Οι ηθοποιοί, Πέγκυ Σταθακοπούλου και Αργύρης Αγγέλου που κρατάνε στις πλάτες τους όλη την υπόθεση του έργου. Επί μιάμιση ώρα, χωρίς διάλειμμα είναι στη σκηνή του θεάτρου. Μπράβο τους! Εκπληκτικοί στους ρόλους τους και οι δύο…


Και ένα διαφημιστικό που είδαμε στο διαδίκτυο αναζητώντας φωτογραφίες για να υποστηρίξουμε το κομμάτι μας… Αν και το έργο θα παιχτεί μόνο για 30 παραστάσεις εντούτοις έχει μια πολύ καλή υποστήριξη από την παραγωγή…

Χθες βράδυ πήγαμε στο θέατρο… Στο κέντρο της Αθήνας, στο Σύνταγμα, στη Βουκουρεστίου στο έργο του Philip Ridley, VINCENT RIVER. Και μας άρεσε… Ο χώρος μικρός, ζεστός… Ένα θέατρο που έχει υποδεχτεί στο σανίδι του πολλούς ηθοποιούς, όπως ο Δημήτρης Μυράτ που η φωτογραφία του κοσμεί την είσοδο του θεάτρου.

Δεν έχει και τόσο σημασία η υπόθεση του έργου, αν και όπως την προβάλλει το ίδιο το θέατρο, έχει ως εξής:

Η Πέγκυ Σταθακοπούλου και ο Αργύρης Αγγέλου πρωταγωνιστούν σ’ ένα έργο για απαιτητικούς θεατές, σε σκηνοθεσία Νίκου Καραγέωργου.

Μια μάνα κι ο μοναδικός αυτόπτης μάρτυρας της δολοφονίας του μοναχογιού της. Αυτός θέλει να εξιλεωθεί απ’ αυτό που έζησε. Αυτή να μάθει ποιος εκτέλεσε το παιδί της.

Μέσα σ’ ένα βράδυ, όσο σκληρό και αν αποδειχτεί και για τους δυο, θα αναμετρηθούν στο κυνήγι της Αλήθειας... Ή μήπως θα έρθουν αντιμέτωποι με τις δικές τους ενοχές και ανεπάρκειες;

Έργο βαθιά ανθρώπινο αλλά και ταυτόχρονα πολιτικό αφού τολμά να θίξει «ευαίσθητα» θέματα και καταστάσεις που βλέπουμε να συμβαίνουν καθημερινά πια δίπλα μας. Ποια θέση θα πάρουν οι ήρωες; Ποια θέση θα πάρουμε εμείς;

Καθώς η πλοκή εξελίσσεται, το αρχικό μυστήριο για το τι συνδέει αυτούς τους δύο ανθρώπους ολοένα και πυκνώνει και η τελική «κάθαρσις» των ηρώων επέρχεται μέσα από συνεχείς και ψυχικά επώδυνες ανατροπές, που καθηλώνουν τον θεατή από την στιγμή σχεδόν που ανεβαίνει η αυλαία .

Το Vincent River του αξιόλογου Philip Ridley ανέβηκε πρώτη φορά στο Hampstead Theatre στο Λονδίνο το 2000. Έκτοτε έχει παίξει σε διάφορες σκηνές On kai Off- Broadway σε Ευρώπη και Αυστραλία, συγκινώντας πάντοτε κοινό και κριτικούς.

Μετάφραση: Ολυμπία Σκορδίλη

Διασκευή/ Σκηνοθεσία: Νίκος Καραγέωργος

Σκηνικά - κοστούμια: Παναγιώτα Κοκόρου

Φωτισμοί: Κατερίνα Μαραγκουδάκη

Μουσική : Αντώνης Παπακωνσταντίνου

Βοηθός Σκηνοθέτη: Λευτέρης Κυργιός

Φωτογραφίες: Γιώργος Γιαννίμπας

Art work: Κάρολος Πορφύρης

Παραγωγή: Αργύρης Αγγέλου

Τι όμως βοηθάει τον άνθρωπο, το θέατρο; Ας δούμε…

Το θέατρο είναι ο κλάδος της τέχνης που αναφέρεται στην απόδοση ιστοριών μπροστά σε κοινό, με τη χρήση κυρίως του λόγου, αλλά και της μουσικής και του χορού. Το θέατρο μπορεί να έχει διάφορες μορφές, όπως είναι ο μονόλογος, η όπερα, το μπαλέτο, η παντομίμα κ.ά. Το θέατρο δημιουργήθηκε για πρώτη φορά στην Αρχαία Αθήνα, σαν μια εξέλιξη του διθυράμβου. Οι πρώτες μορφές του θεάτρου σε όλη τη διάρκεια της ελληνικής αρχαιότητας ήταν η τραγωδία, η κωμωδία και το σατυρικό δράμα. Στο αρχαίο ελληνικό θέατρο πρωταγωνιστούσαν μονάχα άντρες και ακόμη και σε γυναικείους ρόλους ντύνονταν οι ίδιοι γυναίκες. Έπειτα ο χώρος του θεάτρου μέσα από το πέρασμα των χρόνων εξελίχτηκε και τώρα στις σκηνές του θεάτρου πρωταγωνιστούν τόσο γυναίκες όσο και παιδιά.

Το 1962, από το Διεθνές Ινστιτούτο Θεάτρου, καθιερώθηκε η 27η Μαρτίου ως Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου. Υπάρχουν περίπου 220 θέατρα στην Ελλάδα.

Για μας ήταν μια βραδιά όμορφη. Μοιραστήκαμε με καμιά 150αριά άλλους θεατές τη χθεσινή βραδινή παράσταση με δύο ηθοποιούς πάνω στη σκηνή που επί μιάμιση ώρα, χωρίς διάλειμμα, έδωσαν τα καλύτερα υποκριτικά τους προσόντα…

Είναι υπέροχο να βλέπουμε τους ηθοποιούς να υποδύονται ρόλους ζωής με έναν εκπληκτικό τρόπο… Γι’ αυτό και η χθεσινή μας βραδιά ήταν απολαυστική, ενώ πήραμε πολλά πράγματα για τον εαυτό μας, δεδομένου ότι το θέατρο λειτουργεί παιδευτικά.

Χρειάζεται από καιρό σε καιρό να φροντίζουμε για τον εσωτερικό μας κόσμο και το θέατρο βοηθάει πολύ σ’ αυτό. Αρκεί να το κατανοήσουμε και να το κάνουμε πράξη, πότε – πότε με τον άνθρωπο μας… Ευθύνη μας, να το κατανοήσουμε αυτό…