Δουλεύουμε στο τυπογραφείο το τ. 179, της εφημερίδας ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΣ ΣΙΔΗΡΟΔΡΟΜΟΣ

ilektrikos.178

Αυτό είναι το τελευταίο φύλλο του ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΥ που κυκλοφορεί το 178. Μπορείτε να το δείτε όπως είναι τυπωμένο ΕΔΩ. Σταθερός, όπως πάντα στην παρουσία του! Σταθεροί και οι άνθρωποι που έχουν την ευθύνη έκδοσης του, από το Σωματείο Συνταξιούχων ΗΣΑΠ, τη Διοίκηση του. Την Παρασκευή 27 Ιουνίου παρέλαβα ύλη για να "χτίσω" το νέο τεύχος 179...

anagrafi.040324

Εδώ, σ' αυτό το τυπογραφείο, την ΑΝΑΓΡΑΦΗ, στο Περιστέρι, γίνεται η τεχνική επεξεργασία του "ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΥ Σιδηρόδρομου". Η Ανδρομάχη ή Μάχη είναι η κοπέλα που συνεργαζόμαστε στο στήσιμο της. Την ευχαριστούμε για την άψογη συνεργασία, όπως και τους ανθρώπους του τυπογραφείου, Σάκη και Δημήτρη. Εξαιρετικοί και απόλυτα συνενοήσιμοι.

ilektrikos.171Η έκδοση μιας εφημερίδας είναι ένας κύκλος. Μόλις ολοκληρωθεί ένα τεύχος και αφού περάσει λίγος καιρός και το χαρούν οι ανθρωποι του, αρχίζουμε να ετοιμάζουμε το επόμενο. Έτσι λοιπόν  σήμερα Παρασκευή 27 Ιουνίου 2025 κατέβηκα Πειραία, στα γραφεία του Σωματείου και παρέλαβα το υλικό για το νέο τεύχος 179. Συνεχίζουμε ένα νέο ταξίδι!

Χαίρομαι κάθε φορά που συμβαίνει να  ολοκληρώνουμε αυτή τη διαδικασία, επειδή είναι απόλυτα σταθεροί και κάνουμε πραγματική δουλειά, όταν βρισκόμαστε από κοντά... Όλα τριγύρω αλλάζουμε κι όλα τα ίδια μένουν, λέει ένας ποιητής. Ο χρόνος φεύγει σαν αέρας. Είναι μια όμορφη διαδικασία που γίνεται, κάθε δίμηνο. Διότι κάθε πράγμα που αξίζει, έχει τη δουλειά του. Τίποτα και πουθενά, κάτι, δε γίνεται "μαγικά" κι από μόνο του.

Το συναίσθημα; Χαρά για κάτι όμορφο που δημιουργούμε τακτικά με συνέπεια και συνέχεια. Μια όμορφη διαδικασία που επαναλαμβάνεται σταθερά, χρόνια τώρα. Και δεν ξέρω το γιατί (ή μάλλον ξέρω...) αλλά μ' αρέσει πολύ όλη αυτή η διαδικασία. Κι αυτό, το κάνουν οι άνθρωποι του να φαίνεται έτσι. Ιδιαίτερα ο πρόεδρος Θύμιος Ρουσιάς! Νιώθω την αγάπη τους, τη ζεστασιά, την καλή συνεργασία τους που αποτυπώνεται και στην ποιότητα της δουλειάς μας.

Και κάπως έτσι η ιστορία μας με το Σωματείο Συνταξιούχων ΗΣΑΠ, σύνεχίζεται. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που θεωρώ μεγάλο προνόμιο μου να συνεχίζω μαζί τους αυτό που ξεκίνησε εδώ και 30 χρόνια, από τη γέννηση της εφημερίδας με τους συνταξιούχους του ΗΣΑΠ. Ανθρώπους ξεχωριστούς, με ήθος και συνείδηση που σπάνια βρίσκεις στον κόσμο, στο συνάφι εκείνων που ασχολούνται με τα κοινά. 

Αν και έχω αλλάξει δύο ανθρώπους, στις θέσεις ευθύνης του προέδρου στο Σωματείο, τον Μανώλη Φωτόπουλο στο ξεκίνημα και για 15 χρόνια και τον Θύμιο Ρουσιά τα τελευταία 12 χρόνια, ποτέ δεν είχα πρόβλημα από κανέναν τους. Τον Θύμιο τον ήξερα και συνεργάστηκα μαζί του, άλλα δέκα χρόνια πριν, καθώς ήταν ο Γραμματέας του Σωματείου, επί εποχής Φωτόπουλου.

Εξαιρετικοί άνθρωποι! Είναι από αυτούς που λύνουν, αντί να δημιουργούν προβλήματα, που χαίρονται μ' αυτό που κάνουν και δεν μιζεριάζουν από λάθη που μπορεί να συμβούν. Και επιπλέον, εκτιμούν πολύ τη δουλειά που τους προσφέρω, όλα αυτά τα χρόνια.

Κι όταν λέω «φτιάχνω» την εφημερίδα που βλέπετε, εννοώ ότι τη σχεδιάζω και την υλοποιώ ως έκδοση. Δίνω δηλαδή μορφή στα άψυχα κείμενα. Στην έκδοση που μπορείτε να δείτε πατώντας ΕΔΩ, και που είναι η τελευταία, όπως θα διαπιστώσετε.

