Ο σκηνοθέτης Spencer Cathcart δημιούργησε ένα μικρό ντοκιμαντέρ που ρίχνει μια κριτική ματιά στον κόσμο γύρω μας και εκφράζει τις σκέψεις του για τη διεφθαρμένη κοινωνία. Μιλά για την πολιτική, την εκπαίδευση, την πείνα, τα χρήματα, τον καπιταλισμό και τη μεταχείριση των ζώων, αναλύοντας τις ρεαλιστικές αλλά και απαισιόδοξες πτυχές του σύγχρονου κόσμου μας. Είμαστε ελεύθεροι και ευτυχισμένοι, ή ζούμε μέσα σε ένα ψέμα;Όποιος έχει παρακολουθήσει ειδήσεις το περασμένο έτος, είναι δύσκολο να μην διαμόρφωσε την εντύπωση ότι
ο κόσμος καταρρέει. Τώρα, τα στοιχεία το επιβεβαιώνουν... Και ναι, αποδεικνύεται ότι
οι πιο βίαιες συγκρούσεις στον κόσμο έγιναν πολύ πιο αιματηρές το 2014 (σχεδόν κατά 30% πιο αιματηρές, στην πραγματικότητα).
Σύμφωνα με μια ανάλυση των δεδομένων από τους
20 πιο θανατηφόρους πολέμους του κόσμου πέρυσι, τουλάχιστον 163.000 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους σε συγκρούσεις. Αυτό συγκρίνεται με μόλις κάτω από 127.000 στους 20 χειρότερες πολέμους του προηγούμενου έτους,
σημειώνοντας αύξηση 28,7 τοις εκατό.Είναι ένα πολύ ενοχλητικό στοιχείο από κάθε άποψη. Και αν δει κανείς τους πρώτους μήνες του 2015, η βία δεν φαίνεται να εξασθενεί. Είναι ακόμη πιο ανησυχητικό ότι αυτό φαίνεται να αποτελεί μέρος
μιας συνεχιζόμενης τάσης, εδώ και οκτώ χρόνια. Σύμφωνα με το
Ινστιτούτο Οικονομικών και Ειρήνης (IEP) με έδρα την Αυστραλία, η παγκόσμια βία - όπως ορίζεται από μια σειρά μετρήσεων από τους θανάτους σε συγκρούσεις, σε εκτοπισθέντες, σε ποσοστά ανθρωποκτονιών -
έχει αρχίσει να αυξάνεται από το 2007. Αυτή η είδηση αποτελεί κατά πολλούς τρόπους
έκπληξη, διότι μέχρι το 2007, τα δεδομένα υποδήλωναν ότι ο κόσμος γίνεται ένα πολύ ασφαλέστερο μέρος.
Σύμφωνα με το IEP,
η παγκόσμια βία σε γενικές γραμμές υποχώρησε μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Ο ψυχολόγος του Χάρβαρντ
Steven Pinker εντοπίζει τα στοιχεία ακόμη πιο παλιά. Από την αυγή της προϊστορίας, υποστηρίζει η έρευνα του Pinker, η ανθρωπότητα γινόταν όλο και λιγότερο βίαιη.
Τι πάει στραβά τώρα; Και πόσο άσχημα μπορεί να γίνουν τα πράγματα;
Οι συγκρούσεις στη
Συρία, το
Ιράκ και το
Αφγανιστάν, όπως ήταν αναμενόμενο, είναι στην κορυφή της λίστας με τις υψηλότερες απώλειες, με τις συγκρούσεις με το Ισλαμικό Κράτος και τους Ταλιμπάν –όπως, φυσικά, και
ο συνεχιζόμενος πόλεμος στη Συρία μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης. Ο πόλεμος στη
Νιγηρία με την
Μπόκο Χαράμ εκτόξευσε την χώρα στο νούμερο τέσσερα της λίστας. Αν το
Σουδάν και το
Νότιο Σουδάν είχαν παραμείνει ενωμένα, ο συνολικός αριθμός των νεκρών τους θα τους ωθούσε στο νούμερο τρία, πάνω από το Αφγανιστάν.
