Αυτό είναι, έτοιμο, το 235 τεύχος της “Φωνής των Τεχνικών του ΟΤΕ”.

Άρχισα να το δουλεύω όταν σχεδίαζα τις καλοκαιρινές μου διακοπές. Δεν τα κατάφερα να το ολοκληρώσω όσο ήμουν στην Αθήνα και προσπαθούσα να “κλείσω” τις εκκρεμότητές μου για να φύγω. Δεν ήταν πάντα το... φταίξιμο δικό μου. Ένα έντυπο συνδικαλιστικό σαν τη “Φωνή” εν αρκεί μόνο να μαζέψει ύλη για να κλείσει τις σελίδες του. Χρειάζεται να το δουν στο Σωματείο οι συνδικαλιστικές παρατάξεις, ο υπεύθυνος έκδοσης, να του ξαναρίξω μια ματιά πάνω στην οθόνη του λάπτοπ μου γιατί να το εκτυπώσω δεν είναι εύκολο τεχνικά και μετά να δώσουμε το “τυπωθείτω”.

Μια χρονοβόρα διαδικασία. Ευτυχώς δούλεψα από την Κρήτη. Με κομπιούτερ και internet. Και να' το έτοιμο το έντυπο. Το βλέπω και το χαίρομαι...

Και το πιο σπουδαίο είναι ότι όλες τις δουλειές και στη “Φωνή” και στην “Αιχμή” τις έκανα την πρώτη εβδομάδα των διακοπών μου χωρίς άγχος και, κυρίως, χωρίς πίεση... Αυτές τις μέρες τελειώνω και την “ΑΙΧΜΗ” τ. 45 και πολύ το χαίρομαι...

Σήμερα περιμένει να την παραλάβει ο Κώστας Βούζας για τη διεκπεραίωση και ελπίζω να μην βρουν κανένα... πρόβλημα τα... τσακάλια των ΕΛΤΑ και να φύγει κανονικά γ8ια τα σπίτια των συναδέλφων.

 

 

• Για να δείτε το περιοδικό της ΠΕΤ ΟΤΕ  σε μορφή PDF πατήστε ΕΔΩ.

• Δείτε με τα μάτια της ψυχής. Πατήστε ΕΔΩ και κάντε μαζί μου ένα ταξίδι στον κόσμο με τα μάτια της ψυχής. Δείτε τόπους που θα θέλατε να επισκευθείτε. Να γαληνέψει το μέσα μας, να ομορφείνει ο κόσμος μας, να νοιώσουμε άλλοι άνθρωποι. Ευχαριστώ τον καλό φίλο Γιώργο Κρικώνη για την ευαισθησία του να μου το στείλει στο e-mail...

Πώς διαβάζουμε αυτό το site; Η ερώτηση έγινε από ανθρώπους που δεν είναι και οι καλύτεροι και πιο εξοικειωμένοι πάνω στα ζητήματα του internet. Αλλά επειδή αντιλαμβάνονται ότι η νέα τεχνολογία μας λύνει, αντί να μας προσθέτει προβλήματα θέλουν να ξέρουν πώς το... χειρίζονται για να διαβάσουν σωστά τα δημοσιεύματα.
Κατ' αρχήν να πούμε ότι βρίσκεστε μέσα σε μια δυναμική ιστοσελίδα με άμεση ενημέρωση που έχει πολλά κοινά χαρακτηριστικά με το Blog. Όταν λοιπόν «ανοίγετε» την ιστοσελίδα βρίσκεστε ήδη στο HOME εδώ δηλαδή που βρίσκονται όλες οι εγγραφές. Δίπλα του, στην κορυφή υπάρχουν τα κουμπιά «Τα δικά μου», «Επικαιρότητα», «Δημοσιογραφικά», «Κρήτη», «Σχολεία» και «Ίχνη Ζωής». Είναι ενότητες στις οποίες μπορείτε να δείτε τα δημοσιεύματα που έχουν ήδη τοποθετηθεί στον ένα περίπου χρόνο λειτουργίας του.
Αν, καθώς κινείται τον κένσορα σας βγάλει «χεράκι» πάνω στις φωτογραφίες, αυτό σημαίνει πως κάνοντας δεξί κλικ πάνω της θα τη δείτε πολύ μεγαλύτερη.
Δεξιά κάτω από κάθε δημοσίευμα υπάρχει η ένδειξη για το πότε έγινε η τελευταία ενημέρωση. Ημερομηνία και ώρα. Και πιο δεξιά υπάρχει ένα κουμπί, το «Προσθέστε σχόλιο» όπου έχετε τη δυνατότητα, ακολουθώντας τις οδηγίες να σχολιάσετε το δημοσίευμα.
Πολλά ποστ είναι μεγάλα σε μέγεθος. Θα ήταν αντιαισθητικό να ήταν όλο το κείμενο στην πρώτη σελίδα. Πατώντας το κουμπί «Διαβάστε περισσότερα» έχετε τη δυνατότητα να το δείτε ολόκληρο. Εκεί, επίσης μπορείτε να αφήσετε σχόλιο. Υπάρχει, όπως θα δείτε, ειδική φόρμα.
Δεξιά στην γκρίζα μπάρα υπάρχει ένα mail με το οποίο μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί μου. Πιο κάτω δημοσιεύεται η αρχή των πιο πρόσφατων σχολίων. Πατώντας πάνω τους μπορείτε να δείτε πότε, για ποιο θέμα και από ποιους έγιναν.
Στις επισκέψεις έχετε την ευκαιρία να δείτε πόσοι επισκέφθηκαν τη σελίδα σήμερα, χθες, αυτή την εβδομάδα,αυτό το μήνα και το σύνολο των επισκέψεων . Πιο κάτω υπάρχουν τα «Τελευταία νέα» και τα «Πιο Δημοφιλή», ενώ στα «Αξίζει να δείτε» και «Site αξιόλογα», έχουμε μια σειρά από Blog και Site, κυρίως ενημερωτικού χαρακτήρα, αλλά και φίλων που εκτιμούμε ότι είναι αξιοπρόσεκτα.
Αυτά και καλή πλοήγηση. Εδώ, καθημερινά θα βρείτε κάτι καινούργιο...

