Το φύλλο 260 της ΦΩΝΗΣ των ΤΕΧΝΙΚΩΝ του ΟΤΕ. Δείτε το ΕΔΩ σε αρχείο pdf.


Το φύλλο 261 της ΦΩΝΗΣ των ΤΕΧΝΙΚΩΝ του ΟΤΕ. Δείτε το ΕΔΩ σε αρχείο pdf.

Μέσα σε λίγες μέρες κι ενώ βρισκόμουν στην άδεια μου, βγάλαμε δύο φύλλα της ΦΩΝΗΣ των ΤΕΧΝΙΚΩΝ του ΟΤΕ, το 260 και το 261 τεύχος που μας ήταν αναγκαία, ως τρίμηνες εκδόσεις, προκειμένου να προσαρμοστούμε στις ημερομηνίες για το ταχυδρομείο…

Τώρα, την Τρίτη 21 Απριλίου 2015, έχει οριστεί να συνέλθει το νεοεκλεγέν Διοικητικό Συμβούλιο της ΠΕΤ ΟΤΕ προκειμένου να οριστεί και να εκλεγεί η νέα Εκτελεστική Επιτροπή… Ελπίζω, παρά τις οικονομικές συγκυρίες, με σεβασμό στην ιστορία της δράσης του Συνδικάτου και των εκδόσεων του, να συνεχίσουμε την έκδοση της ΦΩΝΗΣ και να βγάλουμε άμεσα το 262 τεύχος το οποίο και θα περιέχει, τόσο τα αποτελέσματα των εκλογών του Μαρτίου, αναλυτικά, όσο και τους στόχους της νέας Διοίκησης για την ερχόμενη τριετία…

Έχει ασφαλώς μεγάλο ενδιαφέρον και για μένα που ακόμα δεν έχει τακτοποιηθεί το ασφαλιστικό μου, παρά τις καλές προθέσεις της Διοίκησης και τις θετικές αποφάσεις που έχει λάβει, ώστε να ξέρω κι εγώ πού βρίσκομαι και πώς πρέπει να βλέπω το εργασιακό μου μέλλον, μια και είμαι δυο βήματα από τη συνταξιοδότηση.

Σε κάθε περίπτωση πρέπει να ξεκαθαρίσει αυτό το θολό τοπίο που για κάποιον λόγο, που δεν μπορώ να αντιληφθώ, διαιωνίζεται, χωρίς να προκύπτει λύση… Και είναι πολύ σοβαρό για μένα, δεδομένου ότι η συνταξιοδότηση, σύμφωνα με τους υφιστάμενους νόμους, γίνεται από τον τελευταίο ασφαλιστικό φορέα.

Με δεκάδες χρόνια διπλής ασφάλισης, ύστερα από την απόλυσή μου από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ τον Ιανουάριο του 2012, κινδυνεύω να πάρω σύνταξη από το ΙΚΑ και όχι από το ταμείο των δημοσιογράφων ΕΤΑΠ ΜΜΕ και να χάσω την όποια, στοιχειώδη, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη από τον ΕΔΟΕΑΠ.

Είναι φυσικό να με απασχολούν, όλα αυτά τα σοβαρά πράγματα, ενώ προσπαθώ η καθημερινή παρουσία μου στην ΠΕΤ ΟΤΕ να είναι υποδειγματική. Σε κάθε περίπτωση όλα αυτά θέλω να τα κουβεντιάσω με τη νέα Διοίκηση που θα εκλεγεί την ερχόμενη Τρίτη…

Και είμαι βέβαιος ότι θα βρεθεί η λύση, ώστε ο λογιστής του Σωματείου να πράξει τα δέοντα χωρίς να επιβαρύνεται από τόκους υπερημερίας η ΠΕΤ ΟΤΕ….