Είναι ένα έντυπο «συνδικαλιστικό», με την έννοια ότι προβάλλει τη δράση του Σωματείου, αλλά και δημιουργεί εκείνες τις προϋποθέσεις που είναι απαραίτητες για να διατηρείται (το Σωματείο και οι άνθρωποι του) ενωμένο και αγαπημένο στα μάτια των 2.000- 2.500 περίπου μελών του, συνταξιούχων του ΗΣΑΠ σε όλη την Ελλάδα, όπου κι αν μένουν.

Βέβαια, όπως σε όλους, η πανδημία του Covid-19, δημιούργησε κι εδώ τα προβλήματα της. Εκείνον τον καιρό, θυμάμαι, οι άνθρωποι του Σωματείου, παίρνοντας όλα τα μέτρα ασφαλείας, πήγαιναν τρεις φορές την εβδομάδα στον Πειραιά, στα γραφεία τους και σαν τα μυρμήγκια, ιδιαίτερα ο Θύμιος, ακόμα και από το σπίτι του, μάζευε την ύλη του 16σέλιδου ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΥ σε σχήμα ταμπλόιντ.

Μ’ αυτόν τον τρόπο και με καλό προγραμματισμό, κατάφεραν να μην χάσουν εκδόσεις, παρά μόνο μία! Άθλος, αν σκεφτεί κανείς, από τι περάσαμε… Και τι περνάμε! Αφού ο φόβος για τον Covid-19 δεν έχει φύγει, εντελώς.

Διατηρούν επίσης ένα εξαιρετικό διαδικτυακό τόπο για την άμεση ενημέρωση των μελών τους. Τις άμεσες ανακοινώσεις τις «ανεβάζει» η Ελευθερία, που έχει και τη γραμματειακή υποστήριξη του Σωματείου. Και τη γενική επιμέλεια έχω εγώ. Δείτε το ΕΔΩ, παρακαλώ.

Γενικά, είμαι πολύ χαρούμενος που συνεργάζομαι μαζί τους. Ακούν τις παρατηρήσεις μου, προσεκτικά και τις περισσότερες φορές τις εφαρμόζουν. Κάνουν τη δουλειά μου δημιουργική και ευχάριστη και τους ευχαριστώ γι’ αυτό. Και καθώς κι εγώ είμαι πια ο ίδιος συνταξιούχος, τους καταλαβαίνω όλο και περισσότερο. Το Σωματείο Συνταξιούχων ΗΣΑΠ, αποτελεί ένα πρότυπο δημιουργικότητας.

Κάποιοι λένε ότι τα Σωματεία Συνταξιούχων, είναι για απομάχους της δουλειάς. Που ζουν στο περιθώριο και ζουν με τις μνήμες τους από τα παλιά. Μπορεί να είναι και αυτό, αλλά πιστέψτε με, πολλοί νέοι θα ήθελαν να τους μιμηθούν στη δουλειά που προσφέρουν, εθελοντικά, για το κοινό καλό!

Τέλειωσα άλλο ένα στυλό...

Posted in Τα δικά μου

Τέτοιο γράψιμο σε διακοπές δεν έχω ξανακάνει, αλλά το χαίρομαι... Καταγράφω στιγμές από τις φετινές καλοκαιρινές διακοπές στο χωριό μου, το Θραψανό.

Κρατώ σημειώσεις, ενημερώνω το site και να δεις πως τελειώνει το μελάνι... Πάει κι όλας το... δεύτερο στυλό μου... Τα χαρτιά λιγοστεύουν. Ευτυχώς που έχω μαζί μου τις ατζέντες μου για το 08 και το 09. Τα φύλλα τους είναι χρήσιμα στη δουλειά που κάνω.

Αλλα, οπως σας είπα, μου αρέσει... Έχω πάντα μαζί μου τα εργαλεία μου και σχολιάζω στιγμές με ενδιαφέρον. Το πρωί, το μεσημέρι, το απόγευμα, κάνω τις σημειώσεις μου, αναρτήσεις στο site. Και με το κινητό μου καταγράφω εικόνες που επίσης ανεβάζω.

Κάπως έτσι ο καιρός φεύγει σαν αέρας. Ούτε που κατάλαβα πως κοντεύουν να τελειώσουν τρεις εβδομάδες, κοντά ένας μήνας... Περνούν ωραία και περνούν γρήγορα...

Άλλη μια όψη της Λιβάδας, της λίμνης του Θραψανού, όπως την κατέγραψα στο κινητό μου...

 

Μια βόλτα στη λίμνη του Θραψανού

Posted in Κρήτη

Ο Δήμος Θραψανού με τα ευρωπαϊκά προγράμματα που έχει πάρει, έχει μεταμορφώσει τη λίμνη εκτός από οργανωμένο υγροβιότοπο και σε τόπο αναψυχής για τους κατοίκους του.

Στη λίμνη του χωριού έρχομαι κάθε φορά που κατεβαίνω στο χωριό. Έχω αναμνήσεις από τα παιδικά μου χρόνια. Τότε που θαρούσαμε πως η θάλασσα ήταν... κάπως έτσι, άντε ίσως μεγαλύτερη...

Έχω ζήσει βέβαια και δράματα. Θυμάμαι μια φορά που ένα παιδί μεγαλύτερό μου που πνίγηκε εκεί όταν ένα καλοκαίρι, δεν θυμάμαι ποιας χρονιάς, προσπάθησε να κάνει μπάνιο στα νερά της λίμνης και οι λάσπες το... ρούφηξαν. Και νομίζω ότι δεν θα ξεχάσω ποτέ την εικόνα από τις έρευνες που γινόταν στο βυθό με δύτες για να βρουν τον μικρό. Θρύνος, καλάματα, δράμα... Αλλά τις άσχημες μνήμες τις επισκιάζουν οι καλές στιγμές και η ομορφιά του τοπίου.

