Το καλοκαίρι είναι χαρά των (α)τζιτζίκων... Μικρά φτερωτά ζωάκια που κάνουν τόσο “θόρυβο” ιδιαίτερα τα μεσημέρια που χαίρομαι να τα ακούω. Προσπάθησα να τα φέρω πιο κοντά με τη μηχανή μου καθώς είναι γατζωμένα πάνω στους κορμούς της ελιάς. Ελπίζω να τα κατάφερα για να τα δείτε...

"Κυνηγός” των τζιτζικιών που βρίσκονται εν αφθονία αυτή την περίοδο στα χωράφια ή όπου υπάρχει ίσκιος από δέντρα. Οι τραγουδιστάδες που δεν σε αφήνουν λεπτό να ησυχάσεις. Μικροί, μη έχοντας κι άλλη επιλογή, παίζαμε μαζί τους. Χθες που δοκίμασα να πιάσω ένα δεν τα κατάφερα...

Είμαι στις ελιές μου, στο παπούρι πάνω από τον Βαθύλακκο με τον Λάμπρο που δεν τρελαίνεται για τα τζιτζίκια. Δικαιολογημένα. Δεν τα ξέρει, δεν πέρασε ώρες μαζί τους, όπως κάναμε εμείς τα παιδικά μας χρόνια. Τα πιο αθώα παιχνίδια μας... Με παρακολουθεί που διαθέτω χρόνο γι' αυτά και μάλλον αδυνατεί να κατανοήσει το λόγο...

“Χτύπησε” την πόρτα μας η ζέστη του Ιούλη. Λες και μας την κρατάει φυλαγμένη κάθε χρόνο τέτοια εποχή. Εκεί πλησιάζοντας της Αγιάς Μαρίνας και του Προφήτη Ηλία. Μια τέτοια ζεστή μέρα ήταν κι αυτή της Πέμπτης, αλλά και η σημερινή, όπως δείχνουν τα πράγματα...

Από χθες άρχισαν να φαίνονται τα σημάδια της. Δυνατή ζέστη την ημέρα που... σοζυγιάζεται με τη χαμηλή θερμοκρασία και τη δροσά της νύχτας. Ευτυχώς που υπάρχει κι αυτό και οι νύχτες περνάνε όμορφα...

Διότι, ξέρουμε δα από την Αθήνα, πως σε τέτοιες περιπτώσεις καύσωνα, οι νύχτες είναι πιο δύσκολες από τις μέρες και το αιρκοντίσιον είναι απαραίτητο για να τη “βγάλουμε” καθαρή.

Εδώ όμως τα πράγματα είναι αλλιώς. Έτσι και καταφέρουμε να βγάλουμε τη μέρα στον ίσκιο ενός πλατύφυλλου δέντρου ή στα δωμάτια με τις ασπρισμένες από το στόκο στέγες που λειτουργεί σαν μονωτικό, με τα ρεύματα που δημιουργούνται από τις ανοιχτές πόρτες, όλα είναι πιο εύκολα από το απόγευμα και μετά.

Μέχρι και τις βόλτες τις σκέφτεσαι τέτοιες δύσκολες και ζεστές μέρες. Εμείς όμως, είπαμε να βάλουμε τα καπέλα μας και να βγούμε μια βόλτα στα χωράφια, μεσημεριάτικα. Ως ένα σημείο θα πηγαίναμε με τη μηχανή και μετά θα περπατάγαμε αναζητώντας λίγη φυσική δροσιά...

Τέτοιες ώρες είναι να γέρνεις κάτω από τον ίσκιο της ελιάς και να ξαπλώνεις για τη μεσημεριανή σιέστα. Όπως κάνει εδώ ο αδερφός μου Κώστας. Δεν τον ξυπνήσαμε το μεσημέρι που περάσαμε από το εργαστήριο του. Ιερό πράγμα ο ύπνος κι εμείς το σεβόμαστε...