Το εξώφυλλο από το τελευταίο, ως τώρα (γιατί ο Θανάσης Ρέππας συνεχίζει και γράφει ασταμάτητα) βιβλίο, συλλογή διηγημάτων με τον τίτλο «Μπορεί να λείπω στο χωριό» έχει φωτογραφία του δικού του χωριού, το Φανάρι Ηλείας. Ένα βιβλίο γεμάτο νοσταλγία για τους τόπους που γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε.


Εδώ ο συγγραφέας αναφέρει ξεκάθαρα ότι το χωριό που κοσμεί το εξώφυλλό του, όπως είπαμε, είναι το δικό του. Όλοι αγαπούμε τον τόπο που γεννηθήκαμε. Η ανάγκη και η αναζήτηση για μια καλύτερη ζωή, το έφερε να είμαστε αλλού... Αλλά οι ρίζες είναι, όπως φαίνεται, ζωντανές…


Μπορείτε να δείτε το έργα του Θανάση Ρέππα μέχρι το 2014, όλα αναλυτικά… Και δεν είναι λίγα, είκοσι πέντε τον αριθμό! Να ‘ναι καλά ο άνθρωπος, να συνεχίζει να μας δίνει όμορφα δημιουργήματα. Εδώ, στον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ θα τα βάλουμε σιγά – σιγά, όλα.


Ένα δισέλιδο από το διήγημα που φέρει και τον τα τίτλο του βιβλίου του «Μπορεί να λείπω στο χωριό»… Αν προσέξετε λίγο το γράψιμο του, ο Θανάσης Ρέππας γίνεται όλο και πιο συναισθηματικός... Οι εικόνες που περιγράφει είναι καθαρές και η νοσταλγία για κάποια χρόνια, διάχυτη…


Επιλέξαμε να σας παρουσιάσουμε τους τίτλους όλων των διηγημάτων με πρώτο και καλύτερο αυτόν. Σας το είπα και πριν. Εγώ που γεννήθηκα και μεγάλωσα σε χωριό, βρήκα ένα κομμάτι του εαυτού μου στην ηρωίδα του βιβλίου. Οι σκέψεις της, σκέψεις μου…


Παντού διακρίνεις μια ομορφιά… Ο Θανάσης Ρέππας αγαπάει τους ήρωες του. Τους παρακολουθεί, τους προσέχει σε κάθε βήμα τους, αναδεικνύει τις μικρές στιγμές τους σε μεγάλες… Και αυτό είναι που αρέσει πολύ στους αναγνώστες των έργων του.


Τι μπορεί να φανταστεί κανείς από τον τίτλο αυτού του διηγήματος. Οι νέοι σήμερα ούτε καν γνωρίζουν τι είναι η φοντανιέρα. Κι όμως στις 129 σελίδες του βιβλίου μπορείς εύκολα να διακρίνεις ότι ο συγγραφέας στέκεται με πολύ αγάπη και φροντίδα δίπλα στους ήρωες του...


Πόσες φορές δεν έχουμε πει σε φίλους μας αγαπημένους αυτή τη φράση; Πριν ακόμα η επικοινωνία γίνει πιο απλή, πριν τα e-mail, τα Site και το διαδίκτυο μπουν στη ζωή μας, οι άνθρωποι επικοινωνούσαν με γράμματα. Ήταν τότε που το γραμματοκιβώτιο δεν είχε μόνο λογαριασμούς.


Υπάρχει σε πολλούς ανθρώπους ανάμεσα μας. Δεν είναι εύκολο να ξέρεις το λόγο... Εκείνοι που τον έχουν στον κόρφο τους, ξέρουν την αιτία του. Είναι το μυστικό τους, ακριβά φυλαγμένο, μέσα τους. Δύσκολα το μοιράζονται… Κι αυτό είναι που συνεχίζει να τους τρώει…


Πόσα ταξίδια έχετε κάνει στη ζωή σας; Μικρά ή μεγάλα, δεν έχει και τόση σημασία… Αυτό που μετρά, είναι η εναλλαγή συναισθημάτων και το ταξίδι, αυτό καθεαυτό... Οι εμπειρίες είναι πολλές. Κι οι θύμισες το ίδιο… Αναπόφευκτες οι συγκρίσεις…


Η Λούτσα, είναι στην Αττική. Για μας που μένουμε στην Αθήνα, η Λούτσα είναι… δίπλα μας. Αν την αναζητήσετε έτσι, ίσως να μην τη βρείτε στο χάρτη. Ξαναπήρε το αρχαίο όνομα της: Αρτέμιδα. Ο Θανάσης Ρέππας ζει εκεί και αγαπά τον τόπο. Φυσικό είναι να τον βάλει και στα βιβλία του.


