Οι πρώτες εικόνες από τη σημερινή εκδρομή στα Καλάβρυτα με τον οδοντωτό σιδηρόδρομο. Εδώ με “συνέλαβε” με το φακό της η Ηλιάνα στο τραπέζι της Ζαχλορούς που κατεβήκαμε για μια ώρα και κάτι...

Έτσι φαίνεται να κυλά το ποτάμι από το σημείο που καθόμαστε στην ταβέρνα. Είναι το ποτάμι του Βουραϊκού, πανέμορφο με τα πλατάνια του, απ' όποια πλευρά και να το δεις τελικά...

Ένα πιο κοντινό πλάνο με τρεχούμενα νερά από το ποτάμι του Βουραϊκού. Κι έχει μια δροσιά σ' αυτό το υψόμετρο, άλλο πράγμα. Απίστευτο αλλά τα δωμάτια που νοικιάζουν έχουν μονο 25 ευρώ τη βραδιά.

Εικαστική παρέμβαση της Ηλιάνας στο πλάνο που επέλεξε. Σε πρώτο πλάνο ένα κερί και στο βάθος το γεφύρι πάνω από το οποίο περνάει ο οδοντωτός σιδηρόδρομος στο δρόμο του για τα Καλάβρυτα...

Και μια ομαδική με την καθοδήγηση πάντα της Ηλιάνας πάνω τι ίδιο γεφύρι. Είναι όντως μοναδική η ομορφιά του τοπίου. Απόλαυση για τα μάτια και τις αισθήσεις. Δυστυχώς δεν είχαμε πολύ χρόνο στη διάθεσή μας.

Να και ο Λάμπρος με την Ηλιάνα. Καμιά φορά κι αυτή αφήνει τη μηχανή της στα χέρια των άλλων. Και “παίζει” το ρόλο του... μοντέλου. Δυο ξαδερφάκια στο γεφύρι του Βουραϊκού τη μέρα που πήγαμε στα Καλάβρυτα...

Μ' ένα μπουκέτο λουλούδια θα ξεκινήσω σήμερα τη μέρα μου. Είναι λουλούδια που επέλεξα σε μια μικρή βόλτα μέσα στο παραθεριστικό κέντρο. Δεν ξέρω τα ονόματά τους, συμπαθάτε με. Αρκεστείτε, όπως εγώ, στην ομορφιά τους...

Λευκό σαν κρίνο... Σαν το πρωινό ξύπνημα της Κυριακής. Με τις καμπάνες να χτυπάνε στις 7.30. Με τον κόσμο να κοιμάται ακόμα και μόνο τα πουλιά να κελαηδούν και να τα ακούω στη βεράντα του σπιτιού μου... Δεν υπάρχει πιο όμορφο ξύπνημα...

Είναι φυσικοί φράχτες, λουλουδιασμένοι... Κάτι σαν τις σφάκες που συναντάμε στα κράσπεδα των εθνικών οδών ή σε κάποιους προσεγμένους δρόμους στην περιφέρεια... Δεν θέλουν ιδιαίτερη περιποίηση και είναι πολύ όμορφα...

Μονάδες ξεχωριστές. Το ιδιαίτερης ομορφιά χρώμα που κάνει τη ζωή μας πιο όμορφη. Κάπου ανάμεσα στο πυκνό πράσινο. Δεν είναι φανταστικό; Έτσι μου φάνηκε εμένα... Ο Λάμπρος με πειράζει: “Μα είσαι σοβαρός; Λουλούδια θα φωτογραφίζεις, τώρα;”

Μια τελευταία ματιά... Σε λίγο φεύγουμε για το Διακοφτό κι από κει με τον οδοντωτό σιδηρόδρομο θα ανέβουμε στα Καλάβρυτα. Εκδρομή ημερήσια. Την έχω ξανακάνει πριν 25 χρόνια. Ήταν μια υπέροχη διαδρομή, θυμάμαι, μέσα στη φύση. Θα δείτε φωτογραφίες το βραδάκι...