Τα τελευταία χρόνια ο Δήμος Θραψανού έχει κάνει χρήση ευρωπαϊκών προγραμμάτων και “μεταμόρφωσε” τη λίμνη και τον περίγυρό της σε ένα βιότοπο, σταθμό για τα αποδημητικά πουλιά. Παράλληλα έχει φτιάξει χώρους αναψυχής όπου το απόγευμα μπορούν να κένουν τη βόλτα τους οι χωριανοί και να απολαύσουν ένα μικρό δασάκι με δέντρα που χρόνο μετα χρόνο που τα βλεπω μεγαλώνουν, ενώ κάποια σπίτια όταν ολοκληρωθούν θα μπορούν να στεγάσουν ένα μουσείο αγγειοπλαστικής τέχνης και ένα πωλητήριο έργων. Και βεβαίως θα υπάρχουν τεχνήτες-αγγειοπλάστες και να μπορούν οι ξένοι επισκέπτες να τους δουν από κοντά να δημιουργούν στον τροχό.

Στη λίμνη υπάρχουν ακόμα ελεύθερες αγριόπαπιες και χήνες που ομορφαίνουν το τοπίο καθώς πλέουν στο νερό ή περπατούν στις όχθες της.

Το Θραψανό είναι χτισμένο σε υψόμετρο 399 μ. στην ενδοχώρα του νομού Ηρακλείου της Κρήτης. Πλούσιος τόπος, παραγωγικός με ελιές και αμπέλια, αλλά ο πιο κοντινός τόπος που μπορεί να βρει νερό, στο βορρά ή στο νότο του νησιού, είναι κάπου 30 χιλιόμετρα. Υπ' αυτήν την έννοια η λίμνη με το νερό της λειτουργεί ψυχολογικά για τους κατοίκους. Δροσίζει και δημιουργεί την αίσθηση ότι υπάρχει ένας όμορφος τόπος να κάνουν τη βόλτα τους το απόγευμα...

Ψαθάς και... καλοκαίρι, ο καλύτερος συνδυασμός

Posted in Τα δικά μου

Το Σάββατο που μας πέρασε τα “ΝΕΑ” είχαν ένα ένθετο βιβλίο του Δημήτρη Ψαθά “Οικογένεια Βλαμένου” Το διαβάζουμε στο σπίτι και γελάμε με την καρδιά μας. Του Λάμπρου του αρέσει να ακούει πριν κοιμηθεί το βράδυ. Αλλά το μεσημέρι το... ακροατήριο μεγαλώνει. Άρεσε υπερβολικά στη Στασούλα και τη μικρή εγγονή της, Αναστασία.

Μ' αρέσει κι εμένα πολύ το γράψιμο του Ψαθά. Προσπαθώ να διαβάζω θεατρικά, να μπαίνω στην ψυχολογία και το ρόλο των ηρώων, μελών της “Οικογένειας Βλαμένου” που είναι όντως σπάνιοι και ξεχωριστοί. Ανεβάζω τον τόνο της φωνής μου και τον κατεβάζω ανάλογα, προσπαθώ να μην είναι φλατ η ανάγνωση και αυτό αρέσει στον ακροατή.

Να δούμε πόσες μέρες θα μας πάρει να το τελειώσουμε. Είναι όμως, πρέπει να το παραδεχτούμε, δημιουργική η ανάγνωση τέτοιων βιβλίων μέσαστην καύσωνα του Ιουλίου.

Αυτό το Σάββατο 25/07 τα "ΝΕΑ" υπόσχονται νέο βιβλίο με χιούμορ, του Φρέντυ Γερμανού με 2 ευρώ επί πλέον. Ε, πρέπει να τελειώσουμε μέχρι τότε τον Ψαθά...

Πρώτη φορά στα δύο χρόνια “στηλώνει” έτσι τα πόδια του το Blog μου

Posted in Τα δικά μου

Εδώ, σ' αυτή τη σελίδα δείχνει να έχει "κολλήσει" το Blog  μου κοντά δύο εβδομάδες τώρα...

Δεν έχει ματαγίνει... Δύο χρόνια τώρα με κάποιες πολύ μικρές παρενθέσεις στη λειτουργία του το Blog μου λειτούργησε άψογα. Μάλιστα “πάνω” του είχα ¨χτίσει” και το “Μήνυμα” και τον “Διάλογο στα 146-62 δημοτικά” και τον “Διάλογο στο 54 Γυμνάσιο”.

Αλλά αυτή τη φορά τα... “στήλωσε” για τα καλά σαν το γαϊδούρι που δεν λέει να κάνει βήμα. Σταθερά “κολλημένο”, παρά τις ενημερώσεις. Και το χειρότερο είναι πως δεν ξέρω πού να απευθυνθώ για το πρόβλημα...

Αρκεί που έβαλαν μια ανακοίνωση να κάνουμε λίγο υπομονή, έως ότου ολοκληρωθεί η αναβάθμιση που κάνουν. Τα αμερικανάκια πιστεύουν ότι αρκεί αυτό, αν γίνει εσωτερικά και μόνο για τον ιδιοκτήτη του Blog

Τους είναι μάλλον αδιάφορο το τι σκέπτονται όλοι αυτοί που μέχρι πριν λίγες μέρες “έμπαιναν” να ενημερωθούν σχετικά με τα δημοσιεύματά μου.

