Μια βόλτα στα χωράφια, στις ελιές μου, με τα τζιτζίκια να 'χουν στήσει τρελό τραγούδι. Τι θέλει άνθρωπος για να νοιώσει καλά; Λίγα πράγματα, αλλά σε καλή ποιότητα... Το φετινό καλοκαίρι στην Κρήτη ήταν από τα πιο όμορφα...

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 16/07/2011

Η είδηση που διάβασα προχθές στις εφημερίδες με συγκλόνισε. Στην Ελλάδα και την Ιρλανδία, δυο χώρες που πλήττονται άγρια από τη λιτότητα που έχουν επιβάλει οι κοινοί δανειστές του ΔΝΤ αυξάνονται οι αυτοκτονίες ανθρώπων. Η κρίση σκοτώνει; Μάλλον, έτσι φαίνεται… Κι αυτό είναι το τραγικό της ιστορίας.

Δεν ξέρω για τους Ιρλανδούς, αλλά οι Έλληνες ήταν πάντα, φύσει αισιόδοξος λαός. Πόσο πολύ πρέπει να σφίξει ο κλοιός της οικονομικής καχεξίας για να φτάσει κανείς σ’ αυτό το σημείο, χωρίς επιστροφή;

Κοντά τέσσερις εβδομάδες τώρα στην Κρήτη είναι σα να ζω σε έναν άλλο πλανήτη… Βιώνουν κι εδώ οι άνθρωποι τις παρενέργειες της κρίσης, αλλά σίγουρα έχουν έναν δικό τους τρόπο για να τις ξεπερνούν. Χαμογελούν, λένε αστεία, κλείνουν την τηλεόραση που τρομοκρατεί, πίνουν τις ρακές τους και το κρασί τους, κρατούν τις παρέες τους, γλεντούν σε κάθε ευκαιρία και πάντως δεν είναι διατεθειμένοι να το βάλουν εύκολα κάτω, να σκύψουν μοιρολατρικά το κεφάλι, να αποδεχτούν το… ριζικό τους.

Γι’ αυτό τους χαίρομαι, μ’ αρέσει να τους παρακολουθώ σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής τους, να κουβεντιάζω μαζί τους, να ζητώ να ακούσω τη γνώμη τους και να τη φιλτράρω για να επωφεληθώ. Κάτι τέτοιες ώρες αξιοποιώ τη δημοσιογραφική μου διαίσθηση, καλλιεργημένη χρόνια τώρα, που με βοηθά να αντιλαμβάνομαι καλύτερα τα πράγματα και να ερμηνεύω σωστά ή όσο γίνεται καλύτερα τα γεγονότα.

Παρακολουθώ τα γλέντια τους… Είναι όλοι εκεί, παρόντες… Ψάχνουν να βρουν ευκαιρίες, δεν κλείνονται στον εαυτό τους, γελούν, πίνουν τραγουδούν, χορεύουν… Τύφλα να ‘χει ο καλύτερος ψυχοθεραπευτής. Οι άνθρωποι κάνουν μόνοι τους ψυχοθεραπεία με εκπληκτικά αποτελέσματα. Δεν είναι κατσούφηδες , συνεχίζουν να είναι κοινωνικά όντα, δεν μπαίνουν στο περιθώριο, αξιοποιούν τις στιγμές προς όφελός τους.

Τώρα εσείς, διαβάζοντας αυτές τις γραμμές θα λέτε από μέσα σας πως δεν έχουν καμιά επιστημονική βάση. Έχετε δίκιο. Σίγουρα δεν έχουν επιστημονική τεκμηρίωση. Αποτελούν όμως διαπιστώσεις ενός ανθρώπου που έχει μάθει να «βλέπει» και να «ακούει». Να αφουγκράζεται τη λαϊκή σοφία και να αποκωδικοποιεί όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας.

Κι αυτό, διαψεύστε με, δεν το έχουν όλοι. Οι περισσότεροι «μιλούν» και δεν ακούν ο ένας τον άλλον, «ζουν» στο ίδιο τόπο αλλά δεν επικοινωνούν, δεν «μοιράζονται», αλλά έχουν τον εαυτός τους ως το κέντρο της γης.

Παρ’ όλα αυτά δεν αναζητώ λύσεις εδώ. Υποτίθεται πως άλλοι, σπουδαγμένοι με μάστερ και ντοκτορά στις οικονομικές θεωρίες θα τις βρουν. Αν το θέλουν. Συμβούλους έχουν, μπορούν να απευθυνθούν και να τους ζητήσουν τη γνώμη τους.

Χρέος τους είναι να το κάνουν, αν πιστεύουν, έστω και το ελάχιστο από αυτά που λένε.

Εγώ θα μείνω σ’ αυτές τις τονωτικές ενέσεις αισιοδοξίας. Σε καιρούς μαύρης καταχνιάς, όπου η απαισιοδοξία, η έλλειψη ονείρων και στόχων κυριαρχούν, μια χαραμάδα αισιοδοξίας κάνει καλό μέσα μας . θα μπει λίγο φως και θα φωτίσει την καρδιά μας.

Ναι, έχουμε ανάγκη να πιστέψουμε πως οι μέρες που θα ξημερώσουν για τα παιδιά μας δεν θα είναι τόσο μαύρες και άραχνες, πως θα ξεφύγουμε από την εθνική κατάθλιψη και θα ξανακάνουμε όνειρα σ’ αυτό το σύντομο πέρασμά μας από τη ζωή. Για όλα αυτά και για πολλά άλλα, που δεν είναι εύκολο να καταγραφούν στα στενά περιθώρια ενός άρθρου «ευχαριστώ» τους ανθρώπους αυτούς που μου άνοιξαν την ψυχή τους και μου πρόσφεραν από το περίσσευμά τους…

• Το κείμενο αυτό θα δημοσιευθεί αύριο στην εβδομαδιαία εφημερίδα ΡΕΘΕΜΝΟΣ στην τακτική στήλη μου ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