Δουλεύουμε στο τυπογραφείο το τ. 179, της εφημερίδας ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΣ ΣΙΔΗΡΟΔΡΟΜΟΣ

ilektrikos.178

Αυτό είναι το τελευταίο φύλλο του ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΥ που κυκλοφορεί το 178. Μπορείτε να το δείτε όπως είναι τυπωμένο ΕΔΩ. Σταθερός, όπως πάντα στην παρουσία του! Σταθεροί και οι άνθρωποι που έχουν την ευθύνη έκδοσης του, από το Σωματείο Συνταξιούχων ΗΣΑΠ, τη Διοίκηση του. Την Παρασκευή 27 Ιουνίου παρέλαβα ύλη για να "χτίσω" το νέο τεύχος 179...

anagrafi.040324

Εδώ, σ' αυτό το τυπογραφείο, την ΑΝΑΓΡΑΦΗ, στο Περιστέρι, γίνεται η τεχνική επεξεργασία του "ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΥ Σιδηρόδρομου". Η Ανδρομάχη ή Μάχη είναι η κοπέλα που συνεργαζόμαστε στο στήσιμο της. Την ευχαριστούμε για την άψογη συνεργασία, όπως και τους ανθρώπους του τυπογραφείου, Σάκη και Δημήτρη. Εξαιρετικοί και απόλυτα συνενοήσιμοι.

ilektrikos.171Η έκδοση μιας εφημερίδας είναι ένας κύκλος. Μόλις ολοκληρωθεί ένα τεύχος και αφού περάσει λίγος καιρός και το χαρούν οι ανθρωποι του, αρχίζουμε να ετοιμάζουμε το επόμενο. Έτσι λοιπόν  σήμερα Παρασκευή 27 Ιουνίου 2025 κατέβηκα Πειραία, στα γραφεία του Σωματείου και παρέλαβα το υλικό για το νέο τεύχος 179. Συνεχίζουμε ένα νέο ταξίδι!

Χαίρομαι κάθε φορά που συμβαίνει να  ολοκληρώνουμε αυτή τη διαδικασία, επειδή είναι απόλυτα σταθεροί και κάνουμε πραγματική δουλειά, όταν βρισκόμαστε από κοντά... Όλα τριγύρω αλλάζουμε κι όλα τα ίδια μένουν, λέει ένας ποιητής. Ο χρόνος φεύγει σαν αέρας. Είναι μια όμορφη διαδικασία που γίνεται, κάθε δίμηνο. Διότι κάθε πράγμα που αξίζει, έχει τη δουλειά του. Τίποτα και πουθενά, κάτι, δε γίνεται "μαγικά" κι από μόνο του.

Το συναίσθημα; Χαρά για κάτι όμορφο που δημιουργούμε τακτικά με συνέπεια και συνέχεια. Μια όμορφη διαδικασία που επαναλαμβάνεται σταθερά, χρόνια τώρα. Και δεν ξέρω το γιατί (ή μάλλον ξέρω...) αλλά μ' αρέσει πολύ όλη αυτή η διαδικασία. Κι αυτό, το κάνουν οι άνθρωποι του να φαίνεται έτσι. Ιδιαίτερα ο πρόεδρος Θύμιος Ρουσιάς! Νιώθω την αγάπη τους, τη ζεστασιά, την καλή συνεργασία τους που αποτυπώνεται και στην ποιότητα της δουλειάς μας.

Και κάπως έτσι η ιστορία μας με το Σωματείο Συνταξιούχων ΗΣΑΠ, σύνεχίζεται. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που θεωρώ μεγάλο προνόμιο μου να συνεχίζω μαζί τους αυτό που ξεκίνησε εδώ και 30 χρόνια, από τη γέννηση της εφημερίδας με τους συνταξιούχους του ΗΣΑΠ. Ανθρώπους ξεχωριστούς, με ήθος και συνείδηση που σπάνια βρίσκεις στον κόσμο, στο συνάφι εκείνων που ασχολούνται με τα κοινά. 

Αν και έχω αλλάξει δύο ανθρώπους, στις θέσεις ευθύνης του προέδρου στο Σωματείο, τον Μανώλη Φωτόπουλο στο ξεκίνημα και για 15 χρόνια και τον Θύμιο Ρουσιά τα τελευταία 12 χρόνια, ποτέ δεν είχα πρόβλημα από κανέναν τους. Τον Θύμιο τον ήξερα και συνεργάστηκα μαζί του, άλλα δέκα χρόνια πριν, καθώς ήταν ο Γραμματέας του Σωματείου, επί εποχής Φωτόπουλου.

Εξαιρετικοί άνθρωποι! Είναι από αυτούς που λύνουν, αντί να δημιουργούν προβλήματα, που χαίρονται μ' αυτό που κάνουν και δεν μιζεριάζουν από λάθη που μπορεί να συμβούν. Και επιπλέον, εκτιμούν πολύ τη δουλειά που τους προσφέρω, όλα αυτά τα χρόνια.

Κι όταν λέω «φτιάχνω» την εφημερίδα που βλέπετε, εννοώ ότι τη σχεδιάζω και την υλοποιώ ως έκδοση. Δίνω δηλαδή μορφή στα άψυχα κείμενα. Στην έκδοση που μπορείτε να δείτε πατώντας ΕΔΩ, και που είναι η τελευταία, όπως θα διαπιστώσετε.

