Θέλω να σας δείξω σήμερα μερικές εικόνες από το γάμο μου και μάλιστα σε βίντεο που τραβήχτηκε με το κινητό μου από άνθρωπο  εκεί να τις μοιραστώ μαζί σας… Να δείτε και πώς γίνεται ο γάμος μέσα σε ένα σπίτι… Βέβαια είναι στα αγγλικά μόνο εμένα θα ακούσετε να μιλάω ελληνικά.


Δεν ξέρω, ας πούμε, αν σας η φωτογραφία από το κόψιμο της γαμίλιας τούρτας που έγινε μετά το γάμο… Ξέρετε, έδωσα αυτή τα συνήθως αυτό το κάνει ο άνδρας από το ζευγάρι… Αλλά εμείς πρωτοτυπήσαμε… Έδωσα στη Σούλα τη δυνατότητα να διαχειριστεί εκείνη τα πράγματα…


Ή αυτή όπου λίγο πριν αρχίσει ο χορός, εμείς καθίσαμε να ξεκουραστούμε… Αλλά οι φωτογράφοι καραδοκούν… Κι εμείς παραδινόμαστε… Έτσι δεν πρέπει; Ε, αυτό κάναμε. Εξάλλου γι’ αυτές τις στιγμές ζει το ζευγάρι του γάμου…


Ο Στήβ και η Έστερ… Ο γαμπρός και η κόρη της Σούλας… Στο σπίτι τους μείναμε όλες αυτές τις μέρες στον Καναδά… Η φιλοξενία τους ήταν πολύ μεγάλη. Έκαναν τα πάντα για να μας ευχαριστήσουν κι εμένα να αισθανθώ σαν στο σπίτι μου… Ευχαριστούμε…


Ο Κώστας και η Άνυ… Ο γιος και η νύφη – κόρη της Σούλας… Περάσαμε υπέροχα μαζί τους. Άνοιξαν το σπίτι τους και μας καλοδέχτηκαν… Κι εκείνη τη βραδιά μαζί τους στο μαλαισιανό εστιατόριο ΒΑΝΑΝΑ, πώς να την ξεχάσω. Ευχαριστούμε πολύ για όλα…


Και η τελευταία φωτογραφία όπου η νύφη μετά το γάμο, χορεύει… Το κέφι άνοιξε και πολλοί σηκώθηκαν κι έκαναν το ίδιο… Ακόμα κι εγώ που δεν το έχω, το έκανα… Οι φωτογραφίες είναι πολλές, θα μπουν σε άλμπουμ, θα ταξινομηθούν… Οι αναμνήσεις είναι μέρος της ζωής μας. Κι εμείς αρχίσαμε κιόλας να δημιουργούμε.


Δεύτερη ανάρτηση από την Κρήτη… Πιο ξεκούραστοι σήμερα, ύστερα από 13 ώρες συνεχούς ύπνου και νιώθουν ήδη καλύτερα… Ας ξεκινήσουμε σήμερα τη μέρα μας με ένα μπουκέτο παπαρούνες… Δεν είναι δικές μου… Είναι φυλαγμένη, από Κρήτη μεριά πάντως και από φίλη που τη χρησιμοποίησε…

Ήταν μια δύσκολη μέρα χθες… Ο κακός καιρός της προηγούμενης μέρας συνέχιζε να κυριαρχεί… Ο αέρας και τα μποφόρ του Αιγαίου μέχρι το απόγευμα συνέχιζε το απαγορευτικό. Μέχρι τις 6 δεν ξέραμε αν θα έφευγε το πλοίο. Τότε μάθαμε… Ευτυχώς που είχαμε έτοιμες τις αποσκευές μας…


Κατεβήκαμε στον Πειραιά στο λιμάνι να ρωτήσουμε στο πρακτορείο απέναντι στο πλοίο KNOSSOS PALLACE που είναι ελλιμενισμένο, περιμένοντας. Η υπάλληλος δεν ήξερε να μας πει… Θα ήταν καλύτερο λέει να τηλεφωνήσουμε αργότερα… Το κάναμε αρκετές φορές Κανείς δεν σήκωνε το τηλέφωνο…


Στο μεταξύ θελήσαμε να δούμε λίγο την αδελφή μου Μαλάμω και το σύζυγο της, Νίκο. Τηλεφωνηθήκαμε. Ήταν στην Ερέτρια, στο εξοχικό τους. Πήγαμε… Καμιά φορά χρειάζεται και λίγη τρέλα η ζωή μας για να την απολαύσουμε. Κι εμείς θέλουμε να ζήσουμε την κάθε στιγμή...


