Δημότης στη Λεμεσό, στο Montpellier (Γαλλία) και στο Ντάλας (Τέξας, Η.Π.Α.) και έχει αναγορευθεί Διδάκτωρ Τεχνών στο Columbia College (Σικάγο, Η.Π.Α.), Επίτιμος Διδάκτωρ στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, στο Πανεπιστήμιο Κύπρου καθώς και στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης.

Από την ταινία του Μ. Κακογιάννη “Στέλλα” με την Μελίνα Μερκούρη και τον Γιώργο Φούντα. Αξέχαστες ερμηνείες...

• Διαβάστε ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ τι έγραψαν για τον Μιχάλη Κακογιάννη. Κι ΕΔΩ δείτε  μια ταινία που έκανε για τον Αττίλα.
  

Ιούλιος μήνας  και το ξενοδοχείο είναι κλειστό... Συμβαίνει κάτι;

Βουνό ή θάλασσα; Ιδού το ερώτημα για τις διακοπές, εφόσον φυσικά έχουν εξασφαλιστεί όλες οι άλλες προϋποθέσεις...

Είναι δυνατόν Ιούλιο μήνα να είναι κλειστό το ξενοδοχείο στο Ελληνικό; Και όμως είναι δυστυχώς... Το είδα κι αυτό σήμερα το πρωί όταν πήγα, να πιω έναν καφέ και να κάνω κάποια ανάρτηση στην ιστοσελίδα μου.

Η πινακίδα, μια πρόχειρα γραμμένη πάνω στην εξώπορτα λέει ότι θα είναι κλειστό έως τις 17/7. Λεπτομέρεια: Είχε 23 ο Ιούλιος όταν το είδα αυτό το σημείωμα.

Μπήκα στον αύλιο χώρο. Η εξώπορτα δεν είναι κλειδωμένη. Παντού είναι φανερή η εγκατάλειψη. Ένα στολίδι ψυχορραγεί και ετοιμάζεται να πεθάνει.

Οι καρέκλες στο καφέ λόμπι του ξενοδοχείου αφημένες έτσι, στην τύχη τους, ενώ οι γλάστρες στην είσοδο έχουν ξεραθεί...

Αναρωτιέμαι αν θέλουν να το κλείσουν... Είναι αδιανόητο να είναι κλειστό στο φουλ της τουριστικής σεζόν. Υποθέτω ότι στον δραστήριο σύλλογο του χωριού θα ξέρουν τι γίνεται... Μακάρι να μην το δω κι αυτό να ρημάζει..

Η αλήθεια είναι ότι εμείς οι Έλληνες προτιμούμε για καλοκαίρι τη θάλασσα περισσότερο από το βουνό. Αλλά, φυσικά, αυτό ο κανόνας επιδέχεται της αμφισβήτησής του, ειδικά φέτος που όλα όσα αφορούν τις διακοπές, με την οικονομική στενότητα έχουν αναθεωρηθεί.

Το είδαμε και στη Στεμνίτσα, Σάββατο βράδυ. Δεν είχε πολύ κόσμο. Στις 10 που κανονικά υπό άλλες συνθήκες θα 'πρεπε να ήταν τα μαγαζιά γεμάτα και οι δρόμοι του, δεν ήταν...

Αλλά είναι και το άλλο. Οι περισσότεροι κάτοικοι του Ελληνικού ζουν στην Αθήνα. Είναι έμποροι με μαγαζιά κι αυτά συνηθίζουν να τα κλείνουν τον Αύγουστο. Εξάλλου οι άνθρωποι έχουν φτιάξει τα σπίτια τους κι όταν με τους καινούριους δρόμους δεν θες περισσότερο από δυόμιση ώρες να έρθεις, είναι εύκολο γι' αυτούς να κατεβαίνουν Σαββατοκύριακα.

Άσε που όσοι έχουν παιδιά, έχουν συνδυάσει κι αυτοί το καλοκαίρι με τη θάλασσα και τις ευεργετικές ιδιότητες του ιωδίου... Έτσι δεν μπορούν να τους χαλάσουν χατήρι και υποκύπτουν...

Ευτυχώς ο Λάμπρος βρήκε ήδη παιδιά κάτω χωριό κι έτσι θα'χει παρέα κατά τη διαμονή του. Ακόμα, βέβαια, κρατάει ανοιχτή γραμμή με την Κρήτη και θα την κρατάει για πολύ καιρό. Το τηλέφωνο που του έδωσα με το γουατς απ “δουλεύει” ασταμάτητα. Και σε μηνύματα και σε φωνή. Δεν βλέπω καμιά διάθεση να μου το επιστρέψει... Ας είναι, χαλάλι του...

Οι γλάστρες είναι από το Θραψανό, η είσοδος στην αυλή μιας φίλης. Τα πιθάρια ειναι χαρακτηριστικά...

Ψυχραιμία, καύσωνας είναι, θα περάσει... Λέγαμε πριν λίγες μέρες από το Σημειωματάριο, δίπλα στην μπάρα. Και τοποθετούσαμε όλα τα θάρρη μας στο Σαββατοκύριακο... Όλο και κάπου

θα εκδράμουμε, λέγαμε. Και να, που τελικά είχαμε δίκιο...

Στην ορεινή Γορτυνία βρεθήκαμε να φέρουμε τον Λάμπρο στο χωριό του παππού του. Και ήταν όντως δροσερός ο καιρός, τόσο που το βράδυ ήθελες μπουφάν. Μας το λέγανε την ώρα που καιγόμαστε στην Αθήνα και νομίζαμε ότι ήταν υπερβολικοί. Καθόλου.

