Έξω από το σπίτι που μένουμε στο North Vancouver του Καναδά… Μια βόλτα στη γειτονιά, να θαυμάσουμε λίγο τη φύση μια μέρα ηλιόλουστη, χωρίς βροχή… Γιατί η άνοιξη είναι παντού. Παραμονεύει σε κάθε βήμα μας… Μέσα στις καρδιές των ανθρώπων και το νιώθεις, ψάχνει τρόπο να βγει…


Είπα σήμερα η ανάρτηση να έχει μόνο λουλούδια. Από αυτά που βρήκα στους κήπους των σπιτιών από όπου πέρασα για να πάω στο κέντρο για καφέ… Λουλούδια στα παρτέρια, μικρά και όμορφα ή ανθισμένες μανόλιες, ολόκληρα δέντρα… Ότι κι αν είναι, είναι σίγουρα όμορφα…


Ήρεμο τοπίο, γλυκιά η μέρα, καλή συντροφιά… Και η άνοιξη εδώ, παρούσα… Σαν τα όμορφα αγαπημένα πρόσωπα που αναζητάς για παρέα κι αν είσαι τυχερός τα βρίσκεις… Που ξέρεις ότι θα μοιραστείς μαζί τους πράγματα και γεμίζεις χαρά και μόνο στη σκέψη ότι μια τέτοια πιθανότητα είναι μπροστά σου…


Περπάτημα με τα πόδια… Με στάσεις όπου τα ανθισμένα λουλούδια μου έκαναν ένα «κλικ». Να κάτσω λίγο περισσότερο, να τα δώ, να τα φωτογραφίσω, να απολαύσω αυτή την υπέροχη και μοναδική ομορφιά τους… Διότι έτσι είναι η άνοιξη. Ξεσηκώνει ψυχές. Ξυπνάει τα πιο όμορφα συναισθήματα μέσα μας. Υπέροχη αυτη η καμέλια...

Μου κάνει εντύπωση, πού βρίσκουν τη δύναμη και ανθίζουν έτσι όμορφα; Τις τελευταίες μέρες που είμαι εδώ, στο Βανκούβερ, βρέχει συνεχώς… Αρκεί μια στάλα ήλιος για να κάνει τα λουλούδια να ανθίσουν… Αρκεί λίγη δύναμη από το ζωοδότη, όπως και στους ανθρώπους για να κάνει θαύματα… Και είναι θαύματα αυτά, από όποια πλευρά και αν τα δεις…


Υπέροχες χρωματιστές τουλίπες! Τις είδα παντού. Λένε πως η Ολλανδία είναι η χώρα της τουλίπας… Μπορεί, αλλά κι εδώ έχει πάρα πολλές… Οι άνθρωποι τις φυτεύουν στα παρτέρια τους και δίνουν μια πολύ όμορφη όψη, φυσική… Εννοείται ότι οι κήποι είναι ανοιχτοί, στην πλειοψηφία τους, στο δρόμο… Καμιά περίφραξη. Σπάνια θα τη δεις αυτή σε ξεχωριστά σπίτια…


Ανθισμένες μανόλιες και αγριοκερασιές που δεν κάνουν καρπό, παρά μόνο άνθη…. Λευκά με ένα τόνο ροζ κάπου – κάπου… Θαρρείς και είναι χιονισμένες… Φανταστικές στη θέα. Τις πρόσεξα από την πρώτη στιγμή, στο δρόμο μας από το αεροδρόμιο ως το σπίτι… Κάτω φωτογραφία: Δεν είναι υπέροχη αυτή η ομορφιά;

Ήταν για μένα μια ξεχωριστή εμπειρία η επίσκεψη μας στο πάρκο… Όλες αυτές τις μέρες που είμαι στο Βανκούβερ έχω δει πολύ πράσινο, όμως αυτό που είδα σήμερα ήταν κάτι το μοναδικό… Η βλάστηση ξεπερνά κάθε όριο που μπορεί να χωρέσει ο ανθρώπινος νους…