Υπάρχουν και σήμερα άνθρωποι που αγαπούν το ψωμί… Ιδιαίτερα εκείνο το ψωμί που απολαμβάναμε παιδιά... Όταν περιμέναμε με λαχτάρα τη μάνα μας να μας δώσει ένα κομμάτι, μόλις το έβγαζε από τον ξυλόφουρνο. Τι ήταν άραγε αυτό που το έκανε τόσο νόστιμο;


Μ’ αυτό κλείνουν τα εννιά διηγήματα αυτού του πολύ όμορφου βιβλίου «Μπορεί να λείπω στο χωριό». Επειδή ίσως το ψάξετε (που σας το συστήνω, γιατί αξίζει τον κόπο…) πρέπει να σας πω, ότι δεν κυκλοφορεί στο εμπόριο, επειδή τυπώθηκε σε περιορισμένο αριθμό αντιτύπων. Αν σας ενδιαφέρει, επικοινωνήστε με τον ίδιο τον συγγραφέα. Θα σας τα στείλει.

Έβαλα εδώ, δυο χθεσινές φωτογραφίες που τράβηξα χθες το πρωί από την ταράτσα της αίθουσας όπου πραγματοποιήθηκε η 35^η Συνέλευση Αντιπροσώπων της ΠΕΤ ΟΤΕ την οποία για ένα διήμερο παρακολούθησα και κατέγραψα ως επαγγελματική υποχρέωση. Κι εσείς έχετε δει ήδη αναρτήσεις από εκεί τις προηγούμενες μέρες…


Ωστόσο πάντα και παντού μπορεί να βρει κανείς όμορφα πράγματα για να δοξάσει τον Δημιουργό… Δείτε αυτή την εκπληκτική ομορφιά στο Παραθεριστικό Κέντρο του ΟΠΑΚΕ ΟΤΕ στην Τέμενη Αιγίου, δίπλα στη θάλασσα. Μόνο που αυτή τη φορά προτίμησα τη στεριά και το χιονισμένο βουνό στο βάθος… Δεν είναι υπέροχο;

Δεν το κρύβουμε πως είναι πολύ όμορφο να βλέπεις τον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ να αναπτύσσεται, να μεγαλώνει και να συγκεντρώνει στις τάξεις του, όλο και περισσότερους φίλους που έρχονται να μοιραστούν όμορφα πράγματα.

Έτσι, σαν «ευχαριστώ» για τα 850.000 χτυπήματα από διαφορετικές Ι.Ρ. θέλω να μοιραστούμε μια πολύ όμορφη, διδακτική ιστορία που έφτασε σε μένα μέσω e-mail από αγαπημένο φίλο.

Μπορεί να τη γνωρίζετε, να την έχετε ξαναδιαβάσει, να έχει έρθει και στο δικό σας e-mail, αλλά έστω και δέκα νέοι να τη δουν και να τη διαβάσουν για πρώτη φορά, θα είναι πολλαπλά κερδισμένοι.

Επειδή περιέχει αλήθειες που μας αφορούν όλους και επειδή δεν ακούμε καθόλου τυχαία ότι συχνά – πυκνά, ότι κάνουμε πρέπει να περιέχει Γραφικές Αρχές.

Δείτε τη λοιπόν και… αυτοαξιολογηθείτε. Δεν χρειάζεται καμιά τιμωρία στον εαυτό σας, αν βρείτε κι εσάς κάπου εκεί μέσα. Το μόνο που είναι αναγκαίο, είναι να αλλάξετε ρώτα, ζητώντας βοήθεια από τον Ιεχωβά Θεό. Ποτέ δεν είναι αργά…

Κάποια μέρα, ο Σατανάς οργάνωσε μια Διεθνή Συνέλευση όλων των δαιμόνων στη γη. Στην βασική ομιλία του τόνισε τα εξής:

