Σκληρό το θέμα που έχουμε σήμερα στον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ. Τροφή για τη μνήμη που πρέπει να είναι και να παραμείνει ζωντανή. Τι καλύτερο για εικονογράφηση, από ρόδα ανθισμένα στο μπαλκόνι μου, ρόδα με ευωδιές…


Ναι, έτσι όμορφα κι απλά επειδή το κομμάτι που ακολουθεί είναι δύσκολο για ψυχές ευαίσθητες που νομίζουν ότι τα πράγματα ήταν πάντα έτσι απλά και όμορφα όπως είναι τώρα… Κάθε άλλο… Κάποτε, όχι πολύ μακριά η σκληρότητα περίσσευε…


Και μερικές ορχιδέες από το σπίτι του Κώστα και της Γεωργίας που επισκεφθήκαμε την Παρασκευή το βράδυ… Είπαμε, ας ομορφύνουμε τουλάχιστον την καρδιά μας. Και το κάναμε πράξη…

Για να θυμόμαστε, να μην ξεχνάμε… Επειδή η αλήθεια καμιά φορά δεν είναι ευρέως γνωστή επειδή εκείνοι που πήραν μέρος δεν θεώρησαν τους εαυτούς τους ήρωες, αλλά μάρτυρες. Το άρθρο αυτό μου το έστειλε με λιγκ ένας καλός αδελφός ,ο Ευκλείδης, με την επισήμανση: Εβραίους 11:35... άλλοι βασανίστηκαν επειδή δεν δέχονταν απελευθέρωση με κάποιο λύτρο.

«Οι μάρτυρες του Ιεχωβά, φυλακισμένοι πάνω από έξι χρόνια, αντιρρησίες συνείδησης, όπως ο Βασίλης Δεδότσης, κυκλοφορούσαν περισσότερο μέσα στο στρατόπεδο και μπορούσαν να βοηθούν τους έγκλειστους. Ο Δεδότσης θυμάται τα ουρλιαχτά για βοήθεια του Κάππου. Θυμάται κάθε 25η Μαρτίου και 28η Οκτωβρίου που ξυλοκοπούσαν τελετουργικά όλους τους μάρτυρες του Ιεχωβά. Τις ίδιες μέρες που αργότερα δικάστηκαν οι βασανιστές, ο ίδιος σε διπλανή αίθουσα δικαζόταν ξανά ως αρνητής στράτευσης».


Η Αντιφασιστική Πρωτοβουλία Διονύσου οργάνωσε συλλογικό περίπατο την Κυριακή 26 Απριλίου «αναζητώντας τα ίχνη της Αντίστασης» στη δικτατορία, με συμμετοχή του ΣΦΕΑ και του Οργανισμού Νεολαίας, Άθλησης και Πολιτισμού «ΘΕΣΠΙΣ» του δήμου Διονύσου. Κρατούμενοι της χούντας, Ρηγάδες, μέλη του ΠΑΜ Νέων, της ΚΝΕ και του ΚΚΕ, της Δημοκρατικής Άμυνας, αλλά και μάρτυρες του Ιεχωβά, αγωνιστές του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ, νεότεροι πολίτες από τον Διόνυσο και ολόκληρη την Αττική επισκέφθηκαν τόπους κράτησης, βασανιστηρίων και εξόντωσης. Η συμμετοχή απρόσμενα μεγάλη για τους οργανωτές και το λεωφορείο του δήμου δεν μας χώρεσε όλους.

Οι φυλακές Αβέρωφ ήταν στο κέντρο της Αθήνας. Πριν ακόμα από το 1967, όταν πηγαίναμε το πρωί σχολείο και επιστρέφοντας, διασχίζαμε τη λεωφόρο Αλεξάνδρας, ξέραμε ότι μέσα ήταν φυλακισμένοι άνδρες και γυναίκες, πολιτικοί κρατούμενοι. Το ΕΑΤ-ΕΣΑ ήταν κοντά στην αμερικανική πρεσβεία, δεν φαινόταν από το δρόμο, η Ασφάλεια πίσω από το Πολυτεχνείο στη Μπουμπουλίνας, ξέραμε.

Στο στρατόπεδο, όμως, Διονύσου, στο δάσος μακριά, στο δρόμο για Νέα Μάκρη, λίγοι γνώριζαν ότι βασάνιζαν κρατουμένους. Το δάσος ήταν σκοτεινό και κρύο και ήθελες να το περάσεις γρήγορα.

Οι στρατιωτικές φυλακές Μπογιατίου ήταν δίπλα στην εθνική οδό. Πολλοί οι ταξιδιώτες που περνούσαν. Μετά το 1968 ξέραμε ότι εκεί είχαν φυλακισμένο τον Αλέκο Παναγούλη, χτισμένο στο κελί του. Χρόνια μετά, βλέποντας ακόμα τις σκοπιές, μνημονεύαμε το φόβο και τον αγώνα εκείνων που είχαν ξεπεράσει τον φόβο.

Αφυπνίζοντας αντιφασιστικές μνήμες

Ο περίπατος δεν είχε επετειακό χαρακτήρα, αλλά με αφορμή την επέτειο της 21ης Απριλίου είχε στόχο να αφυπνίσει αντιφασιστικές μνήμες. Η Αντιφασιστική Πρωτοβουλία θα τοποθετήσει, εξάλλου, και κάποιες πλάκες με πληροφορίες, για να σηματοδοτούν τους χώρους και να κρατούν τη μνήμη ζωντανή, καθώς τα περισσότερα στοιχεία έχουν σβήσει.