Είχε πολύ υγρασία, δεδομένου ότι χθες έβρεχε όλη την ημέρα και χρειαζόταν λίγη προσοχή για να περάσεις τη μεγάλη κρεμαστή γέφυρα στο Lynn Canyon Park . Κουνιόταν κάθε φορά που κάποιος άλλης επισκέπτης περπατούσε πάνω της. Το ένιωθες… Ήταν και ψηλά και η αλήθεια είναι ότι ο φόβος μπροστά στο χάος ήταν μεγάλος…


Παρ’ όλα αυτά το τολμήσαμε… Κι ας ήταν απέναντι μας οι καταρράκτες με τα δεκάδες κυβικά νερό να τρέχουν κάθε λεπτό… Ο ήχος και μόνο των τρεχούμενων νερών ήταν ιδιαίτερα εντυπωσιακός… Ακουγόταν υποβλητικά στον επισκέπτη… Και μου άρεσε… Ρουφούσα την κάθε στιγμή, μοναδική όπως ήταν…


Είναι πραγματικά όμορφο να περπατάς κάτω από των ίσκιο αυτών των θεόρατων δέντρων… Και καθώς βρίσκεται κοντά και δίπλα σε κατοικημένη περιοχή, οι επισκέπτες είναι αρκετοί… Αλλά και η Πολιτεία έχει προσέξει ιδιαίτερα το χώρο… Βλέπεις παντού ξύλινα τραπέζια με καθίσματα που βολεύουν να τα χρησιμοποιήσεις για πικ νικ.


Προσπαθώ να θυμηθώ, αν έχει κάπου στην Ελλάδα κάτι τέτοιο. Δεν μου είναι εύκολο, γιατί κι όταν υπάρχει ένας δήμος που δείχνει ενδιαφέρον γι’ αυτά τα πράγματα, έρχεται μετά μια άλλη δημοτική αρχή που τα εγκαταλείπει όλα στην τύχη τους… Άδικο! Διότι, υποτίθεται, αυτά τα πράγματα φτιάχνονται για τους πολίτες τους. Και αυτοί, διαχρονικά, υπάρχουν…


Όπου κι αν στρέψω το βλέμμα μου, αυτή η ομορφιά του πράσινου, είναι ξεχωριστή. Δεν χορταίνει το μάτι μου… Και δε σταματώ να φωτογραφίζω και να καταγράφω στιγμές… Αυτός ο τόπος που μας αρέσει πολύ, αρέσει και σε σας. Το είδα από τις αντιδράσεις σας στο Facebook, όπου ανεβάζω πρώτα τις φωτογραφίες όλες…


Και γιατί να μη μας αρέσουν; Ο πρώτος άνθρωπος γεννήθηκε μέσα στη φύση και κουβαλά ως κληρονομιά όλα αυτή μαζί της, η ανθρωπότητα… Έτσι, κάθε φορά που βρίσκει την ευκαιρία, βγάζει αυτά τα όμορφα συναισθήματα και γεμίζει η καρδιά του δέος ώστε να αινεί τον δημιουργό Θεό του σύμπαντος…

Η άνοιξη εδώ, στο Βανκούβερ είναι ξεχωριστή… Ανθισμένα δέντρα που γίνονται αφορμή για μια φωτογραφία στον ίσκιο τους… Δεν θα συναντήσεις άλλου, εύκολα σε τέτοιες διαστάσεις. Αλλά εδώ υπάρχουν. Και δεν χορταίνει το μάτι σου να τα βλέπει…


Σήμερα αν και το θέμα των «Επισημάνσεων» σηκώνει εικονογράφηση, δεν θα το κάνω. Συνειδητά. Θα συνεχίσω να δημοσιεύω φωτογραφίες από τον Καναδά, όπου βρίσκομαι σχεδόν μια εβδομάδα τώρα.. Από τη γνωριμία μου με τον τόπο και τους ανθρώπους…


