Εδώ, σ' αυτή τη σελίδα δείχνει να έχει "κολλήσει" το Blog  μου κοντά δύο εβδομάδες τώρα...

Δεν έχει ματαγίνει... Δύο χρόνια τώρα με κάποιες πολύ μικρές παρενθέσεις στη λειτουργία του το Blog μου λειτούργησε άψογα. Μάλιστα “πάνω” του είχα ¨χτίσει” και το “Μήνυμα” και τον “Διάλογο στα 146-62 δημοτικά” και τον “Διάλογο στο 54 Γυμνάσιο”.

Αλλά αυτή τη φορά τα... “στήλωσε” για τα καλά σαν το γαϊδούρι που δεν λέει να κάνει βήμα. Σταθερά “κολλημένο”, παρά τις ενημερώσεις. Και το χειρότερο είναι πως δεν ξέρω πού να απευθυνθώ για το πρόβλημα...

Αρκεί που έβαλαν μια ανακοίνωση να κάνουμε λίγο υπομονή, έως ότου ολοκληρωθεί η αναβάθμιση που κάνουν. Τα αμερικανάκια πιστεύουν ότι αρκεί αυτό, αν γίνει εσωτερικά και μόνο για τον ιδιοκτήτη του Blog

Τους είναι μάλλον αδιάφορο το τι σκέπτονται όλοι αυτοί που μέχρι πριν λίγες μέρες “έμπαιναν” να ενημερωθούν σχετικά με τα δημοσιεύματά μου.

Ας είναι. Δεν έχουμε καμιά άλλη επιλογή από το να περιμένουμε. Και στο μεταξύ, σιγά – σιγά, μάλλον θα μετακομίσουμε μόνιμα εδώ. Έτσι κι αλλιώς αυτός ήταν ο στόχος. Το είχαμε συζητήσει σε ανύποπτο χρόνο με τον Δήμο Αποστολίδη, τον ειδικό περί το internet που ποτέ του δε συμπάθησε τα Blog. Και, θυμάμαι, μου είχε πει: “Στήριξε τον Θραψανιώτη γιατί αυτός θα σου μείνει τελικά. Το Blog δεν πότε και πώς θα το χάσεις”.

Δεν θέλω να πιστέψω ότι ήρθε το τέλος. Τόσα σχέδια έκανα πάνω του, τόσες εγγραφές. Αλλά αν δεν παίρνει γιατρειά δεν θα τα βάψω και μαύρα...

Ο Αγησίλαος ετοιμάζει τα πλαίσια με το μέλι να τα βάλει στο ειδικό μηχάνημα...

Χθες το μεσημέρι ο Αγησίλαος έπιασε να βγάλει το μέλι από τις κερύθρες και ζήτησα να δω πώς γίνεται. Δεν είχα ξαναδεί και πρέπει να πω ότι μου έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση. Ο Αγησίλαος έχει “στήσει” ένα μικρό εργαστήριο στο παλιό καφενείο του πατέρα του. Πρόκειται για ένα μηχάνημα που με τη φυγόκεντρο δύναμη μπορεί να ξεχωρίσει το μέλι από το κερί.

Εδώ, βέβαια, έχουν στήσει ολόκληρη πατέντα. Στο παλιό, χειροκίνητο μηχάνημα,τοποθέτησαν μηχαν΄λη ηλεκτρική και για να είναι πιο ελεγχόμενη χωρίς να καίει πολύ ρεύμα έβαλαν πάνω στα 220 Volt έναν μετατροπέα, φορτιστή μπαταρίας αυτοκινήτου, από τον οποίο ηλεκτροδοτείται.

Θέλει πολύ υπομονή όλη η διαδικασία. Πραγματικά, δυο ώρες μετά, δεν είχε βγάλει ούτε τρία κιλά μέλι. Τώρα αντιλαμβάνομαι γιατί το καλό μέλι είναι τελικά φθηνό στην τιμή που πωλείται.

