Έπρεπε να ζήσω κι αυτό... Τη μηχανή που τόσο με έχει εξυπηρετήσει να με ταλαιπωρεί με το χειρότερο τρόπο... Συνέβη χθες το βράδυ κατά τις 11 που έφυγα από την εφημερίδα.

Έβρεχε από το απόγευμα... Μια βροχή σιγανή, τακτική, ποτιστική, χειμωνιάτικη. Πώς έκανε “τούμπα” ο καιρός ούτε κι εγώ κατάλαβα κλεισμένος στο γραφείο μου, πάνω από τη δουλειά μου...

Έβαλα μπροστά να φύγω... Κανένα πρόβλημα, όλα καλά. Εκτός από τη βροχή που συνέχιζε να πέφτει. Είχα συνηθίσει στην ιδέα ότι θα βραχώ φεύγοντας. Δεν μπορούσα όμως με τίποτα να φανταστώ τη συνέχεια.

500 μέτρα μετά το ξεκίνημα. Λίγο πριν “ανέβω” στον Κηφισό, με κατεύθυνση προς Λαμία, η μηχανή έσβησε. Επέμενα με τη μίζα. Άδικος κόπος.... Την έσπρωξα και ξαναγύρισα κάτω από την υπερυψωμένη γέφυρα, να αποφύγω τη βροχή.

Τηλεφώνησα στην EXPRESS SERVICE, την οδική βοήθεια στην οποία είναι ασφαλισμένη η VESPA. “Θα έρθει σε 40 λεπτά άνθρωπός μας στο σημείο που βρίσκεστε, η βροχή δυσκολεύει την κίνηση στους δρόμους”. Δεν είχα άλλη επιλογή... Δέκα λεπτά αργότερα δοκίμασα τη μίζα. Πήρε μπροστά. Ακύρωσα την κλήση EXPRESS κι έφυγα μέσα στη βροχή για το σπίτι.

Πέντε λεπτά αργότερα κι ενώ είχα φτάσει στο ύψος της Πέτρου Ράλλη έσβησε ξανά. Ευτυχώς ήταν κατηφόρα... Με σβηστή τη μηχανή έφτασα κάτω από την πεζογέφυρα. Συνέχιζε να βρέχει, βλέπεις...

Αυτή φορά η μίζα δεν ανταποκρίνονταν. Τηλεφώνησα ξανά στην EXPRESS. Ήρθαν ύστερα από μισή ώρα. Ήταν ένα μεγάλο αυτοκίνητο με τον οδηγό του. Ο οποίος έκρινε ότι είμαστε σε επικίνδυνο σημείο της εθνικής οδού και για λόγους ασφαλείας έπρεπε να περιμένουμε κι άλλο ένα όχημα της εταιρίας να του παρέχει κάλυψη. Ο οδηγός με προέτρεψε να καθίσω στην καμπίνα του αυτοκινήτου περιμένοντας. Τουλάχιστον ήταν ζεστά. Ομολογουμένως καλύτερα από έξω.

Ύστερα από μισή ώρα ήρθε και το δεύτερο όχημα. Μόνο που, από κακή συνεννόηση ήρθε από τον παράδρομο της εθνικής. Άντε να περιμένουμε 10 λεπτά να κάνει τον κύκλο και να έρθει πίσω μας.

12,30 μετά τα μεσάνυχτα φόρτωσαν τη μηχανή. Στο σημείο που ήταν δεν μπορούσαν να κάνουν οτιδήποτε. Την πήγαμε στο συνεργείο του Λευτέρη Θεοδωράκη, στη Λένορμαν. Κι από κει με το πόδια στο σπίτι. Φορούσα και το κράνος για να μη βρέχομαι αφού δεν είχα ομπρέλα. Χάρμα οφθαλμών!

Το πρωί πήγα στο συνεργείο να αφήσω τα κλειδιά και να συνεννοηθώ με το Λευτέρη για το πρόβλημα. Πριν από λίγο σταμάτησε να βρέχει και ξαναβγήκε ήλιος. Καμιά σχέση με χθες. Άλλος καιρός!