Είναι ένα έντυπο «συνδικαλιστικό», με την έννοια ότι προβάλλει τη δράση του Σωματείου, αλλά και δημιουργεί εκείνες τις προϋποθέσεις που είναι απαραίτητες για να διατηρείται (το Σωματείο και οι άνθρωποι του) ενωμένο και αγαπημένο στα μάτια των 2.000- 2.500 περίπου μελών του, συνταξιούχων του ΗΣΑΠ σε όλη την Ελλάδα, όπου κι αν μένουν.

Βέβαια, όπως σε όλους, η πανδημία του Covid-19, δημιούργησε κι εδώ τα προβλήματα της. Εκείνον τον καιρό, θυμάμαι, οι άνθρωποι του Σωματείου, παίρνοντας όλα τα μέτρα ασφαλείας, πήγαιναν τρεις φορές την εβδομάδα στον Πειραιά, στα γραφεία τους και σαν τα μυρμήγκια, ιδιαίτερα ο Θύμιος, ακόμα και από το σπίτι του, μάζευε την ύλη του 16σέλιδου ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΥ σε σχήμα ταμπλόιντ.

Μ’ αυτόν τον τρόπο και με καλό προγραμματισμό, κατάφεραν να μην χάσουν εκδόσεις, παρά μόνο μία! Άθλος, αν σκεφτεί κανείς, από τι περάσαμε… Και τι περνάμε! Αφού ο φόβος για τον Covid-19 δεν έχει φύγει, εντελώς.

Διατηρούν επίσης ένα εξαιρετικό διαδικτυακό τόπο για την άμεση ενημέρωση των μελών τους. Τις άμεσες ανακοινώσεις τις «ανεβάζει» η Ελευθερία, που έχει και τη γραμματειακή υποστήριξη του Σωματείου. Και τη γενική επιμέλεια έχω εγώ. Δείτε το ΕΔΩ, παρακαλώ.

Γενικά, είμαι πολύ χαρούμενος που συνεργάζομαι μαζί τους. Ακούν τις παρατηρήσεις μου, προσεκτικά και τις περισσότερες φορές τις εφαρμόζουν. Κάνουν τη δουλειά μου δημιουργική και ευχάριστη και τους ευχαριστώ γι’ αυτό. Και καθώς κι εγώ είμαι πια ο ίδιος συνταξιούχος, τους καταλαβαίνω όλο και περισσότερο. Το Σωματείο Συνταξιούχων ΗΣΑΠ, αποτελεί ένα πρότυπο δημιουργικότητας.

Κάποιοι λένε ότι τα Σωματεία Συνταξιούχων, είναι για απομάχους της δουλειάς. Που ζουν στο περιθώριο και ζουν με τις μνήμες τους από τα παλιά. Μπορεί να είναι και αυτό, αλλά πιστέψτε με, πολλοί νέοι θα ήθελαν να τους μιμηθούν στη δουλειά που προσφέρουν, εθελοντικά, για το κοινό καλό!

Μια βόλτα στα σπίτια του Κωστή και της Γεωργίας μας

Posted in Κρήτη

Το σπίτι του Κωστή μας στο Θραψανό...

Το έχουν εδώ σαν έθιμο και επειδή το κρατούν οφείλουμε να προσαρμοστούμε όλοι εμείς που ζούμε μακριά, στην Αθήνα.

Ήρθαμε; Πρέπει να πάμε να τους δούμε. Λέω για τα αδέρφια μου, τη Γεωργία και τον Κωστή, 20 χρόνια μεγαλύτερη μου η πρώτη, 18 ο δεύτερος. Μένουμε στη Στασούλα κι έτσι είναι φυσικό να θέλουν να μας δουν. Ωστόσο η Γεωργία έχει φορτωθεί στην πλάτη της ένα κάρο βάρη, τον άνδρα της, μεγάλο στην ηλικία με σοβαρά προβλήματα υγείας και τα παιδιά της κόρης της Ελένης, τη Γιωργία και τον Γιάννη, επειδή δουλεύει κι αυτή και ο άνδρας της στα ξενοδοχεία αυτή την περίοδο.

Κι ο Κωστής έχει βάλει στο κεφάλι του πολύ δουλειά καθώς "κρατάει", στην ηλικία του, ολόκληρο καμίνι, ενώ ο ίδιος ως μάστορας, δουλεύει περισσότερο από τον καθένα. Για φαντάσου να χτυπάει δωδεκάωρα στην ηλικία των 67 χρόνων...

Το έθιμο θέλει επίσης να μας κάνουν το τραπέζι ένα βράδυ. Έλα όμως που ο Κωστής, όπως τρέχει, δεν έχει χρόνο και θέλει να πάμε σε ταβέρνα. Για να πω την αλήθεια δεν τρελαίνομαι. Προτιμώ την απλή παρεούλα με τους ανθρώπους της γειτονιάς, παρά να τρέχω στις απρόσωπες ταβέρνες.

Έλα όμως που δεν το παίρνουν έτσι... Παραπονιούνται στη Στασούλα, όχι σε μένα, ότι τάχα μου αυτή δεν μας αφήνει να πάμε στο σπίτι τους. Αν είναι δυνατόν; Μικρά παιδιά είμαστε;

Ας είναι, χθες πήγαμε στο σπίτι του Κωστή, καθίσαμε μισή ώρα, είπιαμε τον καφέ μας, κουβεντιάσαμε λίγο και... ελπίζω να σταματήσουν τα αδικαιολόγητα παράπονα...

