Δείτε τι ζημιές προκάλεσε η ρίψη της ατομικής βόμβας στη Χιροσίμα... Έτσι, γιατί πρέπει να κρατάμε ζωντανή τη μνήμη... Να μην επαναλαμβάνουμε τα ίδια λάθη...

Σαν σήμερα οι Αμερικάνοι έριξαν την πρώτη ατομική βόμβα στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι και σηματοδοτούσαν με το θάνατο χιλιάδων αθώων τη λήξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.

Μέρα μνήμης δυνατή... Αυτά είναι που πρέπει να μας αφυπνίζουν, όχι τα πανηγύρια της Αγιας Σωτήρος που είναι διάσπαρτα σε όλη την Ελλάδα και γιορτάζουν σήμερα.

Να θυμηθούμε λοιπόν τι έγινε εκεί, στην Ιαπωνία τέτοιες μέρες πριν χρόνια:

Η ρίψη ατομικής βόμβας στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας που με τον τρόμο που προκάλεσε αναδείχτηκε σύμβολο υπέρ της παγκόσμιας ειρήνης και του πυρηνικού αφοπλισμού. Οδήγησε στο τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου με την παράδοση της Ιαπωνίας λίγες μέρες αργότερα.

Ο βομβαρδισμός της Χιροσίμα από τις ΗΠΑ έλαβε χώρα λίγο πριν τη λήξη του Β' Παγκοσμίου πολέμου, στις 6 Αυγούστου 1945 και ήταν η πρώτη πολεμική πυρηνική επίθεση της Ιστορίας. Η βόμβα ήταν τύπου ουρανίου 235, η οποία είχε λάβει το προσωνύμιο "Little Boy" (αγοράκι) στο κέντρο συναρμολόγησης και δοκιμών Αλαμογκόρντο. Τα αποτελέσματα της έκρηξης δεν ήταν γνωστά εκ των προτέρων, μια και τέτοιου τύπου βόμβα δεν είχε δοκιμαστεί, όπως η βόμβα πλουτωνίου, που ακολούθησε. Τη ρίψη της έκανε ο συνταγματάρχης Πολ Τίμπετς, κυβερνήτης ενός αεροσκάφους Β29 της Αεροπορίας Στρατού, στο οποίο είχε δώσει το όνομα της μητέρας του, "Ένολα Γκαίυ". Το Β29 υπέστη ισχυρή ανατάραξη με την έκρηξη της βόμβας, παρά το γεγονός ότι απείχε ήδη 18 περίπου χιλιόμετρα από το σημείο της έκρηξης. Υπολογίζεται ότι επιτόπου φονεύθηκαν περίπου 70.000 άτομα, οι περισσότεροι άμαχοι. Πολύ περισσότεροι πέθαναν αργότερα ή έπαθαν σημαντικές βλάβες στην υγεία τους λόγω της ραδιενέργειας. Από την πόλη διασώθηκε μόνον ο θόλος (από μπετόν) και ο σκελετός του κτιρίου που τον στήριζε. Πριν την έκρηξη αυτό ήταν το κτίριο που στέγαζε την "Εμπορική Έκθεση της Περιφέρειας της Χιροσίμα". Ο θόλος υπάρχει και σήμερα, όπως ακριβώς απέμεινε μετά την έκρηξη, και είναι από τα διατηρητέα Μνημεία Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της ΟΥΝΕΣΚΟ.

Λίγες μέρες αργότερα, στις 9 Αυγούστου 1945, οι Αμερικανικές δυνάμεις έριξαν τη δεύτερη (και τελευταία μέχρι σήμερα πυρηνική βόμβα εναντίον ανθρώπων) στο Ναγκασάκι. Εδώ η βόμβα ήταν άλλου τύπου και χρησιμοποιούσε ως γόμωση το πλουτώνιο. Αυτή είχε λάβει το προσωνύμιο "Fat Man" (χοντρός) στο εργαστήριο κατασκευής της. Αρχικός στόχος ήταν η ιαπωνική πόλη Κοκούρα (Kokura), επειδή όμως το νησί Κιουσού, στο οποίο βρίσκεται, ήταν καλυμμένο από πυκνή ομίχλη, ο επικεφαλής της αποστολής ταγματάρχης Σουέινι, ακολουθώντας το σχέδιο, υποχρεώθηκε να στραφεί στον "αναπληρωματικό" στόχο, την πόλη του Ναγκασάκι. Η έκρηξη ήταν ακόμη σφοδρότερη από την προηγούμενη και σχεδόν διέλυσε το Β29 του Σουέινι, το οποίο μόλις που πρόλαβε να προσγειωθεί στην Οκινάβα[1]. Ωστόσο, λόγω της γεωγραφικής θέσεως του Ναγκασάκι, τα αποτελέσματά της στο έδαφος ήταν λιγότερο καταστροφικά από αυτά της βόμβας στη Χιροσίμα. Ωστόσο, οι συνέπειες της ραδιενέργειας δεν ήταν λιγότερο βαρείες από αυτές της προηγούμενης βόμβας.