Περιμένω τηλέφωνο να μου δώσουν... διάγνωση και θεραπεία. Τέτοια κασκαρίκα, μου την είχε φυλαγμένη η VESPA. Τι να πω...

Κρατάω ακόμα εικόνες από το χωριό... Τέσσερις μέρες χαλαρά, ήταν βάλσαμο. Να ακούς τα νερά του Λούσιου να τρέχουν στο δικό τους ρυθμό και να αφήνεσαι... Τις χρειάζομαι τέτοιες εικόνες στην Αθήνα. Όλα στο γραφείο είναι διαφορετικά...

Περπάτησα ατέλειωτες ώρες στα χωράφια, στην ανθισμένη γη με άσπρες μαργαρίτες, σεντόνι που πάσχιζε να σκεπάσει το φυσικό πράσινο. Πώς ξεκουράζεται το μάτι και το μυαλό... Αφήνεται, χάνεται στον ατέλειωτο ουρανό...

Η Ειρήνη γυρίζει τη σούβλα με το κατσίκι, τυλιγμένο στη λαδόκολλα για να μην αρπάξει. Όχι από αληθινό ενδιαφέρον, αλλά για τις ανάγκες της φωτογράφισης. Φαίνεται, άλλωστε, δεν φαίνεται; Πιο πολύ ποζάρει παρά ασχολείται με το ψήσιμο του οβελία.

Μεσημέρι της Κυριακής του Πάσχα. Θέλει ακόμα δυο ωρίτσες για να ολοκληρωθεί το ψήσιμο του οβελία κι εμείς πήγαμε μια βόλτα στα πηγάδια, το ποτάμι και τη Στεμνίτσα. Εδώ η μητέρα τους, ανάμεσα σε γιο και κόρη...

Ήταν όμορφο το φετινό Πάσχα στο χωριό. Ο ξαφνικός ερχομός της Ειρήνης το μεσημέρι του Μ. Σαββάτου το έκανε ακόμα πιο όμορφο. Ανάσταση λοιπόν με τα παιδιά μου στο Ελληνικό Γορτυνίας.

Ήταν κουραστικό για την Ειρήνη να οδηγήσει 220 χλμ. το Μ. Σάββατο κι άλλα τόσα για την επιστροφή την Κυριακή του Πάσχα. Το είδε όμως σαν ένα διάλειμμα κι εμείς μοιραστήκαμε τις στιγμές μαζί της σαν εκδρομή.

Πήγαμε βόλτα στο ξενοδοχείο, στο ποτάμι, στη Στεμνίτσα κι έφυγε, να πάει στο μωρό της λίγο μετά το μεσημεριανό τραπέζι. Την ώρα που εγώ ξάπλωνα να... καταλαγιάσει λίγο το λευκό ξυρό κρασί που ήπια μαζί με το οβελία, την ίδια ώρα εκείνη με τη μητέρα της έπαιρνε το δρόμο της επιστροφής.

Εγώ με τον Λάμπρο μείναμε πίσω, άλλη μια μέρα. Οι δυο μας θα φύγουμε τη Δευτέρα του Πάσχα, το απόγευμα, για την Αθήνα. Δουλειά έχει την Τρίτη, δεν υπάρχει λόγος βιασύνης. Εδώ η ατμόσφαιρα είναι πιο ήρεμοι, οι ρυθμοί πιο χαλαροί, ο ύπνος πιο γλυκός και πιο ξεκούραστος.

Ίσως γι' αυτό ήταν ωραίος ο ερχομός της. Μας έχει λείψει, εδώ και ένα χρόνο, η Ειρηνούλα έχει ανοίξει τα δικά της φτερά. Είναι στο σπίτι της με τον άνδρα της. Έχει τα τρεξίματά της με τη δουλειά της. Το δικό της κόσμο πια, όπως είναι και το φυσιολογικό.

Αλλά εδώ, για λίγο, την ξαναείδα παιδί. Έπαιξε με τον αδερφό της, μας πείραξε, γελάσαμε... Η Ειρήνη στα όμορφα της...