"Δεν μπορούμε να εμποδίζουμε τους Χριστιανούς να πηγαίνουν στις συναθροίσεις τους. Ούτε μπορούμε να τους εμποδίζουμε να συνάπτουν στενή σχέση με τον Ιεχωβά Θεό. Όποιος καλλιεργεί στενή σχέση με τον Ιεχωβά, ξεφεύγει από την επιρροή μας και δεν έχουμε δύναμη πάνω του. Ας τους αφήσουμε, λοιπόν, να πηγαίνουν στις Αίθουσές τους Βασιλείας, αλλά ας καταβάλλουμε σθεναρές προσπάθειες, προκειμένου να τους κλέβουμε τον χρόνο, ώστε να μην μπορούν να ΔΙΑΤΗΡΟΥΝ την στενή τους σχέση με τον Θεό".

«Τώρα, θέλω να κάνετε το εξής», είπε ο Διάβολος: «Να δημιουργείτε στους Μάρτυρες περι-σπασμούς ώστε να μην σκέφτονται τον Ιεχωβά και να μην επικοινωνούν μαζί του στη διάρκεια της μέρας!»

»Πώς θα το πετύχουμε αυτό;» φώναξαν οι δαίμονες.

»Να τους κρατάτε ΑΠΑΣΧΟΛΗΜΕΝΟΥΣ... με επουσιώδη πράγματα. Ας σοφιστεί το μυαλό σας ύπουλα σχέδια για να κρατάτε απασχολημένη και την διάνοιά τους», τόνισε. «Βάλτε τους στον πειρασμό να ΞΟΔΕΥΟΥΝ, να ΞΟΔΕΥΟΥΝ, να ΞΟΔΕΥΟΥΝ και να ΔΑΝΕΙΖΟΝΤΑΙ, να ΔΑΝΕΙΖΟΝΤΑΙ, να ΔΑΝΕΙΖΟΝΤΑΙ όλο και περισσότερα χρήματα. Να τους πείσετε ότι πρέπει να εργάζονται 6-7 μέρες την εβδομάδα, επί 10-12 ώρες την ημέρα, ώστε να μην έχουν καιρό για τα παιδιά τους. Καθώς θα διαλύεται η οικογενειακή τους ζωή, το σπίτι τους δεν θα είναι πια καταφύγιο από την πίεση της δουλειάς!»

»Να τους παρέχετε υπερβολικά ερεθίσματα, ώστε να μην ακούν τη φωνή πίσω τους να τους λέει: «Αυτή είναι η οδός... Περπατάτε σε αυτήν...» Φροντίστε να παίζουν το CD-PLAYER ή το ραδιόφωνο, όταν βρίσκονται στο αυτοκίνητο. Φροντίστε να βλέπουν διαρκώς τηλεόραση, βίντεο, DVD ή να ακούνε CD κάθε λεπτό που βρίσκονται στο σπίτι. Φροντίστε, επίσης, να παίζει δυνατά εξαχρειωτική μουσική σε κάθε κατάστημα και σε κάθε εστιατόριο της γης. Φροντίστε να υπάρχουν παντού διαφημίσεις για κάθε προϊόν. Αυτό θα κάνει το μυαλό τους να "μπλοκάρει", και θα διασπάσει την ενότητα που έχουν με τον Θεό τους. Γεμίστε τα τραπέζια στις καφετέριες με περιοδικά και εφημερίδες. Βομβαρδίστε το μυαλό τους με ειδήσεις 24 ώρες το εικοσιτετράωρο. Όταν οδηγούν, φροντίστε να πέφτει το μάτι τους συνεχώς σε διαφημιστικές γιγαντοαφίσες».

»Γεμίστε τα γραμματοκιβώτιά τους με άχρηστα διαφημιστικά, καταλόγους, λαχνούς και κάθε λογής ενημερωτικά δελτία και φυλλάδια εταιριών που προσφέρουν δήθεν δωρεάν προϊόντα, υπηρεσίες και απατηλές ελπίδες. Να προβάλλετε στα εξώφυλλα των περιοδικών και να δείχνετε συνεχώς στην τηλεόραση όμορφα μανεκέν και όμορφες γυναίκες, ώστε να κάνετε τους συζύγους να πιστεύουν ότι το μόνο που μετράει είναι η εξωτερική ομορφιά, και να μην είναι ικανοποιημένοι με τις συζύγους τους. Να φροντίσετε ώστε οι γυναίκες να είναι τόσο κουρασμένες, που να μην μπορούν να προσφέρουν αγάπη και ζεστασιά στους άντρες τους το βράδυ. Κάντε τις, επίσης, να έχουν συχνούς πονοκεφάλους και κούραση! Αν οι γυναίκες δεν δίνουν στους άντρες τους την αγάπη που αυτοί χρειάζονται, τότε εκείνοι θα αρχίσουν να ψάχνουν αλλού για ευχαρίστηση. Αυτό θα οδηγήσει σύντομα σε χωρισμό και σε διαζύγιο».