Αυτό το ποτάμι βρίσκεται δίπλα στο σπίτι του φίλου μου Γιάννη, του Έλληνα που σας έλεγα σε προηγούμενο δημοσίευμα, στο NorthVancouver, Βρετανική Κολομβία Καναδά… Είχαμε πάει σπίτι του, μετά το έργο να αφήσουμε κάτι και να συνεχίσουμε με το αυτοκίνητο του για την πόλη, οπότε βρήκα την ευκαιρία και φωτογράφησα το τοπίο…

Είναι πανέμορφο να ζεις σε ένα τέτοιο περιβάλλον… Να ξυπνάς Και να κοιμάσαι και, κάποτε – κάποτε να έχεις επισκέψεις από το δάσος… Κατεβαίνουν ακόμα κι αρκούδες, όταν διψάσουν ή αναζητώντας τροφή… Αλλά οι κάτοικοι εδώ είναι φιλικοί μαζί τους και δεν προκαλούν τα άγρια ζώα σε έναν άσκοπο ανταγωνισμό με τραγικά αποτελέσματα… Ίσως γι’ αυτό είναι τόσο ήρεμοι και χαμογελαστοί…

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 28/03/2015

Η αλήθεια είναι ότι περιμέναμε με αγωνία την απόφαση του ειδικού δικαστηρίου που είχε ως κατηγορούμενο τον πρώην υπουργό Οικονομίας κ. Παπακωνσταντίνου σχετικά με την υπόθεση της λίστας Λαγκάρντ. Υπενθυμίζω σχετικά, ότι κάποια στιγμή, όταν ανακάλυψαν πως τα πράγματα ήταν δύσκολα για την Ελλάδα, έφτασε στα χέρια της κυβέρνησης η περίφημη λίστα Λαγκάρντ, η οποία περιείχε μέσα από τα αρχεία τράπεζας της Ελβετίας, τα ονόματα μεγαλοκαταθετών που έβγαλαν τα χρήματα τους από τη χώρα, αφορολόγητα.

Και ήταν αυτό μια μεγάλη ευκαιρία για την Ελλάδα να «ανασάνει» οικονομικά, να γεμίσει τα άδεια ταμεία της και να αντιμετωπίσει την κατάσταση, αντί να χρειάζεται να προσφύγει στην τρόικα για δανεισμό με όλα τα δεινά που ακολούθησε η υποχρεωτική υπογραφή μνημονίων, με περικοπές σε κοινωνικές παροχές, μισθούς, συντάξεις, αύξηση της ανεργίας και ότι άλλο επαχθές αφορούσε τον ελληνικό λαό.

Αρνήθηκαν να τη χρησιμοποιήσουν… Η λίστα «χάθηκε» ανάμεσα στα γρανάζια της γραφειοκρατίας του ελληνικού δημοσίου. Από το έκτακτο τεύχος του περιοδικου ΗΟΤ DOC, πριν τρία χρόνια, μάθαμε το περιεχόμενο των ονομάτων. Αργότερα, μάθαμε επίσης πως ο κατάλογος δεν ήταν πλήρης… Κάποιοι πρόφτασαν να κάνουν αντίτυπα απ’ όπου έλειπαν συγκεκριμένα ονόματα, τα οποία, προφανώς, ήθελαν να προστατεύσουν… Η ιδιοτέλεια ήταν πολύ προσωπική καθώς αναφέρονταν σε συγγενείς τους.