Από δω και πέρα και μέχρι το τέλος του καλοκαιριού κάπως έτσι θα τη βγάλουμε...
Ο καιρός δεν ενδείκνυται για πολύ σοβαρές ειδήσεις, αν εξαιρέσεις τους ταξιτζήδες που αυτή την εποχή, λόγω του ανοίγματος του επαγγέλματος είναι σε απεργία διαρκείας. Κι είναι και ο Χριστόφορος της Ειρήνης που πρέπει να αντιμετωπίσει το πρόβλημα. Μακάρι να βρεθεί η χρυσή τομή να μη χάσουν τα λεφτά τους οι άνθρωποι...

Κατά τα άλλα το Σημειωματάριο αυτή την εποχή δεν θα έχει ειδήσεις...Ασχολείται όπως θα'χετε διαπιστώσει κι εσείς, με πιο... προσωπικά πράγματα. Η ζωή έχει, έτσι κι αλλιώς πολλές εναλλαγές... Δεν υπάρχει μονοτονία.

Μόνο η ζέστη είναι υπερβολική... Αλλά κι αυτή αντιμετωπίζεται.

Στο μεταξύ “παλεύω” τα έντυπά μου. Να προλάβω τις ημερομηνίες... Κι αν αληθεύει η πληροφορία ότι από 1ης Αυγούστου θα πάψει το υπουργείο Τύπου να επιδοτεί το ταχυδρομείο, καληνύχτα έντυπα...

Κάπως έτσι αντιμετώπισα το τέλος των φετινών καλοκαιρινών διακοπών μου. Και προσπαθώ να προσαρμοστώ. Ως ένα βαθμό μάλιστα τα έχω καταφέρει...

Από τα ορεινά της επαρχίας Πεδιάδας, φωτογραφημένα τη μέρα που πήγαμε με τον αρχαιολόγο Νίκο Παναγιωτάκη να δούμε τις Φρυκτωρίες...

Οι ντομάτες του Γιώργου φωτογραφημένες άλλη χρονιά. Αρχίζει να δημιουργεί παράδοση παραγωγού...

Ο Γιώργος καμαρώνει και δικαιολογημένα για τις πρώτες ντομάτες που έκοψε από τον κήπο του. Έχουν μια γεύση ξεχωριστή, ξέρετε πως είναι οι βιολογικές ντομάτες, μεγαλωμένες μόνο με φυσική κοπριά. Κι ένα αγγούρι μεγάλο κράτησε για μας. Το 'χει στο ψυγείο και μου το 'δειξε το πρωί με πολύ καμάρι.

Να, αυτά τα μικρά πράγματα είναι που γεμίζουν τους ανθρώπους και τους κρατούν σε μια ισορροπία. 50 χρονών, άνεργος ο Γιώργος, περιστασιακά δουλεύει σε εργολάβους που παίρνουν έργα στη ΔΕΗ της Μεγαλόπολης, αν δεν ασχολιόταν λίγο με τον κήπο του και τα ζώα θα τα 'χε “παίξει”. Πολύ θέλει ο άνθρωπος;

Ευτυχώς που ξαναβρίσκει τον εαυτό του σ' αυτά. Και είναι πραγματικά ωραίες οι ντομάτες του και νόστιμες. Κυρίως αυτό. Και είναι ακόμα στην αρχή, έχει να κόψει πολλές ακόμα καθώς θα προχωρεί το καλοκαίρι...

Μακάρι να μπορούσα να τον βοηθήσω... Διακριτικά βέβαια, γιατί αυτοί οι άνθρωποι έχουν και μια αξιοπρόσεκτη περηφάνια. Και δεν ζητάνε εύκολα. Υπομένουν σιωπηλά τα προβλήματά τους.

Μόνο που ο Γιώργος δεν είναι τεμπέλης. Και δεν κάθεται από επιλογή. Είναι αυτή η γαμο-αναδιάρθρωση που “σκοτώνει” κόσμο και οδηγεί τους ανθρώπους στην τρέλα. Φυσικά δεν πρόκειται να ασχοληθεί μαζί του με τίποτα η επίσημη Πολιτεία. Αυτή έκανε το “χρέος” της. Του έδωσε αυτό το ισχνό επίδομα ανεργίας του ΟΑΕΔ για όσο διάστημα λένε οι νόμοι και μετά, τέλος. Καμιά πρόβλεψη δεν υπάρχει για τους μακροχρόνια άνεργους. Καμιά. Όποιος επιβιώσει, έχει καλώς. Αυτή έχει στραμμένο το ενδιαφέρον της στο να... σώσει την οικονομία. Για τους ανθρώπους θα ενδιαφέρονται τώρα; Τι λες, καλέ...

Κι όμως αυτοί οι άνθρωποι έχουν ανάγκες. Πρέπει να φάνε, να πληρώσουν λογαριασμούς, να συντηρήσουν το αυτοκίνητο, να καλύψουν στοιχειώδη πράγματα. Ψιλά γράμματα σε καιρούς που... κυβερνούν σοσιαλ(η)στές...

Εδώ μένει ο Γιώργος, στο Ελληνικό Γορτυνίας και προσδοκά καλύτερες μέρες μαζεύοντας άγρια ρίγανη από το βουνό και κάνοντας τον κήπο στην αυλή του σπιτιού του...