Φυσικά, όλα αυτά τα στοιχεία δείχνουν ότι
πολλές από τις βίαιες εμπόλεμες ζώνες του πλανήτη γίνονται όλο και χειρότερες. Στον ανεπτυγμένο κόσμο, αντίθετα, οι θάνατοι λόγω βίας συνεχίζουν να μειώνονται. Πράγματι, τα εγκληματολογικά στατιστικά στη Βρετανία συνέχισαν να δείχνουν πτωτική τάση παρά την ύφεση και τους λιγότερους αστυνομικούς.
Ακόμη και μέσα στα πλαίσια μεγαλύτερων πολέμων, μια όλο και πιο μικρή ομάδα ανθρώπων - ιδιαίτερα μέλη ομάδων
όπως το ISIS και η Μπόκο Χαράμ- δημιουργούν ένα μεγαλύτερο ποσοστό θανάτων. Ενώ στους πολέμους του 20ου αιώνα ένα μεγάλο μέρος του γενικού (αρσενικού) πληθυσμού κινητοποιήθηκε και πολέμησε, σήμερα όλο και περισσότεροι άνθρωποι φαίνονται ευχαριστημένοι με το να κάθονται στο περιθώριο.
Ένα σημαντικό και αυξανόμενο ποσοστό του πληθυσμού σε πολλές χώρες αισθάνεται ότι
στερείται πολιτικών δικαιωμάτων και έχει παραγκωνιστεί από τον τρόπο που ο κόσμος εξελίσσεται. Όπως έδειξε η Αραβική Άνοιξη, μερικές φορές αυτό το συναίσθημα αντανακλάται σε μεγάλο βαθμό ειρηνικά, με φιλο-δημοκρατική δράση, αλλά μερικές φορές όχι.
Οκτώ χρόνια μετά την έναρξη της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, η άνοδος του
εθνικισμού που πολλοί φοβόντουσαν τώρα φαίνεται να δείχνει το ίδιο. Στην
Ουκρανία, ιδίως, οι μεγάλες δυνάμεις εμπλέκονται σε πληρεξούσιες συγκρούσεις με μαζικές επιπτώσεις για εκείνους που ζουν στην περιοχή. Προσθέστε σε αυτό, προειδοποιούν ορισμένοι ειδικοί, τις μεταβολές του κλίματος που συμβάλλουν στην αύξηση της βίας. Στο Σουδάν, για παράδειγμα, οι αλλαγές στις συνήθειες βόσκησης αποτελούν εν μέρει τη ρίζα κάποιων βίαιων συγκρούσεων. Ωστόσο, ακόμη και με τα πρόσφατα στοιχεία, τα πράγματα δεν είναι τόσο άσχημα όσο ήταν τη δεκαετία του 1990, όταν οι συγκρούσεις στην Αφρική, τα Βαλκάνια και αλλού σκότωναν δεκάδες, αν όχι εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους κάθε χρόνο. Γεωγραφικά, η σημερινή βία είναι πολύ αποσπασματική.
Ευτυχώς, τα πράγματα θα αρχίσουν να βελτιώνονται. Ήδη, υπάρχουν ελπιδοφόρες ενδείξεις ότι ο πόλεμος στρέφεται κατά του ISIS στο Ιράκ και τη Συρία. Ακόμη και αν αυτές οι περιοχές αρχίζουν να σταθεροποιούνται, ωστόσο,
άλλες χώρες, όπως η Λιβύη φαίνεται να βυθίζονται στο χάος. Αυτό που οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους μπορούν ή πρέπει να κάνουν
παραμένει εντελώς ασαφές. Είναι δύσκολο να ξεφύγουν από τη δύσκολη λεπτομέρεια ότι πολλές από τις χώρες με τα υψηλότερα ποσοστά θανάτου είναι εκείνες όπου
οι ΗΠΑ σημείωσαν τη μεγαλύτερη προσπάθεια για να διαμορφώσουν τα γεγονότα. Πρέπει να βρεθεί ένας τρόπος για να ανατραπεί αυτό. Και έχουμε διανύσει πολύ δρόμο
. Δεν θέλουμε να επιστρέψουμε στο να πολεμούμε ο ένας τον άλλον με πέτρες.
- Πηγές: antinews.gr, blogs.reuters.com
