Τέτοιο γράψιμο σε διακοπές δεν έχω ξανακάνει, αλλά το χαίρομαι... Καταγράφω στιγμές από τις φετινές καλοκαιρινές διακοπές στο χωριό μου, το Θραψανό.

Κρατώ σημειώσεις, ενημερώνω το site και να δεις πως τελειώνει το μελάνι... Πάει κι όλας το... δεύτερο στυλό μου... Τα χαρτιά λιγοστεύουν. Ευτυχώς που έχω μαζί μου τις ατζέντες μου για το 08 και το 09. Τα φύλλα τους είναι χρήσιμα στη δουλειά που κάνω.

Αλλα, οπως σας είπα, μου αρέσει... Έχω πάντα μαζί μου τα εργαλεία μου και σχολιάζω στιγμές με ενδιαφέρον. Το πρωί, το μεσημέρι, το απόγευμα, κάνω τις σημειώσεις μου, αναρτήσεις στο site. Και με το κινητό μου καταγράφω εικόνες που επίσης ανεβάζω.

Κάπως έτσι ο καιρός φεύγει σαν αέρας. Ούτε που κατάλαβα πως κοντεύουν να τελειώσουν τρεις εβδομάδες, κοντά ένας μήνας... Περνούν ωραία και περνούν γρήγορα...

Άλλη μια όψη της Λιβάδας, της λίμνης του Θραψανού, όπως την κατέγραψα στο κινητό μου...

Ο Δήμος Θραψανού με τα ευρωπαϊκά προγράμματα που έχει πάρει, έχει μεταμορφώσει τη λίμνη εκτός από οργανωμένο υγροβιότοπο και σε τόπο αναψυχής για τους κατοίκους του.

Στη λίμνη του χωριού έρχομαι κάθε φορά που κατεβαίνω στο χωριό. Έχω αναμνήσεις από τα παιδικά μου χρόνια. Τότε που θαρούσαμε πως η θάλασσα ήταν... κάπως έτσι, άντε ίσως μεγαλύτερη...

Έχω ζήσει βέβαια και δράματα. Θυμάμαι μια φορά που ένα παιδί μεγαλύτερό μου που πνίγηκε εκεί όταν ένα καλοκαίρι, δεν θυμάμαι ποιας χρονιάς, προσπάθησε να κάνει μπάνιο στα νερά της λίμνης και οι λάσπες το... ρούφηξαν. Και νομίζω ότι δεν θα ξεχάσω ποτέ την εικόνα από τις έρευνες που γινόταν στο βυθό με δύτες για να βρουν τον μικρό. Θρύνος, καλάματα, δράμα... Αλλά τις άσχημες μνήμες τις επισκιάζουν οι καλές στιγμές και η ομορφιά του τοπίου.

Τα τελευταία χρόνια ο Δήμος Θραψανού έχει κάνει χρήση ευρωπαϊκών προγραμμάτων και “μεταμόρφωσε” τη λίμνη και τον περίγυρό της σε ένα βιότοπο, σταθμό για τα αποδημητικά πουλιά. Παράλληλα έχει φτιάξει χώρους αναψυχής όπου το απόγευμα μπορούν να κένουν τη βόλτα τους οι χωριανοί και να απολαύσουν ένα μικρό δασάκι με δέντρα που χρόνο μετα χρόνο που τα βλεπω μεγαλώνουν, ενώ κάποια σπίτια όταν ολοκληρωθούν θα μπορούν να στεγάσουν ένα μουσείο αγγειοπλαστικής τέχνης και ένα πωλητήριο έργων. Και βεβαίως θα υπάρχουν τεχνήτες-αγγειοπλάστες και να μπορούν οι ξένοι επισκέπτες να τους δουν από κοντά να δημιουργούν στον τροχό.

Στη λίμνη υπάρχουν ακόμα ελεύθερες αγριόπαπιες και χήνες που ομορφαίνουν το τοπίο καθώς πλέουν στο νερό ή περπατούν στις όχθες της.

Το Θραψανό είναι χτισμένο σε υψόμετρο 399 μ. στην ενδοχώρα του νομού Ηρακλείου της Κρήτης. Πλούσιος τόπος, παραγωγικός με ελιές και αμπέλια, αλλά ο πιο κοντινός τόπος που μπορεί να βρει νερό, στο βορρά ή στο νότο του νησιού, είναι κάπου 30 χιλιόμετρα. Υπ' αυτήν την έννοια η λίμνη με το νερό της λειτουργεί ψυχολογικά για τους κατοίκους. Δροσίζει και δημιουργεί την αίσθηση ότι υπάρχει ένας όμορφος τόπος να κάνουν τη βόλτα τους το απόγευμα...

Το Σάββατο που μας πέρασε τα “ΝΕΑ” είχαν ένα ένθετο βιβλίο του Δημήτρη Ψαθά “Οικογένεια Βλαμένου” Το διαβάζουμε στο σπίτι και γελάμε με την καρδιά μας. Του Λάμπρου του αρέσει να ακούει πριν κοιμηθεί το βράδυ. Αλλά το μεσημέρι το... ακροατήριο μεγαλώνει. Άρεσε υπερβολικά στη Στασούλα και τη μικρή εγγονή της, Αναστασία.