Ο Τάσος Σακελλαρόπουλος, από τα ΑΣΚΙ, με λίγα λόγια έθετε το ιστορικό πλαίσιο και οι αφηγήσεις των βασανισμένων από τη δικτατορία ξεδιπλώνονταν, αποκαλύπτοντας το συγκροτημένο μηχανισμό καταστολής και βασανιστηρίων των συνταγματαρχών. Τα οργανωμένα και «προσεκτικά» βασανιστήρια στην Ασφάλεια, τα ανεξέλεγκτα και εκτός ελέγχου βασανιστήρια στα στρατόπεδα, η επιλογή κάθε φορά κρατουμένου προς βασανισμό, η καλλιέργεια φόβου και αβεβαιότητας. Ταυτόχρονα προέβαλε ανάγλυφα η συντροφικότητα και η πίστη στη δημοκρατία, που κράτησαν τους αγωνιστές και τις αγωνίστριες όρθιους. Η συγκίνηση ήταν μεγάλη. Οι αντιστασιακοί μιλούσαν και για συντρόφους απόντες και παρόντες, κάποιοι αφηγούνταν πρώτη φορά στιγμές βασανισμών.

Το στρατόπεδο του 505 τάγματος Πεζοναυτών και της 2η Μοίρας Αλεξιπτωτιστών στον Διόνυσο γκρεμίστηκε τη δεκαετία του 1980. Ο χώρος πέρασε στην Κτηματική Εταιρεία του Δημοσίου και άρχιζαν να χτίζονται συγκροτήματα κατοικιών, μισοτελειωμένα ακόμα, αίθουσες πολλαπλών χρήσεων για σχολεία, γήπεδο ποδοσφαίρου. Σώζεται μόνο ένα μικρό κτίσμα, μάλλον το ΚΨΜ του στρατοπέδου. Στον Διόνυσο κρατούνταν σχεδόν αποκλειστικά άνδρες πολίτες από το 1967 ακόμη, και η Μαρία Καλλέργη, η μόνη γυναίκα.

Οδυνηρές διηγήσεις

Εκεί φυλακίστηκαν οι πρώτοι αντιστασιακοί, που είχαν άμεσα ξεκινήσει τον αγώνα εναντίον της χούντας μέσα από τις δομές των αριστερών, κομουνιστικών κυρίως, οργανώσεων. Τα βασανιστήρια ήταν οργανωμένα από τον διοικητή των Πεζοναυτών ταγματάρχη Ιωάννη Μανουσακάκη με συνδρομή εσατζήδων. Εικονικές εκτελέσεις, ηλεκτροσόκ, ξύλο ανεξέλεγκτο, το μαρτύριο της σταγόνας, χτυπήματα στις λαμαρίνες της στέγης για να μένουν άγρυπνοι, όπως διηγήθηκαν ο Νίκος Κιάος και ο Παύλος Κλαυδιανός. Θαμμένος ζωντανός ο Άγγελος Πνευματικός, ταγματάρχης τότε και αργότερα βουλευτής της ΝΔ, έδινε κουράγιο στους άλλους. Σκληρά βασανισμένος ο Χρήστος Ρεκλείτης, ο οποίος πέθανε πρόσφατα, όπως και ο Γιάννης Πετρόπουλος, που επίσης λείπει. Στιγμές ανάσας από αξιωματικούς που κρατούσαν αντι-χουντική στάση, προσπαθούσαν κάπως να προστατεύσουν τους κρατούμενους, κι αργότερα κατέθεσαν ως μάρτυρες εναντίον των βασανιστών.

Το ξενοδοχείο «Πευκάκια» στη Δροσιά σήμερα έχει αλλάξει όνομα και έχει ανακαινισθεί. Απέναντι έχει ανοίξει ένα μεγάλο εστιατόριο. Εκεί κρατήθηκαν, χωρίς δικαίωμα προαυλισμού, 22 κρατούμενοι, ένα χρόνο σχεδόν, Ιούλιο 1969 – Απρίλιο 1970, ανώτατοι και ανώτεροι αξιωματικοί, βουλευτές, δικαστικοί, πρώην αξιωματικοί. Αντικομουνιστές με μεγάλη δράση στον Εμφύλιο κυρίως, αλλά και αριστεροί. Τους βασάνισαν, τους τρομοκρατούσαν, χωρίς να τολμήσουν να τους δικάσουν και ύστερα τους εξόρισαν. Η κράτησή τους έγινε αναμφισβήτητα σε καλύτερες συνθήκες από τα στρατόπεδα. Ωστόσο, έπληξε τη χούντα από τα μέσα και ακύρωσε την εικόνα του Στρατού ως προστάτη του αστικού καθεστώτος.

Φιλόξενη υποδοχή

Με ειδική άδεια άνοιξε το στρατόπεδο του Αγίου Στεφάνου και ο διοικητής δέχθηκε φιλόξενα το συλλογικό περίπατο. Το ΚΨΜ είχε ετοιμάσει αναψυκτικά, μεζέδες και ωραίο χαλβά. Οι στρατιωτικές φυλακές Μπογιατίου γκρεμίστηκαν τελείως στη δεκαετία του 1980. Κρατούμενοι υπήρχαν εκεί από το 1962, και πριν τη χούντα, άνοιξη του 1967 του ΑΣΠΙΔΑ. Στην επταετία διοικητές ήταν ο Ν. Ζαχαράκης και το μεγαλύτερο διάστημα ο βασανιστής Π. Γκόρος.