Ας είναι. Δεν έχουμε καμιά άλλη επιλογή από το να περιμένουμε. Και στο μεταξύ, σιγά – σιγά, μάλλον θα μετακομίσουμε μόνιμα εδώ. Έτσι κι αλλιώς αυτός ήταν ο στόχος. Το είχαμε συζητήσει σε ανύποπτο χρόνο με τον Δήμο Αποστολίδη, τον ειδικό περί το internet που ποτέ του δε συμπάθησε τα Blog. Και, θυμάμαι, μου είχε πει: “Στήριξε τον Θραψανιώτη γιατί αυτός θα σου μείνει τελικά. Το Blog δεν πότε και πώς θα το χάσεις”.

Δεν θέλω να πιστέψω ότι ήρθε το τέλος. Τόσα σχέδια έκανα πάνω του, τόσες εγγραφές. Αλλά αν δεν παίρνει γιατρειά δεν θα τα βάψω και μαύρα...

Είδα πώς βγάζουν το μέλι από τις κερύθρες

Posted in Κρήτη

Ο Αγησίλαος ετοιμάζει τα πλαίσια με το μέλι να τα βάλει στο ειδικό μηχάνημα...

Χθες το μεσημέρι ο Αγησίλαος έπιασε να βγάλει το μέλι από τις κερύθρες και ζήτησα να δω πώς γίνεται. Δεν είχα ξαναδεί και πρέπει να πω ότι μου έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση. Ο Αγησίλαος έχει “στήσει” ένα μικρό εργαστήριο στο παλιό καφενείο του πατέρα του. Πρόκειται για ένα μηχάνημα που με τη φυγόκεντρο δύναμη μπορεί να ξεχωρίσει το μέλι από το κερί.

Εδώ, βέβαια, έχουν στήσει ολόκληρη πατέντα. Στο παλιό, χειροκίνητο μηχάνημα,τοποθέτησαν μηχαν΄λη ηλεκτρική και για να είναι πιο ελεγχόμενη χωρίς να καίει πολύ ρεύμα έβαλαν πάνω στα 220 Volt έναν μετατροπέα, φορτιστή μπαταρίας αυτοκινήτου, από τον οποίο ηλεκτροδοτείται.

Θέλει πολύ υπομονή όλη η διαδικασία. Πραγματικά, δυο ώρες μετά, δεν είχε βγάλει ούτε τρία κιλά μέλι. Τώρα αντιλαμβάνομαι γιατί το καλό μέλι είναι τελικά φθηνό στην τιμή που πωλείται.

Παρατηρώ τη δουλειά του Αγησίλαου. Βγάζει με πολύ προσοχή τα πλαίσια μέσα από την κυψέλη, όπου οι μέλισες έχουν χτίσει με επιμέλεια και φροντίδα τις κυψέλες τους. Όσες έχουν γεμίσει, οι μέλισες τις κλείνουν πάλι με κερί φυσικό. Και χρειάζεται πολύ προσοχή και ειδικά εργαλεία για να το αφαιρέσει ο μελισοκόμος πριν το βάλει μέσα στο μηχάνημα για να αρχίσει η περιστροφή και να βγει μ' αυτό τον τρόπο το μέλι χωρίς να χαλάσουν κυψέλες από το κερί που έχουν φτιάξει οι μέλισες.

Τέσσερα τέτοια πλαίσια χωράνε στο μηχάνημα. Και κάπου μισή ώρα για να φύγει το μέλι από μέσα, να πέσει κάτω, μέσα στον μεταλλικό κύλινδρο κι από κει να μπει μέσα στις γυάλινες συσκευασίες και να προωθηθεί στην κατανάλωση.

Ύστερα, κατά το μεσημέρι, ο Αγησίλαος ετοιμάζει ένα... κοκτέιλ για τα μελίσια του. Αυτή την εποχή, μεσούντος του καλοκαιριού, δεν υπάρχει πολύ τροφή έξω στη φύση και γι' αυτό σε λίγο θα πάνε τα μελίσια στη Σύμη, όπου υπάρχει άφθονη τροφή και νερό και νερό όλο το καλοκαίρι. Και τους βάζει ζάχαρη με νερό σε αναλογία ένα προς ενάμιση. Τρελαίνονται οι μέλισες από τη χαρά τους.

Αν δεν το κάνω αυτό, υπάρχει ο κίνδυνος, οι μέλισες για να επιβιώσουν να αρχίσουν να τρώνε το μέλι τους”, λέει ο Αγησίλαος.

Μυστικά των μελισοκόμων. Με προσοχή, με αγάπη και φροντίδα για τα μελίσια του, ασχολείται μ' αυτά μέχρι αργά το μεσημέρι...

Η θεία η Αννιώ και ο γιός της, Γιάννης...

Posted in Κρήτη

Η αυλή της Στασούλας. Πολλές φορές τα πρωινά κάθομαι εδώ και γράφω...

Τους βλέπω κάθε τόσο στο σπίτι της Στασούλας και τους χαίρομαι. Λέω για τη θεία μου την Αννιώ και τον ξάδελφό μου Γιάννη Θεοδωράκη που τα τελευταία χρόνια οι σχέσεις που αναπτύχθηκαν είναι οι καλύτερες.