Μάλλον είναι θέμα τύχης μερικές φορές, όταν μιλάς για αχινούς. Ποτέ δεν ξέρεις από πού θα σου έρθουν και πώς, για να τους αντιμετωπίσεις. Νομίζουμε ότι φορώντας τα ειδικά παπουτσάκια στο μπάνιο δεν κινδυνεύουμε... Λάθος. Τέσσερα καρφάκια μπήκαν στο μεγάλο δάκτυλο του αριστερού ποδιού του Λάμπρου το μεσημέρι που κάναμε μπάνιο. Και μάλιστα από... πάνω. Απίθανο. Και όμως συνέβη...

Κι ευτυχώς που στο κάμπινγκ υπήρχε γιατρός, έστω και... παραθεριστής. Το ιατρείο ήταν κλειστό αλλά το άνοιξε η Γραμματεία για χάρη μας. Τι κι αν ήταν παιδίατρος στην ειδικότητα, ο άνθρωπος προσφέρθηκε να βοηθήσει όπως και όσο μπορούσε. Μόλις τον πήρε η Γραμματεία στο κινητό του, έσπευσε από την παραλία και πραγματικά βοήθησε ουσιαστικά. Είχε βέβαια τις ευαισθησίες του. Παιδί ΟΤΕτζή ο γιατρός, αγαπούσε τον τόπο και το κάμπινγκ που σ' αυτό πέρασε πολλά καλοκαίρια, σαν παιδί.

Το σπιτάκι μας. Εξαίσιο για τις καλοκαιρινές διακοπές... Με μπόλικο πράσινο περιβάλλον και πολύ δροσιά. Όσοι μάλιστα από τους παραθεριστές είχαμε προνοήσει να ποτίσουμε το πρωί με το λάστιχο, είχαμε προσθέσει ακόμα περισσότερη δροσιά στην ήδη υπάρχουσα. Αυτό κι αν είναι όμορφο στο καλοκαίρι των διακοπών...

Η Ηλιάνα, η κόρη της Μαρίας θέλει, λέει, να μάθει ποδήλατο. Και ο Λάμπρος της εξηγεί τα στοιχειώδη... Τελείωσε φέτος το Λύκειο και έχει την αγωνία της ανακοίνωσης των βάσεων την παραπάνω Δευτέρα 29/8, αλλά πολύ θα ήθελε να μάθει να οδηγεί αυτό το δίτροχο. Της φαίνονταν απίθανο, αλλά καταφέραμε να κάνουμε τα πρώτα μαθήματα στους ήσυχους δρόμους του κάμπινγκ...

Μια βόλτα στις εγκαταστάσεις του παραθεριστικού κέντρου του ΟΠΑΚΕ ΟΤΕ για να το γνωρίσουν η Μαρία και η Ηλιάνα. Βέβαια η Μαρία δούλευε χρόνια στον τουρισμό και δεν εντυπωσιάζεται με όσα βλέπει, σίγουρα όμως θαύμασε το αποτέλεσμα της συλλογικής δουλειάς τόσων ανθρώπων...

Είχα καιρό να νιώσω σεισμό. Κι αν έχουμε τέτοιες άσχημες μνήμες από την Αθήνα... Αλλά εκεί, γύρω στα ξημερώματα, καθώς ήμουν ξαπλωμένος στο κρεβάτι μου, στο σπιτάκι 210 της Τέμενης, τον αισθάνθηκα...

Δεν είχε θόρυβο, δεν έκανε αυτόν τον παράξενο βόμβο. Ένιωσα όμως το σώμα μου να τραμπαλίζεται απαλά...

Λίγο αργότερα, το πρωινό στο κάμπινγκ αυτό ήταν το πρώτο θέμα συζήτησης... Έχει, έτσι κι αλλιώς το Αίγιο σκληρές μνήμες από τους σεισμούς. Θυμάμαι, είχα πάει στα ερείπια της γκρεμισμένης πολυκατοικίας στην οδό Δεσποτοπούλου, το 1995 θα πρέπει να ήταν...

Έψαξα λοιπόν στο Twitter και ιδού η είδηση για τον πρωινό σεισμό:

Καμία υλική ζημιά ή τραυματισμό πολίτη στην περιοχή της Αχαΐας δεν κατέγραψαν οι αρμόδιες αρχές μετά τη σεισμική δόνηση των 5 βαθμών της κλίμακας ρίχτερ, που πέταξε τον κόσμο από το κρεβάτι του στις 5 τα ξημερώματα.