Δυο αδέλφια δίπλα – δίπλα

Το Μπογιάτι ήταν τόπος εξόντωσης και αδιανόητων βασανισμών εξευτελισμού και πόνου. Εκεί μεταφέρονταν κυρίως όσοι είχαν πρώτα κρατηθεί στην Ασφάλεια. Ήταν το φόβητρο για όσους δεν έσπαγαν στις πρώτες ανακρίσεις, όπως τόνισε η Νάντια Βαλαβάνη. Ο Ιπποκράτης Σαβούρας, ο Κώστας Κάππος που ακόμα και σήμερα δεν ήταν γνωστά όλα όσα υπέστη εκεί, βασανισμούς που δύσκολα καταγράφονται, μέθοδοι που είχαν τελειοποιηθεί τον Μεσαίωνα.

Σε κελί δυόμιση μέτρων έχτισαν τον Αλέκο Παναγούλη. Εκείνος, όπως κατέθεσε στη δίκη των βασανιστών, είχε κάνει το κελί «ένα κομμάτι Ελλάδα», έγραφε «κάτω η χούντα» στους τοίχους, έκανε εικοσιπέντε φορές απεργία πείνας.

Ο Στάθης Παναγούλης δεν μπόρεσε να μας ξεναγήσει. Ήταν κρατούμενος ενάμιση χρόνο, έως τον Μάρτη 1974, χτισμένος σε κελί δίπλα από τον αδερφό του τον Αλέκο, χωρίς να βγει ούτε μια μέρα έξω. Στο Μπογιάτι οι κρατούμενοι έζησαν τη σκλήρυνση του καθεστώτος με τη δικτατορία του Ιωαννίδη.


Και ένας «πολυεπίπεδος» μάρτυρας

Οι μάρτυρες του Ιεχωβά, φυλακισμένοι πάνω από έξι χρόνια, αντιρρησίες συνείδησης, όπως ο Βασίλης Δεδότσης, κυκλοφορούσαν περισσότερο μέσα στο στρατόπεδο και μπορούσαν να βοηθούν τους έγκλειστους. Ο Δεδότσηςθυμάται τα ουρλιαχτά για βοήθεια του Κάππου. Θυμάται κάθε 25η Μαρτίου και 28η Οκτωβρίου που ξυλοκοπούσαν τελετουργικά όλους τους μάρτυρες του Ιεχωβά. Τις ίδιες μέρες που αργότερα δικάστηκαν οι βασανιστές, ο ίδιος σε διπλανή αίθουσα δικαζόταν ξανά ως αρνητής στράτευσης.

Στο Μπογιάτι κρατήθηκαν τελευταίοι «τα αγόρια», μέλη του ΚΚΕ, της ΚΝΕ και της αντι-ΕΦΕΕ που είχαν συλληφθεί Φεβρουάριο 1974 και από εκεί ξεκίνησε η τελευταία περίοδος λειτουργίας της Γυάρου, όπου τους μετέφεραν. Όρθιοι στον ήλιο ο Θόδωρος Τζιαντζής, ο Ν. Κιάος, ο Θανάσης Αποστολάς αφηγήθηκαν τις ημέρες της αντίστασης και των βασανιστηρίων. Μέλος της Δημοκρατικής Άμυνας μίλησε για τις μεταφορές εξόριστων στη Γυάρο τις πρώτες μέρες του 1967, όταν υπηρετούσε στο Ναυτικό, και μετά για τις συλλήψεις - στο πολεμικό Έλλη - και την κράτηση των μελών της Άμυνας.

Οι βασανιστές του Στρατού δικάστηκαν και καταδικάστηκαν. Όπως είπε η Νάντια Βαλαβάνη, έστω και με δυόμιση μόνο χρόνια κράτησης στον Γκόρο, η δικαιοσύνη αποδόθηκε. Αντίθετα οι βασανιστές της Ασφάλειας έμειναν ουσιαστικά ατιμώρητοι. Ο Γκόρος σκοτώθηκε αργότερα, όταν μεθυσμένος, μετά από γιορτή χουντικών πίσω από το στρατόπεδο, προσπάθησε να διασχίσει την εθνική οδό.

Θυσιάζονται ζωές ξανά

Σήμερα οι εξουσίες σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο θυσιάζουν ζωές ξανά, σήμερα οι ναζί στη χώρα μας δικάζονται και προσπαθούν να ανασυνταχτούν, όπως τονίζουν μέλη της Αντιφασιστικής Πρωτοβουλίας. Σήμερα γίνονται προσπάθειες εξωραϊσμού της χούντας σε πολλά επίπεδα. Δράσεις στους δρόμους και περίπατοι όπως της περασμένης Κυριακής, οδυνηροί αλλά τόσο ουσιαστικοί, συμβάλλουν καθοριστικά στην αφύπνιση σε τοπικό επίπεδο, αναγκαία και συχνά επείγουσα. Κυρίως όμως σηματοδοτούν τη συλλογική αντίσταση για να ανατραπεί το καθεστώς έκτακτης, και τελικά διαρκούς, ανάγκης και να νικηθεί ο φασισμός.

• Της Μαρίας Σπηλιωτοπούλου, από την εβδομαδιαία εφημερίδα ΠΡΙΝ

Η Κηπούπολη βρίσκεται στα διοικητικά όρια της Πετρούπολης. Ψηλά, σχεδόν στους πρόποδες της Πάρνηθας... Εκεί μένουν  οι φίλοι μας Κώστας και Γεωργία. Και πήγαμε, ύστερα από πρόσκληση τους, να τους δούμε… Παρασκευή απόγευμα… Φτάσαμε με ζέστη, αλλά εκεί ήταν ψηλά κι έκανε, καθώς βράδιασε, ψυχρούλα…


Βεβαίως εγώ τους έβλεπα δεύτερη φορά (η πρώτη ήταν από το Βανκούβερ, μέσω Skype όταν τους πήρε από το σπίτι του ο αδελφός του Κώστα, ο Γιάννης…), αλλά η Σούλα τους γνωρίζει πάρα πολλά χρόνια πριν. Μάλιστα έζησαν μαζί στο παρελθόν, στον Καναδά… Εδώ φωτογραφίζονται μαζί με τη Γεωργία το μπαλκόνι του σπιτιού της.


