Σαββατόβραδο με εκδηλώσεις στο πάρκο της Ακαδημίας του Πλάτωνα πήγαμε μια βόλτα και περπατήσαμε στα στενά του δρομάκια – μονοπάτια, ανάμεσα στα δέντρα και το πράσινο που αυτή την εποχή οργιάζει. Κι ήταν στ’ αλήθεια όμορφη…


Διάλεξα συνειδητά αυτά τα μικρά μονοπάτια… Ήταν νωρίς ακόμα, ο ήλιος δεν είχε πέσει και μπορούσες να περπατήσεις και να τον χαρείς αυτόν τον περίπατο. Ακόμα και στον παππού Διονύση άρεσε και συχνά έλεγε πως είναι άδικο να ζήσει τόσο χρόνια στο Αιγάλεω και να μην το γνωρίζει.


Προσπάθησα να του εξηγήσω πως δεν είναι ο μόνος… Είναι σαν, η ίδια η Πολιτεία να το κράτησε σκόπιμα υποβαθμισμένο. Και πραγματικά, αν γυρίσει κανείς πίσω και δει, αυτό θα αντιληφθεί… Τα συμφέροντα και η αδιαφορία «έπνιξαν» μια όμορφη, πράσινη γωνιά της Αθήνας με ιστορία.


Για την ιστορία και τον πολιτισμό θα μιλήσουμε μια άλλη φορά… Ή μάλλον έχουμε πει τόσα πολλά από τούτη την ιστοσελίδα που ούτε για το Θραψανό δεν έχω πει… Θα επανέλθουμε όμως σύντομα… Για την ώρα ας μείνουμε λίγο στο πράσινο και τη φυσική ομορφιά του.


Ο Μάιος είναι ιδανικός μήνας για βολτούλα, εδώ. Κι είναι μεγάλο, 140 στρέμματα, δίπλα σε μια κατοικημένη περιοχή της πρωτεύουσας, πέντε λεπτά μόλις από την Ομόνοια… Έχει δροσιά, δεν έχουν πιάσει ακόμα οι ζέστες και μερικές στιγμές νομίζεις πως είσαι μόνος. Εσύ και το κελάηδημα των πουλιών…


Οι εκδηλώσεις γίνονται στην άλλη πλευρά του πάρκου… Πήγαμε κι από κει περπατώντας. Είδαμε την Ματίνα και τον Αλέξανδρο που εκπέμπει από εκεί ζωντανά, διαδικτυακά το «Ράδιο – Ιστόφωνο». Έχω κάνει κι εγώ από τα μικρόφωνά του εκπομπές στο παρελθόν, όταν λειτουργούσε η δημοσιογραφική μου ομάδα.


Πανέμορφη ετούτη η πικροδάφνη… Τη είδα από μακριά και όταν περάσαμε από κοντά της δεν έχασα την ευκαιρία να τη φωτογραφίσω… Γέμισε η μηχανή μου από τα άνθη της και μπορεί να μην είναι αλήθεια, αλλά εγώ νομίζω ότι μυρίζει κιόλας ευωδιές, ξεχωριστές…


Τα παιδιά παίζουν ή κάνουν ποδήλατο… Αισθάνονται όμορφα, προστατευμένα σε ένα ασφαλές περιβάλλον κι αυτό είναι όμορφο και δύσκολο να το συναντήσεις συχνά στην πολύβουη Αθήνα… Τα μονοπάτια χωμάτινα, αυθεντικά. Κάποια στιγμή νομίζεις ότι είσαι σε χωριό στην καρδιά της Αθήνας…


Το χορτάρι κάτω, δεν είναι μεγάλο… Ίσως για την εποχή να ήταν μεγαλύτερο. Ας είναι. Όπως και να ‘χει, εμείς την απολαύσαμε χθες το απόγευμα αυτή τη βόλτα. Και στον παππού Διονύση άρεσε. Τόσο που κουράστηκε να περπατάει μαζί μας. Δεν ήθελε να ξαποστάσει σε κάποιοι παγκάκι… Κι όλο έλεγε: «Μα, να μην το ξέρω…»

Οι ηθοποιοί, Πέγκυ Σταθακοπούλου και Αργύρης Αγγέλου που κρατάνε στις πλάτες τους όλη την υπόθεση του έργου. Επί μιάμιση ώρα, χωρίς διάλειμμα είναι στη σκηνή του θεάτρου. Μπράβο τους! Εκπληκτικοί στους ρόλους τους και οι δύο…


Και ένα διαφημιστικό που είδαμε στο διαδίκτυο αναζητώντας φωτογραφίες για να υποστηρίξουμε το κομμάτι μας… Αν και το έργο θα παιχτεί μόνο για 30 παραστάσεις εντούτοις έχει μια πολύ καλή υποστήριξη από την παραγωγή…

Χθες βράδυ πήγαμε στο θέατρο… Στο κέντρο της Αθήνας, στο Σύνταγμα, στη Βουκουρεστίου στο έργο του Philip Ridley, VINCENT RIVER. Και μας άρεσε… Ο χώρος μικρός, ζεστός… Ένα θέατρο που έχει υποδεχτεί στο σανίδι του πολλούς ηθοποιούς, όπως ο Δημήτρης Μυράτ που η φωτογραφία του κοσμεί την είσοδο του θεάτρου.