Οι δύο αυτές ρίψεις έγιναν με προσωπική απόφαση του τότε Προέδρου των ΗΠΑ Χάρι Τρούμαν. Για να πραγματοποιηθούν, ο διοικητής της μοίρας της Αεροπορίας Στρατού Σπατζ, στην οποία ανήκαν τα αεροσκάφη, ζήτησε έγγραφη τη διαταγή από την πολιτική ηγεσία "αρνούμενος να σκοτώσει ίσως 100.000 άτομα με προφορικές μόνον εντολές". Η διαταγή πράγματι του στάλθηκε εγγράφως με τις υπογραφές του Υπουργού Εσωτερικών Τζορτζ Μάρσαλ και του Υπουργού Στρατιωτικών Χένρι Στίμσον. Η τελική, ωστόσο, απόφαση, σύμφωνα με το Σύνταγμα των ΗΠΑ, έπρεπε να ληφθεί μόνον από τον Πρόεδρο, ο οποίος και την έλαβε, με την αιτιολογία ότι οι ρίψεις αυτές θα έφερναν γρήγορο τέλος στον πόλεμο στο θέατρο του Ειρηνικού και ότι τα θύματα από τις βόμβες θα ήταν λιγότερα από τις απώλειες σε μια ενδεχόμενη απόβαση στην Ιαπωνία ή από τη συνέχιση του πολέμου. Η εκτίμηση αυτή, όμως, έχει ισχυρά αμφισβητηθεί και υποστηρίζεται η άποψη ότι η ρίψη των ατομικών βομβών ήταν μια επίδειξη δύναμης από τις ΗΠΑ προς τον υπόλοιπο κόσμο και κυρίως προς τη Σοβιετική Ένωση. Ως τέτοια, προλείανε το έδαφος για την έναρξη του Ψυχρού Πολέμου.

Ο αρχικός αριθμός των θυμάτων που πέθαναν ακαριαία από τη ρίψη των βομβών υπολογίζεται σε περίπου 70.000 στη Χιροσίμα και 40.000 στο Ναγκασάκι. Όμως οι ολέθριες συνέπειες της πυρηνικής ακτινοβολίας τους επόμενους τέσσερις μήνες αύξησαν τον αριθμό των νεκρών σε 90,000－166,000 στη Χιροσίμα και 80.000 στο Ναγκασάκι[2]. Μέχρι το 1950 ο απολογισμός των θυμάτων είχε φτάσει τα 200.000 θύματα[3].

Οι δυο βόμβες είχαν κατασκευαστεί στα πλαίσια του Σχεδίου Μανχάταν, του αμερικανικού προγράμματος για την κατασκευή ατομικής βόμβας. Το πρόγραμμα ήταν σε λειτουργία όταν έπεσαν οι βόμβες και είχε και άλλες σχεδόν έτοιμες, στα τελευταία στάδια συναρμολόγησης. Υπήρξε η πρόταση από αμερικανούς επιτελείς να εκτελεστούν κι άλλοι ατομικοί βομβαρδισμοί της Ιαπωνίας· είναι άγνωστο όμως αν κάτι τέτοιο τελικά θα συνέβαινε, καθώς η Ιαπωνία παραδόθηκε στους συμμάχους στις 15 Αυγούστου 1945, δυο μέρες πριν την ολοκλήρωση της κατασκευής της επόμενης βόμβας.

Να ευχηθούμε να μην ξαναζήσει η ανθρωπότητα, ποτέ πια, καμιά γενιά τέτοιο όλεθρο και καταστροφή. Οι ζωντανές, μνήμες αυτό το νόημα πρέπει να έχουν. Να μην επαναλαμβάνουν τραγικά λάθη. Και να μαθαίνουμε από αυτά. Κυρίως οι ισχυροί αυτής της γης που κρατούν τις τύχες του κόσμου στα χέρια τους...