Λέω τα τελευταία δέκα χρόνια, γιατί μέχρι τότε, με αφορμή τα άθλια κομματικά πάθη, ο πατέρας μου Λευέρης και ο θείος Αντίγονος, ο μικρότερος αδελφός του από τα εννιά που ήταν, δεν μιλιόντουσαν. Ο ένας δεξιός, ο άλλος καμάρωνε δημοκράτης, κόλλησαν μόνοι τους τις ταμπέλες και χωρίς να το θέλουν δημιούργησαν τεχνητά χωρίσματα.

Και λίγο πριν πεθάνουν, είδαν το λάθος τους και προσπάθησαν να το διορθώσουν. Αγκαλιάστηκαν, άφησαν χώρο να φανεί η αγάπη που την έκρυβαν επιμελώς, κυνηγημένοι από τα κομματικά πάθη και ξανάνοιωσαν αδέλφια. Είπαν πως έχασαν τσάμπα χρόνια, πως δεν άξιζε για κανέναν μια τέτοια συμπεριφορά που πονούσε αντί να δίνει χαρά.

Άργησαν πολύ, αλλά ευτυχώς για όλους μας διόρθωσαν το λάθος. Τώρα μας λείπουν και οι δύο. Ήταν πραγματικά ωραίοι κουμαλήδες. Κι εμείς ξαναβρίσκουμε τις ρίζες μας. Η θεία Αννιώ έχει βρει αποκούμπι στη Στασούλα. Όλα τα παιδιά της έφυγαν από το χωριό. Τα δύο αγόρια, ο Γιώργος κι ο Κωστής μένουν μόνιμα και εργάζονται στην Αθήνα, η κόρη, η Βαγγελιώ παντρεύτηκε στα Χανιά και ασχολήθηκε με την πολιτική, είναι αντιδήμαρχος και ο μικρός, ο Γιάννης μένει Ηράκλειο. Είναι πιο κοντά και πετιέται με το παραμικρό στο χωριό. Έχει φτιάξει κι ένα εξοχικό σπίτι για να μένει με τη γυναίκα του και τα τρία παιδιά του όταν έρχεται στο Θραψανό...

Βραδιές παρέας όμορφες που γεμίζουν τον άνθρωπο

Posted in Κρήτη

O Λάμπρος μας φωτογραφίζει από ψηλά. Χρειάστηκε να ανέβει στην ταράτσα. Όμορφη παρέα.

Τι είναι αυτό που κάνει τους ανθρώπους να αισθάνονται όμορφα, γεμάτοι, να μοιράζονται πράγματα και χωρίς ιδιαίτερα βαθιές αναλύσεις να είναι καλά; Είναι οι παρέες, οι φίλοι, τα βραδινά τραπέζια, που ξεκινούν από το τίποτα και καταλήγουν αργά τα μεσάνυχτα με ιστορίες, ανέκδοτα, γεγονότα.

Ζήσαμε χθες βράδυ μια τέτοια όμορφη παρέα. Είμασταν στην Sport Cafe” στο Αρκαλοχώρι, όταν τηλεφώνησε η αδελφή μου η Στασούλα, να μας πει πως στο σπίτι μας περίμεναν φίλοι που ήρθαν να μας δουν, ο Αιμίλιος και η γυναίκα του Κατινιώ. Ολοκληρώσαμε το παιχνίδι που ήταν σε εξέλιξη και επιστρέψαμε στο χωριό. Στο χώρο που βάζουμε τη μηχανή κάθονταν οι άντρες, ο Αιμίλιος, ο Μενέλαος, ο Αγησίλαος και ο αδελφός του Μιχάλης. Κι απέναντι στο δρόμο, οι γυναίκες, η Στασούλα, η Κατινιώ, η Χρυσούλα, η Ιωάννα κάθονταν στη βεγγέρα τους. Ήταν κοντά δέκα το βράδυ. Σηκώθηκαν και οι δυο, ο Αιμίλιος και η Κατινιώ, να μας χαρετίσουν. Είχαν ανέβει Αθήνα στα παιδιά τους και μόλις επέστρεψαν. Κι έβαλαν προτεραιότητα να έρθουν να μας δουν.

Ήπιαμε δυο ρακές μαζί τους κι ύστερα, σε χρόνο ρεκόρ, η Στασούλα έστρωσε τραπέζι στην αυλή, να πιούμε ένα κρασί με το... βρισκούμενο. Έτσι λένε τα τραπέζια που δεν είναι προγραμματισμένα...

Αυτό είναι το χωριό μου, το όμορφο Θραψανό, που ονειρευόμουν να ζήσω, κάποτε...

Αυτό είναι το χωριό μου, το Θραψανό... Φωτογραφημένο στις 6 Ιουλίου 2012. Τον αγαπώ αυτόν τον τόπο. Και κάποτε, ονειρευόμουν να ζήσω εκεί αρκετό καιρό, όταν θα έβγαινα στη σύνταξη.  Τώρα πια είμαι συνταξιούχος, έχοντας αλλάξει άποψη και πρωτεραιότητες στη ζωή μου... Η στιγμή που νόμιζα ότι δεν θα ερχόταν ποτέ, ήρθε! Δείτε ΕΔΩ μερικά πράγματα για το χωριό μου...