Παρατηρώ τη δουλειά του Αγησίλαου. Βγάζει με πολύ προσοχή τα πλαίσια μέσα από την κυψέλη, όπου οι μέλισες έχουν χτίσει με επιμέλεια και φροντίδα τις κυψέλες τους. Όσες έχουν γεμίσει, οι μέλισες τις κλείνουν πάλι με κερί φυσικό. Και χρειάζεται πολύ προσοχή και ειδικά εργαλεία για να το αφαιρέσει ο μελισοκόμος πριν το βάλει μέσα στο μηχάνημα για να αρχίσει η περιστροφή και να βγει μ' αυτό τον τρόπο το μέλι χωρίς να χαλάσουν κυψέλες από το κερί που έχουν φτιάξει οι μέλισες.

Τέσσερα τέτοια πλαίσια χωράνε στο μηχάνημα. Και κάπου μισή ώρα για να φύγει το μέλι από μέσα, να πέσει κάτω, μέσα στον μεταλλικό κύλινδρο κι από κει να μπει μέσα στις γυάλινες συσκευασίες και να προωθηθεί στην κατανάλωση.

Ύστερα, κατά το μεσημέρι, ο Αγησίλαος ετοιμάζει ένα... κοκτέιλ για τα μελίσια του. Αυτή την εποχή, μεσούντος του καλοκαιριού, δεν υπάρχει πολύ τροφή έξω στη φύση και γι' αυτό σε λίγο θα πάνε τα μελίσια στη Σύμη, όπου υπάρχει άφθονη τροφή και νερό και νερό όλο το καλοκαίρι. Και τους βάζει ζάχαρη με νερό σε αναλογία ένα προς ενάμιση. Τρελαίνονται οι μέλισες από τη χαρά τους.

“Αν δεν το κάνω αυτό, υπάρχει ο κίνδυνος, οι μέλισες για να επιβιώσουν να αρχίσουν να τρώνε το μέλι τους”, λέει ο Αγησίλαος.

Μυστικά των μελισοκόμων. Με προσοχή, με αγάπη και φροντίδα για τα μελίσια του, ασχολείται μ' αυτά μέχρι αργά το μεσημέρι...

Η αυλή της Στασούλας. Πολλές φορές τα πρωινά κάθομαι εδώ και γράφω...

Τους βλέπω κάθε τόσο στο σπίτι της Στασούλας και τους χαίρομαι. Λέω για τη θεία μου την Αννιώ και τον ξάδελφό μου Γιάννη Θεοδωράκη που τα τελευταία χρόνια οι σχέσεις που αναπτύχθηκαν είναι οι καλύτερες.

Λέω τα τελευταία δέκα χρόνια, γιατί μέχρι τότε, με αφορμή τα άθλια κομματικά πάθη, ο πατέρας μου Λευέρης και ο θείος Αντίγονος, ο μικρότερος αδελφός του από τα εννιά που ήταν, δεν μιλιόντουσαν. Ο ένας δεξιός, ο άλλος καμάρωνε δημοκράτης, κόλλησαν μόνοι τους τις ταμπέλες και χωρίς να το θέλουν δημιούργησαν τεχνητά χωρίσματα.

Και λίγο πριν πεθάνουν, είδαν το λάθος τους και προσπάθησαν να το διορθώσουν. Αγκαλιάστηκαν, άφησαν χώρο να φανεί η αγάπη που την έκρυβαν επιμελώς, κυνηγημένοι από τα κομματικά πάθη και ξανάνοιωσαν αδέλφια. Είπαν πως έχασαν τσάμπα χρόνια, πως δεν άξιζε για κανέναν μια τέτοια συμπεριφορά που πονούσε αντί να δίνει χαρά.