Και το σπίτι της Γεωργίας μας...

Τελευταία μέρα στο χωριό, αύριο επιστρέφουμε Αθήνα

Posted in Κρήτη

Ανέμελες στιγμές από τις φετινές διακοπές. Εδώ πάνω σ' ένα τεράστιο πλάτανο στη Σύμη.

Μετρώ ώρες πια στο Θραψανό. Αύριο το μεσημέρι στις 2 με το πλοίο KNOSSOS PALACE ταξιδεύουμε για Πειραιά, Αθήνα κι αν όλα πάνε καλά, για την Ερέτρια όπου ο Λάμπρος με τη μαμά του θα συνεχίσουν τις διακοπές τους.

Εγώ πρέπει να επιστρέψω στην Αθήνα το πρωί (ή το μεσημέρι;) της Δευτέρας για να ετοιμαστώ για την επιστροφή μου στη δουλειά. Ώρα να ετοιμαστούν και οι άλλοι για τις διακοπές τους κι εγώ να σταθώ στο... πόδι τους στην εφημερίδα με τα τριήμερα ΠΣΚ να γεμίζουν τη ζωή μου το υπόλοιπο καλοκαίρι.

Όσοι παρακολουθείτε αυτό το site, στις πολύ τακτικές ενημερώσεις του, γνωρίζετε ήδη πόσο όμορφα πέρασα. Ηρέμησα, έγινα άλλος άνθρωπος. Η επαφή μου με ανθρώπους που δεν έχουν το άγχος στο αίμα τους, η αποχή για τρεις εβδομάδες από την πίεση της εφημερίδας βοήθησε πραγματικά και η ανανέωση που ήταν το ζητούμενο, ήρθε και με το παραπάνω...

Ένα μεγάλο “ευχαριστώ” στην αδελφή μου τη Στασούλα που μας φιλοξένησε και μας φρόντισε όλες αυτές τις μέρες είναι το λιγότερο που έχω να πω. Είχαμε τα πάντα στη διάθεσή μας και, κυρίως, πολύ αγάπη που ήταν εμφανής παντού. Κοντά της και κοντά στον άνδρα της Αγησίλαο, γνωρίσαμε καλύτερα και ζήσαμε εκπληκτικές βραδιές με πολλούς φίλους και γείτονες...

Κάτι τέτοιες ώρες λέω πως είναι πολύ καλή η επιλογή μου να επιστρέψω να ζήσω το υπόλοιπο της ζωής μου σ' αυτό τον υπέροχο τόπο που γεννήθηκα.

Τιμή για... Έλληνες παρακαλώ!

Posted in Δημοσιογραφικά

 

Το τουριστικό συγκρότημα Terra Maris στη Χερσόνησο. Στη ρεσεψιόν αυτού του ξενοδοχείου διαδραματήστηκαν οι σκηνές που περιγράφω στο κομμάτι μου...

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 25/07/2009

Σε τέτοιες εποχές οικονομικής ύφεσης σαν αυτές που βιώνουμε, μοιάζει υπερβολικό να ακούς από τα χείλη των ανθρώπων που ζουν από τον τουρισμό πως υπάρχουν ειδικές τιμές για τους Έλληνες που πλασάρουν δήθεν για πιο οικονομικές, αλλά στην πραγματικότητα είναι πολύ πιο ακριβές.

Είμασταν τρεις μέρες για δουλειά δική μας στο μεγάλο ξενοδοχειακό συγκρότημα Terra Maris” στη Χερσόνησο. Πολυτελέστατο, πέντε αστέρων, προσεγμένο στην παροχή υπηρεσιών και με ένα περιβάλλον μοναδικό. Και είπαμε πως θα ήταν ωραία σε ένα τέτοιο μέρος να κάνουμε τις καλοκαιρινές μας διακοπές. Φυσικά όλα γύρω μας έδειχναν πως δεν ήταν για τα βαλάντιά μας, αλλά τολμήσαμε να ρωτήσουμε για τις τιμές στη ρεσεψιόν. Εκεί μιλούσαν όλοι αγγλικά. Φοβηθήκαμε ότι δεν θα βρούμε άνθρωπο να μιλάει τη γλώσσα μας, αλλά διαψευστήκαμε. Η ευγενική κοπέλα μιλά τέλεια τα... κρητικά. Τη ρωτάμε για την τιμή μιας διανυκτέρευσης σε δίκλινο δωμάτιο. Δεν γνωρίζει. Προφανώς της συμβαίνει πρώτη φορά. Παίρνει τηλέφωνο στο λογιστήριο. “Ένα δίκλινο για Έλληνες” τονίζει με έμφαση. Σημειώνει στο χαρτί μπροστά της τα στοιχεία για να μας τα μεταφέρει.

Εκατόν εβδομήντα ευρώ τη βραδιά”, λέει. 170 το δίκλινο. Αλλά ο ενδιαφερόμενος είναι οικογενειάρχης. Έχει και τρία παιδιά. “Θα χρειαστείτε άλλο ένα δίκλινο” λέει με απόλυτη σοβαρότητα η κοπέλα στη ρεσεψιόν. Πρόχειρος υπολογισμός: 170+170=340 ευρώ τη βραδιά. Για δέκα μέρες 3.400 και για ένα μήνα 10.200 ευρώ, γίνεται; Πρόκειται σχεδόν για τους μισθούς ενός έτους. Άρα απαγορευτικό, κόκκινο στις απαιτήσεις ενός πεντάστερου ξενοδοχείου...

