Το σπίτι του Κωστή μας στο Θραψανό...

Το έχουν εδώ σαν έθιμο και επειδή το κρατούν οφείλουμε να προσαρμοστούμε όλοι εμείς που ζούμε μακριά, στην Αθήνα.

Ήρθαμε; Πρέπει να πάμε να τους δούμε. Λέω για τα αδέρφια μου, τη Γεωργία και τον Κωστή, 20 χρόνια μεγαλύτερη μου η πρώτη, 18 ο δεύτερος. Μένουμε στη Στασούλα κι έτσι είναι φυσικό να θέλουν να μας δουν. Ωστόσο η Γεωργία έχει φορτωθεί στην πλάτη της ένα κάρο βάρη, τον άνδρα της, μεγάλο στην ηλικία με σοβαρά προβλήματα υγείας και τα παιδιά της κόρης της Ελένης, τη Γιωργία και τον Γιάννη, επειδή δουλεύει κι αυτή και ο άνδρας της στα ξενοδοχεία αυτή την περίοδο.

Κι ο Κωστής έχει βάλει στο κεφάλι του πολύ δουλειά καθώς "κρατάει", στην ηλικία του, ολόκληρο καμίνι, ενώ ο ίδιος ως μάστορας, δουλεύει περισσότερο από τον καθένα. Για φαντάσου να χτυπάει δωδεκάωρα στην ηλικία των 67 χρόνων...

Το έθιμο θέλει επίσης να μας κάνουν το τραπέζι ένα βράδυ. Έλα όμως που ο Κωστής, όπως τρέχει, δεν έχει χρόνο και θέλει να πάμε σε ταβέρνα. Για να πω την αλήθεια δεν τρελαίνομαι. Προτιμώ την απλή παρεούλα με τους ανθρώπους της γειτονιάς, παρά να τρέχω στις απρόσωπες ταβέρνες.

Έλα όμως που δεν το παίρνουν έτσι... Παραπονιούνται στη Στασούλα, όχι σε μένα, ότι τάχα μου αυτή δεν μας αφήνει να πάμε στο σπίτι τους. Αν είναι δυνατόν; Μικρά παιδιά είμαστε;

Ας είναι, χθες πήγαμε στο σπίτι του Κωστή, καθίσαμε μισή ώρα, είπιαμε τον καφέ μας, κουβεντιάσαμε λίγο και... ελπίζω να σταματήσουν τα αδικαιολόγητα παράπονα...

Και το σπίτι της Γεωργίας μας...

Ανέμελες στιγμές από τις φετινές διακοπές. Εδώ πάνω σ' ένα τεράστιο πλάτανο στη Σύμη.

Μετρώ ώρες πια στο Θραψανό. Αύριο το μεσημέρι στις 2 με το πλοίο KNOSSOS PALACE ταξιδεύουμε για Πειραιά, Αθήνα κι αν όλα πάνε καλά, για την Ερέτρια όπου ο Λάμπρος με τη μαμά του θα συνεχίσουν τις διακοπές τους.

Εγώ πρέπει να επιστρέψω στην Αθήνα το πρωί (ή το μεσημέρι;) της Δευτέρας για να ετοιμαστώ για την επιστροφή μου στη δουλειά. Ώρα να ετοιμαστούν και οι άλλοι για τις διακοπές τους κι εγώ να σταθώ στο... πόδι τους στην εφημερίδα με τα τριήμερα ΠΣΚ να γεμίζουν τη ζωή μου το υπόλοιπο καλοκαίρι.

Όσοι παρακολουθείτε αυτό το site, στις πολύ τακτικές ενημερώσεις του, γνωρίζετε ήδη πόσο όμορφα πέρασα. Ηρέμησα, έγινα άλλος άνθρωπος. Η επαφή μου με ανθρώπους που δεν έχουν το άγχος στο αίμα τους, η αποχή για τρεις εβδομάδες από την πίεση της εφημερίδας βοήθησε πραγματικά και η ανανέωση που ήταν το ζητούμενο, ήρθε και με το παραπάνω...