Το επίκεντρο ήταν 30 χιλιόμετρα νότια-νοτιοδυτικά της Πάτρας, 31 χιλιόμετρα βορειοανατολικά της Αμαλιάδας και 17 χιλιόμετρα νότια της κοινότητας Κάτω Μαζαράκι Αχαΐας. Το εστιακό βάθος του σεισμού ήταν μόλις 10 χιλιόμετρα.

Ο σεισμός έγινε ιδιαίτερα αισθητός στην περιοχή της Δυτικής Αχαΐας, όπου μαρτυρίες κατοίκων αναφέρουν ότι ήταν πολύ δυνατός, είχε διάρκεια και συνοδευόταν από δυνατό ήχο.

Ο Διευθυντής Ερευνών του Γεωδυναμικού Αστεροσκοπείου Αθηνών Γεράσιμος Παπαδόπουλος, καθησυχάζει τους πολίτες τονίζοντας ότι η σεισμική ακολουθία που υπάρχει δείχνει εκτόνωση του φαινομένου.

"Είναι άσχετος ο σημερινός σεισμός με την προηγούμενη σεισμική δραστηριότητα της περιοχής, με την έννοια ότι προήλθε από μια εντελώς διαφορετική εστία και από ένα διαφορετικό ρήγμα από αυτό του Ρίου - Αντιρρίου Ναυπάκτου που είχε δραστηριοποιηθεί το προηγούμενο διάστημα" εξηγεί ο κ. Παπαδόπουλος και προσθέτει:

"Ο σημερινός εντοπίζεται 30 χλμ νοτιοδυτικά της Πάτρας μεταξύ Πατρών και Αμαλιάδας και είναι πολύ κοντά στο επίκεντρο του μεγάλου σεισμού της 8ης Ιουνίου του 2008. Θυμίζω ότι ήταν 6,4, ένας ισχυρός σεισμός. Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι ο αυτός είναι ενδεχομένως ένας αργοπορημένος ισχυρός μετασεισμός εκείνου του σεισμού. Κι αν αυτό δεν το ισχυριστούμε είναι ένας σεισμός ο οποίος εντάσσεται στη δραστηριότητα αυτού του ρήγματος που ενεργοποιήθηκε το 2008. Από τις πρώτες αναλύσεις αυτό δείχνει".

Στο ερώτημα εάν επρόκειτο για τον κύριο σεισμό ή όχι ο κ. Παπαδόπουλος ανέφερε: "Από τη συγκεκριμένη εστία από τα στοιχεία που έχω εγώ τουλάχιστον, προς το παρόν δεν συντρέχει λόγος ανησυχίας. Παρ όλα, όπως έχω πει άλλες φορές, η εκτίμηση της εξελισσόμενης δραστηριότητας πρέπει να γίνεται με προσοχή και να είναι συνεχής".

Ευτυχώς εδώ που μένουμε κανείς δεν ανησύχησε ιδιαίτερα... Το μόνο που κάναμε ήταν να... συσχετίσουμε το χθεσινό κόκκινο φεγγάρι και το αφύσικο πρωινό κύμα με τον πρωινό σεισμό. Εντελώς αυθαίρετα βέβαια. Αφού μπορεί και να μην έχουν καμία σχέση μεταξύ τους...

Πίνγκ – πονγκ στην Τέμενη. Φωτογραφία από το χώρο που βρίσκομαι τώρα... Και η ζωή συνεχίζεται...

Τελικά αρχίζει και παγιώνεται η καθημερινή επισκεψιμότητα πάνω από 1.000 διαφορετικές Ι.Ρ. (1342 χθες!) Κι αυτό είναι εκπληκτικό... Δεν ξέρω πώς να το ερμηνεύσω. Και τι νόημα έχει να το κάνω...

Θα πρέπει μάλλον να το αποδεχθώ σαν μέρος της ζωής αυτού του Site που απλά αυξάνει τις ευθύνες μου απέναντι σε όσους ήρθαν, με κάποιο τρόπο ώς εδώ κι έμειναν, κι έμειναν εκτιμώντας πως κάτι ξεχωριστό θα βρουν καθημερινά να διαβάσουν.

Κάτι που θα 'χει να κάνει με τη ψυχή, με το συναίσθημα, με τον εσωτερικό μας κόσμο. Που άλλοτε θα είναι σκληρό κι άλλοτε εύπεπτο. Κάτι σαν τους αληθινούς κύκλους της ζωής. Αυτούς που μας κρατούν σε εγρήγορση, ζωντανούς, διαθέσιμους για συμμετοχή στο κοινωνικό γίγνεσθαι...

