Έτσι ξαφνικές είναι αυτές οι καλοκαιρινές; βροχές. Δυνατές καταιγίδες, αλλά τούτη εδώ η βροχή είναι σταθερή, με ένταση μεν, αλλά δυνατή. Προσπάθησα να “πιάσω” κάτι από αυτό το χειμωνιάτικο τοπίο μέσα στο καλοκαίρι με το φωτογραφικό μου φακό. Ιδού το αποτέλεσμα. Δεν ξέρω πόσο εμφανή είναι αυτό το θολό τοπίο στο βάθος του ορίζοντα, αν φαίνονται οι σταγόνες της βροχής πάνω στα φύλλα της κληματαριάς, αλλά νομίζω ότι κάτι κατάφερα σ' αυτές τις τρεις φωτογραφίες...

Από το πρωί έκανε ψυχρούλα. Φόρεσα κάλτσες. Ο “εξυπνάκιας” δεν πήρα από την Αθήνα. Είχε τόση ζέστη χθες που φύγαμε, που σχεδόν σε όλη τη διαδρομή χρειάστηκε να έχουμε αιρκοντίσιον στο αυτοκίνητο. Μόνο την ώρα που είμαστε στην κορυφή του Μαινάλου το έβγαλα λίγο να μπει καθαρός αέρας κι ύστερ, μόλις πιάσαμε κάμπο το ξανάβαλα πάλι. Η ζέστη ήταν ανυπόφορη. Και κοίτα τώρα να δεις πως άλλαξαν τα πράγματα. Για χουχούλιασμα είναι ο καιρός. Να την αράξεις στο κρεβάτι και να μην το κουνήσεις ρούπι μέχρι να ξεκόψει η καταιγίδα.

Ωραία είναι η αίσθηση της βροχής. Να 'ναι ησυχία, 12.30 το μεσημέρι και να ακούς τις ψιχάλες της βροχής να πέφτουν ρυθμικά... Κάθομαι λίγο στο χαγιάτι. Περνούν βιαστικά άνθρωποι με ομπρέλες. “Τι καιρός είναι τούτος, δεν λέει να καλοκαιριάσει” σχολιάζει ένα φίλος του Γιώργου. Η αλήθεια είναι ότι δεν μας βρίσκεις πουθενά. Στη ζέστη αντιδρούμε, στο κρύο αντιδρούμε, στη βροχή το ίδιο. Αλλά εγώ δεν έχω διάθεση για γκρίνια. Το απολαμβάνω με την ψυχή μου. Θα κρατήσει τόσο λίγο. Μια ώρα μετά, η λιακάδα επέστρεψε...

Ποια μπορεί να είναι η σχέση του Ρήγα με το κομπιούτερ; Καμιά. Φυσικό είναι να έχετε αυτή την άποψη αφού δεν τον ξέρετε. Ο Ρήγας λοιπόν μεγαλώνοντας εξερευνά τον κόσμο και μαθαίνει σιγά – σιγά και το κομπιούτερ. Ανεβαίνει στο γραφείο μου, κάθετε στα πόδια μου την ώρα που έχω ανοιχτό τον υπολογιστή μου και... κάθεται κοιτάζοντάς τον αφοσίωση. Μερικές φορές σου δίνει την αίσθηση ότι δεν μπορεί, κάτι θα καταλαβαίνει. Δεν γίνεται να κοιτάζει με τόση προσοχή στο κενό...

Άλλες φορές πάλι σεργιανίζει πάνω στο γραφείο μου, κάνει ”τσα” από το πλάι και γενικώς βολτάρει δίπλα μου, κάνοντάς μου παρέα με το δικό του, μοναδικό τρόπο, που ξετρελαίνει... Ο Ρήγας μεγαλώνει μαζί μας και γίνεται όλο και περισσότερο παιχνιδιάρης. Δεν μου κάνει κέφι να τον μαλώσω, δεν θέλω να ον βάλω οπωσδήποτε σε τάξη. Ανεξάρτητος είναι, ελεύθερος. Και παιδί. Το παιχνίδι είναι η ζωή του. Και το έχει αναδείξει σε επιστήμη... Βρίσκει χαρά στα πιο απίθανα πράγματα. Από ένα χαρτί, μέχρι ότι μπορείςνα φανταστείς. Χαριτωμένος όμως, όπως και να το κάνουμε...