• Τα στοιχεία είναι παρμένα από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια.

Πριν ακόμα ξεκινήσουμε το ταξίδι ο Ρήγας έχει πάρει θέση και περιμένει... Μάλλον δεν μπορούσε να φανταστεί τη συνέχεια...

Εδώ που τα λέμε ο Ρήγας δεν είναι ταξιδιάρης γάτος. Μεγάλωσε σ' ένα διαμέρισμα της Αθήνας κι εκεί του του αρέσει να περνάει τον καιρό του. Ανάμεσα στις γλάστρες και τα παιχνίδια του.

Να όμως που χρειάστηκε να τον πάρουμε μαζί μας στο χωριό το Σαββατοκύριακο για να μη μείνει άλλο ένα διήμερο μόνος του στην Αθήνα.

Έκανε την καρδιά του κόμπο και ήρθε. Σάματις είχε κι άλλη επιλογή; Την αρχή, πριν ξεκινήσουμε κάθισε στην πρώτη θέση και κορδώθηκε κιόλας κοιτάζοντας το παρπρίζ. Αλλά η συνέχεια δεν ήταν και τόσο καλή...

Ήταν μεσημέρι όταν φύγαμε κι έκανε ζέστη. Η καρδιά του χτύπαγε σαν ταμπούρλο, η γλώσσα του πετάριζε και τα σάλια του έτρεχαν... Κάπου στην Τρίπολη μας έπιασε μια δυνατή καλοκαιρινή βροχή. Καταιγίδα. Ο Ρήγας έβλεπε τις χοντρές σταγόνες βροχής που χτυπούσαν με δύναμη το παρμπρίζ, να ΄ναι σκοτεινιασμένος ο καιρός και να πέφτουν κεραυνοί και λούφαξε. Πιο πολύς ήταν αυτός ο φόβος, από το φόβο του αυτοκινήτου.

Σταματήσαμε για λίγο στη Μεγαλόπολη. Να του πάρουμε άμμο που ξεχάσαμε να φέρουμε από την Αθήνα και συνεχίσαμε για το χωριό. Κι εκεί ήταν που τα είδε όλα... Τελικά δεν έχει και τόσο καλή σχέση με τις στροφές. Την προηγούμενη φορά που φεύγαμε από το Μαίναλο πάλι είχε δυσκολευτεί. Και χρειάστηκε να σταματήσουμε 5-6 φορές. Τα ίδια και τώρα που δεν έχει φάει.

Και τι να βγάλει ο καημενούλης; Μάνο σάλια... Στο σπίτι η επαφή του με τον Άρη ήταν οδυνηρή. Μαζεύτηκε πάνω μου καθώς περνούσαμε δίπλα του, έβγαλε και τα νύχια του και κάθισε ήρεμος στο δωμάτιο του. Ούτε σκέψη να βγει έξω...

Στην Ιθάκη σου τραγούδησα δυο στίχους... Ένα όμορφο τραγούδι από τον τοίχο του Γιάννη Κ. Ιωάννου...

Πριν μερικά χρόνια στο αμπέλι του Αγησίλαου με τα λιάτικα σταφύλια. Πηγαίναμε και βρίσκαμε σταφύλια ώριμα από τα μέσα του Ιουλίου. Φέτος δεν υπάρχει ούτε ρώγα...

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 06/08/2011

Φέτος είναι μια δύσκολη χρονιά για τους ανθρώπους που ζουν ή που υπολογίζουν ως εισόδημα τα σταφύλια από τα αμπέλια τους. Οι ύστερες βροχές δημιούργησαν μια κατάσταση μη αναστρέψιμη. Ο καρπός δεν έδεσε. Τα φύλλα κιτρίνισαν κι έπεσαν πρόωρα σαν να ήταν φθινόπωρο.

Τα αμπέλια αρρώστησαν. Οι αγρότες ζουν σε μια κατάσταση πανικού. «Φέτος δεν θα βρούμε να κόψουμε ούτε ρώγα σταφύλι για μας, όχι για να βάλουμε κρασί...» λένε και κουνούν με θλίψη και απόγνωση το κεφάλι τους.

Τους άκουγα, όταν βρέθηκα για τις διακοπές μου στο χωριό και μπορώ να καταλάβω τι ακριβώς λένε και τι εννοούν μ' αυτά που λένε. Είναι που είναι σκληρές οι εποχές. Άστα να πάνε...