Δείτε λίγο τις εγγραφές που έχετε μπροστά σας κι αν έχετε χρόνο και υπομονή πηγαίνετε και λίγο πιο πίσω. Θα διαπιστώσετε από την μια τη χαλαρή καλοκαιρινή ατμόσφαιρα της θάλασσας και της εξοχής κι από την άλλη τη σκληρή πλευρά της ζωής με αφορμή την απώλεια μια ανθρώπινης ζωής, ενός νέου παιδιού, γιου συναδέλφου από την εφημερίδα που ζήσαμε με ένταση από μέσα...

Δείτε πως παρουσιάζει την πιο δύσκολη ώρα του αποχαιρετισμού μια παλιά, έμπειρη δημοσιογράφος. Εγώ που ήμουν εκεί, δεν είχα το κουράγιο και τη δύναμη να χαράξω ούτε μια λέξη για ότι έζησα.

Γράφει η κ. Μπίστικα στη στήλη της “Σημειωματάριο”:

«Στο πύρινο κάτοπτρο του αυγουστιάτικου ήλιου, πριν να γείρει στη δύση, άναψε η φλόγα της αδόκητης απώλειας ενός νέου, του Σπύρου Μπουκάλα, που στα 20 του χρόνια έχασε τη ζωή του, περνώντας από το παρόν, και το μέλλον που ξανοιγόταν μπροστά του, στο σκοτάδι – όπου δεν ανήκε, δεν είχε καμία θέση, ούτε αυτός ούτε τα όνειρά του. Κι άφησε πίσω του, συντετριμμένους από τον πόνο, πατέρα, μητέρα, αδέλφια, τη γιαγιά που τον νανούριζε και τους θείους, τ’ ανίψια, τα ξαδέλφια, μια αγαπημένη ελληνική οικογένεια.

Σφιχταγκαλιασμένα, με τα δάκρυα να κυλούν στις παρειές, με βουβό πένθος, που κρατούσε το ίσο στο κλάμα της ασπρόμαλλης γιαγιάς, τα μέλη της ελληνικής οικογένειας κήδεψαν, όπως θέλει η Ορθοδοξία, τον Σπύρο τους, το νιο βλαστάρι του δέντρου της ζωής τους. Κι εκείνοι –πατέρας, μητέρα, θείοι– σάλευαν σαν τις ρίζες που βρέθηκαν, ξαφνικά, έξω από το χώμα, αλλά γνωρίζουν πως πρέπει ν’ αντέξουν. Κήδεψαν, με την αρχαία έννοια του όρου, μερίμνησαν πλαισιώνοντας με την αγάπη και τον πόνο τους τον όμορφο, αγνό νέο, που δεν είχε τίποτα να του συχωρέσει κανείς, ούτε Θεός ούτε άνθρωπος. Και δεν του έπρεπε να πορευθεί σε Μακαρία Οδό – με τη μηχανή του πήγαινε όταν τον συνάντησε το μοιραίο τροχαίο...

Τίποτα δεν είναι πιο κοντά στο δημοτικό τραγούδι από τον πόνο της μάνας, της αδελφής στη λειτουργία του αποχαιρετισμού. Ενας σταυρός από λευκά λουλούδια πάνω στο φέρετρο, με λευκά κρίνα και μπουμπούκια τριανταφυλλιάς στολισμένη η εκκλησία των Αγίων Θεοδώρων του Α΄ Νεκροταφείου Αθηνών, με τον ιεροκήρυκα του Μητροπολιτικού Ναού, πατέρα Χρυσόστομο, που τέλεσε τη νεκρώσιμο ακολουθία στην κατανυκτική ατμόσφαιρα των ψαλμών.

Με τα αναφιλητά των νέων παιδιών, συμφοιτητών και φίλων παιδικών του Σπύρου Μπουκάλα, που έφυγε ξαφνικά, πρόωρα από τη συντροφιά και τα σχέδιά τους... Κράτησε ο πατέρας Παντελής, πλάτανος γυρτός. Ανοιξε την αγκαλιά του και χώρεσε σφιχτά την κόρη Κατερίνα και τη μητέρα Σάσα, με το βαρύ και άλαλο θεσσαλικό πένθος – στα Αμπελάκια θα χτύπησαν οι καμπάνες για τον χαμό του εγγονού τού Αντώνη Καρκαγιάννη...