Μ' αρέσει κι εμένα πολύ το γράψιμο του Ψαθά. Προσπαθώ να διαβάζω θεατρικά, να μπαίνω στην ψυχολογία και το ρόλο των ηρώων, μελών της “Οικογένειας Βλαμένου” που είναι όντως σπάνιοι και ξεχωριστοί. Ανεβάζω τον τόνο της φωνής μου και τον κατεβάζω ανάλογα, προσπαθώ να μην είναι φλατ η ανάγνωση και αυτό αρέσει στον ακροατή.

Να δούμε πόσες μέρες θα μας πάρει να το τελειώσουμε. Είναι όμως, πρέπει να το παραδεχτούμε, δημιουργική η ανάγνωση τέτοιων βιβλίων μέσαστην καύσωνα του Ιουλίου.

Αυτό το Σάββατο 25/07 τα "ΝΕΑ" υπόσχονται νέο βιβλίο με χιούμορ, του Φρέντυ Γερμανού με 2 ευρώ επί πλέον. Ε, πρέπει να τελειώσουμε μέχρι τότε τον Ψαθά...

Εδώ, σ' αυτή τη σελίδα δείχνει να έχει "κολλήσει" το Blog  μου κοντά δύο εβδομάδες τώρα...

Δεν έχει ματαγίνει... Δύο χρόνια τώρα με κάποιες πολύ μικρές παρενθέσεις στη λειτουργία του το Blog μου λειτούργησε άψογα. Μάλιστα “πάνω” του είχα ¨χτίσει” και το “Μήνυμα” και τον “Διάλογο στα 146-62 δημοτικά” και τον “Διάλογο στο 54 Γυμνάσιο”.

Αλλά αυτή τη φορά τα... “στήλωσε” για τα καλά σαν το γαϊδούρι που δεν λέει να κάνει βήμα. Σταθερά “κολλημένο”, παρά τις ενημερώσεις. Και το χειρότερο είναι πως δεν ξέρω πού να απευθυνθώ για το πρόβλημα...

Αρκεί που έβαλαν μια ανακοίνωση να κάνουμε λίγο υπομονή, έως ότου ολοκληρωθεί η αναβάθμιση που κάνουν. Τα αμερικανάκια πιστεύουν ότι αρκεί αυτό, αν γίνει εσωτερικά και μόνο για τον ιδιοκτήτη του Blog

Τους είναι μάλλον αδιάφορο το τι σκέπτονται όλοι αυτοί που μέχρι πριν λίγες μέρες “έμπαιναν” να ενημερωθούν σχετικά με τα δημοσιεύματά μου.

Ας είναι. Δεν έχουμε καμιά άλλη επιλογή από το να περιμένουμε. Και στο μεταξύ, σιγά – σιγά, μάλλον θα μετακομίσουμε μόνιμα εδώ. Έτσι κι αλλιώς αυτός ήταν ο στόχος. Το είχαμε συζητήσει σε ανύποπτο χρόνο με τον Δήμο Αποστολίδη, τον ειδικό περί το internet που ποτέ του δε συμπάθησε τα Blog. Και, θυμάμαι, μου είχε πει: “Στήριξε τον Θραψανιώτη γιατί αυτός θα σου μείνει τελικά. Το Blog δεν πότε και πώς θα το χάσεις”.

Δεν θέλω να πιστέψω ότι ήρθε το τέλος. Τόσα σχέδια έκανα πάνω του, τόσες εγγραφές. Αλλά αν δεν παίρνει γιατρειά δεν θα τα βάψω και μαύρα...

Ο Αγησίλαος ετοιμάζει τα πλαίσια με το μέλι να τα βάλει στο ειδικό μηχάνημα...

Χθες το μεσημέρι ο Αγησίλαος έπιασε να βγάλει το μέλι από τις κερύθρες και ζήτησα να δω πώς γίνεται. Δεν είχα ξαναδεί και πρέπει να πω ότι μου έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση. Ο Αγησίλαος έχει “στήσει” ένα μικρό εργαστήριο στο παλιό καφενείο του πατέρα του. Πρόκειται για ένα μηχάνημα που με τη φυγόκεντρο δύναμη μπορεί να ξεχωρίσει το μέλι από το κερί.

Εδώ, βέβαια, έχουν στήσει ολόκληρη πατέντα. Στο παλιό, χειροκίνητο μηχάνημα,τοποθέτησαν μηχαν΄λη ηλεκτρική και για να είναι πιο ελεγχόμενη χωρίς να καίει πολύ ρεύμα έβαλαν πάνω στα 220 Volt έναν μετατροπέα, φορτιστή μπαταρίας αυτοκινήτου, από τον οποίο ηλεκτροδοτείται.