Το κείμενο αυτό γράφτηκε την πρώτη εβδομάδα που ήρθα στο χωριό μου. Είναι ένα κείμενο, κατά παραγγελία μεν, αφού έπρεπε να καλύψει ένα δισέλιδο στην ΑΙΧΜΗ, αλλά βγαλμένο μέσα από τα προσωπικά μου βιώματα για τις διακοπές που ήδη ζούσα.

Το έστειλα στο τυπογραφείο, έγινε η σελιδοποίηση του και ισως γιατί υπήρχαν πολλά κείμενα και φωτογραφίες από τη δράση του Συλλόγου Μηχανικών της ΔΕΗ που έπρεπε να μπουν “λογοκρίθηκε” κατά την έκφραση του προέδρου, Κώστα Βαρσάμη.

Το πλαίσιο του, ανάλαφρο, καλοκαιρινό, να διαβάζεται εύκολα. Τα δύσκολα, είπαμε, ας τα βάλουμε στο φύλλο που θα βγάλουμε το Σεπτέμβρη, μακριά από κάθε καύσωνα. Θεώρησα λοιπόν σκόπιμο να το μοιραστώ μαζί σας μιας και, έτσι κι αλλιώς, γράφτηκε. Ιδού:

Από τα παλιά χρόνια ο άνθρωπος είxε ανάγκη από διακοπές. Να βγει για λίγο από μια καθορισμένη διαδικασία: σπίτι, δουλειά, συνδικάτο και ξανά σπίτι... Και φρόντισε έγκαιρα, από τον καιρό που μπήκαν σε εφαρμογή οι Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας να υπάρχει ένα τέτοιο, ειδικό κεφάλαιο - συμφωνία, δομημένη ανάμεσα σε δύο εταίρους.

Και δύο πλευρές ήξεραν εξ' αρχής ότι ένας εργαζόμενος που μπορεί να βρει το χρόνο να ξεκουραστεί, να μοιραστεί στιγμές με την οικογένειά του, να ζήσει μακριά από ευθύνες στη διάρκεια του καλοκαιριού, θα επιστρέψει στη δουλειά του ικανός και έτοιμος να προσφέρει πολλαπλάσια.

 

Το γραφείο μου, πρώτη μέρα εργασίας μετά από τρεις εβδομάδες διακοπών...

Επιστροφή, ολοταχώς πίσω στη δουλειά. Οι τρεις εβδομάδες διακοπών του Ιουλίου είναι πια παρελθόν. Έχει όμως μείνει μια υπέροχη στυφάδα στα χείλη από την αρμύρα της χθεσινής θαλασσινής αύρας στο λιμάνι του Πειραιά. Είναι κι αυτός ο αέρας που από χθες το βράδυ φυσάει με μεγάλη δύναμη. Κι ευτυχώς. Γιατί η ζέστη είναι πολύ, η άσφαλτος δυναμώνει την κάψα και η ζωή είναι όντος δύσκολη για όσους έχουν μείνει πίσω.

Είναι όμως εμφανής η διαφορά σε σχέση με τη πόλη που είχα αφήσει πίσω μου. Πρέπει να έχει φύγει αρκετός κόσμος για το βλέπω, δίπλα στα πεζοδρόμια υπάρχουν θέσεις για παρκάρισμα. Την ώρα που γυρίζαμε εμείς, μια άλλη φουρνιά έφυγε ή ετοιμάζεται να φύγει για τις καλοκαιρινές διακοπές.

Το πρωί στη δουλειά ήταν λίγος ο κόσμος. Ο Θωμάς, ο Βασίλης, ο Θεόφιλος, ο Δήμος… Και στην ΠΕΤ ΟΤΕ οι διαρροές είναι εμφανείς…

Το σπίτι του Κωστή μας στο Θραψανό...