Το πιο ωραίο είναι ότι τον περονόσπορο δεν τον θεωρούν οι γεωπόνοι ως αρρώστια και καταστροφή για την οποία οι αγρότες πρέπει να αποζημιωθούν. Αυτόπτης μάρτυς ήμουν όταν τέθηκε το επίμαχο ερώτημα στον γεωπόνο του Δήμου. Και βέβαια ο άνθρωπος το χρέος του έκανε, οδηγίες εκτελούσε, δεν εξέφραζε προσωπικές απόψεις.

Αλλά τώρα, διαβάζω επαναπροσεγγίζουν το θέμα, αφού αυτό έχει πάρει καταστροφικές διαστάσεις. Ας είναι, ποτέ δεν είναι αργά να διορθώνουν λάθη. Οι άνθρωποι δεν θα έχουν φέτος εισόδημα από τα σταφύλια κι αυτό πρέπει να αναπληρωθεί. Όπως και όσο αυτό είναι δυνατό...

Είχαμε ξανά μια τόσο κακή χρονιά στα αμπέλια, αναρωτήθηκα στην Κρήτη. Ναι, μου απάντησε άνθρωπος που ασχολείται με τη βιολογικά καλλιέργεια αμπελιών και φέτος δεν πρόκειται να βάλει ούτε σταγόνα μούστο στα βαρέλια του... Το 1960 ήταν που η χρονιά έμοιαζε πολύ με τη φετινή. Και τότε οι άνθρωποι δεν βρήκαν σταφύλια για να βάλουν κρασί.

Φέτος όμως δεν πρόκειται να βρούμε ούτε για να φάμε. Κι αν βρούμε, καλύτερα να μην το πλησιάσουμε. Θα είναι τίγκα στο φάρμακο. Και μόνο καλό δεν θα κάνει στο οργανισμό. Μάλλον κακό θα μας κάνει...

Αν είστε λάτρεις του καλού κρασιού μάλλον θα πρέπει επίσης να... διαγράψετε τη φετινή χρονιά από τη λίστα σας. Αμφιβόλου ποιότητας κρίνονται... Και δεν το υποστηρίζω αυτό ως ειδικός. Απλά ως λάτρης των καλών κρασιών εκφράζω την αγωνία μου.

Και φυσικά τάσσομαι ανεπιφύλακτα με το μέρος των αμπελοκαλλιεργητών τους οποίους οφείλει η επίσημη πολιτεία να αποζημιώσει για την καταστροφή που υπέστησαν στην παραγωγή.
Ας ελπίσουμε ότι του χρόνου θα είναι καλύτερα τα πράγματα, πιο ισορροπημένες οι εποχές, οι βροχές στην ώρα τους κι όλα φτιαγμένα με τέτοιο τρόπο ώστε να κερδίσουν κι αυτά που χάνουν φέτος.

Αυτό το κακό αντιμετωπίζουν οι αγρότες μας. Έρμαιοι των καιρικών συνθηκών και όχι μόνον. Γιατί κι όταν αυτές είναι καλές, έχουν να αντιμετωπίσουν τις... ορέξεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης και τις ντιρεκτίβες της που δεν είναι και τόσο καλές για τους ίδιους και τα συμφέροντά τους.
Σε μια εποχή οικονομικής ύφεσης, οι αμπελουργοί μας έχουν να αντιμετωπίσουν ένα ακόμα κακό φαινόμενο. Αυτό της ασυνεννοησίας της κρατικής μηχανής που είναι ανάγκη να λειτουργήσει για να αποζημιωθούν έστω και τυπικά. Γιατί στην ουσία καμιά αποζημίωση δεν θα ισοσκελίσει τη ζημιά που έπαθαν. Κι αυτό το ξέρουν καλά...

Το δημοσίευμα της «Κ» στις 4/8/2011. Ανάλογα δημοσιεύματα είχαμε και από άλλες αθηναϊκές εφημερίδες. μάλλον κάτι κινείται στην Ακαδημία Πλάτωνα.

Να είμαστε στον Αύγουστο, τον καιρό που υποτίθεται ότι οι ειδήσεις «βγαίνουν» με το... σταγονόμετρο, αφού κατά τον Ουμπέρτο Έκο δεν υπάρχουν και να ακούς καλές ειδήσεις για την Ακαδημία Πλάτωνα δεν είναι και λίγο. Για δείτε το κι αλλιώς...