»Κρατάτε τους τόσο απασχολημένους ώστε να μην έχουν χρόνο να συζητήσουν ως οικογένεια. Κρατάτε τους τόσο απασχολημένους ώστε να μην μπορούν να πάνε μια βόλτα όλοι μαζί, ή να κάνουν στοχασμούς γύρω από την Δημιουργία του Θεού. Προσπαθήστε να μην βρίσκονται ποτέ όλοι μαζί ως οικογένεια στο σπίτι. Φροντίστε ώστε ο καθένας τους να τρώει μόνος του και να επιστρέφει στο σπίτι αργά το βράδυ.

»Αντ' αυτού, στείλτε τους στους κινηματογράφους, στα λούνα παρκ, στα αθλήματα, στις καφετέριες, στα θέατρα, σε συναυλίες, σε νυχτερινά κέντρα διασκέδασης, σε μπαράκια, στις παραλίες, στα καταστήματα και σε ταβέρνες.

»Κρατάτε τους συνέχεια, μα συνέχεια, ΑΠΑΣΧΟΛΗΜΕΝΟΥΣ!!! Και όταν συνέρχονται για πνευματική συναναστροφή, να προωθείτε το κουτσομπολιό, την σπερμολογία, τα αρνητικά σχόλια, και να στρέφετε την συζήτησή τους γύρω από άσχετα θέματα, ώστε να φεύγουν προβληματισμένοι. Διδάξτε τους τρόπους ώστε να αποκτήσουν χρήματα με γρήγορο τρόπο. Γεμίστε τη ζωή τους με πολλούς άλλους "καλούς σκοπούς", ώστε να μην έχουν χρόνο να ζητήσουν βοήθεια από τον Ιεχωβά. Τότε, θα αντλούν μόνο από το δικό τους απόθεμα δύναμης και θα εξαντληθούν, θυσιάζοντας την υγεία και την οικογένειά τους για αυτούς τους "καλούς στόχους"».

Οι δαίμονες ενθουσιάστηκαν από τα σχόλια αυτά και, χειροκροτώντας, φώναξαν ενθουσιασμένοι: «Σίγουρα, το σχέδιο αυτό θα πετύχει!»

Όντως, το σχέδιο αυτό του Σατανά ήταν φοβερό! Οι δαίμονες έφυγαν αμέσως για τους διορισμούς τους, με αποτέλεσμα οι Χριστιανοί να είναι περισσότερο απασχολημένοι και πιεσμένοι από ποτέ. Με σχεδόν καθόλου χρόνο για να μιλούν σε άλλους για τα καλά νέα της Βασιλείας και με πολύ λίγο χρόνο για τον Θεό και την οικογένειά τους, σίγουρα θα ήταν εύκολη λεία του Σατανά και των δαιμόνων του.

Άραγε πέτυχε το σχέδιο αυτό του Σατανά; Ο καθένας θα το κρίνει μόνος του, κάνοντας ειλικρινή αυτοεξέταση.

Τι σημαίνει «απασχολημένος»:

Α-ιχμάλωτος

Π-αράταιρων

Α-σχολιών χωρίς

Σ-κοπό,

Χ-ορεύοντας τον

Ο-δυνηρό χορό της

Λ-ησμονιάς και της

Η-δονής

Μ-έσα σε έναν κόσμο

Ε-υάλωτο στις

Ν-οήσεις του

Ό-ντος που λέγεται

Σ-ΑΤΑΝΑΣ...

Αν ήταν τα όνειρά μας χρόνια,

θα είχαμε κατακτήσει την αιωνιότητα

                 Θ.Ρ.

             ΑΔΙΑΒΑΣΤΑ ΒΙΒΛΙΑ

Λυπάμαι καθώς βλέπω το χρόνο να λιγοστεύει

και τις δουλειές μου ατέλειωτες.