Ένα μεγάλο “ευχαριστώ” στην αδελφή μου τη Στασούλα που μας φιλοξένησε και μας φρόντισε όλες αυτές τις μέρες είναι το λιγότερο που έχω να πω. Είχαμε τα πάντα στη διάθεσή μας και, κυρίως, πολύ αγάπη που ήταν εμφανής παντού. Κοντά της και κοντά στον άνδρα της Αγησίλαο, γνωρίσαμε καλύτερα και ζήσαμε εκπληκτικές βραδιές με πολλούς φίλους και γείτονες...

Κάτι τέτοιες ώρες λέω πως είναι πολύ καλή η επιλογή μου να επιστρέψω να ζήσω το υπόλοιπο της ζωής μου σ' αυτό τον υπέροχο τόπο που γεννήθηκα.

Το τουριστικό συγκρότημα Terra Maris στη Χερσόνησο. Στη ρεσεψιόν αυτού του ξενοδοχείου διαδραματήστηκαν οι σκηνές που περιγράφω στο κομμάτι μου...

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 25/07/2009

Σε τέτοιες εποχές οικονομικής ύφεσης σαν αυτές που βιώνουμε, μοιάζει υπερβολικό να ακούς από τα χείλη των ανθρώπων που ζουν από τον τουρισμό πως υπάρχουν ειδικές τιμές για τους Έλληνες που πλασάρουν δήθεν για πιο οικονομικές, αλλά στην πραγματικότητα είναι πολύ πιο ακριβές.

Είμασταν τρεις μέρες για δουλειά δική μας στο μεγάλο ξενοδοχειακό συγκρότημα “Terra Maris” στη Χερσόνησο. Πολυτελέστατο, πέντε αστέρων, προσεγμένο στην παροχή υπηρεσιών και με ένα περιβάλλον μοναδικό. Και είπαμε πως θα ήταν ωραία σε ένα τέτοιο μέρος να κάνουμε τις καλοκαιρινές μας διακοπές. Φυσικά όλα γύρω μας έδειχναν πως δεν ήταν για τα βαλάντιά μας, αλλά τολμήσαμε να ρωτήσουμε για τις τιμές στη ρεσεψιόν. Εκεί μιλούσαν όλοι αγγλικά. Φοβηθήκαμε ότι δεν θα βρούμε άνθρωπο να μιλάει τη γλώσσα μας, αλλά διαψευστήκαμε. Η ευγενική κοπέλα μιλά τέλεια τα... κρητικά. Τη ρωτάμε για την τιμή μιας διανυκτέρευσης σε δίκλινο δωμάτιο. Δεν γνωρίζει. Προφανώς της συμβαίνει πρώτη φορά. Παίρνει τηλέφωνο στο λογιστήριο. “Ένα δίκλινο για Έλληνες” τονίζει με έμφαση. Σημειώνει στο χαρτί μπροστά της τα στοιχεία για να μας τα μεταφέρει.

“Εκατόν εβδομήντα ευρώ τη βραδιά”, λέει. 170 το δίκλινο. Αλλά ο ενδιαφερόμενος είναι οικογενειάρχης. Έχει και τρία παιδιά. “Θα χρειαστείτε άλλο ένα δίκλινο” λέει με απόλυτη σοβαρότητα η κοπέλα στη ρεσεψιόν. Πρόχειρος υπολογισμός: 170+170=340 ευρώ τη βραδιά. Για δέκα μέρες 3.400 και για ένα μήνα 10.200 ευρώ, γίνεται; Πρόκειται σχεδόν για τους μισθούς ενός έτους. Άρα απαγορευτικό, κόκκινο στις απαιτήσεις ενός πεντάστερου ξενοδοχείου...