Στο διάβα του χρόνου άλλαξε εκείνη η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Και ουδείς αναζήτησε πολιτικές ευθύνες… Ποιος να το κάνει; Το εναπομείναν ΠΑΣΟΚ συμμάχησε με τη Νέα Δημοκρατία και αναζωογονήθηκε η λήθη ως προς τη λίστα Λαγκάρντ. Είχαν βλέπεις πολύ δουλειά με το να νομοθετούν ενάντια στα πλατιά λαϊκά στρώματα του ελληνικού λαού. Πού να τους μείνει χρόνος;

Με την πολιτική αλλαγή που προέκυψε, ύστερα από τις εκλογές της 25ης Γενάρη η μέχρι τότε συγκυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας με το ΠΑΣΟΚ, αντικαταστάθηκε από τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, πολλοί πίστεψαν ότι ενδεχομένως θα αποδοθεί δικαιοσύνη για την προκλητική αυτή υπόθεση…

Όταν μάλιστα είδαν να παραπέμπεται στο ειδικό δικαστήριο η υπόθεση Παπακωνσταντινου, διέκριναν κάτι πολύ σοβαρό, το είχαν δει και τη δεκαετία του ’80 με την υπόθεση Κοσκωτά και νόμισαν ότι κάτι μπορούσε να γίνει.

Η απόφαση του δικαστηρίου την περασμένη εβδομάδα μας προσγείωσε όλους:Ποινή φυλάκισης ενός έτους με τριετή αναστολή, κατά πλειοψηφία! Ο πρώην υπουργός κρίθηκε ένοχος για το αδίκημα της νόθευσης δημοσίου εγγράφου, καθώς έκανε μεν λαθροχειρία στη λίστα Λαγκάρντ, αφαιρώντας τα ονόματα τριών συγγενών του προσώπων (εξαδέλφων), αλλά έπεσε στα μαλακά αφού το κακούργημα μετατράπηκε σε πλημμέλημα. Για το αδίκημα της απόπειρας πλαστογραφίας ο πρώην υπουργός κρίθηκε αθώος. Και του επεστράφη το ποσό των 30.000 ευρώ που του είχε κρατηθεί ως εγγύηση…

Τώρα εγώ, όπως και ο ελληνικός λαός, νομικοί δεν είμαστε, αλλά μπορούμε να αντιληφθούμε στοιχειωδώς πως μια τέτοια απόφαση είναι προκλητικά άδικη και μεροληπτική. Και μας κάνει να αμφιβάλουμε για το πόσο αντικειμενική και αδέκαστη είναι η κρίση ενός τέτοιου υψηλόβαθμου δικαστηρίου.

Το ποτήρι της αγανάκτησης ξεχείλισε καθώς την ίδια ακριβώς χρονική στιγμή, μια άνεργη γυναίκα που συνελήφθη να πουλά κουλούρια χωρίς να διαθέτει την απαιτούμενη άδεια τιμωρήθηκε για το… φοβερό αδίκημα με το πρόστιμο των 5.000 ευρώ. Και μη θεωρήσετε μικρή την ποινή, μάλλον εξοντωτική είναι για έναν άνεργο που δεν έχει να αντιμετωπίσει τα χρειώδη…

Νομίζω ότι γίνεται φανερό πως δεν κάνουμε κριτική στην απόφαση του ειδικού δικαστηρίου. Προφανώς θα συνεκτίμησε γεγονότα και καταστάσεις, από νομική άποψη, που εμείς δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε. Όμως απαιτούμε από τη δικαιοσύνη να είναι αδέκαστη για να έχει το σεβασμό μας. Όχι να είναι αλλού υπερβολικά αυστηρή και αλλού υπερβολικά επιεικής. Από την ηθική άποψη το θέτουμε. Και η ισορροπία είναι το καλύτερο που μπορεί να προκύψει… Τουλάχιστον δεν θα προκαλούσε…

• Το κομμάτι αυτό θα δημοσιευτεί αύριο Σάββατο 28 Μαρτίου 2015 στην εβδομαδιαία κρητική εφημερίδα ΡΕΘΕΜΝΟΣ στη στήλη μου «Επισημάνσεις».