Άνθρωποι παράξενοι, μοναδικοί, ωραίοι...

Posted in Τα δικά μου

 

Ένα από τα όμορφα βράδια που πέρασα τις φετινές καλοκαιρινές διακοπές στο χωριό μου Θραψανό. Βεγγέρα στο δρόμο, με μεζέ και ρακές...

Ψάχνω στο Καστέλλι να βρω το μαγαζί που πουλά εφημερίδες για να αγοράσω. Βρισκομαι στο μειντάνι, στην πλατεία και κατεβαίνω από τη μηχανή να ρωτήσω. Βγαίνει ένα κύριος, λίγο μεγαλύτερός μου στην ηλικία “εκεί πάω” μου λέει “τι εφημερίδες θες να σου πάρω;”. Δεν με γνωρίζει, ούτε καν πώς με λένε, ούτε από πού είμαι και όμως ενδιαφέρεται να με εξυπηρετήσει. Μ' αρέσει...

Τον ευχαριστώ, αλλά θέλω να μου πει για να πάω κι άλλη φορά. Μου δείχνει το δρόμο και μου δείνει ενάμισι ευρώ για να του πάρω τα ΝΕΑ. Ξαφνιάζομαι θετικά. Παίρνω τα λεφτά και πηγαίνω. Περιμένω λίγο μέχρι να τις φέρουν από το λεωφορείο. Χαμογελαστοί άνθρωποι, εξυπηρετικοί.

Παίρνω τις δικές μου και την εφημερίδα του κυρίου που μου έδωσε τα χρήματα. Του την πάω στο καφενείο που ηταν. Με ευχαριστεί πολύ για την εξυπηρέτηση. Τον ευχαριστώ κι εγώ για την εμπιστοσύνη του.

Υπάρχουν άνθρωποι που δείχνουν εμπιστοσύνη στις μέρες μας χωρίς να σε ξέρουν...

Η περιπέτειά μου ως... αγρότης

Posted in Κρήτη

Άλλη μια άποψη του χωριού μου, του Θραψανού...

Εμένα τώρα “αγρότη” να με πεις δε λέει... Έλα όμως που από την περιουσία που μας έδωσε ο πατέρας μου κρατώ τέσσερα κομμάτια αγροτικής γης με ελαιόδεντρα. Ξεχασμένα τα έχω. Τα καλλιεργεί ο Λευτέρης της Στασούλας, παίρνει τον καρπό και μου δίνει, ύστερα από συμφωνία, μόνο τόσο όσο χρειάζομαι για να περάσω τη χρονιά στην Αθήνα.

Το ζητούμενο για μένα είναι να καταφέρω κάποτε, ως συνταξιούχος, να γυρίσω στο χωριό και να έχω κάτι να ασχολούμαι. Ο στόχος μου είναι απλά να κρατηθούν ζωντανά.

Και να, που ξαφνικά αποφάσισαν να τα βάλουν στο κτηματολόγιο. Πήραν αεροφωτογραφίες και ύστερα πήγε ο καθένας και δήλωσε τα δικά του κομμάτια γης.

Σε όλη αυτή τη διαδικασία εγώ απήχα. Καθώς η δουλειά μου είναι μόνιμα στην Αθήνα ανέλαβαν τα αδέλφια μου να διεκπεραιώσουν αυτή τη διαδικασία. Είχα την αίσθηση ότι όλα πήγαιναν καλά, ραχατλίδικα, όπως δουλεύει το δημόσιο. Μέχρι που ξαφνικά, την περασμένη Πέμπτη το πρωί, το τηλέφωνο της Στασούλας χτύπησε. Στην άλλη άκρη της γραμμής ήταν η γραμματέας του Αγροτικού Συνεταιρισμού Θραψανού, η Χαρά. Υπάρχει, λέει, ένα λάθος στις αεροφωτογραφίες και στα δηλωμένα στο Ε9 στην Εφορία. Δεν ξέρω ακριβώς περί τινος πρόκειται αλλά πρέπει να ασχοληθώ λίγο με το θέμα. Να γίνω, για λίγο, αγρότης και να... διεκδικήσω την περιουσία μου...

Η τρομοκρατία για τη γρίπη συνεχίζεται ακάθεκτη

Posted in Επικαιρότητα

 

Εμείς τα αγνοούμε όλα αυτά συνειδητά και παίζουμε κάθε απόγευμα το μπιλιάρδο μας στην "Sport Cafe"  στο Αρκαλοχώρι. 

Δεν είναι να δεις τηλεόραση, ούτε να διαβάσεις εφημερίδες αυτές τις ημέρες. Η τρομοκρατία σε σχέση με τη γρίπη των χοίρων συνεχίζεται κανονικά. Οι άνθρωποι είναι “επαγγελματίες”. Ούτε ο Ιούλης τους σταματά.

Αρχίσαμε και το συζητάμε μεταξύ μας στις παρέες. Να αποφεύγουμε τους χώρους που μαζεύονται πολλοί συνάνθρωποί μας, να ξαναγυρίσουμε στη λίθινη εποχή στα έγκατα της γης, στις σπηλιές...