Προσωπικά βέβαια δεν πιστεύω ότι τους έπιασε ο πόνος εκεί στο υπουργείο πολιτισμού και Τουρισμού για την περιοχή μας Μάλλον έπιασαν τόπο οι πιέσεις της ΕΚΑΠ και η συνεχή προβολής και παρακολούθηση του θέματος.

Δείτε τι λέει το σχετικό δημοσίευμα:
Ακαδημία Πλάτωνος, το νέο μεγάλο στοίχημα της Αθήνας
Του Δημητρη Pηγοπουλου

Ο κ. Παύλος Γερουλάνος ακουγόταν ειλικρινής. «Πηγαίνω στο εξωτερικό και ορισμένοι μάλιστα με άγαρμπο τρόπο μου υπενθυμίζουν τι θησαυρό έχουμε στα χέρια μας. Και πως αν ήταν οι ίδιοι στη θέση μας θα έβγαζαν αρκετά χρήματα από την αξιοποίηση ενός τόπου με τόσο έντονη ιστορική φόρτιση».

Όσοι έχετε φτάσει μέχρι την Ακαδημία Πλάτωνος θα ξέρετε γιατί ακριβώς μιλάει ο υπουργός Πολιτισμού και Τουρισμού ο οποίος είδε προχθές με ανακούφιση να εγκρίνεται από το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο η μελέτη μουσειακών αποθηκών και ενοποίησης τμημάτων του αρχαιολογικού χώρου. «Στο τέλος του μήνα ή στις αρχές Σεπτεμβρίου, ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και ο δήμαρχος Αθηναίων θα παρουσιάσουν ένα ευρύτερο πρόγραμμα παρεμβάσεων για την αναζωογόνηση του κέντρου της Αθήνας και στο οποίο η ανάδειξη της Ακαδημίας Πλάτωνος αποτελεί μία από τις βασικές παραμέτρους».

Για όσους δεν έχουν περπατήσει στο πάρκο της Ακαδημίας, δύσκολα μπορούν να παρακολουθήσουν τον ειρμό της σκέψης του κ. Γερουλάνου. Σήμερα, δεν υφίσταται οργανωμένος αρχαιολογικός χώρος. Λείψανα του μεγαλείου του παρελθόντος βρίσκονται διάσπαρτα σε διαφορετικούς χώρους μέσα στο πάρκο, έναν φυσικό πνεύμονα 135 στρεμμάτων. Η φιλοδοξία της κυβέρνησης είναι να αποδώσει στην Ακαδημία Πλάτωνος την αξία που ανακαλούν μόνο και μόνο διαβάζοντας τις δύο αυτές λέξεις. Ακαδημία Πλάτωνος.

Και πρέπει να γίνουν πολλά για να πούμε ότι βλέπουμε, έστω και από μακριά, έναν τόσο φιλόδοξο στόχο.

Χθες, ας πούμε, ότι έγινε ένα πρώτο βήμα. Σημαντικό. Και αφορά στην «τακτοποίηση», την οργάνωση του αρχαιολογικού χώρου που θα παραμείνει ανοιχτός, χωρίς εισιτήριο, αλλά θα κλείνει το βράδυ. Το σημαντικότερο από όσα ανακοινώθηκαν είναι ότι καταργούνται τέσσερις παλιές αποθήκες που βρίσκονται στις οδούς Κρατύλου και Μοναστηρίου εντός του αρχαιολογικού χώρου και περιέχουν πληθώρα ευρημάτων από παλιότερες ανασκαφές. Χωρίς αυτές τις αποθήκες το πάρκο «κερδίζει» τέσσερα επιπλέον στρέμματα. Τα αντικείμενα που φυλάσσονταν εκεί θα μεταφερθούν σε νέα κατασκευή εκτός αρχαιολογικού χώρου, στις οδούς Δράκοντος και Ιφιγενείας. Επίσης, προβλέπεται ένα στέγαστρο 50 τ.μ. με περιμετρική περίφραξη, που θα φιλοξενεί μαρμάρινες σαρκοφάγους Ελληνιστικής Εποχής από την Ακαδημία Πλάτωνος, καθώς και άλλες περιοχές της Αθήνας.