Εκεί καθίσαμε κι εμείς και συζητήσαμε. Εκεί ήπιαμε τον καφέ μας… Ήταν πραγματικά όμορφα…. Βιάστηκα όμως να βάλω το κοντομάνικο για το φετινό καλοκαίρι κι έτσι, λίγο αργότερα χρειάστηκε να ρίξω κάτι επάνω μου… Το έκανα και αισθάνθηκα πολύ όμορφα, καθώς μπορούσα να απολαύσω την παρέα, απερίσπαστα…


Η Σούλα και η Γεωργία στο τραπέζι που καθίσαμε αργότερα να πιούμε ένα ποτήρι κρασί. Έχουμε τελειώσει και κοιτάζουν κάτι στο τάμπλετ, ίσως φωτογραφίες όπου ανακαλύπτουν κοινούς γνωστούς... Ήταν όμορφα τα χρόνια, το δίχως άλλο, στον Καναδά, γεμάτα αναμνήσεις… Αυτό ανακαλύπτω κάθε μέρα που περνάει…


Η Ρούλα ήταν εκείνη που μας έφερε σε επαφή με το ζευγάρι στην Κηπούπολη, κάνοντας μας έκπληξη... Ότι δηλαδή ήθελαν να μας δουν δυο πολύ φίλοι, χωρίς να πει το όνομα τους ή να μας δώσει επιπλέον πληροφορίες… Η Σούλα που ήξερε, κατάλαβε. Εγώ πάλι όχι. Αλλά μου άρεσε η ιδέα μιας τέτοια έκπληξης. Κι έτσι, ανταποκριθήκαμε άμεσα…


Ο Κώστας στο τραπέζι της βεράντας τους, κάθισε δίπλα μου. Τη χάρηκα την κουβέντα μαζί του... Είναι σοβαρός, έμπειρος και έχεις να μάθεις πολλά κουβεντιάζοντας μαζί του. Εκτιμώ ότι με ωφέλησε αυτή η πολύ όμορφη κοινωνική συναναστροφή με καλούς φίλους…


Και δυο φωτογραφίες που τράβηξα από το μπαλκόνι τους, στον τρίτο όροφο, όταν φτάσαμε σπίτι τους. Απογευματάκι Παρασκευής… Ο ήλιος γέρνει στη δύση του. Μου άρεσε από κει ψηλά να βλέπω κάτω τον κόσμο. Πανόραμα… Η πλευρά αυτή «βλέπει» προς την Πάρνηθα… Η Κηπούπολη είναι ακόμα πολύ όμορφη, διαπιστώνω…


Να και η πλευρά που «βλέπει» προς το κέντρο της Αθήνας. Αν προσέξετε μπροστά φαίνεται ο Λυκαβηττός. Κι αν πας τέρμα αριστερά στη βεράντα τους, μπορείς να δεις μέχρι και την Ακρόπολη. Εκπληκτική θέα… Τα σκοτεινά σημεία στη φωτογραφία υποδηλώνουν ότι αρχίζει να πέφτει η νύχτα… Φύγαμε γύρω στις 11 το βράδυ και περάσαμε υπέροχα.

Έτσι παρουσίασαν το θέμα με την μικρή Τάλα τα ΝΕΑ στο φύλλο της Τετάρτης 06/05/2015 επιβεβαιώνοντας στην ουσία όσα καταγράφουμε στις «Επισημάνσεις». Έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον όταν διαπιστώνεις πως οι εφημερίδες δίνουν έμφαση σε κοινωνικά, ανθρώπινα δράματα.


Την ίδια μέρα στον ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ, η εφημερίδα συνδέει τα δυο θέμα (Τάλα και Άννυ με δυο τόσο διαφορετικοί πατεράδες…) όπως κάνουμε κι εμείς. Θεωρητικά εδώ γίνεται με εικόνες, ενώ εμείς προσπαθήσαμε να συνθέσουμε σε εικόνα τα λόγια μας…


Επάνω η ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ, ενώ κάτω το ΕΘΝΟΣ. Έτσι για να ξέρουμε πως αν οι εφημερίδες θέλουν μπορεί να βάζουν σωστές προτεραιότητες στην προβολή των θεμάτων τους. Φυσιολογικά πράγματα, θα μου πείτε…

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 09/05/2015

Αυτές τις μέρες η καρδιά μας πληγώθηκε καθώς μαθαίναμε λεπτομέρειες από τη δολοφονία της 4χρονης Άννυ, από τον ίδιο τον πατέρα της. Δεν το θέλεις καμιά φορά… Αλλά ως αναγνώστες, δεν μπορείς να προσπεράσεις κάποιες καταστάσεις, από τη φύση τους, σκληρές…

Ευτυχώς η ζωή κάνει κύκλους κι έτσι τις ίδιες μέρες βγήκε στην επικαιρότητα ένα πολύ όμορφο ανθρώπινο γεγονός. Η μικρή Τάλα από τη Συρία που έχασε τον πατέρα της, όταν πριν έξι μήνες πέρασαν τον παγωμένο και φουσκωμένο Έβρο αναζητώντας μια πιο ειρηνική ζωή, συνάντησε προχθές τη μητέρα της και η χαρά της μας έκανε να χαρούμε κι εμείς…

Θυμάστε ότι ο πατέρας της πέθανε από υποθερμία και το κοριτσάκι το βρήκαν ύστερα από 10 ώρες δίπλα του, ενώ εκείνος ήταν νεκρός πια… Η μικρή Τάλα τεσσεράμισι ετών τότε, φιλοξενήθηκε στις εγκαταστάσεις του «Χαμόγελου του Παιδιού» στη Θεσσαλονίκη και συγκεκριμένα στον Φοίνικα Καλαμαριάς. Πήγε στο παιδικό σταθμό και έμαθε να μιλά άπταιστα ελληνικά… Το παιδί δέχθηκε πολύ αγάπη, γεγονός που το βοήθησε να σταθεί στα πόδια του.