Πήραμε το αυτοκίνητο και πήγαμε στη Σκάλα Ωρωπού… Τα καραβάκια – παντούφλες που περνάνε απέναντι έχουν λιγοστέψει απελπιστικά λόγω εποχής… Για την ακρίβεια ένα μόνο έκανε τα δρομολόγια για την Ερέτρια απέναντι… Κι από εκεί είχε κάθε ακέραια ώρα, ενώ κάθε μισή από τον Ωρωπό.


Είχαμε συνεννοηθεί με τον Νίκο Μαράτση. Δεν θα περνούσαμε απέναντι με το αυτοκίνητο… Θα μας περιμένει εκείνος με το δικό του αυτοκίνητο για να μας πάει σπίτι. Έτσι και έγινε… Και ο Νίκος είναι ιδιαίτερα ακριβής στο ραντεβού του. Η Μαλάμω, μας περιμένει σπίτι…


Καθίσαμε τρεις ώρες γεμάτες και φάγαμε για μεσημέρι μαζί τους… Η Μαλάμω είχε φροντίσει για κάτι νόστιμο… Κουβεντιάσαμε. Θέλανε να μάθουν για το γάμο… Είδαν φωτογραφίες. Περάσαμε πολύ όμορφα. Μόνο η αγωνία για το απαγορευτικό του καραβιού μας είχε λίγο αναστατώσει…


Κατά τις 5 πήγαμε στην Ερέτρια να πάρουμε το καραβάκι για τον Ωρωπό. Και κει με περίμενες μια ευχάριστη έκπληξη… Ο αδελφός, Μπάμπης Καρίνος ήρθε από το Λευκαντί που μένει με την οικογένεια του να με δει… Φωτογραφηθήκαμε μαζί, κάτω από το άγχος των ανθρώπων του πλοιαρίου: «Κάνετε γρήγορα, φεύγουμε»…


Γυρνώντας είπαμε να περάσουμε από τον Πειραιά, αφού κανείς δεν σηκωνε, όπως είπα και πιο πάνω τα τηλέφωνα να μας ενημερώσει… Ευτυχώς… Αν δεν πηγαίναμε, ίσως δεν θα φεύγαμε… Καμπίνες δεν υπάρχουν ούτε για δείγμα και οι επιβάτες πολλοί… Η νύχτα ήταν δύσκολη… Αυτή η εικόνα ήταν στις 2 μετά τα μεσάνυχτα στο πλοίο KOSSOS PALLACE. Ευτυχώς εμείς ήμασταν κάπως καλύτερα…

Επιστροφή στα δικά μας… Με νοσταλγία, από το ταξίδι μας στον Καναδά… Μια καρέκλα καουμπόικη στην είσοδο του σπιτιού τους Στήβ και της Έστερ… Άρχισαν να μας λείπουν κιόλας…


Ένα παλιό ποδηλατάκι, βαμμένο στο χρώμα της κόκκινης ξύλινης κουνιστής καρέκλας… Δείτε ι όμορφα που αξιοποιήθηκε στη συγκεκριμένη φωτογραφία μιας και τα παιδιά μεγάλωσαν πια…


Και μια ματιά σε ανθισμένους κήπους χωρίς περίφραξη… Έτσι να κρατήσουμε μια όμορφη εικόνα, δυο τετράγωνα από το σπίτι που μέναμε στο Νόρθ Βανκούβερ…


Θα βάλω δυο τρεις ακόμα, αλλά θα κάνω ένα ακόμα δημοσίευμα αργότερα, έτσι για να ξορκίσουμε το κρύο που συναντήσαμε με την επιστροφή μας στην Ελλάδα. Με χιονισμένη την Πεντέλη και πιο τσουχτερό κι από τον Καναδά…


Λέω θα κάνω κι άλλη ανάρτηση, γιατί όσοι με παρακολουθούν στα κοινωνικά δίκτυα Facebookκαι Google+, ενδεχομένως να τις έχουν δει… Αλλά τα όμορφα ανθισμένα λουλούδια ή δέντρα ομορφαίνουν τη διάθεση…


Ακόμα κι ένας απλός εξωτερικός κήπος με γκαζόν ομορφαίνει πολύ με μερικές απλές παρεμβάσεις. Να τα βλέπουν όσοι ζουν ακόμα σε χωριά κι έχουν τη δυνατότητα για πράσινο, γιατί όσοι ζουν στις πόλεις, δεν το βλέπω…

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 10/04/2015

Ένα από τα πρώτα νομοσχέδια που οφείλει να φέρει προς ψήφιση στη Βουλή η κυβέρνηση, είναι η επαναφορά των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας. Μόνο έτσι θα τεθεί τέλος στην άθλια μεθόδευση που επικρατεί στην αγορά εργασίας και επιτρέπει σε κάποιους κακότροπους εργοδότες να αυθαιρετούν σε βάρος των εργαζομένων.

