Ένα από τα όμορφα βράδια που πέρασα τις φετινές καλοκαιρινές διακοπές στο χωριό μου Θραψανό. Βεγγέρα στο δρόμο, με μεζέ και ρακές...

Ψάχνω στο Καστέλλι να βρω το μαγαζί που πουλά εφημερίδες για να αγοράσω. Βρισκομαι στο μειντάνι, στην πλατεία και κατεβαίνω από τη μηχανή να ρωτήσω. Βγαίνει ένα κύριος, λίγο μεγαλύτερός μου στην ηλικία “εκεί πάω” μου λέει “τι εφημερίδες θες να σου πάρω;”. Δεν με γνωρίζει, ούτε καν πώς με λένε, ούτε από πού είμαι και όμως ενδιαφέρεται να με εξυπηρετήσει. Μ' αρέσει...

Τον ευχαριστώ, αλλά θέλω να μου πει για να πάω κι άλλη φορά. Μου δείχνει το δρόμο και μου δείνει ενάμισι ευρώ για να του πάρω τα ΝΕΑ. Ξαφνιάζομαι θετικά. Παίρνω τα λεφτά και πηγαίνω. Περιμένω λίγο μέχρι να τις φέρουν από το λεωφορείο. Χαμογελαστοί άνθρωποι, εξυπηρετικοί.

Παίρνω τις δικές μου και την εφημερίδα του κυρίου που μου έδωσε τα χρήματα. Του την πάω στο καφενείο που ηταν. Με ευχαριστεί πολύ για την εξυπηρέτηση. Τον ευχαριστώ κι εγώ για την εμπιστοσύνη του.

Υπάρχουν άνθρωποι που δείχνουν εμπιστοσύνη στις μέρες μας χωρίς να σε ξέρουν...

Άλλη μια άποψη του χωριού μου, του Θραψανού...

Εμένα τώρα “αγρότη” να με πεις δε λέει... Έλα όμως που από την περιουσία που μας έδωσε ο πατέρας μου κρατώ τέσσερα κομμάτια αγροτικής γης με ελαιόδεντρα. Ξεχασμένα τα έχω. Τα καλλιεργεί ο Λευτέρης της Στασούλας, παίρνει τον καρπό και μου δίνει, ύστερα από συμφωνία, μόνο τόσο όσο χρειάζομαι για να περάσω τη χρονιά στην Αθήνα.

Το ζητούμενο για μένα είναι να καταφέρω κάποτε, ως συνταξιούχος, να γυρίσω στο χωριό και να έχω κάτι να ασχολούμαι. Ο στόχος μου είναι απλά να κρατηθούν ζωντανά.

Και να, που ξαφνικά αποφάσισαν να τα βάλουν στο κτηματολόγιο. Πήραν αεροφωτογραφίες και ύστερα πήγε ο καθένας και δήλωσε τα δικά του κομμάτια γης.

Σε όλη αυτή τη διαδικασία εγώ απήχα. Καθώς η δουλειά μου είναι μόνιμα στην Αθήνα ανέλαβαν τα αδέλφια μου να διεκπεραιώσουν αυτή τη διαδικασία. Είχα την αίσθηση ότι όλα πήγαιναν καλά, ραχατλίδικα, όπως δουλεύει το δημόσιο. Μέχρι που ξαφνικά, την περασμένη Πέμπτη το πρωί, το τηλέφωνο της Στασούλας χτύπησε. Στην άλλη άκρη της γραμμής ήταν η γραμματέας του Αγροτικού Συνεταιρισμού Θραψανού, η Χαρά. Υπάρχει, λέει, ένα λάθος στις αεροφωτογραφίες και στα δηλωμένα στο Ε9 στην Εφορία. Δεν ξέρω ακριβώς περί τινος πρόκειται αλλά πρέπει να ασχοληθώ λίγο με το θέμα. Να γίνω, για λίγο, αγρότης και να... διεκδικήσω την περιουσία μου...

Εμείς τα αγνοούμε όλα αυτά συνειδητά και παίζουμε κάθε απόγευμα το μπιλιάρδο μας στην "Sport Cafe"  στο Αρκαλοχώρι. 

Δεν είναι να δεις τηλεόραση, ούτε να διαβάσεις εφημερίδες αυτές τις ημέρες. Η τρομοκρατία σε σχέση με τη γρίπη των χοίρων συνεχίζεται κανονικά. Οι άνθρωποι είναι “επαγγελματίες”. Ούτε ο Ιούλης τους σταματά.