Δεν έχει και τόσο σημασία η υπόθεση του έργου, αν και όπως την προβάλλει το ίδιο το θέατρο, έχει ως εξής:

Η Πέγκυ Σταθακοπούλου και ο Αργύρης Αγγέλου πρωταγωνιστούν σ’ ένα έργο για απαιτητικούς θεατές, σε σκηνοθεσία Νίκου Καραγέωργου.

Μια μάνα κι ο μοναδικός αυτόπτης μάρτυρας της δολοφονίας του μοναχογιού της. Αυτός θέλει να εξιλεωθεί απ’ αυτό που έζησε. Αυτή να μάθει ποιος εκτέλεσε το παιδί της.

Μέσα σ’ ένα βράδυ, όσο σκληρό και αν αποδειχτεί και για τους δυο, θα αναμετρηθούν στο κυνήγι της Αλήθειας... Ή μήπως θα έρθουν αντιμέτωποι με τις δικές τους ενοχές και ανεπάρκειες;

Έργο βαθιά ανθρώπινο αλλά και ταυτόχρονα πολιτικό αφού τολμά να θίξει «ευαίσθητα» θέματα και καταστάσεις που βλέπουμε να συμβαίνουν καθημερινά πια δίπλα μας. Ποια θέση θα πάρουν οι ήρωες; Ποια θέση θα πάρουμε εμείς;

Καθώς η πλοκή εξελίσσεται, το αρχικό μυστήριο για το τι συνδέει αυτούς τους δύο ανθρώπους ολοένα και πυκνώνει και η τελική «κάθαρσις» των ηρώων επέρχεται μέσα από συνεχείς και ψυχικά επώδυνες ανατροπές, που καθηλώνουν τον θεατή από την στιγμή σχεδόν που ανεβαίνει η αυλαία .

Το Vincent River του αξιόλογου Philip Ridley ανέβηκε πρώτη φορά στο Hampstead Theatre στο Λονδίνο το 2000. Έκτοτε έχει παίξει σε διάφορες σκηνές On kai Off- Broadway σε Ευρώπη και Αυστραλία, συγκινώντας πάντοτε κοινό και κριτικούς.

Μετάφραση: Ολυμπία Σκορδίλη

Διασκευή/ Σκηνοθεσία: Νίκος Καραγέωργος

Σκηνικά - κοστούμια: Παναγιώτα Κοκόρου

Φωτισμοί: Κατερίνα Μαραγκουδάκη

Μουσική : Αντώνης Παπακωνσταντίνου

Βοηθός Σκηνοθέτη: Λευτέρης Κυργιός

Φωτογραφίες: Γιώργος Γιαννίμπας

Art work: Κάρολος Πορφύρης

Παραγωγή: Αργύρης Αγγέλου

Τι όμως βοηθάει τον άνθρωπο, το θέατρο; Ας δούμε…

Το θέατρο είναι ο κλάδος της τέχνης που αναφέρεται στην απόδοση ιστοριών μπροστά σε κοινό, με τη χρήση κυρίως του λόγου, αλλά και της μουσικής και του χορού. Το θέατρο μπορεί να έχει διάφορες μορφές, όπως είναι ο μονόλογος, η όπερα, το μπαλέτο, η παντομίμα κ.ά. Το θέατρο δημιουργήθηκε για πρώτη φορά στην Αρχαία Αθήνα, σαν μια εξέλιξη του διθυράμβου. Οι πρώτες μορφές του θεάτρου σε όλη τη διάρκεια της ελληνικής αρχαιότητας ήταν η τραγωδία, η κωμωδία και το σατυρικό δράμα. Στο αρχαίο ελληνικό θέατρο πρωταγωνιστούσαν μονάχα άντρες και ακόμη και σε γυναικείους ρόλους ντύνονταν οι ίδιοι γυναίκες. Έπειτα ο χώρος του θεάτρου μέσα από το πέρασμα των χρόνων εξελίχτηκε και τώρα στις σκηνές του θεάτρου πρωταγωνιστούν τόσο γυναίκες όσο και παιδιά.

Το 1962, από το Διεθνές Ινστιτούτο Θεάτρου, καθιερώθηκε η 27η Μαρτίου ως Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου. Υπάρχουν περίπου 220 θέατρα στην Ελλάδα.