Εξάλλου το Σωματείο ,υπήρξε πάντα για μένα, ένα λιμάνι, κάθε φορά που βρισκόμουν σε δύσκολες οικονομικές καταστάσεις, επί 32 και πλέον χρόνια, είτε με τη μορφή της συνεργασίας που είχα την αρχή, είτε ως υπαλλήλου από θέση ευθύνης στη συνέχεια…

Έτσι ήταν κι έτσι θα παραμείνει, καθώς είμαι βέβαιος ότι θα πρυτανεύσει η λογική και το συμφέρον όλων… Οι επόμενες μέρες θα το δείξουν αυτό…

Να μείνουμε λίγο στην άνοιξη που είδα και έζησα στην Κρήτη, στο λίγο χρονικό διάστημα που έμεινα… Την ίδια ώρα τα λασιθιώτιθκα βουνά ήταν χιονισμένα… Λίγος ήλιος χρειάστηκε μόνο για να κάνει τη γη να ανθίσει…


Οι μαργαρίτες (μαντιλίδες τις λένε στην Κρήτη) έχουν δώσει τα άνθη τους. Απλά, λιτά, όμορφα… Θα τις δεις  παντού, σε χέρσα χωράφια, στις παραβολές των δρόμων… δεν κρατάει πολύ αυτό το λουλούδι… Μέχρι τα μέσα του Μάη, αλλά είναι υπέροχα τα άνθη της, λευκά ή κίτρινα.


Η αμυγδαλιά έχει ήδη κάνει καρπούς τα άνθη της… Μικρούς, μπορεί και να μη φαίνονται με το γυμνό μάτι, αλλά βγάζει ήδη τα φύλλα της, να τα προστατέψει για να αναπτυχθούν και να δώσουν καλό καρπό… Όμορφη πάντα, είτε έτσι, είτε αλλιώς…


Να ‘τες πάλι τις μαργαρίτες, δίπλα σε αγριόχορτα, ανάμεσα στον πρόχειρο φράκτη ενός χωραφιού… Δεν τις ποτίζει κανείς, δεν τις λιπαίνει και όμως είναι κάθε χρόνο τέτοια εποχή εκεί ανθισμένες να δίνουν έναν ξεχωριστό τόνο στην ανοιξιάτικη γη… Τις χαίρομαι…


Ακόμα κι αυτό το άγριο λουλούδι που αγκυλώνει, που δεν ξέρω τι ακριβώς είναι και πώς λέγεται, δείτε ένα υπέροχο άνθος που έχει… Ξεχωρίζει ανάμεσα στα τόσα αγριόχορτα… Δεν δίστασα ούτε στιγμή να πάω κοντά του και να το φωτογραφίσω…

Στο βιβλίο της «Time Warped: Unloc kingthe My steries of Time Perception» η Claudia Hammond εξερευνεί τη σημασία της αντίληψής μας για το χρόνο και πως αυτή επηρεάζει την εικόνα που έχουμε για την πραγματικότητα.

Η εμπειρία μας, όσον αφορά το χρόνο... διαμορφώνεται από το ίδιο μας το μυαλό. Εξάλλου, έχουμε μεγαλώσει πιστεύοντας πως ο χρόνος είναι ένα από τα πιο σταθερά και αντικειμενικά πράγματα στη ζωή μας. Είναι όμως ιδιαίτερα ενθαρρυντική η σκέψη ότι το ίδιο φαινόμενο, που πολλές φορές παίρνει τη μορφή δικτάκτορα στη ζωή μας, είναι κάτι που μπορούμε να διαμορφώσουμε, όπως επιθυμούμε.

Για παράδειγμα, ο χρόνος μοιάζει να επιβραδύνεται όταν είμαστε τρομοκρατημένοι. Σε μια έρευνα που πραγματοποιήθηκε σε ανθρώπους που πάσχουν από αραχνοφοβία, τους ζητήθηκε να κοιτάξουν μια αράχνη για 45 δευτερόλεπτα, όλοι όμως είχαν την αίσθηση πως είχε περάσει πολύ περισσότερος χρόνος.

Στον αντίποδα, ο χρόνος μοιάζει να «πετάει» όσο γερνάμε, με κάποιους να υποστηρίζουν ότι αυτό οφείλεται στους ρυθμούς της ζωής μας, που όσο μεγαλώνουμε μοιάζουν να αυξάνονται, δραματικά.

Σκεφτείτε το παρελθόν σας: ο προηγούμενος χρόνος μοιάζει λες και διήρκεσε πολύ λίγο συγκριτικά με έναν χρόνο της παιδικής σας ηλικίας. Σωστά; Παρομοίως, όταν αναλογιζόμαστε τα γεγονότα της τελευταίας δεκαετίας, έχουμε την αίσθηση πως είναι πολύ πιο πρόσφατα. Όσο πιο πίσω πάμε στο χρόνο, ξεπερνώντας τη δεκαετία, τα γεγονότα μοιάζουν ακόμη πιο μακρινά, απ’ ότι είναι στην πραγματικότητα.