spiti.ktiti.dek23

Όταν η ζωή δεν το βάζει κάτω… Οι βουκαμβίλιες που ξεράθηκαν από την παγωνιά του Γενάρη 2017, όταν το χιόνι το έστρωσε για τα καλά στο χωριό (δες την ακριβώς από κάτω φωτογραφία, διότι είναι πολύ σπάνιο το χιόνι στο χωριό μας σε υψόμετρο 350 μ.). Χρειάστηκε να περιμένουμε λίγο... Αλλά ο χρόνος δεν είναι πρόβλημα, όσο είμαστε όρθιοι, μπορούμε και αντέχουμε τις αντιξοότητες… Η φωτογραφία αυτή, είναι τραβηγμένη το Νοέμβρη του 2023 όταν βάψαμε με άλλο χρώμα την εξωτερική και εσωτερική αυλή του σπιτιού...

xionismeno.spiti090117

Φωτογραφία τραβηγμένη στις 9/1/2017, στο χιονιά που άρεσε σε όλο το Θραψανό. Το πατρικό μου σπίτι, χιονισμένο. Απόλαυση οφθαλμών… Ευχαριστώ όσους είχαν την καλοσύνη και την προνοητικότητα να μου στείλουν αυτή τη φωτογραφία… Κάθε εποχή στο χωριό μου είναι όμορφη. Έτσι το βλέπω εγώ, έχοντας προσωπικά βιώματα… Οι όμορφες βουκαμβίλιες, από αυτόν τον πάγο, ξεράθηκαν, σε αντίθεση με την τριανταφυλλιά που, για άλλη μια φορά, αποδείχτηκε πολύ δυνατή και άντεξε... Αλλά η ζωή δεν σταματά! Ξαναπέταξαν πράσινα κλαριά, ξαναζωντάνεψαν!

parteria6

Φτιάξαμε και τα παρτέρια στα δυο περιβολάκια στην εξωτερική αυλή... Ο επόμενος στόχος, αν το θέλει ο Θεός και τον καταφέρουμε, είναι να μπουν πλακάκια και στις αυλές, τόσο στην εσωτερική, όσο και στην εξωτερική. Και μια πραγματική εξώπορτα που θα προστατεύει το σπίτι μας, καλύτερα, από τους ανόητους που δεν λείπουν. Ο στόχος παραμένει. Ελπίζω να τα καταφέρουμε να τον υλοποιήσουμε σ' αυτή τη ζωή.

thrapsano.arxio

Και μια ιστορική φωτογραφία που δείχνει το χωριό των πιθαράδων... Κρήτη, Θραψανό, 1958-1962, φωτογραφία του Roland Hampe. Την είδαμε δημοσιευμένη στη εφημερίδα ΠΑΤΡΙΣ Ηρακλείου της 10/5/2023. Τα νέα παιδιά, στις μέρες μας, συνεχίζουν αυτή την τέχνη. Αν τα βοηθούσε λίγο και η Πολιτεία, όλα θα ήταν καλύτερα... Δείτε κι αυτό ΕΔΩ το υπέροχο ντοκιμαντέρ για την αγγειοπλαστική στο Θραψανό που προβλήθηκε το Φλεβάρη του 2024  από την ΕΡΤ 3.

patris220624

Από την ημερήσια Ηρακλειώτικη εφημερίδα, ΠΑΤΡΙΣ. Την είδαμε δημοσιευμένη στη στήλη Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ, το Σάββατο 22/6/2024 με την ένδειξη: 1958-1962, Κρήτη, Θραψανό. Φωτογραφία Roland Hame (πηγή: Άσπρο και Μαύρο). Η φωτογραφία έχει και μια ακόμα συναισθηματική αξία για μένα. Τραβήχτηκε, όταν εγώ γενήθηκα. Και προφανώς έχει επιχρωματιστεί. Δεν υπήρχε χρωματιστό φίλμ, τότε...

egkainia.domis.agioplastikis

Κάτι μεγάλο και όμορφο έγινε στο χωριό μας. Ένα κέντρο Μινωικής αγγειπλασττικής. Για να θυμόμαστε την ιστορία, το ξεκίνησε ο πρώην δήμαρχος Θραψανού, Μανόλης Λαδωμένος, αλλά διάφορες δυσκολίες που δεν γνωρίζομαι δεν το άφησδαν να ολοκληρωθεί. Το εεκαινία σε ο δήμρχος κ. Κεγκέρογλου! Χαιρόμαστε που ένα σημαντικό και εμβληματικό έργο πολιτιστικής υποδομής, είναι πραγματικότητα. Ως αποτέλεσμα συνένωσης δυνάμεων του Δήμου Μινώα, του Υπουργείου Πολιτισμού, του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας, με την αρωγή της Περιφέρειας Κρήτης.

Ξεκίνησε να λειτουργεί στο χωριό μας, το Θραψανό, μια αξιόπιστη Δομή Αγγειοπλαστικής...

Σε ποια φάση βρίσκεται σήμερα η σελήνη; Θέλετε να ξέρετε;

Κάποτε το θέλαμε να επιστρέψουμε, όσο τίποτα άλλο... Τώρα, δεν είμαι πια βέβαιος...

elies.a.nikola1.081220

Μια προσπάθεια πριν τρία χρόνια να ξαναφτιάξω τις ελιές μου σε συργασία με συγχωριανό μου φίλο και συμμαθητή από το σχολείο απέδωσε σε μια πρώτη φάση, τρία χρόνια τώρα. Πέσαμε σε κακές εποχές. Ξηρασία, κακοχρονιά, αλλά είχα μια ευχάριστη έκπληξη από τον Μιχάλη. Παρά τις δυσκολίες βγάλαμε το λάδι της χρονιάς μας. Ευγνώμονες!