Το έχουν εδώ σαν έθιμο και επειδή το κρατούν οφείλουμε να προσαρμοστούμε όλοι εμείς που ζούμε μακριά, στην Αθήνα.

Ήρθαμε; Πρέπει να πάμε να τους δούμε. Λέω για τα αδέρφια μου, τη Γεωργία και τον Κωστή, 20 χρόνια μεγαλύτερη μου η πρώτη, 18 ο δεύτερος. Μένουμε στη Στασούλα κι έτσι είναι φυσικό να θέλουν να μας δουν. Ωστόσο η Γεωργία έχει φορτωθεί στην πλάτη της ένα κάρο βάρη, τον άνδρα της, μεγάλο στην ηλικία με σοβαρά προβλήματα υγείας και τα παιδιά της κόρης της Ελένης, τη Γιωργία και τον Γιάννη, επειδή δουλεύει κι αυτή και ο άνδρας της στα ξενοδοχεία αυτή την περίοδο.

Κι ο Κωστής έχει βάλει στο κεφάλι του πολύ δουλειά καθώς "κρατάει", στην ηλικία του, ολόκληρο καμίνι, ενώ ο ίδιος ως μάστορας, δουλεύει περισσότερο από τον καθένα. Για φαντάσου να χτυπάει δωδεκάωρα στην ηλικία των 67 χρόνων...

Το έθιμο θέλει επίσης να μας κάνουν το τραπέζι ένα βράδυ. Έλα όμως που ο Κωστής, όπως τρέχει, δεν έχει χρόνο και θέλει να πάμε σε ταβέρνα. Για να πω την αλήθεια δεν τρελαίνομαι. Προτιμώ την απλή παρεούλα με τους ανθρώπους της γειτονιάς, παρά να τρέχω στις απρόσωπες ταβέρνες.

Έλα όμως που δεν το παίρνουν έτσι... Παραπονιούνται στη Στασούλα, όχι σε μένα, ότι τάχα μου αυτή δεν μας αφήνει να πάμε στο σπίτι τους. Αν είναι δυνατόν; Μικρά παιδιά είμαστε;

Ας είναι, χθες πήγαμε στο σπίτι του Κωστή, καθίσαμε μισή ώρα, είπιαμε τον καφέ μας, κουβεντιάσαμε λίγο και... ελπίζω να σταματήσουν τα αδικαιολόγητα παράπονα...

Και το σπίτι της Γεωργίας μας...

Ανέμελες στιγμές από τις φετινές διακοπές. Εδώ πάνω σ' ένα τεράστιο πλάτανο στη Σύμη.

Μετρώ ώρες πια στο Θραψανό. Αύριο το μεσημέρι στις 2 με το πλοίο KNOSSOS PALACE ταξιδεύουμε για Πειραιά, Αθήνα κι αν όλα πάνε καλά, για την Ερέτρια όπου ο Λάμπρος με τη μαμά του θα συνεχίσουν τις διακοπές τους.

Εγώ πρέπει να επιστρέψω στην Αθήνα το πρωί (ή το μεσημέρι;) της Δευτέρας για να ετοιμαστώ για την επιστροφή μου στη δουλειά. Ώρα να ετοιμαστούν και οι άλλοι για τις διακοπές τους κι εγώ να σταθώ στο... πόδι τους στην εφημερίδα με τα τριήμερα ΠΣΚ να γεμίζουν τη ζωή μου το υπόλοιπο καλοκαίρι.

Όσοι παρακολουθείτε αυτό το site, στις πολύ τακτικές ενημερώσεις του, γνωρίζετε ήδη πόσο όμορφα πέρασα. Ηρέμησα, έγινα άλλος άνθρωπος. Η επαφή μου με ανθρώπους που δεν έχουν το άγχος στο αίμα τους, η αποχή για τρεις εβδομάδες από την πίεση της εφημερίδας βοήθησε πραγματικά και η ανανέωση που ήταν το ζητούμενο, ήρθε και με το παραπάνω...

Ένα μεγάλο “ευχαριστώ” στην αδελφή μου τη Στασούλα που μας φιλοξένησε και μας φρόντισε όλες αυτές τις μέρες είναι το λιγότερο που έχω να πω. Είχαμε τα πάντα στη διάθεσή μας και, κυρίως, πολύ αγάπη που ήταν εμφανής παντού. Κοντά της και κοντά στον άνδρα της Αγησίλαο, γνωρίσαμε καλύτερα και ζήσαμε εκπληκτικές βραδιές με πολλούς φίλους και γείτονες...

Κάτι τέτοιες ώρες λέω πως είναι πολύ καλή η επιλογή μου να επιστρέψω να ζήσω το υπόλοιπο της ζωής μου σ' αυτό τον υπέροχο τόπο που γεννήθηκα.