Πιο πολύ όμως λυπάμαι για τα αδιάβαστα βιβλία,

που στοιβάζονται παραπονεμένα

στα ράφια της βιβλιοθήκης μου και στα μπαούλα,

περιμένοντας τη ματιά μου, το άγγιγμά μου,

το χέρι μου να τα ξεφυλλίσει.

΄Ολα εκείνα τα βιβλία που διάλεγα μικρός

και τα μάζευα να τα διαβάσω στα γεράματα.

Τώρα όμως ο χρόνος φεύγει

κι εκείνα περιμένουν υπομονετικά.

Τα περισσότερα θα μείνουν εκεί παραπονεμένα,

όπως τα χρήματα του φιλάργυρου σφραγισμένα στο σεντούκι του.

Θα υποστούν τη μεγαλύτερη προσβολή για ένα βιβλίο:

Θα μείνουν στο ράφι, ανέγγιχτα από χαρτοκόπτη.

Και πολλά ήσαν και είναι ακόμα όμορφα.

Καθώς τα κοιτάζω βλέπω στο καθένα εμένα.

Είμαι κι εγώ ένα αδιάβαστο βιβλίο!





   ΑΥΤΟ ΜΕ ΣΚΟΤΩΣΕ

Δεν με πλήγωσε η δική σου μαχαιριά.

Κι αν με πλήγωσε δεν το κατάλαβα.

Το βόλι που έβαλες στο όπλο του εχθρού μου,

αυτό με σκότωσε!



     ΟΙ ΕΙΚΟΝΕΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ

Είμαι πολυάσχολος τελευταία.

Ζω στην περίοδο της επιστροφής

των εικόνων της ζωής μου,

που η μνήμη μου ανακάλεσε

από την εφεδρεία της λήθης

και της λησμονιάς.

Εκείνες πήραν την πρόσκληση

και ήρθαν όλες πρόθυμα.

Ακόμα και μερικές

που είχαν σβήσει από καιρό.

Γι’ αυτό τώρα είμαι πολυάσχολος,

τις τακτοποιώ.

Θέλω να προλάβω να τις βάλω σε τάξη.

Και είναι τόσο πολλές…



           

     ΓΙΑΤΙ ΠΑΡΑΙΤΗΘΗΚΕΣ;

Καλά, δεν μπόρεσες να γίνεις στρατηγός.

Από στρατιώτης όμως,

γιατί παραιτήθηκες;



ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΙ ΕΝΑΝ ΚΑΙΡΟ…

«…Και έζησαν αυτοί καλά»,

μου έλεγε η γιαγιά μου, κάθε φορά

που τέλειωνε ένα παραμύθι.

«Κι εμείς καλύτερα», την διέκοπτα,

αρπάζοντας τη φράση από το στόμα της.

Κι εκείνη μου χάιδευε το κεφάλι

και με νανούριζε στην ποδιά της,

μέχρι να με πάρει ο ύπνος.

Θυμάμαι τη γιαγιά κάθε βράδυ.

Θυμάμαι τα παραμύθια της,

θυμάμαι τους προγόνους μου

και μονολογώ: «έζησαν αυτοί καλά…»

Δεν υπάρχει όμως κανείς να με διακόψει

με τη διαβεβαίωση: «Κι εμείς καλύτερα!»

Γι’ αυτό αφήνω το παραμύθι ατέλειωτο

στο ντουλάπι της μνήμης μου

και ξαναγυρίζω στο: «Μια φορά κι έναν καιρό…»

Είναι όμορφη αυτή η φράση,

γιατί σε ταξιδεύει μακριά.

Σε διώχνει από την πραγματικότητα.

Και πόσο τη θέλουμε όλοι αυτή τη φυγή…

Όπως το παραμύθι της γιαγιάς.

Όπως «Μια φορά κι έναν καιρό…»



ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ

Σήμερα είμαι εξαντλημένος.

΄Ολη τη νύχτα πάλευα

μ’ εκείνον τον ληστή,

που μου ’στησε καρτέρι,

για να μου πάρει την «Αιωνιότητα!»

Τελικά την κράτησα!

Φοβάμαι όμως μήπως μου τελειώσει.

Μήπως γίνει κι εκείνη στιγμή …



ΔΥΣΚΟΛΟΣ ΕΧΘΡΟΣ

Αγάπησε τη Δικαιοσύνη

και της αφιερώθηκε.

Θέλησε, δουλεύοντας κοντά της,

να πολεμήσει το άδικο.

