Όλο και περισσότερα περίπτερα κλείνουν. Δεν βγαίνουν οι άνθρωποι, τι να κάνουν, τσάμπα ο κόπος και το μεροκάματο μηδενικό...

Κοντά στη δουλειά μου, πάνω στη Σωκράτους, ανάμεσα στη Χαλκονδύλη και τη Βερανζέρου, υπάρχει ένα κύριος που λειτουργεί ένα εργαστήριο τυρόπιτας. Φτιάχνει κάτι εκπληκτικές “μικρές” με 1,10 ευρώ, αλλά και λουκανικόπητες και “μεγάλες” και μπουγάτσες. Εμένα μ' αρέσουν οι “μικρές”. Είναι φρέσκες, “μυρίζουν” βούτυρο και είναι η χαρά του ουρανίσκου τα πρωινά.

Εδώ και ένα χρόνο άρχισε να φτιάχνει και κουλούρια. Και πολύ συχνά τα... τιμούσα. Είναι εκείνα τα κουλούρια της Σαλονίκης που μπορεί να κοστίζουν 50 λεπτά το ένα, αλλά είναι φτιαγμένα με τη ζύμη που χρησιμοποιεί για τα πεινιρλί και είναι πολύ ωραία.

Σήμερα που του ζήτησα δεν είχε. “Έφυγαν όλοι”, μου είπε, “δεν αξίζει τον κόπο να κάνω 5-6 μόνο κουλούρια. Τον καταλαβαίνω, ως επαγγελματία, κι ας μου κόστισε που δεν είχε κουλούρι να μου δώσει. Τι να κάνουμε... Πρέπει να συνηθίσουμε στην ιδέα ότι, καθώς θα πλησιάζουμε το πρώτο δεκαήμερο του Αυγούστου, πολλά μαγαζιά θα κλείσουν και όσα μείνουν ανοιχτά θα υπολειτουργούν.

Το κακό είναι ότι δεν ξεχωρίζεις εύκολα ποια είναι αυτά που έκλεισαν λόγω διακοπών και ποια που έκλεισαν λόγω αναδουλειάς. Έτσι κι αλλιώς τα δεύτερα όλο και πολλαπλασιάζονται τελευταία. Τα βλέπεις στους κεντρικούς δρόμους της Αθήνας, αλλά και στη γειτονιά.

Δεν λέω για τα περίπτερα γιατί εδώ είναι η απόλυτη καταστροφή. Σας είπα ότι και το δεύτερο περίπτερο, επί της Χαλκοκονδύλη, που παίρναμε τις εφημερίδες της ΠΕΤ ΟΤΕ έκλεισε όταν έλειπα σε άδεια; Ναι, δυστυχώς. Ούτε εφημερίδες παίρνουμε... Με το... περίφημο άνοιγμα των επαγγελμάτων χτυπήθηκαν θανάσιμα και οι παλιοί εφημεριδοπώλες...

Ναι, σίγουρα κάτι τρέχει, λέει ο Δήμος Μούτσης στο υπέροχο τραγούδι του... Κάτι τρέχει και μας αφορά, όπως και να το κάνουμε...