Κοινή φωτογραφία των δυο ομάδων μετά το τέλος του αγώνα και λίγο πριν την απονομή του κυπέλλου. Να ήταν λέει, έτσι αδερφωμένοι και στα αληθινά γήπεδα οι αγώνες...

Οι κομήτες πανηγυρίζουν το τρόπαιο. Νίκησαν 5-4 στα πέναλτι σε ένα αγώνα ισόπαλο 2-2 στην κανονική διάρκειά του. Παράταση δεν είχε. Πού να αντέξουν τα παλικάρια σε νέα δοκιμασία... Πάλι καλά που έβγαλα δύο ημίχρονα...

Οι φίλαθλοι που ήρθαν να... ενθαρρύνουν τις αυτοσχέδιες ομάδες του χωριού. Λίγο αργότερα, καθώς περνούσε η ώρα, πλήθυναν. Άνδρες, γυναίκες, παιδιά... Δεν έλειψαν βέβαια και τα πυροτεχνήματα, έτσι να έχουμε την αίσθηση του αληθινού γηπέδου...

Φάση από τον αγώνα. Ελάχιστοι από τους θεατές ήξεραν ποιοι είναι ποιοι. Δεν είχαν διακριτικά στις φανέλες τους με αποτέλεσμα συχνά ρωτούσαν ποιοι είναι οι κοπρίτες και ποιοι οι κομήτες. Σα να μην είχε όμως και τόση σημασία. Το κέφι, το καλαμπούρι που γινόταν ήταν το πιο σημαντικό.

Στιγμές χαλάρωσης του τερματοφύλακα Ηλία. Λίγο αργότερα τραυματισμένος αποχώρησε από τον αγώνα. Είμαι πίσω από τις κερκίδες και καταγράφω τις στιγμές. Αθλητικός ρεπόρτερ στα 52 μου, ούτε που μπορούσα να το φανταστώ...

Ήταν ένα εντελώς διαφορετικός ποδοσφαιρικός αγώνας. Από αυτούς που δε βλέπεις και συχνά στις μέρες μας. Κατ' αρχήν οι ίδιες οι ομάδες είχαν την πλάκα τους. Πέρα από τα ονόματα που διάλεξαν να έχουν και οι δυο ήταν ένα... σκορποχώρι που δεν ήταν εύκολο να δεις συχνά στα γήπεδα. Υπήρχαν και κάποιοι που ξεχώριζαν για την τεχνική τους μέσα στο γήπεδο, αλλά ακριβώς αυτοί που επιβεβαίωναν τον κανόνα: ότι εδώ έβλεπες το πιο σπάνιο ποδόσφαιρο που θα μπορούσες να δεις.

Παίκτες και διαιτητές ήταν συνεπής στο ραντεβού τους. 6 μ.μ.του Μ. Σαββάτου στο μικρό γηπεδάκι του Ελληνικού Γορτυνίας. Το σφύριγμα του διαιτητή, διακριτικό, έδωσε το εναρκτήριο λάκτισμα. Σιγά – σιγά άρχισαν να έρχονται και οι φίλαθλοι. Με οπαδικά χαρακτηριστικά και φανατισμό των αληθινών γηπέδων γέμιζαν και “ζέσταιναν” την ατμόσφαιρα του γηπέδου.

Το πρώτο ημίχρονο βρήκε ισόπαλους 1-1 τους κοπρίτες με τους κομήτες. Κι ας ήταν οι κοπρίτες λίγο μεγαλύτεροι στο μέσο όρο ηλικίας.

Το δεύτερο ημίχρονο των 35 λεπτών άρχισε με άλλον διαιτητή. Στο μεταξύ είχε ζεσταθεί αρκετά η ατμόσφαιρα. Οι κοπρίτες έβαλαν δεύτερο γκολ και οι κομήτες έκαναν συνεχείς επιθέσεις για να ισοφαρίσουν . Αλλά ο Ηλίας, κέρβερος κάτω από τα δοκάρια του κατάφερνε να αποκρούει όλες τις επιθέσεις. Λίγο αργότερα τα πράγματα άλλαξαν και ισοφάρισαν 2-2 οι κομήτες.

Τέτοια καλή ατμόσφαιρα είχα χρόνια να δω σε γήπεδο. Ο προγραμματισμένος αγώνας του Συλλόγου του χωριού είχε επιτυχία και άξιζε να τον δουν περισσότεροι φίλαθλοι και χωριανοί. Αυτά τα παιδιά πασχίζουν να κρατήσουν ενωμένο το χωριό. Και να το αγαπούν οι νέοι. Μέσα από την εφημερίδα τους και την πλούσια προσφορά στο χωριό τους.

Εντάξει, είχε ελλείψεις η διοργάνωση. Δεν είχαν ομοιόμορφες στολές, δεν είχαν όλοι το ίδιο επίπεδο γνώσεις του ποδοσφαίρου, αλλά αυτό μικρή σημασία είχε. Το σπουδαίο είναι ότι βρέθηκαν την σωστή ώρα, στο σωστό μέρος και έπαιξαν για το κέφι τους διεκδικώντας τη νίκη και το τρόπαιο που τη συνόδευε.

Το... παράπονό μου: Χωρίς δημοσιογραφικά θεωρεία το γήπεδο έψαχνα να βρω μια πέτρα στα χωράφια να κρατήσω αυτές τις σημειώσεις...

Αξίζει να δούμε τι σημαίνουν οι ονομασίες των ομάδων που κάθε χρόνο Μεγάλο Σάββατο παίζουν στο γήπεδο του χωριού αυτό τον αγώνα.

Κοπρίτες: Είναι τα παιδιά που είναι μόνιμοι κάτοικοι στο χωριό ή είναι Αθηναίοι που έρχονται τόσο συχνά ώστε θα μπορούσαν να θεωρηθούν και κάτοικοι.

Κομήτες: Είναι εκείνα τα παιδιά, γόνοι ανθρώπων που έχουν γεννηθεί στο Ελληνικό, αλλά για τους δικούς τους λόγους δεν έρχονται που έρχονται τόσο συχνά στο χωριό.

Και για την ιστορία: Πέρσι το κύπελλο το πήραν οι κοπρίτες. Φέτος τα πράγματα ήρθαν αλλιώς...