Για μας ήταν μια βραδιά όμορφη. Μοιραστήκαμε με καμιά 150αριά άλλους θεατές τη χθεσινή βραδινή παράσταση με δύο ηθοποιούς πάνω στη σκηνή που επί μιάμιση ώρα, χωρίς διάλειμμα, έδωσαν τα καλύτερα υποκριτικά τους προσόντα…

Είναι υπέροχο να βλέπουμε τους ηθοποιούς να υποδύονται ρόλους ζωής με έναν εκπληκτικό τρόπο… Γι’ αυτό και η χθεσινή μας βραδιά ήταν απολαυστική, ενώ πήραμε πολλά πράγματα για τον εαυτό μας, δεδομένου ότι το θέατρο λειτουργεί παιδευτικά.

Χρειάζεται από καιρό σε καιρό να φροντίζουμε για τον εσωτερικό μας κόσμο και το θέατρο βοηθάει πολύ σ’ αυτό. Αρκεί να το κατανοήσουμε και να το κάνουμε πράξη, πότε – πότε με τον άνθρωπο μας… Ευθύνη μας, να το κατανοήσουμε αυτό…

Δυο διαφορετικοί κόσμοι, δυο γλώσσες τόσο διαφορετικές, αναρωτιέμαι πώς θα τα βρουν στη διαπραγμάτευση...

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 16/05/2015

Επειδή τους τελευταίους μήνες συνεχώς ακούμε για μια διαπραγμάτευση με τους εταίρους μας – δανειστές μας που μοιάζει ατέρμονη και χωρίς αποτέλεσμα ας δούμε λίγο τι ακριβώς σημαίνει «διαπραγμάτευση». Γιατί κοντεύουμε να χάσουμε τη μπάλα έτσι όπως μας δουλεύουν όλοι.

Διαπραγμάτευση: θηλυκό, η συζήτηση μεταξύ πωλητή και αγοραστή προκειμένου να οριστεί η τιμή του υπό πώληση αγαθού, η συζήτηση που γίνεται μεταξύ δύο ή περισσότερων πλευρών που διαφωνούν σε κάτι με σκοπό την εξεύρεση μιας αποδεκτής λύσης μετά από αμοιβαίες υποχωρήσεις, η ανάπτυξη ενός επιστημονικού ή κοινωνικού ή άλλου θέματος, η ανάλυση.

Διαπραγματεύομαι: συζητώ με κάποιον προκειμένου να καταλήξουμε σε κάποια οικονομική συμφωνία ή να λυθεί μια διαφορά μας, κάνω μια διαπραγμάτευση,  αναλύω, αναπτύσσω ένα επιστημονικό θέμα.

Διαπραγματευτής, αρσενικό: αυτός που έχει αναλάβει μία διαπραγμάτευση εκπροσωπώντας τη μία από τις δύο ή περισσότερες πλευρές, ο απεσταλμένος του ΟΗΕ συναντήθηκε με τους διαπραγματευτές και των δύο πλευρών.

Διαπραγματευτικός, -ή, -ό: Αυτός που αναφέρεται σε μια διαπραγμάτευση.

Δείτε και μια άλλη πλευρά της διαπραγμάτευσης, όπως τη λέει ο λαός: παζάρεμα, παζάρι: μη μου κάνεις παζάρια, πουλάω κάτω του κόστους, παζάρια, παζαρλίκι, παζαριλίκι.

Η διαπραγμάτευση λοιπόν είναι μια διαδικασία, που αφορά κάθε σύμβουλο, αλλά και οποιονδήποτε επιθυμεί να διαβουλευθεί με άλλους, όχι για να τους πείσει ή να παραθέσει ατράνταχτα επιχειρήματα με σκοπό τη συντριβή τους, αλλά για να τους δώσει τα κίνητρα να συνεργαστούν για την επίτευξη κοινών στόχων. Οι εμπλεκόμενοι στη διαλεκτική διαδικασία πρέπει να αισθάνονται πλήρως ευχαριστημένοι, ειδάλλως η διαπραγμάτευση θα αποτύχει μακροπρόθεσμα. Το παράδοξο είναι ότι στη χώρα, που γράφτηκαν οι πλατωνικοί διάλογοι, η διαπραγμάτευση είναι άγνωστη έννοια ή συνώνυμη μιας κατάστασης, όπου κερδίζει η μία μόνο πλευρά.