Περπατημένοι δρόμοι... Ένα τραγούδι – ποίημα του Οδυσσέα Ελύτη, τραγουδισμένο από τον Δημήτρη Λάγιο... Αφιερωμένο σε όλους όσους δίνουν καθημερινά το παρών στην πλατεία...

Απογευματάκι στο χαγιάτι του σπιτιού... Μόλις έχω σηκωθεί, ύστερα από ένα απογευματινό ύπνο σχεδόν τριών ωρών. Τριών; Για φαντάσου... Ήταν το ταξίδι, ήταν το ουζάκι στην Παναγιά την καρβουναρέικη, ήταν η κούραση που βγήκε, άλλος άνθρωπος νοιώθω...

Πίνω το καφεδάκι μου και προσπαθώ να ξαναμπώ στο ρυθμό της μέρας... Έχει αρχίσει να βραδιάζει. Πέφτει σιγά -σιγά το σκοτάδι... Κάνει και κρύο στα 800 μ. υψόμετρο... Κι είμαι με τα καλοκαιρινά... Καλοκαίρι ζεστό φύγαμε από την Αθήνα. Ούτε που μπορούσα να φανταστώ αυτό το πισωγύρισμα...

Χαλαρά... Χτυπά το τηλέφωνο. Είναι ο Μάρκος, ο φίλος μου... Έτσι για μια καλησπέρα. Προηγουμένως έχω δει το σχόλιο του στο SMS για τους συνδικαλιστές. Εύστοχο. Κάποιοι ναι, συναλλάχτηκαν με την εξουσία. Δεν μπήκαν όμως όλοι στις λιμουζίνες της. Αλλά χρεώθηκαν οι περισσότεροι το κακό. Δυστυχώς αυτός είναι ο τόπος μας, αυτοί είμαστε.

Βραδάκι Σαββάτου... Όμορφα. Κουβεντιάζουμε. Φυσάει ένα ελαφρό αεράκι. Στην επαρχία είναι αλλιώς... Οι ρυθμοί είναι διαφορετικοί, πιο ανθρώπινοι. Έχει αυτό το κάτι διαφορετικό που λείπει από μας, τους ανθρώπους της πόλης.

“Αγριο ποτάμι”. Νέος δίσκος σε μουσική & παραγωγή Γιάννη Κ. Ιωάννου. Στίχοι: Αναστασία Βαφειάδου, Άλμπουμ: Ξαφνική βροχή. WARNER Music 2011. Απόλαυση...

Οι φίλοι μας γράφουν ιστορία... Υπέροχο τραγούδι για συντροφιά αυτό το Σαββατοκύριακο..

Αυτά τα καλοκαιρινά Σαββατοκύριακα είναι σαν το Μάννα πέφτει από τον ουρανό. Δεν μπορεί κάποιος νου ευφηής θα το εφήυρε... Κάποιος θα είδε πως είναι αναγκαίο όταν πατάμε γκάζι και απογειωνόμαστε πρέπει, για τον οργανισμό, να υπάρχει και λίγο πιο χαλαρός χρόνος προκειμένου να ξαναέρθουμε στα ίσια μας, να μπορέσουμε να συνεχίσουμε τον καθημερινό αγώνα επιβίωσης...

Βαλβίδα εκτόνωσης είναι, απαράιτητη για την καλή υγεία, δύναμη σε δύσκολες εποχές, όπου οι κεραίες πρέπει να είναι τεντωμένες για να λαμβάνουν τα μηνύματα των καιρών.

Χρήσιμο ιδιαίτερα για όσους, σαν εμένα έχουν βαρυφορτωμένο πρόγραμμα, κάτι σαν αυτές τις μέρες που προσπαθώ να κλείσω το μέτωπο με τις εκκρεμότητες για να φύγω ήσυχος στις διακοπές μου. Λίγες έμειναν ακόμα. Θα περάσουν. Και περνάνε σαν νερό οι άτιμες...

Το καταλαβαίνεις τότε που «κάτι λείπει ακόμα και πρέπει να συμπληρωθεί» και πρέπει να γίνει άμεσα γιατί ο χρόνος δεν μπορεί να περιμένει...

Επειδή είναι ωραία. Να κρατιόμαστε από κάπου, να συνεχίζουμε να δίνουμε μάχες...

Ότι βλέπετε δεν είναι τυχαία. Είναι με την κάμερα του Κώστα Κίτσιου που εμπιστεύομαι. Είναι η δεύτερη, βροχερή μέρα στο Σύνταγμα. Από τότε πάνε δύο εβδομάδες και ο κόσμος συνεχίζει να μαζεύεται κάθε απόγευμα στο Σύνταγμα και τις μεγάλες πλατείες της χώρας...