Μόλις πρόσφατα είχαμε δύο τέτοιες μονομερείς ενέργειες που είναι δύσκολο να τις ερμηνεύσεις με την απλή λογική, αφού ως μόνο στόχο έχουν τη μεγιστοποίηση των κερδών τους σε μια εποχή κρίσης, όπου όλοι όφειλαν να είναι λίγο πιο προσεκτικοί…

Η πρώτη αφορά την Χαλυβουργική της Ελευσίνας, όπου ενώ το Σωματείο κάλεσε την ιδιοκτησία σε συζήτηση για την Σ.Σ.Ε., εκείνη σε αντιπερισπασμό, ανακοίνωσε «πακέτο 100 εθελούσιων αποχωρήσεων». Η δεύτερη, λίγο πιο μικρή σε έκταση, αλλά όχι λιγότερο επώδυνη, αφορά την ιδιοκτησία της εφημερίδας ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ που ανακοίνωσε τις απολύσεις τεσσάρων δημοσιογράφων, επειδή αρνήθηκαν να συναινέσουν στο να αλλάξουν σε βάρος τους οι εργασιακές σχέσεις και να υπογράψουν Ατομικές Συμβάσεις Εργασίας.

Και τα δυο (και προφανώς δεν είναι οι μόνες περιπτώσεις…) αποτελούν πρόκληση, μια τέτοια ώρα, όπου η Ελλάδα, μετά τις εκλογές της 25^ης Γενάρη, προσπαθεί να βρει το βηματισμό της, να σηκωθεί όρθια και να δώσει με αξιοπρέπεια τη μάχη της επιβίωσης ώστε να αποδειχτεί ισάξια της Ευρώπης στην οποία, γεωγραφικά, τουλάχιστον, ανήκουμε…

Και στις δύο περιπτώσεις η εργοδοτική πλευρά οφείλει να αναθεωρήσει την απαράδεκτη και αντεργατική της απόφαση, ενώ άμεσα η κυβέρνηση οφείλει να πάρει θέση και να παρέμβει, προστατεύοντας την απασχόληση. Εδώ, δε χωρούν περιθώρια χρόνου… Κάθε καθυστέρηση, είναι μια μαχαιριά στην παραπαίουσα οικονομία.

Αξίζει να αναφερθεί, τουλάχιστον στην περίπτωση της Χαλιβουργικής, ότι η Ομοσπονδία Μετάλλου αυτή την περίοδο δίνει τη μάχη της για τη στήριξη του κλάδου, ζητώντας από την Πολιτεία να χαμηλώσει το κόστος ενέργειας στις ενεργοβόρες παραγωγικές μονάδες, ακριβώς όπως συμβαίνει και στις ανταγωνίστριες ευρωπαϊκές χώρες, υπερασπιζόμενη τη βιομηχανική ανάπτυξη και τις θέσεις εργασίας. Σκεφθείτε μόνο, ότι αν υλοποιηθεί η πρόταση της Διοίκησης για 100 εθελούσιες απολύσεις στην παραγωγική αυτή μονάδα θα παραμείνουν μόλις 250 χαλυβουργοί.

Σε ότι αφορά την εφημερίδα της Θεσσαλονίκης ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ, εκεί τα πράγματα είναι ακόμα πιο τραγικά, καθώς ο Τύπος, ιδιαίτερα ο περιφερειακός, έχει υποστεί ήδη τρομερές απώλειες, από τους εργαζόμενους ως τους εργοδότες, αλλά οι τελευταίοι τονώνονται (ιδιαίτερα κάποιοι δακτυλοδεικτούμενοι…) από δάνεια - ποταμούς, όπως είδαμε πρόσφατα στα στοιχεία που δόθηκαν στη δημοσιότητα και αφορούσαν τα μεγάλα τηλεοπτικά κανάλια και τα δημοσιογραφικά συγκροτήματα.