Και όμως, παρ’ όλες τις αντιφάσεις, το μυαλό μας μπορεί και μετράει το χρόνο:

Είναι ξεκάθαρο, πως ασχέτως από το πως το μυαλό μας αντιλαμβάνεται το χρόνο, είναι ένας ιδιαίτερα ευέλικτος μηχανισμός. Συμπεριλαμβάνει παράγοντες όπως τα αισθήματα, τις προσδοκίες, ακόμη και τη θερμοκρασία.

[…] Γνωρίζουμε ότι ο χρόνος έχει άμεσο αντίκτυπο στις αναμνήσεις μας, η ίδια η μνήμη όμως πλάθει την αντίληψή μας για το χρόνο. Αξιοπερίεργο είναι και το γεγονός πως θυμόμαστε με μεγάλη λεπτομέρεια στιγμιότυπα της ζωής μας, ανάμεσα στα 15 και 25 μας χρόνια.

Σύμφωνα με την Hammond:

Ο λόγος που συμβαίνει αυτό είναι επειδή αφορά μια περίοδο όπου η ζωή μας κατακλύζεται, συνήθως, με νέες εμπειρίες, κάτι που δε συμβαίνει τόσο συχνά όταν φτάνουμε τα 30 ή τα 40.

Ένας ακόμη σημαντικός παράγοντας, είναι η σύνδεση της μνήμης με την ταυτότητά μας (την εικόνα που έχουμε για τον εαυτό μας). Η συγκρότηση της ταυτότητάς μας, της εικόνας του ποιοί είμαστε, λαμβάνει μέρος στα πιο δημιουργικά μας χρόνια και γι’ αυτό θυμόμαστε τόσες πολλές λεπτομέρειες. Είναι απαραίτητο προκειμένου αυτό το «οικοδόμημα» να είναι πιο στέρεο.

Το παράδοξο των διακοπών (η φαινομενική αντίθεση ότι ο χρόνος κυλάει πολύ πιο γρήγορα όταν είμαστε διακοπές και όμως μοιάζει να διήρκεσε περισσότερο όταν το ανακαλούμε στη μνήμη μας) οφείλεται στο γεγονός ότι αντιλαμβανόμαστε το χρόνο με δύο διαφορετικούς τρόπους: προοπτικά και αναδρομικά. Συνήθως αυτά τα δύο βρίσκονται σε ισορροπία, κάποιες όμως εμπειρίες τείνουν να τη διαταράσσουν.

Όπως με τις αναμνήσεις των νεανικών μας χρόνων, έτσι και αυτό έχει να κάνει με γεγονότα που αποτελούν νέες εμπειρίες, ειδικά σε αντίθεση με τη ρουτίνα της καθημερινότητάς μας. Έχουμε ορίσει στο μυαλό μας ορόσημα όπως τα Σαββατοκύριακα, τη Δευτέρα και την ώρα του ύπνου που καθορίζουν τη «φυσιολογική» ροή του χρόνου. Όταν όμως πάμε διακοπές, όλα αυτά εξαφανίζονται!

• Πηγή: http://kafeneio-gr.blogspot.gr/

Η γη αυτή την εποχή μετά τις βροχές, μόνο ήλιο χρειάζεται για να ανθίσει… Και τέτοιες μέρες είδα στην Κρήτη στο χωριό μου, αλλά και γύρω, τις λίγες μέρες που κάθισα…


Ένα μεσημέρι περπατήσαμε από τις Αγιές Παρασκιές ώς την Ένωση των Πεζών που είχαμε μια δουλειά, μέσα από ένα αγροτικό δρόμο. Κι από κει, είναι όλες αυτές οι φωτογραφίες που συνοδεύουν το σημερινό άρθρο…


Μια σπασμένη πλαστική σωλήνα ποτίσματος, που έριχνε το νερό έξω στα χωράφια, μου έκανε εντύπωση… Πλησίασα και τη φωτογράφησα. Πάντα υπάρχουν όμορφα πράγματα γύρω μας, φτάνει να είμαστε σε θέση να τα δούμε και να τα παρατηρήσουμε…



Αυτή είναι η Κρήτη ετούτη την εποχή… Τη μεταβατική… Όταν ο χειμώνας κλείνει οριστικά την πόρτα πίσω του μαζί με το φεγιό του Απρίλη και τον ερχομό του Μάη… Δεν χόρταινα να ρουφώ καθαρό αέρα…