Και θα ανοίξουν άραγε στην ώρα τους φέτος τα σχολεία; Αναρωτιούνται οι μανάδες που κάθε χρόνο ξέρουν ότι ο κανακάρης ή η κόμισα της θα φέρει, έτσι κι αλλιώς, κάποιους ιούς στο σπίτι.

Φυσικά δεν είμαι γιατρός για να ισχυριστώ με στοιχεία την απόλυτη βεβαιότητά μου, ότι κάποιο λάκκο έχει η φάβα. Το οσμίζομαι όμως από την εμπειρία μου στην ενασχόληση με τα ΜΜΕ. Ξέρω την τέχνη του να κάνεις το μικρό, μεγάλο...

Και να, που χθες διάβασα στην “ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ” ένα εκπληκτικό άρθρο του καθηγητή καρδιολογίας και πρώην υπουργού Υγείας, Δημήτρη Κρεμαστινού με τίτλο “Τι φταίει ο πολίτης και υφίσταται το μαρτύριοτης κινδυνολογίας”. Σωστός ο καθηγητής. Και μπράβο στην εφημερίδα που του δίνει θέση στην πρώτη σελίδα, έστω και χαμηλά.

Στην εποχή της υπερπληροφόρησης κάποιος ας μας πει, επιτέλους, την αλήθεια... Ψύχραιμα. Χωρίς κραυγές...

  • Διαβάστε αυτό το πολύ ενδιαφέρον άρθρο του καθηγητή Δημ. Κρεμαστινού πατώντας ΕΔΩ. Είναι γραμμένο στη γλώσσα μας. Απλό και κατανοητό...

“Ξαναζεσταίνω” το όνειρο να φτιάξω το πατρικό μου

Posted in Κρήτη

Το πατρικό μου σπίτι στο Θραψανό, όπως είναι σήμερα. Τα όνειρά μου γι' αυτό είναι μεγάλα...

Απρόσμενες εξελίξεις είχα στο θέμα του πατρικού σπιτιού μου στο Θραψανό. Είναι αυτό που λένε πως όταν κάνουμε σχέδια για το αύριο γελάει ο Θεός...

Είπα αυτές τις μέρες που είμαι στο χωριό να ξανακοιτάξω λίγο την υπόθεση του πατρικού σπιτιού. Έστειλα e-mail στον Γιάννη Παπατζανή από το Ρέθυμνο που το γραφείο του είχε αναλάβει να κάνει τη μελέτη, μήνυμα στο κινητό του για να είναι διακριτική η επαφή καλοκαιριάτικα, αλλά απάντηση δεν πήρα. Έτσι αποφάσισα να του τηλεφωνήσω. Μια υπηρεσία του κινητού τηλεφώνου με ενημερώνει ότι “έχει ενεργοποιηθεί φραγή εισερχομένων κλήσεων”. Με ζώσαν τα φίδια. Ο Γιάννης ήταν γύρω στα 38, ανερχόμενος πολύ στη δουλειά του, στέλεχος κορυφαίο της Νέας Δημοκρατίας στο νομό, τοποθετημένος σε πολλές θέσεις ευθύνης, δημοτικός σύμβουλος στην πόλη του Ρεθύμνου, δεν δικαιολογούνταν ένα τέτοιο μήνυμα. Πήρα τη Γεωργία Καραγιαννάκη, την εκδότρια του “Ρέθεμνος” και... έμεινα στήλη άλατος. “Έχει πεθάνει εδώ και έξι μήνες” μου είπε.

Η αλήθεια είναι ότι δεν το είχα δει στην εφημερίδα που γράφω καθε εβδομάδα. Τόσα αφιερώματα του έκαναν. Την επόμενη μέρα πήγα στο Ρέθυμνο με τον Λάμπρο. Έκανα την αποκοτιά να πάμε με τη μηχανή, τη 200ρα VESPA και δεινοπάθησα. Δυο ώρες γεμάτες να πας και δυο ώρες να γυρίσεις δεν είναι και λίγο...

Αυτό είναι το χωριό μου, το όμορφο Θραψανό, που ονειρευόμουν να ζήσω, κάποτε...

Αυτό είναι το χωριό μου, το Θραψανό... Φωτογραφημένο στις 6 Ιουλίου 2012. Τον αγαπώ αυτόν τον τόπο. Και κάποτε, ονειρευόμουν να ζήσω εκεί αρκετό καιρό, όταν θα έβγαινα στη σύνταξη.  Τώρα πια είμαι συνταξιούχος, έχοντας αλλάξει άποψη και πρωτεραιότητες στη ζωή μου... Η στιγμή που νόμιζα ότι δεν θα ερχόταν ποτέ, ήρθε! Δείτε ΕΔΩ μερικά πράγματα για το χωριό μου...

spiti.ktiti.dek23

Όταν η ζωή δεν το βάζει κάτω… Οι βουκαμβίλιες που ξεράθηκαν από την παγωνιά του Γενάρη 2017, όταν το χιόνι το έστρωσε για τα καλά στο χωριό (δες την ακριβώς από κάτω φωτογραφία, διότι είναι πολύ σπάνιο το χιόνι στο χωριό μας σε υψόμετρο 350 μ.). Χρειάστηκε να περιμένουμε λίγο... Αλλά ο χρόνος δεν είναι πρόβλημα, όσο είμαστε όρθιοι, μπορούμε και αντέχουμε τις αντιξοότητες… Η φωτογραφία αυτή, είναι τραβηγμένη το Νοέμβρη του 2023 όταν βάψαμε με άλλο χρώμα την εξωτερική και εσωτερική αυλή του σπιτιού...