Οι αρχαιολόγοι θεωρούν αξιοσημείωτο το γεγονός ότι με τις μελλοντικές παρεμβάσεις ενοποιούνται τα σημαντικά αρχαία κατάλοιπα, όπως είναι το Γυμνάσιο, η παλαίστρα και το Περιστύλιο. Στο ίδιο το αρχαιολογικό πάρκο που ούτως ή άλλως ταυτίζεται με τον χώρο πρασίνου θα γίνουν επιχωματώσεις, φυτεύσεις, διαδρομές, πλατώματα, καθιστικά και σταθμός πληροφόρησης του κοινού. Το μισό περίπου τμήμα του αρχαιολογικού χώρου θα αναβαθμιστεί με περίφραξη, φυλάκιο, τουαλέτες, βελτίωση διαδρομών και ενημερωτικές πινακίδες. Ο προϋπολογισμός του έργου υπολογίζεται στο ένα εκατομμύριο ευρώ και η προχθεσινή έγκριση επιταχύνει τις διαδικασίες για την ένταξή του στο ΕΣΠΑ.

Στο Υπουργείο Πολιτισμού αντιμετωπίζουν τα έργα αναβάθμισης της Ακαδημίας Πλάτωνος σε σχέση με τη διαμόρφωση ενός αρχαιολογικού περιπάτου που θα συνδέει την περιοχή με τον Κεραμεικό και κατ’ επέκτασιν με τον «πυρήνα» της αρχαίας Αθήνας.

Σαν κερασάκι στην τούρτα, ο κ. Παύλος Γερουλάνος μας ενημερώνει ότι τον Νοέμβριο προγραμματίζεται η προκήρυξη αρχιτεκτονικού διαγωνισμού για το νέο Μουσείο της Πόλης των Αθηνών στα πρότυπα του διαγωνισμού για το Μουσείο της Ακρόπολης. Εκεί θα βρουν στέγη πολλά από τα εκατοντάδες χιλιάδες αρχαιολογικά ευρήματα που βρίσκονται σήμερα κλειδωμένα στις αποθήκες των τοπικών εφορειών αρχαιοτήτων.

Υπερβολές; Πολιτικές καντρίλιες του υπουργείο πάνω σε ένα υπαρκτό θέμα; Ο χρόνος θα δείξει. Εμείς πάντως δεν πρόκειται να το αφήσουμε έτσι. Θα το κυνηγήσουμε όσο γίνεται κι ακόμα περισσότερο...

• Δείτε ΕΔΩ το Blog της ΕΚΑΠ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ την παρουσίαση του θέματος από τους φίλους που διαθέτουν μια ευαισθησία για το θέμα. Και δεν το κάνουν για πρώτη φορά. Ίσα - ίσα... Και για να μην ξεχνιόμαστε, ιδού το όραμα το δικό μας για την Ακαδημία Πλάτωνα δια χειρός Κώστα Κίτσιου.
  

Αυτή είναι η πρώτη σελίδα από το Blog του Βασίλη. Αν θέλετε να κάνετε μια... βόλτα από κει και να το δείτε πατήστε ΕΔΩ.

Το μεσημέρι της Πέμπτης, λίγο πριν κατέβω στην εφημερίδα μπαίνω στο Facebook να ρίξω μια τελευταία ματιά. Και ξαφνικά ανοίγει, δεξιά στη βάση, μια μπάρα διαλόγου και μου στέλνει τα χαιρετίσματά του ένας νεαρός μαθητής Λυκείου από το Αλιβέρι της Εύβοιας, όπως βλέπω στο προφίλ του.

Ο νεαρός δείχνει να με ξέρει. Μου λέει από πού. Η μητέρα του ήταν καθηγήτρια του Λάμπρου στο 54 Γυμνάσιο τη χρονιά 2009-2010, χημικός, αναπληρώτρια. Του είχε μιλήσει για μένα και παρακολουθούσε το Site μου.

Μου άρεσε, δεν το κρύβω... Είναι ωραίο να λένε καλά λόγια για τη δουλειά σου. Τα νέα παιδιά είναι το μέλλον και βλέπουν μπροστά...

Ο Βασίλης είναι πολύ δραστήριος και δημιουργικός. είδα και το προσωπικό του Blog. Ιδιαιτέρως αξιόλογο. Χάρηκα διπλά. Νέα παιδιά που δεν «καίγονται» στο πλέι στέισον, αλλά χρησιμοποιούν δημιουργικά τον ηλεκτρονικό τους υπολογιστή.

Είπαμε κι άλλα... Όμως αυτά δεν έχουν τόση σημασία. Το σπουδαίο είναι πως αυτό το μηχάνημα, το PC, αν το χρησιμοποιήσεις σωστά και αξιοποιήσεις θετικά τις δυνατότητες που σου δίνει, τότε η ζωή μπορεί να γίνει καλύτερη.

