Η έκδοση μιας εφημερίδας είναι ένας κύκλος. Μόλις ολοκληρωθεί ένα τεύχος και αφού περάσει λίγος καιρός και το χαρούν οι ανθρωποι του, αρχίζουμε να ετοιμάζουμε το επόμενο. Έτσι λοιπόν τηνπροηγούμενη εβδομάδα, την Τετάρτη 30/4, κατέβηκα στον Πειραιά και παρέλαβα το υλικό για το νέο τεύχος 177. Και σήμερα Παρασκευή. μια μέρα μετά την ΠΟρωτομαγιά έφυγε το πρώτο μεγάλο μέρος της για το τυπογραφείο. Ξεκινάμε ένα νέο ταξίδι!Όμορφη φιλοξενία στο Μεγάλο Πεύκο που μας άρεσε ιδιαίτερα, πολύ ξεχωριστή!
Την Κυριακή που μας πέρασε πήγαμε μια βόλτα στο Μεγάλο Πεύκο να δούμε την αδελφή Καίτη και τα παιδιά με την εγγονή της. Ήταν όμορφη μέρα, με ηλιοφάνεια, καλοκαιρινή. Ο παππούς Διονύσης, θυμόταν καλά το δρόμο και μας οδήγησε ως το σπίτι.
Η Καίτη είναι δεξιά στη φωτογραφία και δίπλα της η κόρη της Μαρία και η εγγονή της Βασιλική. Στο πρόγραμμα μας ήταν απλά να τους δούμε, να καθίσουμε λίγο και μετά να κατέβουμε σε μια παραλιακή ταβέρνα για να φάμε ψάρι. Αυτά ήταν τα σχέδια μας. Αλλά εκείνοι είχαν ετοιμάσει, άλλα πράγματα…
Το φαγητό είχε στρωθεί στο τραπέζι… Και δε χωρούσε πια καμιά διαπραγμάτευση… Έτσι καθίσαμε μαζί τους και απολαύσαμε αυτό το μεσημεριανό γεύμα… Ζήτησα την άδεια τους να τραβήξω μερικές φωτογραφίες. Μου την έδωσαν με χαρά… Εδώ η οικογένεια Αρχοντάκη με τον Γιάννη, τη Βασιλική και τη Μαρία…
Κι όταν λέω ότι απολαύσαμε το καλομαγειρεμένο φαγητό μαζί τους το εννοώ… Φαίνεται άλλωστε και στη φωτογραφία που μας τράβηξε η μικρή Βασιλική. Απασχολημένοι στα πιάτα μας, κουβεντιάζοντας και απολαμβάνοντας την κάθε στιγμή που μείναμε εκεί… Ναι, ήταν για μας μια μοναδική εμπειρία. Πήραμε και δώσαμε ενθάρρυνση…
Άλλη μια φωτογραφία από τη θέση που κάθομαι, που δείχνει πόσο όμορφα περάσαμε αυτό το κυριακάτικο μεσημέρι… Ο παππούς Διονύσης είχε ζήσει εδώ, στο Μεγάλο Πεύκο, στην περιοχή Νεράκι με τη γυναίκα του Ανδρομάχη κοντά οκτώ χρόνια, ίσως και περισσότερα…
Έφυγε από εκεί για την Κρήτη το 2006, όταν πέθανε η γυναίκα του, να πάει κοντά στην κόρη του… Από τότε είχε επιστρέψει κανά δυο - τρεις φορές… Οι καλές σχέσεις όμως υπάρχουν και διατηρήθηκαν μέσω τηλεφωνικών επαφών. Το να πάμε, τώρα που είναι στην Αθήνα να τους δούμε από κοντά, τον χαροποίησε ιδιαίτερα…
Και φυσικά πήρα πολλά, προσωπικά από αυτή τη συναναστροφή. Μας περίμεναν σπίτι κι άλλοι αδελφοί από την τοπική Εκκλησία που ήξεραν τον παππού και ήθελαν να τον δουν… Κουβεντιάσαμε πολύ. Μας είπαν τις εμπειρίες τους, τους είπαμε τα δικά μας. Έτσι συμβαίνουν αυτά…
Επιστρέψαμε γύρω στις 3:30 το μεσημέρι. Να ξεκουραστούμε λιγάκι επειδή το βράδυ στις 7:30 είχαμε συνάθροιση… Ήρθε για πρώτη φορά και ο παππούς Διονύσης. Το ήθελε πάντα, αλλά δεν είναι εύκολο στα 97 σου να κάνεις προγραμματισμό… Όλοι χάρηκαν που τον είδαν. Και μετά στο σπίτι του Άρη και της Χάρις, είχαμε μια καλή παρέα…
Σχόλια (0)