Θέλει πολύ υπομονή όλη η διαδικασία. Πραγματικά, δυο ώρες μετά, δεν είχε βγάλει ούτε τρία κιλά μέλι. Τώρα αντιλαμβάνομαι γιατί το καλό μέλι είναι τελικά φθηνό στην τιμή που πωλείται.

Παρατηρώ τη δουλειά του Αγησίλαου. Βγάζει με πολύ προσοχή τα πλαίσια μέσα από την κυψέλη, όπου οι μέλισες έχουν χτίσει με επιμέλεια και φροντίδα τις κυψέλες τους. Όσες έχουν γεμίσει, οι μέλισες τις κλείνουν πάλι με κερί φυσικό. Και χρειάζεται πολύ προσοχή και ειδικά εργαλεία για να το αφαιρέσει ο μελισοκόμος πριν το βάλει μέσα στο μηχάνημα για να αρχίσει η περιστροφή και να βγει μ' αυτό τον τρόπο το μέλι χωρίς να χαλάσουν κυψέλες από το κερί που έχουν φτιάξει οι μέλισες.

Τέσσερα τέτοια πλαίσια χωράνε στο μηχάνημα. Και κάπου μισή ώρα για να φύγει το μέλι από μέσα, να πέσει κάτω, μέσα στον μεταλλικό κύλινδρο κι από κει να μπει μέσα στις γυάλινες συσκευασίες και να προωθηθεί στην κατανάλωση.

Ύστερα, κατά το μεσημέρι, ο Αγησίλαος ετοιμάζει ένα... κοκτέιλ για τα μελίσια του. Αυτή την εποχή, μεσούντος του καλοκαιριού, δεν υπάρχει πολύ τροφή έξω στη φύση και γι' αυτό σε λίγο θα πάνε τα μελίσια στη Σύμη, όπου υπάρχει άφθονη τροφή και νερό και νερό όλο το καλοκαίρι. Και τους βάζει ζάχαρη με νερό σε αναλογία ένα προς ενάμιση. Τρελαίνονται οι μέλισες από τη χαρά τους.

“Αν δεν το κάνω αυτό, υπάρχει ο κίνδυνος, οι μέλισες για να επιβιώσουν να αρχίσουν να τρώνε το μέλι τους”, λέει ο Αγησίλαος.

Μυστικά των μελισοκόμων. Με προσοχή, με αγάπη και φροντίδα για τα μελίσια του, ασχολείται μ' αυτά μέχρι αργά το μεσημέρι...

Η αυλή της Στασούλας. Πολλές φορές τα πρωινά κάθομαι εδώ και γράφω...

Τους βλέπω κάθε τόσο στο σπίτι της Στασούλας και τους χαίρομαι. Λέω για τη θεία μου την Αννιώ και τον ξάδελφό μου Γιάννη Θεοδωράκη που τα τελευταία χρόνια οι σχέσεις που αναπτύχθηκαν είναι οι καλύτερες.

Λέω τα τελευταία δέκα χρόνια, γιατί μέχρι τότε, με αφορμή τα άθλια κομματικά πάθη, ο πατέρας μου Λευέρης και ο θείος Αντίγονος, ο μικρότερος αδελφός του από τα εννιά που ήταν, δεν μιλιόντουσαν. Ο ένας δεξιός, ο άλλος καμάρωνε δημοκράτης, κόλλησαν μόνοι τους τις ταμπέλες και χωρίς να το θέλουν δημιούργησαν τεχνητά χωρίσματα.

Και λίγο πριν πεθάνουν, είδαν το λάθος τους και προσπάθησαν να το διορθώσουν. Αγκαλιάστηκαν, άφησαν χώρο να φανεί η αγάπη που την έκρυβαν επιμελώς, κυνηγημένοι από τα κομματικά πάθη και ξανάνοιωσαν αδέλφια. Είπαν πως έχασαν τσάμπα χρόνια, πως δεν άξιζε για κανέναν μια τέτοια συμπεριφορά που πονούσε αντί να δίνει χαρά.

Άργησαν πολύ, αλλά ευτυχώς για όλους μας διόρθωσαν το λάθος. Τώρα μας λείπουν και οι δύο. Ήταν πραγματικά ωραίοι κουμαλήδες. Κι εμείς ξαναβρίσκουμε τις ρίζες μας. Η θεία Αννιώ έχει βρει αποκούμπι στη Στασούλα. Όλα τα παιδιά της έφυγαν από το χωριό. Τα δύο αγόρια, ο Γιώργος κι ο Κωστής μένουν μόνιμα και εργάζονται στην Αθήνα, η κόρη, η Βαγγελιώ παντρεύτηκε στα Χανιά και ασχολήθηκε με την πολιτική, είναι αντιδήμαρχος και ο μικρός, ο Γιάννης μένει Ηράκλειο. Είναι πιο κοντά και πετιέται με το παραμικρό στο χωριό. Έχει φτιάξει κι ένα εξοχικό σπίτι για να μένει με τη γυναίκα του και τα τρία παιδιά του όταν έρχεται στο Θραψανό...