Ρίχνει από χθες μια συνεχόμενη, σταθερή βροχή, ήρεμη, ποτιστική… Το να βγεις έξω από το σπίτι δεν είναι εύκολο. Κι ωστόσο το τολμήσαμε για κάποιες δουλειές που είχαμε και το συνδυάσαμε με ένα καφέ στην πόλη. Στη μνήμη μου όμως είναι ακόμα ζωντανή η επίσκεψη σ’ αυτή την πανέμορφη περιοχή του Βανκούβερ, το Ντιπ Κόουβ.


Γυρίζαμε από το έργο, λίγο μετά τον καφέ κι ο φίλος μου Γιάννης με πήγε να δω αυτή την πανέμορφη περιοχή που ήταν στο δρόμο μας… Δεν λοξοδρομήσαμε ιδιαίτερα. «Δε μοιάζει με το Φάληρο;» μου είπε. Όντως, είχε πολλά κοινά σημεία… Αλλά δεν ήταν μόνο αυτό. Όλα εδώ είναι πανέμορφα…


Δεν μου κάνει καθόλου εντύπωση που βλέπω γύρω μου τόσο πράσινο… Με τόση συχνή βροχή εδώ, είναι πολύ φυσικό να έχεις να κάνεις με μια δυνατή βλάστηση… Αλλά, όπως έχω σημειώσει κι αλλού, η δόμηση γίνεται με σεβασμό στο περιβάλλον… Τα σπίτια είναι χαμηλά, το πολύ δύο όροφοι και υπόγειο… Και όλα έχουν αυλή με πράσινο…


Εδώ αξίζει να έρθεις και μόνο για βόλτα… Έχει τόσα όμορφα πράγματα να δεις και να θαυμάσεις που δε στέκεσαι ούτε λεπτό σε ένα σημείο και οι αισθήσεις σου λειτουργούν στο μάξιμουμ… Ήλιος, θάλασσα, πράσινο. Υπάρχει άραγε κάτι πιο όμορφο να σε γαληνεύει; Ευχαριστώ όσους είχαν την ιδέα να περάσουμε από εδώ και να δω αυτό το υπέροχο τοπίο.


Δε χορταίνω να τραβάω φωτογραφίες… Φαντάζομαι τα σχόλια των ανθρώπων που με συνοδεύουν... Αλλά ξέρω ότι δεν είναι επικριτικά. Αγαπούν κι αυτοί τον τόπο που ζουν και μου το δίνουν να το καταλάβω με την κάθε κίνηση τους, με τα λόγια τους και τις κουβέντες τους…


Μ’ αρέσει ότι βλέπω, ότι αγγίζω, ότι ακούω και ότι συμβαίνει γύρω μου και το αντιλαμβάνομαι… Και μ’ αρέσει ακόμα, αυτό που συμβαίνει αυτές τις ημέρες στο ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ. Σας είχα, έτσι και αλλιώς προειδοποιήσει… Θα έχει ένα εκδρομικό χαρακτήρα το Site, καθώς γνωρίζω κι έρχομαι σε επαφή για πρώτη φορά με μια καινούρια χώρα, όπως ο Καναδάς…


Κι αυτό το λέω για τους φίλους που έχουν μάθει να με ενημερώνουν για την επικαιρότητα και μου εφιστούν την προσοχή σε θέματα ενδιαφέροντα … Λέω όμως, για όσο διαρκεί η άδεια μου, να λειτουργήσω το Site καταχρηστικά, για την προβολή όλων όσων ζω εδώ… Και δεν είναι και λίγα. Κάθε μέρα έχουμε και κάτι διαφορετικό…

Κάθισα στη θέση του συνοδηγού και «περπατήσαμε» αρκετά χιλιόμετρα στην πόλη του Βανκούβερ… Κοντά στη συνοικία που μένουμε… Όπου το πράσινο περισσεύει και όπου η αγάπη για το περιβάλλον, είναι εμφανής… Οι άνθρωποι το σέβονται κι αυτό φαίνεται παντού…