Αντιπαθώ όσους, χωρίς επιχειρήματα απορρίπτουν συλίβδειν καθετί που έχει σχέση με το internet και τις νέες τεχνολογίες. Είναι δίπλα μας, υπάρχουν και λειτουργούν, δεν ωφελεί σε τίποτα να τα απορρίπτουμε ασυζητητεί.

Ακόμη κι εμείς οι μεγαλύτεροι είναι ωραίο να μαθαίνουμε καινούρια πράγματα... Εγώ τουλάχιστον το προσπαθώ. Δεν παραδίδω τα όπλα, δε λέω δεν είναι είναι της γενιάς μου, δεν κλείνω τα μάτια... Υπάρχει, είναι εκεί γεμάτο νέες εμπειρίες και μας καλεί να τις γνωρίσουμε.

Κι αν αυτό το τολμώ εγώ που περπατώ στην έκτη δεκαετία της ζωής μου, πόσο σπουδαίο φαντάζει να 'ναι τόσο προχωρημένος ένας μαθητής Λυκείου...

Ήταν για μένα μια όμορφη στιγμή. Δεν έχουμε ποτέ ειδωθεί με το Βασίλη κι όμως μιλούσαμε σαν παλιοί γνώριμοι. Ευχαριστώ Βασίλη για την τιμή...

Το εξώφυλλο του τελευταίου τεύχους του περιοδικού ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΑΝΟΡΑΜΑ κι ΕΔΩ θα δείτε περισσότερα πράγματα από το Site τους.

Έπεσε στα χέρια μου το «Ελληνικό Πανόραμα» / Ιούλιος - Αυγουστος 2011, τ. 82, ένα επετειακό τεύχος με 15 χρόνια περιήγησης στην Ελλάδα. Το ξεφύλλισα με πολύ αγάπη. Μ' αρέσουν τα περιοδικά που ασχολούνται με τη γνωριμία νέων τόπων. Κι όταν αυτοί οι τόποι δεν είναι άλλοι από την πανέμορφη Ελλάδα, τότε μ' αρέσει ακόμα περισσότερο.

Είναι σα να το ζω. Οι φωτογραφίες σε καλό χαρτί και με καλή απόδοση των χρωμάτων είναι εκπληκτικές. Και συνοδεύονται κι από υπέροχα κείμενα.

Το συγκεκριμένο τεύχος μπορείτε να το βρείτε στα περίπτερα με 6,8 ευρώ. Η ιστορία ξεκινάει το 1994. Οι άνθρωποι που εκδίδουν αυτό το περιοδικό σημειώνουν με έμφαση ότι το ΠΑΝΟΡΑΜΑ δεν υπάρχει ακόμα ούτε στη σκέψη τους εκείνη την περίοδο. Η μόνη εκδοτική δημιουργία τους ηταν το «MUST της διασκέδασης», μια ετήσια έκδοση πρωτοποριακή για την εποχή της. Τον επόμενο χρόνο κυκλοφορεί το 2ο MUST. Ήταν μια έκδοση πολύ πιο πλούσια, πολύ πιο «σοφιστικέ» που χαρακτηρίστηκε συλλεκτική... Οι Θεσσαλονικείς ήταν οι τυχεροί που μπορούσαν να
απολαύσουν το τεύχος.

Και ξαφνικά, δυο χρόνια μετά, παραμονές Χριστογέννων τους προκύπτει ένα ταξίδι στους ορεινούς όγκους της Δράμας, στο Καρά Ντερέ. Δείτε πώς το γράφουν:

«Όσο κι αν οι διηγήσεις μας ήταν γλαφυρές, κανείς δεν θα είχε τη δυνατότητα ν' αντιληφθεί το μέγεθος της ωραιότητας του τόπου, τα μορφολογικά του χαρακτηριστικά. Πώς θα μπορούσαμε λοιπόν να παρακινήσουμε κι άλλους φυσιολάτρες ν' ακολουθήσουν τα βήματά μας;

-Να βγάλουμε ωραίες φωτογραφίες, πρότεινε η Άννα.

-Και να τις υποστηρίξουμε με ελκυστικές περιγραφές, συμπλήρωσα εγώ.