xionismeno.spiti090117

Φωτογραφία τραβηγμένη στις 9/1/2017, στο χιονιά που άρεσε σε όλο το Θραψανό. Το πατρικό μου σπίτι, χιονισμένο. Απόλαυση οφθαλμών… Ευχαριστώ όσους είχαν την καλοσύνη και την προνοητικότητα να μου στείλουν αυτή τη φωτογραφία… Κάθε εποχή στο χωριό μου είναι όμορφη. Έτσι το βλέπω εγώ, έχοντας προσωπικά βιώματα… Οι όμορφες βουκαμβίλιες, από αυτόν τον πάγο, ξεράθηκαν, σε αντίθεση με την τριανταφυλλιά που, για άλλη μια φορά, αποδείχτηκε πολύ δυνατή και άντεξε... Αλλά η ζωή δεν σταματά! Ξαναπέταξαν πράσινα κλαριά, ξαναζωντάνεψαν!

parteria6

Φτιάξαμε και τα παρτέρια στα δυο περιβολάκια στην εξωτερική αυλή... Ο επόμενος στόχος, αν το θέλει ο Θεός και τον καταφέρουμε, είναι να μπουν πλακάκια και στις αυλές, τόσο στην εσωτερική, όσο και στην εξωτερική. Και μια πραγματική εξώπορτα που θα προστατεύει το σπίτι μας, καλύτερα, από τους ανόητους που δεν λείπουν. Ο στόχος παραμένει. Ελπίζω να τα καταφέρουμε να τον υλοποιήσουμε σ' αυτή τη ζωή.

thrapsano.arxio

Και μια ιστορική φωτογραφία που δείχνει το χωριό των πιθαράδων... Κρήτη, Θραψανό, 1958-1962, φωτογραφία του Roland Hampe. Την είδαμε δημοσιευμένη στη εφημερίδα ΠΑΤΡΙΣ Ηρακλείου της 10/5/2023. Τα νέα παιδιά, στις μέρες μας, συνεχίζουν αυτή την τέχνη. Αν τα βοηθούσε λίγο και η Πολιτεία, όλα θα ήταν καλύτερα... Δείτε κι αυτό ΕΔΩ το υπέροχο ντοκιμαντέρ για την αγγειοπλαστική στο Θραψανό που προβλήθηκε το Φλεβάρη του 2024  από την ΕΡΤ 3.

patris220624

Από την ημερήσια Ηρακλειώτικη εφημερίδα, ΠΑΤΡΙΣ. Την είδαμε δημοσιευμένη στη στήλη Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ, το Σάββατο 22/6/2024 με την ένδειξη: 1958-1962, Κρήτη, Θραψανό. Φωτογραφία Roland Hame (πηγή: Άσπρο και Μαύρο). Η φωτογραφία έχει και μια ακόμα συναισθηματική αξία για μένα. Τραβήχτηκε, όταν εγώ γενήθηκα. Και προφανώς έχει επιχρωματιστεί. Δεν υπήρχε χρωματιστό φίλμ, τότε...

egkainia.domis.agioplastikis

Κάτι μεγάλο και όμορφο έγινε στο χωριό μας. Ένα κέντρο Μινωικής αγγειπλασττικής. Για να θυμόμαστε την ιστορία, το ξεκίνησε ο πρώην δήμαρχος Θραψανού, Μανόλης Λαδωμένος, αλλά διάφορες δυσκολίες που δεν γνωρίζομαι δεν το άφησδαν να ολοκληρωθεί. Το εεκαινία σε ο δήμρχος κ. Κεγκέρογλου! Χαιρόμαστε που ένα σημαντικό και εμβληματικό έργο πολιτιστικής υποδομής, είναι πραγματικότητα. Ως αποτέλεσμα συνένωσης δυνάμεων του Δήμου Μινώα, του Υπουργείου Πολιτισμού, του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας, με την αρωγή της Περιφέρειας Κρήτης.

Ξεκίνησε να λειτουργεί στο χωριό μας, το Θραψανό, μια αξιόπιστη Δομή Αγγειοπλαστικής...

Σε ποια φάση βρίσκεται σήμερα η σελήνη; Θέλετε να ξέρετε;

Κάποτε το θέλαμε να επιστρέψουμε, όσο τίποτα άλλο... Τώρα, δεν είμαι πια βέβαιος...

elies.a.nikola1.081220

Μια προσπάθεια πριν τρία χρόνια να ξαναφτιάξω τις ελιές μου σε συργασία με συγχωριανό μου φίλο και συμμαθητή από το σχολείο απέδωσε σε μια πρώτη φάση, τρία χρόνια τώρα. Πέσαμε σε κακές εποχές. Ξηρασία, κακοχρονιά, αλλά είχα μια ευχάριστη έκπληξη από τον Μιχάλη. Παρά τις δυσκολίες βγάλαμε το λάδι της χρονιάς μας. Ευγνώμονες!