Όταν όμως το αντίκρισε

στο πρόσωπο του θανάτου λύγισε.

«Είναι δύσκολος εχθρός», παραδέχτηκε.



       ΑΠΕΛΠΙΣΜΕΝΟΣ

΄Εγινε επαναστάτης και τον είπαν ήρωα.

Του έκαμαν αγάλματα πολλά.

΄Εδωσαν το όνομά του σε δρόμους.

Τον τύλιξαν με τη Σημαία και με την Ιστορία.

΄Εγραψαν και είπαν πολλά γι’ αυτόν.

Κανένας όμως δεν είπε και δεν έγραψε,

πως ήταν ένας απελπισμένος!



ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ…

Πάει κάθε μέρα στο λιμάνι

Και, με οδηγό τη μνήμη του,

ξαναζεί τα ταξίδια της ζωής του,

που είναι πολλά.

Όταν φεύγει δακρύζει.

Σκέφτεται με παράπονο

τα ταξίδια που δεν έκανε

και δεν πρόκειται να κάνει,

κι ας το ’θελε πολύ.

Τα βρίσκει κι εκείνα πολλά.

Σκέφτεται όμως πάντα και «Εκείνο το ταξίδι»,

που σίγουρα θα κάνει αλλά δεν θα το δει.

Σκέφτεται με αγωνία τη διαδρομή

και προπαντός τον προορισμό.

Θέλει πολύ να το αναβάλει.

Ψάχνει τρόπους να το ματαιώσει, αν μπορεί.

Δεν το θέλει «Εκείνο το ταξίδι»...



Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ

Θέλεις να μάθεις την αλήθεια για τον πόλεμο;

Ρώτα μανάδες σκοτωμένων ηρώων.

Ας είναι και Σπαρτιάτισσες.

Κι ας έχουν καύχημά τους

την ματωμένη ασπίδα του γιου τους

και στολίδι του σπιτιού τους

τη χρυσή δάφνη της πολιτείας.

Ρώτα να σου πουν τι έχουν στην καρδιά τους.

Γιατί εκεί, με το αίμα των παιδιών τους,

έχουν γραμμένο τον ορισμό του πολέμου,

τονισμένο με το αλάθευτο μητρικό τους ένστικτο.



           ΘΥΜΑΤΑΙ

Θύμωνε κάθε φορά που έφευγε τα βράδια

και η μάνα του τον ρωτούσε πότε θα γυρίσει.

Όταν γύριζε και ήταν αργά, θύμωνε πιο πολύ,

που την εύρισκε ξάγρυπνη να τον περιμένει.

Και ο θυμός γινόταν οργή, όταν τον ρωτούσε που ήταν.

Τώρα η μάνα δεν ζει πια.

Όταν φεύγει δεν τον ρωτά κανείς πότε θα γυρίσει.

Ούτε όταν γυρίζει τον περιμένει κανείς.

Πάλι όμως θυμώνει, αλλά τώρα,

επειδή δεν τον περιμένει κανείς.

Επειδή δεν τον ρωτά κανείς που ήταν.

Επειδή δεν ανησυχεί κανείς.

Μόνο ο ίδιος ανησυχεί. Ανησυχεί και θυμάται τη Μάνα.

Αλλά Εκείνη λείπει…



ΣΗΜΕΡΑ ΕΙΧΑΜΕ ΚΗΔΕΙΑ

Σήμερα είχαμε κηδεία.

Κηδέψαμε το πεθαμένο χθες μας.

Εκφωνήσαμε επικήδειους πολλούς,

τονίζοντας πόσα πετύχαμε

και υποσχεθήκαμε αιώνια μνήμη

στο χθες μας που έφυγε.

Αργότερα άλλοι θα κηδέψουν

Το σήμερα, το αύριο και το μέλλον μας,

υποσχόμενοι, όπως κι εμείς στο χθες:

«Αιώνια μνήμη…»

Μια ανθρώπινη ιστορία που θα μπορούσε να συμβεί στον καθένα μας… Για σκεφτείτε το λίγο… Διακινείται στο διαδίκτυο με τη μορφή e-mail. Έτσι έφτασε και σε μένα από τον Sakis dafni. Ευχαρστώ…

Μια νοσοκόμα οδήγησε τον κουρασμένο και πολύ αγχωμένο νεαρό στρατιωτικό στο θάλαμο.