Καλαμιές στο δρόμο μας… Φυτρώνουν εκεί που υπάρχουν υγρασία. Κι εδώ φαίνεται ότι μάλλον υπάρχει μπόλικη αν κρίνουμε από την πρασινάδα… Καλύφθηκε όλο το εύρος της φωτογραφικής μηχανής… Η άνοιξη είναι εδώ…

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 18/04/2015

Το έζησα από πρώτο χέρι και έτσι είμαι σε θέση να το περιγράψω με τον καλύτερο τρόπο… Λέω για την ανθρώπινη δικαιοσύνη σε ότι αφορά τους αγρότες, όπου η μικρή έως ελάχιστη επιδότηση λαδιού «κόβεται» από εκείνους που την έχουν πραγματική ανάγκη. Τους μικρούς κατόχους γης, τους μικροκαλλιεργητές…

Ναι, έτσι ακριβώς, όπως το διαβάζετε… Δεν ξέρω από πού είναι αυτή η οδηγία… Από την ελληνική κυβέρνηση ή από την Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά το έθεσαν σε ισχύ πριν ακόμα εκδοθεί η αναλυτική ερμηνευτική εγκύκλιος, ώστε να γνωρίζουν οι συνεταιρισμοί τι πρέπει να πουν στα μέλη τους…

Και όλα αυτά, ενώ είχαν καταθέσει ήδη τις αιτήσεις γι’ αυτή την ελάχιστη τόνωση του εισοδήματός τους. Η γραφειοκρατία για μια ακόμα φορά θριαμβεύει... Αυτό που πρέπει να γίνει τώρα είναι οι κάτοχοι μικρού κλήρου να… μισθώσουν με ιδιωτικό συμφωνητικό, ο ένας στον άλλον την περιουσία του για πέντε τουλάχιστον χρόνια, έναντι ενός ευτελούς τιμήματος, προκειμένου να μπορούν να εισπράξουν ότι έπαιρναν μέχρι χθες…

Ενδεικτικά αναφέρω ότι για ένα ποσό της τάξης των 140 ευρώ ετησίως, θα πρέπει να μπουν σε μια ατέρμονη γραφειοκρατική διαδικασία, την οποία τις περισσότερες φορές δεν είναι σε θέση να διεκπεραιώσουν οι ίδιοι, αναγκάζοντας τους να πάνε σε λογιστή και να πληρώσουν γι’ αυτό, άρα να μειωθεί κι άλλο η ήδη ισχνή επιδότηση του λαδιού.

Αυτή είναι η δικαιοσύνη ετούτου του κόσμου… Για άλλη μια φορά χτυπιούνται εκείνοι που έχουν μεγαλύτερη ανάγκη της αρωγής του κράτους. Δεν ξέρω ποιοι «εγκέφαλοι» εφευρίσκουν τέτοιες φόρμουλες για να σπρώχνουν περαιτέρω στη φτωχοποίηση ανθρώπους που είναι ήδη στο περιθώριο, αλλά τα χαρτιά που είδα ότι πρέπει να συμπληρωθούν, ιδιωτικά συμφωνητικά μισθώσεων, δεν ανταποκρίνονται στην αλήθεια ως προς το… μίσθωμα το οποίο είναι εντελώς τυπικό χωρίς καμιά βάση.

Έχω ωστόσο την αίσθηση, ακόμα και αν δεν είναι άμεσα στην αρμοδιότητα της κυβέρνησης, ότι πρέπει να παρέμβε,ι προκειμένου να διορθώσει μια στρέβλωση που προκαλεί μια ακόμα μεγαλύτερη αδικία σε βάρος μιας ομάδας αγροτών που δοκιμάζονται σκληρά από τα μνημονιακά μέτρα των τελευταίων χρόνων…

Είναι μονότονο να το λέμε, αλλά οι προηγούμενες κυβερνήσεις δεν έδειξαν κανένα απολύτως ενδιαφέρον… Δεν πρέπει να κάνουν το ίδιο και τούτοι εδώ… Σε καμιά περίπτωση δεν βοηθούν το χειμαζόμενο ελληνικό λαό και ιδιαίτερα μια καταπονημένη μερίδα, των αγροτών, να σηκώσουν το κεφάλι και να μπορέσουν να ανταποκριθούν στις στοιχειώσεις ανάγκες τους…