livades.diakopes2013

Η Λιβάδα... Η τεχνιτή λίμνη στο χωριό μου που τα καλοκαίρια περνούσα πολλές ώρες εδώ... Πανέμορφη και πάντα έχει κάτι εξαιρετικό να σου δώσει... Δείτε ΕΔΩ ένα βίντεο που τραβηξα πριν μερικά χρόνια από τη λίμνη. Έτσι είναι και σήμερα. Δεν έχει αλλάξει τίποτα... Η ίδια ομορφιά! Μόνο που εγώ δεν μπορώ να είμαι κοντά της, πια, με τη συχνότητα που ήμουν κάποτε...

panoramiki.livada.2014

Ιδού και μια πανοραμική φωτογραφία της λίμνης, που τράβηξα το χειμώνα του 2014 όταν κατέβηκα στο χωριό, για να μαζέψω τις ελιές μου...  Ελάτε, αν θέλετε, να σας πάω στις ελιές μου στου Μπουρμά. Δείτε ΕΔΩ. Τα τελευταία χρόνια δεν είχαν καρπό και από ότι δείχνουν τα πράγματα, ούτε και φέτος... Λογικό. Για να δώσουν καρπό, πρέπει να καλλιεργηθούν σωστά και φυσικά να βάλεις λιπάσματα. Κι αν το δεις από οικονομική άποψη, δεν είμαι βέβαιος ότι αξίζει τον κόπο...

 

 

Η ΕΡΓΑΣΙΑ ΜΑΣ ΚΑΙ Η ΠΙΣΤΗ ΜΑΣ

Η Αγία Γραφή περιγράφει μερικές φορές τους ανθρώπους με βάση την εργασία που έκαναν. Μιλάει για τον “Ματθαίο, τον εισπράκτορα φόρων”, τον “Σίμωνα τον βυρσοδέψη” και τον “Λουκά, τον αγαπητό γιατρό”. (Ματθ. 10:3· Πράξ. 10:6· Κολ. 4:14) Κάτι άλλο που χαρακτηρίζει τους ανθρώπους είναι οι πνευματικοί διορισμοί ή τα προνόμιά τους. Διαβάζουμε για τον Βασιλιά Δαβίδ, τον προφήτη Ηλία και τον απόστολο Παύλο. Αυτοί οι άντρες εκτιμούσαν τους θεόδοτους διορισμούς τους. Παρόμοια και εμείς, αν έχουμε προνόμια υπηρεσίας, πρέπει να τα εκτιμούμε.

Ο αρχικός σκοπός του Ιεχωβά για την ανθρωπότητα ήταν να ζει για πάντα εδώ στη γη. (Γέν. 1:28· Ψαλμ. 37:29) Ο Θεός πρόσφερε γενναιόδωρα στον Αδάμ και στην Εύα διάφορα πολύτιμα δώρα που τους έδιναν τη δυνατότητα να απολαμβάνουν τη ζωή. (Διαβάστε Ιακώβου 1:17) Ο Ιεχωβά τούς χάρισε ελεύθερη βούληση, την ικανότητα να κάνουν λογικές σκέψεις και τη δυνατότητα να αγαπούν και να απολαμβάνουν φιλίες.

Ο Δημιουργός μιλούσε στον Αδάμ και τον συμβούλευε για το πώς να δείχνει την υπακοή του. Ο Αδάμ μάθαινε επίσης πώς να καλύπτει τις ανάγκες του καθώς και πώς να φροντίζει τα ζώα και τη γη. (Γέν. 2:15-17, 19, 20) Ο Ιεχωβά προίκισε επίσης τον Αδάμ και την Εύα με τις αισθήσεις της γεύσης, της αφής, της όρασης, της ακοής και της όσφρησης. Έτσι μπορούσαν να απολαμβάνουν πλήρως την ομορφιά και τα άφθονα αγαθά του παραδεισένιου σπιτιού τους. Για το πρώτο ανθρώπινο ζευγάρι, οι δυνατότητες να έχουν απόλυτα ικανοποιητική εργασία, να νιώθουν πλήρεις και να κάνουν ανακαλύψεις, ήταν απεριόριστες.

Τι μπορούμε να μάθουμε από τα λόγια που είπε ο Ιησούς στον Πέτρο; Χρειάζεται να προσέξουμε ώστε να μην αφήσουμε την αγάπη μας για τον Χριστό να εξασθενήσει και την προσοχή μας να αποσπαστεί από τα συμφέροντα της Βασιλείας. Ο Ιησούς γνώριζε πολύ καλά τις πιέσεις που σχετίζονται με τις ανησυχίες αυτού του συστήματος πραγμάτων. Ας μάθουμε, να εκτιμούμε όσα έχουμε...

ΕΝΑ SITE "ΑΠΑΓΚΙΟ" ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ!

Αυτόν τον ιστότοπο τον «παλεύω» πολλά χρόνια. Πολύ πριν γνωρίσω την αλήθεια και βρω σκοπό στη ζωή μου. Φανταζόμουν τον εαυτό μου συνταξιούχο στο χωριό, με μια σχετικά καλή οικονομική επιφάνεια, δεδομένης μιας καλής σύνταξης που είχα οικοδομήσει πολλά πάνω της και ήθελα να έχω κάτι, για να περνάω το χρόνο μου.

Σήμερα, όλα έχουν αλλάξει γύρω μου, όλα εκτός από το Site αυτό. Δηλαδή, άλλαξε κι αυτό λιγάκι προσανατολισμό… Αντί να περνάει την ώρα του με κούφια δημοσιογραφικά θέματα, που δεν είχαν να προσφέρουν και πολλά πράγματα στους ανθρώπους, προσφέρει ελπίδα για ένα βέβαιο, καλύτερο αύριο.