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 11/06/2011

Είναι μέρες τώρα που θέλω να γράψω κάτι για το κίνημα της πλατείας, έτσι όπως το παρακολουθώ στο Σύνταγμα που είναι κοντά μου, αλλά αδυνατώ. Τα μηνύματα είναι αντιφατικά και πάντως εκτιμώ ότι δεν είναι ακόμη ξεκάθαρο περί τίνος ακριβώς πρόκειται.

Αντί αυτού στο σημερινό κομμάτι θα καταγράψω την εμπειρία ενεός μαθητή της Β' Λυκείου, του Γιάννη Ξεζωνάκη, όπως τη διάβασα στο διαδίκτυο:

Τετάρτη 25 Μαΐου, απόγευμα στο Σύνταγμα. Ασυνήθιστα αυξανόμενη η κίνηση των τελευταίων ωρών στη πλατεία. Κάθε λογής άνθρωποι πηγαινοέρχονται επίμονα από το ένα μέρος του χώρου στο άλλο. Άνθρωποι απλοί, καθημερινοί, κυρίως νέοι σε ηλικία αλλά και μεγαλύτεροι,γονείς με τα παιδιά τους, που υπό άλλες συνθήκες η συνέρρευση τους θα φάνταζε ουτοπική, τώρα σχηματίζουν και διαμορφώνουν σταδιακά και σιωπηρά ένα δυναμικό πλήθος με κύρια χαρακτηριστικά του,την ανομοιογένεια και πολυμορφία.

Οι συζητήσεις τους κάνουν λόγο για χρεοκοπημένο κοινωνικοπολιτικό σύστημα, ριζωμένο και διαμορφωμένο από την ελληνική πολιτική σκηνή κυρίως μετά την μεταπολίτευση. Συζητήσεις που επικεντρώνονται και κλιμακώνονται πολλές φορές γύρω από τις οικονομικές εξελίξεις αλλά και τα βίαια μέτρα που προωθούνται από την κυβέρνηση και πλήττουν χωρίς προηγούμενο τις μεσαίες και ασθενέστερες τάξεις της χώρας.

Χωρίς καμία αμφιβολία πλέον,έχουμε τη δυνατότητα να μιλήσουμε και να ερμηνεύσουμε ένα κίνημα, μια δράση αναδυόμενη από τους κόλπους μιας αγανακτισμένης κοινωνίας που μόλις σηκώθηκε από τον καναπέ της (στον οποίο χρόνια τώρα είχε εναποθέσει τις ελπίδες της, εκπίπτωντας στο ένα πολιτικό σφάλμα μετά το άλλο, αδιαφορώντας για το κοινό καλό και τις τύχες της πολύπαθης χώρας, που την διατηρούσαν δέσμια των επιλογών της) και να αναζητεί ένα μέλλον καλύτερο και περισσότερα υποσχόμενο, με επιδιώξεις που στρέφονται προς την πραγματική δημοκρατία, την ισονομία και την αξιοκρατία.

Μέρα με τη μέρα το κίνημα αυτό κορυφώνεται, μέρος του οποίου γίνεται ολοένα και μεγαλύτερο τμήμα του πληθυσμού. Η μεγάλη αποδοχή που γνωρίζει από τον κόσμο στηρίζεται στην βασική του αρχή που θέτει το ίδιο μακριά από κόμματα, συνδικαλιστικές οργανώσεις και περαιτέρω πολιτικούς φορείς. Σε κάθε συγκέντρωση ή εκδήλωση των αγανακτισμένων κυριαρχεί η αυτονομία, επιλέγεται η αυτοοργάνωση ώστε να αναδειχθεί και να προωθηθεί η αμεσοκρατική δημοκρατία με σκοπό ο πλουραλισμός αντιλήψεων και ιδεολογιών να οδηγήσει στην απομάκρυνση του παρόντος πολιτικού συστήματος.