Η διαπραγμάτευση είναι μία σειρά από τεχνικές, που μπορούν να διδαχτούν, αν και οι περισσότεροι νομίζουν ότι αφορά χάρισμα. Για την ακρίβεια ο σημαντικότερος παράγοντας θετικής έκβασης είναι η θέληση για εποικοδομητική συνεργασία, ενώ η προσωπικότητα και η λεκτική ικανότητα συσχετίζονται θετικά ή αρνητικά, ανάλογα με την διάθεση για επίτευξη ή τον αρνητισμό. Είναι ξεκάθαρο ότι οι περισσότεροι άνθρωποι θεωρούν ότι κατέχουν το δίκαιο με το μέρος τους και εξοπλίζονται με τα ανάλογα θεωρητικά ή πρακτικά επιχειρήματα, για να στηρίξουν τις απόψεις τους. Οι άνθρωποι διαβουλεύονται, για να ικανοποιήσουν τις ανάγκες τους για επιβίωση, για ασφάλεια, αναγνώριση, αποδοχή, αυτοεκτίμηση, συντροφικότητα.

Η διαπραγμάτευση πρέπει να ακολουθεί κανόνες, που τίθενται τυπικά ή άτυπα, συλλογικά ή διατομικά, ανάλογα με το είδος της σχέσης και της περίστασης. Αποτυγχάνει εξαιτίας των παρερμηνειών στην επικοινωνία, του ανεπαρκούς προγραμματισμού, των διαπολιτισμικών διαφορών, των χαρακτηριστικών της προσωπικότητας, των αντικρουόμενων συμφερόντων, της πλεονεξίας και του εγωισμού, της ανειλικρίνειας και των ετερόκλητων φιλοσοφιών ζωής.

Η διαπραγμάτευση επιτυγχάνει, όταν οι συμμετέχοντες διαθέτουν αυτογνωσία, εμπειρία, είναι καλοί ακροατές και δεν βιάζονται να διατυπώσουν την άποψή τους. Εξελίσσεται σε επικοινωνιακό παράδεισο, όταν οι συνομιλητές είναι εστιασμένοι σε μετρήσιμους στόχους, παρουσιάζουν ευελιξία και δημιουργικότητα, έχουν θετική προαίρεση προτιμώντας τις συμμαχίες, παρά την εχθρότητα, χρησιμοποιούν ζωντανό λόγο απαλλαγμένο από στερεότυπα, προκαταλήψεις και καθηλώσεις. Οι αριστείς της διαπραγμάτευσης αντλούν το οπλοστάσιο των επιχειρημάτων τους από τις γενικές γνώσεις κι όχι από την εξειδικευμένη μονομέρεια, αλλά παράλληλα κατέχουν το αντικείμενό τους και έχουν μελετήσει τις συνθήκες και τους συνομιλητές τους, πριν από την έναρξη του διαλόγου. 

• Το κομμάτι αυτό θα δημοσιευτεί αύριο, Σάββατο 16/05/2015 στην εβδομαδιαία κρητική εφημερίδα ΡΕΘΕΜΝΟΣ στη στήλη μου "Επισημάνσεις".

Ενδιαφέρον προφητικό σκίτσο για το μέλλον της σχέσης Εκκλησίας - Κράτους... Διότι κάποια στιγμή έτσι θα γίνει, δεν χωρεί αμφιβλία...
Έτσι παρουσίασε χθες η ΑΥΓΗ το θέμα στο πρωτοσέλιδο της και ενδεχομένως να μην αναφέρονταν καν, αν ο διευθυντής της  και βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Νίκος Φίλης δεν είχε εμπλακεί σε έναν τηλεοπτικό καυγά…


Η ESPRESSO, σκανδαλοθηρική καθημερινή εφημερίδα προβάλει σε ζωνάρι της πρώτης της σελίδας την άποψη του βουλευτή Ηρακλείου του ΣΥΡΙΖΑ και… γιατρού κ. Μιχελογιαννάκη. Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου…


Ένα άλλο θέμα που προέκυψε είναι ότι ήθελαν να περιφέρουν τα λείψανα στο νοσοκομείο «Άγιος Σάββας». Να δώσουν φρούδες ελπίδες στους καρκινοπαθείς. Ευτυχώς αντέδρασαν οι γιατροί του νοσοκομείου…


Από μια εντελώς διαφορετική άποψη που μόνο ο Γιώργος Κουρής, εκδότης κάποτε της ΑΥΡΙΑΝΗΣ και σήμερα της KONTRA ΝEWS προσεγγίζει το θέμα… Για όλα φταίνε οι πολιτικοί…

Δείτε κι αυτό το καταπληκτικό σκίτσο του ΚΥΡ... Αν μη τι άλλο έχει χιούμορ ο άνθρωπος... Και το χρειαζόμαστε, όσο τίποτα άλλο στις μέρες μας...