Στο λίγο διάστημα που έζησα τις τελευταίες ημέρες στο χωριό μου, είδα ανθρώπους σε απόγνωση να προσπαθούν να συμπληρώσουν τα χαρτιά των μισθωμάτων, να τρέχουν στα ΚΕΠ στο Δήμοι για το γνήσιο της υπογραφής και μετά να περιμένουν στη σειρά, καθώς οι Συνεταιρισμοί δεν ξέρουν τι ακριβώς να κάνουν και δεν παραλαμβάνουν τις αιτήσεις, έως την έκδοση των ερμηνευτικών εγκυκλίων…

Και στο μεταξύ οι λογαριασμοί και οι υποχρεώσεις, τρέχουν… Τίποτα δεν περιμένει. Και τίποτα δεν είναι πιο σταθερό από ένα ανάλγητο κράτος που δεν γνωρίζει τα όρια του και συνεχίζει να ταλαιπωρεί τους πολίτες του.

Όλο αυτό το απαράδεκτο πράγμα πρέπει αναμφίβολα κάποια στιγμή να σταματήσει. Ο πολίτης πρέπει να νιώσει πως έχει απέναντι του ένα σοβαρά κράτος δικαίου, που είναι εκεί για να τον εξυπηρετεί και να του παρέχει υπηρεσίες…

Και μη νομίζετε ότι αυτά δεν γίνονται… Στα σοβαρά κράτη, γίνονται… Το είδαμε με τα μάτια μας στο Βανκούβερ του Καναδά. Κι αν εκεί συμβαίνει αυτό σημαίνει ότι μπορεί να συμβεί παντού… Αρκεί να υπάρχει σοβαρότητα και καλή θέληση…

• Το κομμάτι αυτό θα δημοσιευτεί αύριο Σάββατο 18/04/2015 στην εβδομαδιαία κρητική εφημερίδα ΡΕΘΕΜΝΟΣ στη στήλη μου «Επισημάνσεις»…

Εδώ περάσαμε μερικές από τις πιο όμορφες στιγμές μας στις λίγες μέρες που είχαμε στη διάθεση μας στην Κρήτη. Είναι το σπίτι που μένει η Σούλα.


Εδώ θα μείνουν με τον πατέρα της, μέχρι να ολοκληρωθεί το δικό μας στο Θραψανό… Που δεν θα αργήσει και πολύ, έτσι όπως το είδα να προχωρεί…


Ο κήπος της είναι όμορφος. Βέβαια, αυτή είναι μια δύσκολη περίοδος, ανάμεσα στο χειμώνα που φεύγει και την άνοιξη που έρχεται… Όλα θα ξανανθίσουν…

Στην Κρήτη με πρόφτασε το νέο ρεκόρ του Site που αφορά την επισκεψιμότητα, στο καράβι KNOSSOS PALACE που με έφερνε από την Κρήτη στην Αθήνα… Ναι, ξεπεράσαμε τις 890.000 επισκέψεις από διαφορετικές Ι.Ρ. και βάλαμε πλώρη για τον πρώτο μεγάλο στόχο των 900.000 «κλικ».

Τελικά, τίποτα δεν είναι δύσκολο φτάνει να μην το επιδιώκεις με πάθος ως αυτοσκοπό… Κι εδώ, στο ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ μόνο αυτό δεν μας ενδιαφέρει. Παρακολουθούμε όμως την κινητικότητα του και καταγράφουμε τα «κλικ» κάθε 10.000 νέα χτυπήματα.

Το προηγούμενο μικρό ρεκόρ, θυμάστε, είχε γίνει στο Βανκούβερ του Καναδά. Στο μεταξύ μεσολάβησαν τόσα πράγματα που είχαν να κάνουν με την προσωπική μου ζωή, ώστε πραγματικά κατακλίστηκα, τόσο εδώ, οσο και στα κοινωνικά δίκτυα, από ευχές που ξεχείλιζαν αγάπη… Σας ευχαριστώ πολύ γι’ αυτό… Μου δίνετε κουράγιο και δύναμη να συνεχίσω…