Κάτι πρέπει να γίνει προς αυτή την κατεύθυνση… Και να γίνει σύντομα, πριν η κατάσταση είναι πια, μη αναστρέψιμη… Ήδη έχει χαθεί πολύτιμος χρόνος με τις αψυχολόγητες παλινδρομήσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Καιρός να ρίξουν μια ματιά και στα ζητήματα της καθημερινότητας…

Οι πολίτες περνούν πολύ δύσκολα… Και οι σημερινοί κυβερνώντες έδειχναν, στις προεκλογικές δεσμεύσεις τους, να το αντιλαμβάνονται αυτό και να συναινούν στο να αποδώσουν δικαιοσύνη… Το ζήτημα είναι πια, να περάσουν από τα λόγια στις πράξεις.

Ξέρω, θα μου πείτε είναι πολλά ανοιγμένα μέτωπα, πώς να τα προλάβουν όλα, πώς να κλείσουν τόσες ανοιχτές πληγές που αιμορροούν; Δεν αντιλέγω, μόνο που η πολυτέλεια του χρόνου δεν υπάρχει.. Ζωές ανθρώπινες έχουν χαθεί από αυτές τις σκληρές πολιτικές των μνημονίων και άλλες, είναι στα πρόθυρα της καταστροφής.

Εκείνοι που τους εμπιστεύτηκαν την ψήφο τους και πολλοί άλλοι που με τη σιωπή τους και την ανοχή τους, τους στήριξαν, έχουν απαιτήσεις τώρα… Τα εργασιακά πρέπει να προηγηθούν στην ατζέντα τους. Εξάλλου μέσα από ένα καθαρό τοπίο που θα αφορά την εργασία μπορεί να έρθει η ανάπτυξη… Ας μην το ξεχνούν. Όχι άλλες δηλώσεις στα κανάλια. Νομοσχέδια στη Βουλή και πολιτική βούληση να στηρίξουν τέτοια προωθημένα ζητήματα, χρειάζονται…

• Το κομμάτι αυτό δημοσιεύεται ήδη στο φύλλο αυτό της εφημερίδας ΡΕΘΕΜΝΟΣ οι «Επισημάνσεις» μου, που λόγω των ημερών κυκλοφόρησε νωρίτερα, όπως άλλωστε και όλες οι εφημερίδες όπως θα είδατε στο περίπτερο…

Από το απόγευμα 4:30 μ.μ. είμαστε στην Αθήνα… Κουραστήκαμε στην επιστροφή. Ταξιδεύαμε τις περισσότερες ώρες νύχτα… 4:15 μ.μ. της 8/4 ξεκινήσαμε από το Βανκούβερ και στη Φαρνκφούρτη φτάσαμε την επομένη, μετά από 10 ώρες πτήσης με τη Λουφτχάνσα. Και ύστερα από δύο ώρες χρειαστήκαμε σε ένα μικρότερο αεροσκάφος της ίδιας εταιρίας κάναμε δυόμιση ώρες μέχρι την Αθήνα…


Μοιάζει σαν να ταξιδέψαμε 24 ώρες, αλλά δεν είναι έτσι… Στην πραγματικότητα πρέπει να λάβουμε υπόψη μας πως με το Βανκούβερ του Καναδά όπου περάσαμε τις τελευταίες 15 μέρες πολύ όμορφα έχουμε 10 ώρες διαφορά… Οι σημερινές φωτογραφίες είναι από το διεθνές αεροδρόμιο του Βανκούβερ, λίγο πριν την αναχώρηση μας…


Δείτε μια ομορφιά!... Είναι στον εσωτερικό χώρο του αεροδρομίου… Έχουμε περάσει από τον έλεγχο στις χειραποσκευές και περιμένουμε λίγο να περάσει η ώρα για να επιβιβαστούμε στο αεροσκάφος της Λουφτχάνσα… Λες και είσαι στο σαλόνι ενός σπιτιού. Με ζωντανή πρασινάδα και τρεχούμενα νερά…


Όχι, δεν είναι προβληματισμένη η Σούλα στη φωτογραφία, αν και θα μπορούσε να έχει μια μελαγχολία, δεδομένου ότι ξανάζησε πάλι όμορφες στιγμές σε μια πόλη και χώρα που έζησε πάρα πολλά χρόνια στο παρελθόν… Αλλά και το γεγονός ότι είδε και τώρα άφηνε πίσω της τα παιδιά της και αγαπημένους ανθρώπους… Και δεν είναι λίγο…