Η είδηση παρουσιάστηκε κάπως έτσι: Ο πρώτος και μάλιστα οξύς καβγάς ξέσπασε ανάμεσα σε στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και της Εκκλησίας, με αφορμή την υποδοχή του ιερού λειψάνου της Αγίας Βαρβάρας με τιμές αρχηγού κράτους και τη μεταφορά του, για μία ημέρα, στο νοσοκομείο «Άγιος Σάββας», ώστε να μπορέσουν να το προσκυνήσουν ασθενείς.

«Θα υποταχθούμε στη λογική ότι θα θεραπεύσουν τα φημολογούμενα λείψανα τους καρκινοπαθείς; Αυτό είναι μορφή ειδωλολατρίας», είπε ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ, Νίκος Φίλης, κάνοντας λόγο για «εμπόριο λειψάνων». Μάλιστα, εξαπέλυσε «πυρά» εναντίον του προέδρου των ΑΝΕΛ και κυβερνητικού εταίρου, Πάνου Καμμένου για την απόφασή του να αποδοθούν τιμές αρχηγού κράτους στην τελετή υποδοχής του ιερού λειψάνου της Αγίας Βαρβάρας. «Τη Μεγάλη Παρασκευή ήρθε το Άγιο Φως με τιμές πάλι αρχηγού κράτους, δηλαδή δύο αρχηγοί κρατών επισκέφτηκαν επί ΣΥΡΙΖΑ την Ελλάδα και είναι το Άγιο Φως και τα λείψανα της Αγίας Βαρβάρας», είπε δηκτικά και πρόσθεσε: «Τον αδικεί αυτή η συμπεριφορά. Μεθαύριο μπορεί να έχουμε και το τζαμί στη Βουλή... Να δω τι θα ψηφίσει ο κ. Καμμένος».

Οι δηλώσεις του κ. Φίλη προκάλεσαν την έντονη αντίδραση του διευθυντή Τύπου της Αρχιεπισκοπής Αθηνών, Χάρη Κονιδάρη, ο οποίος τόνισε: «Εμπόριο λειψάνων κάνει ο ίδιος ο κ. Φίλης. Εμπορεύεται τα λείψανα ενός δήθεν αριστερού αντικληρικαλισμού, ο οποίος και παραπέμπει σε περιόδους μεσαίωνα, αφού επιδιώκει να περιορίσει τη συνταγματικά κατοχυρωμένη ελευθερία της θρησκείας». Κάλεσε δε, τον κ. Φίλη να διδαχθεί από τη στάση του πρωθυπουργού «ο οποίος σέβεται απόλυτα το θρησκευτικό συναίσθημα των Ελλήνων και αποφεύγει να πέφτει στην παγίδα παρωχημένων ''προοδευτικών'' λαϊκισμών».

Αυτά. Και στο μεταξύ οι εφημερίδες και τα ΜΜΕ βρήκαν ευκαιρία για να δώσουν ατέλειωτες ώρες «ενημέρωσης» ως να ήταν αυτά τα πραγματικά προβλήματα των ανθρώπων.

Και ας δούμε πως έχουν τα πράγματα με βάση της Γραφή… Για να έχουμε μια πιο καθαρή εικόνα των όσων συμβαίνουν γύρω μας…

Θεοί που “Δεν Μπορούν να Σώσουν”

Εξετάστε, για παράδειγμα, τη χρήση εικόνων ή συμβόλων στη λατρεία. Για όσους θέτουν την εμπιστοσύνη τους σε αυτά ή προσεύχονται μέσω αυτών, τα είδωλα φαίνονται να είναι σωτήρια αντικείμενα, κατέχοντας υπερανθρώπινες δυνάμεις οι οποίες μπορούν να ανταμείψουν τους ανθρώπους ή να τους γλιτώσουν από τον κίνδυνο. Μπορούν, όμως, να σώσουν πραγματικά; Σχετικά με τέτοια αντικείμενα, ο ψαλμωδός έψαλε: «Τα είδωλα των εθνών είναι ασήμι και χρυσάφι, έργο χεριών χωματένιου ανθρώπου. Στόμα έχουν, αλλά δεν μπορούν να μιλήσουν· μάτια έχουν, αλλά δεν μπορούν να δουν· αφτιά έχουν, αλλά δεν μπορούν να δώσουν ακρόαση. Επίσης, δεν υπάρχει πνεύμα στο στόμα τους». Πραγματικά, είναι θεοί που “δεν μπορούν να σώσουν”.—Ψαλμός 135:15-17· Ησαΐας 45:20.