Η αλήθεια είναι ότι δεν συναντά κανείς καθημερινά τόση αγάπη σε μια εποχή όπου οι περισσότεροι στρέφονται στα μικρά δικά τους ζητήματα με έμφαση στον ατομικισμό… Κάθε μέρα ανακαλύπτω αναγνώστες που έρχονται εδώ γεμάτοι αγάπη να προσφέρουν από το περίσσευμα της ψυχής τους και κάνουν πιο όμορφη τη ζωή μου, άλλα και άλλων καθώς μοιραζόμαστε πράγματα…

Την ίδια χαρά μου έφερε κι αυτό το κλείσιμο των 890.000 επισκέψεων… Έγραψα μάλιστα αυτό το κομμάτι μέσα στην καμπίνα μου ενώ το καράβι με έφερνε πίσω στον Πειραιά και την Αθήνα, ύστερα από ένα σχεδόν μήνα με πολύ – πολύ έντονα συναισθήματα και ριζοσπαστικές αλλαγές που θα σημαδέψουν το υπόλοιπο της ζωής μου…

Από σήμερα επιστρέφω στην καθημερινότητα μου… Στη δουλειά μου, τις εφημερίδες μου, το έργο, τις παρέες μου με τους αδελφούς… Ποτέ η ζωή μου δεν υπήρξε ρουτίνα. Κι αυτό γιατί δεν την άφηνα να κάνει κουμάντο μόνη της, να δημιουργεί δηλαδή τις δικές τις ανεξέλεγκτες καταστάσεις.

Ήξερα να την βάζω σε μια σειρά, να την κουμαντάρω κι αυτό με βοήθησε να βγω από δύσκολες καταστάσεις, μερικές φορές μάλιστα πριν καν δημιουργηθούν… Κι έτσι πορεύομαι στην καθημερινότητα μου…

Η φίλη μου Ελένη Ατσάρου, έγραψε χθες σε ένα σχόλιο της, ότι διακρίνει σε μένα μια παιδικότητα… Δίκιο έχει… Ο ίδιος τη συντηρώ, επειδή την έχω ανάγκη, τη χρειάζομαι… Μόνο έτσι, με το χαμόγελο και με ειλικρίνεια, μακριά από την πονηριά, μπορείς να έχεις τα καλύτερα αποτελέσματα. Ναι, δεν πρόκειται για φιλολογίες… Ποτέ μου δεν μου άρεσαν.

Το βλέπετε και στα κείμενα μου, στις φράσεις μου. Είναι απλές και λιτές… Τα περίπλοκα τα αφήνω στους άλλους. Η απλότητα, είναι το ζητούμενο στις μέρες μας.

Η ζωή μας είναι μέσα στο άγχος και το τρέξιμο… Αρκετά! Το χαμόγελο είναι απόλυτα αναγκαίο για να ανοίξουμε νέους πιο προσβάσιμους δρόμους στην επικοινωνία μας…

Σας ευχαριστώ για άλλη μια φορά που είσαστε τόσο ενεργά και υπέροχα κοντά μου και με βοηθάτε σ’ αυτή την προσπάθεια που κάνω καθημερινά στον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ. Χωρίς εσάς, τίποτα δεν θα ήταν εφικτό…

Μαζεύουμε τις δουλειές μας. Το βράδυ παίρνω το πλοίο της επιστροφής για την Αθήνα, όπου με περιμένουν οι δουλειές μου… Μόνος την αρχή, ώσπου να τακτοποιηθούν ορισμένα ζητήματα. Και ύστερα όλα θα μπουν σε μια καλύτερη σειρά.


Χθες πήγαμε μια βόλτα στις Γούβες να πάρουμε μερικά πλακάκια που μας έλλειπαν… Και στην επιστροφή καθίσαμε στην ταβέρνα «Αμβροσία» στο δρόμο του Κοκκίνη το Χάνι – Γούβες. Ήταν δίπλα στη θάλασσα και το ένα μετά το άλλο, τα μαγαζιά ανοίγουν. Ετοιμάζονται για το καλοκαίρι…


Κοντά μας για τη βόλτα ήρθε και ο πατέρας της Σούλας, Διονύσης, ετών 97… Και ήπιαμε από μια μπιρίτσα ο καθένας… Πάει πολύ μ’ αυτόν το ζεστό καιρό… Ναι, την απολαύσαμε τη βόλτα μας και το μεσημεριανό φαγητό μας στην «Αβροσία»


Να ‘μια κι εγώ με την πλάτη στο φως και τον ήλιο της θάλασσας… Μπορεί να φαίνομαι καλά, αλλά αξίζει τον κόπο μιας και για μένα όλο αυτό το μικρό ταξίδι ήταν πολύ όμορφο… Άσε που κλείνουμε μια – μια τις εκκρεμοτητες με το πατρικό μου…