Και δείτε, όταν η κοινωνία βοηθάει και στέκεται αρωγός, τότε τα αποτελέσματα είναι εκπληκτικά… Πολύ γρήγορα ξεκίνησαν τις απαραίτητες διαδικασίες για την ασφαλή και νόμιμη έλευση της μητέρας και του μικρού αδελφού της από τη Συρία στην Ελλάδα.

Το παιδί τακτικά επικοινωνούσε μέσω τηλεφώνου με τη μητέρα του, αν και μερικές φορές κι αυτό ήταν δύσκολο γιατί, όπως διαβάζουμε στα ρεπορτάζ των εφημερίδων, η μητέρα του δεν μπορούσε να βγει καν από το σπίτι της… Φανταστείτε την κατάσταση που υπάρχει στον τόπο τους... Έτσι μπορούμε να αντιληφθούμε την αγωνία τους να φύγουν, με όποιο τρόπο, αναζητώντας κάτι καλύτερο.

Το πιο σημαντικό που επιχειρεί τα «Χαμόγελο του Παιδιού» εφόσον και η οικογένεια το θέλει, είναι να παραμείνουν στη χώρα μας και έτσι ήδη έχουν ξεκινήσει τις διαδικασίες για να χορηγηθούν οι σχετικές άδειες, υπενθυμίζοντας ότι ο πατέρας θυσιάστηκε για ένα καλύτερο αύριο.

Δείτε εδώ δυο εντελώς διαφορετικές ιστορίες με ανθρώπους που έφτασαν στη χώρα μας κάτω από δύσκολες συνθήκες, αναζητώντας κάτι καλύτερο από τη χώρα που έφυγαν. Το δεύτερο κοινό χαρακτηριστικό, είναι και στις δύο περιπτώσεις, υπάρχει ένας πατέρας… Υπόδειγμα του καλού ο ένας, του κακού ο άλλος. Ο ένας έσωσε τη ζωή του παιδιού του θυσιάζοντας τη δική του, ο άλλος την αφαίρεσε…

Ο πρώτος κεφαλή του σπιτιού του, φύλακας - άγγελος και προστάτης. Με αγάπη για το παιδί του, ώστε να το νουθετεί μαθαίνοντας του να περπατά στο σωστό δρόμο, το διαπαιδαγωγεί, το διορθώνει, το ελέγχει… Χαίρεται όταν το βλέπει να εκδηλώνει σοφία και λυπάται όταν δυσφορεί και το βλέπει να ακολουθεί το δρόμο της αφροσύνης… Βέβαια ο πατέρας της Τάλα δεν πρόλαβε να τα δει όλα αυτά…

Ο δεύτερος δεν υπήρξε ούτε συμπονετικός, ούτε ελεήμων... Αντίθετα όλα δείχνουν ότι αφαίρεσε τη ζωή του, αν και αυτό θα το κρίνουν τα δικαστήρια με βάση τα στοιχεία που θα έχουν μπροστά τους, ενώ στην απολογία του ακόμα και έμπειροι αξιωματικοί της αστυνομίας που ανέκριναν τον δράστη, έμειναν με το στόμα ανοιχτό: «Περιέγραφε σαν υπάλληλος σφαγείου, τις κινήσεις του. Πώς έσφαξε και τεμάχισε το παιδί του». Η αγριότητα που υπέδειξε ο παιδοκτόνος στο άψυχο κορμάκι της Άννυ σόκαρε όλον τον κόσμο εκτός από τον ίδιο, όπως φάνηκε από τη στάση του στην ανακριτική διαδικασία… Τέτοια κυνικότητα είχαμε χρόνια να δούμε και μακάρι να γινόταν να μην ξαναδούμε ποτέ στο μέλλον.

Έχουμε ανάγκη να αλλάξουμε αυτό το ισχυρό αρνητικό συναίσθημα και ευτυχώς που η δεύτερη ιστορία, μας γεμίζει χαρά, αισιοδοξία, αγαλλίαση, ευφροσύνη… Και επισημαίνουμε την ανάγκη να παραμένουμε σωστοί και υπεύθυνοι γονείς, απέναντι στα παιδιά μας, τα βλαστάρια μας που σεβόμαστε και αγαπούμε ως συνεχιστές της ζωής… Ευθύνη του καθενός από εμάς, να το κάνει πράξη στην καθημερινότητα μας.

• Το κομμάτι αυτό θα δημοσιευτεί αύριο Σάββατο 09/05/205 στην κρητική εφημερίδα ΡΕΘΕΜΝΟΣ και στη στήλη μου «Επισημάνσεις».

Αναξιόπιστα τα μεγάλα τηλεοπτικά ιδιωτικά κανάλια… Όταν δημιουργήθηκε το MEGA σπάζοντας το μέχρι τότε μονοπώλιο της κρατικής ΕΡΤ, πολλοί νόμισαν ότι θα έχουμε καλύτερη ενημέρωση. Λάθος. Το μόνο που έγινε ήταν να δούμε την ενημέρωση πιο ανεξέλεγκτη… Χθες πρόβαλε μια… ψυχίατρο, που χρειαζόταν ψυχίατρο… "Υπεύθυνη" δημοσιογραφία….