Ομολογουμένως, αυτοί που φτιάχνουν είδωλα ίσως αποδίδουν ζωή και δύναμη στο έργο των χεριών τους. Επίσης, όσοι λατρεύουν είδωλα θέτουν την εμπιστοσύνη τους σε αυτά. «Σηκώνουν [το είδωλο] πάνω στον ώμο», είπε ο προφήτης Ησαΐας, «το βαστάζουν και το αποθέτουν στη θέση του για να σταθεί», και πρόσθεσε: «Από το μέρος όπου στέκεται δεν απομακρύνεται. Κραυγάζει κάποιος προς αυτό, αλλά εκείνο δεν απαντάει· δεν μπορεί να σώσει κάποιον από τη στενοχώρια του». (Ησαΐας 46:7) Η αλήθεια είναι ότι ένα είδωλο παραμένει άψυχο άσχετα από το πόσο ένθερμη είναι η πίστη εκείνων που θέτουν την εμπιστοσύνη τους σε αυτό. Τέτοιου είδους γλυπτές εικόνες και χυτά αγάλματα είναι “άχρηστοι θεοί”.—Αββακούμ 2:18.

Η ειδωλοποίηση, η λατρεία ή ο υπερβολικός θαυμασμός προσωπικοτήτων του κόσμου της ψυχαγωγίας, αστέρων του αθλητισμού, πολιτικών συστημάτων και μερικών θρησκευτικών ηγετών είναι επίσης κάτι το συνηθισμένο σήμερα. Επιπλέον, τα χρήματα είναι θεός για πολλούς. Σε κάθε περίπτωση, προσδίδονται σε αυτά τα είδωλα ανύπαρκτες ιδιότητες. Δεν παρέχουν—ούτε και μπορούν να παράσχουν—όλα όσα ελπίζουν εκείνοι που πιστεύουν σε αυτά. Λόγου χάρη, τα πλούτη μπορεί να φαίνεται ότι προσφέρουν τη λύση σε πολλά προβλήματα, αλλά η δύναμη του πλούτου είναι απατηλή. (Μάρκος 4:19) Κάποιος ερευνητής ρώτησε: «Πώς μπορούμε να εξηγήσουμε το γεγονός ότι κάτι το οποίο επιθυμούν διακαώς τόσο πολλοί άνθρωποι, και το οποίο θεωρείται κατά κάποιον τρόπο πανάκεια, όταν το αποκτήσουν επιφέρει πάνω τους διάφορα αποτελέσματα που ποικίλλουν από απογοητευτικά ως τραυματικά;» Ναι, η επιδίωξη πλούτου ίσως απαιτήσει από κάποιον άνθρωπο να θυσιάσει κάτι που έχει πραγματική αξία, όπως είναι η καλή υγεία, η ικανοποιητική οικογενειακή ζωή, οι στενές φιλίες ή η πολύτιμη σχέση με τον Δημιουργό. Ο θεός του δεν αποδεικνύεται τίποτα περισσότερο από ένα “είδωλο αναλήθειας”!—Ιωνάς 2:8.

• Περιοδικό ΣΚΟΠΙΑ 2002 15/1 σ.3-4

Μ΄ αυτή την υπέροχη φωτογραφία «παρμένη» από τον τοίχο της Ευαγγελίας Ρουμελιώτη θέλω να σας ευχαριστήσω για την αποδοχή και την καταξίωση που δείχνετε με την επισκεψιμότητα σας σ’ αυτό το Site.


Η Ευαγγελία, όπως κι εγώ, αγαπάει πολύ τα λουλούδια… Ξέρω επίσης ότι πολλοί κάνετε το ίδιο, καθώς ομορφαίνουν τη ζωή μας και αυτές τις μέρες η άνοιξη γύρω μας, οργιάζει…


Ακόμα κι αν πρόκειται για έναν πίνακα ζωγραφικής, όπου τα λουλούδια κυριαρχούν, είναι πολύ ωραία και δίνουν μια ξεχωριστή ομορφιά στον ιστότοπο που τα φιλοξενεί…

Αυτό με τις 10.000 επισκέψεις σ’ αυτό το web site από διαφορετικές, ξεχωριστές Ι.Ρ., λειτουργεί σαν αέρας… Πότε γράψαμε το ανάλογο σημείωμα, ούτε δέκα μέρες δεν πάνε και, όλο και περισσότεροι έρχεστε και προστίθεστε στην παρέα μας.

Χαιρόμαστε ιδιαίτερα γιατί έχουμε φτάσει και ξεπεράσει τις 910.000 και μας αρέσει που καθημερινά προσπαθούμε να δώσουμε εδώ κάτι διαφορετικό… Είναι μια πρόκληση αυτό, δεδομένου ότι δεν αρκεί πάντα η δική μας θέληση. Πολλές φορές οι άνθρωποι που δεν γνωρίζουν το μέσο, αρνούνται να προβληθούν από μετριοφροσύνη, εκτιμώντας ότι αυτό δεν βοηθάει κανέναν και προ παντός δεν υπάρχει κανένας λόγος προσωπικής προβολής.