Η οδηγία είναι απλή και σαφής: Για κάθε δέντρο που κόβεται, ένα άλλο πρέπει να μπαίνει στη θέση του… Έτσι η ομορφιά διατηρείται παρά την ανάπτυξη και ο καθένας ξέρει το ρόλο του και τα όρια του που αντιμετωπίζει με σεβασμό…


Το αυτοκίνητο μας κινείται για τον προορισμό που έχουμε σχεδιάσει. Η παρέα είναι πολύ ευχάριστη… Έχω οδηγό τον φίλο μου Γιάννη με καταγωγή από την Ελλάδα. Έχει περισσότερο από μισό αιώνα εδώ, στο Βανκούβερ και ξέρει καλά τα πράγματα… Όταν έφυγε, δεν ήξερε αν μπορούσε να ξαναγυρίσει ποτέ πίσω…


Δύσκολες εποχές τότε… Για την Ελλάδα, όχι για τον Καναδά… Το κυνήγι για τα πιστεύω από φανατισμένους στο απέναντι στρατόπεδο κι ένα κράτος ανήμπορο να αρθρώσει υπεύθυνη πολιτική ήταν απίστευτο… Αναγκαία η φυγή, αν ήθελες να διακρατήσεις την ακεραιότητα σου… Κι εδώ, στον Καναδά βρήκε μια ζεστή αγκαλιά… Ακόμα και τώρα οι άνθρωποι είναι έτσι ζεστοί, χαμογελαστοί…


Το διαπίστωσα στο Cafe που καθίσαμε μετά το έργο… Ο espresso είναι το ίδιο πικρός, όπως και στην Ελλάδα, χωρίς ζάχαρη… Έτσι απάντησα όταν με ρώτησαν οι φίλοι μου από την παρέα. Και γέλασαν… Πώς να αλλάξει η χώρα, τη γεύση ενός καφέ; Γίνεται; Προφανώς όχι, δε γίνεται… Κι εδώ οι άνθρωποι περνούν το χρόνο τους συζητώντας και πίνοντας τον καφέ τους…


Η κουβέντα συνεχίζεται όμορφη και στο αυτοκίνητο καθώς παίρνουμε το δρόμο για τον προορισμό μας… Κι εγώ τους ακούω. Δεν καταλαβαίνω ακριβώς τι λένε, δεν είμαι καλά εξοικειωμένος  με τα αγγλικά τη γλώσσα του Καναδά σ’ αυτή την περιοχή, αλλά νιώθω ότι λένε αστεία και ανέκδοτα και γελάνε. Κι εγώ, κάθε τόσο φωτογραφίζω τους δρόμους από τους οποίου περνάμε…


Μέσα στο δρόμο διακρίνω μια συμπεριφορά πολύ σωστή από τους οδηγούς. Παίρνουν μια λωρίδα και κινούνται σ’ αυτήν με σταθερότητα. Δεν οδηγούν νευρικά, βιαστικά. Δίνουν την εντύπωση ότι είναι πολύ ψύχραιμοι και υπεύθυνοι οδηγοί. Υποδειγματικοί στις κινήσεις τους. Κι αυτό είναι ωραίο. Αισθάνεσαι, μια κάποια ασφάλεια…


Μια τελευταία ματιά στους δρόμους μιας πόλης που, όπως είπα, έχει πολύ πράσινο… Δεν χορταίνει το μάτι σου να το βλέπει ένα γύρω… Απολαμβάνω την κάθε στιγμή. Η καλή παρέα βοηθάει πολύ στο να περνάει ευχάριστα η ώρα… Το ίδιο και ο σκοπός  για τον οποίο πηγαίνουμε. Κι αυτό με κάνει να απολαμβάνω ακόμα περισσότερο τα ταξίδι μου, στα όρια της πόλης…