Ο κόσμος κάθεται στις πρωινές, υποτίθεται ενημερωτικές εκπομπές, για να ενημερωθεί δημοσιογραφικά, σε σχέση με την επικαιρότητα... Τώρα, τι ενημέρωση είναι αυτή όταν πέντε άνθρωποι στην οθόνη μιας τηλεόρασης και φωνάζουν υποστηρίζοντας την άποψη τους. Ο κ. Παπαδάκης χαίρεται για την πρωτιά του. Και ο ίδιος πρόβαλε στην εκπομπή του, ρεπορτάζ μαϊμού… Ευτυχώς, την επομένη ζήτησε συγνώμη για το ατόπημα του.

Σε τι κόσμο ζούμε Θεέ μου! Ο καθένας δηλώνει ότι θέλει και κάνει, χωρίς κανένα στοιχειώδη έλεγχο επίσης, ότι βρίσκει καλό στα μάτια του. Χθες στην τηλεόραση του MEGA, αλλά και σε άλλους τηλεοπτικούς σταθμούς, όπως τον ΑΝΤΕΝΝΑ, βγήκε μια κυρία που δήλωσε, τάχα μου, ψυχίατρος του ΟΚΑΝΑ κάνοντας δριμύτατη επίθεση ακόμα και σε εισαγγελικούς λειτουργούς, επειδή… αγνόησαν την επιστημονική άποψη της...

Η είδηση που είδαμε χθες το μεσημέρι και που σήμερα έχει πάρει μεγάλες διαστάσεις ανέφερε:

Στη Νέα Μάκρη συνελήφθη για διασπορά ψευδών ειδήσεων η 27χρονη που παρίστανε την ψυχίατρο του ΟΚΑΝΑ. Οδηγείται στον Εισαγγελέα. Νωρίτερα, η Εισαγγελία Πρωτοδικών Αθηνών διέταξε κατεπείγουσα προκαταρκτική εξέταση για την υπόθεση.

Σύμφωνα με πληροφορίες, η 27χρονη που εκμεταλλεύτηκε την υπόθεση της δολοφονίας της 4χρονης Άννυ και διέσπειρε ψευδείς ειδήσεις, συνελήφθη στην περιοχή της Νέας Μάκρης και οδηγείται στο αυτόφωρο.

Η φερόμενη ως “Μαρία Καλογεροπούλου”, φέρεται να παραδέχθηκε στους αστυνομικούς την εξαπάτηση και δήλωσε πως προσποιήθηκε ότι ήταν ψυχίατρος που παρακολουθούσε για λογαριασμό του ΟΚΑΝΑ την οικογένεια της μικρής Άννυ, γιατί ήθελε να ευαισθητοποιήσει την κοινή γνώμη γύρω από θέματα κακοποίησης παιδιών.

Υπενθυμίζεται ότι η γυναίκα δήλωνε ότι ως ψυχίατρος του ΟΚΑΝΑ  και είχε ζητήσει από τον εισαγγελέα να αφαιρέσει την επιμέλεια της μικρής 'Αννυ από τους γονείς της.

Η παραπλάνηση που διέπραξε η «ψυχίατρος» ήρθε στο φως όταν, τόσο ο ΟΚΑΝΑ όσο και η Εισαγγελία Αθηνών διέψευσαν την ύπαρξή της και την επαγγελματική σχέση που εκείνη επικαλέστηκε ότι είχε μαζί τους.

Ο ΟΚΑΝΑ σε ανακοίνωσή του τόνισε ότι «δεν υπάρχει, ούτε υπήρξε ποτέ εργαζόμενη οποιασδήποτε ειδικότητα» στο ανθρώπινο δυναμικό του, ότι «δεν βρέθηκε να υπάρχει το όνομα της κας Μαρίας Καλογεροπούλου ούτε στους Ιατρικούς Συλλόγους Αθήνας ή Πειραιά» και πως «από τα αρχεία του θεραπευτικού προγράμματος αποκατάστασής του, δεν βρέθηκε να είναι μέλη ούτε ο πατέρας Στανισλάβ Μπακαρτζίεφ ούτε η μητέρα Ντιμιτρίνα Μπορισόβα».

Η Εισαγγελία ξεκαθάρισε με δική της ανακοίνωση ότι οι καταγγελίες για ολιγωρία της, στις οποίες η εν λόγω γυναίκα προέβη δεν έχουν βάση και ανήγγειλε τη διενέργεια κατεπείγουσας προκαταρκτικής εξέτασης.


Ο καθένας δηλώνει ότι θέλει, για να βγει στα κανάλια

Θύμα παραπληροφόρησης έπεσε ο τηλεοπτικός σταθμός MEGA, ο ΑΝΤΕΝΝΑ και ένα σωρό άλλοι τηλεοπτικοί σταθμοί που αντιγράφουν καθημερινά ο ένας τον άλλον χωρίς να ελέγχουν αν έχουν σχέση με την αλήθεια όσα αναμεταδιδουν από τη γυναίκα που εμφανίστηκε ως συνεργάτης του ΟΚΑΝΑ και ισχυριζόταν ότι είχε σχέσεις με τους γονείς της Άννυ. Ωστόσο εμείς θεωρούμε ότι οι ευθύνες του είναι τεράστιες. Υπάρχει δημοσιογραφικό επιτελείο στις πρωινές εκπομπές και όφειλαν να παίζουν σωστά το ρόλο τους και όχι να αναζητούν με κάθε τρόπο τηλεθέαση…

Με ανακοίνωσή του το MEGA αναφέρει χαρακτηριστικά:

«Το MEGA, όπως και πολλοί άλλοι τηλεοπτικοί σταθμοί, έπεσε -στην πρωινή ενημερωτική του εκπομπή- θύμα παραπληροφόρησης από γυναίκα, που ισχυρίσθηκε, ότι λέγεται Μαρία Καλογεροπούλου και ότι είναι ψυχίατρος στον ΟΚΑΝΑ. Η συγκεκριμένη γυναίκα, η οποία είχε εμφανιστεί προηγουμένως και σε άλλους τηλεοπτικούς σταθμούς, είχε θέσει υπόψη του MEGA τα στοιχεία της και τα τηλέφωνά της. Μιλώντας ζωντανά, επανέλαβε ανυπόστατες – όπως απεδείχθη εκ των υστέρων – καταγγελίες για την υπόθεση του παιδοκτόνου. Οι καταγγελίες αναμεταδόθηκαν άμεσα, από το σύνολο των διαδικτυακών μέσων ενημέρωσης.