Αντιλήψεις που αναμφίβολα διαφέρουν μεταξύ τους και αρκετές φορές τις χωρίζουν χαοτικές αποστάσεις εκφράζονται χωρίς το φόβο αποδοκιμασιών και συζητούνται κάτω από την εποπτεία της παρρησίας και της ίσης κατανομής του λόγου. Τέτοιου είδους στοιχεία την διαφοροποιούν από αντίστοιχες συγκεντρώσεις του παρελθόντος κι αποτελούν σημαντικά σημάδια ανάκαμψης της ελληνικής κοινωνίας μπροστά στα οικονομικά και κοινωνικά διλήμματα. Στοιχεία όμως που αν δεν εμπλουτιστούν με την παρουσίαση νέων, ανανεωτικών και ριζοσπαστικών προτάσεων σχετικών με την αναδιάρθρωση, αλλά και ριζική αλλαγή του κοινωνικοπολιτικού και οικονομικού φάσματος της πολιτείας μας, θα χαθούν στο βωμό της αγανάκτισης και συνεχής ανούσιας αποδοκιμασίας.

Επομένως η σωστή πρόταση που θα έπρεπε να διατυπώνεται από το κίνημα και τους ακολούθους του θα ήταν... είμαι αγανακτισμένος αλλά με ουσιαστικές και καινοτόμες προτάσεις προσπαθώ να αλλάξω το σκηνικό γύρω μου. Διότι αν η εμμονή μας περιστρέφεται διαρκώς γύρω από την αγανάκτηση, τη μούτζα και τα συνθήματα τότε η ελάχιστη ελπίδα που θα μπορούσε να γεννηθεί, θα χαθεί για πάντα.

Γιατί επέλεξα αυτό το κείμενο; Γιατί θεωρώ πως τα μάτια των παιδιών είναι πιο καθαρά από τα δικά μας και ίσως βλέπουν πράγματα που εμείς, οι μεγαλύτεροι, αδυνατούμε να δούμε...

• Το κείμενο αυτό δημοσιεύεται σήμερα στην εβδομαδιαία εφημερίδα του Ρεθύμνου ΡΕΘΕΜΝΟΣ στην τακτική ομώνυμη στήλη μου.
  

Ξέρω ότι το τριήμερο ξελογιάζει όσους τουλάχιστον έχουν την πολυτέλεια της αργίας του Αγίου Πνέυματος τη Δευτέρα. Και πολλοί θα φύγουν εκτός Αθηνών. Σε όσους θα μείνουν έχω μια καλή κινηματογραφική πρόταση: Πρόκειται για την ταινία του Αλέκου Αλεξανδράκη «Συνοικία το Ονειρο» που ξαναβγαίνει αυτή την εβδομάδα στις αίθουσες, σε επανέκδοση.

Κι ίσως αυτή τη φορά η ταινία συναντήσει την αποδοχή που δεν βρήκε όταν φτιάχτηκε από τον σπουδαίο καλλιτέχνη.

Δείτε περικά πράγματα για την κινηματογραφική ταινία:

Κι όμως, είναι τα άνω Πετράλωνα κι η περιοχή κάτω από το λόφο του Φιλοπάππου, η περιοχή στην οποία εκτυλίσσεται η ιστορία της κλασικής πλέον ταινίας του Αλέκου Αλεξανδάκη "Συνοικία το όνειρο". Πιο συγκεκριμένα, η ταινία γυρίζεται στη περιοχή που ονομάστηκε ασύρματος, αφού εκεί είχαν τον ασύρματο τους οι κατακτητές Γερμανοί κατά την διάρκεια της κατοχής. Μια περιοχή που σήμερα θεωρείται από τις πιο όμορφες συνοικίες της Αθήνας, ήταν στις πρώτες μαύρες μεταπολεμικές δεκαετίες, μια από τις πιο φτωχές.

Έτσι, στην ταινία βλέπουμε χαμόσπιτα, φτιαγμένα από τα πιο φθηνά υλικά που είναι έτοιμα να πάρει ο αέρας κι ανθρώπους που δεν έχουν τα βασικά είδη διατροφής, ρακένδυτους να προσπαθούν να επιβιώσουν κάνοντας δουλειές του ποδαριού. Μέσα σ' αυτές τις δύσκολες κι αντίξοες συνθήκες το μόνο που τους έχει μείνει αλώβητο είναι η θέληση για ζωή ή διαφορετικά ή πίστη στο όνειρο πως κάποτε όλα θ' αλλάξουν και θα γίνουν καλύτερα.