Ολη η οικογένεια της «Καθημερινής» ήταν εκεί για να συμπαρασταθεί στο πένθος των συναδέλφων τους Παντελή και Σάσας. Γεμάτη η εκκλησιά και μακριά η σειρά των κλειστών προσώπων και των σφιγμένων χειλιών που ακολούθησαν τη σορό του νέου που αποχαιρετούσε τον ήλιο. Η ευρύτερη δημοσιογραφική οικογένεια ήταν, επίσης, εκεί.

Όλο λευκά κρίνα το στεφάνι της «Καθημερινής», κι η παρουσία όλων των συναδέλφων για τον Παντελή και τη Σάσα, ήταν μια ζεστή αγκαλιά συμπαράστασης. Το «όχι», κραυγή, θρυμμάτισε το απόγευμα, όταν το φέρετρο κατέβηκε στον ανοιχτό τάφο. Ας έκαιγε ο ήλιος, η μοναξιά περόνιαζε αυγουστιάτικα...»

Υποθέτω πως αυτό είναι ένας από τους λόγους που έχει μεγάλη επισκεψιμότητα αυτός ο ιστότοπος. Το μέλλον βέβαια θα δείξει αν ότι ζούμε τώρα ήταν ένα εποχιακό φαινόμενο ή άρχισε να γίνεται συνείδηση και το ζητούν να το διαβάζουν συγκεκριμένοι άνθρωποι κάθε μέρα.

Μέχρι τότε μου είναι αδύνατο μα κρύψω τη χαρά μου. Δεν έχω ματαδεί τέτοιο πράγμα... Να είστε όλοι καλά!...

Αφιερωμένο σε όλους τους φίλους που αγκαλιάζουν με εμπιστοσύνη αυτό το Site. Ένα μεγάλο "ευχαριστώ" από καρδιάς...

Κι αυτό το Σαββατοκύριακο θα είμαι στο παραθεριστικό κέντρο της ΟΜΕ-ΟΤΕ στην Τέμενη Αιγίου. Να κάνω και κανένα μπανάκι. Ο καιρός «κρατάει» ακόμα. Κι ας λένε ότι ο Αύγουστος είναι η άκρη του χειμώνα...

Κάπως έτσι, δεν είπαμε ότι συνεχίζουμε να ζούμε τις χαρές του καλοκαιριού; Με τις μικρές αποδράσεις των Σαββατοκύριακων. Έξοδος από το κλεινόν άστυ, το απόγευμα της Παρασκευής...

Χαμηλώνουμε ήδη τους ρυθμούς, αρκετή ένταση είχε όλη η προηγούμενη εργάσιμη εβδομάδα. Τώρα καιρός για λίγο πιο χαλαρές καταστάσεις, για μια βουτιά στα όμορφα και καθαρά νερά του Κορινθιακού.

Κι αν θέλει ο Λάμπρος και επιμένει να πάει στο χωριό του παππού του, το Ελληνικό Γορτυνίας, ενόψει του πανηγυριού του Αϊ Γιαννιού του Ρηγολόγου, δεν έχω κανένα, μα κανένα πρόβλημα να κάνουμε αυτό το ταξίδι την Κυριακή το απόγευμα.

Θέλω, όσο μπορώ, να του προσφέρω τουλάχιστον αυτή τη θαλπωρή και τη σιγουριά που πρέπει να έχει μαζί μας. Και νομίζω, ως τώρα, ότι οι προσπάθειες που καταβάλω προς αυτή την κατεύθυνση, δεν πάνε χαμένες.

Παρασκευή απόγευμα... Σε λίγο θα φύγω για την Τέμενη Αιγίου... Ετοιμάζομαι. «Μαζεύω» τις υποχρεώσεις μου και το SUBARU με περιμένει κάτω από την εφημερίδα έτοιμο για το ταξίδι...

Η εκδρομή της Αρλέτας... Μοιάζει λίγο με τη δική μας απόδραση του Σαββατοκύριακου. Ένας μύχιος πόθος για πολλούς ανθρώπους. Τυχεροί όσοι μπορούν και το απολαμβάνουν...