livades.diakopes2013

Η Λιβάδα... Η τεχνιτή λίμνη στο χωριό μου που τα καλοκαίρια περνούσα πολλές ώρες εδώ... Πανέμορφη και πάντα έχει κάτι εξαιρετικό να σου δώσει... Δείτε ΕΔΩ ένα βίντεο που τραβηξα πριν μερικά χρόνια από τη λίμνη. Έτσι είναι και σήμερα. Δεν έχει αλλάξει τίποτα... Η ίδια ομορφιά! Μόνο που εγώ δεν μπορώ να είμαι κοντά της, πια, με τη συχνότητα που ήμουν κάποτε...

panoramiki.livada.2014

Ιδού και μια πανοραμική φωτογραφία της λίμνης, που τράβηξα το χειμώνα του 2014 όταν κατέβηκα στο χωριό, για να μαζέψω τις ελιές μου...  Ελάτε, αν θέλετε, να σας πάω στις ελιές μου στου Μπουρμά. Δείτε ΕΔΩ. Τα τελευταία χρόνια δεν είχαν καρπό και από ότι δείχνουν τα πράγματα, ούτε και φέτος... Λογικό. Για να δώσουν καρπό, πρέπει να καλλιεργηθούν σωστά και φυσικά να βάλεις λιπάσματα. Κι αν το δεις από οικονομική άποψη, δεν είμαι βέβαιος ότι αξίζει τον κόπο...

 

 

Η ΕΡΓΑΣΙΑ ΜΑΣ ΚΑΙ Η ΠΙΣΤΗ ΜΑΣ

Η Αγία Γραφή περιγράφει μερικές φορές τους ανθρώπους με βάση την εργασία που έκαναν. Μιλάει για τον “Ματθαίο, τον εισπράκτορα φόρων”, τον “Σίμωνα τον βυρσοδέψη” και τον “Λουκά, τον αγαπητό γιατρό”. (Ματθ. 10:3· Πράξ. 10:6· Κολ. 4:14) Κάτι άλλο που χαρακτηρίζει τους ανθρώπους είναι οι πνευματικοί διορισμοί ή τα προνόμιά τους. Διαβάζουμε για τον Βασιλιά Δαβίδ, τον προφήτη Ηλία και τον απόστολο Παύλο. Αυτοί οι άντρες εκτιμούσαν τους θεόδοτους διορισμούς τους. Παρόμοια και εμείς, αν έχουμε προνόμια υπηρεσίας, πρέπει να τα εκτιμούμε.

Ο αρχικός σκοπός του Ιεχωβά για την ανθρωπότητα ήταν να ζει για πάντα εδώ στη γη. (Γέν. 1:28· Ψαλμ. 37:29) Ο Θεός πρόσφερε γενναιόδωρα στον Αδάμ και στην Εύα διάφορα πολύτιμα δώρα που τους έδιναν τη δυνατότητα να απολαμβάνουν τη ζωή. (Διαβάστε Ιακώβου 1:17) Ο Ιεχωβά τούς χάρισε ελεύθερη βούληση, την ικανότητα να κάνουν λογικές σκέψεις και τη δυνατότητα να αγαπούν και να απολαμβάνουν φιλίες.

Ο Δημιουργός μιλούσε στον Αδάμ και τον συμβούλευε για το πώς να δείχνει την υπακοή του. Ο Αδάμ μάθαινε επίσης πώς να καλύπτει τις ανάγκες του καθώς και πώς να φροντίζει τα ζώα και τη γη. (Γέν. 2:15-17, 19, 20) Ο Ιεχωβά προίκισε επίσης τον Αδάμ και την Εύα με τις αισθήσεις της γεύσης, της αφής, της όρασης, της ακοής και της όσφρησης. Έτσι μπορούσαν να απολαμβάνουν πλήρως την ομορφιά και τα άφθονα αγαθά του παραδεισένιου σπιτιού τους. Για το πρώτο ανθρώπινο ζευγάρι, οι δυνατότητες να έχουν απόλυτα ικανοποιητική εργασία, να νιώθουν πλήρεις και να κάνουν ανακαλύψεις, ήταν απεριόριστες.

Τι μπορούμε να μάθουμε από τα λόγια που είπε ο Ιησούς στον Πέτρο; Χρειάζεται να προσέξουμε ώστε να μην αφήσουμε την αγάπη μας για τον Χριστό να εξασθενήσει και την προσοχή μας να αποσπαστεί από τα συμφέροντα της Βασιλείας. Ο Ιησούς γνώριζε πολύ καλά τις πιέσεις που σχετίζονται με τις ανησυχίες αυτού του συστήματος πραγμάτων. Ας μάθουμε, να εκτιμούμε όσα έχουμε...

ΕΝΑ SITE "ΑΠΑΓΚΙΟ" ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ!

Αυτόν τον ιστότοπο τον «παλεύω» πολλά χρόνια. Πολύ πριν γνωρίσω την αλήθεια και βρω σκοπό στη ζωή μου. Φανταζόμουν τον εαυτό μου συνταξιούχο στο χωριό, με μια σχετικά καλή οικονομική επιφάνεια, δεδομένης μιας καλής σύνταξης που είχα οικοδομήσει πολλά πάνω της και ήθελα να έχω κάτι, για να περνάω το χρόνο μου.

Σήμερα, όλα έχουν αλλάξει γύρω μου, όλα εκτός από το Site αυτό. Δηλαδή, άλλαξε κι αυτό λιγάκι προσανατολισμό… Αντί να περνάει την ώρα του με κούφια δημοσιογραφικά θέματα, που δεν είχαν να προσφέρουν και πολλά πράγματα στους ανθρώπους, προσφέρει ελπίδα για ένα βέβαιο, καλύτερο αύριο.