Εδώ, στο Βανκούβερ ο καιρός είναι ήπιος... Μοιάζει δηλαδή αρκετά με την Ελλάδα. Μόνο που το κρύο είναι ένα τόνο πιο δυνατό.. Αλλάζει όμως πολύ γρήγορα… Εκεί που δεν το περιμένεις. Λίγο μετά τον ήλιο, έρχεται το βαρυφορτωμένο με βροχή σύννεφο…


Χθες βγήκαμε την πρώτη βόλτα μας… Ξεκινήσαμε γύρω στις 10 το πρωί με Ι.Χ. αυτοκίνητο. Οδηγούσε η Εσθήρ, να κάνουμε κάποιες σημαντικές δουλειές στην πόλη και να δούμε λίγο το τοπίο... Στο σημείο που μένουμε, το North Vancouver, το μέρος είναι πανέμορφο…


Δεν θυμίζει και πολύ, πόλη… Το αντίθετο… Έχεις την αίσθηση ότι είσαι κάπου μακριά της. Ηρεμία, ησυχία, ιδανική για ξεκούραση και «φόρτωμα» των μπαταριών… Κι αυτό είναι κάτι που το χρειαζόμουνα, όσο τίποτα άλλο. Το απολαμβάνω με τον καλύτερο τρόπο… Χαλαρά και πολύ όμορφα…


Δεν μου πήρε και πολύ να ξεπεράσω το «σοκ» του ταξιδιού και την αλλαγή της ώρας, η οποία δεν είναι και λίγη… Εγώ, ας πούμε, γράφω 5:05 τοπική ώρα και στην Ελλάδα η ώρα είναι 2:05 το μεσημέρι. Ωστόσο, λίγος ύπνος το μεσημέρι πάντα βοηθάει στην προσαρμογή... Κι εγώ, ευτυχώς, δεν έχω ιδιαίτερο πρόβλημα σ’ αυτό…


Μεγάλα εμπορικά κέντρα, γνωστά και στον τόπο μας, ως Mall, διαθέτουν τα πάντα, από καταστήματα οποία έχουν οριστεί για να υποστηρίζουν τις κρατικές υπηρεσίες και να εξυπηρετούν τους πολίτες, μέχρι μαγαζιά για να ψωνίσεις, ότι ποθεί η ψυχή σου. Από τα πιο απλά ώς τα πιο σύνθετα πράγματα.


Αν και δεν με ξετρελαίνει η αγορά ως άνδρας, εντούτοις χαίρομαι με ότι καινούριο βλέπω… Ναι, ο τόπος, ο αέρας, οι άνθρωποι είναι πολύ πιο ήπιοι από την Ελλάδα… Ήρεμοι άνθρωποι, χαμογελαστοί, απροσωπόληπτοι και χωρίς να εκδηλώνουν ρατσιστικά χαρακτηριστικά, χαίρεσαι να τους βλέπεις…


Αυτό δε σημαίνει ότι δεν υπάρχουν και οι περίεργοι και παράξενοι… Μα, θα μπορούσε να γίνει αλλιώς; Κανείς δεν είναι τέλειος… Ωστόσο η εντύπωση που κυριαρχεί είναι αυτή που καταγράφω στην προηγούμενη λεζάντα… Στην πλειοψηφία τους είναι χαμογελαστοί άνθρωποι και πολύ εξυπηρετικοί…


Ήταν δυνατόν να λείπει το ελληνικό στοιχείο από μια τέτοια μεγαλούπολη σαν το Βανκούβερ που φιλοξενεί κάθε είδους ανθρώπων από όλον τον κόσμο; Ο Καναδάς, είναι μια τεράστια χώρα και φροντίζει με επιμέλεια τους πάντες, ακόμα και τους αυτόχθονες Ινδιάνους. Και πολύ καλά κάνει..