«Ο γιος σου είναι εδώ», είπε στον ηλικιωμένο που ήταν ξαπλωμένος στο μοναδικό κρεβάτι του δωματίου. Χρειάστηκε να επαναλάβει τα λόγια της αρκετές φορές μέχρι να τον δει να ανοίγει με δυσκολία λίγο τα μάτια του.

Ο ηλικιωμένος που είχε υποστεί ένα βαρύ καρδιακό επεισόδιο, κοίταξε προς το μέρος του στρατιωτικού. Άπλωσε το χέρι του. Ο νεαρός άντρας το έπιασε με τα δυο του χέρια και το έσφιξε δυνατά προσπαθώντας να του δώσει ένα μήνυμα αγάπης και ενθάρρυνσης.

Η νοσοκόμα του έφερε μια καρέκλα για να μπορέσει να καθίσει δίπλα του στο κρεβάτι.

Όλη την νύχτα ο νεαρός στρατιωτικός έμεινε καθισμένος σε αυτή την καρέκλα, σε αυτόν τον μισοσκότεινο θάλαμο. Μέχρι το πρωί ο νεαρός δεν έφυγε καθόλου από το πλάι του. Του κρατούσε το χέρι και τον ενθάρρυνε με λόγια αγάπης και αισιοδοξίας.

Δεν ήταν λίγες εκείνες οι φορές που η νοσοκόμα μπήκε στον θάλαμο και του πρότεινε να φύγει για λίγο, για να ξεκουραστεί. Εκείνος κάθε φορά το αρνήθηκε ευγενικά.

Ο νεαρός ήταν προσηλωμένος τόσο στον άρρωστο ηλικιωμένο, που ούτε καν έδινε σημασία στα γέλια και στις ομιλίες γιατρών και νοσηλευτών που ακούγονταν από το διάδρομο. Δεν του αποσπούσαν την προσοχή ούτε οι κραυγές πόνου και τα βογκητά των ασθενών από τους διπλανούς θαλάμους. Όλο το βράδυ μιλούσε στον ετοιμοθάνατο ηλικιωμένο χωρίς όμως να παίρνει καμία απάντηση. Μόνο κάποιες φορές ένιωθε το παγωμένο χέρι του ηλικιωμένου που προσπαθούσε να του σφίξει το δικό του.

Την αυγή ο ηλικιωμένος πέθανε. Ο νεαρός στρατιωτικός άφησε το άψυχο χέρι του και πήγε να ειδοποιήσει τη νοσοκόμα. Στη συνέχεια επέστρεψε στον θάλαμο, στάθηκε όρθιος πάνω από το κρεβάτι του και την περίμενε να έρθει.

Όταν εκείνη ήρθε, άρχισε να του λέει λόγια παρηγοριάς και συμπάθειας. Ο νεαρός άντρας όμως την διέκοψε.

«Ποιος ήταν αυτός ο άνθρωπος;» την ρώτησε.

Η νοσοκόμα τρόμαξε. «Ήταν ο πατέρας σου», του απάντησε.

«Όχι, δεν ήταν,» της είπε εκείνος. «Ποτέ δεν τον έχω ξαναδεί στη ζωή μου.»

«Τότε γιατί δεν είπες κάτι όταν σε οδήγησα σ “αυτόν;»

«Κατάλαβα αμέσως ότι είχατε κάνει λάθος. Κατάλαβα όμως επίσης ότι αυτός ο άνθρωπος χρειάζονταν τον γιο του και ο γιος του δεν ήταν εδώ. Όταν συνειδητοποίησα πόσο άρρωστος ήταν, δεν μπορούσα να του πω την αλήθεια. Δεν μπορούσα να του στερήσω τον γιο του τις τελευταίες του στιγμές.

Με έστειλαν εδώ για να ενημερώσω κάποιον άλλο κύριο ότι ο γιος του σκοτώθηκε σε μια στρατιωτική άσκηση. Κάποιον κύριο Γουίλιαμ Γκρέι. Ποιο ήταν το όνομα του ηλικιωμένου που πέθανε;»

Η νοσοκόμα συγκινημένη του απάντησε: «Γουίλιαμ Γκρέι…»

Την επόμενη φορά που κάποιος θα σας χρειαστεί, απλά να είστε εκεί. Απλά μείνετε δίπλα του..

• Πηγή: www.dinfo.gr