Έπρεπε όμως να γυρίσει στον άνδρα της που δούλευε και δεν μπορούσε να έρθει. Και το έκανε με μεγάλη σοβαρότητα και ευθύνη. Αφού βεβαίως πρώτα φρόντισε στο μεσημεριανό τραπέζι στον Άρη και την Πηνελόπη, το σκύλο και τη γάτα του Γιώργου κι αφού σχολίασε και χαϊδεψε τα γατάκια της Τζούλης.

Όμορφο, αλήθεια, ήταν το φετινό Πάσχα κοντά στα παιδιά μου. Το έζησα και το χάρηκα. Και ξεκουράστηκα πολύ αν και έκανα μια εκκρεμότητα, την τελευταία που είχα αφήσει ενώ δουλεύονταν η υπόλοιπη ΦΩΝΗ. Μακάρι και του χρόνου να είμαστε έτσι...

Δεν ξέρω, τα τελευταία χρόνια δεν τρελαίνομαι να στέλνω ευχές με SMS. Για την ακρίβεια δεν στέλνω καθόλου και όχι για λόγους οικονομίας. Όχι. Δεν μου αρέσει πια αυτός ο τρόπος επικοινωνίας. Ούτε τηλεφωνήματα κάνω σε φίλους, γνωστούς ή συγγενείς. Θεωρώ πως είναι προσωπική υπόθεση αυτή η γιορτή... Με ότι αυτό συνεπάγεται.

Αλλά δεν κλείνω και το τηλέφωνο. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να... αποκλείσω κάποιον που έχει διάθεση και το κέφι να επικοινωνήσει μαζί μου. Έτσι λαμβάνω SMS με ευχές και κλήσεις από δικούς μου ανθρώπους που παίρνουν να μου ευχηθούν.

Όπως η αδερφή μου Μαλάμω και ο αδερφός μου Κωστής, ας πούμε, ή τα πεθερικά της Ειρήνης που κάθε χρόνο θεωρούν καλό να μας πάρουν στο κινητό μου και να μας ευχηθούν. Ή όπως οι φίλοι μου που έστειλαν SMS με ευχές:

“Τις καλύτερες ευχές. Καλή Ανάσταση και Καλό Πάσχα” Τρυφιάτης Χρήστος.

“Εύχομαι υγεία και οικογενειακή ευτυχία. Ίσως η κρίση γίνει αφορμή για μια καλύτερη εποχή. Χρόνια πολλά και καλή Ανάσταση” Σ. Χρυσάφης.

“Δείξε φιλί αναστάσιμο και στην Ελλάδα πάλι, λαμπρή άναψε υμέναιον ένα, Λαμπρή για μιαν απίστευτη στο θάμα των Ελλήνων γέννα μπορεί (απόσπασμα από ποίημα του Κωστή Παλαμά). Χρόνια πολλά με υγεία, καλύτερες μέρες για όλους μας! Καλή Ανάσταση” Δημήτρης Λουκάκης.

“Χριστός Ανέστη” Σάκης από Πανδή.

“Χρόνια πολλά, Χριστός Ανέστη, καλό Πάσχα από καρδιάς” Πάτσιος Παν.

Τους ευχαριστώ όλους. Ελπίζω να μην το πάρουν κατάκαρδα που δεν τους απάντησα. Μου άρεσε όμως που με θυμήθηκαν, ο καθένας με το δικό του τρόπο. Χωρίς πίεση και επειδή το ήθελαν. Θα τους ευχαριστήσω από κοντά με την επιστροφή. Δεν είναι και τόσοι πολλοί κι έτσι δεν πρόκειται να ταλαιπωρηθώ... Εξάλλου για καλό είναι. Ανταπόδοση ευχών. Τι πιο ωραίο;

Φυσιολογικά οι άνθρωποι έχουν ανάγκη από την επικοινωνία. Και τις επόμενες μέρες τα δίκτυα κινητής τηλεφωνίας θα δώσουν τον αριθμό των μηνυμάτων που στάλθηκαν. Εκατομμύρια ως συνήθως... Σε μένα ώρες – ώρες, συμβαίνει το εντελώς αντίθετο. Ζώντας μέσα στους έντονους ρυθμούς της ειδησεογραφίας έχω ανάγκη από την απόσυρση, από λίγη χαλάρωση, από λίγο ύπνο παραπάνω. Μεγαλώνουμε και... παραξενεύουμε...