Άργησαν πολύ, αλλά ευτυχώς για όλους μας διόρθωσαν το λάθος. Τώρα μας λείπουν και οι δύο. Ήταν πραγματικά ωραίοι κουμαλήδες. Κι εμείς ξαναβρίσκουμε τις ρίζες μας. Η θεία Αννιώ έχει βρει αποκούμπι στη Στασούλα. Όλα τα παιδιά της έφυγαν από το χωριό. Τα δύο αγόρια, ο Γιώργος κι ο Κωστής μένουν μόνιμα και εργάζονται στην Αθήνα, η κόρη, η Βαγγελιώ παντρεύτηκε στα Χανιά και ασχολήθηκε με την πολιτική, είναι αντιδήμαρχος και ο μικρός, ο Γιάννης μένει Ηράκλειο. Είναι πιο κοντά και πετιέται με το παραμικρό στο χωριό. Έχει φτιάξει κι ένα εξοχικό σπίτι για να μένει με τη γυναίκα του και τα τρία παιδιά του όταν έρχεται στο Θραψανό...

O Λάμπρος μας φωτογραφίζει από ψηλά. Χρειάστηκε να ανέβει στην ταράτσα. Όμορφη παρέα.

Τι είναι αυτό που κάνει τους ανθρώπους να αισθάνονται όμορφα, γεμάτοι, να μοιράζονται πράγματα και χωρίς ιδιαίτερα βαθιές αναλύσεις να είναι καλά; Είναι οι παρέες, οι φίλοι, τα βραδινά τραπέζια, που ξεκινούν από το τίποτα και καταλήγουν αργά τα μεσάνυχτα με ιστορίες, ανέκδοτα, γεγονότα.

Ζήσαμε χθες βράδυ μια τέτοια όμορφη παρέα. Είμασταν στην “Sport Cafe” στο Αρκαλοχώρι, όταν τηλεφώνησε η αδελφή μου η Στασούλα, να μας πει πως στο σπίτι μας περίμεναν φίλοι που ήρθαν να μας δουν, ο Αιμίλιος και η γυναίκα του Κατινιώ. Ολοκληρώσαμε το παιχνίδι που ήταν σε εξέλιξη και επιστρέψαμε στο χωριό. Στο χώρο που βάζουμε τη μηχανή κάθονταν οι άντρες, ο Αιμίλιος, ο Μενέλαος, ο Αγησίλαος και ο αδελφός του Μιχάλης. Κι απέναντι στο δρόμο, οι γυναίκες, η Στασούλα, η Κατινιώ, η Χρυσούλα, η Ιωάννα κάθονταν στη βεγγέρα τους. Ήταν κοντά δέκα το βράδυ. Σηκώθηκαν και οι δυο, ο Αιμίλιος και η Κατινιώ, να μας χαρετίσουν. Είχαν ανέβει Αθήνα στα παιδιά τους και μόλις επέστρεψαν. Κι έβαλαν προτεραιότητα να έρθουν να μας δουν.

Ήπιαμε δυο ρακές μαζί τους κι ύστερα, σε χρόνο ρεκόρ, η Στασούλα έστρωσε τραπέζι στην αυλή, να πιούμε ένα κρασί με το... βρισκούμενο. Έτσι λένε τα τραπέζια που δεν είναι προγραμματισμένα...

Ολόκληρη σελίδα δίνει η “Πατρίδα” στο ρεπορτάζ του Γιάννη Ζωράκη, με τον τίτλο που βάζω κι εγώ στο σημείωμά μου. Έχει τρεις φωτογραφίες με επιχειρήσεις από καφετέριες που έχουν στις τζαμαρίες κολλημένο το σήμα “ενοικιάζεται” και ένα ιδιοκτήτη που μιλάει για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει.

Ε, άμα κλείνουν και καφετερίες, τότε είναι να ανησυχούμε πραγματικά. Κι εγώ που νόμιζα ότι όλα μπορείς να τους τα κόψεις εκτός από τον καφέ...

Πάντως στο Θραψανό που βλέπω και στο Αρκαλοχώρι που πηγαίνουμε, δεν βλέπω να έχουν πρόβλημα. Λιγότερο κόσμο ναι, αλλά όχι και πρόβλημα...

Το βλέπεις παντού ένα γύρο... Ο κόσμος είναι "μαζεμένος". Δεν έχει πολλά έξοδα, προσπαθεί να τα βγάλει πέρα με τα απαραίτητα, δεν είναι καιρός για σπατάλες. ..