Διαφωνώ μ’ αυτό αλλά, σέβομαι την άποψη τους. Αν και μοιράζομαι την παρέα τους σε πολύ όμορφες συναναστροφές, τις κρατώ πολλές φορές για τον εαυτό μου… Καμιά φορά, λόγω δουλειάς, εκτιμώ ότι θα βοηθούσε πολύ κι άλλους να σταθούν με ακεραιότητα στην αλήθεια. Και δεν είναι καθόλου τυχαίο, σκέφτομαι, που το επίσημο περιοδικό της Οργάνωσης, η ΣΚΟΠΙΑ, συχνά δημοσιεύει βιογραφίες αδελφών από όλο τον κόσμο. Προσωπικά μ’ αρέσουν πολύ… Γιατί βάζω τον εαυτό μου εκεί και μπορώ να τον δω σαν μέσα από έναν καθρέφτη.

Βεβαίως, για να το ξεκαθαρίσουμε, εδώ είναι το Site ενός δημοσιογράφου και δεν διεκδικεί τίποτα περισσότερο πέρα από τις αλήθειες που προσπαθεί να φέρει καθημερινά στη δημοσιότητα. Δημιουργήθηκε πριν από εννιά χρόνια με σκοπό και στόχο να πει τις δικές του αλήθειες.

Όλα αυτά τα χρόνια δοκιμάστηκε σε ότι αφορά τη σοβαρότητα του. Έγινε αφορμή να γνωρίσει και να γνωριστεί με πολύ αξιόλογους ανθρώπους οι οποίοι μου έδωσαν πολλά και τους ευχαριστώ. Χαίρομαι να ακούω πια από αναγνώστες μου σε όλο τον κόσμο, ότι παίρνουν κάτι από εδώ.

Δημιούργησα και όχι τυχαία μια ολόκληρη ενότητα ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ με σκοπό και στόχο να μοιραστούμε όμορφα πράγματα και εμπειρίες έχοντας απόλυτη συναίσθηση ως πού μπορεί να φτάσει η δύναμη του.

Ένα όμως κράτησα καθαρό ως κόρη οφθαλμού… Δεν θέλησα ποτέ και δεν πρόκειται να το δείτε και στο μέλλον να προσπαθήσω να εντυπωσιάσω τους αναγνώστες μου, ώστε να αυξηθεί η αναγνωσιμότητα του. Αυτή έρχεται εντελώς φυσιολογικά, χωρίς άγχος και πίεση…

Αν και υπάρχει η δυνατότητα να παρακολουθώ την ειδησεογραφία, όταν χρειαστεί και να τη σχολιάσω από εδώ, είμαι ιδιαίτερα προσεκτικός και όχι τυχαία. Μαθαίνουμε τόσα πράγματα… Καιρός να τα εφαρμόζουμε στη ζωή μας. Το να κάνεις πράξη τη θεωρία, είναι ασφαλώς πολύ εποικοδομητικό.

Δεν θα σταματήσω, κάθε φορά που ανεβάζω εδώ μια ανάρτηση για τις 10.000 νέες επισκέψεις να λέω ένα μεγάλο «ευχαριστώ». Το θεωρώ απολύτως σωστό και φυσιολογικό. Χωρίς όλους εσάς ο ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗΣ δεν θα ήταν τίποτα. Να είστε καλά! Και να συνεχίσετε να γράφετε, να σχολιάζετε, να συμμετέχετε… Κάνετε τη χαρά μου, ακόμα μεγαλύτερη…

Τέτοιες φωτογραφίες σαν αυτές που δημοσιεύουμε σήμερα διακινούνται στο διαδίκτυο καθημερινά. Ιστορίες οπτικοποιημένες που βοηθούν όλους να κατανοήσουν μερικά πράγματα.


Άλλη μια τέτοια ενθαρρυντική φωτογραφία η οποία αποτυπώνει ένα πρόβλημα που αντιμετωπίζουν πολλοί συνάνθρωποι μας, είτε πρόκειται για άνδρες, είτε για γυναίκες. Η ελπίδα είναι πάντα εδώ.


Όσο γι’ αυτή την αλήθεια, τι να πεις; Πολλοί άνθρωποι νομίζουν και προσπαθούν μάταια να διορθώσουν τις αδικίες, αλλά δεν είναι εύκολο κάτι τέτοιο το ένα πρόβλημα φέρνει κάποιο άλλο και παέι λέγοντας…


Αυτό το χάπι βοηθάει πραγματικά τον καθένα από μας να δούμε με πιο καθαρά μάτια προκειμένου να αντιμετωπίσουμε τις δυσκολίες της καθημερινότητας… Ας μην το ξεχνάμε ποτέ. Για μας είναι ιδιαίτερα ωφέλιμο.