Ξαφνικά ο πυρετός μας είχε ανέβει κατακόρυφα. Οι ιδέες γεννιούνται με ρυθμούς ασθματικούς. Ήταν φανερό ότι μόνον ένα προσεγμένο έντυπο θα μπορούσε να μεταφέρει τις περιηγητικές μας εμπειρίες σ' ένα κύκλο φυσιολατρών αναγνωστών»

Εικόνες, όχι με τη ματιά του τουρίστα, αλλά του ταξιδευτή και ερευνητή. Ένα ζευγάρι συνεργατών επισκέπτεται τον Όλυμπο, ενώ το θαλασσινό θέμα γίνεται μ' ένα δανεικό κότερο. Το πρώτο τεύχος του ΠΑΝΟΡΑΜΑΤΟΣ είναι έτοιμο...

Οι περιγραφές τους είναι απίθανες. Γράφουν απλά, όπως νοιώθουν... Βάζουν τον αναγνώστη στο τρυπάκι να δουλέψει τη φαντασία του. Να «δει» αυτό που του λένε και να «ζήσει» τη στιγμή. Αυτό το γράψιμο μου αρέσει. Αυτό επιχειρώ κι εγώ καθημερινά σ' αυτό το Site. Κι αν κρίνω από τους φίλους που το επισκέπτονται καθημερινά, ακόμα και τώρα, τον Αύγουστο, αυτό είναι που αρέσει.

Δείτε ένα κομμάτι που βάζουν στο τεύχος 5, Απρίλη του '97 για την Αρκαδία:

«Μερικές μέρες μετά, βρεθήκαμε στον Ατσίχωλο Αρκαδίας. Σε μας ήταν τελίως άγνωστο το χωριό. Ένα ζευγάρι ηλικιωμένων μας πρόσφερε φιλοξενία για τη νύχτα. Τζάκι στο πάτωμα, παλιό, με κούτσουρο από πουρνάρι και ξερόκλαδα ελιάς. Κάποια στιγμή σηκώνεται ο κυρ-Αντώνης, μας ζητάει να τον ακολουθήσουμε. Βγαίνουμε μαζί του στην μπαλκονόπορτα. Το νυχτερινό βοριαδάκι μας χτυπάει ψυχρό, σηκώνουμε του γιακάδες.

-Απόψε φυσάει βοριάς, με λίγη προσοχή ίσως καταφέρετε να ακούσετε τον Λούσιο.

Στήνουμε αυτί και αφουγκραζόμαστε. Στην αρχή τίποτε, τ' αυτιά είναι αμάθητα στους ψίθυρους της νύχτας. Τα δευτερόλεπτα κυλούν, αρχίζω να βλέπω με συμπαθεια τον ρομαντισμό του κυρ Αντώνη. Κι ύστερα, ξαφνικά, μια πνοή αέρα φέρνει κάτι σαν μακρινό μουρμουρητό, Ή μήπως είναι ψευδαίσθηση; Όμως όχι. Καθώς δυναμώνει το αεράκι, κάτι ακούγεται απ' το βάθος της χαράδρας. Σηκώνει το δάκτυλό του ο κυρ Αντώνης και δείχνει προς το μέρος του ποταμού. Ύστερα μας κοιτάζει ερωτηματικά. Κουνάμε καταφατικά το κεφάλι μας. Ο αγαθός άνθρωπος χαμογελά ικανοποιημένος.

-Χαίρομαι που ακούσατε την ανάσα του ποταμού. Δεν μιλάει ο Λούσιος σ' όλους τους ανθρώπους.

Εκείνη τη βραδιά, στο ταπεινό σπιτάκι του Ατσίχολου, πήραμε την απόφαση να γνωρίσουμε την Αρκαδία. Μέρες πολλές, χιλιόμετρα ατελείωτα σε τόπους υπέροχους, άλλους αθέατους κι άλλους γνωστούς. Φαράγγι Λούσιου, Μονές θρυλικές Αιμυαλών, Τιμίου Προδρόμου και Φιλοσόφου, πολιτείες ιστορικές, Καρύταινα, Δημητσάνα, Στεμνίτσα. 55 σελίδες γεμάτες Αρκαδία, με φωτογραφικό υλικό εξαιρετικό, που ακόμα και σήμερα θεωρείται σημαντικό».

Κάπως έτσι γράφονται οι ιστορίες στον Τύπο...

Βόλτες καλοκαιρινές και μακάρι να μην ήταν μόνο στην άδεια... Θα ήταν ωραίο να μπορούσε κανείς κι άλλες ώρες...