Αυτήν την αληθινή ελπίδα, προσπαθεί να βάλει στις καρδιές των αναγνωστών του και να τους ενθαρρύνει να πιστέψουν ότι όλες αυτές οι δυσκολίες κάθε μορφής που ζούμε είναι παροδικές. Τα ωραία, είναι μπροστά μας... Και μπορούμε να τα ζήσουμε, φτάνει να το θέλουμε πραγματικά.

Αρκεί να μη στηριζόμαστε στην αξιοπιστία των ανθρώπων που σήμερα είναι κι αύριο όχι… Ούτε στις δυνάμεις μας. Αλλά στον Λόγο Εκείνου που είναι απόλυτα αξιόπιστος και να ακολουθούμε στη ζωή μας τις φωτεινές προειδοποιητικές  πινακίδες που έχει βάλει στο δρόμο μας…

ΚΡΕΟΝΤΑΣ, τέλος...

Το φύλλο που βλέπετε εδώ είναι το τελευταίο της εκδοτικής προσπάθειας του Εξωραϊστικού Συλλόγου της Κολοκυνθούς,  “Κρέοντας”. Δείτε το ΕΔΩ. Είναι το τεύχος 25 κι ΕΔΩ δείτε το αμέσως προηγούμενο. Ο ΚΡΕΟΝΤΑΣ αναγκάστηκε να αναστέλλει την έκδοσή του στην πρώτη μεγάλη οικονομική κρίση. Σε δύσκολες εποχές δεν άντεχε άλλο, τα δυσβάσταχτα οικονομικά βάρη. Βέβαια κάθε φύλλο που αναστέλλει την έκδοσή του, θέλει να ελπίζει και ονειρεύεται την επανέκδοση του... Μακάρι να γίνει έτσι. Και να μην είναι μόνο οι καλές προθέσεις των ανθρώπων του Συλλόγου...

Στο ρόλο του Συνταξιούχου

Αν έχεις κάπου να κρατηθείς, αν μπορείς να περιμένεις, η υπομονή αμείβεται.
Άπό τις 24/10/2020 είμαι πια συνταξιούχος!… Όλα εξελίχθηκαν καλά, όπως το περίμενα και τον Νοέμβρη του 2020 μπήκαν τα χρήματα της σύνταξης μου στο λογαριασμό μου. κι από τότε όλα γίνονται κανονικά, στην ώρα τους... Η αγωνία μου μετρούσε από τον Νοέμβριο του 2019, οπότε και κατέθεσα τα χαρτιά μου. Μια διαδικασία που κράτησε σχεδόν ένα χρόνο! 

Όλα αυτά έγιναν μέσα σε μια πρωτόγνωρη, δύσκολη εποχή του κορονοϊού Covid-19, με λοκντάουν και χωρίς τις μικρές εφημερίδες που βγάζω. Και όμως, όλα πήγαν καλά! Με τη βοήθεια ανθρώπων που μας αγαπούν, των παιδιών της Σούλας, δεν έχασα καμιά από τις ρυθμίσεις που είχα κάνει... Και δεν στερηθήκαμε τίποτα, από τα βασικά πράγματα. Ο Ιεχωβά να τους ευλογεί!

Δοξάζω τον Ιεχωβά για την καλή έκβαση του πράγματος! Και τον ευχαριστώ, γιατί αν δεν ήταν το ισχυρό χέρι Του να με οπλίζει με υπομονή και εγκαρτέρηση, όλα θα ήταν πολύ πιο δύσκολα!

Μικρές πινελιές αγάπης

athina1

Γεμάτος όμορφες, ξεχωριστές πινελιές, είναι αυτός ο ιστότοπος που διαβάζετε. Ξεκίνησε, για να καλύψει κάποιες ανάγκες έκφρασης, με δημοσιογραφικό κυρίως περιεχόμενο και τον βλέπουμε να εξελίσσεται ουσιαστικά σε ένα σημείο συνάντησης και επαφής, ανάμεσα σε φίλους. Και η αναφορά στις πινελιές δεν είναι καθόλου τυχαία. Κάπως έτσι δεν λειτουργούν και οι ζωγράφοι; Μόνο που εδώ το πράγμα μοιράζεται, ανάμεσα στις λέξεις και τις εικόνες. Και περιγράφουν μια ζωή πραγματική, όχι από αυτές που κυριαρχούν στη φαντασία και στο διαδίκτυο.

Δοκιμασία από τον Covid-19

Ότι μέχρι χθες, μόνο ως θεωρία γνωρίζαμε, το είδαμε να εφαρμόζεται στη ζωή μας... Και πήραμε τα μαθήματα μας. Δείτε ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ.

Το "φευγιό" της αδερφής μου

Η Γιωργία μας "έφυγε" για πάντα από κοντά μας το 2011. Και ο θάνατος του Γιάννη έναν ακριβώς χρόνο, μετά. Λιγοστεύουμε...

Έφυγε και ο Κωστής μας

Λιγοστεύουμε... Μετά τη Γεωργία μας, "έφυγε" και ο Κωστής μας. Τον αποχαιρετήσαμε (δείτε ΕΔΩ) με συγκίνηση... Θα τα ξαναπούμε αδελφέ!

Developed by OnScreen - Content by Nikos Theodorakis - Powered by FRIKTORIA