Δείτε την ταμπέλα της ταβέρνας δίπλα στην παραλία… Ήρεμα, καταγάλανα νερά… Σου έρχεται να ρίξεις μια βουτιά στα πεντακάθαρα νερά της. Οι τουρίστες άρχισαν κιόλα να έρχονται… Ζευγαράκια τα περισσότερα ή με μικρά παιδιά που δεν έχουν υποχρεώσεις σχολείου…


Να και η εξωτερική της πλευρά… Με τα φαγητά της, όπως ακριβώς τα βγάζουν έξω… Και οι τιμές σε ανθρώπινα επίπεδα. Το να φας και να πιείς με 21 ευρώ, μάλλον είναι κοντά στη λογική… Έτσι, ίσως μπορεί να το προσεγγίσουν τα χαμηλά βαλάντια, προκειμένου για τέτοιες μικρές απολαύσεις.


Και μια γεύση από τη βόρεια θάλασσα του Κρητικού Πελάγους… Πανέμορφη, γλυκιά, προκλητική… Και αξίζει τον κόπο να έρθει κανείς μια βόλτα… Ξεκουράζει και ηρεμεί… Και μόνο το ελαφρύ κύμα που σκάει στην άμμο. Κρατάω αυτές τις όμορφες εικόνες καθώς φεύγω σήμερα από την Κρήτη…

Βάλαμε μπροστά μερικές δουλειές ακόμα στο πατρικό μου, στο χωριό… Νομίζω βρήκαμε τον κατάλληλο άνθρωπο… Ο Αντώνης είναι εκείνος που θα ολοκληρώσει τις δουλειές για να μπορεί να μας δεχτεί…


Αυτή τη φορά είδα και τα πλακάκια που μπήκαν στο σαλόνι και την κρεβατοκάμαρα… Και το τζάκι και τα γυψοσανίδες που ομόρφυναν το σαλόνια, δίνοντας μια άλλη αίσθηση στο χώρο, ξεχωριστή…


Το έργο δεν έχει ολοκληρωθεί… Οι μαστόροι δουλεύουν πυρετωδώς… Σε ένα μήνα θα είναι έτοιμο για το επόμενο βήμα. Να μπαίνουν μέσα πράγματα σιγά – σιγά… Να ετοιμαζόμαστε…


Αρχίζει και περνάει μορφή… Σε λίγο, μετά το στοκάρισμα θα τριφτεί και βαφτεί… Το χρώμα θα του δώσει μια νέα εμφάνιση… Και το τζάκι που το δοκιμάσαμε κι ανάβει, ομπ9ρφηνε ήδη το σαλόνι…


Χαιρόμουν που ήμουν εκεί και το έβλεπα… Δυστυχώς έτσι όπως έγινε μου έλειψε αυτή χαρά της δημιουργίας… Είχα την ατυχία να πέσω σε κακούς μαστόρους, που ενδιαφέρονταν μόνο γ9ια τα χρήματα και όχι για το αποτέλεσμα…


Και στην κουζίνα μπήκαν τα πλακάκια που έδωσαν χρώμα… Πινελιές χρειάζονται τώρα πια, ουσιαστικές πινελιές που θα ομορφύνουν την κατασκευή και θα της δώσουν εκείνη τη ζεστασιά που χρειάζεται κάθε σπίτι για να νιώσεις όμορφα.


Επόμενος σταθμός η εσωτερική αυλή… Όχι άμεσα αλλά κι εδώ χρειάζεται δουλειά. Τα συζητήσαμε λίγο όλα αυτά με τον μάστορα κι έφυγα πιο αισιόδοξος από κάθε άλλη φορά. Ναι, το πατρικό μου σπίτι αρχίζει να παίρνει τη μορφή που πάντα ήθελα.


Άμεσα θα γίνει αυτός μαντρότοιχος που τώρα είναι γεμάτος αγριόχορτα από την πλευρά του οικοπέδου του Κελαρογιάννη. Θα φύγουν τα συρματοπλέγματα και θα χτιστεί πέτρα… Έτσι θα ομορφύνει η εξωτερική αυλή και καθώς θα χτιστεί και το δωματιάκι για τον καυστήρα, θα πάρει άλλη όψη…