Εκατομμύρια άνθρωποι, παγκόσμια, παρά το μεγάλο πρόβλημα με την οικονομία που ταλαιπωρεί τους ανθρώπους, γκρινιάζουν γιατί με τα μέτρα που έχουν πάρει οι κυβερνήσεις, τις αυξήσεις και τον πληθωρισμό που εξανεμίζουν μισθούς και συντάξεις, δεν θα μπορέσουν να γιορτάσουν όπως έχουν "μάθει" και τους πρέπει τα φετινά Χριστούγεννα. Βλέπεις, τα ήθη και τα έθιμα θέλουν να γιορτάζονται με κάθε μεγαλοπρέπεια και με τεράστιες οικονομικές θυσίες. Επιμένουν όλα αυτά να είναι στο μυαλό τους και να τους ταλαιπωρούν...
Κυριακάτικο πρωινό στο χωριό μου Θραψανό, που βρίσκεται στο Ηράκλειο της Κρήτης
Από την περασμένη Τρίτη βρίσκομαι ήδη στην Κρήτη κάνοντας χρήση των καλοκαιρινών διακοπών μου. Μ’ αρέσει εδώ, στο χωριό που γεννήθηκα, το Θραψανό… Ο τόπος, οι άνθρωποι, οι μνήμες από τα νεανικά μου χρόνια, όλα έρχονται και μου δίνουν μια όμορφη αίσθηση ξεκούρασης…
Πρώτη φροντίδα μου να πάω λίγο στο πατρικό μου, να το δω, να προχωρήσω λίγο και φέτος τις δουλειές, ώστε κάποια στιγμή (και όχι πολύ μακριά πια…) να είναι σε θέση να κατοικηθεί… Ήθελα να δω τις βουκαμβίλιες που φύτεψα πέρσι τι πρόοδο είχαν… Τις βρήκα μέσα στα αγριόχορτα…
Ποιος να τις περιποιηθεί, ποιος να τους δώσει αγάπη όταν λείπει, αναγκαστικά για δουλειά, εκείνος που τις φύτεψε; Έπιασα την τσάπα (σκαλίδα τη λένε στην Κρήτη) και με τα αμάθητα χέρια μου, έκανα το καλύτερο που μπορούσα… Έπρεπε να γίνει, οπωσδήποτε. Και ήταν το πρώτο που έκανα…
Ωστόσο όταν αγαπάς κάτι, θέλεις να το βλέπεις περιποιημένο και όμορφο, έτσι δεν είναι; Αυτό το αίσθημα ευθύνης με διακατέχει κι εμένα κι έτσι φέτος θα ασχοληθώ περισσότερο από άλλες φορές με τέτοια μικρά ζητήματα που όμως ομορφαίνουν την ψυχή τους ανθρώπου…
Δείτε τις λίγο μετά… Χωρίς τα ζιζάνια που δημιουργούσαν προβλήματα στην ανάπτυξη τους. Μοιάζει εύκολο, αλλά δεν είναι για κάποιον σαν εμένα που ξέρει να χειρίζεται μόνο το στυλό του καλύτερα από οτιδήποτε άλλο. Που δεν «πιάνουν» εύκολα τα χέρια του.
Πήγα λοιπόν και τις ξεβοτάνισα κι έβγαλα τα αγριόχορτα και τις καθάρισα. Δεν ήταν εύκολο για μένα, αλλά τα κατάφερα… Επειδή ήξερα πώς ότι θέλουμε το μπορούμε, τo τόλμησα… Και το αποτέλεσμα ήταν καλό… Θέλει βέβαια πολύ δουλειά ακόμα, αλλά από κάπου πρέπει να αρχίσεις…
Τις καθάρισα, τις σκάλισα, τις πότισα, τις βουκαμβίλιες της καρδιάς μου... Και αναδείχτηκαν. Αργότερα, με τον καιρό, θα μεγαλώσουν και θα πιάσουν τον τόπο. Κι εμένα μου αρέσει πολύ αυτή η ομορφιά. «Ζεσταίνουν» το περιβάλλον που έχω διαλέξει να ζήσω τα τελευταία χρόνια της ζωής μου.
Δυο χαμόγελα ως σχόλιο από έναν επισκέπτη που δεν αναφέρει το όνομα του σε μια ανάρτηση με νοσταλγία από το παρελθόν που αφορά το πατρικό μου, είναι σίγουρα όμορφο.
Αν και πολλές φορές έχω γράψει πως τα σχόλια σας μάλλον αξίζουν περισσότερα λόγια...
Δυο χαμόγελα ως σχόλιο από έναν επισκέπτη που δεν αναφέρει το όνομα του σε μια ανάρτηση με νοσταλγία από το παρελθόν που αφορά το πατρικό μου, είναι σίγουρα όμορφο.
Αν και πολλές φορές έχω γράψει πως τα σχόλια σας μάλλον αξίζουν περισσότερα λόγια (δεν κοστίζουν και τίποτα βρε αδελφέ…) και να έχουν μια υπογραφή, ένα αληθινό ονοματεπώνυμο.
Ότι βρίσκετε εδώ στον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ έχει πάνω του αποτυπωμένη την αλήθεια… Και έτσι όμορφα θέλω να συνεχίσουμε. Βοηθήστε παρακαλώ σ’ αυτή την κατεύθυνση…
Σχόλια (2)