Αμέσως, οι δημοσιογράφοι του MEGA έσπευσαν, να ερευνήσουν ενδελεχώς τις καταγγελίες, επικοινωνώντας, τόσο με τις αρμόδιες δικαστικές αρχές, όσο και με τον ΟΚΑΝΑ.

Όπως προέκυψε από την άμεση έρευνα, η συγκεκριμένη γυναίκα δεν έχει σχέση με τον ΟΚΑΝΑ –όπως δήλωσαν οι υπεύθυνοι του οργανισμού στο MEGA- ούτε είχε γνωστοποιήσει τις καταγγελίες, στις οποίες προέβη, στον αρμόδιο εισαγγελέα.

Το MEGA έσπευσε πριν ολοκληρωθεί η πρωινή εκπομπή, να ενημερώσει, πρώτο την κοινή γνώμη για το ανυπόστατο των καταγγελιών και να ζητήσει συγγνώμη για την αναμετάδοσή τους.

Η Διεύθυνση Ειδήσεων & Ενημέρωσης του MEGA, κατόπιν όλων αυτών εκφράζει τη λύπη της για το γεγονός ότι μια γυναίκα, θέλησε να χρησιμοποιήσει και να εξαπατήσει τον σταθμό μας, αλλά και άλλους τηλεοπτικούς σταθμούς με τέτοιο τρόπο, για μια υπόθεση που έχει συγκλονίσει το πανελλήνιο, παίζοντας με την μνήμη της 4χρονης για να κερδίσει λίγα λεπτά δημοσιότητας».

Αγαπητοί κύριοι, λειτουργήστε κάποτε πιο υπεύθυνα… Ο κόσμος και δικαίως, περιμένει από εσάς να του πείτε την αλήθεια και να ενημερωθεί σωστά σε σχέση με τις εξελίξεις. Δεν μπορείτε να βγάζετε όποιον θέλετε στον αέρα χωρίς να ελέγχετε στοιχειωδώς αν ότι επικαλείται στο τηλεφωνικό κέντρο έχει σχέση με την αλήθεια…

• Δείτε ΕΔΩ και ένα ακόμα ρεπορτάζ σχετικό...
• Ο Γ. Παπαδάκης του ΑΝΤΕΝΝΑ ζήτησε δημόσια συγνώμη για το λάθος. Δείτε το ΕΔΩ.

Σήμερα δεν θέλω να γράψω, δεν έχω κουράγιο... Με έχει συγκλονίσει η αποκάλυψη της ιστορίας της δολοφονίας της 4χρονης μικρής από τον ίδιο της τον πατέρα. Θα χρησιμοποιήσω μόνο τους τίτλους των εφημερίδων. Εδώ η χθεσινή ESPRESSO, υπερβολική όπως πάντα…


Η εφημερίδα ΛΟΓΟΣ επέλεξε ένα… πολυφορεμένο τίτλο – λογοπαίγνιο, όταν ο φερόμενος ως δολοφόνος συμβαίνει να είναι ο πατέρας. Τα ερωτήματα είναι πολλά. Και το πιο σημαντικό: Τι είναι αυτό που οδηγεί στο απεχθές έγκλημα τον ίδιο τον άνθρωπο που το έφερε στη ζωή;


Παγωμάρα… Βουβαμάρα… Ο σκληρός κόσμος των εσχάτων ημερών… Θα πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι, καθώς θα περάσουμε στη μεγάλη θλίψη, να δούμε τα χειρότερα πράγματα... Να παραμείνουμε ψύχραιμοι και μακριά από αυτόν τον κόσμο... Ο τίτλος από την ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΩΡΑ.


Έτσι ακριβώς, όπως το περιγράφει ο ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ… Ένα ισχυρό σοκ μας διαπέρασε, ενώ ο θρήνος σε όλη την Ελλάδα και τη Βουλγαρία, τόπο καταγωγής των γονιών, βαρύς και σκληρός για το μικρό κοριτσάκι που χάθηκε τόσο πρόωρα και τόσο άδικα…


Η παρουσίαση του θέματος από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΟΝΗ. Δεν το βάζει ψηλά, αλλά αναδεικνύει τα πρωτοφανή σκληρά χαρακτηριστικά της είδησης. Όντως εδώ έχουμε κάτι πολύ φοβερό που δεν είναι σε θέση να το συλλάβει ο νους του ανθρώπου. Κι άντε τώρα να το ερμηνεύσεις με τη λογική. Ποια λογική;


Με μια γραφιστική παρουσίαση όπου ένα μάτι κλαίει και στο δάκρυ η φωτογραφία της μικρής Άννυ... Έτσι παρουσιάζει το θέμα η καθημερινή εφημερίδα του Ηρακλείου, ΝΕΑ ΚΡΗΤΗ. Η αλήθεια είναι ότι όλοι συγκλονιστήκαμε Κι όταν ζεις μερικές εκατοντάδες μέτρα μακριά από τον τόπο του δράματος, τότε τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα.