Λίγο πριν φύγουμε από το σπίτι για το αεροδρόμιο, όπου μας πήγαν ο γαμπρός της Στήβ και η Έστερ με το αυτοκίνητο τους, φωτογραφημένες από μένα στην είσοδο του σπιτιού που μείναμε για δεκαπέντε ολόκληρες μέρες… Κάτω το σπίτι που μας φιλοξένησε όλες αυτές τις μέρες… Έχει μια μελαγχολία… Σε λίγο όλα θα τελειώσουν… Όλα; Προς το παρόν… Γιατί υπάρχουν σοβαροί λόγοι για την επιστροφή…

Μετά το Δυτικό Βανκούβερ του Καναδά, την πανοραμική θέα και την πανέμορφη παραλία του, τα παιδιά που μας έκαναν την βόλτα εκείνη την Κυριακή θεώρησαν πως θα ήταν καλό να δούμε και το πάρκο του Στάνλεϊ… Έχει μια ξεχωριστή ιστορία και αξίζει να το γνωρίσουμε από κοντά…


Υπάρχει αυτή η γέφυρα από την οποία περνάνε τα αυτοκίνητα που θα φτάσουν στο πάρκο ή φύγουν από αυτό. Τη λένε η πύλη των λεόντων, γιατί έχει πάνω της ένα τέτοιο λιοντάρι σε κάθε πλευρά της. Μοιάζει εντυπωσιακή έτσι καθώς την περνάμε με το αυτοκίνητο κι εγώ προλαβαίνω και τη φωτογραφίζω…


Αυτό το πάρκο που μοιάζει με νησί ήταν, όπως έμαθα, ιδιόκτητο, κάποιου Στάνλεϊ που κατάφερε να γίνει γνωστός με το μικρό του όνομα, καθώς το δώρισε στο κράτος σε αντάλλαγμα μιας άλλης έκτασης στο βουνό. Έτσι τώρα είναι ανοικτό και επισκέψιμο από τους κατοίκους και τους επισκέπτες του Βανκούβερ…


Από εδώ μπορείς να παρατηρήσεις τη μεγάλη γέφυρα (από την οποία περάσαμε για να φτάσουμε εδώ) που ενώνει το πάρκο με την πόλη… Πολλοί, όπως κι εγώ, έρχονται εδώ για να φωτογραφίσουν τη γέφυρα που είναι τόσο ψηλή ώστε να περνούν από κάτω της καράβια… Από δω, από το παρατηρητήριο μπορείς να τη δεις καλά…


Πρόκειται για μια πολύ καλή κατασκευή, άξια θαυμασμού. Και δεν είναι λίγοι εκείνοι που σταματούν εδώ, γι’ αυτό ακριβώς το λόγο… Απέναντι είναι η πόλη του Βανκούβερ… Αν και συννεφιασμένος ο καιρός, σε λίγο άρχισε να βρέχει απαλά, νομίζω φαίνεται καθαρά πίσω από τα δέντρα…


Δείτε τι όμορφα έχουν διαμορφώσει το χώρο του… παρατηρητηρίου! Έχουν χαραχτεί μονοπάτια παντού. Ας πούμε, όλο το πάρκο γύρω – γύρω είναι οκτώ (8) χιλιόμετρα. Σχετικά εύκολο για να το περπατήσει κανείς… Και είναι δίπλα στη θάλασσα, ενώ δεν έχουν πρόσβαση εκεί τα αυτοκίνητα. Ασφαλής διαδρομή…


Τη χάρηκα πολύ αυτή τη μέρα… Και επειδή είναι πολλά, όσα ζήσαμε, θα διαθέσω άλλη μια ανάρτηση στο Site… Θέλω να γνωρίσετε από κοντά τις περίφημε χήνες του Καναδά, έτσι όπως τις φωτογράφησα… Ήρεμες, ήσυχες. Δεν είχαν κανένα πρόβλημα να τις πλησιάσεις αρκετά…

Συνεχίζουμε από χθες τη γνωριμία μας με το Βανκούβερ... Πρώτοι πάτησαν το πόδι τους στην περιοχή οι Ισπανοί κονκισταδόρες, κάτω από τις διαταγές του Josι Marνa Narvαez, ενώ ο ναύαρχος του βρετανικού Βασιλικού Ναυτικού George Vancouver -που αποβιβάστηκε στην περιοχή το 1790- χάρισε το όνομά του στον μικρό οικισμό που υπήρχε δίπλα στα νερά του ποταμού Frazer.


