Εκατομμύρια άνθρωποι, παγκόσμια, παρά το μεγάλο πρόβλημα με την οικονομία που ταλαιπωρεί τους ανθρώπους, γκρινιάζουν γιατί με τα μέτρα που έχουν πάρει οι κυβερνήσεις, τις αυξήσεις και τον πληθωρισμό που εξανεμίζουν μισθούς και συντάξεις, δεν θα μπορέσουν να γιορτάσουν όπως έχουν "μάθει" και τους πρέπει τα φετινά Χριστούγεννα. Βλέπεις, τα ήθη και τα έθιμα θέλουν να γιορτάζονται με κάθε μεγαλοπρέπεια και με τεράστιες οικονομικές θυσίες. Επιμένουν όλα αυτά να είναι στο μυαλό τους και να τους ταλαιπωρούν...
Βόλτα με τον οδοντωτό σιδηρόδρομο
Πρώτη θέση στον οδοντωτό. Μπορεί να αργήσαμε, αλλά είχαμε φροντίσει να κόψουμε έγκαιρα εισιτήρια με τους... γείτονες στο κάμπινγκ που έκαναν την ίδια διαδρομή και τους άρεσε...
Οι άνθρωποι ήταν προνοητικοί, είχαν φροντίσει να μπουν στο internet, να πάρουν πληροφορίες και ήξεραν και που πήγαιναν. Αυτό είναι το σωστό όταν πας πρώτη φορά σε ένα τόπο... Η φωτογραφία της Ηλιάνας Καλκατζίκου.
Από κει και πέρα αφήνεις τις αισθήσεις σου να... οργιάσουν μπροστά στο υπέροχο θέαμα που βλέπουν στα μάτια σου. Μια μοναδική κυριακάτικη εκδρομή. Αρκεί να μην κοιτάζεις συνεχώς το ρολόι σου...
Η διαδρομή όπως τη βλέπουμε μέσα από το βαγόνι μας. Τόσο πράσινο και τόση ομορφιά μπροστά μας. Μα είναι πραγματικά μια μοναδική εμπειρία η ανάβαση του Βουραϊκού με τον οδοντωτό σιδηρόδρομο.
Είπαμε από το Σάββατο να πάμε μια βόλτα στα Καλάβρυτα με τον οδοντωτό σιδηρόδρομο που πήραμε από το Διακοφτό. Αργήσαμε ώς κλασικοί Έλληνες και το προλάβαμε στο +1 Ίσα που πάρκαρα το αυτοκίνητο και μπήκαμε στο τρένο. Με την ψυχή στο στόμα, κυριολεκτικά.
Ύστερα ξεκίνησε το τρενάκι... Με την... υπερβολική ταχύτητα των 20 χιλιομέτρων. Όταν πήγαινε κανονικά πάνω στις ράγες έφτανε και τα 30, όταν όμως χρειαζόταν να “κατεβάσει” τα... δόντια του στις ανηφοριές ή τις κατηφοριές, τότε η ταχύτητα έπεφτε στα 10.
Η διαδρομή πάντως ήταν υπέροχη. Περνάγαμε από πολύ όμορφα μέρη μέσα στο φαράγγι του Βουραϊκού. Πράσινο, δροσιά, τρεχούμενα νερά και πλατάνια. Και λαξευμένοι βράχοι για να περνάνε τα δυο βαγόνια από το τρενάκι...
Σταματάμε στη Ζαχλορού. Κατά λάθος. Ακούσαμε για στάση Μέγα Σπήλαιο (όντως έτσι λέγεται η στάση στη Ζαχλορού...) και... παραπλανηθήκαμε νομίζοντας ότι ήταν κοντά. Αμ δε... Μια ώρα δρόμος με τα πόδια ήταν. Φυσικά δεν πήγαμε...
Καθίσαμε στο βαθύ ίσκιο περιμένοντας το επόμενο τρενάκι για να ανέβουμε στα Καλάβρυτα. Σε μιάμιση ώρα...
Και στο μεταξύ μπορούμε να πάρουμε ένα καφέ, γλυκό ή αναψυκτικό. Εγώ προτίμησα να πάρω ένα γιαούρτι με μέλι....
Είναι απίθανης φυσικής ομορφιά το τοπίο. Έχει μια δροσιά απίστευτη. Το νερό τρέχει γάργαρο νερό στο ποταμάκι, λίγο πιο χαμηλά, στα 20 μέτρα.(είδατε ήδη φωτογραφίες στην προηγούμενη ανάρτηση...)
Είναι υπέροχα, αρκεί να 'χεις καλή παρέα για να την απολαύσεις...
Ο σταθμός της Ζαχλορούς. Το Μέγα Σπήλαιο είναι σχετικά κοντά. Παλιά, μας έλεγε ο ταξιτζής που μας πήγε από τα Καλάβρυτα, είχαν γαϊδουράκια στη Ζαχλορού και πήγαιναν τους τουρίστες, μια ώρα ώς εκεί. Τώρα δεν υπάρχουν πια, δυστυχώς...
Σχόλια (0)