Στην "Sport Cafe" έχουν βάλει τη ΝΕΤ που δείχνει το φιλικό του Παναθηναϊκού με τη γερμανικη Γκλάντμπαχ. Έχουν καθίσει όλοι οι βάζελοι και βλέπουν στην τηλεόραση του Cafe. Και σχολιάζουν τους παίκτες. Έχουν πλάκα οι φίλαθλοι. Την άποψή τους πρέπει οπωσδήποτε να τη λάβει υπόψη του ο Τεν Κάτε. "Κάποιοι δεν χρειάζονται στην ομάδα και πρέπει να τους δώσει ο ΠΑΟ". Ατμόσφαιρα εφημερίδας. Αθλητικό τμήμα. Άρχισε να μου λείπει. Και να, που είναι μπροστά στα μάτια μου.

Πιο δίπλα παίζουν ένα πρωτάθλημα τάβλι. Το πάθος για τη νίκη είναι μεγάλο. Ούτε που ασχολούνται με την Τ.V.

Εντυπωσιακό για την εποχή το σημερινό πρωτοσέλιδο της "Πατρίδας". Εν μέσω Ιουλίου η ηρακλειώτικη εφημερίδα προσπαθεί να προσδιορίσει το μέγεθος της κρίσης στο νομό.

Καλοκαίρι 2009 στη δροσερή πηγή της Σήμης, κοντά στη ΒΙάννο, μια Κυριακή μεσημέρι. Με την αδελφή μου, Στασούλα και τη γυναίκα του Αιμίλιου, Αντιγόνη.

Οι περισότεροι άνθρωποι αρέσκονται να βάζουν ένα πρόγραμμα στη ζωή τους. Αυτή την ώρα θα ξυπνήσουν, αυτή θα πάνε στη δουλειά τους, κάποια συγκεκριμένη ώρα θα σχολάσουν και θα πάνε, είτε στο σπίτι τους να ξεκουραστούν, είτε σε άλλη δουλειά να συνεχίσουν... Καλοκουρντισμένα μηχανάκια όπου μήνες ολόκληρους κρατάνε ένα πρόγραμμα που, είτε το έχουν επιλέξει οι ίδιοι, είτε το έχουν επιβάλει οι συνθήκες.

Κι έρχεται καλοκαίρι... Ο υδράργυρος χτυπάει στο κόκκινο, οι ρυθμοί αναγκαστικά πέφτουν. Χρειαζόμαστε, ανάγκη πάσα, να βγούμε από το πρόγραμμα, να λειτουργήσουμε πιο χαλαρά. Να κοιμηθούμε περισσότερο, να κινηθούμε νωχελικά, να πάρουμε ένα μεσημεριανό υπνάκο, να αφήσουμε για λίγο πίσω τις παλιές συνήθειες... Πόσο θα κρατήσει αυτό; Όσο κι αν κρατήσει, θα μοιάζει πάντα λίγο. Θα μας χρειάζεται κάτι περισσοτερο.

Αλλά το καλό θα έχει κι όλας συντελεστεί. Κάπου ο οργανισμός θα έχει κάνει το... σέρβις του. Κάπου θα είμαστε πιο προετοιμασένοι να επιστρέψουμε στην προγραμματισμένη επαγγελματική ζωή μας.

Τέτοιες μέρες βιώνω τώρα... Οι διακοπές στο δίνουν αυτό το προνόμιο κι εγώ δεν είμαι, για τίποτα στον κόσμο, διατεθημένος να το χάσω...

Μέρες ζεστές, νωχελικές, του Ιουλίου. Με τα τζιτζίκια, κάπου κοντά, να έχουν “στήσει” τρελό τραγούδι, όμορφο, χαλαρωτικό, τέτοιο που δεν εμποδίζει καθόλου έναν υπνάκο τ' απομεσήμερο. Ανοίγω τις πόρτες μου και κάνει ρεύμα στο διαμπερές διαμέρισμα που μένουμε. Μια φυσική δροσιά έρχεται να γεμίσει τα πνευμόνια μου. Φτιάχνω έναν καφέ. Διαβάζω τις εφημερίδες μου. Αυτή είναι ζωή... Ζωή των διακοπών!