Επιστροφή από τη Στεμνίτσα στο δρόμο για το Ελληνικό. Βλέπω αυτές τις κατσικούλες. Σταματώ να τις φωτογραφίσω. Από απόσταση. Πώς να τους εξηγήσεις ότι θέλω τη φωτογραφία για το Site μου; Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα... Κοίτα όμως μια ομορφιά της φύσης, άγνωστη σε μας, τους ανθρώπους της πόλης, μα τόσο αληθινή...

Τον Αύγουστο, θαρρείς και μια... μάγισσα χτυπάει το ραβδάκι της και μεταμορφώνει την Αθήνα σε μια πιο ανθρώπινη πόλη. Λιγότεροι άνθρωποι κινούνται σε όλους τους χώρους, στη δουλειά, στους δρόμους, στα ήσυχα ταβερνάκια, στους δροσερούς τόπους.
Και τα αυτοκίνητα είναι κι αυτά λιγότερα στους δρόμους.

Η κίνηση είναι πιο κανονική και χαμηλώνουν κάπως και οι ζέστες, γίνεται πιο βιώσιμη. Δεν είναι σαν αυτές του Ιουλίου. Σίγουρα δεν είναι. Κινούνται πάντα κάτω από τους 34 βαθμούς Κελσίου.

Μα, πού πήγαν όλοι; Σε διακοπές; Μακάρι να ήταν έτσι, αλλά δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα. Κάποιοι ναι, είναι σε διακοπές. Συνειδητή επιλογή είναι ο μήνας κι ας ξέρουν ότι εκεί που θα πάνε θα «πέσουν» πάνω σε άλλους που είχαν την ίδια ιδέα και θα γίνουν θύματα εκμετάλλευσης.

Ο Αύγουστος στην Αθήνα μ' αρέσει. Χρόνια τώρα το 'χω «τσεκάρει» και μου φαίνεται σα να κάνω δεύτερη άδεια. Όλα κινούνται με πιο χαλαρούς ρυθμούς. Και με μια αξιοπρόσεκτη ραθυμία.

Σχεδιάζουμε από τώρα την επόμενη έξοδο του Σαββατοκύριακου που μπορεί να γίνει και λάρτζ με κάτι παραπάνω από την Παρασκευή και κάτι από το πρωινό της Δευτέρα. Μικρές ανάσες εκτός Αθηνών...

Τέτοιες εικόνες κουβαλώ μαζί μου όλο το καλοκαίρι... Εικόνες από ουρανό, γη και θάλασσα της Κρήτης...