Άλλη μια άποψη του χωριού μου, του Θραψανού...

Εμένα τώρα “αγρότη” να με πεις δε λέει... Έλα όμως που από την περιουσία που μας έδωσε ο πατέρας μου κρατώ τέσσερα κομμάτια αγροτικής γης με ελαιόδεντρα. Ξεχασμένα τα έχω. Τα καλλιεργεί ο Λευτέρης της Στασούλας, παίρνει τον καρπό και μου δίνει, ύστερα από συμφωνία, μόνο τόσο όσο χρειάζομαι για να περάσω τη χρονιά στην Αθήνα.

Το ζητούμενο για μένα είναι να καταφέρω κάποτε, ως συνταξιούχος, να γυρίσω στο χωριό και να έχω κάτι να ασχολούμαι. Ο στόχος μου είναι απλά να κρατηθούν ζωντανά.

Και να, που ξαφνικά αποφάσισαν να τα βάλουν στο κτηματολόγιο. Πήραν αεροφωτογραφίες και ύστερα πήγε ο καθένας και δήλωσε τα δικά του κομμάτια γης.

Σε όλη αυτή τη διαδικασία εγώ απήχα. Καθώς η δουλειά μου είναι μόνιμα στην Αθήνα ανέλαβαν τα αδέλφια μου να διεκπεραιώσουν αυτή τη διαδικασία. Είχα την αίσθηση ότι όλα πήγαιναν καλά, ραχατλίδικα, όπως δουλεύει το δημόσιο. Μέχρι που ξαφνικά, την περασμένη Πέμπτη το πρωί, το τηλέφωνο της Στασούλας χτύπησε. Στην άλλη άκρη της γραμμής ήταν η γραμματέας του Αγροτικού Συνεταιρισμού Θραψανού, η Χαρά. Υπάρχει, λέει, ένα λάθος στις αεροφωτογραφίες και στα δηλωμένα στο Ε9 στην Εφορία. Δεν ξέρω ακριβώς περί τινος πρόκειται αλλά πρέπει να ασχοληθώ λίγο με το θέμα. Να γίνω, για λίγο, αγρότης και να... διεκδικήσω την περιουσία μου...

Η Χαρά με στέλνει στα γραφεία της Ένωσης Αγροτικών Συνεταιρισμών Ηρακλείου στο Καστέλλι. Τα βρίσκω. Υπάρχει ολόκληρη ουρά από χωριανούς. Κάποιους τους ξέρω. Κάποιων οι φάτσες μου είναι γνωστές αλλά δεν θυμάμαι τα ονόματά τους. Όσοι με γνωρίζουν με χαιρετούν. Οι άλλοι σιγοψυθιρίζουν: “Μπρεσύ, ο Νίκος του Λευτέρη του Κουμαλή δεν είναι;”

Είναι δυο κορίτσια υπάλληλοι απέναντί μας μπροστά στα κομπιούτερ τους. Η μία “παίζει” με το ποντίκι της, αλλάζει σελίδες στον υπολογιστή της, αλλά δεν ασχολείται καθόλου με τον κόσμο που περιμένει. Η άλλη πασχίζει να βγάλει άκρη με τα... μπερδέματα. Έχει απέναντί της εμάς, οκτώ τον αριθμό, ανθρώπους που περιμένουμε να εξυπηρετηθούμε.

Έχει κι ένα μεγάλο γραφείο συσκέψεων. Πάνω του κρατώ σημειώσεις για τούτη την ανάρτηση. Ακούω αντιδράσεις. Οι περισσότεροι είναι εκνευρισμένοι. “Χαμένος χρόνος για το τίποτα”, λένε.

Δείχνουν τις αεροφωτογραφίες με την περιοχή που εντοπίζεται το πρόβλημα και επιβεβαιώνει ή όχι, ότι έχει καταγράψει το μηχάνημα. Κάποιες περιπτώσεις είναι όντως μπερδεμένες και αργούν. Άλλες γίνονται γρήγορα...

Είμαι ήδη τρεις ώρες εδώ και ακόμα δεν έχω καταλάβει για τι ακριβώς μας έχουν φωνάξει. Μια περίπτωση του παλιού γείτονα Μιχάλη του Πέτρο “έφαγε” από την κοπέλα κοντά μια μισή ώρα για δύο ανεντόπιστα αγροτεμάχια. Για το ένα μάλιστα, απογοητευμένη η κοπέλα από την προσπάθεια του είπε να βρει κανένα γείτονα με εντοπισμένο το αγροτεμάχιο και να ξαναπάει με τον κωδικό του.

Ευτυχώς μέσα στην κουβέντα μου λένε ότι το Ε9 είναι απαραίτητο για να κάνω δουλειά. Επικοινωνώ με τον Πέτρο Ρουμπέν, τον λογιστή μουγια να μοπυ το στείλει στο φαξ της Ένωσης. Ο Πέτρος, ας είναι καλά, ανταποκρίνεται άμεσα.

Η ώρα περνά. Βαρέθηκα να περιμένω άπραγος. Τσεκάρησα την ουρά και βγήκα μια βόλτα στο Καστέλλι. Έκανα μια δουλειά στην Αγροτική Τράπεζα, αγόρασα εφημερίδες, πήρα μια κάρτα για το κινητό – φωτογραφική μηχανή της Cosmote, έβαλα βενζινη στη μηχανή και τηλεφωνήθηκα με τη Στασούλα για να μην ανησυχεί τόσο που λείπω. Είναι στη Γεωργία μας και μας καλέι εκεί το μεσημέρι για φαί. Ελπίζω να τελειώσουμε κάποια στιγμή και να πάω. Δύο και έφτασε όταν τέλειωσα. Είμαι εδώ από τις δέκα το πρωί. Ευτυχώς το δικό μου ζήτημα διεκπεραιώθηκε γρήγορα. Το κτήμα στους “Τροχάλους” είχε δηλωθει το μισό χέρσο και το άλλο μισό αμπέλι. Το δήλωσα όλο ελιές, κάπου 28 ρίζες. Κατά λάθος δήλωσα μόνο 25... Μικρό το κακό.