Και, δείτε τώρα πως μπορείς να μας αποξενώσει καμιά φορά η τεχνολογία, αν δεν τη χρησιμοποιούμε σωστά και με μέτρο… Αν ρίξετε μια ματιά στους νέους ανθρώπους και στην ανάρτηση τους από τα κινητά τηλέφωνα θα καταλάβετε τι εννοώ.


Έφτασε σε μένα με το e-mailόπως τόσα πράγματα καθημερινά: Κάποτε με ρώτησε η μητέρα μου, ποιο κατά τη γνώμη μου ήταν το πιο σημαντικό μέρος στο σώμα μας.

Στην αρχή νόμισα ότι βρήκα εύκολα την απάντηση και έτρεξα στη μητέρα μου όλο χαρά. Είχα ανακαλύψει τη μαγεία και την ομορφιά των ήχων και της είπα "νομίζω πως είναι τα αυτιά, με τα οποία ακούμε". Εκείνη με διόρθωσε: "Όχι", μου είπε, "υπάρχουν τόσοι άνθρωποι που δεν ακούνε, γιατί είναι κουφοί, γύρω μας".

Συνέχισα να σκέφτομαι την ερώτηση, μεγαλώνοντας. Όταν συνειδητοποίησα πόσο φοβερό δώρο είναι η όραση και τι μεγάλες δυνατότητες έχει, έτρεξα στη μητέρα μου μάλλον σίγουρος αυτή τη φορά, και της είπα, "μάλλον είναι τα μάτια μας που βλέπουμε, το σημαντικότερο μέρος στο σώμα μας". 

Με κοίταξε με αγάπη η μητέρα μου, χάρηκε που ασχολούμαι με το ερώτημά της και κάνω και μεγάλη πρόοδο, αλλά και πάλι με διόρθωσε: "Όχι, δεν είναι τα μάτια. Χιλιάδες άνθρωποι στον κόσμο μας είναι τυφλοί. Προσπάθησε ακόμα".

Προσπάθησα κι άλλες φορές και η μητέρα μου έβλεπε ότι ωριμάζω και προοδεύω, αλλά όσες φορές κι αν επανήλθαμε στο θέμα αυτό, δεν κατάφερα να βρω τη σωστή απάντηση.

Πέρυσι πέθανε ο παππούς μου.

Όλοι μας πονέσαμε και κλάψαμε.

Ακόμα και ο πατέρας μου έκλαψε, και το λέω αυτό γιατί άλλη μια φορά μόνο τον είχα δει να κλαίει στη ζωή μου. 

Ξαφνικά ακούω τη μητέρα μου: "Ξέρεις ποιο είναι το πιο σημαντικό μέρος στο σώμα μας;" με ρώτησε τότε η μητέρα μου κι εγώ παραξενεύτηκα, γιατί πάντα νόμιζα ότι ήταν ένα αστείο ανάμεσά μας και τίποτα παραπάνω. Με είδε που παραξενεύτηκα και με πήρε κοντά της.

"Αυτό που θα σου πω αγόρι μου είναι πολύ σημαντικό", μου είπε, "και θέλω να το κρατήσεις μέσα στην ψυχή σου. Λοιπόν το πιο σημαντικό μέρος στο σώμα σου είναι ο ώμος σου. Και δεν είναι γιατί κρατάει το χέρι σου στη θέση του και μπορεί να κινείται, αλλά γιατί μπορεί να κρατήσει το κεφάλι ενός πονεμένου αγαπημένου σου την ώρα που κλαίει. Όλοι μας θα χρειαστούμε έναν ώμο να γείρουμε και να ακουμπήσουμε την ώρα της θλίψης και του πόνου, αγόρι μου. Σου εύχομαι να έχεις πάντα στη ζωή σου έναν τέτοιο ώμο, γεμάτο παρηγοριά για κείνους που θα κλάψουν και θα 'χουν ανάγκη τον ώμο της αγάπης σου για να γείρουν. Όταν θα το έχεις καταλάβει αυτό που σου λέω και θα συμφωνείς, τότε θα είναι σημάδι ότι έχεις μεγαλώσει αρκετά και ότι ζεις σωστά τη ζωή σου".

Οι άνθρωποι θα ξεχάσουν αυτά που έλεγες...

Οι άνθρωποι θα ξεχάσουν αυτά που έκανες...

Αλλά ποτέ δε θα ξεχάσουν πώς τους έκανες να αισθάνονται.

Ας είσαι μια ευλογία για τους άλλους.

Ας είναι έτοιμος κάθε στιγμή ο ώμος σου να στηρίξει, να κρατήσει, να παρηγορήσει τα δάκρυα με αγάπη, με την αγάπη του Ιεχωβά!

• Και μια προειδοποίηση για επερχόμενους σεισμούς. Διαβάστε ΕΔΩ.