Με τη δεύτερη και τελευταία του ταινία ο Αλέκος Αλεξανδράκης μας παρέδωσε ένα ντοκουμέντο της καθημερινότητας πολλών ανθρώπων που η ζωή τους είχε περάσει στο περιθώριο. Ένα περιθώριο που όπως φάνηκε από την τύχη της ταινίας στις κινηματογραφικές αίθουσες απλωνόταν και στον ίδιο τον κινηματογράφο. Αφού όπως όλα τα αυταρχικά καθεστώτα έτσι και το απολυταρχικό κράτος της δεξιάς που εγκαθιδρύθηκε στην Ελλάδα μετά τον εμφύλιο πόλεμο, δεν έβλεπε με καλό μάτι την τέχνη. Ή πιο σωστά δεν ήθελε ταινίες που ξέφευγαν από τη γνωστή πεπατημένη της ελληνικής κωμωδίας και έδειχναν χωρίς φτιασίδια την ελληνική πραγματικότητα όπως η νεορεαλιστικής έμπνευσης "Συνοικία το όνειρο". Γι' αυτό κι η ταινία προβλήθηκε στη λογοκριμένη της εκδοχή και μόνο υπό την αυστηρή επιτήρηση της αστυνομίας. Ως αποτέλεσμα του ασφυκτικού ελέγχου της διανομής και προβολής της ταινίας, η "Συνοικία το όνειρο" θα οδηγήσει στην χρεοκοπία τους συντελεστές και θα αφήσει μια πικρία στο σκηνοθέτη και πρωταγωνιστή της που κράτησε ως τα τελευταία χρόνια της ζωής του.

Για την "Συνοικία το όνειρο" δε θα ήταν υπερβολή να υποστηρίξουμε πως εκφράζει κάθε φιμωμένη φωνή, κάθε άνθρωπο που ζούσε αποκλεισμένος στην Ελλάδα. Παραδείγματα αποκλεισμού πρώτα, οι συντελεστές της: οι Τάσος Λειβαδίτης και Κώστας Κοτζιάς στο σενάριο, ο Μίκης Θεοδωράκης στη μουσική, ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης στην ερμηνεία του "Bρέχει στη φτωχογειτονιά" σε μουσική του Θεοδωράκη και στίχους του Λειβαδίτη και φυσικά οι ηθοποιοί Κατράκης, Αλεξανδράκης και Γεωργούλη. Όλοι εκείνοι που είναι στην καλλιτεχνική πρωτοπορία της εποχής κι αποφασίζουν να μιλήσουν με το δικό τους τρόπο για τα κακώς κείμενα. Μια αλήθεια που ήταν υπό διωγμό, καθώς ερχόταν σε πλήρη αντίθεση με το κράτος ευνομίας και ανάπτυξης που ήθελε να παρουσιάσει η δεξιά. Πέρα από τη την ελεύθερη έκφραση των αριστερών στη ταινία βλέπουμε πως έρχονται στο προσκήνιο άνθρωποι που δεν έχουν κανένα βήμα λόγου, που η λογοκρισία τους έχει αποκλείσει από κάθε εικόνα και αναπαράσταση στη τέχνη.

Στην ιστορία της ταινίας, ο Ρίκος που τον υποδύεται ο Αλεξανδράκης είναι ένας πρόσφατα αποφυλακισμένος μικροαπατεώνας. Η αγαπημένη του Στεφανία (Αλίκη Γεωργούλη) δεν τον εμπιστεύεται και προτιμά να βγαίνει με πλουσίους αφού αυτό φαίνεται να είναι η μόνη διέξοδος στη φτωχογειτονιά. Ο Ρίκος θα πείσει την παρέα του (μες σ' αυτή την είναι ο Κατράκης) για μια μεγάλη δουλειά που ετοιμάζει και θα του εμπιστευτούν τα μόνα τους χρήματα. Ο Ρίκος, δέσμιος της άστατης ζωής του και ενός παρελθόντος που δε δίνει καμία δυνατότητα για ένα διαφορετικό μέλλον θα αθετήσει το λόγο του και θα οδηγήσει την παρέα στην καταστροφή. Μια ιστορία ωμού ρεαλισμού που συγκινεί ακόμη και σήμερα, καθώς βλέπουμε πως οι αποκλεισμένοι από την κοινωνία όχι μόνο συνεχίζουν να υπάρχουν αλλά και να πληθαίνουν τον τελευταίο καιρό με γοργούς ρυθμούς. Κι ακόμη, μια συνάντηση πολλών φωτεινών πνευμάτων της ελληνικής τέχνης που πενήντα χρόνια μετά την πρώτη προβολή της ταινίας συνεχίζει να συγκλονίζει.

• ΕΔΩ μπορείτε να δείτε πού παίζεται η ταινία.