Αυτήν την αληθινή ελπίδα, προσπαθεί να βάλει στις καρδιές των αναγνωστών του και να τους ενθαρρύνει να πιστέψουν ότι όλες αυτές οι δυσκολίες κάθε μορφής που ζούμε είναι παροδικές. Τα ωραία, είναι μπροστά μας... Και μπορούμε να τα ζήσουμε, φτάνει να το θέλουμε πραγματικά.

Αρκεί να μη στηριζόμαστε στην αξιοπιστία των ανθρώπων που σήμερα είναι κι αύριο όχι… Ούτε στις δυνάμεις μας. Αλλά στον Λόγο Εκείνου που είναι απόλυτα αξιόπιστος και να ακολουθούμε στη ζωή μας τις φωτεινές προειδοποιητικές  πινακίδες που έχει βάλει στο δρόμο μας…

ΚΡΕΟΝΤΑΣ, τέλος...

Το φύλλο που βλέπετε εδώ είναι το τελευταίο της εκδοτικής προσπάθειας του Εξωραϊστικού Συλλόγου της Κολοκυνθούς,  “Κρέοντας”. Δείτε το ΕΔΩ. Είναι το τεύχος 25 κι ΕΔΩ δείτε το αμέσως προηγούμενο. Ο ΚΡΕΟΝΤΑΣ αναγκάστηκε να αναστέλλει την έκδοσή του στην πρώτη μεγάλη οικονομική κρίση. Σε δύσκολες εποχές δεν άντεχε άλλο, τα δυσβάσταχτα οικονομικά βάρη. Βέβαια κάθε φύλλο που αναστέλλει την έκδοσή του, θέλει να ελπίζει και ονειρεύεται την επανέκδοση του... Μακάρι να γίνει έτσι. Και να μην είναι μόνο οι καλές προθέσεις των ανθρώπων του Συλλόγου...

Στο ρόλο του Συνταξιούχου

Αν έχεις κάπου να κρατηθείς, αν μπορείς να περιμένεις, η υπομονή αμείβεται.
Άπό τις 24/10/2020 είμαι πια συνταξιούχος!… Όλα εξελίχθηκαν καλά, όπως το περίμενα και τον Νοέμβρη του 2020 μπήκαν τα χρήματα της σύνταξης μου στο λογαριασμό μου. κι από τότε όλα γίνονται κανονικά, στην ώρα τους... Η αγωνία μου μετρούσε από τον Νοέμβριο του 2019, οπότε και κατέθεσα τα χαρτιά μου. Μια διαδικασία που κράτησε σχεδόν ένα χρόνο! 

Όλα αυτά έγιναν μέσα σε μια πρωτόγνωρη, δύσκολη εποχή του κορονοϊού Covid-19, με λοκντάουν και χωρίς τις μικρές εφημερίδες που βγάζω. Και όμως, όλα πήγαν καλά! Με τη βοήθεια ανθρώπων που μας αγαπούν, των παιδιών της Σούλας, δεν έχασα καμιά από τις ρυθμίσεις που είχα κάνει... Και δεν στερηθήκαμε τίποτα, από τα βασικά πράγματα. Ο Ιεχωβά να τους ευλογεί!

Δοξάζω τον Ιεχωβά για την καλή έκβαση του πράγματος! Και τον ευχαριστώ, γιατί αν δεν ήταν το ισχυρό χέρι Του να με οπλίζει με υπομονή και εγκαρτέρηση, όλα θα ήταν πολύ πιο δύσκολα!

Μικρές πινελιές αγάπης

athina1

Γεμάτος όμορφες, ξεχωριστές πινελιές, είναι αυτός ο ιστότοπος που διαβάζετε. Ξεκίνησε, για να καλύψει κάποιες ανάγκες έκφρασης, με δημοσιογραφικό κυρίως περιεχόμενο και τον βλέπουμε να εξελίσσεται ουσιαστικά σε ένα σημείο συνάντησης και επαφής, ανάμεσα σε φίλους. Και η αναφορά στις πινελιές δεν είναι καθόλου τυχαία. Κάπως έτσι δεν λειτουργούν και οι ζωγράφοι; Μόνο που εδώ το πράγμα μοιράζεται, ανάμεσα στις λέξεις και τις εικόνες. Και περιγράφουν μια ζωή πραγματική, όχι από αυτές που κυριαρχούν στη φαντασία και στο διαδίκτυο.

Δοκιμασία από τον Covid-19

Ότι μέχρι χθες, μόνο ως θεωρία γνωρίζαμε, το είδαμε να εφαρμόζεται στη ζωή μας... Και πήραμε τα μαθήματα μας. Δείτε ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ.

Το "φευγιό" της αδερφής μου

Η Γιωργία μας "έφυγε" για πάντα από κοντά μας το 2011. Και ο θάνατος του Γιάννη έναν ακριβώς χρόνο, μετά. Λιγοστεύουμε...

Έφυγε και ο Κωστής μας

Λιγοστεύουμε... Μετά τη Γεωργία μας, "έφυγε" και ο Κωστής μας. Τον αποχαιρετήσαμε (δείτε ΕΔΩ) με συγκίνηση... Θα τα ξαναπούμε αδελφέ!

Developed by OnScreen - Content by Nikos Theodorakis - Powered by FRIKTORIA