Αρχίσαμε και το συζητάμε μεταξύ μας στις παρέες. Να αποφεύγουμε τους χώρους που μαζεύονται πολλοί συνάνθρωποί μας, να ξαναγυρίσουμε στη λίθινη εποχή στα έγκατα της γης, στις σπηλιές...

Και θα ανοίξουν άραγε στην ώρα τους φέτος τα σχολεία; Αναρωτιούνται οι μανάδες που κάθε χρόνο ξέρουν ότι ο κανακάρης ή η κόμισα της θα φέρει, έτσι κι αλλιώς, κάποιους ιούς στο σπίτι.

Φυσικά δεν είμαι γιατρός για να ισχυριστώ με στοιχεία την απόλυτη βεβαιότητά μου, ότι κάποιο λάκκο έχει η φάβα. Το οσμίζομαι όμως από την εμπειρία μου στην ενασχόληση με τα ΜΜΕ. Ξέρω την τέχνη του να κάνεις το μικρό, μεγάλο...

Και να, που χθες διάβασα στην “ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ” ένα εκπληκτικό άρθρο του καθηγητή καρδιολογίας και πρώην υπουργού Υγείας, Δημήτρη Κρεμαστινού με τίτλο “Τι φταίει ο πολίτης και υφίσταται το μαρτύριοτης κινδυνολογίας”. Σωστός ο καθηγητής. Και μπράβο στην εφημερίδα που του δίνει θέση στην πρώτη σελίδα, έστω και χαμηλά.

Στην εποχή της υπερπληροφόρησης κάποιος ας μας πει, επιτέλους, την αλήθεια... Ψύχραιμα. Χωρίς κραυγές...

• Διαβάστε αυτό το πολύ ενδιαφέρον άρθρο του καθηγητή Δημ. Κρεμαστινού πατώντας ΕΔΩ. Είναι γραμμένο στη γλώσσα μας. Απλό και κατανοητό...

Το πατρικό μου σπίτι στο Θραψανό, όπως είναι σήμερα. Τα όνειρά μου γι' αυτό είναι μεγάλα...

Απρόσμενες εξελίξεις είχα στο θέμα του πατρικού σπιτιού μου στο Θραψανό. Είναι αυτό που λένε πως όταν κάνουμε σχέδια για το αύριο γελάει ο Θεός...

Είπα αυτές τις μέρες που είμαι στο χωριό να ξανακοιτάξω λίγο την υπόθεση του πατρικού σπιτιού. Έστειλα e-mail στον Γιάννη Παπατζανή από το Ρέθυμνο που το γραφείο του είχε αναλάβει να κάνει τη μελέτη, μήνυμα στο κινητό του για να είναι διακριτική η επαφή καλοκαιριάτικα, αλλά απάντηση δεν πήρα. Έτσι αποφάσισα να του τηλεφωνήσω. Μια υπηρεσία του κινητού τηλεφώνου με ενημερώνει ότι “έχει ενεργοποιηθεί φραγή εισερχομένων κλήσεων”. Με ζώσαν τα φίδια. Ο Γιάννης ήταν γύρω στα 38, ανερχόμενος πολύ στη δουλειά του, στέλεχος κορυφαίο της Νέας Δημοκρατίας στο νομό, τοποθετημένος σε πολλές θέσεις ευθύνης, δημοτικός σύμβουλος στην πόλη του Ρεθύμνου, δεν δικαιολογούνταν ένα τέτοιο μήνυμα. Πήρα τη Γεωργία Καραγιαννάκη, την εκδότρια του “Ρέθεμνος” και... έμεινα στήλη άλατος. “Έχει πεθάνει εδώ και έξι μήνες” μου είπε.

Η αλήθεια είναι ότι δεν το είχα δει στην εφημερίδα που γράφω καθε εβδομάδα. Τόσα αφιερώματα του έκαναν. Την επόμενη μέρα πήγα στο Ρέθυμνο με τον Λάμπρο. Έκανα την αποκοτιά να πάμε με τη μηχανή, τη 200ρα VESPA και δεινοπάθησα. Δυο ώρες γεμάτες να πας και δυο ώρες να γυρίσεις δεν είναι και λίγο...