Στην ίδια γραμμή λίγο πολύ κινούνται όλα τα χθεσινά πρωτοσέλιδα όπως διαπιστώσατε από την επιλογή που κάναμε…

Επάνω ο τίτλος είναι από το κεφαλάρι της ΠΑΤΡΙΔΑΣ , ενώ ο τίτλος δίπλα από το ΕΘΝΟΣ που έδωσε πολύ χώρα μοιράζοντας το πρωτοσέλιδο του ανάμεσα στην πολιτική και την κοινωνία…

Η αλήθεια είναι ότι δεν έχουμε πολύ συχνά παρόμοια σκληρά περιστατικά. Όταν όμως τα έχουμε, τότε μας απασχολούν για πολύ καιρό…

Η Ελλάδα της κρίσης του 2015...

Είχαμε μια ξεχωριστή εμπειρία χθες καθώς μας κάλεσαν από το Σωματείο Συνταξιούχων ΗΣΑΠ σε μια βραδιά που είχανε ετοιμάσει για τα παιδιά από το γυμνάσιο Σμίνθης. Είχαν έρθει εκδρομή στην Αθήνα και σήμερα θα πάρουν το δρόμο της επιστροφής για τον τόπο τους… Εδώ ο πρόεδρος του Σωματείου με τη διευθύντρια του σχολείου… Δείτε ΕΔΩ περισσότερα για τη Σμίνθη.


Προηγουμένως τα παιδιά, ύστερα από αρκετές μέρες εκδρομής στην Αθήνα κατέβηκαν με τους εκπαιδευτικούς τους στο Μουσείο Ηλεκτρικού Σιδηροδρόμου, όπου είχαν ετοιμάσει μια όμορφη ξενάγηση ειδικά γι’ αυτά... Ύστερα, στην αίθουσα εκδηλώσεων του δεύτερου ορόφου του Μουσείου τους έδωσαν αναμνηστικά δώρα…


Τα παιδιά που συμμετείχαν στην εκδρομή δεν ήταν πολλά. Καμιά 25αριά κορίτσια κι αγόρια και μαζί τους τρεις εκπαιδευτικοί να τα συνοδεύουν. Η Σμίνθη είναι ένα μειονοτικό μουσουλμανικό χωριό στην Ξάνθη. Το Σωματείο, εδώ και πολλά χρόνια το έχει «υιοθετήσει», καλύπτει τις ανάγκες του και συχνά οργανώνει εκδρομές αλληλεγγύης, εκεί… Δείτε ΕΔΩ το χάρτη.


Την ξενάγηση στο Μουσείο ξεκίνησε ο Μανώλης Φωτόπουλος, θυμίζοντας πώς ξεκίνησε αυτή η επαφή και η επικοινωνία πριν πολλά – πολλά χρόνια και συνεχίζεται με σταθερότητας, όλα αυτά τα χρόνια, από τις επόμενες διοικήσεις μετά από εκείνον. Κι αυτή η διαχρονική συνέχιση της συνεργασίας είναι ένα πολύ καλό χαρακτηριστικό.


Στη συνέχεια ο Πέτρος, που είναι η ψυχή του Μουσείου, έκανε μια ξενάγηση με χιούμορ ώστε τα παιδιά να είναι σε θέση να την παρακολουθήσουν με μεγάλο ενδιαφέρον… Το ένιωθες. Ήταν ήσυχα. Και παρά το νεαρόν της ηλικίας τους «κρέμονταν» από τα χείλη του και σε όσα τους έλεγε… Όμορφο να το βλέπεις και να το ζεις…


Είχαν την ευκαιρία κι εμείς μαζί τους, να επισκεφθούν το το ισόγειο, τον ημιώροφο, τον πρώτο και τον δεύτερο όροφο του Μουσείου και να θαυμάσουν όλο αυτό το εξαιρετικό υλικό που υπάρχει και έχει τοποθετηθεί με πολύ φροντίδα και αγάπη για την ιστορία του ηλεκτρικού σιδηρόδρομου. Τι ωραίο που ήταν όλο αυτό…


Θυμάμαι με πόση αγάπη μου μιλούσε ο Μανώλης για τα παιδιά της Σμίνθης. Μοιάζει και είναι εκπληκτικό, ένα Σωματείο Συνταξιούχων από την Αθήνα και τον Πειραιά να αγκαλιάζει με τρυφερότητα και στοργή τις ανάγκες των παιδιών ενός γυμνασίου που έχει καταφρονεθεί από την Πολιτεία για πολιτικές και θρησκευτικές διαφορές…


Αυτή την όμορφη σχέση αγάπης δεν την βρίσκεις εύκολα σε πολλά συνδικάτα, πια… Στο παρελθόν ο κοινωνικός προσανατολισμός των συνδικαλιστικών οργανώσεων, ήταν από τα βασικά χαρακτηριστικά τους. Κάποτε αφουγκράζονταν την κοινωνία και αντιδρούσαν μπροστά στα προβλήματα που βίωναν και άλλοι εργαζόμενοι, πέρα από τους ίδιους…


Μια αναμνηστική φωτογραφία στην αίθουσα εκδηλώσεων του δεύτερου ορόφου του Μουσείου στον τερματικό σταθμό ΗΣΑΠ του Πειραιά. Μετά όλοι μαζί, πήγαμε στην Πλάκα, στην ομώνυμη ταβέρνα, επί της Κυδαθηναίων 12, όπου με ζωντανή όμορφη λαϊκή μουσική και καλό φαγητό και κουβέντα συνεχίζαμε ώς αργά το βράδυ… Ναι, ήταν μια πολύ όμορφη βραδιά…