Το σπίτι του Κωστή μας στο Θραψανό...

Το έχουν εδώ σαν έθιμο και επειδή το κρατούν οφείλουμε να προσαρμοστούμε όλοι εμείς που ζούμε μακριά, στην Αθήνα.

Ήρθαμε; Πρέπει να πάμε να τους δούμε. Λέω για τα αδέρφια μου, τη Γεωργία και τον Κωστή, 20 χρόνια μεγαλύτερη μου η πρώτη, 18 ο δεύτερος. Μένουμε στη Στασούλα κι έτσι είναι φυσικό να θέλουν να μας δουν. Ωστόσο η Γεωργία έχει φορτωθεί στην πλάτη της ένα κάρο βάρη, τον άνδρα της, μεγάλο στην ηλικία με σοβαρά προβλήματα υγείας και τα παιδιά της κόρης της Ελένης, τη Γιωργία και τον Γιάννη, επειδή δουλεύει κι αυτή και ο άνδρας της στα ξενοδοχεία αυτή την περίοδο.

Κι ο Κωστής έχει βάλει στο κεφάλι του πολύ δουλειά καθώς "κρατάει", στην ηλικία του, ολόκληρο καμίνι, ενώ ο ίδιος ως μάστορας, δουλεύει περισσότερο από τον καθένα. Για φαντάσου να χτυπάει δωδεκάωρα στην ηλικία των 67 χρόνων...

Το έθιμο θέλει επίσης να μας κάνουν το τραπέζι ένα βράδυ. Έλα όμως που ο Κωστής, όπως τρέχει, δεν έχει χρόνο και θέλει να πάμε σε ταβέρνα. Για να πω την αλήθεια δεν τρελαίνομαι. Προτιμώ την απλή παρεούλα με τους ανθρώπους της γειτονιάς, παρά να τρέχω στις απρόσωπες ταβέρνες.

Έλα όμως που δεν το παίρνουν έτσι... Παραπονιούνται στη Στασούλα, όχι σε μένα, ότι τάχα μου αυτή δεν μας αφήνει να πάμε στο σπίτι τους. Αν είναι δυνατόν; Μικρά παιδιά είμαστε;

Ας είναι, χθες πήγαμε στο σπίτι του Κωστή, καθίσαμε μισή ώρα, είπιαμε τον καφέ μας, κουβεντιάσαμε λίγο και... ελπίζω να σταματήσουν τα αδικαιολόγητα παράπονα...

Και το σπίτι της Γεωργίας μας...