Η ολοκλήρωση του Καναδικού Σιδηροδρόμου του Ειρηνικού (1886) και το άνοιγμα της διώρυγας του Παναμά (1915) βοήθησαν καθοριστικά στην οικιστική και οικονομική ανάπτυξη της πόλης. Σήμερα, το Βανκούβερ συγκαταλέγεται στις πλουσιότερες πόλεις του Καναδά και των ΗΠΑ και προσφέρει στέγη σε 2.600.000 κατοίκους από 60 διαφορετικές εθνότητες.


Ο πυρήνας της πόλης απλώνεται σε μια χερσόνησο που βρίσκεται ανάμεσα στους κόλπους English Bay και Burrard Inlet, ενώ όλο το Βανκούβερ χωρίζεται σε 3 ζώνες: στο Downtown (περιλαμβάνει το εμπορικό και οικονομικό κέντρο της πόλης, την περιοχή Gastown, το Stanley Park και την Chinatown), το Westside (περιλαμβάνει τις περιοχές Kitsilano και South Vancouver) και το East Vancouver (με κυριότερο αξιοθέατο την τοπική αγορά Punjabi Market).


Οι περισσότεροι τουρίστες που επισκέπτονται το Βανκούβερ αρχίζουν την περιήγησή τους από την Gastown, το παλιό ιστορικό κομμάτι της πόλης, που χρονολογείται από το 1867. Σήμα-κατατεθέν της γραφικής Gastown είναι το ρολόι ατμού Steam Clock, το οποίο κατά τις ακέραιες ώρες «σφυρίζει» ένα τραγούδι εκμεταλλευόμενο τη δύναμη του ατμού. Θεωρείται το πιο φωτογραφημένο υπαίθριο ρολόι μετά το Big Ben.


Τα αναπαλαιωμένα κτίρια της Gastown αποτελούν αντιπροσωπευτικά δείγματα βικτοριανής αρχιτεκτονικής και φιλοξενούν σήμερα κομψές μπουτίκ, καταστήματα με αντίκες και σουβενίρ, ατμοσφαιρικά ρεστοράν, υπαίθρια cafe και art galleries. Προκειμένου, μάλιστα, να διατηρηθεί ο παραδοσιακός χαρακτήρας της Gastown, στους δρόμους της συνοικίας κινούνται καλοσυντηρημένα τραμ εποχής. Το γεγονός, πάντως, ότι στο Βανκούβερ κυριαρχεί το βρετανικό στυλ δεν αμφισβητείται από κανέναν - εξάλλου, η πόλη ήταν κάτω από πολύχρονη βρετανική κυριαρχία.


Μετά την Gastown, συνεχίστε τη βόλτα σας στην κινέζικη γειτονιά της πόλης! Αν είστε θιασώτης της κινέζικης κουλτούρας και του τρόπου ζωής της ασιατικής χώρας, θυμηθείτε ότι στο Βανκούβερ υπάρχει η δεύτερη μεγαλύτερη Chinatown της Βορείου Αμερικής - μετά εκείνη του Σαν Φρανσίσκο. Τα αναπαλαιωμένα κτίρια της Gastown αποτελούν αντιπροσωπευτικά δείγματα βικτοριανής αρχιτεκτονικής και φιλοξενούν σήμερα κομψές μπουτίκ, καταστήματα με αντίκες και σουβενίρ, ατμοσφαιρικά ρεστοράν, υπαίθρια cafe και art galleries.

Προκειμένου, μάλιστα, να διατηρηθεί ο παραδοσιακός χαρακτήρας της Gastown, στους δρόμους της συνοικίας κινούνται καλοσυντηρημένα τραμ εποχής. Το γεγονός, πάντως, ότι στο Βανκούβερ κυριαρχεί το βρετανικό στυλ δεν αμφισβητείται από κανέναν - εξάλλου, η πόλη ήταν κάτω από πολύχρονη βρετανική κυριαρχία. Μετά την Gastown, συνεχίστε τη βόλτα σας στην κινέζικη γειτονιά της πόλης! Αν είστε θιασώτης της κινέζικης κουλτούρας και του τρόπου ζωής της ασιατικής χώρας, θυμηθείτε ότι στο Βανκούβερ υπάρχει η δεύτερη μεγαλύτερη Chinatown της Βορείου Αμερικής - μετά εκείνη του Σαν Φρανσίσκο.

• Οι πληροφορίες είναι από ένα δημοσίευμα του ΕΘΝΟΥΣ.